Wizaz.pl - Podgląd pojedynczej wiadomości

januszpolak · 2020-10-23, 18:29

Dla mnie po miernym dzieciństwie życie dorosłe to jak odetchnięcie z ulgą. Często nie mogę się tym nacieszyć. Wiele lat zajęło mi dojście do psychicznej równowagi. Teraz sama stawiam warunki swojemu otoczeniu, nie odwrotnie.

Uważam że dorosłość jest fantastyczna nawet ze wszystkimi chorobami, podatkami i odpowiedzialnością karną

Mam poukładane, nudne życie. Czasem je sobie urozmaicam, pakując się w różne problemy.

Dawniej myślałam, że na tym etapie osiągnę już coś na skalę Nobla z jakiejś dziedziny, że będę sławna i rozpoznawalna. Najbardziej rozczarowałam się właśnie tym, na ile wystarcza mi przeciętność i brak ambicji.

Nadal chciałabym trochę do polityki, ale już trochę odczułam na samej sobie jak takie zagrywki odbijają się na psychice i na ile trzeba być odpornym (albo mieć uszkodzony ośrodek stresu w mózgu), aby z tym żyć na co dzień. Daję działać przypadkowi, trochę idę a trochę nie idę w tym kierunku.

Wiedziałam, że nie będę mieć dzieci od kiedy pamiętam swoje pierwsze przemyślenia na ten temat, obecnie w wieku 27 lat instynkt macierzyński wynosi zero. Jednocześnie nastąpiła odporność na uwagi typu, kiedy dzieci.

I co mnie zdziwiło, to że mogę niepokoić się starzeniem i śmiercią, że czas płynie tak szybko i może go na wiele rzeczy nie starczyć.

2020-10-23, 18:29	#35
januszpolak Zakorzenienie Zarejestrowany: 2015-11 Wiadomości: 3 503	Dot.: Jak układa się wasze życie? Dla mnie po miernym dzieciństwie życie dorosłe to jak odetchnięcie z ulgą. Często nie mogę się tym nacieszyć. Wiele lat zajęło mi dojście do psychicznej równowagi. Teraz sama stawiam warunki swojemu otoczeniu, nie odwrotnie. Uważam że dorosłość jest fantastyczna nawet ze wszystkimi chorobami, podatkami i odpowiedzialnością karną Mam poukładane, nudne życie. Czasem je sobie urozmaicam, pakując się w różne problemy. Dawniej myślałam, że na tym etapie osiągnę już coś na skalę Nobla z jakiejś dziedziny, że będę sławna i rozpoznawalna. Najbardziej rozczarowałam się właśnie tym, na ile wystarcza mi przeciętność i brak ambicji. Nadal chciałabym trochę do polityki, ale już trochę odczułam na samej sobie jak takie zagrywki odbijają się na psychice i na ile trzeba być odpornym (albo mieć uszkodzony ośrodek stresu w mózgu), aby z tym żyć na co dzień. Daję działać przypadkowi, trochę idę a trochę nie idę w tym kierunku. Wiedziałam, że nie będę mieć dzieci od kiedy pamiętam swoje pierwsze przemyślenia na ten temat, obecnie w wieku 27 lat instynkt macierzyński wynosi zero. Jednocześnie nastąpiła odporność na uwagi typu, kiedy dzieci. I co mnie zdziwiło, to że mogę niepokoić się starzeniem i śmiercią, że czas płynie tak szybko i może go na wiele rzeczy nie starczyć.