[madziczka]

Napisane przez ROZ-ter-KA

Madzik
Naistotniejszą cechą przyjaźni jest akceptowanie drugiej osoby taka jaka ona jest ( idzie to oczywiście w dwie strony )

Drugą istotną cechą jest fakt ,że możemy liczy na zaprzyjaźnioną osobę w trudnych sytuacjach życiowych, na jej jakies poświęcenie , o ile oczywiście ma ona jakiekolwiek możliwości - choroba, utrata pracy, partnera, wpadnięcie w nałóg tp. . ( to tez idzie w dwie strony).

Trzecią cechą jest wzajemne zaufanie, co do tego ,że mozna na siebie w trudnej sytuacji liczyc i że Twoje sprawy nie bedą wynoszone bez Twojej zgody na zewnątrz.
( to też w obie strony)

Reszta jest mało istotna - sposób bycia, zainteresowania, częstotliwosc kontaktu, mniejsza lub wieksza otwartosc, nawet humory

Jezeli w relacji dwóch osób brakuje tych trzech elementów, o przyjaxni nie może byc mowy, a jedynie o znajomości czy ew. koleżenstwie.

Rozterko myślę nad tym co napisałaś- a wiesz, że twoje zdanie sobie bardzo cenię. I to co napisałaś - ja to wiem. Zastanowiłam się nad tymi cechami - dwie są spełnione. Waham się co do drugiej na liście. I po głębszym zastanowieniu się mogę napisać " nie jestem pewna". Nie, że "nie". Ale też nie jestem pewna, że "tak".

Naprawdę rozumiem ( albo cały czas się mocno staram i mam to na uwadze) , że ona ma inne potrzeby, inne przyzwyczajenia, nawyki. Ale pewne jej zachowania zwyczajnie sprawiają mi przykrość. I powiedziałam jej to (oczywiście nie w stylu " bo ty nigdy", tylko o tym jak jak się poczułam w danej sytuacji. Ona też sygnalizowała, że pewne moje zachowania jej się nie podobają, czy źle się z nimi czuje. I starałam się tego nie robić, pracować nad sobą.

Wiem, że nie mam prawa jej zmieniać, wymagać zmiany charakteru. Ale pewne jej zagrania czy zachowania niesamowicie mnie drażnią, wkurzają, czy sprawiają przykrość - i nie wiem czemu, mimo że patrzę na całokształt, nie potrafię po raz kolejny machnąć na to ręką i stwierdzić " trudno, ona tak ma.."