[bochema]

witam.
przylacze sie do tego posta.

Niby ciaza planowana, a teraz w cale sie z tego powodu nie ciesze, mam wrazenie ze dopadla mnie prawdziwa depresja. Kłóce sie z TZ, kompletnie nic nie robie, nawet nie mam ochoty wyjsc na spacer z corka, tylko siedze w czterech scianach przed TV albo kompem. Najgorsze jest to ze nie mam ochoty nawet z corka sie pobawic, tylko sie jej przygladam, a kiedy naprawde juz sama dopomni sie o czytanie bajek dopiero wtedy przeczytam jej kilka linijek. Zaniedbalam siebie i nie dbam o siebie, moje pokoje od tygodni nie widzialy odkurzacza, po katach kepy kurzu. Z nikim nie moge dojsc do porozumienia. Dzis od kilku dni wyszlam na spacer z corka , bo musialam isc na szczepienie. Ale po tym spacerze tak mi sie dobrze zrobilo . Mam wrazenie ze od bycia kilka tygodni w ciazy przytylam i nie mam w co sie ubrac. chodze ubrana jak fleja. Zaczelam obgryzac paznokcie.
Moglabym duzo jeszcze narzekac.

Depresja to choroba ktora trwa latami a nie przejsciowe wachania nastrojow. Nie wiem czemu osoby ktore maja chwilowe na ogol jednodniowy napad handry mowia ze maja depresje. Nikomu nie zycze prawdziwej depresji przez ktora ja przeszlam i moja mama.
U mnie depresja trwala okolo 3 lat, na poczatku myslalam ze to tylko chwilowy napad a to sie ciagnelo dniami, tygodniami, miesiacami. moje chwile radosci trwaly kilka minut o ile takie sie trafily, az w koncu peklam, nie wytrzymalam atmosfery. Gdybym sama nie podjela decyzji o wizycie u specjalisty nie wiem co by sie dzis ze mna dzialo.
Mnie depresja dopadla z powodu toksycznego meza.
Moja mama stracila syna.