Mam już dość

[stewardesa]

[1=faf3d67d51656f0b2bcdb9f 98a45434bc3aa12e6;8196047 1]Prawda jest taka, ze niektorzy latami sobie radza, ale w koncu wszystkie zle emocje tak sie w nich skumuluja, ze chocby nie wiadomo jak mocno sie starali, to nie dadza sobie rady bez lekow i pomocy specjalistow. To raczej nie my jestesmy od oceniania, kto po prostu idzie na latwizne, a kto naprawde ma problemy. Jesli ktos prosi o pomoc, potrafi okazac swoja slabosc, a jednoczesnie, chocby malymi kroczkami idzie do przodu, to na pewno nie jest osoba leniwa i szybko sie poddajaca, lecz raczej osoba zagubiona i potrzebujaca wsparcia w dalszym dzialaniu.[/QUOTE]
Lisnov pisze o swoich problemach dokładnie 10 lat. Jakie konkretne, choćby maluteńkie kroczki poczyniła? Jakie cele osiągnęła?

[trzyrazypiec]

Napisane przez stewardesa

Lisnov pisze o swoich problemach dokładnie 10 lat. Jakie konkretne, choćby maluteńkie kroczki poczyniła? Jakie cele osiągnęła?

10 lat temu miała 19 lat.

Z tego, co pisze (a ja jej wierzę) to zdążyła skończyć studia i to nie jedne, normalnie pracować przez jakiś czas i przez wiele lat nie zaprzestała walki o swoje zdrowie i życie (szpital psychiatryczny, zmiany terapeutów). Malutko naprawdę?

[Pani_Mada]

Napisane przez stewardesa

Lisnov pisze o swoich problemach dokładnie 10 lat. Jakie konkretne, choćby maluteńkie kroczki poczyniła? Jakie cele osiągnęła?

a co konkretnie proponujesz? powidzieć, sorry, miałaś czas, na stawianie kroczków, teraz już wszystko przepadło? serio? to co że od 10 lat pisze o swoich problemach, to co że przez 10 lat nie było żadnych oszałamiająych zmian. a może właśnie teraz dorosła do wcielania w życie tych małych kroczków a Ty chcesz jej zabrać tą możliwość. kim Ty jesteś że uważasz że masz prawo oceniać czy to co ona zrobiła i dalej próbuje dla siebie robić jest za małe, aby ją w tym wspierać? generalnie tacy ludzie jak Ty dołują ludzi chorych... bo zamiast motywować to ściągasz w dół tekstami, że "to za mało".

[stewardesa]

Napisane przez Pani_Mada

a co konkretnie proponujesz? powidzieć, sorry, miałaś czas, na stawianie kroczków, teraz już wszystko przepadło? serio? to co że od 10 lat pisze o swoich problemach, to co że przez 10 lat nie było żadnych oszałamiająych zmian. a może właśnie teraz dorosła do wcielania w życie tych małych kroczków a Ty chcesz jej zabrać tą możliwość. kim Ty jesteś że uważasz że masz prawo oceniać czy to co ona zrobiła i dalej próbuje dla siebie robić jest za małe, aby ją w tym wspierać? generalnie tacy ludzie jak Ty dołują ludzi chorych... bo zamiast motywować to ściągasz w dół tekstami, że "to za mało".

Dokładnie to samo, co wy. Odnoszę się do stwierdzenia, że nie jest jakimś leniem, bo stawia kroczki. To kto w takim razie jest leniem?

Napisane przez trzyrazypiec

10 lat temu miała 19 lat.

Z tego, co pisze (a ja jej wierzę) to zdążyła skończyć studia i to nie jedne, normalnie pracować przez jakiś czas i przez wiele lat nie zaprzestała walki o swoje zdrowie i życie (szpital psychiatryczny, zmiany terapeutów). Malutko naprawdę?

Widocznie tak, skoro musisz kłamać. Nie chodzi na terapię.

[Pani_Mada]

Napisane przez stewardesa

Dokładnie to samo, co wy. Odnoszę się do stwierdzenia, że nie jest jakimś leniem, bo stawia kroczki. To kto w takim razie jest leniem?

wiesz, że to co Ty nazywasz małym kroczkiem to dla osoby chorej psychicznie wcale takim małym kroczkiem nie jest? dla Ciebie wstanie z łóżka rano i wyjście do sklepu po bułki na śniadanie to może być nic o czym warto wspomnieć. dla wielu chorych osób to jest duży i często stresujący krok. leniem byłabyś Ty - zdrowa osoba, której nie chce się rano wyjść i kupić tą bułkę, ale nie chora osoba, która tego dnia nie czuje się na siłach aby zrobić nawet to.

[3ebdb6c370169ce1a39c163fc8d64643247d9f80]

Napisane przez Pani_Mada

wiesz, że to co Ty nazywasz małym kroczkiem to dla osoby chorej psychicznie wcale takim małym kroczkiem nie jest? dla Ciebie wstanie z łóżka rano i wyjście do sklepu po bułki na śniadanie to może być nic o czym warto wspomnieć. dla wielu chorych osób to jest duży i często stresujący krok. leniem byłabyś Ty - zdrowa osoba, której nie chce się rano wyjść i kupić tą bułkę, ale nie chora osoba, która tego dnia nie czuje się na siłach aby zrobić nawet to.

Pania Mada, nie przetłumaczysz.

[Pani_Mada]

Napisane przez stewardesa

Widocznie tak, skoro musisz kłamać. Nie chodzi na terapię.

chodzi na to, na co ma możliwość i czeka aż się zwolni miejsce. to że chodzi regularnie na te krótkie spotkania to jest nic? mogłaby powiedzieć, że po co chodzić skoro to tylko 15min co 2 tygodnie. ale mimo to chodzi. to jest ważne i nie powinnaś tego umniejszać.

[motyla]

Napisane przez stewardesa

Lisnov pisze o swoich problemach dokładnie 10 lat. Jakie konkretne, choćby maluteńkie kroczki poczyniła? Jakie cele osiągnęła?

przepraszam, że się wtrącę, ale czy Lisnov Ci się jakoś narzuca swoją osobą albo swoimi wątkami? nie wiem, zamęcza Cię na pw swoimi problemami? a może jest Twoją córką/siostrą/kuzynką? dlaczego właściwie tak Cię obchodzi, co robi ze swoim życiem jakaś obca osoba z neta? zaangażowałaś się jakoś specjalnie w jej życie, że chcesz wiedzieć, co z nim robi?

[elvegirl]

[1=3ebdb6c370169ce1a39c163 fc8d64643247d9f80;8197271 6]Pania Mada, nie przetłumaczysz.[/QUOTE]
Co mnie, przyznam, dziwi. Tyle lat się na Wizażu intensywnie porusza temat depresji i innych chorób psychicznych, taki nacisk się kładzie na uświadamianie co z czym i dlaczego, a tu wciąż "bo to za mało".

I tak, zgadzam się z osobami twierdzącymi, że forum jest za cienkie w uszach na problemy lisnov. Zdecydowanie. Ale jak to widzicie? Zabraniać jej pisać? Pisze, potrzebuje tego, są osoby chcące jej przez ten wątek i przez PW pomóc, więc...? A czy to pomoże czy nie, tego nikt nie wie, nawet lisnov. Jeśli jest ktoś, kto uważa że warto próbować, nawet jeśli jest to próba pierdyliard pierwsza, to dlaczego nie?
Jeśli ktoś nie chce pisać w tym wątku, nie widzi w tym sensu, nie wierzy w jakiekolwiek kroki i kroczki do przodu, to niech tu po prostu nie pisze. Naprawdę nie jest wielkim problemem wyłączenie subskrypcji tego wątku.

[trzyrazypiec]

Napisane przez stewardesa

Dokładnie to samo, co wy. Odnoszę się do stwierdzenia, że nie jest jakimś leniem, bo stawia kroczki. To kto w takim razie jest leniem?

Widocznie tak, skoro musisz kłamać. Nie chodzi na terapię.

Nie, nie jest to mało. Zaryzykowałabym właśnie, że dla osoby z takimi problemami jest to dużo.



Nie kłamię, chodzi na taką terapię, jaka obecnie jest dla niej dostępna.



Ona kłamie, ja kłamię, ktoś tam trolluje, no wszyscy tacy moralności pozbawieni, a Ty musisz tu siedzieć i to wszystkim udowadniać.



Zgłoś się może na moderatora skoro masz takie zapędy.

[Soihime]

Rzadko coś piszę, zwykle tylko czytam, ale gdy autorka wspomniała, że ma zdiagnozowane borderline, to aż musiałam się odezwać.

Sama od kilku lat mam postawioną taką samą diagnozę. Na początku było ciężko, próby samobójcze, przebywanie w szpitalu, były chłopak który mnie okradł. Mam skoliozę 2 stopnia, dyskopatię, astmę i owszem nadwagę, ale pomimo tego, że ledwo stać mnie było na utrzymanie (od 19 roku życia sama się utrzymuję) wzięłam się w garść! Poszłam do lekarza, do terapeuty, do szpitala. Kurde można i nie mówię, że byłam na początku pozytywnie nastawiona. Ciało miałam całe w bliznach i ranach, ponieważ byłam uzależniona od cięcia skóry nożyczkami, igłami itp.

By polepszyć swój nastrój zaczęłam prowadzić bloga, w którym opisywałam swój stan oraz co zrobiłam w związku z tym. Przyznam, że od leków faktycznie ostro przytyłam, ale teraz po prostu ćwiczę. W swoim tempie, bo przy moim zwyrodnieniu kręgosłupa nie wszystko mogę, ale robię to. Rozwijam swoje pasje, wychodzę z domu, rozmawiam i spotykam się z ludźmi z forum dotyczącego mojego hobby.

Nie zgadzam się z faktem, że jak ktoś jest w depresji to już trzeba mu tylko słodzić. Trzeba samemu sobie uświadomić, że klepanie po ramieniu nas nie wyleczy.

[motyla]

Napisane przez Soihime

Rzadko coś piszę, zwykle tylko czytam, ale gdy autorka wspomniała, że ma zdiagnozowane borderline, to aż musiałam się odezwać.

Sama od kilku lat mam postawioną taką samą diagnozę. Na początku było ciężko, próby samobójcze, przebywanie w szpitalu, były chłopak który mnie okradł. Mam skoliozę 2 stopnia, dyskopatię, astmę i owszem nadwagę, ale pomimo tego, że ledwo stać mnie było na utrzymanie (od 19 roku życia sama się utrzymuję) wzięłam się w garść! Poszłam do lekarza, do terapeuty, do szpitala. Kurde można i nie mówię, że byłam na początku pozytywnie nastawiona. Ciało miałam całe w bliznach i ranach, ponieważ byłam uzależniona od cięcia skóry nożyczkami, igłami itp.

By polepszyć swój nastrój zaczęłam prowadzić bloga, w którym opisywałam swój stan oraz co zrobiłam w związku z tym. Przyznam, że od leków faktycznie ostro przytyłam, ale teraz po prostu ćwiczę. W swoim tempie, bo przy moim zwyrodnieniu kręgosłupa nie wszystko mogę, ale robię to. Rozwijam swoje pasje, wychodzę z domu, rozmawiam i spotykam się z ludźmi z forum dotyczącego mojego hobby.

Nie zgadzam się z faktem, że jak ktoś jest w depresji to już trzeba mu tylko słodzić. Trzeba samemu sobie uświadomić, że klepanie po ramieniu nas nie wyleczy.

warto też sobie uświadomić, że każdy z nas jest inny i na jednego podziała kij, a na drugiego marchewka.

[Soihime]

Owszem co nie zmienia faktu, że zapieranie się nic nie da.

Borderline polega na tym, że osoba chora ma skrajne patrzenie na świat. Np.

Dobra przyjaciółka powie Ci w dobrej intencji, że źle wyglądasz w tej sukience. Osoba z borderline odbierze to dwojako, albo uzna że ta przyjaciółka ma rację i jest najcudowniejsza na świecie albo uzna, że zrobiła to ze złości, zazdrości i wydrze się na nią i urwie z nią kontakt.

Chodzi mi o to, że mówienie Lisnov różnych wypowiedzi, krytycznych bądź nie, nie sprawi, że nagle rzuci się pod pociąg. Chodzi mi tu raczej o to, że może mieć problemy ze zrozumieniem intencji osoby, która się do niej ustosunkowała.

Ja od siebie mogę dodać, że czasem warto nawet pożyczyć pieniądze i iść prywatnie do specjalisty. Autorko próbowałaś poszukać psychologa takiego "po szkole". W sensie, że świeżaka? Czasami mają niższe stawki (ja w swoim mieście trafiłam za 60 zł/h) a i przy tym mają świeższe spojrzenie na temat niż tacy co już trochę się może wypalili w swoim zawodzie. Co do terapii na NFZ, to próbowałam kiedyś korzystać z pomocy psychologa, ale zapisanie się do niego graniczy z cudem. Za to łatwiej do psychiatry . Może spróbuj zostać przy lekarzu na NFZ a psychoterapeutę prywatnie?

[motyla]

Napisane przez Soihime

Owszem co nie zmienia faktu, że zapieranie się nic nie da.

Borderline polega na tym, że osoba chora ma skrajne patrzenie na świat. Np.

Dobra przyjaciółka powie Ci w dobrej intencji, że źle wyglądasz w tej sukience. Osoba z borderline odbierze to dwojako, albo uzna że ta przyjaciółka ma rację i jest najcudowniejsza na świecie albo uzna, że zrobiła to ze złości, zazdrości i wydrze się na nią i urwie z nią kontakt.

Chodzi mi o to, że mówienie Lisnov różnych wypowiedzi, krytycznych bądź nie, nie sprawi, że nagle rzuci się pod pociąg. Chodzi mi tu raczej o to, że może mieć problemy ze zrozumieniem intencji osoby, która się do niej ustosunkowała.

Ja od siebie mogę dodać, że czasem warto nawet pożyczyć pieniądze i iść prywatnie do specjalisty. Autorko próbowałaś poszukać psychologa takiego "po szkole". W sensie, że świeżaka? Czasami mają niższe stawki (ja w swoim mieście trafiłam za 60 zł/h) a i przy tym mają świeższe spojrzenie na temat niż tacy co już trochę się może wypalili w swoim zawodzie. Co do terapii na NFZ, to próbowałam kiedyś korzystać z pomocy psychologa, ale zapisanie się do niego graniczy z cudem. Za to łatwiej do psychiatry . Może spróbuj zostać przy lekarzu na NFZ a psychoterapeutę prywatnie?

problem w tym, że zakładasz z góry, że Lisnov ma tylko i wyłącznie borderline.

[Valtamerii]

Napisane przez elvegirl

Co mnie, przyznam, dziwi. Tyle lat się na Wizażu intensywnie porusza temat depresji i innych chorób psychicznych, taki nacisk się kładzie na uświadamianie co z czym i dlaczego, a tu wciąż "bo to za mało".

I tak, zgadzam się z osobami twierdzącymi, że forum jest za cienkie w uszach na problemy lisnov. Zdecydowanie. Ale jak to widzicie? Zabraniać jej pisać? Pisze, potrzebuje tego, są osoby chcące jej przez ten wątek i przez PW pomóc, więc...? A czy to pomoże czy nie, tego nikt nie wie, nawet lisnov. Jeśli jest ktoś, kto uważa że warto próbować, nawet jeśli jest to próba pierdyliard pierwsza, to dlaczego nie?
Jeśli ktoś nie chce pisać w tym wątku, nie widzi w tym sensu, nie wierzy w jakiekolwiek kroki i kroczki do przodu, to niech tu po prostu nie pisze. Naprawdę nie jest wielkim problemem wyłączenie subskrypcji tego wątku.

I Lisnov sie w nim udziela. I byla wspierana. I dziewczyny zamiast oskarzac inne osoby o "zlo" niech poczytaja jej wypowiedzi wlasnie w watku o depresji.
Mnie uderza ignorancja niektorych tu osob. Ktore postanowily nie odpisywac na niewygodne pytania skierowane do nich a nie do Lisnov...
Po kazdych tekstach o samobojstwie, naduzywaniu ,czy cieciu prosilysmy o zgloszenie sie do szpitala, o niewypisywanie sie na rzadanie. O regularne leczenie I nic.
Pisze rozne wymowki I zostala przylapana na klamstwie.

Ja nie mowie ,ze nie nalezy pomagac I wspierac ale to jest zbyt powazna sprawa jak na pokazywanie swojego "empatycznego" ja.
Dla mnie czepianie sie ,ze ktos zaglada do innych watkow Lisnov jest niepojete.

W tym pisze dziewczyna ,ktora prosi o pomysly na organizacje zycia. Czemu nie.
A w innym dziewczyna pod wplywem alkoholu I lekow ,ktora ignoruje rady I prosby piszac - znow sie pocielam ale nie pojde na odwyk.

Moze ktos sie faktycznie spotka z Lisnov I zweryfikuje jej kontakty z terapeuta I lekarzem ,bo bez tego spotkania przy kawie albo szlifowanie w cv jest kopaniem sie z koniem. To jak mowienie schizofrenikowi ,ze nie slyszy glosow.

To ,ze ktos cierpi na zaburzenia osobowosci ,nie znaczy ,ze nie konczy szkoly. Moj ex byl swietnie wyksztalcony... moja kolezanka DDD I Borderline tez...







Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

---------- Dopisano o 15:11 ---------- Poprzedni post napisano o 15:07 ----------

Napisane przez motyla

problem w tym, że zakładasz z góry, że Lisnov ma tylko i wyłącznie borderline.

No ,nie wierze. Taka ma diagnoze. Borderline nie jest trudny do zdiagnozowania. Ale rozumiem ,ze w ramach "obrony" Lisnov wymyslamy jej inne rozpoznanie ,ktore nam pasuje.

Poza tym trzon zaburzen borderline jest staly.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[motyla]

Napisane przez Valtamerii

No ,nie wierze. Taka ma diagnoze. Borderline nie jest trudny do zdiagnozowania. Ale rozumiem ,ze w ramach "obrony" Lisnov wymyslamy jej inne rozpoznanie ,ktore nam pasuje.

Poza tym trzon zaburzen borderline jest staly.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

nie rozumiem, może brakuje mi wiedzy, ale czy chcesz przez to powiedzieć, że borderline wyklucza posiadanie również innych dodatkowych chorób lub zaburzeń?

[ajah]

Napisane przez Soihime

Rzadko coś piszę, zwykle tylko czytam, ale gdy autorka wspomniała, że ma zdiagnozowane borderline, to aż musiałam się odezwać.

Sama od kilku lat mam postawioną taką samą diagnozę. Na początku było ciężko, próby samobójcze, przebywanie w szpitalu, były chłopak który mnie okradł. Mam skoliozę 2 stopnia, dyskopatię, astmę i owszem nadwagę, ale pomimo tego, że ledwo stać mnie było na utrzymanie (od 19 roku życia sama się utrzymuję) wzięłam się w garść! Poszłam do lekarza, do terapeuty, do szpitala. Kurde można i nie mówię, że byłam na początku pozytywnie nastawiona. Ciało miałam całe w bliznach i ranach, ponieważ byłam uzależniona od cięcia skóry nożyczkami, igłami itp.

By polepszyć swój nastrój zaczęłam prowadzić bloga, w którym opisywałam swój stan oraz co zrobiłam w związku z tym. Przyznam, że od leków faktycznie ostro przytyłam, ale teraz po prostu ćwiczę. W swoim tempie, bo przy moim zwyrodnieniu kręgosłupa nie wszystko mogę, ale robię to. Rozwijam swoje pasje, wychodzę z domu, rozmawiam i spotykam się z ludźmi z forum dotyczącego mojego hobby.

Nie zgadzam się z faktem, że jak ktoś jest w depresji to już trzeba mu tylko słodzić. Trzeba samemu sobie uświadomić, że klepanie po ramieniu nas nie wyleczy.

nikt w tym wątku nie twierdzi, że slodzenie i klepanie po ramieniu jest rozwiazaniem.

Sent from my SM-G935F using Tapatalk

[Corii]

Bardzo prosiłabym skończyć wszelakie odchylenia od głównego tematu załozycielki wątku i spekulacje na co realnie choruje/bądź nie choruje ,domniemanie czy kłamie/bądź nie kłamie, etc. to nie podlega dyskusji i jej w niczym nie pomagą, a czyni wątek jałowym i rozdmuchanym, karmiącym ego co niektórych
Jesli ktoś chce się udzielić, bo "wie lepiej i juz", to proszę o omijanie tego watku

[Soihime]

Nigdzie nie napisałam, że jej słodzicie.
Kieruję się do autorki, dlatego pisałam, że by pozbyć się przykrych myśli, można prowadzić bloga. Napisałam też sposób na łatwiej dostępnego psychoterapeutę. Nie rozumiem, czemu naskakujecie na mnie. Napisałam, bo przykro mi, że taka tu kłótnia wokół postu autorki, a faktycznie borderline jest trudny. Chciałam przedstawić tylko, że są osoby, które z takiego stanu wychodzą i by się nie martwiła, że jest w beznadziejnym stanie, bo nie jest.

No ale oczywiście wy wszystkie z tego, co widzę, lepiej się na wszystkim znacie, to ja już więcej nie podbijam do dyskusji.

Do autorki: jeśli chcesz pogadać z kimś, kto już przeszedł coś podobnego to zapraszam na priv.

[ajah]

Napisane przez Soihime

Nigdzie nie napisałam, że jej słodzicie.
Kieruję się do autorki, dlatego pisałam, że by pozbyć się przykrych myśli, można prowadzić bloga. Napisałam też sposób na łatwiej dostępnego psychoterapeutę. Nie rozumiem, czemu naskakujecie na mnie. Napisałam, bo przykro mi, że taka tu kłótnia wokół postu autorki, a faktycznie borderline jest trudny. Chciałam przedstawić tylko, że są osoby, które z takiego stanu wychodzą i by się nie martwiła, że jest w beznadziejnym stanie, bo nie jest.

No ale oczywiście wy wszystkie z tego, co widzę, lepiej się na wszystkim znacie, to ja już więcej nie podbijam do dyskusji.

Do autorki: jeśli chcesz pogadać z kimś, kto już przeszedł coś podobnego to zapraszam na priv.

nikt na Ciebie nie naskoczyl.

Sent from my SM-G935F using Tapatalk

[lisnov]

Napisane przez Soihime

Owszem co nie zmienia faktu, że zapieranie się nic nie da.

Borderline polega na tym, że osoba chora ma skrajne patrzenie na świat. Np.

Dobra przyjaciółka powie Ci w dobrej intencji, że źle wyglądasz w tej sukience. Osoba z borderline odbierze to dwojako, albo uzna że ta przyjaciółka ma rację i jest najcudowniejsza na świecie albo uzna, że zrobiła to ze złości, zazdrości i wydrze się na nią i urwie z nią kontakt.

Chodzi mi o to, że mówienie Lisnov różnych wypowiedzi, krytycznych bądź nie, nie sprawi, że nagle rzuci się pod pociąg. Chodzi mi tu raczej o to, że może mieć problemy ze zrozumieniem intencji osoby, która się do niej ustosunkowała.

Ja od siebie mogę dodać, że czasem warto nawet pożyczyć pieniądze i iść prywatnie do specjalisty. Autorko próbowałaś poszukać psychologa takiego "po szkole". W sensie, że świeżaka? Czasami mają niższe stawki (ja w swoim mieście trafiłam za 60 zł/h) a i przy tym mają świeższe spojrzenie na temat niż tacy co już trochę się może wypalili w swoim zawodzie. Co do terapii na NFZ, to próbowałam kiedyś korzystać z pomocy psychologa, ale zapisanie się do niego graniczy z cudem. Za to łatwiej do psychiatry . Może spróbuj zostać przy lekarzu na NFZ a psychoterapeutę prywatnie?

Do lekarzy raczej inwestowałam prywatnie, bo tam na początku pójdziesz raz na miesiąc, a potem nawet i co pół roku. A psycholog, co tydzień? Nie stać mnie.

Napisane przez motyla

problem w tym, że zakładasz z góry, że Lisnov ma tylko i wyłącznie borderline.

Teoretycznie mam taką diagnozę. Praktycznie bpd jest taaakie szerokie (dla mnie), że i są objawy chad, depresji, zaburzeń lękowych, paranoi (chyba tylko obses-komp mi się nie zdarza).

W ciągu 10 lat bardzo dużo się zmieniło na lepsze. Skończyłam studia. Zaczynałam przeplatając zajęcia, szpitale, odwyki, wracałam i pisałam prace, odrabiałam zajęcia na dyżurach, na przerwach się cięłam w toalecie, a potem szłam na wykłady i pilnie notowałam. Z upływem studiów wszystko się zmieniło. Zaczęłam być bardziej świadoma i na mgr jak już mnie nie było na zajęciach to dlatego, że były to zapchajdziury i wolałam iść z koleżankami na pizzę. Pokończyłam różne kursy, często dla samej sztuki, dla zainteresowania. Duużo rzadziej się tnę, nie widzę w tym sensu bo to i tak mi w niczym nie pomoże. A jeśli chcę zwrócić na siebie uwagę bliznami, to mogę stare pokazać.
Co najważniejsze - dalej walczę i mam nadzieję.

[3ebdb6c370169ce1a39c163fc8d64643247d9f80]

Zrobiłaś już bardzo dużo!

Co studiowałaś? (wybacz, jeśli mi umknęło)

[Dagunia]

Napisane przez lisnov

Do lekarzy raczej inwestowałam prywatnie, bo tam na początku pójdziesz raz na miesiąc, a potem nawet i co pół roku. A psycholog, co tydzień? Nie stać mnie.

Teoretycznie mam taką diagnozę. Praktycznie bpd jest taaakie szerokie (dla mnie), że i są objawy chad, depresji, zaburzeń lękowych, paranoi (chyba tylko obses-komp mi się nie zdarza).

W ciągu 10 lat bardzo dużo się zmieniło na lepsze. Skończyłam studia. Zaczynałam przeplatając zajęcia, szpitale, odwyki, wracałam i pisałam prace, odrabiałam zajęcia na dyżurach, na przerwach się cięłam w toalecie, a potem szłam na wykłady i pilnie notowałam. Z upływem studiów wszystko się zmieniło. Zaczęłam być bardziej świadoma i na mgr jak już mnie nie było na zajęciach to dlatego, że były to zapchajdziury i wolałam iść z koleżankami na pizzę. Pokończyłam różne kursy, często dla samej sztuki, dla zainteresowania. Duużo rzadziej się tnę, nie widzę w tym sensu bo to i tak mi w niczym nie pomoże. A jeśli chcę zwrócić na siebie uwagę bliznami, to mogę stare pokazać.
Co najważniejsze - dalej walczę i mam nadzieję.

Masz cały czas kontakt z tymi koleżankami ?

[lisnov]

Napisane przez Dagunia

Masz cały czas kontakt z tymi koleżankami ?

Niestety nie. Z mojej winy.

[Dagunia]

Napisane przez lisnov

Niestety nie. Z mojej winy.

Rozumiem. Szkoda... myślałam, że może w nich znajdziesz wsparcie/pomoc takie na codzień.

Ale skoro chodziłaś gdzieś z koleżankami, jedna wizażanka po rozmowie telefonicznej z Tobą napisała takie ciepłe i miłe słowa to znaczy, że dasz się lubić, że jak się otworzysz przed kimś to jesteś towarzyska i miło im się spędza/spędzało z Tobą czas. To może być dla Ciebie taki mały znak, że jednak ludzie mają Cię w sercu wbrew temu co pisałaś

[faf3d67d51656f0b2bcdb9f98a45434bc3aa12e6]

Napisane przez lisnov

Do lekarzy raczej inwestowałam prywatnie, bo tam na początku pójdziesz raz na miesiąc, a potem nawet i co pół roku. A psycholog, co tydzień? Nie stać mnie.

Teoretycznie mam taką diagnozę. Praktycznie bpd jest taaakie szerokie (dla mnie), że i są objawy chad, depresji, zaburzeń lękowych, paranoi (chyba tylko obses-komp mi się nie zdarza).

W ciągu 10 lat bardzo dużo się zmieniło na lepsze. Skończyłam studia. Zaczynałam przeplatając zajęcia, szpitale, odwyki, wracałam i pisałam prace, odrabiałam zajęcia na dyżurach, na przerwach się cięłam w toalecie, a potem szłam na wykłady i pilnie notowałam. Z upływem studiów wszystko się zmieniło. Zaczęłam być bardziej świadoma i na mgr jak już mnie nie było na zajęciach to dlatego, że były to zapchajdziury i wolałam iść z koleżankami na pizzę. Pokończyłam różne kursy, często dla samej sztuki, dla zainteresowania. Duużo rzadziej się tnę, nie widzę w tym sensu bo to i tak mi w niczym nie pomoże. A jeśli chcę zwrócić na siebie uwagę bliznami, to mogę stare pokazać.
Co najważniejsze - dalej walczę i mam nadzieję.

Zrobilas juz bardzo wiele i widac, ze chcesz isc dalej walczyc o siebie, a to najwazniejsze Nie wazne ile czasu do czegos dazymy, wazne, ze probujemy i sie nie poddajemy. Nie warto tez stawiac sobie od razu wygorowanych celow, aby sie nie zniechecic. Lepiej isc malymi kroczkami, ale wciaz do przodu.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[trzyrazypiec]

Napisane przez lisnov

Do lekarzy raczej inwestowałam prywatnie, bo tam na początku pójdziesz raz na miesiąc, a potem nawet i co pół roku. A psycholog, co tydzień? Nie stać mnie.





Teoretycznie mam taką diagnozę. Praktycznie bpd jest taaakie szerokie (dla mnie), że i są objawy chad, depresji, zaburzeń lękowych, paranoi (chyba tylko obses-komp mi się nie zdarza).





W ciągu 10 lat bardzo dużo się zmieniło na lepsze. Skończyłam studia. Zaczynałam przeplatając zajęcia, szpitale, odwyki, wracałam i pisałam prace, odrabiałam zajęcia na dyżurach, na przerwach się cięłam w toalecie, a potem szłam na wykłady i pilnie notowałam. Z upływem studiów wszystko się zmieniło. Zaczęłam być bardziej świadoma i na mgr jak już mnie nie było na zajęciach to dlatego, że były to zapchajdziury i wolałam iść z koleżankami na pizzę. Pokończyłam różne kursy, często dla samej sztuki, dla zainteresowania. Duużo rzadziej się tnę, nie widzę w tym sensu bo to i tak mi w niczym nie pomoże. A jeśli chcę zwrócić na siebie uwagę bliznami, to mogę stare pokazać.


Co najważniejsze - dalej walczę i mam nadzieję.

To bardzo dużo!

[Pani_Mada]

Napisane przez lisnov

Do lekarzy raczej inwestowałam prywatnie, bo tam na początku pójdziesz raz na miesiąc, a potem nawet i co pół roku. A psycholog, co tydzień? Nie stać mnie.

Teoretycznie mam taką diagnozę. Praktycznie bpd jest taaakie szerokie (dla mnie), że i są objawy chad, depresji, zaburzeń lękowych, paranoi (chyba tylko obses-komp mi się nie zdarza).

W ciągu 10 lat bardzo dużo się zmieniło na lepsze. Skończyłam studia. Zaczynałam przeplatając zajęcia, szpitale, odwyki, wracałam i pisałam prace, odrabiałam zajęcia na dyżurach, na przerwach się cięłam w toalecie, a potem szłam na wykłady i pilnie notowałam. Z upływem studiów wszystko się zmieniło. Zaczęłam być bardziej świadoma i na mgr jak już mnie nie było na zajęciach to dlatego, że były to zapchajdziury i wolałam iść z koleżankami na pizzę. Pokończyłam różne kursy, często dla samej sztuki, dla zainteresowania. Duużo rzadziej się tnę, nie widzę w tym sensu bo to i tak mi w niczym nie pomoże. A jeśli chcę zwrócić na siebie uwagę bliznami, to mogę stare pokazać.
Co najważniejsze - dalej walczę i mam nadzieję.

no i to jest bardzo dużo. może i mogłoby się komuś wydawać, że idzie to powoli, ale cały czas w górę - to jest ważne.
mam nadzieję, że skorzystałaś z propozycji wizażanki, która nalegała abyś znalazła ją na fb. miałaś koleżanki z którymi wychodziłaś, teraz tamta wizażanka (niestesty nie pamiętam nicku) też bardzo ciepło o Tobie mówi. jesteś sympatyczniejsza niż Ci się wydaje! i jeśli tylko ludziom pozowlisz, to zdobędziesz przyjaciela. a z przyjacielem zawsze lżej

[Limonka2738]

[1=3ebdb6c370169ce1a39c163 fc8d64643247d9f80;8198057 1]<offtop>
[/QUOTE]
<offtop>

---------- Dopisano o 18:20 ---------- Poprzedni post napisano o 18:16 ----------

Napisane przez lisnov

Do lekarzy raczej inwestowałam prywatnie, bo tam na początku pójdziesz raz na miesiąc, a potem nawet i co pół roku. A psycholog, co tydzień? Nie stać mnie.

Teoretycznie mam taką diagnozę. Praktycznie bpd jest taaakie szerokie (dla mnie), że i są objawy chad, depresji, zaburzeń lękowych, paranoi (chyba tylko obses-komp mi się nie zdarza).

W ciągu 10 lat bardzo dużo się zmieniło na lepsze. Skończyłam studia. Zaczynałam przeplatając zajęcia, szpitale, odwyki, wracałam i pisałam prace, odrabiałam zajęcia na dyżurach, na przerwach się cięłam w toalecie, a potem szłam na wykłady i pilnie notowałam. Z upływem studiów wszystko się zmieniło. Zaczęłam być bardziej świadoma i na mgr jak już mnie nie było na zajęciach to dlatego, że były to zapchajdziury i wolałam iść z koleżankami na pizzę. Pokończyłam różne kursy, często dla samej sztuki, dla zainteresowania. Duużo rzadziej się tnę, nie widzę w tym sensu bo to i tak mi w niczym nie pomoże. A jeśli chcę zwrócić na siebie uwagę bliznami, to mogę stare pokazać.
Co najważniejsze - dalej walczę i mam nadzieję.

Niestety zgadzam się. Standardowego Polaka nie stać prywatnie na psychologa. Wychodzi około 500zł miesięcznie.

Jesteś na jakiejś liście? Ja kiedyś słyszałam, że trzeba się zapisać na NFZ i dzwonić często, żeby pokazać, że ci naprawdę zależy na leczeniu. Może spróbuj tej taktyki?

Więc szło bardzo dobrze. Jak to się stało, że utknęłaś w domu? (Jeśli chcesz się podzielić.)

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Nimve]

Ciekawe jest to, że odezwały się osoby, których takie problemy osobiście dotyczą, więc już chyba nikt lepiej od nich nie wie co się czuje w takich przypadkach i co ma szansę zadziałać. I one są pouczane. Jak dla mnie należałoby wysłuchać bardzo uważnie co mają do powiedzenia, bo to chyba najcenniejsze wypowiedzi.