[b872d78680f891d873273d31baaf276c9d6e57ec_6594a44f1cc14]

Napisane przez Adel1029

Zaszłam w wystaraną ciążę, niby wiedziałam że szansa na daną płeć wynosi 50/50 ale nigdy nie widziałam siebie jako matka syna. Gdy na połówkowym lekarz potwierdził że to na 100% chłopak to się lekko zalamałam i przestałam cieszyć z tego dziecka. Nadzieja na wymarzoną Niunię zgasła, poprostu nosiłam w brzuchu to ,,dziecko". Młody jest już na świecie, jest śliczny, zdrowy i silny, malo problemowy, łatwy do opanowania, przesypia cake noce, jednym słowem marzenie niejednego rodzica. Próbowałam walczyć z tym uczuciem niechęci, na siłę chciałam wzbudzić w sobie miłość i czułość do tego chłopca ale czuję do niego tylko sympatię i lekkie zainteresowanie. Jest coraz większy, domaga się mojej uwagi a ja mam duży problem by mu ją dać. Dbam o niego, walczę z uczuciem niechęci i rozczarowania, nie szczędzę mu czułości ale to nie to samo co byłoby z córką. Na różne sposoby próbuje dotrzeć do źródła tej niechęci do chłopców, może to przez to że za dużo napatrzyłam się na małych rozwrzeszczanych, płaczliwych usmarkańców, wiecznie uwiedzonych swoich matek i stąd ten negatywny obraz małego chłopca. Może chodzi o to że mój brat był faworyzowany przez rodziców lub jakąś awersję do płci męskiej... W macierzyństwie cieszy mnie to że nie jestem strasznie zmęczona, za to opieka nad synem to tak naprawdę walka sama z sobą, nie robię tego z miłości tylko z obowiązku. Maluszek nie jest niczemu winien i nie zasłużył na odrzucenie i brak miłości. Boje się że nie przezwycieze tej niechęci i Synek będzie czuł ode mnie brak miłości. Nienawidzę się za to, walczę se sobą ale to jest silniejsze. Ciężko mi patrzeć na matki które mają córeczki. Myślę o drugim dziecku ale boje się kolejnego rozczarowania. Może i synowie bywają kochani ale z nimi nigdy nie da się stworzyć relacji matka-córka.

Idź do psychologa

mityczna więź matka córka to odłóż między bajki.