[VI4]

Moja mama miała fatalny nos - i mimo że ogólnie miała ładną buzię, ten nos psuł całe wrażenie. I całe życie miała z powodu tego nosa kompleksy. W wieku ok 35 lat zoperowała - operacja była stosunkowo prosta, bo chodziło tylko o "skrócenie" - bez żadnego piłowania kości etc. Od tego czasu ma nos - po prostu normalny, nie karykaturalny, i jej pewność siebie skoczyła. Kiedyś z kolei znałam młodą dziewczynę - koło 20-tki - z bardzo ładnym noskiem. Okazało się, że miała garba, który jej spędzał sen z powiek, i zoperowała.

Uważam, że jeśli jakiś mankament zatruwa nam życie - i da się go w stosunkowo prosty sposób usunąć - to mamy 21-wszy wiek, nie trzeba się męczyć latami wmawiając sobie, że "mój nos nie jest najgorszy". Oczywiście - wcale nie jestem zwolenniczką krojenia wszystkiego dla fanaberii, ale rozumiem autorkę - i na jej miejscu zrobiłabym operację. A mamie - cóż, jak widać, lepiej po prostu o tym nie mówić, i tyle.