jak bardzo człowiek musi być zalezny od innych?

[insomnieux]

przemyśleń ciąg dalszy )))

więc się tak zastanawiam. zaleznosc ludzi od siebie jest, była i bedzie wpisana w naszym zyciu, ale gdzie jest ta granica?
kiedy powinno sie powiedzieć stop, zacznij/zacznę żyć własnym zyciem?

jak tu sobie podczytuję, wiekszosc kobiet maxymalnie, uzaleznia sie od swoich facetów,gdy przychodzi do kryzysów okazuje sie ze mają tylko jego. nie wiem, moze łatwo mi tak mowic, bo TZta nie posiadam, ale dla mnie to troche przesada. wiadomo, miłosć, szał ciał itp. ale jakas przyzwoitość musi byc. chyba.

a zaleznosc od znajomych? no ja sie przyznam, ostatnio tak kombinuje, zeby odciąc sie od swojego srodowiska, a wkopać w inne, bo czuje sie troche osaczona, ograniczona, i czuje, ze oprocz tej garstki znajomych nie mam nic. gdy jedna osoba nie chce sie spotkac, cierpi na tym reszta. to mi nie pasuje. w kazdym razie, jak człowiek sie przywiąże do jakiejs paczki to tez mu trudno odejść, ale kiedy to sięga pod przesadę? czy własnie w tym momencie, w którym ja jestem?


nie będe poruszać kwestii człowiek-pracodawca, człowiek-rodzic, bo to troche inne są kwestie, przynajmniej dla mnie

myslalam, ze wyjdzie wieksze wypracowanie, ze troche bardziej to rozwinę, ale matura za tydzien, i mozg mam przeprogramowany na historię )

[***luna]

Zależność-sprawa indywidualna.
Z TŻ zależymy od siebie, ale mamy zdrowe podejście i jesteśmy w stanie funkcjonować osobno.
Poza tym unikam zbędnego budowania zależności związzanych z wdzięcznością dziękkowaniem, odpłacaniem itd. czyli na co dzień jestem dość neiezależna, a pomoc przyjmuję od "sprawdzonych" osób, które nie myślą: coś za coś, a wiedzą ,że w razie czego pomogę im, ale nie po to by mieć je po swojej stronie czy by mieli u mnie dług wdzięczności.

[201605041146]

co do zaleznoście dziewczyna chłopak.
Wiesz z ukochana osoba przecież tyle się czasu spędza,poznaje się siebie,swoje mysli i rożne pogłady na różne rzeczy.zainteresowanie i uwaga w stronę drugiej sosoby jest cały czas,więc to normalne ze to bycie staje się wspólnym życiem,a co do kryzysów myślę wiecej niz połowa sobie wtedy uświadamia jak bardzo iczy wogóle jest zależna od Tż. Ja nie mam tylko TŻ,mam też rodzinę koleżanki,znajomych.stara m się nie zamykać tylko na niego,

[caelum]

Ja dołączę swoje przemyślenia...

Osobiście jestem przerażona jak czytam wypowiedzi kobiet typu "On jest dal mnie wszystkim", "Bez niego moje życie nie ma sensu", "Żyję dla mojego misiaczka". Również ręce mi opadają jak jakaś kobieta w swoich zainteresowaniach umieszcza: moje kochanie / mój misiaczek / mój dziubasek (i nic poza tym).

Pamiętam swoją przyjaciółkę, z którą przeprowadziłam bardzo pouczająca rozmowę, zaraz po jej rozstaniu z TŻ:
- I co ja teraz mam robić?
- Jakto co? Żyć.
- No ale jakto, co ja właściwie teraz mam robić?
- Żyć całkiem nowym życiem. Spotykać się z ludźmi, umawiać na randki.
- Ale ja nie potrafię....
[Dodam, że była w związku chyba ok. 2 lata i on ja bił i wykorzystywał]

I jeszcze przypomina mi się sytuacja z jakiegoś filmu (nie pamiętam jakiego). W którym bohaterka po rozstaniu z facetem uświadamia sobie, że nie wie nawet jaką lubi jajecznicę, bo to zawsze partner decydował co jedli czy zamawiali. Temat tej jajecznicy uświadomił jej, że ona nic o sobie nie wie - nie wie czego chce i kim chce być - bo tak bardzo uzależniła sie od swojego partnera, od jego decyzji i wyborów.

W pierwszym przykładzie chciałam pokazać, ze dla mnie to ze kogoś kocham wcale nie znaczy ze ta osoba staje sie wszystkim w moim życiu. Owszem TŻ jest dla mnie bardzo ważny ale mam też wiele innych ważnych osób w swoim życiu. To że obdarzam drugą osobę miłością również nie znaczy, ze moje życie kreci sie tylko i wyłącznie wokół niego - jest praca, przyjaciele, zainteresowania itd. A jeśli nie mam w którymś momencie TŻ to moim jedynym celem wcale nie jest jego znalezienie, ba nawet nie mam takiego celu (bo on sam sie znajdzie).

Drugi przykład pokazuje te kobiety, które tak naprawdę nie potrafią być same. Nie potrafią i bardzo często nigdy nie były. Boją sie samotności, boja się ze nie dadzą sobie rady itp. Przechodzą z jednego związku w drugi czym prędzej i z dużą łatwością. Flirtowanie i życie singla ich przeraża. Takie osoby potrafią przerażająco długo wytrwać w związku w którym cierpią lub nie dostają tego czego pragną. Bardziej bowiem przeraża je samotność.

I ostatni przykład, który dla mnie jest obrazem tego co moze stać sie z osobą która uzaleznia sie od partnera. To on decyduje o tym jakie podejmuja działania i jakich dokonuja wyborów. Jej tak naprawde nie ma w takim związku. Dochodzi do tego, ze ona traci swiadomośc samej siebie. Nie wie juz kim jest i jakie są jej pragnienia. Czasem jak widzę cos takiego u swoich znajomych to mowię kobiecie: "a moze potrzeba żebys pobyła ze soba sam na sam". Jednak tak niewiele z nas ma odwage by sie na to zdobyć.

[martiii]

przeczytałam i zaczełam delikatnie, nieśmiało otwierac swoje oczy...NA SIEBIE. To ważny temat

[romsta2]

Ja sie strasznie uzależniłam od mojego chlopaka. Jestem już z nim prawie dwa i pół roku, a bez niego nie umiem normalnie funkcjonować.. a z przyjaciółmi..cóż..uważam ,że nie mam przyjaciół. Kiedyś sama się wyrwałam z okropnego towarzystwa przesiadującego cały dzień na ławce. Czasami żałuje tej decyzji. Jednak kiedyś może jeszcze znajde odpowiednią paczke.

[Hultaj]

znajomi to znajomi, ale niedobrze, wg mnie, gdy ktoś ma tylko partnera, a żadnego innego przyjaciela już nie, bo tz wystarcza, więc, tak naprawdę - po co się wysilać.
ryzykowny układ.

[sylwónia]

Bardzo szanuję związki , w których ludzie są dwiema odrębnymi jednostkami, różnią ich poglądy, zainteresowania, podejście do życia. Po prostu sa ze sobą, ale nie przestają pamiętać kim sa też jako liczba pojedyncza. Nie wiem czy to ogranicza temperaturę uczuć, raczej zabezpiecza przed chorymi emocjami.

Tak mi się wydaje, że jesteśmy na tyle wolni na ile posiadamy własne światy.

[21pyza]

Jesteśmy stworzeniami stadnymi i czy sie nam to podoba czy nie potrzebujemy drugiej osoby, a tym samym uzależniamy sie od niej w większym lub mniejszym stopniu to zależy od naszych predyspozycji i odporności psychicznej tak przynajmniej mi sie zdaje.
Nie znoszę byc sama kiedy mój mąż wyjdża pierwsze 2 dni kiedy wracam z pracy po prostu przepłakuje, ale potem sie przyzwyczajam że go nie ma są przecież telefony i internet - taka dziwna konstrukcja. Ale chyba nie jesteśmy od siebie uzależnieni, przynajmniej tak mi sie wydaje -wiem co lubię jeść

Co do grona znajomych to zmienia sie sytuacja i czesto zmienaja sie koledzy ale nigdy przyjaciele.

Takie życie na początku jesteśmy uzależnieni od rodziców, potem od godzin zajęć, od pracodawcy, od tego kiedy wracaja ze szkoły nasze dzieci, a potem od listonosza który przynosi emeryturę.

[ewa007]

To prawda dużo kobiet uzależnia się na maksa od swoich ukochanych...Wiem coś o tym. jestem strasznie uzależniona od uczuć mojego chłopaka. Jesteśmy razem przeszło 6 lat.

[buulina]

Napisane przez caelum

Ja dołączę swoje przemyślenia...

Osobiście jestem przerażona jak czytam wypowiedzi kobiet typu "On jest dal mnie wszystkim", "Bez niego moje życie nie ma sensu", "Żyję dla mojego misiaczka". Również ręce mi opadają jak jakaś kobieta w swoich zainteresowaniach umieszcza: moje kochanie / mój misiaczek / mój dziubasek (i nic poza tym).

Pamiętam swoją przyjaciółkę, z którą przeprowadziłam bardzo pouczająca rozmowę, zaraz po jej rozstaniu z TŻ:
- I co ja teraz mam robić?
- Jakto co? Żyć.
- No ale jakto, co ja właściwie teraz mam robić?
- Żyć całkiem nowym życiem. Spotykać się z ludźmi, umawiać na randki.
- Ale ja nie potrafię....
[Dodam, że była w związku chyba ok. 2 lata i on ja bił i wykorzystywał]

Równiez odbyłam z kims podobną rozmowę. Po rozstaniu okazało się, że nie ma nikogo więcej. Odizolowała się w takim stopniu od ludzi, że nie ma z kim wyjśc na spacer.. Kazda chwilę poświęcała jemu więc, trudno się dziwić..

I ja bym tego juz nie nazwała zaleznoscia tylko uzaleznieniem od partnera..


Ja jestem samotna owszem. Ale nie mogę sobie wyobrazić jak mogłabym być z kimś w strachu przed samotnością i nazywać to miłością..

[7b876ccefd4157b39b86852d237c1fcdcf44b9c3_64850071d5e54]

Moja odpowiedź brzmi: na ile sam chce.

[7b876ccefd4157b39b86852d237c1fcdcf44b9c3_64850071d5e54]

Napisane przez caelum

Ja dołączę swoje przemyślenia...

Napisane przez caelum

Osobiście jestem przerażona jak czytam wypowiedzi kobiet typu "On jest dal mnie wszystkim", "Bez niego moje życie nie ma sensu", "Żyję dla mojego misiaczka". Również ręce mi opadają jak jakaś kobieta w swoich zainteresowaniach umieszcza: moje kochanie / mój misiaczek / mój dziubasek (i nic poza tym).

Pamiętam swoją przyjaciółkę, z którą przeprowadziłam bardzo pouczająca rozmowę, zaraz po jej rozstaniu z TŻ:
- I co ja teraz mam robić?
- Jakto co? Żyć.
- No ale jakto, co ja właściwie teraz mam robić?
- Żyć całkiem nowym życiem. Spotykać się z ludźmi, umawiać na randki.
- Ale ja nie potrafię....
[Dodam, że była w związku chyba ok. 2 lata i on ja bił i wykorzystywał]

I jeszcze przypomina mi się sytuacja z jakiegoś filmu (nie pamiętam jakiego). W którym bohaterka po rozstaniu z facetem uświadamia sobie, że nie wie nawet jaką lubi jajecznicę, bo to zawsze partner decydował co jedli czy zamawiali. Temat tej jajecznicy uświadomił jej, że ona nic o sobie nie wie - nie wie czego chce i kim chce być - bo tak bardzo uzależniła sie od swojego partnera, od jego decyzji i wyborów.

Chciała być z nim chociaż ją bił i upokarzał - jej sprawa. Może jej to sprawiało masochistyczną przyjemność - "niesamotne" życie z damskim bokserem? Są różne potrzeby i różne upodobania. Nie nam oceniać jak się z tym kto czuje, sam to najlepiej wie.

Drugi przykład pokazuje te kobiety, które tak naprawdę nie potrafią być same. Nie potrafią i bardzo często nigdy nie były. Boją sie samotności, boja się ze nie dadzą sobie rady itp. Przechodzą z jednego związku w drugi czym prędzej i z dużą łatwością. Flirtowanie i życie singla ich przeraża. Takie osoby potrafią przerażająco długo wytrwać w związku w którym cierpią lub nie dostają tego czego pragną. Bardziej bowiem przeraża je samotność.

Widzisz, widocznie do tego stopnia czują się samotne i nic nie warte bez mężczyzny u boku, że poprostu nie mogą inaczej. Ich sprawa.

[cbc6429be45513368b51b71e340d921ce6d338a3]

Człowiek od momentu urodzenia jest zależny od innych ludzi.
Nie ma wyjścia.
Sam nieborak w beciku mógłby sobie nie poradzić.
No i ktoś go musi do tego becika włożyć.
Poza żartami i abstrahując od związków, bo tu już swoje zdanie niejednokrotnie wyrażałam, dobrze jeżeli w dużej mierze jesteśmy zależni sami od siebie.
Na tyle, na ile możemy sobie pozwolić.

Niestety nie zawsze mamy na to wpływ.

[Deede]

Backie - na większość rzeczy mamy wpływ, tylko albo tego nie widzimy, albo nie chcemy widzieć.. Mnóstwo osób lubi być wręcz uzależniona od kogoś (gł. od partnera), bo to jest wygodne - zwala się odpowiedzialność za decyzje na kogoś innego, jemu zostawia się problemy do rozwiązania, itd. A potem jest płacz i zgrzytanie zębów..
Co do zależności między partnerami: jeśli kocha się tą drugą osobę, lubi, spędza z nią czas etc., to siłą rzeczy jest się zależnym. Ale jest to zależność z wyboru. Niestety u części osób przeradza się to w uzależnienie od partnera, a to już nie jest dobre. Jest stara oklepana zasada, że aby być szczęśliwym z kimś, najpierw trzeba nauczyć się być ze sobą. I dowiedzieć czegoś o sobie. To my decydujemy czy i jak mocno będziemy zależni od innych. Za niezależność sporo się płaci, wymaga ona wysiłku. Dla niektórych to bariera nie do przejścia. Generalnie - jak ktoś chce przegrać sobie swoje własne życie to jego sprawa. To do odważnych świat należy..

[caelum]

Naturalnie jest różnica między byciem ZALEŻNYM od kogoś a byciem UZALEŻNIONYM.
Osobiście uważam, że nie można uniknąć zależności od ludzi i jak napisała backie ta zależność zaczyna się już od najmłodszych lat. Naturalnie innego rodzaju zależność łączy matkę z dzieckiem a inna kobietę i mężczyznę czy dwoje przyjaciół.
Zależność sama w sobie nie jest zła, choć przynajmniej w moim przypadku trudno jest mi sie z tym pogodzić. Dlatego zachowuje tą swoją niejednokrotnie beznadziejną niezależność - płace sama za siebie rachunki, z dużym trudem zdobywam sie na poproszenie szczególnie swojego partnera o coś i szalenie trudno jest mi pogodzić się z faktem, że bez niego w tej czy innej sytuacji mogłabym nie dać sobie rady. Z jednej strony rozumiem, że taki rodzaj zależności w niczym mi nie zagraża i jest całkiem normalna konsekwencją związku dwojga ludzi. Z drugiej jednak strony to wcale nie jest, przynajmniej dla mnie, takie łatwe.

A co do UZALEŻNIENIA od kogoś (w domyśle od partnera) to może Cie to zdziwi Maggie Q ale moja koleżanka wcale nie chciała sie uzależnić. Nie była masochistką i źle sie z tym czuła. Owszem zgodzę się z tym, ze musiała mieć niska samoocenę. Nikt z silnym charakterem nie dopuści do tego rodzaju zniewolenia. Tylko, ze ja patrząc na takie osoby wcale nie patrze na nie z góry i nie twierdze "samie sobie są winne". Mase kobiet chorobliwie boi sie samotności. Znam kobietę, która właśnie ze strachu że zostanie starą panna wyszła za mąż. Znam dziewczynę w moim wieku która jest ze swoim partnerem już chyba ponad rok, kłócą sie nieustannie i wszyscy już w koło wiedzą, ze Ci dwoje nie powinni być razem ale ona opowiadając o tym jak po raz setny sie pogodzili dodaje mimochodem - bo ja nie chce zostać sama. Jeszcze inna kobieta - 30letnia - zmienia facetów jak rękawiczki ale chyba nie potrafiła być dłużej singlem niż parę dni. Takich przykładów mogłabym opisać jeszcze wiele, kolejne pewnie posypałyby sie z ust naszych Wizażanek.
Jesli zaś chodzi o te kobiety które sa ze swoimi partnerami mimo tego, ze sa bite - cóz wystarczy poczytać trochę na ten temat - zeby zrozumieć jak duze jest to zjawisko.
Maggie Q dla mnie już dawno świat przestał być taki prosty - czarno biały, zazdroszczę takiego sposobu patrzenia ....

[cbc6429be45513368b51b71e340d921ce6d338a3]

Deede, całe wieki Cię nie widziałam.
Gdyby nie kocur, to bym nie poznała.

[7b876ccefd4157b39b86852d237c1fcdcf44b9c3_64850071d5e54]

Napisane przez caelum

Naturalnie jest różnica między byciem ZALEŻNYM od kogoś a byciem UZALEŻNIONYM.

Napisane przez caelum

Osobiście uważam, że nie można uniknąć zależności od ludzi i jak napisała backie ta zależność zaczyna się już od najmłodszych lat. Naturalnie innego rodzaju zależność łączy matkę z dzieckiem a inna kobietę i mężczyznę czy dwoje przyjaciół.
Zależność sama w sobie nie jest zła, choć przynajmniej w moim przypadku trudno jest mi sie z tym pogodzić. Dlatego zachowuje tą swoją niejednokrotnie beznadziejną niezależność - płace sama za siebie rachunki, z dużym trudem zdobywam sie na poproszenie szczególnie swojego partnera o coś i szalenie trudno jest mi pogodzić się z faktem, że bez niego w tej czy innej sytuacji mogłabym nie dać sobie rady. Z jednej strony rozumiem, że taki rodzaj zależności w niczym mi nie zagraża i jest całkiem normalna konsekwencją związku dwojga ludzi. Z drugiej jednak strony to wcale nie jest, przynajmniej dla mnie, takie łatwe.

A co do UZALEŻNIENIA od kogoś (w domyśle od partnera) to może Cie to zdziwi Maggie Q ale moja koleżanka wcale nie chciała sie uzależnić. Nie była masochistką i źle sie z tym czuła. Owszem zgodzę się z tym, ze musiała mieć niska samoocenę. Nikt z silnym charakterem nie dopuści do tego rodzaju zniewolenia. Tylko, ze ja patrząc na takie osoby wcale nie patrze na nie z góry i nie twierdze "samie sobie są winne". Mase kobiet chorobliwie boi sie samotności. Znam kobietę, która właśnie ze strachu że zostanie starą panna wyszła za mąż.

Łoo matko, a ile pani miała lat? Panowie jakoś się do niej garnęli?
Z tym masochizmem to pisałam pół żartem, pół serio - nikt przy zdrowych zmysłach nie chce doznawać cierpień. Jak dalej było z tą koleżanką? Zerwała z gościem, czy dalej się go kurczowo trzyma?

Znam dziewczynę w moim wieku która jest ze swoim partnerem już chyba ponad rok, kłócą sie nieustannie i wszyscy już w koło wiedzą, ze Ci dwoje nie powinni być razem ale ona opowiadając o tym jak po raz setny sie pogodzili dodaje mimochodem - bo ja nie chce zostać sama.

Może nie tylko to ją trzyma przy nim? Są takie pary, które żyją ze sobą na zasadzie "kto się czubi, ten się lubi".

Maggie Q dla mnie już dawno świat przestał być taki prosty - czarno biały, zazdroszczę takiego sposobu patrzenia ....

Wiesz, ty czy ja możemy zachodzić w głowę jak to możliwe, że niektórzy postępują tak jak postępują. Może im wcale nie jest tak źle jak nam się wydaje? Jak już wcześniej napisałam, one same najlepiej wiedzą jak się czują.
A co do bicia - dopóki ktoś sam nie stwierdzi, że ma dość złego traktowania, nikt go nie przekona, że czas zmienić swoje życie. Podobnie jak alkoholik czy narkoman - rodzina, przyjaciele czy znajomi mogą na rzęsach stawać, martwić się o delikwenta itp., z tym, że dopóki zainteresowany nie stwierdzi, że nie może dłużej siebie niszczyć i przy okazji martwić najbliższych, będzie źle postępował.