[zlotniczanka]

ja przeszłam taką terapię, zmuszona już w sumie przez życie. Żałuję, że poszłam na nią tak późno, że nie drążyłam wcześniej. Chorowałam na depresję, psycholog wtedy zasugerowała dda (jo, wiem, że wedle wielu psychologów dda nie istnieje, ale dda i tak wiedzą, o co chodzi), wyśmiałam sprawę. Wygrzebałam się z depresji, ale czułam się dalej jakaś koślawa, niefajna, niepasująca. Niby było dobrze, ale tak naprawdę było źle. Czekałam na cud, który zmieni moje życie.
W wyniku różnych zawirowań trafiłam w końcu na terapię dla dda. Zakończyłam ją na początku tego roku. Co mogę powiedzieć? Czuję się inaczej, jest we mnie taki spokój, swoboda, jest mi dobrze samej ze sobą. Dla mnie warto się zmienić.