[lasoie]

Witam. Nie wiem czy był już podobny wątek. Wydaję mi się, że nie.
A więc... Chciałabym Wam coś opowiedzieć i spytać czy ja jestem normalna ;/
Od pewnego czasu, od jakiś 2 miesięcy nie umiem się z niczego cieszyć. Nie widzę, żadnych plusów w moim życiu. ŻADNYCH ;(
Nie umiem się cieszyć jak kiedyś z takich z pozoru błahych rzeczy. Kiedyś byle co sprawiło, że byłam wręcz szczęśliwa. Co się stało, że teraz tak nie jest?
Nie mam chłopaka, nie mam przyjaciół. Znajomych jakiś mam ale mam wrażenie, że oni mają mnie gdzieś i że 'to nie jest to'. Szans na poznanie nowych ludzi mam małe, bo jestem 'nieimprezowa'. Zresztą wszyscy wokół mnie wydają się dziwni. Tylko imprezy, picie i nic więcej. To zdecydowanie nie dla mnie. Więc ogólnie czuję się strasznie samotna.
Mam też straszne kompleksy. Nie wierze, że mogłabym spodobać się komukolwiek, co odbiją się tez na tym, że jestem nieśmiała. Ale akurat do tego, że nie jestem zbyt urodziwa to się już chyba przyzwyczaiłam, bo tak jest od zawsze. Chociaż nie powiem, zdarzyło się, że usłyszałam, że jestem ładna, ale jakoś trudno mi jest w to uwierzyć. Nawet rodzina 'wytyka' mi moją urodę przy każdej lepszej okazji, nie wspominając o tym, że moi rodzice w obecności rodziny czy znajomych zawsze robią ze mnie nieuka i wielkiego nieudacznika.

Ostatnio nawet, miałam taki plan, żeby w końcu wziąźć się za siebie. Trochę schudnąć i te sprawy. I jak zwykle nic z tego nie wyszło. Nic mi się nie chce i nie mam na nic siły.
Czasem sobie powtarzam, że nie powinnam sobie zawracać głowy takimi sprawami jak zły nastrój, bo przecież jestem zdrowa, mam dom. Część racji w tym jest.

Zastanawiam się co może być powodem tego wszystkiego.
Zapomniałam jeszcze dodać, że mam 16 lat. Może wiek jest powodem? Może to normalne, że w tym wieku 'coś mi odbiło' i mam wszystkiego dość i czuje się jak się czuję?

Będę wdzięczna jeśli ktokolwiek to przeczyta. Jakby nie patrzeć trochę się napisałam.
Może któraś z Was czuję się podobnie jak ja i wie jaka jest 'recepta na szczęście'?