Czy dzieci dają szczęście?

[_Marta_M_]

[1=ecd9a68db8379fc22aec146 35aa2645aca7c721b_6070dc9 9c9f91;81986291]Ale ładnie o tym napisałaś
I trochę Ci zazdroszczę. Mnie prawdę mówiąc takie typowe dziecięce zabawy koszmarnie nudzą, a jeszcze na dodatek mój syn uwielbia się bawić w wojny, bitwy, wyrzutnie i takie tam.
Wyjście do sali zabaw traktuję bardziej jako chwilę dla siebie, gdy mogę się napić kawy, a Młody biega i się fajnie bawi.
Za to bardzo lubię robić z nim zabawy językowe (pisemne i ustne), przerabiać książki i takie tam.
I ogólnie uważam rozwój dziecka, jego mowy, interpretacji świata itd. za absolutnie fascynującą rzecz, nieporównywalną do niczego, czego wcześniej się uczyłam (mimo, że całe życie uczyłam się rzeczy, które mnie realnie interesowały).[/QUOTE]

Ja zawsze lubiłam się bawić z dziećmi, lubiłam odwiedzać dzieciatych znajomych (i spędzałam wtedy większość czasu zabawiając ich brzdące, za co byli zwykle bardzo wdzięczni, bo się trochę relaksowali dzięki temu), z tym że wspólny język znajdywałam dopiero z takimi starszymi dziećmi (4+), do młodszych nie wiedziałam jak podejść (już wiem).

Też mnie fascynuje rozwój dziecka, jak synek się urodził to niesamowicie mnie ekscytowało patrzenie na to, jak zaczyna odkrywać świat, jak uczy się swojego ciała, jak robi postępy. Przy córce z kolei niesamowite było patrzenie na ich relację, na to jak się uczy od starszego itd. Macierzyństwo daje mi naprawdę ogromną satysfakcję, jestem dumna z mojej rodziny i trochę mi przykro jak czytam, czy słyszę od kogoś, że "co to za życie matki Polki, jak komuś mogą przynosić szczęście gówniaki, jak mozna w ogóle traktować urodzenie dziecka jako sukces, widac ze ma sie male ambicje w zyciu" itp. Wiadomo, każdy ma inne priorytety w życiu, zwykle się one zmieniają z biegiem lat, ale uważam za bardzo pozbawione kultury wmawianie bezdzietnym i dzieciatym, że ich życie jest puste i pozbawione sensu (w przypadku pierwszych - bo nie maja dzieci, w przypadku drugich - bo je mają).

---------- Dopisano o 20:41 ---------- Poprzedni post napisano o 20:34 ----------

Napisane przez Asior77

Zgadzam się, możliwość obserwacji rozwoju dziecka, uczestniczenie w tym niesamowitym procesie kształtowania sie małego człowieka, uwazam, za jedna z najcudownijszych rzeczy jakie spotkały mnie w życiu zawsze uwielbiałam spędzać czas z córką, zostało tak do dziś, choć jest już dorosłym człowiekiem.

Ja odkąd mam dzieci zaczęłam dużą wagę przywiązywać do tego, co jest tu i teraz. Czas leci tak szybko, że nim się człowiek obejrzy z małego człowieka wyrośnie zbuntowany nastolatek i trzeba będzie pozwolić mu na nauczenie się dorosłego życia. Z perspektywy lat ze smutnym uśmiechem wspominam jak bardzo chciałam w wieku 18 lat iść już na studia z dala od rodzinnego domu. Gdybym wtedy wiedziała, że 10 lat później będę żałować, że mieszkam tak daleko od rodziców... ale wiem, że to zupełnie naturalne i taka kolej rzeczy, moje dzieci też to czeka. Dlatego staram się doceniać każdy moment spędzony z dziećmi, ogarnia mnie przerażenie na myśl, że mogłoby im coś się stać, zaczęłam też zdecydowanie bardziej o siebie dbać (regularnie się badam itd.).

Co do wychowywania dzieci - ja byłam wychowywana w atmosferze szacunku, nikt nigdy na mnie nie podniósł ręki, rodzice jak na tamte czasy byli dość postępowi, na przykład nie uznawali popularnej wówczas metody "niech się wypłacze, ale w łózku z rodzicami spać nie moze!". Miałam swoje za uszami, ale oni doskonale zdawali sobie sprawę z tego, że to wszystko to normalne etapy mojego rozwoju. Ogromnym szacunkiem darzę moją mamę, która zawsze była osobą opanowaną, cierpliwą, stanowczą, ale nie pieklącą się bez powodu, nie używającą np. szantażu emocjonalnego, a już tym bardziej siły fizycznej, mimo że się nasłuchała od mądrzejszych, że powinna mi strzelić w tyłek itp. Staram sie najlepiej jak potrafię być taką matką dla swoich dzieci a ona jest babcią idealną.

[groszek75]

U nas odkąd jest córka to czas wolniej płynie

Też jestem szczęśliwa jak np.teraz słyszę jak sobie powoli czyta i ile rzeczy szybko łapie

[Koza34]

Mam tak, że jak widzę na f, że jakaś koleżanka ma kolejne dziecko to potem płaczę przez pół dnia. Czy to znaczy, że dziecko dałoby mi szczęście?
Bo na terapii pani mi mówi, że niekoniecznie. To skąd te łzy.

[groszek75]

A co tego że dalej od rodziców to nie zawsze tak jest. Ja np.chcialam blisko mamy być i choć nie doczekała wnuczki to nie chodziło tam i jakaś opiekę i pomoc, tylko chciałam tak.
I to samo szwagierka , tez blisko rodzicow sie wyprowadzila , pare blokow tylki dalej

---------- Dopisano o 20:52 ---------- Poprzedni post napisano o 20:51 ----------

Napisane przez Koza34

Mam tak, że jak widzę na f, że jakaś koleżanka ma kolejne dziecko to potem płaczę przez pół dnia. Czy to znaczy, że dziecko dałoby mi szczęście?
Bo na terapii pani mi mówi, że niekoniecznie. To skąd te łzy.

A czemu płaczesz?

[_Marta_M_]

Ja bym właśnie bardzo chciała mieszkać bliżej, bo wtedy moje dzieci miałyby stały kontakt z dziadkami. Niestety moi rodzice jeszcze pracują, więc nie mogą być pełnoetatowymi dziadkami, chociaż staramy się i my i oni, żeby się jak najczęściej z wnukami widywali. Z rodzicami męża zresztą podobnie, choć u niego w rodzinie nasze dzieciaki nie są pierwszymi wnukami, więc reakcje mniej entuzjastyczne, niż w mojej

---------- Dopisano o 20:57 ---------- Poprzedni post napisano o 20:56 ----------

Napisane przez Koza34

Mam tak, że jak widzę na f, że jakaś koleżanka ma kolejne dziecko to potem płaczę przez pół dnia. Czy to znaczy, że dziecko dałoby mi szczęście?
Bo na terapii pani mi mówi, że niekoniecznie. To skąd te łzy.

Łzy to reakcja organizmu na emocje, które towarzyszą ci, gdy widzisz zdjęcie. A co o tym sądzi terapeuta?


Ja sie przyznaję, że nie miałam ciśnienia na dziecko, po prostu przestaliśmy się zabezpieczać i zdaliśmy się na wolę losu. I dziękuję opatrzności, że tak to się odbyło, bo widzę wśród znajomych, u których pojawiło się ciśnienie na zostanie rodzicami, że zwykle mają ogromne problemy z zajściem w ciąże/utrzymaniem jej i lekarze zgodnie twierdzą, że psychika odgrywa tu ogromne znaczenie.

[groszek75]

Napisane przez _Marta_M_

Ja bym właśnie bardzo chciała mieszkać bliżej, bo wtedy moje dzieci miałyby stały kontakt z dziadkami. Niestety moi rodzice jeszcze pracują, więc nie mogą być pełnoetatowymi dziadkami, chociaż staramy się i my i oni, żeby się jak najczęściej z wnukami widywali. Z rodzicami męża zresztą podobnie, choć u niego w rodzinie nasze dzieciaki nie są pierwszymi wnukami, więc reakcje mniej entuzjastyczne, niż w mojej

---------- Dopisano o 20:57 ---------- Poprzedni post napisano o 20:56 ----------



Łzy to reakcja organizmu na emocje, które towarzyszą ci, gdy widzisz zdjęcie. A co o tym sądzi terapeuta?

To dlatego to wcale nie takie pewnie, że Twoje się dalej wyprowadza

[Koza34]

Napisane przez _Marta_M_

Ja bym właśnie bardzo chciała mieszkać bliżej, bo wtedy moje dzieci miałyby stały kontakt z dziadkami. Niestety moi rodzice jeszcze pracują, więc nie mogą być pełnoetatowymi dziadkami, chociaż staramy się i my i oni, żeby się jak najczęściej z wnukami widywali. Z rodzicami męża zresztą podobnie, choć u niego w rodzinie nasze dzieciaki nie są pierwszymi wnukami, więc reakcje mniej entuzjastyczne, niż w mojej

---------- Dopisano o 20:57 ---------- Poprzedni post napisano o 20:56 ----------



Łzy to reakcja organizmu na emocje, które towarzyszą ci, gdy widzisz zdjęcie. A co o tym sądzi terapeuta?

Twierdzi, że może płaczę z innych powodów niż tęsknota za dzieckiem, tylko jeszcze sama nie wiem z jakich i że może wcale dzieci nie chcę. Ale chyba trochę jednak przeinterpretowuje na siłę ta moja terapeutka, bo zawsze płaczę w sytuacjach związanych z dziećmi (np. wiadomość, że ktoś jest w ciąży albo urodził).

[_Marta_M_]

Napisane przez groszek75

To dlatego to wcale nie takie pewnie, że Twoje się dalej wyprowadza

Mam nadzieję, że nie chociaż jak patrzę na historie mojego rodzeństwa, rodziców, dziadków itd. to raczej wielopokoleniowe jednomiastowe rodziny chyba nie dla naszego rodu

[groszek75]

Aaaa sorry po nicku sobie przypomniałam już o co chodzi, e to psychoterapeuta dziwny, przecież chcesz dziecko bardzo

[Koza34]

Napisane przez groszek75

Aaaa sorry po nicku sobie przypomniałam już o co chodzi, e to psychoterapeuta dziwny, przecież chcesz dziecko bardzo

I jak tu ufać psychoterapeutom...

[golgie]

[1=ecd9a68db8379fc22aec146 35aa2645aca7c721b_6070dc9 9c9f91;81931491]No ale teraz piszesz coś zupełnie innego niż wcześniej..
U mnie nie było "jakoś to będzie", tylko miałam konkretną sytuację, która mi pozwalała na posiadanie dziecka.[/QUOTE]
U mnie też było podobnie, oboje z mężem mieliśmy stałe prace, więc zaczęliśmy się starać o dziecko. Należy tylko pamiętać, że nawet jeśli teraz jest dobrze, to sytuacja może się zmienić i mieć jakieś umiejętności/wiedzę/studia/charyzmę lub wszystko, by w razie ,,wu" móc zmienić pracę.

---------- Dopisano o 19:02 ---------- Poprzedni post napisano o 18:50 ----------

Napisane przez Sandieke

Niekoniecznie. Myslisz ze jak ktos nie chcial miec dzieci to nie pokocha swojego dziecka, jesli jednak ono pojawi sie na swiecie-nieplanowane, to to dziecko nie bedzie dla niego szczesciem?

Przeciez nie majac dziecka nie wie sie jak to jest.. Dopiero po narodzinach, ( dla wielu kobiet czesto juz w ciazy) ogarnia nas to uczucie, ktorego chyba nie da sie do konca wyobrazic nie majac swoich dzieci.

Tego nie można sobie wyobrazić, trzeba to przeżyć.

---------- Dopisano o 19:04 ---------- Poprzedni post napisano o 19:02 ----------

Napisane przez groszek75

Ale chyba jednak na pytanie czy dzieci dają szczęście najlepiej odpowiedzą ludzie co je mają nie

Z całą pewnością.

---------- Dopisano o 19:12 ---------- Poprzedni post napisano o 19:04 ----------

[1=f60400d832b72deb5c42f71 6e834e5f0a0698277_6206f89 5c87a0;81949646]A przy dwojce pytaja o 3 normalka [/QUOTE]
Nie zdarzyło mi się, raczej, ze mam ,,wszystkie dzieci w domu"

Napisane przez _Tinkerbell

A jak jest 4 to już patrzą jakbyś nie wiedziała do czego służą gumy

Wysłane z mojego ALE-L21 przy użyciu Tapatalka

Chyba zależy od towarzystwa, w jakim się człowiek obraca-wśród ludzi spełnionych jest raczej podziw, że super i że się daje radę
Ludzie sfrustrowani i nieszczęśliwi (z różnych powodów), często mają takie podejście, jakie podałaś za przykład w swoim poście.

---------- Dopisano o 19:19 ---------- Poprzedni post napisano o 19:12 ----------

Napisane przez Monika828282

Dlaczego? Żeby mieć więcej sił i energii żeby biegać za dzieckiem czy z innych powodów?

---------- Dopisano o 19:11 ---------- Poprzedni post napisano o 19:10 ----------



Moja koleżanka wręcz twierdzi, że dzieci wyleczyły ją z depresji (którą miewała zanim została matką).

Mnie skutecznie wyciągają z nerwicy, są świetnym motywatorem do działania-mając dzieci trzeba się podnieść, nieważne co się dzieje-nie ma miejsca na słabość-trzeba mieć ,,jaja".