[Esia_90]

Napisane przez just_wlosy

Ja jestem tak jak i Wy introwertyczna. Mało mam znajomych, ale wszystkim cudownych. Nie lubię, nie potrafię utrzymywać płytkich, kontaktów koleżeńskich, otaczać się ludźmi. Wolę mieć kilku świetnych znajomych w których życiu jestem stałym, dobrym gościem.
Dlatego też wiem, że nie poznam szybko nikogo nowego..., ale przez to również mocno przywiązuje się do ludzi którymi się otaczam. I dlatego też...z eksem było mi tak ciężko,... pogodzić się ze stratą.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Niestety mam bardzo podobnie.

---------- Dopisano o 12:25 ---------- Poprzedni post napisano o 12:20 ----------

Napisane przez lipnylogin

Ale co ma na celu taki zabieg, dziewczyny? Co więcej poza pokazaniem "patrz jak bardzo mam cię w dupie. nie istniejesz dla mnie". Strasznie boli, nie zasłużyłam sobie na takie traktowanie..

Dla mnie to jest głupie i niedojrzałe, poza tym boli, że wieloletni partner, którego w żaden sposób nigdy nie zraniłam, nagle wymazuje mnie z życia. Nie chodzi o to, że mamy gadać, ale to jest takie "do zobaczenia nigdy".

NIestety z doświadczenia wiem, że najłatwiej jest urwać kontakt. A do facetów dociera sytuacja dopiero po czasie jak to my mamy ich w dupie. Głowa do góry. Musisz być silna i zająć się sobą.

Ja o całej sytuacji powiedziałam koleżance z pracy. Poznałyśmy się we wrześniu kiedy zaczęłam tam pracować. Ona jest w moim wieku i ma męża. Cudowna dziewczyna. Bardzo się zakolegowałyśmy. Jak przychodziłam w styczniu już w coraz gorszym stanie do pracy zaczęła się interesować co się dzieje. Zwierzyłam się jej. Powiedziałam, że mam mało znajomych i bardzo mi ciężko to wszystko przetrwać. Wyobraźcie sobie, że od tamtej pory wspiera mnie cały czas. Gdyby nie ona i dwójka innych osób, które są przy mnie nie dała bym rady.

Może i Ty masz w swoim życiu kogoś kto Ci pomoże. Czasem warto się przyznać przed kimś do słabości i samotności. Ludzie potrafią nas miło zaskoczyć. Samemu trudno jest to wszystko przetrwać.