Mój tż poważnie choruje. - wątek dla dziewczyn które są wytrwałe w chorobach tżtów.

[absorbeed]

Witam Was wszystkie. Nie znalazłam jeszcze takiego wątku ale jak jest to bardzo przepraszam. Jak mówi sam tytuł jest to wątek dla dziewczyn których Tż jest poważnie chory, abyśmy mogły się wspierać, opowiadać swoje historie, dzielić przeżyciami i po prostu wygadać.


Abyśmy mogły się lepiej poznać proponuję parę pytań zapoznawczych;

Imię
Imię Tż
Wiek
Wiek Tż
Jesteśmy razem...
Mój Tż jest chory na...

Imię: Julia.
Imię Tż: Igor.
Wiek: 15.
Wiek Tż: 17.
Jesteśmy razem... od siedemnastego lipca.
Mój Tż jest chory na... białaczkę.

Witam wszystkie Panie bardzo serdecznie!

[sweetish]

Napisane przez absorbeed

Witam Was wszystkie. Nie znalazłam jeszcze takiego wątku ale jak jest to bardzo przepraszam. Jak mówi sam tytuł jest to wątek dla dziewczyn których Tż jest poważnie chory, abyśmy mogły się wspierać, opowiadać swoje historie, dzielić przeżyciami i po prostu wygadać.


Abyśmy mogły się lepiej poznać proponuję parę pytań zapoznawczych;

Imię
Imię Tż
Wiek
Wiek Tż
Jesteśmy razem...
Mój Tż jest chory na...

Imię: Julia.
Imię Tż: Igor.
Wiek: 15.
Wiek Tż: 17.
Jesteśmy razem... od siedemnastego lipca.
Mój Tż jest chory na... białaczkę.

Witam wszystkie Panie bardzo serdecznie!

Taka miłość- wbrew przeszkodom, mimo wszystko-jest piękna.

[absorbeed]

Napisane przez sweetish

Taka miłość- wbrew przeszkodom, mimo wszystko-jest piękna.

kiedy dwoje ludzi darzy się uczuciem każdą przeszkodę da się pokonać.

[tobiaszowa]

Współczuję.
Kiedy się dowiedzieliście o chorobie?
Jak się objawia dokładnie u chłopaka? Ma szansę na normalne życie po leczeniu?


Ja mam na szczęście zdrowego chłopaka ale jego tato w wieku 27 lat zaczął chorować...Zanik mięśni itp ,lekarze byli święcie przekonani ,że to stwardnienie rozsiane,ale okazuje się,że jednak nie
Chorobę taty dało się zatrzymać i praktycznie nie widać jej oznak,na szczęście chodzi i w ogóle.
Ale chłopak miał badania w wakacje czy też może być chory...ten dzień to był koszmar i parę dni przed.
Ale wszystko jest oki,wykluczono
Tak się cieszę
Zwłaszcza,że jest sportowcem i wiem co by przeżył...

A w ogóle jak się poznaliście,bo jakoś strasznie długo ze sobą nie jesteście,jak się ze sobą wiązaliście był już chory?

[absorbeed]

Napisane przez tobiaszowa

Współczuję.
Kiedy się dowiedzieliście o chorobie?
Jak się objawia dokładnie u chłopaka? Ma szansę na normalne życie po leczeniu?


Ja mam na szczęście zdrowego chłopaka ale jego tato w wieku 27 lat zaczął chorować...Zanik mięśni itp ,lekarze byli święcie przekonani ,że to stwardnienie rozsiane,ale okazuje się,że jednak nie
Chorobę taty dało się zatrzymać i praktycznie nie widać jej oznak,na szczęście chodzi i w ogóle.
Ale chłopak miał badania w wakacje czy też może być chory...ten dzień to był koszmar i parę dni przed.
Ale wszystko jest oki,wykluczono
Tak się cieszę
Zwłaszcza,że jest sportowcem i wiem co by przeżył...

A w ogóle jak się poznaliście,bo jakoś strasznie długo ze sobą nie jesteście,jak się ze sobą wiązaliście był już chory?

Mój Igor choruje od siódmego roku życia, wtedy lekarze wykryli u Niego białaczkę. Na początku pomagała tylko chemioterapia, można by powiedzieć, że choroba została zwalczona i Jego organizm prawidłowo funkcjonował. Rok temu lekarze wykryli nawrót choroby. Pilnie potrzebował dawcy szpiku kostnego którego nie było widać. I wtedy Go poznałam. Stracił nadzieję, był przekonany, że umrze. Wtedy wiedziałam, że to przeznaczenie i musieliśmy na siebie trafić. Zaczęłam Go wspierać, dużo z nim rozmawiać. Powiedziałam mu, że nie wierzę w Boga ale będę się modlić aby dawca się znalazł. No i wymodliłam go. Na początku lipca Igor oznajmił mi, że jest ktoś kto odda mu szpik. Płakałam z radości. Wyznał mi miłość siedemnastego lipca. Nie bałam się Jego choroby, walki, przeciwności. Zgodziłam się natychmiastowo. Parę dni po tym miał odbyć się pierwszy przeszczep. Strach, przerażenie i łzy w tym dniu były moimi jedynymi sprzymierzeńcami. Mieliśmy pięć minut na rozmowę około godziny czternastej wtedy powiedział, że będzie kochał mnie zawsze nawet gdy coś się nie uda. Ale przecież wszystko musiało być dobrze! I było. Minęły dwa tygodnie, On wracał do siebie. Wszystko było cudownie, dobrze się czuł, dużo rozmawialiśmy. Ósmego sierpnia napisał mi, że przegrał. Jego organizm nie wytwarza szpiku i ma dwa tygodnie życia. Mój świat diametralnie legł w gruzach. Pilnie potrzebował szpiku, lekarze powiedzieli, że jeżeli znajdziemy dawcę przyspieszą procedury i zrobią to w tydzień. Znalazł się i drugi dawca. Przeszczep odbył się dwudziestego drugiego sierpnia. Także się udał. Przez ten czas Igor złapał wirusa, znów przewieźli Go do innego szpitala, mówił, że umrze. To najgorsze słowa jakie mógł wypowiadać. Był w śpiączce farmakologicznej tydzień. Wtedy miałam kontakt z Jego mamą. Wybudzili Go, znów zaczęliśmy rozmawiać. Jego stan się polepszał, Jego samo także. Ale tak na prawdę lekarze stwierdzili, że nic nie mogą dla Niego zrobić. Skazali Go na śmierć. Pojechał do domu w przekonaniu, że jest już dobrze a tak na prawdę pojechał tam aby umrzeć. Dwunastego listopada dostałam wiadomość, że Igor przeżył krwotok wewnętrzny. Polscy lekarze powiedzieli, że Igor nie ma szans na przeżycie. Jego ojciec sprowadził zagranicznych lekarzy, którzy ściągnęli tu swoich ludzi i swój sprzęt aby Go ratować. Przeprowadzili niemal sześciogodzinną operację, za intubowali go i wprowadzi w stan śpiączki klinicznej. I tak już tydzień. Żyję nadzieją i Naszą miłością, piszę do Niego listy które odczyta zaraz po przebudzeniu. Najbardziej wspiera mnie Jego siostra z którą mam stały kontakt telefoniczny. Ale teraz wiem, że nic nie może nas zniszczyć i Nasz związek mógłby być wzorem dla innych.

[tobiaszowa]

Napisane przez absorbeed

Mój Igor choruje od siódmego roku życia, wtedy lekarze wykryli u Niego białaczkę. Na początku pomagała tylko chemioterapia, można by powiedzieć, że choroba została zwalczona i Jego organizm prawidłowo funkcjonował. Rok temu lekarze wykryli nawrót choroby. Pilnie potrzebował dawcy szpiku kostnego którego nie było widać. I wtedy Go poznałam. Stracił nadzieję, był przekonany, że umrze. Wtedy wiedziałam, że to przeznaczenie i musieliśmy na siebie trafić. Zaczęłam Go wspierać, dużo z nim rozmawiać. Powiedziałam mu, że nie wierzę w Boga ale będę się modlić aby dawca się znalazł. No i wymodliłam go. Na początku lipca Igor oznajmił mi, że jest ktoś kto odda mu szpik. Płakałam z radości. Wyznał mi miłość siedemnastego lipca. Nie bałam się Jego choroby, walki, przeciwności. Zgodziłam się natychmiastowo. Parę dni po tym miał odbyć się pierwszy przeszczep. Strach, przerażenie i łzy w tym dniu były moimi jedynymi sprzymierzeńcami. Mieliśmy pięć minut na rozmowę około godziny czternastej wtedy powiedział, że będzie kochał mnie zawsze nawet gdy coś się nie uda. Ale przecież wszystko musiało być dobrze! I było. Minęły dwa tygodnie, On wracał do siebie. Wszystko było cudownie, dobrze się czuł, dużo rozmawialiśmy. Ósmego sierpnia napisał mi, że przegrał. Jego organizm nie wytwarza szpiku i ma dwa tygodnie życia. Mój świat diametralnie legł w gruzach. Pilnie potrzebował szpiku, lekarze powiedzieli, że jeżeli znajdziemy dawcę przyspieszą procedury i zrobią to w tydzień. Znalazł się i drugi dawca. Przeszczep odbył się dwudziestego drugiego sierpnia. Także się udał. Przez ten czas Igor złapał wirusa, znów przewieźli Go do innego szpitala, mówił, że umrze. To najgorsze słowa jakie mógł wypowiadać. Był w śpiączce farmakologicznej tydzień. Wtedy miałam kontakt z Jego mamą. Wybudzili Go, znów zaczęliśmy rozmawiać. Jego stan się polepszał, Jego samo także. Ale tak na prawdę lekarze stwierdzili, że nic nie mogą dla Niego zrobić. Skazali Go na śmierć. Pojechał do domu w przekonaniu, że jest już dobrze a tak na prawdę pojechał tam aby umrzeć. Dwunastego listopada dostałam wiadomość, że Igor przeżył krwotok wewnętrzny. Polscy lekarze powiedzieli, że Igor nie ma szans na przeżycie. Jego ojciec sprowadził zagranicznych lekarzy, którzy ściągnęli tu swoich ludzi i swój sprzęt aby Go ratować. Przeprowadzili niemal sześciogodzinną operację, za intubowali go i wprowadzi w stan śpiączki klinicznej. I tak już tydzień. Żyję nadzieją i Naszą miłością, piszę do Niego listy które odczyta zaraz po przebudzeniu. Najbardziej wspiera mnie Jego siostra z którą mam stały kontakt telefoniczny. Ale teraz wiem, że nic nie może nas zniszczyć i Nasz związek mógłby być wzorem dla innych.

O MÓJ BOŻE. Ale jesteś dzielna...
Szok,na prawde ogromny...
A w jakich okolicznościach się poznaliście? I w ogóle gdzieś wyczytałam,że dzieli Was 350 km,czy w ogóle kiedykolwiek widzieliście się na żywo,czy to taka miłość póki co internetowa?

Życzę mu przede wszystkim dużo siły i zdrowia,miejmy nadzieję,że wszystko będzie ok... że któregoś dnia ten koszmar się skończy chłopak pójdzie do szkoły,spotka się z Tobą,nacieszy się życiem
A ja głupia pierdołami się jakimiś przejmuję.

[nurek119]

Napisane przez absorbeed

Mój Igor choruje od siódmego roku życia, wtedy lekarze wykryli u Niego białaczkę. Na początku pomagała tylko chemioterapia, można by powiedzieć, że choroba została zwalczona i Jego organizm prawidłowo funkcjonował. Rok temu lekarze wykryli nawrót choroby. Pilnie potrzebował dawcy szpiku kostnego którego nie było widać. I wtedy Go poznałam. Stracił nadzieję, był przekonany, że umrze. Wtedy wiedziałam, że to przeznaczenie i musieliśmy na siebie trafić. Zaczęłam Go wspierać, dużo z nim rozmawiać. Powiedziałam mu, że nie wierzę w Boga ale będę się modlić aby dawca się znalazł. No i wymodliłam go. Na początku lipca Igor oznajmił mi, że jest ktoś kto odda mu szpik. Płakałam z radości. Wyznał mi miłość siedemnastego lipca. Nie bałam się Jego choroby, walki, przeciwności. Zgodziłam się natychmiastowo. Parę dni po tym miał odbyć się pierwszy przeszczep. Strach, przerażenie i łzy w tym dniu były moimi jedynymi sprzymierzeńcami. Mieliśmy pięć minut na rozmowę około godziny czternastej wtedy powiedział, że będzie kochał mnie zawsze nawet gdy coś się nie uda. Ale przecież wszystko musiało być dobrze! I było. Minęły dwa tygodnie, On wracał do siebie. Wszystko było cudownie, dobrze się czuł, dużo rozmawialiśmy. Ósmego sierpnia napisał mi, że przegrał. Jego organizm nie wytwarza szpiku i ma dwa tygodnie życia. Mój świat diametralnie legł w gruzach. Pilnie potrzebował szpiku, lekarze powiedzieli, że jeżeli znajdziemy dawcę przyspieszą procedury i zrobią to w tydzień. Znalazł się i drugi dawca. Przeszczep odbył się dwudziestego drugiego sierpnia. Także się udał. Przez ten czas Igor złapał wirusa, znów przewieźli Go do innego szpitala, mówił, że umrze. To najgorsze słowa jakie mógł wypowiadać. Był w śpiączce farmakologicznej tydzień. Wtedy miałam kontakt z Jego mamą. Wybudzili Go, znów zaczęliśmy rozmawiać. Jego stan się polepszał, Jego samo także. Ale tak na prawdę lekarze stwierdzili, że nic nie mogą dla Niego zrobić. Skazali Go na śmierć. Pojechał do domu w przekonaniu, że jest już dobrze a tak na prawdę pojechał tam aby umrzeć. Dwunastego listopada dostałam wiadomość, że Igor przeżył krwotok wewnętrzny. Polscy lekarze powiedzieli, że Igor nie ma szans na przeżycie. Jego ojciec sprowadził zagranicznych lekarzy, którzy ściągnęli tu swoich ludzi i swój sprzęt aby Go ratować. Przeprowadzili niemal sześciogodzinną operację, za intubowali go i wprowadzi w stan śpiączki klinicznej. I tak już tydzień. Żyję nadzieją i Naszą miłością, piszę do Niego listy które odczyta zaraz po przebudzeniu. Najbardziej wspiera mnie Jego siostra z którą mam stały kontakt telefoniczny. Ale teraz wiem, że nic nie może nas zniszczyć i Nasz związek mógłby być wzorem dla innych.

niezwykła historia...mam nadzieję, że pokonacie trudności

[PinkPanterr]

Napisane przez absorbeed

Mój Igor choruje od siódmego roku życia, wtedy lekarze wykryli u Niego białaczkę. Na początku pomagała tylko chemioterapia, można by powiedzieć, że choroba została zwalczona i Jego organizm prawidłowo funkcjonował. Rok temu lekarze wykryli nawrót choroby. Pilnie potrzebował dawcy szpiku kostnego którego nie było widać. I wtedy Go poznałam. Stracił nadzieję, był przekonany, że umrze. Wtedy wiedziałam, że to przeznaczenie i musieliśmy na siebie trafić. Zaczęłam Go wspierać, dużo z nim rozmawiać. Powiedziałam mu, że nie wierzę w Boga ale będę się modlić aby dawca się znalazł. No i wymodliłam go. Na początku lipca Igor oznajmił mi, że jest ktoś kto odda mu szpik. Płakałam z radości. Wyznał mi miłość siedemnastego lipca. Nie bałam się Jego choroby, walki, przeciwności. Zgodziłam się natychmiastowo. Parę dni po tym miał odbyć się pierwszy przeszczep. Strach, przerażenie i łzy w tym dniu były moimi jedynymi sprzymierzeńcami. Mieliśmy pięć minut na rozmowę około godziny czternastej wtedy powiedział, że będzie kochał mnie zawsze nawet gdy coś się nie uda. Ale przecież wszystko musiało być dobrze! I było. Minęły dwa tygodnie, On wracał do siebie. Wszystko było cudownie, dobrze się czuł, dużo rozmawialiśmy. Ósmego sierpnia napisał mi, że przegrał. Jego organizm nie wytwarza szpiku i ma dwa tygodnie życia. Mój świat diametralnie legł w gruzach. Pilnie potrzebował szpiku, lekarze powiedzieli, że jeżeli znajdziemy dawcę przyspieszą procedury i zrobią to w tydzień. Znalazł się i drugi dawca. Przeszczep odbył się dwudziestego drugiego sierpnia. Także się udał. Przez ten czas Igor złapał wirusa, znów przewieźli Go do innego szpitala, mówił, że umrze. To najgorsze słowa jakie mógł wypowiadać. Był w śpiączce farmakologicznej tydzień. Wtedy miałam kontakt z Jego mamą. Wybudzili Go, znów zaczęliśmy rozmawiać. Jego stan się polepszał, Jego samo także. Ale tak na prawdę lekarze stwierdzili, że nic nie mogą dla Niego zrobić. Skazali Go na śmierć. Pojechał do domu w przekonaniu, że jest już dobrze a tak na prawdę pojechał tam aby umrzeć. Dwunastego listopada dostałam wiadomość, że Igor przeżył krwotok wewnętrzny. Polscy lekarze powiedzieli, że Igor nie ma szans na przeżycie. Jego ojciec sprowadził zagranicznych lekarzy, którzy ściągnęli tu swoich ludzi i swój sprzęt aby Go ratować. Przeprowadzili niemal sześciogodzinną operację, za intubowali go i wprowadzi w stan śpiączki klinicznej. I tak już tydzień. Żyję nadzieją i Naszą miłością, piszę do Niego listy które odczyta zaraz po przebudzeniu. Najbardziej wspiera mnie Jego siostra z którą mam stały kontakt telefoniczny. Ale teraz wiem, że nic nie może nas zniszczyć i Nasz związek mógłby być wzorem dla innych.

Podziwiam
Jesteś bardzo silna!

[speechless]

Napisane przez tobiaszowa

A ja głupia pierdołami się jakimiś przejmuję.

Dokładnie, o tym samym pomyślałam.

Aż mnie ciarki po ciele przeszły po przeczytaniu tego. Ja może nie jestem w takiej sytuacji, ale chłopak mojej przyjaciółki ma raka mózgu. Co weekend oraz kiedy tylko ma choćby dzień wolny jeździ do niego 200 km do Warszawy, do szpitala. Chociaż on nie może mówić oraz już prawie całkowicie stracił słuch, widać jaki jest szczęśliwy, że ona jest przy nim i wie, że ma dla kogo żyć, walczyć z tą okropną chorobą.

Życzę Wam dużo siły, wytrwałości i miłości oczywiście, a Twojemu chłopakowi mnóstwo zdrowia!

[loliteczka235]

Pozostaje wierzyć , że się uda Musi ! Dla takiej miłości Bóg da mu zdrowie , i uda się !

.. Mój Tż ma padaczkę myślałąm , że to już jest nieszczęscie , gdzie wg o siebie nie dba i zaniedbuje się i zdrowie , ale widzę u Ciebie tak nie jest .. wierzę , że wszystko się ułoży 3mam kciuki ;*

[kaledonia]

Napisane przez loliteczka235

.. Mój Tż ma padaczkę myślałąm , że to już jest nieszczęscie , gdzie wg o siebie nie dba i zaniedbuje się i zdrowie , ale widzę u Ciebie tak nie jest .. wierzę , że wszystko się ułoży 3mam kciuki ;*

Mój były miał padaczkę,byliśmy razem ponad 2 lata. Ciężka choroba, on sobie olewał. Życzę Ci wytrwałości, cierpliwości i ludzkiego zrozumienia. Najgorsze jest podejście ludzi ("a po co Ci taki chłopak", "nie stać Cię na kogoś lepszego" ).

[tobiaszowa]

Zobaczyłam autorko z ciekawości Twoje gg,masz tam zdjęcie chłopaka tak?Przystojny Pewnie choroba go strasznie zmieniła,wykończyła...

Niech wraca do zdrowia!

[Lucrecia3]

Napisane przez absorbeed

Mój Igor choruje od siódmego roku życia, wtedy lekarze wykryli u Niego białaczkę. Na początku pomagała tylko chemioterapia, można by powiedzieć, że choroba została zwalczona i Jego organizm prawidłowo funkcjonował. Rok temu lekarze wykryli nawrót choroby. Pilnie potrzebował dawcy szpiku kostnego którego nie było widać. I wtedy Go poznałam. Stracił nadzieję, był przekonany, że umrze. Wtedy wiedziałam, że to przeznaczenie i musieliśmy na siebie trafić. Zaczęłam Go wspierać, dużo z nim rozmawiać. Powiedziałam mu, że nie wierzę w Boga ale będę się modlić aby dawca się znalazł. No i wymodliłam go. Na początku lipca Igor oznajmił mi, że jest ktoś kto odda mu szpik. Płakałam z radości. Wyznał mi miłość siedemnastego lipca. Nie bałam się Jego choroby, walki, przeciwności. Zgodziłam się natychmiastowo. Parę dni po tym miał odbyć się pierwszy przeszczep. Strach, przerażenie i łzy w tym dniu były moimi jedynymi sprzymierzeńcami. Mieliśmy pięć minut na rozmowę około godziny czternastej wtedy powiedział, że będzie kochał mnie zawsze nawet gdy coś się nie uda. Ale przecież wszystko musiało być dobrze! I było. Minęły dwa tygodnie, On wracał do siebie. Wszystko było cudownie, dobrze się czuł, dużo rozmawialiśmy. Ósmego sierpnia napisał mi, że przegrał. Jego organizm nie wytwarza szpiku i ma dwa tygodnie życia. Mój świat diametralnie legł w gruzach. Pilnie potrzebował szpiku, lekarze powiedzieli, że jeżeli znajdziemy dawcę przyspieszą procedury i zrobią to w tydzień. Znalazł się i drugi dawca. Przeszczep odbył się dwudziestego drugiego sierpnia. Także się udał. Przez ten czas Igor złapał wirusa, znów przewieźli Go do innego szpitala, mówił, że umrze. To najgorsze słowa jakie mógł wypowiadać. Był w śpiączce farmakologicznej tydzień. Wtedy miałam kontakt z Jego mamą. Wybudzili Go, znów zaczęliśmy rozmawiać. Jego stan się polepszał, Jego samo także. Ale tak na prawdę lekarze stwierdzili, że nic nie mogą dla Niego zrobić. Skazali Go na śmierć. Pojechał do domu w przekonaniu, że jest już dobrze a tak na prawdę pojechał tam aby umrzeć. Dwunastego listopada dostałam wiadomość, że Igor przeżył krwotok wewnętrzny. Polscy lekarze powiedzieli, że Igor nie ma szans na przeżycie. Jego ojciec sprowadził zagranicznych lekarzy, którzy ściągnęli tu swoich ludzi i swój sprzęt aby Go ratować. Przeprowadzili niemal sześciogodzinną operację, za intubowali go i wprowadzi w stan śpiączki klinicznej. I tak już tydzień. Żyję nadzieją i Naszą miłością, piszę do Niego listy które odczyta zaraz po przebudzeniu. Najbardziej wspiera mnie Jego siostra z którą mam stały kontakt telefoniczny. Ale teraz wiem, że nic nie może nas zniszczyć i Nasz związek mógłby być wzorem dla innych.

Boże, jakie życie jest niesprawiedliwe. Taki młody chłopak musi tak ciężko chorować. Aż się popłakałam, gdy przeczytałam waszą historię.
Z całego serca życzę Twojemu chłopakowi powrotu do zdrowia.

[vicky_]

ojej, mniej więcej wiem co czujesz, bo mój przyjaciel jest w śpiączce, tyle że od ponad roku.. życzę wam szczęścia, a Igorowi powrotu do zdrowia!

[olasia99]

Napisane przez tobiaszowa

A ja głupia pierdołami się jakimiś przejmuję.

Ja też, aż mi wstyd

absorbeed, wierzę, że wszystko będzie dobrze i pokonacie tę chorobę .

[patrysiowa_]

absoorbed, jeju, aż w szoku do tej chwili jetsem jak to przeczytałam, podziwiam Cię.. jeździsz do niego? ja bym pojechała, te 350 km. Jakby mojemu K. coś takiego się stało to bym 700 km pojechała do niego.. Podziwiam Cię, chociaz mój tż jest zdrowy.

[judus]

Podziwiam Cię, jesteś naprawdę niezwykłą dziewczyną. Nie mam pojęcia jak to jest być w takiej sytuacji, ale wierzę że dacie radę, obyście nie tracili nadzieji, cuda się zdarzają wystarczy w nie mocno uwierzyć, tzrymam kciuki za Niego i za Waszą miłość.

[Karolina Maria]

Do autorki - niesamowita jesteś i w tak młodym wieku, tak dojrzałe podejście

Smutno się bardzo czyta takie rzeczy, któras z Was też pisała o raku mózgu u koleżanki TŻ... nie wiem jak ja dałabym rade?!

[absorbeed]

Napisane przez speechless

Dokładnie, o tym samym pomyślałam.

Aż mnie ciarki po ciele przeszły po przeczytaniu tego. Ja może nie jestem w takiej sytuacji, ale chłopak mojej przyjaciółki ma raka mózgu. Co weekend oraz kiedy tylko ma choćby dzień wolny jeździ do niego 200 km do Warszawy, do szpitala. Chociaż on nie może mówić oraz już prawie całkowicie stracił słuch, widać jaki jest szczęśliwy, że ona jest przy nim i wie, że ma dla kogo żyć, walczyć z tą okropną chorobą.

Życzę Wam dużo siły, wytrwałości i miłości oczywiście, a Twojemu chłopakowi mnóstwo zdrowia!

Nie trzeba słyszeć czy mówić aby kochać i być kochanym. Życz przyjaciółce dużo wiary, wytrwałości - to jest najważniejsze. A My dziękujemy za tak życzliwe życzenia.

Napisane przez loliteczka235

Pozostaje wierzyć , że się uda Musi ! Dla takiej miłości Bóg da mu zdrowie , i uda się !

.. Mój Tż ma padaczkę myślałąm , że to już jest nieszczęscie , gdzie wg o siebie nie dba i zaniedbuje się i zdrowie , ale widzę u Ciebie tak nie jest .. wierzę , że wszystko się ułoży 3mam kciuki ;*

On także o siebie nie dbał dopóki nasze drogi się nie złączyły. Potrzebował po prostu motywacji. Twojemu tż także chyba musisz przemówić do rozsądku.

Napisane przez kaledonia

Mój były miał padaczkę,byliśmy razem ponad 2 lata. Ciężka choroba, on sobie olewał. Życzę Ci wytrwałości, cierpliwości i ludzkiego zrozumienia. Najgorsze jest podejście ludzi ("a po co Ci taki chłopak", "nie stać Cię na kogoś lepszego" ).

Nawet nie wiesz jak często to słyszę. Kiedy Igor powiedział mi, że to już koniec moja przyjaciółka ( podkreślam PRZYJACIÓŁKA ) zapytała: na pewno chcesz z nim być? On umrze. Jedyne uczucie jakie pamiętam to takie jakby ktoś strzelił mi w pysk. Ale moja wiara i wytrwałość oraz ogromna miłość na to nie pozwoliła.

Napisane przez tobiaszowa

Zobaczyłam autorko z ciekawości Twoje gg,masz tam zdjęcie chłopaka tak?Przystojny Pewnie choroba go strasznie zmieniła,wykończyła...

Niech wraca do zdrowia!

Tak, to mój Najdroższy Igor. Chemioterapia, liczne leki, operacje i badania na to wpłynęły. Ale to się zupełnie nie liczy. Ma piękne wnętrze którym na co dzień, jeżeli tylko może, dzieli się z innymi.

Napisane przez Lucrecia3

Boże, jakie życie jest niesprawiedliwe. Taki młody chłopak musi tak ciężko chorować. Aż się popłakałam, gdy przeczytałam waszą historię.
Z całego serca życzę Twojemu chłopakowi powrotu do zdrowia.

Zawsze mu tłumaczyłam, że Bóg zesłał na niego tę chorobę aby sprawdzić ludzką wytrzymałość. Motywowało Go to i mówił: udowodnię mu, że potrafię znieść o wiele więcej niż myśli. Dziękujemy.

Napisane przez vicky_

ojej, mniej więcej wiem co czujesz, bo mój przyjaciel jest w śpiączce, tyle że od ponad roku.. życzę wam szczęścia, a Igorowi powrotu do zdrowia!

Szczęście już mamy. Ale dziękuję!

Napisane przez olasia99

Ja też, aż mi wstyd

absorbeed, wierzę, że wszystko będzie dobrze i pokonacie tę chorobę .

Napisane przez patrysiowa_

absoorbed, jeju, aż w szoku do tej chwili jetsem jak to przeczytałam, podziwiam Cię.. jeździsz do niego? ja bym pojechała, te 350 km. Jakby mojemu K. coś takiego się stało to bym 700 km pojechała do niego.. Podziwiam Cię, chociaz mój tż jest zdrowy.

To nie jest takie proste. Przebywa w szpitalu na intensywnej terapii albo na oiomie. W zależności od tego w jakim jest stanie w obecnej chwili. Nie weszłabym do Niego nawet jeżeli byłby już w stanie na odwiedziny. Tylko najbliższa rodzina.

Napisane przez judus

Podziwiam Cię, jesteś naprawdę niezwykłą dziewczyną. Nie mam pojęcia jak to jest być w takiej sytuacji, ale wierzę że dacie radę, obyście nie tracili nadzieji, cuda się zdarzają wystarczy w nie mocno uwierzyć, tzrymam kciuki za Niego i za Waszą miłość.

Bardzo mi miło, że tak sądzisz. Wierzymy, a kiedy On przestaje ja robię to za Niego. Ale dajemy sobie radę - razem. Bardzo dziękujemy.

Napisane przez Karolina Maria

Do autorki - niesamowita jesteś i w tak młodym wieku, tak dojrzałe podejście

Smutno się bardzo czyta takie rzeczy, któras z Was też pisała o raku mózgu u koleżanki TŻ... nie wiem jak ja dałabym rade?!

Bardzo dziękuję. Staram się, bo wiem, że Jemu jest potrzebna dojrzała osoba z którą mógłby porozmawiać, popłakać i cieszyć się resztą życia.

[loliteczka235]

Przemiawiałam raz , drugi , już nie wiem jak mam to robić

tym bardziej , że to związek an odległośc...

---------- Dopisano o 22:42 ---------- Poprzedni post napisano o 22:40 ----------

Napisane przez kaledonia

Mój były miał padaczkę,byliśmy razem ponad 2 lata. Ciężka choroba, on sobie olewał. Życzę Ci wytrwałości, cierpliwości i ludzkiego zrozumienia. Najgorsze jest podejście ludzi ("a po co Ci taki chłopak", "nie stać Cię na kogoś lepszego" ).

Dziękuje
Podejscie ludzi , niezrozumienie rodziny ( sa przeciwko anszemu zwiazkowi) , ale to jest nie ważne ważne jest to , że kocham go bezgranicznie

[absorbeed]

Napisane przez loliteczka235

Przemiawiałam raz , drugi , już nie wiem jak mam to robić

tym bardziej , że to związek an odległośc...

---------- Dopisano o 22:42 ---------- Poprzedni post napisano o 22:40 ----------




Dziękuje
Podejscie ludzi , niezrozumienie rodziny ( sa przeciwko anszemu zwiazkowi) , ale to jest nie ważne ważne jest to , że kocham go bezgranicznie

Nasz związek jest także na odległość. Ale udało mi się to w końcu osiągnąć. Bądź stanowcza i powiedź mu, że musi o siebie dbać i koniec. Zacznij mu mówić, że jak nie chce zrobić tego dla siebie to chociaż dla ludzi którzy go kochają.
Moi rodzice też na początku tego nie akceptowali ale kiedy pokazałam im, że Igor to całe moje życie powiedzieli, żebym robiła jak uważam bylebym była szczęśliwa.

[loliteczka235]

Dla nas to jest proste , banalne , ale on troszke zwariowany jest taki ,,niegrzeczny chlopak" moaj rodzina tego nie akceptuje nie potrafia zrozumiec ze ja go kocham ..

Ale to nie wazne wazne ze my o tym wiemy

PS: wiem , że pytanie juz padlo ale nie zauwazylam odpowiedzi Twojej jak wg poznałaś Igora?

[absorbeed]

Napisane przez loliteczka235

Dla nas to jest proste , banalne , ale on troszke zwariowany jest taki ,,niegrzeczny chlopak" moaj rodzina tego nie akceptuje nie potrafia zrozumiec ze ja go kocham ..

Ale to nie wazne wazne ze my o tym wiemy

PS: wiem , że pytanie juz padlo ale nie zauwazylam odpowiedzi Twojej jak wg poznałaś Igora?

Proszę myśleć co chcecie ale poznałam Igora przez internet.

[loliteczka235]

ahaa
a po jakim czasie sie zobaczyliscie 1raz?
Daleko od siebie mieszkjacie ?

moze co innego bym napisala ale wiem ze milosc przez internet jest ja tez 1 faceta poznalam przez neta piszemy do dzis i jestesmy najlepszymi przyajciolmi

[Toogether93]

Julka wiesz, że ja Cię wspieram i zawsze możesz się do mnie zwrócić, kiedy będziesz chciała porozmawiać. Moją i D. historię znasz, nasza historia się skończyła, a Jego choroba nie. Przechodziłam przez podobne katusze przez rok, już się nie kontaktujemy, momentami nie wiem, co się z nim dzieje, nawet nie będę wiedziała, kiedy go zabraknie..

[tobiaszowa]

Napisane przez Toogether93

Julka wiesz, że ja Cię wspieram i zawsze możesz się do mnie zwrócić, kiedy będziesz chciała porozmawiać. Moją i D. historię znasz, nasza historia się skończyła, a Jego choroba nie. Przechodziłam przez podobne katusze przez rok, już się nie kontaktujemy, momentami nie wiem, co się z nim dzieje, nawet nie będę wiedziała, kiedy go zabraknie..

Biedna
A jeśli można wiedzieć czemu Twój związek się zakończył?
Nie wytrzymałaś już tego psychicznie,jego wybór,Twój?

[Toogether93]

Napisane przez tobiaszowa

Biedna
A jeśli można wiedzieć czemu Twój związek się zakończył?
Nie wytrzymałaś już tego psychicznie,jego wybór,Twój?

.. po prostu nie byłam jedyną w jego życiu... Przyznam, że nie mogłam się pozbierać, bałam się tego, jak to będzie wyglądało, kiedy nie będziemy razem. Przecież nie wytrzymywałam doby bez wiedzy o tym, co się z nim dzieje, jak się czuje, czy nie zemdlał gdzieś w drodze do sklepu... Od 3 miesięcy nie wiem nic o nim..

[absorbeed]

Napisane przez Toogether93

Julka wiesz, że ja Cię wspieram i zawsze możesz się do mnie zwrócić, kiedy będziesz chciała porozmawiać. Moją i D. historię znasz, nasza historia się skończyła, a Jego choroba nie. Przechodziłam przez podobne katusze przez rok, już się nie kontaktujemy, momentami nie wiem, co się z nim dzieje, nawet nie będę wiedziała, kiedy go zabraknie..

Kochanie, dobrze, że tu z nami jesteś. wiem perełko. bardzo dziękuję ci za wsparcie. Nigdy nie zapomnę jak rozpłakałaś się do słuchawki kiedy zaczęłam ci o nas opowiadać. jesteś aniołem.

[Areti]

Wasza historia jest smutna, a zarazem wspaniała i jedyna w swoim rodzaju. Kochacie się mimo wszelkich przeciwności losu, on ma w Tobie wsparcie, a to jest w takiej sytuacji najważniejsze
Ja miałam kilka dni stresu z moim TŻtem. Jego dziadek zmarł na raka żołądka, w czasie choroby wymiotował krwią i mój D. również zaczął. Był załamany, bał się iść do lekarza, obawiał się, co usłyszy. Był pewny, że zachorował na to, co dziadek. Na całe szczęście namówiłam go na badania, czekaliśmy na wyniki kilka dni. Do dziś dziękuję Bogu, że to jedynie wrzody. Wyobrażam sobie, co czujesz. Trzymam za Was kciuki, wierzę całym sercem, że będzie dobrze. Musicie mieć po prostu nadzieję na lepsze jutro, a przede wszystkim mieć siebie nawzajem. Miłość potrafi pokonać każdą przeszkodę, a choremu daje siły by wyzdorwieć i walczyć.

Kochana, jesteś niesamowita, gdybyś potrzebowała jakiegoś wsparcia, jestem tutaj, by Ci je dać. Chociaż słowne.

[loliteczka235]

Oj dziewczynki ciesze sięi doceniam , że mamy siebie

Wszystkie dobrze wiemy MOŻEMY na siebie liczyć ! ;*