[Silwena]

Ja dopiero teraz przezywam PSYCHICZNIE, to co robi mi sie na twarzy. W podstawówce czy przez całe liceum, nigdy nie miałam z tym problemów. Byłam rozchwytywana przez znajomych musiałam byc na kazdej imprezie bo inaczej sami po mnie przyjezdzali nigdy nie byłam zahukana, czy zakompleksiona przez tradzik, chociaż wśród moich znajomych byli tylko gładko i pieknolicy, zazdroscilam im nieskazitelnych cer, moje kumpele szły w pełnym makijażu spac, rano szły w nim do szkoły lekko go popawiajac - zazdroscilam im tego. Ale byłam jedna z najbardziej znanych i lubianych (co za tym idzie i zinenawidzonych) osob w liceum, więc trądzik zajmował mnie tyle co codzienna pięgnacja cery. Najbardziej zaczęło mnie boleć, że go mam, odkąd jestem z moim TŻem On nawet nie widzi problemu, ale ja go widze wiem ze to tylko moja psychika, więc staram sie z tym luzować. Dbam o cerę tak samo jak zawsze, więc nie zaprzata to jakos bardziej mojej głowy. A jedyne czego mnie ta choroba nauczyła to może troche cierpliwości, bo kazdy lek wypróbowuje przez kilka miesiecy zanim okrzykne go beznadziejnym

a co do pięknych & wartościowych, to własnie znam niewiele wyjątków, ale jednak (na szczęście) gdzieś tam na świcie są

malewara co zorbiłaś z tym swoim isotrexinem? poszłaś po kolejna recepte do dermy? czy poporsiłas o cos bez antybiotyku?

szkoda ze tak mało oosb stosuje ten lek