Niechęć do dzieci i strach (fobia) przed ciążą :(

[Skarfejs]

Napisane przez muszynianka

skarfejs to wcale nie jest reguła :P phi ;p

Zdaję sobie z tego sprawę dlatego napisałam "bywa czasem"

[Ivy123]

Napisane przez syklamen

Ale zdarza się...są kobiety, co dla faceta by wszystko zrobiły, nawet wbrew sobie

A później taki wspaniałomyślnie ją zostawi dla innej.

[Jemioluszka86]

Jeszcze raz dziękuję wszystkim za odpowiedzi.

Niestety nie będę mogła odpowiadać przez następne 2, 3 dni, bo nie mam dostępu do internetu (teraz korzystam z uprzejmości znajomych).

I...ojojoj...nie chciałam żeby moje obawy zostały źle zinterpretowane. Nie należę do grona kobiet, które działałyby wbrew sobie dla usatysfakcjonowania partnera


Psychotropina uderzyła w czułą strunę - ja faktycznie szukam wytłumaczenia dla swoich lęków bo czuję, że mogą mieć one głębsze podłoże, niźli tylko strach przed ciążą i porodem.

Dlatego też pytałam Was, czy te obawy mogą być naturalnym etapem w emocjonalnym rozwoju - ja po prostu czuję, że tak nie jest i prawdopodobnie szukam poparcia tej hipotezy.

I faktycznie - czuję wewnętrzny bunt, który odnosi się do tradycyjnej roli kobiety. Czasem wydaje mi się, że powinnam urodzić się mężczyzną (ale koniecznie gejem, bo tylko mężczyźni mnie pociągają...). Irytuje mnie fakt, że mój organizm ma predyspozycję do posiadania potomstwa, a ja tego nie chcę.

Chyba czas odwiedzić specjalistę...

Dziękuję wszystkim za wypowiedzi i zainteresowanie tematem.
Za kilka dni będę mogła odpowiedzieć na Wasze posty.

Pozdrawiam.

---> przepraszam za błędy stylistyczne, ale czas mnie goni.

[sweetpinky]

To ja się zgłaszam
Jestem mamą 9 miesięcznego synka która przed ciążą nieznosiła, nietrawiła (i jak to można jeszcze napisać) dzieci.
Dzieci wzbudzały we mnie straszną niechęć, gdy szłam do znajomych którzy mieli dzieci a ja miałam się pobawić bo mama dziecka mnie poprosiła to wpadałam w panikę albo tak mnie irytowały, że nie miałam ochoty na takie wizyty
Ciąży też się panicznie bałam, jak będę ją znosić, czy będę wymiotować, jak zmieni się moje ciało a sama kwestia porodu wywoływała we mnie dreszcze.

Ale jednak samo przeszło, nawet nie wiem kiedy i nie wiem tak naprawdę co sprawiło we mnie tą przemianę, czy wyjście za mąż, czy rozmowa z mężem i jego chęć do dzieci

Sama ciąża była dla mnie super przeżyciem, poród też nie był tak straszny jak go opisywali, bardzo kocham swoje dziecko ale obcych dzieci nadal nie trawię

[201712190924]

Napisane przez psychotropina

Witaj,

Mysle, ze problem moze tkwic w czyms innym, glebszym, nie tylko zwiazanym z ciaza, bolem itd. Ale w jakis nie zalatwionych sprawach psychologicznych np. nie zaspokojonej pottrzeby uznania, frustracji pewnych potrzeb, dlatego tak silnie wrecz agresywnie reagujesz na dzieci, gdyz przypominaja Ci te tlumione frustracje i byc moze to, czego ewentualne dziecko mogloby Cie pozbawic - np niezaleznosci, poczucia
sily i dominacji.

Mozna tez sadzic, ze to nieakceptacja wlasnej roli plciowej, nie plci, ale wlasnie roli jaka wiaze sie z plcia, a u kobiet jest to bycie matka.

Przypuszczam, ze jestes szczupla, chuda, ambitna osoba, nieco nerwowa, ale o silnej psychice.

Chyba za duzo lektury Freuda

Niektórzy zwyczajnie nie lubią dzieci. To nie jest równoznaczne z problemami z psychiką
I nie każda kobieta musi być matką. Ja nie znoszę dzieci, nienawidze tych ich zaślinionych twarzy, zasmakranych nosów, smierdzacych pieluszek, głupiego gaworzenia, debilowatego spojrzenia, rozdziawionej paszczy bez zębów itd. po prostu mam alergie na dzieci. jak i na ich mamusie, które gadają o konsystencji kupy swoich dzieci (nie wszystkie takie są, ale zatrważająca większość ). ciagle slysze durne teksty jak ide z psem ulicą. "o ziobać agatko, idzie pani z pieśkiem! a cio lobi piesiek? hał hał!" do szału mnie to doprowadza.
i owszem, mam problemy z psychiką. ha! przejrzalas mnie! ale nie sądzę, żeby moja niechęć do bachorów była jakimkolwiek ich przejawem

zaraz pewnie przeczytam, że jestem niedojrzała i egoistyczna i typowe "ty też byłaś dzieckiem"

---------- Dopisano o 18:26 ---------- Poprzedni post napisano o 18:23 ----------

a psoiadanie ciała obcego w brzuchu jest dla mnie obrzydliwe.

[sweetpinky]

Napisane przez giginthesky

Chyba za duzo lektury Freuda

Niektórzy zwyczajnie nie lubią dzieci. To nie jest równoznaczne z problemami z psychiką
I nie każda kobieta musi być matką. Ja nie znoszę dzieci, nienawidze tych ich zaślinionych twarzy, zasmakranych nosów, smierdzacych pieluszek, głupiego gaworzenia, debilowatego spojrzenia, rozdziawionej paszczy bez zębów itd. po prostu mam alergie na dzieci. jak i na ich mamusie, które gadają o konsystencji kupy swoich dzieci (nie wszystkie takie są, ale zatrważająca większość ). ciagle slysze durne teksty jak ide z psem ulicą. "o ziobać agatko, idzie pani z pieśkiem! a cio lobi piesiek? hał hał!" do szału mnie to doprowadza.
i owszem, mam problemy z psychiką. ha! przejrzalas mnie! ale nie sądzę, żeby moja niechęć do bachorów była jakimkolwiek ich przejawem

zaraz pewnie przeczytam, że jestem niedojrzała i egoistyczna i typowe "ty też byłaś dzieckiem"

ja tak nie uważam mimo iż jak napisałam sama jestem matką
a co do tych zdrobnień itp też mnie to wkurza i wręcz śmieszy
i najbardziej wkur*** mnie jak takie mamuśki oceniają mnie jaką to ja jestem złą i wyrodną matką bo nie świruję nad swoim dzieckiem, nie biegam za nim gdy coś robi, nie lecę do lekarza przy małym katarku, że mam ochotę na imprezy i że nie mam ochoty na ciągłe rozmowy na temat kupek itp itd

[Jemioluszka86]

Giginthesky - "ciało obce w brzuchu"...brrr...na samą myśl mam dreszcze.

Pójdę do psychologa dla świętego spokoju i pogadam o moich wątpliwościach.

Może wyolbrzymiam problem, a może to faktycznie jest jakaś pozostałość po moim średnio szczęśliwym dzieciństwie.


"Do zobaczenia" za kilka dni - pozdrawiam.

[lubiecukierki]

Napisane przez syklamen

Ale zdarza się...są kobiety, co dla faceta by wszystko zrobiły, nawet wbrew sobie

Masz rację są takie przypadki .Czasami dla ratowania małżenstwa decydują się na dziecko.Podobno dziecko cementuje związek,ale duzo częściej nic z tego nie wychodzi i kobieta zostaje sama z dzieckiem

[201611241302]

No cóż. Mnie też poród wydaje się czymś totalnie abstrakcyjnym ( ale co zrobić, jak już jest ten " obcy" to i wyjść jakoś musi ). Myślę, że nie powinnaś się martwić, chyba, że codziennie dopada cię ten lęk utrudniając twoje życie. Tak, wtedy należy udać się do specjalisty. Jeśli jednak myśli te przychodzą sporadycznie to bez obaw, nie przejmuj się

Czytałam sobie pare relacji z porodów na Mamie z klasą i wszystkie łączy jedno: mimo trudów, bólu, na końcu jest ogromne szczęście Poza tym zdarzają się też szybkie porody. Jakoś mnie to uspokaja. Druga sprawa, że jestem ciekawa co to za cudo wyjdzie w wyniku połączenia wspaniałych genów moich i mojego partnera To mnie przekonuje do posiadania potomstwa w dalekiej przyszłości.

Bardziej od porodu zniechęcałby mnie fakt płączącego non stop noworodka, tonięcia w pieluchach, braku czasu na sen i ogólnie czasu dla siebie. Zatracenie swojego życia na rzecz tej istoty.

Na szczęście dzieci można mieć, ale nie trzeba

[marlenqa22]

To i ja się dołączam

Mam 23 lata. Jestem jedynaczką. Dzieci nie lubię, nie znoszę, irytują mnie, drażnią, wkurzają.

I te małe i te duże.

Widać nie jestem sama z tym problemem Ciekawi mnie czy instynkt macierzyński kiedykolwiek do mnie dotrze.

Co miesiąc mam praktycznie "schizy ciążowe" mimo że się zabezpieczamy i powinnam być spokojna, a nie jestem.

Przeczytałam kiedyś opinie że jeśli ktoś nie jest gotowy na dziecko nie powinien brać się za seks. Ze jeśli boi się ciąży to znaczy że jest się z nieodpowiednim chłopakiem.

Nie zgadzam się z tym.

Kocham swego Tż nad życie i ja wiem że on byłby cudownym ojcem, ale nie chce dzieci bo ich nie lubię a sama ciąża przyprawia mnie o dreszcze..

Najgorsze jest to że Tż kocha dzieci, i nie raz podkreśla że chce mieć conajmniej trójkę.

Mówiłam mu jak ja to widzę- stwiedził że z czasem mi to "przejdzie".

Bardzo boję się że jednak nie. Mam chrześniaka- ma rok i ja naprawdę zmuszam się żeby do niego jechać, jak mi dają go do ponoszenia to uśmiecham się na siłę i udaję że jest fajnie, miło a w środku aż mnie skręca.

Ehh.. Dobrze że jest trochę kobitek które mają podoby problem

[inc0rrect]

Napisane przez giginthesky

Chyba za duzo lektury Freuda

Niektórzy zwyczajnie nie lubią dzieci. To nie jest równoznaczne z problemami z psychiką
I nie każda kobieta musi być matką. Ja nie znoszę dzieci, nienawidze tych ich zaślinionych twarzy, zasmakranych nosów, smierdzacych pieluszek, głupiego gaworzenia, debilowatego spojrzenia, rozdziawionej paszczy bez zębów itd. po prostu mam alergie na dzieci. jak i na ich mamusie, które gadają o konsystencji kupy swoich dzieci (nie wszystkie takie są, ale zatrważająca większość ). ciagle slysze durne teksty jak ide z psem ulicą. "o ziobać agatko, idzie pani z pieśkiem! a cio lobi piesiek? hał hał!" do szału mnie to doprowadza.
i owszem, mam problemy z psychiką. ha! przejrzalas mnie! ale nie sądzę, żeby moja niechęć do bachorów była jakimkolwiek ich przejawem

zaraz pewnie przeczytam, że jestem niedojrzała i egoistyczna i typowe "ty też byłaś dzieckiem"

---------- Dopisano o 18:26 ---------- Poprzedni post napisano o 18:23 ----------

a psoiadanie ciała obcego w brzuchu jest dla mnie obrzydliwe.

nie będę sie powatarzać, zacytuję i pogrubię odpowiedni fragment mam tak samo....mieszkam razem z kilkoma dzieciakami, od kiedy to ma miejsce to siadam psychicznie
ale swoje to co innego, myślę, że bym za nim szalała

[201611241302]

Napisane przez marlenqa22

Co miesiąc mam praktycznie "schizy ciążowe" mimo że się zabezpieczamy i powinnam być spokojna, a nie jestem.

Przeczytałam kiedyś opinie że jeśli ktoś nie jest gotowy na dziecko nie powinien brać się za seks.

Polecam zastanowić się czy obecna antykoncepcja jest wystarczająca Miałam taki schzy przy gumkach. Skutecznie odbierało mi to przyjemność z seksu.

Z tą opinią o gotowości też kompletnie się nie zgadzam Niektórzy nigdy nie są gotowi na dziecko i co, mają żyć w celibacie? Od czego jest antykoncepcja.

Ale to nie temat tego wątku

[201712190924]

Napisane przez marlenqa22

To i ja się dołączam

Mam 23 lata. Jestem jedynaczką. Dzieci nie lubię, nie znoszę, irytują mnie, drażnią, wkurzają.

I te małe i te duże.

Widać nie jestem sama z tym problemem Ciekawi mnie czy instynkt macierzyński kiedykolwiek do mnie dotrze.

Co miesiąc mam praktycznie "schizy ciążowe" mimo że się zabezpieczamy i powinnam być spokojna, a nie jestem.

Przeczytałam kiedyś opinie że jeśli ktoś nie jest gotowy na dziecko nie powinien brać się za seks. Ze jeśli boi się ciąży to znaczy że jest się z nieodpowiednim chłopakiem.

Nie zgadzam się z tym.

Kocham swego Tż nad życie i ja wiem że on byłby cudownym ojcem, ale nie chce dzieci bo ich nie lubię a sama ciąża przyprawia mnie o dreszcze..

Najgorsze jest to że Tż kocha dzieci, i nie raz podkreśla że chce mieć conajmniej trójkę.

Mówiłam mu jak ja to widzę- stwiedził że z czasem mi to "przejdzie".

Bardzo boję się że jednak nie. Mam chrześniaka- ma rok i ja naprawdę zmuszam się żeby do niego jechać, jak mi dają go do ponoszenia to uśmiecham się na siłę i udaję że jest fajnie, miło a w środku aż mnie skręca.

Ehh.. Dobrze że jest trochę kobitek które mają podoby problem

to po co zostawałaś matką chrzestną? nie rozumiem takich ludzi.

Napisane przez inc0rrect

nie będę sie powatarzać, zacytuję i pogrubię odpowiedni fragment mam tak samo....mieszkam razem z kilkoma dzieciakami, od kiedy to ma miejsce to siadam psychicznie
ale swoje to co innego, myślę, że bym za nim szalała

ja mieszkam z młodszą siostrą i to jest jedyny bachor (), którego toleruje. ale ma już 10 lat, wiec nie chodzi zaśliniona i zasmarkana

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

O ile wiem, jeszcze u nas nie ma przymusu posiadania dzieci Nic na siłę.

Nawiasem mówiąc, gdy miałam 23 lata, na dzieci patrzeć nie mogłam - tzn. w kontekście posiadania swoich, bo akurat zawód dzieciowy świadomie wybrałam i nawet wówczas już z nimi pracowałam Zmieniło się po kolejnych 7 latach.

[lucaa_rules]

no to moja droga nie jestes sama. mnie tez o przeraza wizja ciazy i dzieci. po prostu tego nie chce na ten moment mojego zycia. w sumie to nie widze siebie i gromadki biegajacych wokół mnie dzieci. nigdy.... ale nie mowie ze mi sie to nie zmieni, bo rownie dobrze za rok, moze dwa, 5, 10 lat mnie natchnie i zapragne dziecka.
a nawet jak nie, czy bede przez to gorszym człowiekiem? czy zranie czyjej uczucia?
moj TZ wie jaki jest moj pogląd na sprawy i na szczescie nie nacisyka, nie namawia, tylko powiedział ze jak bede gotowa to sie mam zgłosić
zapytalam a co jak nie bede nigdy gotowa? odpowiedział, ze swiat sie nie zawali i nie zostawi mnie z tego powodu. to decyzja obu ludzi, a nie zadna presja.

nie jestesmy gorsze, złe. po prostu nie chcemy miec dzieci. proste.

ps. mam 26 lat, instynktu macierzynskiego brak.

[marlenqa22]

Napisane przez dzasminka

Polecam zastanowić się czy obecna antykoncepcja jest wystarczająca Miałam taki schzy przy gumkach. Skutecznie odbierało mi to przyjemność z seksu.

Z tą opinią o gotowości też kompletnie się nie zgadzam Niektórzy nigdy nie są gotowi na dziecko i co, mają żyć w celibacie? Od czego jest antykoncepcja.

Ale to nie temat tego wątku

Wydaje mi się że ja jestem takim ciężkim przypadkiem że nic nie byłoby w stanie mnie sprawić że siedziałabym spokojnie Wg tż skutecznie się zabezpieczamy, od prawie roku nic się nie stało i mam nadzieję że się nie stanie..

[Niqsiaaa]

Ja także nienawidzę dzieci, a kobiety w ciąży wywołują u mnie nieprzyjemne odczucia (bez obrazy). Nie czuję się chora. Ty także nie powinnaś. To już nie te czasy, kiedy jedenym życiowym celem i funkcją kobiety było wydanie na świat jak największej ilości potomstwa. Korzystaj ze swojego życia ze swoim partnerem. Ważne tylko, żeby Wasze poglądy na sprawę się nie mijały, bo rzeczywiście to może być powód do kłótni i rozstania.

[d0lcevita]

Napisane przez Amitri

A bo to każdy musi mieć dzieci?

własnie ?
to jest odgórnie nakazane w jakiejś ustawie ? ....

[d0lcevita]

Napisane przez marlenqa22

To i ja się dołączam

Mam 23 lata. Jestem jedynaczką. Dzieci nie lubię, nie znoszę, irytują mnie, drażnią, wkurzają.

I te małe i te duże.

Widać nie jestem sama z tym problemem Ciekawi mnie czy instynkt macierzyński kiedykolwiek do mnie dotrze.

Co miesiąc mam praktycznie "schizy ciążowe" mimo że się zabezpieczamy i powinnam być spokojna, a nie jestem.

Przeczytałam kiedyś opinie że jeśli ktoś nie jest gotowy na dziecko nie powinien brać się za seks. Ze jeśli boi się ciąży to znaczy że jest się z nieodpowiednim chłopakiem.

Nie zgadzam się z tym.

Kocham swego Tż nad życie i ja wiem że on byłby cudownym ojcem, ale nie chce dzieci bo ich nie lubię a sama ciąża przyprawia mnie o dreszcze..

Najgorsze jest to że Tż kocha dzieci, i nie raz podkreśla że chce mieć conajmniej trójkę.

Mówiłam mu jak ja to widzę- stwiedził że z czasem mi to "przejdzie".

Bardzo boję się że jednak nie. Mam chrześniaka- ma rok i ja naprawdę zmuszam się żeby do niego jechać, jak mi dają go do ponoszenia to uśmiecham się na siłę i udaję że jest fajnie, miło a w środku aż mnie skręca.

Ehh.. Dobrze że jest trochę kobitek które mają podoby problem

też jestem jedynaczką ...mam prawie 29 lat....nie bałabym się ciążym brzucha, bólu ale NIGDY NIE POCZUŁAM INSTYNKTU MACIERZYŃSKIEGO a dzieci ....nie wzbudzają we mnie żadnych uczuć poza obojętnością co najwyżej z daleka moge na nie patrzeć...jak są ładne....ale jak mam z nimi nawiązać kontakt nie wiem po co i szczerze- jeszcze nigdy nie odczułam takiej potrzeby

[julisia11]

Podam ci przykład mojej cioci. Ona nienawidziła dzieci, one ją wręcz odpychały. A teraz hmm wychowała czwórkę swoich dzieci a teraz wychowyje trzech małych wnuków także wszystko się może zmienic

[pipimele]

Jemioluszka86: Jak wrócisz od psychologa, zdaj relację.

Bardzo jestem ciekawa, co sądzą o takich przypadkach

[cava]

Napisane przez Jemioluszka86

Dzieci mnie irytują, drażnią (zwłaszcza niemowlaki do których odczuwam wręcz niechęć).

Ciąża natomiast jawi mi się jako krwawy koszmar z taniego, amerykańskiego horroru.
Prawdopodobnie (tak to sobie tłumaczę) wynika to z tego, że cierpiałam na silne zaburzenia hormonalne i bardzo przeżywałam okres tzn. cierpiałam na nieopisane bóle (ketonal nie pomagał), parę razy z bólu traciłam przytomność i nieodzownie miesiączce towarzyszyły wymioty i biegunka.
Obecnie jest znacznie lepiej ale trauma pozostała, a ponieważ kilka moich "dzieciatych" koleżanek porównało ból porodu, do bólu okresowego, to wywołały u mnie paniczny lęk przed porodem, a może nawet fobię.



Każda fobię, która może zdeformowac obraz postrzegania świata i wpłynąc znacznie na zycie nalezy leczyć.
człowiek powinien mysleć i decydować racjonalnie a nie na bazie lęków zaciemniających mu ogólny obraz.

Z Twojego wpisu, widać jedno: Ty sama nie wiesz czy chcesz czy nie chcesz miec dzieci, bo fobia nie pozwala Ci na racjonalną analizę tego tematu, tylko miotasz się i szarpiesz ze swoimi lękami biorą pod uwagę rzeczy błache typu :banie się ciąży, banie sie porodu, banie sie niemowlaków.
Strach nie powinien kierować ludzkim życiem! To jest najgorszy doradca jakiego mozna sobie znaleźć.
To sa 2 zupełnie inne jakości zycia, kiedy robisz coś bo masz do tego przekonanie, a kiedy robisz tylko to, na co pozwala Ci irracjonalny strach.




Dlaczego więc zdecydowałam się zarejestrować na forum publicznym i wylać moje żale? Chyba oczekuję wsparcia, bo zaczynam się obawiać, że skoro moja niechęć rośnie, to jestem jedną z tych kobiet, które nie będą miały dzieci.

Jesli ta wizja Cie jakos uwiera, to tym bardziej zalecz fobię.
Bo teraz tylko sie miotasz.

- Czy są tu na forum kobiety ciężarne/matki, które też bardzo bały się ciąży i porodu, bardzo nie lubiły dzieci, a teraz są szczęśliwymi rodzicielkami (podkreślam - "bardzo" - a nie "trochę" czy "znacznie")?

Strach przed nieznanym jest normalny.
natomiast nie jest normalne, gdy jest tak silny, że nie pozwala się przebić przez siebie mysleniu perspektywicznemu.
Bałam się pierwszej ciązy, porodu- bo człowiek boi się rzeczy nieznanych, ale miałam swoja wizję na zycie i już. Kobiety rodza i mają się dobrze.

Co do dzieci- nadal nie lubie dzieci innych niz swoje.
Swoimi niemowlakami opiekowałam się z czułościa i miłością inne niemowlaki mnie nie interesują, raczej unikam.

- Czy bardzo silny lęk/niechęć do ciąży, porodu i macierzyństwa może być normalnym...echm..."etape m" w rozwoju emocjonalnym młodej kobiety, czy może powinnam się wybrać do np. psychologa (obiektywnie - moje obawy są bardzo, bardzo duże, a niechęć urasta niekiedy do obrzydzenia lub nawet agresji (!)).

IMO- to co opisujesz juz normalne nie jest. warto skonsultować to z psychologiem.

- Czy warto o tym teraz myśleć i rozmawiać z partnerem?

Tak.

- Czy (jeżeli mi to nie przejdzie) warto przymuszać się wbrew sobie do zaciążenia i liczyć na to, że - jak to ponoć bywa - po porodzie inaczej patrzy się na dziecko (notabene głupie to okrutnie, ale wolę zapytać), czy może rozważać adopcje?

2 razy nie.

A może nie powinnam w ogóle teraz zaprzątać sobie tym głowy i po prostu zdać się na łaskę czasu?
Tylko, że czuję się jak dziwoląg, gdy moje wydziałowe koleżanki pieją na temat ciąży i dzieci, a ja robię się zielona i mam ochotę uciekać...

Skoro czujesz się jak dziwolag, a nie jesteś święcie przekonana że twoje działania sa słuszne, to IMo znaczy, ze jest w Tobie olbrzymi dysonans, który warto dla własnego dobra zlikwidować.
IMO, najpierw terapia, potem racjonalne rozważenie czy chcesz, czy nie chcesz miec dzieci.

Bo wizja sielankowej adopcji jako leku na problemy emocjonalne jest po prostu niepoważna. Trudno czasami wytrzymać z własnymi dziećmi, do których człowiek jest bezwarunkowo przywiązany na poziomie najbardziej pierwotnych instynktów.
Kochanie i wychowywanie dziecka adoptowanego jest po wielokroć trudniejsze.

Rozwazanie macierzyństwa na poziomie 9 miesięcy ciązy i raptem kilku godzin porodu w znieczuleniu + kilka miesięcy niemowlęctwa jest IMO śmieszne, niedojrzałe i kompletnie oderwane od rzeczywistości.
Nie wiem czy ktokolwiek przystałby na adopcję, której koronnym argumentem jest : bo ja się boje rodzić, bo ja się boję utyć, bo ja sie boję niemowlaka.
No sama pomyśl.

[Jemioluszka86]

Witam.
Udało mi się rozsądnie poukładać zadania i na chwilę skorzystać z internetu

Napisane przez d0lcevita

własnie ?
to jest odgórnie nakazane w jakiejś ustawie ? ....

Tak, a za opieszałość w wykonaniu postanowień ustawy grozi 100 batów.

Domyślam się, że wyrażenie "będę musiała" narobiło niepotrzebnego zamętu:

Nie chcę ich mieć, a jednocześnie obawiam się, że kiedyś nadejdzie moment, w którym będę musiała przemóc moje lęki, a to mnie w chwili obecnej najbardziej przeraża.

Obecnie nie chcę mieć dzieci - nie lubię ich.
Obecnie przeraża mnie wizja ciąży i porodu.

A obawiam się tego, że kiedyś zacznę mieć chęć na potomstwo, a nie minie mi lęk przed ciążą. Innymi słowy: boję się, że kiedyś wpadnę w pułapkę "chcę, a boję się". Teraz i nie chcę i się boję, więc teoretycznie nie ma problemu, ale...

...tak jak opisała to Cava - ja się motam, panikuję i poddaję irracjonalnemu lękowi. To właśnie ten irracjonalny lęk i dość mocna niechęć do dzieci mnie niepokoi.

O adopcji faktycznie palnęłam. Przepraszam, z mojej strony to było faux pas.

Obecnie nie chodzi o to, że ja chcę mieć dzieci, ale panieńskie fanaberie mi to utrudniają. Ja wiem, że obiektywnie moje lęki i obawy nie są naturalne i śmiem twierdzić, że to nie jest ta kategoria lęków, które towarzyszą przeciętnej nieródce.

Pisałam o moich ciężkich problemach hormonalnych, których objawy być może wpłynęły na moją obecną postawę. Być może dołożyły się do tego jeszcze inne dość intymne zdarzenia o których wolę nie pisać na forum.

Myślę, że szukałam tu odpowiedzi na pytanie: czy moje lęki i obawy są jeszcze normalne, czy już należy je rozpatrywać w kategorii fobii. Do tego potrzebowałam obiektywnych opinii osób, które mnie nie znają.

Jestem bardzo znerwicowaną osobą. Moje problemy z brakiem samoakceptacji dorwały mnie w podstawówce i ciągną się po dzień dzisiejszy. Do tego doszła nerwica i straszny stres związany z dążeniem do jak najlepszych wyników na studiach. Dlatego, gdy piszę o tych problemach, to często się motam. Przepraszam z góry za moje chaotyczne posty - pisanie tego na forum dużo mnie kosztuje...nie lubię się uzewnętrzniać.

Dziękuję wszystkim raz jeszcze za pomoc. Z jednej strony bardzo mnie pocieszyłyście pisząc, że niektóre z Was również nie odczuwają chęci do posiadania potomstwa, z drugiej strony bardzo dziękuję za konkretne wypowiedzi dotyczące moich obaw co do fobii (dziękuję Psychotropinie i Cavie).

Z góry przepraszam, że nie opiszę mojej wizyty u psychologa, ale to dla mnie jednak zbyt intymna sprawa.

Jeszcze raz dziękuję za pomoc. Uświadomiłam sobie, że jednak mimo tego, że nie chcę mieć dzieci, to warto udać się w tej sprawie do specjalisty. Już raz mi bardzo pomógł z nerwicą, więc jednak nie ma co odkładać tego na później.


Pozdrawiam serdecznie wszystkich użytkowników forum.

[ciare]

Widze ze nie jestem sama. Mnie dzieci przerazają, moze jestem jedną z tych piepszonych egoistek. Nie wyobrazam sobie poswiecic sie na tyle dla kogos , co matka dla swojego dziecka. Wkurzają mnie dzieci i cala ta otoczka wokół nich, te poglady mam od zawsze- mam 19 lat, moja mama mowi ze jak bede sobie wkrecac te srube to potem przez moja podswiadomosc nie bede mogla zajsc w ciaze gdy bede na to gotowa- ale wiem ze nie bede:P

[Daenerys]

Hm ja tez nie chce miec dzieci.
I widze, ze pod pewnymi wzgl jestem podobna do Ciebie z charakteru.
Tzn ambitnosc, dazenie do bycia najlepszym na studiach, tudziez w liceum, w podstawowce za to niska samoocena itp. Nie wiedzialam, ze takie rzeczy maja wplyw na ciaze i dzieci.
Z tym, ze ja mam 27 lat i wlasciwie to na chwile obecna wiem, ze dzieci nie bede miec, bo nie rozumiem po co. Z tym, ze moj tz o niczym nie wie, ale i mu sie do dzieci nie spieszy wiec nawet nie poruszamy tej kwestii.

Jest caly watek na plotkowym o tym, ze niektore wizazanki nie chca miec dzieci, zajrzyj, polepszy Ci humor, przynajmniej dojdziesz do wniosku, ze sama z tym nie jestes.

Jesli mi sie poglad zmieni, to ok, to bedzie oznaczalo, ze jestem gotowa na dziecko, jesli mi sie nie zmieni, to trudno. Nie chce byc zla matka, dlatego nigdy nie zdecyduje sie na dziecko jesli nie bede 100% pewna.

[juicy]

no to nie rob i tyle tak ciezko?

[SzpiegZKrainyDeszczowców]

Napisane przez syklamen

Chyba, że zdarzy się coś niezwykłego...coś, co radykalnie odmieni Twoje poglądy...np Twój mężczyzna bardzo będzie chciał mieć dzieci i zrobisz to dla niego

E tam, moj facet marudzi o dzieciaku juz od dluzszego czasu, jedyna odpowiedz byla taka "Chcesz dzieci? Prosze bardzo. Ale nie ze mna i mojej macicy w to nie mieszaj". Naciski partnera mogą jeszcze bardziej zniechęcić, a nawet zaowocować odrzuceniem do wspolzycia.

Napisane przez giginthesky

a psoiadanie ciała obcego w brzuchu jest dla mnie obrzydliwe.

Z mojego punktu widzenia to ciąża jest zwykłym pasożytnictwem... Przez 9 miesiecy mam oddawac wszystko co najcenniejsze dla mojego organizmu? No f.... way!
[1=0096a1e2f6245c4e98bc18d e9b0ed84c369ef137_632f8bf 2adc0b;20484718]O ile wiem, jeszcze u nas nie ma przymusu posiadania dzieci Nic na siłę.

Nawiasem mówiąc, gdy miałam 23 lata, na dzieci patrzeć nie mogłam - tzn. w kontekście posiadania swoich, bo akurat zawód dzieciowy świadomie wybrałam i nawet wówczas już z nimi pracowałam Zmieniło się po kolejnych 7 latach.[/QUOTE]E tam, po prostu mialas gdzies ukryty gen macierzynstwa
Ja niestety wybrakowana jestem

Ja dzieciaki lubie, ale nie swoje. Moge sie zadania opieki podjac na kilka/nascie h, ale nie na 24h przez ponad 18 lat....

Wszystko daloby sie znieść, gdyby nie to że u mnie pojawiaja sie naciski ze strony mamy oraz TZta, zwlaszcza po tym jak kilka znajomych (w tym szaja) urodzilo, bratowa sie spodziewa, i kolega TZta stworzyl juz drugie...
Chwilowo wystarcza im odpowiedz "po uczelni"... szkoda tylko że bezczelnie zapominam wspomnieć że zamierzam zdobyc maksymalne możliwe wyksztalcenie i ksztaltować wiedze wśród innych napaleńców matematycznych po maturze (chociaz TZ dał mi limit czasowy... buahahahaha... w wieku 30 lat ma zostać ojcem)

[yoona]

ale skoro nie chcesz dzici to po co te rozkminki? ze niby musisz miec dzieci bo kazdy ma? nie, nie musisz. nie chcesz to nie masz, proste.

[hihi]

Napisane przez yoona

ale skoro nie chcesz dzici to po co te rozkminki? ze niby musisz miec dzieci bo kazdy ma? nie, nie musisz. nie chcesz to nie masz, proste.

Ja myślę, że choćby po to, aby obiektywnie pogadać z partnerem i zastanawiać się nad pewnymi kwestiami bardzo istotnymi, które mogą się okazać kluczowe w przyszłości.

Jak jedna strona kategorycznie nie chce mieć dzieci, a druga strona w przyszłości tego pragnie... i nie rozmawiają o tym otwarcie wcześniej, to może sie to skończyć potężnym rozczarowaniem, bólem, frustracjami i zakończeniem związku. Pewnie nie jest to zasadą, ale na moich oczach jedno małżeństwo rozpadło się właśnie z tego powodu - ona nie chciała, on chciał. Dogadać się nie mogli, więc się rozstali, żałując, że nie przedyskutowali tego znacznie, znacznie wcześniej...

[Luba]

Napisane przez hihi

Ja myślę, że choćby po to, aby obiektywnie pogadać z partnerem i zastanawiać się nad pewnymi kwestiami bardzo istotnymi, które mogą się okazać kluczowe w przyszłości.

Jak jedna strona kategorycznie nie chce mieć dzieci, a druga strona w przyszłości tego pragnie... i nie rozmawiają o tym otwarcie wcześniej, to może sie to skończyć potężnym rozczarowaniem, bólem, frustracjami i zakończeniem związku. Pewnie nie jest to zasadą, ale na moich oczach jedno małżeństwo rozpadło się właśnie z tego powodu - ona nie chciała, on chciał. Dogadać się nie mogli, więc się rozstali, żałując, że nie przedyskutowali tego znacznie, znacznie wcześniej...

No tak, tylko, żeby te rozmowy nie wyglądały tak jak u Szpiega, bo powiem szczerze lekko mnie wbiło w fotel jak przeczytałam co ona pisze.

Jedna strona chce miec dziecko, druga nie chce i "buahahahaha" ja mu dziecka nie urodzę. A z drugiej strony on chce przed trzydziestką...
I tak sobie trwają, bawią się w przeciąganie liny, kto kogo przymusi do przyjęcia jedynie słusznej opcji.

Jeszcze tyle dobrze, że stroną która chce mieć dzieci jest facet, bo on sobie może dziecko mieć kiedy chce i żaden zegar mu tykał nie będzie koło 40stki. I nie "obudzi się" kiedyś z myślą, że sobie życie zmarnował czekając aż partnerce zachce się mieć dzieci.
Tylko obudzi się i "pójdzie poszukac innej macicy"

Dlatego rozmowa tak, ale jasna i powazna a nie taka "hahaha" i potem każde sobie mysli, że to nie było do konca na poważnie.