[jagnus]

Napisane przez Blondi2989

A wiecie co jest najgorsze?
Że przyzwyczajamy się do naszej samotności. I gdy ktoś chce do naszego życia wejść z butami, boimy się, że ta osoba zabierze nam naszą niezależność. Nieświadomie oczywiście.
Ja mam paczkę super przyjaciół, fajne psiapsiółki do wyżalenia się, kumpli do piwa, znajomych.
I nie mam faceta.
I mam przez to mnóstwo problemów, bo moje życie to ciągła opera mydlana, tak mi się źle miłosne sprawy układają. Frustruje mnie to i czasami się zamartwiam, że tak już musi być, że się nie ustatkuję

Masz racje Blondi2989, lubie swoja niezaleznosc, nie musze sie przejmowac czy komus sie podoa to co robie czy nie. Z drugiej strony tesknie za bliskoscia, ale boje sie ze nie sprostam oczekiwania tej drugiej osoby, ze nie spodoba mu sie to jaka jestem i jak zyje. Dlatego mam wogol siebie cos w rodzaju muru, jezeli jakis facet chce sie do mnie zblirzyc, to zaczynam byc bardzo nie mila. Nie mam zadnych problemow w nawiazywaniu kontaktow z innymi osobami, mam duzo bliskich przyjaciol, ale jak wyczowam jakies zainteresowanie, moj system obronny odrazu sie wlacza.
Nic nie moge na to poradzic, chociaz probuje !

Najwieksza samotnosc oddczuwam kiedy leze w lozku, kiedy chciala bym sie do kogos przytulic, zamiast tego tylko rozmyslam jakby to bylo. Najgorsze ze czuje sie wtedy strasznie bezsilna, mam nadzieje ze kiedys sie to zmieni