[rrr777]

Hej.
W związku zaistniała sytuacja w której jedna osoba ma swoje podejście i się tego trzyma, druga przeciwne i każdy brnie w zawarte trzymając się swojego zdania bez jakiegokolwiek konsensusu. Wypowiedzcie się proszę jak to postrzegacie z trzeciej osoby .

Moja dziewczyna przez swoją koleżankę poznała nowego kolegę -jej brat. Byli we trójkę na koncercie, po koncercie spotkali się sam na sam-jako nowi znajomi, było to jakiś czas temu, a do tej pory takich spotkań było już kilka. Nie miałem możliwości poznać go osobiście, bo mieszkaliśmy kawałek od siebie, teraz mieszkamy w jednym mieście. Wczoraj było zaplanowane kolejne spotkanie, bez uwzględnienia mnie na początku -jej poinformowałem dziewczynę że chce się spotkać z tym gościem sam na sam i sobie pogadać- z obawy przed tym o czym będziemy rozmawiać nie chciała nas umówić, a koniec końców i tak się spotkała z nim na spacer.
Nic o nim nie wiem - bo nie będzie mi opowiadać nic o nim bo reaguje nerwowo.
Wszystko podciągane jest pod chorą zazdrość, ograniczenie i brak zaufania.
Argument? Bo ja też spotykam się ze znajomymi-ona ich zna i to są starzy snajomi-koledzy.
Jak ja robię taki problem ze spotykaniem się ze znajomymi, to ona mi też może zacząć.
Co sądzicie? Dla mnie sytuacja jest prosta i nie bardzo widzę u siebie problem tylko u niej, ale może za dużo emocji i podobnych doświadczeń żeby się nie przejmować tym.
Czekam na opinie