[angella_80]

Jak czytam wasze wypowiedzi to momentami mam wrażenie jakbyście o mnie pisały. Lipiec ubiegłego roku miał być najszczęśliwszym dniem mojego życia - miałam wyjść za mąż. Ale nie doszło do tego bo on na miesiąc wcześniej wycofał się ze wszystkiego. Pękło mi serce. Myślałam że czas goi rany, ale cholercia, czemu tak to długo trwa... On chyba teraz żałuje że się wycofał bo cały czas próbuje wyprosić u mnie jeszcze jedną szansę, ale ja mu jej nie chcę dać. Straciłam zaufanie. Ostatnio jest źle, bo co wieczór mam doła. Sama siebie nie rozumiem. Czuję się tak jakbym to ja zniszczyła naszą wspólną przyszłość, jabym to ja powiedziała wszystkiemu "nie". I co gorsza żal mi go. Tak sobie myślę że pewnie on cierpi teraz, jest samotny, zraniony, porzucony... Ale to ja przecież powinnam tak się czuć i to na sobie powinnam się skupić. Próbuję więc sobie przypomieć te gorsze nasze wspólne chwile. To że nie okazywał mi jakiś głębszych uczuć, nie adorował itp. bo okazywał to swojej byłej a ona go poprostu zostawiła (po 2 latach). To że użył jako argumentu tłumaczącego fakt odwołania ślubu, że nie gotuję, nie sprzątam, nie piorę... Że nie mam przyjaciół. (jak miałam do wyboru spotkać się z nim czy ze znajomymi to wybierałam jego. W końcu zostałam bez znajomych). Ogólnie, że brak mi pomysłu na życie. Ale jak mam doła właśnie to sobie myślę że mam 26 lat, żadnych znajomych, brak celu w życiu. I że może warto by spróbować jeszcze raz, bo w sumie mieliśmy tysiące cudownych chwil. Zupełna kropka. Ale rana wciąż krwawi...