[natash88]

ja nigdy nie rozumiem jednej rzeczy odnosnie do mieszkania razem i argumentu: "nie bardzo jestem gotowa/y by już teraz tak nagle razem mieszkać"

rozumiem, ze jest tak, ze te osoby maja obawy, ze nie maja odpowiednich psychlogicznych narzedzi, obron, umiejetnosci, zeby zyc z partnerem. tzn. ze za pol roku beda miec? na jakiej podstawie? jesli takie umiejetnosci zycia w parze w jednym gospodarstwie domowym mozna rozwijac...jedynie mieszkajac ze soba.

nie wiem, czy Ty podswiadomie nie jestes pewna tego faceta, czy to ma byc ten ostatni, na pewno itd.??

dla mnie mieszkanie razem to zaden wlk krok - ot to zwykle prowadzenie zycia, ale juz razem. etap w zwiazku, normalny, niepociagajacy za soba ostatecznych zapewnien, smierci z powodu zbyt duzej ilosci czasu razem etc.

-> jak ktos sie boi, ze beda konflikty o skarpetki -tzn. ze nie umie z partnerem dyskutowac i isc na kompromisy (ulomnosc relacji) badz ma problem z samym soba (ulomnosc osoby)

-> jak ktos sie boi, ze nie bedzie mial o czym gadac i sie znudzi to znowu: ulomnosc relacji (jestescie dla siebie nieciekawi i niegotowi na nude dnia codziennego, ktora JEST FAKTEM, bo takie jest zycie, simply) albo ulomnosc osoby (nieumejetnosc angazowania sie w normalne, rutynowe czynnosci oraz zobowiazania)

-> jak ktos sie boi, ze to ograniczy jego wolnosc i jest to nie sygnalem, ze podchodzimy do siebie powaznie, a faktem dokonanym zycia do konca razem nie wazne co by sie dzialo, a TA ODPOWIEDZIALNOSC DOROSLOSCI PRZECIEZ TAK PRZERAZA - to znowu: ulomnosc relacji (ograniczanie wolnosci) lub osoby (nieumiejetnosc zaangazowania lub dziwna zewnatrzsterownosc - 'to ze mieszkamy razem decyduje ze jestesmy razem do konca zycia', jakby decyzja o ewentualnych zmianach, rozstaniach nie zalezala od nas tylko juz od tego slepego losu)

no to nie pozostaje mi nic innego, tylko powtorzyc, ze nalezy dorosnac.