Optymalna różnica wieku między pierwszym i drugim dzieckiem???

[Brewka :)]

no faktycznie, nie szukacie kompromisu
na początku drugiego postu napisałam, że może różnica zdań między nami polega na innym rozumieniu tych obowiązków;
nie zgadzam się, że przerwanie zabawy starszego prośbą: posiedź chwilę z małym, bo muszę zrobić siusiu, jest komunikatem, że jego sprawy są dla mnie nieważne;
nigdzie nie stwierdziłam, że zabawa ma być obowiązkiem podkreślam, że te obowiązki starszego muszą być krótkotrwałe: przynieś, potrzymaj, posiedź chwilę; oczywiście nie co chwila, nie cały dzień, ale tego chyba nie muszę tłumaczyć
pisałam też, że to angażowanie nie może się ograniczać do wydawania poleceń, wymaga uzasadnienia, ale to sobie już daruję, bo za wielkie kobyły wychodżą
Luba bardzo Ci gratuluję idealnego modelu rodziny

[Luba]

Nie szukamy kompromisu, bo juz go znalazłysmy Moja rodzina nie jest idealna. Jest rodziną jak wiele innych. A do wszystkich ustalen i kompromisów dochodziliśmy tak jak inne rodziny: metoda prób i błędów. Odpisujac na jakis post nie piszemy wszystkiego, jak dochodzilismy do tego czy innego rozwiazania. Sama przyznasz, ze wychodziłyby z tego elaboraty nie do przeczytania. Piszemy tylko o efekcie końcowym naszych zabiegów. I może dlatego niektórym może sie to wydawać idealne i bezproblemowe. Ale wszyscy wiemy, ze tak nie jest, ze do wszystkiego dochodzi się powoli i trzeba miec wiele cierpliwości i chęci. Bo czasami kusi pójście na skróty. Myślę, że pisząc o mojej idealnej rodzinie, byłas odrobine złosliwa. Nie wiem dlaczego, jeśli ktos twierdzi, ze nie ma większych problemów wyzwala w ludziach niedowierzanie i niechęć.

[Brewka :)]

Napisane przez Luba

Nie szukamy kompromisu, bo juz go znalazłysmy Moja rodzina nie jest idealna. Jest rodziną jak wiele innych. A do wszystkich ustalen i kompromisów dochodziliśmy tak jak inne rodziny: metoda prób i błędów. Odpisujac na jakis post nie piszemy wszystkiego, jak dochodzilismy do tego czy innego rozwiazania. Sama przyznasz, ze wychodziłyby z tego elaboraty nie do przeczytania. Piszemy tylko o efekcie końcowym naszych zabiegów. I może dlatego niektórym może sie to wydawać idealne i bezproblemowe. Ale wszyscy wiemy, ze tak nie jest, ze do wszystkiego dochodzi się powoli i trzeba miec wiele cierpliwości i chęci. Bo czasami kusi pójście na skróty. Myślę, że pisząc o mojej idealnej rodzinie, byłas odrobine złosliwa.

wydaje mi się, że nie chciałam ale jakbym tak głębiej pogrzebała w uczuciach ...

Napisane przez Luba

Nie wiem dlaczego, jeśli ktos twierdzi, ze nie ma większych problemów wyzwala w ludziach niedowierzanie i niechęć.

no jak to, z najprostszej w świecie zazdrości
kazdy by chciał żeby mu się wszystko układało (i znowu mi brakuje ciężko wzdychającej emotki)
pozdrawiam

[Luba]

Napisane przez Brewka :)

no jak to, z najprostszej w świecie zazdrości
kazdy by chciał żeby mu się wszystko układało (i znowu mi brakuje ciężko wzdychającej emotki)
pozdrawiam

No to ja obiecuję, że jak tylko będę miała jakis problem(odpukać), to od razu go opiszę, żebyscie miały satysfakcję Pozdrawiam

[Brewka :)]

Napisane przez Luba

No to ja obiecuję, że jak tylko będę miała jakis problem(odpukać), to od razu go opiszę, żebyscie miały satysfakcję Pozdrawiam

oj, oj, ale ja jestem tylko zazdrosna, w dodatku podświadomie, (świadomie absolutnie szczerze podziwiam ), w żadnym wypadku zawistna, czyli absolutnie Ci tego nie życzę i wcale nie miałabym satysfakcji
ale czasem, co było trudnego w wychowaniu twoich dzieci mogłabyś napisać

[Luba]

Problem w tym, że ja naprawde nie miałam jakichs wiekszych kłopotów z moimi dziecmi. Przynajmniej nie takie, ktore spedzałyby mi sen z powiek i których nie potrafilibysmy rozwiązać. Z tego co pamiętam, to mój syn nie chciał jeśc jak był mały. Ale nie był to dla mnie wielki problem, nie chciał to nie jadł. Nie wciskałm mu. Jakos mu przeszło. A córka przez pierwszy miesiąc nie chciała chodzic do przedszkola. Aha, a jak skonczyła rok, to nie chciała spac po południu. Przedszkole przeczekałam i po miesiącu przywykła. Do dziś jednak twierdzi, ze tam sie nudziła i w szkole jest o wiele ciekawiej Z popołudniowym spaniem doszłysmy do kompromisu Ja jej nie kładłam w dzień a ona szła spać o 18.30. Ja nieskromnie powiem, ze mam dosyc duze poczucie humoru. I moze dlatego do wszystkiego podchodzę z dystansem. A poza tym u mnie szklanka jest zawsze do połowy pełna i to dobrym szampanem Jestem optymistką do kwadratu.

[Luba]

A tak szczerze mówiąc, wszyscy lekarze twierdzili, ze ciaża i donoszenie jej to w moim wypadku cud. Do tego córka urodziła sie z wadą serca, przez pierwszy rok jej zycia czekaliśmy na operację. Mielismy w zyciu problemy jak każdy. Dlatego cieszymy sie tym co mamy a to, ze potrafimy wszyscy razem zyć spokojnie i zgodnie traktujemy jak bonus od życia.

[Brewka :)]

czyli podsumowując tę wymianę, podstawa to uśmiech, dystans i spokój oraz pewność swoich poczynań u rodziców
wtedy żadna różnica wieku nie będzie straszna

Edit: napisałam to jeszcze przed Twoim ostatnim postem, dlatego jeszcze dodam, że cieszę się bardzo, że wszystko dobrze się skończyło

[agatha_c]

Ostatnio po wielu przemysleniach i rozmowach z moim TŻ doszlismy do wniosku że jak Stachu skończy 3 latka i pójdzie do przedszkola zaczniemy starania o drugie. Teraz ma 2 latka i nie wobrażam sobie siebie biegającej za nim z "brzuchem" i tymi wszystkimi objawami ciążowymi. Jak wytłumaczyc dwulatkowi że mama go nie może wziąś na rączki, że jest zmęczona że musi się szanowac itd. Może to egoizm z mojej strony ale chce sobie troche odpocząc od pieluch, nocnego wstawania itd. Wśród zanjomych widze że tam gdzie właśnie jest różnica ok 4 lat jakoś tak ciąża i pierwsze miesiące z drugim maleństwem przechodzą "naturalnie" bez płaczu itd. Skolei dziecko jeszcze nie nabrało "symptomów jedynaka". To takie moje przemyslenia.

[sylagmi]

Dziewczyny!
Aleście tu mądrości napisały. Dziękuję Wam . Utwierdzam się w przekonaniu, że te wszystkie moje starania o harmonię w rodzinie, mają sens i uspokoiłam się, że nie tylko u mnie czasem jest trudno i że sukcesy będą, tylko cierpliwie trzeba poczekać. A cierpliwość to nasza specjalność - prawda Mamusie? Zresztą jak tak obiektywnie spojrzę, to już parę małych sukcesików u siebie dostrzegam .
Czasem tylko optymizmu mi brak, ale coraz częściej staram się nim zarażać od innych i odnajdywać w sobie.


Anett_ - "pedagog terapeuta" piszesz - to cieszę się jeszcze bardziej, że z fachowcem popisać mogłam. Jeśli pozwolisz zapiszę Cię na liście znajomych (w sumie to pierwsza będziesz), a nóż widelec będę kiedyś chciała o coś zapytać...

Pozdrawiam wszystkie Mamusie oraz optymizmu i wytrwałości życzę!

[elgreg]

Witam ponownie
Ja pozwolę sobie spuentować to, o czym tu pisałysmy.
Po pierwsze jeśli rodzice chcą stworzyć wspaniałą rodzinę i mieć szczęśliwe dzieci, to intuicyjnie wiedzą jak postępować z dziećmi.
Po drugie chyba trudno jest dać jednoznaczną odpowiedź na tytułową optymalną różnicę.. Każda optymistka uważa pewnie, że tak jak u niej jest - jest najlepiej,a pesymistka odwrotnie. W każdym razie niezależnie od tego kiedy pojawi się drugie, trzecie czy kolejne maleństwo, jeśli jest kochane jesteśmy w stanie tak wszystko poukładać, żeby grało. .
Ja mam 3 dzieci: 4 lata, 2,5 roku, 2 miesiące. Wszyscy mi mówią: "oj z trójką takich maleństw, to ciężko. Jak ty sobei radzisz?"
A ja radzę sobie świetnie i wcale nie uważam, że jest ciężko - szczęście przecież nie jest męczące.
Jestem szczęśliwa, bardzo kocham moją rodzinę, jestem z niej dumna i chce mi się żyć, prowadzić dom, wstawać w nocy do karmienia, codziennie rano ubierać malucha do przedszkola, czytać bajeczki i robić ze swoimi pociechami same wiecie jak wiele innych wspaniałych rzeczy.
........czego również i Wam z całego serca życzę.

[Ewciaak]

U mnie jest 2 lata roznicy pierwsza corka drugi syn i jest......super

[Anett_]

Napisane przez sylagmi

Anett_ - "pedagog terapeuta" piszesz - to cieszę się jeszcze bardziej, że z fachowcem popisać mogłam. Jeśli pozwolisz zapiszę Cię na liście znajomych (w sumie to pierwsza będziesz), a nóż widelec będę kiedyś chciała o coś zapytać...

Pozdrawiam wszystkie Mamusie oraz optymizmu i wytrwałości życzę!

Sylagmi , jest bardzo mi miło, zawsze chętnie służę pomocą, moje PW, mail są do dyspozycji.
Nadmienie tylko, że ja sama też chętnie i z pokorą korzystam ze skarbnicy wiedzy Mam- Praktykujących , w dziedzinach specjalistycznych zaś, zawsze można na mnie liczyć.

Jeszcze w kwestii omawianego tematu.
Sytuacja, w której w domu pojawia się kolejne dziecko, oznacza iż starsze dziecko wkracza w nowa rolę społeczną- starszego brata lub siostry. To zmiana i sytuacja nieznana, a im bardziej nieznana, tym wiekszy budzi lęk, a za nim frustrację. Starsze rodzeństwo nie posiada "samo z siebie"wiedzy na temat swojej roli (poza pewnymi wyobrażeniami)- to od rodziców zależy w jaki sposób w nim ją ukształtują i jak do niej dziecko przygotują . Czy dołożą starań by dziecko poczuło się ważne i dumne, że zostaje starszym rodzeństwem, czy też będzie czuło się odsunięte na drugi plan, mniej ważne od nowego maluszka, dieckiuem od którego wymaga się ciszy, posłuszeństwa. To, w jaki sposób przygotujemy dziecko do nowej roli, jakie przekażemy mu komunikaty może zaważyć w dużej mierze na późniejszych kontaktach dzieci. Starsze dziecko powinno czuć się istotne, ba- niezbędne i włączone w czas oczekiwania na rodzeństwo, towarzyszyć przygotowaniom, wiedzieć, że gdy pojawi się maluszek nie będzie od razu towarzyszem zabaw (czasem dzieci tak wyobrażają sobie wizję zostania rodzeństwem ), że będzie wymagał dużo uwagi i opieki rodziców- tak, jak kiedyś ono. Należy podkreślac, jak ważna jest rola starszego rodzeństwa, nigdy natomiast nie nakazywac dziecku na siłę nowych obowiązków. Jeśli prawidłowo je przygotujemy- ono SAMO WYKAŻE inicjatywę i odpowie chęcią do udziału i pomocy w opiece nad nowym braciszkiem/ siostrzyczką. To tez trzeba dziecku umożliwić, pod okiem dorosłych oczywiście.

Cennej rady, będącej komponentem takiego przygotowania, udzieliła także w jednym z programów D. Zawadzka- gdy oczekujemy na drugie dziecko, przygotujmy przezornie kilka malutkich prezentów dla starszego z nich. Gdy po narodzinach dziecka w domu pojawiać będa się zachwyceni maleństwem goście, podsuwajmy upominki starszemu, podpowiadajmy by podkreśli, że gratulują nie tylko rodzicom, ale także jemu, ze zostało starszym bratem/ siostrą. Chwalmy starsze dziecko przed gośćmi, to, że jest dobrym i bardzo pomocnym starszym rodzeństwem, doceniajmy jego zaangażowanie, poruszajmy także jego temat podczas tego typu spotkań.

[Luba]

Napisane przez Anett_;

Cennej rady, będącej komponentem takiego przygotowania, udzieliła także w jednym z programów D. Zawadzka- gdy oczekujemy na drugie dziecko, przygotujmy przezornie kilka malutkich prezentów dla starszego z nich. Gdy po narodzinach dziecka w domu pojawiać będa się zachwyceni maleństwem goście, podsuwajmy upominki starszemu, podpowiadajmy by podkreśli, że gratulują nie tylko rodzicom, ale także jemu, ze zostało starszym bratem/ siostrą. Chwalmy starsze dziecko przed gośćmi, to, że jest dobrym i bardzo pomocnym starszym rodzeństwem, doceniajmy jego zaangażowanie, poruszajmy także jego temat podczas tego typu spotkań.

To naprawdę dobry sposób. Moge sie pochwalić, ze wraz ze wszystkimi moimi znajomymi praktykujemy go od lat. Tylko to wygląda tak, że to nie rodzice kupuja starszemu prezenty, tylko odwiedzający przynosi prezent dla nowonarodzonego i drobiazg dla starszego brata\siostry. I wszystko zaczyna sie od gratulacji skierowanych nie do rodziców tylko do starszego rodzeństwa. To samo dzieje sie poczas urodzin. "Jubilat" dostaje prezent ale jego rodzeństwo także dostaje jakis symboliczny drobiazg. Zaczęliśmy to wszystko praktykowac kiedy w naszym kólku znajomych zaczęły sie rodzic drugie i kolejne dzieci Nawet nie wiem kto wpadł ana to pierwszy, chyba jeden z całej rzeszy dziadków. Powiedział kiedyś, że do dziecka sie nie przychodzi z pustymi rekami, trzeba miec chociaz lizaka Spodobało nam się to.

[Anett_]

Napisane przez Luba

To naprawdę dobry sposób. Moge sie pochwalić, ze wraz ze wszystkimi moimi znajomymi praktykujemy go od lat. Tylko to wygląda tak, że to nie rodzice kupuja starszemu prezenty, tylko odwiedzający przynosi prezent dla nowonarodzonego i drobiazg dla starszego brata\siostry. I wszystko zaczyna sie od gratulacji skierowanych nie do rodziców tylko do starszego rodzeństwa. To samo dzieje sie poczas urodzin. "Jubilat" dostaje prezent ale jego rodzeństwo także dostaje jakis symboliczny drobiazg. Zaczęliśmy to wszystko praktykowac kiedy w naszym kólku znajomych zaczęły sie rodzic drugie i kolejne dzieci Nawet nie wiem kto wpadł ana to pierwszy, chyba jeden z całej rzeszy dziadków. Powiedział kiedyś, że do dziecka sie nie przychodzi z pustymi rekami, trzeba miec chociaz lizaka Spodobało nam się to.

Bardzo dobre rozwiązanie.
Ten sam pomysł, można stosować podczas takich uroczystości, jak chrzest młodszego dziecka (ktyóry jest wydarzeniem skupiajacym uwagę wszystkich na maluchu), później komunia starszego (wtedy doceniamy także młodsze dziecko ) itd. Nie chodzi oczywiście o duże prezenty, ale o sam fakt- symboliczne docenianie rodzeństwa. Obojga. Zapobiaga to rywalizacji i poczuciu żalu, zazdrości u tego dziecka, które nie świętuje.

[Luba]

Nie wyliczałam tu wszystkiego, ale ta sama zasada oczywiście obowiązuje przy wszystkich uroczystosciach.

[marcelina73]

Właściwie w mojej rodzinie też nie chodzi się do dzieci z pustymi rękami.

Moja siostra jest właśnie w ciąży z drugim dzieckiem. Pewnie jadąc do niej już po porodzie i tak miałabym coś dla starszej siostrzenicy - tak jest zawsze, ale dzięki powyższym radom Anett_ i Luby już teraz zacznę obmyslać, co specjalnego dla niej kupić i jak podkreślić to, że została siostrą.
Tylko co można kupić dziecku, które ma już "wszystko"

[Luba]

Napisane przez marcelina73

Właściwie w mojej rodzinie też nie chodzi się do dzieci z pustymi rękami.

Moja siostra jest właśnie w ciąży z drugim dzieckiem. Pewnie jadąc do niej już po porodzie i tak miałabym coś dla starszej siostrzenicy - tak jest zawsze, ale dzięki powyższym radom Anett_ i Luby już teraz zacznę obmyslać, co specjalnego dla niej kupić i jak podkreślić to, że została siostrą.
Tylko co można kupić dziecku, które ma już "wszystko":conf used:

Kupić mu ksiązkę. Wszystkich z pewnością nie ma Ja bardzo polecam ksiązke o niedzwiedziu Pafnucym Joanny Chmielewskiej. " Pafnucy" to swietna ksiązka i z przesłaniem

[marcelina73]

Napisane przez Luba

Kupić mu ksiązkę. Wszystkich z pewnością nie ma Ja bardzo polecam ksiązke o niedzwiedziu Pafnucym Joanny Chmielewskiej. " Pafnucy" to swietna ksiązka i z przesłaniem

Wszystkich nie ma, ale duuuużooooo To nasz ulubiony prezent.
Poszukam o Pafnucym - dla 4-latki?
A może znacie jakąś fajną książkę dla 4 latki o tym jak fajnie jest zostać siostrą? Kupiłabym już teraz.

[Boz]

U nas jest podobnie już u mnie w domu tak było. Jak miałam siedem lat urodziła się siostra ja dostałam lalkę bobaska, z którym opiekowałam się naśladując czynności mamy.
Mój syn dostał autko od braciszka, a po odwiedzinach rodziny i znajomych to stwierdził że on ma lepiej niż Karol bo dostał same zabawki, a maluszek prawie same praktyczne prezenty i dał mu jedno otrzymane autko......
W sumie wszystko sprowadza się do jednego starszy tez dziecko......

[Luba]

Napisane przez marcelina73

Wszystkich nie ma, ale duuuużooooo To nasz ulubiony prezent.
Poszukam o Pafnucym - dla 4-latki?
A może znacie jakąś fajną książkę dla 4 latki o tym jak fajnie jest zostać siostrą? Kupiłabym już teraz.

Pafnucy jest tak wlasnie dla dzieci miedzy 4tym a 8 rokiem życia. Tak myślę. Ehhh, szkoda, że nie mieszkasz w Niemczech, tu jest cała seria książek o Conni, Conni zostaje starsza siostra, Conni idzie do dentysty, Conni uczy sie pływać... Bardzo fajne i dla małych dzieci idealne, bo poruszaja tematy z którymi taki maluch sie spotyka. Ale teraz sobie przypomniałam, ze była w Polsce seria o Martynce i tam chyba było cos o rodzeństwie...

[Boz]

Jest jeszcze seria o żółwiu Franklinie: Franklin idzie do szkoły, Franklin idzie do dentysty itp, Franklin braciszka tez ma więc może i o tym jest książeczka.

[Boz]

Stronka klubu Franklina http://www.franklin.pl/wydawnictwa.p...s_id=354192840 I jest tam książeczka "Franklin czeka na siostrzyczkę"
Może się przyda

[marcelina73]

Dzięki!!

[Anett_]

Napisane przez marcelina73

Wszystkich nie ma, ale duuuużooooo To nasz ulubiony prezent.
Poszukam o Pafnucym - dla 4-latki?
A może znacie jakąś fajną książkę dla 4 latki o tym jak fajnie jest zostać siostrą? Kupiłabym już teraz.

Napisane przez Boz

Jest jeszcze seria o żółwiu Franklinie: Franklin idzie do szkoły, Franklin idzie do dentysty itp, Franklin braciszka tez ma więc może i o tym jest książeczka.

Własnie o książeczce z serii o Franklinie chciałam wspomnieć, ma podobne przesłanie

(Paulette Bourgeois, "Franklin jest starszym bratem")

Edit

Napisane przez Boz

Stronka klubu Franklina http://www.franklin.pl/wydawnictwa.p...id=354192 840 I jest tam książeczka "Franklin czeka na siostrzyczkę"
Może się przyda

O!

[marcelina73]

Jeszcze raz dziękuję. Poszukam u siebie w księgarniach a jak nie będzie, to kupię prze net.
Kupiłam jej już taką niewielką (objętościowo) książeczkę z serii Miś Olo, chyba Miś Olo mówi cześć (do siostry)- też fajna.

[jenny_ac]

czesc dziewczyny! z wielkim zaciekawieniem czytalam wszystkie wypowiedzi w tym temacie, poniewaz mam nadzieje w niezbyt(...) dlugim czasie zostac drugi raz mama moja coreczka w lutym skonczy 6 lat, a my z mezem planujemy miec kolejnego dzidziusia w przyszlym roku lub za 2 latka. Czy ktoras z Was ma dzieci z taka roznica wiekowa i moglaby mi powiedziec jak to jest z zazdroscia i wogole przy takiej duzej juz roznicy?? z gory dziekuje za odpowiedzi! pozdrawiam

[mawa]

jenny_ac Może nie z taką różnicą wiekową, ale..moja Córka w chwili obecnej ma 14 lat a Syn 2. Ona uwielbia Jego a On Ją. Kiedy bawią się razem, wygłupiają..serce topnieje a nogi jak z watynie obywa się oczywiście bez zazdrości. Zarówno z jednej jak i z drugiej strony. Wiadomo - babcie, dziadki, maluch, w dodatku jedyny chłopak w Rodzinie..nigdy nie pozwalam na to, by Córka czuła się chociaż przez chwilę pominięta. Zawsze staram się zwrócić uwagę na Nią. Tum łatwiej mi to przychodzi,że z Rodziną żyję doskonale i mogę mówić co mi lezy na sercu.Dla Niej to bardzo ważne.Aczkolwiek..by nie było tak słodko..znam sytuację, przy niemalże takiej samej róznicy wieku, również Córka starsza od Syna,i wzaden sposób "nie idzie" pokonać zazdrości Starszej.Nie wiem,nie wnikam dlaczego.Niemniej ejdnak fakt pozostaje faktem - nigdy nie wiadomo, każdy z nas jest odrębną jednostką, kązdy z nas takie same sytuacje przyjmuje, odbiera inaczej. Wiele, bardzo wiele zależy od nas-rodziców, od podstaw które daliśmy starszemu Dziecku. Odpowiedź na pyt - "optymalna róznica..." nalezy tylko i wyłacznie do Rodzciów

[jenny_ac]

hej!!! mawa gratuluje wspanialych dzieciaczkow. ja sama mam dwoch braci starszych o 14 i 16 lat i wiem z wlasnego doswiadczenia ze roznie bywalo.. ale teraz jak juz jestem dorosla to sie z nimi dobrze dogaduje (moze to kwestia tego ze sie dosc rzadko widujemy??- mieszkam w innym miescie), Jak ja bylam malutka to sie mnie wstydzili, bo nie dosc ze mala to jeszcze dziewczyna, a jak mialam juz kilka lat to mnie za soba czasem zabierali jak gdzies szli nawet jak szli na piwo z kolegami to ja szlam z nimi i dostawalam soczek teraz juz wszyscy mamy swoje rodzinki ale lubimy nadal sie spotykac. Widze ze nie da sie jednoznacznie odpowiedziec na pytanie czy jakis wiek jest odpowiedni na posiadanie rodzenstwa- mam nadzieje ze moja coreczka jak bedzie juz miala rodzenstwo to bedzie z tego faktu zadowolona, bo na razie to caly czas pyta kiedy jej w koncu braciszka urodze... a ja musze jeszcze poczekac niestety... choc juz bym chciala. Pozdrawiam

[agusia1]

U mnie jest różnica 3 lat i 5 miesięcy, od początku obstawiałam różnice 3-4 lat i udało sie dlaczego taka różnica wydaje nam sie optymalna? do dwóch lat, dziecko wymaga dużej uwagi, starsze dziecko albo poślesz do przedszkola i pół dnia mozna zajmowac sie młodszym, albo te starsze samo sie już pobawi, zrobi susiu, zje itd. jest już bardziej samodzielne. Powyżej 5 lat wydaje mi sie, że juz by była za duża różnica, to tak jak dwa jedynaki. Mam nadzieję, ze dziewczyny wkrótce będa sie już razem bawic, jak narazie są wpatrzone w siebie