[vanilla_sky]

Napisane przez pixie7

Vanilla , fajnie że piszesz, widzę że bardzo podobne jesteśmy... Myślę że to są zaburzenia do których im więcej osób (zwłaszcza powszechnie tu, na wizażu, znanych) się przyzna, tym większe mamy szanse komuś pomóc... Choć pra-przyczyna przeważnie leży gdzieś głębiej, ja nie podejmuję się zgłębiać indywidualnych przypadków, jeżeli problem się nasila, sugeruję wizytę u psychoterapeuty, bo tzw. "eating disorders" nigdy nie są prostym "przedobrzeniem diety", niestety, tylko sygnałem alarmowym.
Nawiasem mówiąc, trochę skłamałam o sobie, że miałam oparcie w rodzinie. Miałam w tej dalszej, ale nie w najważniejszej: rodzicach. Dziś wiele się zmieniło, moi rodzice także, los ich nie oszczędzał. I ja mam dla nich znacznie więcej współczucia, empatii, więcej miłości (innej niż kiedyś), coraz częściej zdarza nam się "odwrócenie ról", gdzie ja muszę być tą "silną", podczas kiedy np. Tato się rozkleja. Trudne to. I teraz wiele im wybaczam. Ale prawdą jest, że WTEDY nie bardzo mogłam na nich liczyć, nauczyłam się udawać...

Robi nam się tu jakaś grupa wsparcia?..

wlasnie tak sobie myslalam pixie, ze na wizazu pewnie takich jak my jest bardzo, bardzo duzo... pewnie bysmy byly zaskoczone... nie dziwne, tematyka tej strony przyciaga rowniez osoby, ktore maja wypaczony swoj wlasny obraz, zbyt wielkie wymagania wzgledem wlasnego wygladu, czy wreszcie wlasnej osoby. i to prawda - warto pisac, zeby ludzie wiedzieli, ze z tego mozna zyc. pamietam jak bylam w takim stanie, ze nie wyobrazalam sobie, ze przekraczajac te granice mozna wrocic. probowalam sobie wyobrazic i za nic nie moglam. wizja powrotu do normalnosci byla tak nierealna... ze slowami tego sie nie da opisac, a tu prosze. wrocilam no jasne, ze nie jest perfekt, ale przynajmniej nie czuje sie juz niewolnikiem tego.
a takie odwrocenie rol... to najlepszy sprawdzian dojrzalosci.. jesli temu podolasz. znam to, okropne i dziwne uczucie...