[nan]

Gdyby to była prawdziwa nerwica natręctw (a w zasadzie zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne, jak to się teraz prawidłowo nazywa), to samoleczenie nie jest niestety możliwe. Wręcz jest to taki rodzaj zaburzeń na które najlepiej działa leczenie farmakologiczne, a psychoterapia dopiero w drugiej kolejności...
Jednak myślę, że nie mamy się czym przejmować. Może spróbuj zrobić to co ja: wyjść ze swoimi pryszczami na światło dzienne. Mnie szczerze mówiąc w decyzji bardzo pomógł mój mężczyzna - nie to, żeby uważał, że kobieta nie powinna się malować, albo coś takiego. Po prostu zauważyłam, że mimo, że moja cera nie zawsze jest idealna, a czasem - o zgrozo!!! - rozmaże mi sie oko, albo wyskoczy wulkan, on po prostu nie zwraca na to uwagi. Podobam mu się taka jaka jestem, nawet z pryszczem na twarzy. Z drugiej strony, podoba mu się też jak jestem umalowana, więc wiem, że moje wysiłki pod tym względem nie idą na marne.
Tak sobie teraz pomyślałam, że takie tropienie niedoskonałości może mieć też pewien związek z ogólną samooceną, ktorą próbujemy sobie podnosić w ten sposób, że chcemy wyglądać nieskazitelnie. Co oczywiście jest możliwe, jak się jest modelką na zdjęciu w kolorowym piśmie po serii retuszy i innych takich...