[mellitus]

Napisane przez Mort987

Macie rację, że powinnam zacząć od wyjścia z dołka. Zadzwoniłam do najbliższej rodziny i wreszcie wyryczałam to, co się ze mną dzieje. Przyjadą po mnie i przypilnują w sprawie terapii. Zobaczymy, co z tego będzie. Co do pracy to nie jest tak, że nie jestem nigdzie zapraszana, wręcz przeciwnie tylko nie wychodzę poza drugi etap rozmowy kwalifikacyjnej. Może jakoś po mnie widać załamanie i zmęczenie.

To świetnie, że masz wsparcie w rodzinie A co do rozmów- to faktycznie trochę tak jest, jak ktoś jest w desperacji- nic nie wychodzi. Jak się wyluzuje i płynie z prądem, w końcu coś się trafia. U mnie było tak, ze przez rok nic- jakieś pojedyncze rozmowy się trafiały, z których nic nie wychodziło. A jak znalazłam pracę, odezwał się tez inny pracodawca z fajną ofertą. Dlatego Autorko, zadbaj o swoje samopoczucie, nie poddawaj się, a wszystko się ułoży Ze swojej strony poradzę jeszcze raz jakiś fajny kurs. Wiadomo- to kosztuje, ale może uda Ci się załatwić jakieś dofinansowanie z PUPu, albo funduszy unijnych, może warto skorzystać z pomocy rodziny, jeśli są w stanie zaoferować takie wsparcie. Wyjdziesz do ludzi, podniesie się Twoja samoocena, będziesz innym partnerem do rozmowy z pracodawcami. Poza tym, czasem w Urzędach Pracy są szkoleni dotyczące pisania cv i autoprezentacji, może warto tym się zainteresować Trzymam kciuki, bo wiem jak to jest odbijać się od ściany za każdym razem Będzie dobrze