[Shayla]

Benito, nawet nie masz pojęcia, jak bardzo ucieszyłam się, czytając Twoje posty w tym wątku! Najfajniejsze jest to, że w tym co piszesz, odnajduję wiele elementów z mojego życia i tak samo jak Ty, pewna jestem, że najgorsze już dawno jest poza mną.
Wiele lat temu otarłam się o anę (na szczęście tylko otarłam, szczęściara ze mnie ), oczywiście wszystko przez chore pragnienie bycia chudą za wszelką cenę. „Quod me nutrit, me destruit” - naczelna maksyma. Katowanie swojego organizmu miało być formą zagłuszenia psychiki. Na szczęście w porę się opamiętałam, byłam wtedy nastolatką (jakieś 15-16 lat) i gdyby nie stanowcza postawa rodziców w tamtym najtrudniejszym dla mnie czasie, pewnie skończyłoby się wszystko niewesoło... Oczywiście na początku protestowałam, myślałam sobie, że przecież ja lepiej wiem, co dla mnie dobre, miałam poczucie kontroli nad sobą, swoim ciałem.
Nie będę się wdawała w szczegóły, typu dieta 300 kcal, hipoglikemia, omdlenia, etc. Najgorszy czas trwał ponad pół roku, a więc niewiele. Miałam szczęście. Teraz już „tylko” mam wyrzuty sumienia jeśli zjem coś, co odbiega od mojego wyobrażenia dietetycznego żarcia. Nadal liczę kcal i wiem ile ma ich jeden banan i nie tylko banan... , ale mam nadzieję, że i to z czasem minie, tzn., że nadejdzie czas, kiedy zacznę czerpać prawdziwą przyjemność z jedzenia i nie będzie owa przyjemność okupiona wyrzutami sumienia...
Od nielubienia siebie, przeszłam do zdrowej miłości własnej.
Coś w tym jest...
Nie jestem teraz szczęśliwa (żeby nie napisać, że jestem cholernie nieszczęśliwa...), a mimo to jakoś się trzymam, to najlepszy "sprawdzian" mojej kondycji psychicznej. Będzie dobrze.




Pozdrawiam wszystkie dziewczyny, zarówno te, które już się uporały z problemami, jak i te, które zaczynają walkę.