[bemolka]

dzień 3 - pochmurno, ale nie pada więc pukt kulminacyjny wyprawy - Babia Góra
wskakujemy do auta i jedziemy na Przełęcz Krowiarki. Stamtąd podchodzimy niebieskim do Schroniska Na Markowych Szczawinach. Droda leśna równa, szeroka, bardzo przyjemna, bardzo zielona (11, 12) , choć widoków jako takich brak. I zaczęło padać.
W Schronisku nie ma gdzie się schować. jedno w budowie, a w starym jedynie małe okienko gdzie można kupić coś do picia i jedzenia. ławki na zewnątrz, pod dachem tylko dwie, ale z boków niezabudowane więc i tak marne schronienie (13 i 14)
rezygnujemy z Perci, aż tak żądni wrażeń nie jesteśmy, a kamienie w deszczu to przecież nic przyjemnego. Wybieramy szlak czerwony na Przełęcz Bronę. Wśród drzewi krzewów idzie się przyjemnie, szlak to kamienista ścieżka, znów nic tylko pod górę (15). Ciągle pada, ale nie wieje, deszcz w zasadzie już nam nie przeszkadza. Ledwo wyszliśmy na przełęczy na otwartą przestrzeń, poczuliśmy wiatr, zimny i przenikliwy, a to był dopiero początek.
Chwila moment znów krzaczki a więc i mała osłona przed wiatrem. Chociaż nie wiem co gorsze - być przewianym ale coś widzieć, czy byś osłoniętym przed wiatrem ale nic nie widzieć? Od przełęczy na samą Babią idziemy w chmurze i deszczu (16 i 17) Pod samym szczytem skały oblodzone ( starszy pan złamał sobie na takiej skale nogę, mijaliśmy go i mamy nadzieję że pomoc szybko dotarła, bo warunki koczowania w tamtym miejscu były tragiczne), chwilami padał tez śnieg z deszczem, palce mimo cienkim rękawiczek kostniały, zimny wiatr hulał sobie w najlepsze. Diablak przywitał nas iście diabelsko (18) .
Ciutkę niżej przestało padać, chmurzyska się przerzedziły (19-20) , zrobiło się zaciszniej.