[kobietka]

Napisane przez MonikaPogrzeba

... wiec czesto mieszam oba jezyki w jednym zadaniu i sie czasami to o owo zapomni, trzeba dluzej pomyslec...

My Pomorzanie a też ciężko nam nie mieszać jezyków Ale to normalne. Mimo wszystko kładę duży nacisk na mowę polską w domu, i dzieci pilnuję, żeby poprawnie mówiły. Ale też czasami w zdaniach pojawiają się 3 języki, pomijając moją łacinę , bo w niemieckim jest bardzo dużo zapożyczeń z angielskiego.

kajtecek, witaj! Wiem, co masz na myśli. Dla mnie rok pomiędzy 29 a 30 urodzinami był tak ciężki psychicznie, ze zrobiłam sobie na koniec tatuaż Kolejne okresy przedurodzinowe są też zawsze intensywne psychicznie, ale widzę poprawę, a juz zwłaszcza w tym roku, co w wielkiej mierze jest zasługą tego wątku. Jeśli mogę Ci podsunąć pewną książkę, która u mnie baaaaaaardzo pomogła, to jest to "Proś, a będzie Ci dane", autorzy Esther i Jerry Hicks. Od razu uprzedzam, że nie należy się zrażać tytułem, i dziwnym stylem pisania. Trzeba ją przyjąć po swojemu. Ja jestem z wychowania okropnym sceptykiem i realistką, i trochę ciężko mi było się do tego tematu przekonać. Ale chyba się zmieniam ostatnio... To a'propos nadziei na lepsze życie.

curse is a bliss i WisenThal witajcie Ja myśle, że wiele z nas czuje się "młodziej" niż wiek by wskazywał. Może to kwestia pokolenia, inaczej jesteśmy wychowani. Ja mimo bycia matką dorastających już w sumie dzieci, czuję się chwilami jak nastolatka. Do tego żyję w takim otoczeniu, gdzie rzeczywiście należę do najmłodszych matek, i często mam wrażenie, ze wszyscy mnie jak dziecko traktują... Więc muszę sama siebie przekonywać, że jestem dorosła Ale np. jak z 2 miesiące temu sprzedawca w sklepie całkiem poważnie poprosił mnie o dowód, i to dwa razy pod rząd!, to byłam cała w skowronkach