dla tych które wciąż szukają swojego miejsca

[Dociakowa]

Napisane przez Pampararam

Cześć Dziewczęta!
Nie bijcie nowej jak coś pokitwasi, proszę?

Tak sobie czytam i czytam po cichu i jak nic to wątek dla mnie, bo chociaż stara jestem to rozmemłana jakaś taka...

Tak w skrócie o mnie: po części dda, sama po mii długotrwałej, studia zawalone... ile to juz razy? 4? Już ja się nawet nie moge połapać Poza tym sama od zawsze i bez jednego nawet pseudo-poważnego związku na koncie. I co tu z sobą robić? Niby idzie do przodu, ale po grudzie, oj po grudzie i ciężko tak samej brnąć... to się chociaż tu wyżalę, bo jedyna przyjaciółka owszem, rozumie i pociesza, ale jej się samo jakoś ładnie życie układa, to i porad żadnych dla ofiary losu nie ma...

Witamy Pampararam wsrod grona zagubionych kolezanek . a co studiowałaś??

[Pampararam]

Napisane przez Dociakowa

Witamy Pampararam wsrod grona zagubionych kolezanek . a co studiowałaś??

A czegóż ja nie studiowałam Hmm, pomyślmy, filologia angielska, filologia polska - 2 podejścia, filozofia... a teraz znów angielska, zaocznie, bo praca, te rzeczy. Przynajmniej jakaś różnorodność tam panuje w kwestii wieku, więc się taka zapóźniona nie czuję jak przy tych kolejnych startach na dzienne. Tylko dużo idzie pieniążków, niestety , no i znowu wszystko od początku, a wszyscy wokół już po studiach i z planami na przyszłość. Żeby tak chociaż mieć poczucie, że się te lata jakoś wykorzystało... a tu głównie były problemy i działania na własną szkodę. Ale jakieś doświadczenia też z tego płyną

[Lets Get High]

A ja coraz częściej mam wrażenie, że urodziłam się nie w tych czasach co trzeba. Jakoś nie mogę zdzierżyć tego, że tak szybko wszystko się zmienia. Ta cała technologia, gadżety, nie wspominając już o architekturze Doprowadza mnie to do szału, kiedy widzę wszędzie te szklane, bezkształtne, zimne budynki. Wyrastające jak grzyby po deszczu
Coraz mniej miejsc w których można oddać się beztrosce, położyć się samotnie na trawie i cieszyć się słońcem. W ogromnym tępię zabierają ostatnie kawałki zieleni, żeby postawić kolejną galerię/supermarket/fabrykę/biurowiec.
Zastanawiałam się, co się stanie kiedy zabraknie na to wszystko miejsca na ziemi Ale pewnie rozwiązanie będzie takie, że będą tworzyć się jakieś podziemne miasta, albo będą same 'drapacze chmur'.

Pewnie to efekt tego, że mieszkam w dużym mieście. Myślę, że osoby, które mieszkają w mniej tłocznych okolicach nie odczuwają tego tak bardzo. Ja mam ochotę czasem uciec gdzieś na jakieś, że się wyrażę "zadupie zabite dechami". Gdzie nikt nie będzie mi przeszkadzał

Ma ktoś podobne spostrzeżenia do mnie? Czy tylko mnie to tak razi w oczy i przeszkadza?

edit. żeby nie zabrzmiało na offtopic - to powiem, że właśnie to powoduje, ze często czuje się w tym jakoś zagubiona, a juz napewno 'nie na swoim miejscu'.

[ameliataka]

Napisane przez Lets Get High

A ja coraz częściej mam wrażenie, że urodziłam się nie w tych czasach co trzeba. Jakoś nie mogę zdzierżyć tego, że tak szybko wszystko się zmienia. Ta cała technologia, gadżety, nie wspominając już o architekturze Doprowadza mnie to do szału, kiedy widzę wszędzie te szklane, bezkształtne, zimne budynki. Wyrastające jak grzyby po deszczu
Coraz mniej miejsc w których można oddać się beztrosce, położyć się samotnie na trawie i cieszyć się słońcem. W ogromnym tępię zabierają ostatnie kawałki zieleni, żeby postawić kolejną galerię/supermarket/fabrykę/biurowiec.
Zastanawiałam się, co się stanie kiedy zabraknie na to wszystko miejsca na ziemi Ale pewnie rozwiązanie będzie takie, że będą tworzyć się jakieś podziemne miasta, albo będą same 'drapacze chmur'.

Pewnie to efekt tego, że mieszkam w dużym mieście. Myślę, że osoby, które mieszkają w mniej tłocznych okolicach nie odczuwają tego tak bardzo. Ja mam ochotę czasem uciec gdzieś na jakieś, że się wyrażę "zadupie zabite dechami". Gdzie nikt nie będzie mi przeszkadzał

Ma ktoś podobne spostrzeżenia do mnie? Czy tylko mnie to tak razi w oczy i przeszkadza?

edit. żeby nie zabrzmiało na offtopic - to powiem, że właśnie to powoduje, ze często czuje się w tym jakoś zagubiona, a juz napewno 'nie na swoim miejscu'.

jop ja w zupoełności sie zgadzam,ja tez lubie nature wolnosc spokoj,nie zawsze ale zeby było czym oddychac na co spojrzec,zachwycic ic sie natura
a nie wygladajac przez okno ....budynki,smrody

[Misiata]

Lets Get High ja właśnie mieszkam na takim "zadupiu zabitym dechami" i szczerze mówiąc nigdy w życiu nie zamieniłabym go na żadne inne miejsce. Gdy wieczorami po całym dniu pracy w stresie i zrobienia wszystkiego na już wracam do mojego magicznego miejsca przepełnia mnie radocha gdy mogę popatrzeć na pięknie kwitnące kwiaty w ogródku i posłuchać śiwrgolenia ptaków i tej ciszy kojącej moje myśli nie znosze miasta...

[Lets Get High]

Napisane przez Misiata

Lets Get High ja właśnie mieszkam na takim "zadupiu zabitym dechami" i szczerze mówiąc nigdy w życiu nie zamieniłabym go na żadne inne miejsce. Gdy wieczorami po całym dniu pracy w stresie i zrobienia wszystkiego na już wracam do mojego magicznego miejsca przepełnia mnie radocha gdy mogę popatrzeć na pięknie kwitnące kwiaty w ogródku i posłuchać śiwrgolenia ptaków i tej ciszy kojącej moje myśli nie znosze miasta...

Tylko pozazdrościć.
Może w przyszłości zbuduję sobie domek na jakimś totalnym odludziu.
Marzy mi się domek w środku lasu, albo na łące, a wokół góry <buja w obłokach>.

[Danusiatko]

To do Szwajcarii

[hermajona]

Hej Kobietki!
Tak się zbierałam, żeby napisać w tym wątku...
Dwa razy dzisiejszego wieczora zaczynałam tu pisać historię swojego życia, całkiem sporo spłodziłam, ale po 1,5 h ślęczenia przed oknem tworzenia wiadomości może po prostu napiszę, że chętnie bym się do Was przyłączyła

[Misiata]

Napisane przez hermajona

Hej Kobietki!
Tak się zbierałam, żeby napisać w tym wątku...
Dwa razy dzisiejszego wieczora zaczynałam tu pisać historię swojego życia, całkiem sporo spłodziłam, ale po 1,5 h ślęczenia przed oknem tworzenia wiadomości może po prostu napiszę, że chętnie bym się do Was przyłączyła

zapraszamy z chęcią poczytałybyśmy historię życia bo każda z nas - szukających swojego miejsca -ją posiada

[Dociakowa]

a myślałam ze ja z moimi studiami odwaliłam manianę.. ale widze ze nie jestem sama i inni mają podobne problemy.. to pociesza.. bo człowiek nie czuje się taki.. na uboczu...
Bardzo chcę iść na studia....ale nie wiem na co jest jakis kierunek bardziej neutralny??


Też mieszkam w małej mieścinie.. i dobrze mi tu.. chociaż czasem sobie myślę że mogłabym na wiosce mieszkac.. i żeby ta wioska była kilka km od dużego miasta

[Misiata]

mój związek po 7 latach się rozpada. w obydwojgu nas chyba miłość przerodziła się w walkę, i nienawiść. walczymy ze sobą kto bardziej postawi na swoim. chyba za wiele rzeczy w nas narosło. boli bo bardzo dużo dla niego poświęciłam i naprawde wierzyłam że mnie kocha bez żadnych warunków. myliła się. ciężko mi bo boję się że nikt tak naprawde nie jest mi pisany. oj cholernie cieżko....

[Dociakowa]

Napisane przez Misiata

mój związek po 7 latach się rozpada. w obydwojgu nas chyba miłość przerodziła się w walkę, i nienawiść. walczymy ze sobą kto bardziej postawi na swoim. chyba za wiele rzeczy w nas narosło. boli bo bardzo dużo dla niego poświęciłam i naprawde wierzyłam że mnie kocha bez żadnych warunków. myliła się. ciężko mi bo boję się że nikt tak naprawde nie jest mi pisany. oj cholernie cieżko....

Przykro mi.. na prawdę..
A jesli nie wierzylibyśmy w to że gdzieś tam czeka na nas druga połówka to było by z nami kiepsko... Miłość to ciągłe,wzajemne dbanie o związek, o siebie nawzajem, to ciągłe kompromisy..
Niestety żaden związek nie jest idealny i w kazdym sa jakieś burze..

[hermajona]

Napisane przez Misiata

zapraszamy z chęcią poczytałybyśmy historię życia bo każda z nas - szukających swojego miejsca -ją posiada

Dzięki
Hmm moja historia się sprowadza chyba do tego, że za wcześnie się wyprowadziłam z domu do innego miasta - miałam 16 lat, wydawało mi się, że jestem samotnikiem, więc rodziny nie potrzebowałam. Zamieszkałam sama. To, plus moje liceum, sprawiło, że z twardziela stałam się płaczliwą dziewczynką, zero pewności siebie, jeden wielki kompleks...
Teraz kończę drugi rok studiów, na wierzchu wszystko wygląda wspaniale - dwa kierunki, języki obce itp. Nie mam faceta, nie wiem czym to tłumaczyć, bo w towarzystwie zawsze jestem wesoła itp. Po towarzyskiej dziurze z okresu liceum wracam do ludzi - spotkania, imprezki itp. Ale czegoś ciągle mi brak, pewnie faceta, a jeszcze bardziej (aż się dziwię, że to piszę) przyjaciela czy przyjaciółki... Nie ufam tym, którzy myślą, że są moimi przyjaciółmi.
Ciągle się miotam. Kiedy jestem w mieście, w którym na co dzień mieszkam i studiuję, odliczam dni do powrotu do mojego miasta rodzinnego. Wracam na weekend i nie chcę już tam być. Jak w temacie, nie mogę znaleźć sobie miejsca, także w tym dosłownym sensie
Mam problem z wagą i całe moje życie planuję na "jak już schudnę". za dwa tygodnie zaczynam kolejne odchudzanie, kolejne ostateczne rozwiązanie. Wiem, że jakoś strasznie gruba nie jestem (ważę 70 kg przy wzroście 169 cm), ale chyba z braku innego celu postawiłam sobie właśnie taki cel - schudnąć. Cóż, tego tematu nie będę rozwijać, i tak już się wystarczająco tu obnażam.
Trochę mi wstyd, że nie umiem cieszyć się życiem, w końcu nie mam strasznych problemów. Chwilami aż się boję, że za karę los ześle na mnie jakieś prawdziwe nieszczęście, żeby mi przypomnieć, że "ludzie mają prawdziwe problemy", a nie to co ja.
A dzisiejszy dzień spędzam sama w swoim mieszkaniu Nie mam nawet po co wyjść.
Mam nadzieję, że jest tu ktoś, kto czuje się tak jak ja.

[Danusiatko]

Czemu za dwa tygodnie, a nie teraz?
Ja stwierdzilam, że schudnę idąc na pizzę z koleżanką. (wazylam 58kg przy 158cm) Plan działania był prosty - od wieczora zaczynam ćwiczenia, rano i wieczorem prosciutki zestaw po 6 minut, a przy okazji nadal jem to, co chcę. Stosuję się do tego do dziś, ale teraz ćwiczę tylko rano, straciłam 12kg i jestem szczęśliwa. Grunt to regularność, podtrzymywanie i zaczęcie od zaraz. ^^"

[Baby Lu]

Napisane przez hermajona

. Ale czegoś ciągle mi brak, pewnie faceta, a jeszcze bardziej (aż się dziwię, że to piszę) przyjaciela czy przyjaciółki... Nie ufam tym, którzy myślą, że są moimi przyjaciółmi.
Ciągle się miotam. Kiedy jestem w mieście, w którym na co dzień mieszkam i studiuję, odliczam dni do powrotu do mojego miasta rodzinnego. Wracam na weekend i nie chcę już tam być.

Napisane przez hermajona

A dzisiejszy dzień spędzam sama w swoim mieszkaniu Nie mam nawet po co wyjść.
Mam nadzieję, że jest tu ktoś, kto czuje się tak jak ja.

oj skąd ja to znam! Przyjechałam do domu i to przykre, ale czuję się tu beznadziejnie, wszystko mnie drażni, nie jest tak jak powinno, nie mogę się odnaleźć. Nie mam tutaj przyjaciół, nawet już znajomych do pogadania bo każdy ma własne życie, swoją drugą połówkę i chyba zapomniał o moim istnieniu...

siedzę w domu przed kompem i książkami.... :/

[brzydula_81]

Napisane przez Pampararam

A czegóż ja nie studiowałam Hmm, pomyślmy, filologia angielska, filologia polska - 2 podejścia, filozofia... a teraz znów angielska, zaocznie, bo praca, te rzeczy. Przynajmniej jakaś różnorodność tam panuje w kwestii wieku, więc się taka zapóźniona nie czuję jak przy tych kolejnych startach na dzienne. Tylko dużo idzie pieniążków, niestety , no i znowu wszystko od początku, a wszyscy wokół już po studiach i z planami na przyszłość. Żeby tak chociaż mieć poczucie, że się te lata jakoś wykorzystało... a tu głównie były problemy i działania na własną szkodę. Ale jakieś doświadczenia też z tego płyną

witaj Pampararam....wiesz czlowiek czasem nie wie, co tak na prawde chce w zyciu robic i tak bladzi, chodzi w kolkoalew koncu znajduje swoj cel w zyciu, jeden szybciej, drugiemu zajmuje to wiecej czasu a nawet cale zycie ja tez juz mam swoje lata, skonczylam dwa kierunki-ale tak na prawde nie wiem co sprawialoby mi satysfakcje i spelnienie-jeli chodzi o zawod

Napisane przez Lets Get High

A ja coraz częściej mam wrażenie, że urodziłam się nie w tych czasach co trzeba. Jakoś nie mogę zdzierżyć tego, że tak szybko wszystko się zmienia. Ta cała technologia, gadżety, nie wspominając już o architekturze Doprowadza mnie to do szału, kiedy widzę wszędzie te szklane, bezkształtne, zimne budynki. Wyrastające jak grzyby po deszczu
Coraz mniej miejsc w których można oddać się beztrosce, położyć się samotnie na trawie i cieszyć się słońcem. W ogromnym tępię zabierają ostatnie kawałki zieleni, żeby postawić kolejną galerię/supermarket/fabrykę/biurowiec.
Zastanawiałam się, co się stanie kiedy zabraknie na to wszystko miejsca na ziemi Ale pewnie rozwiązanie będzie takie, że będą tworzyć się jakieś podziemne miasta, albo będą same 'drapacze chmur'.

Pewnie to efekt tego, że mieszkam w dużym mieście. Myślę, że osoby, które mieszkają w mniej tłocznych okolicach nie odczuwają tego tak bardzo. Ja mam ochotę czasem uciec gdzieś na jakieś, że się wyrażę "zadupie zabite dechami". Gdzie nikt nie będzie mi przeszkadzał

Ma ktoś podobne spostrzeżenia do mnie? Czy tylko mnie to tak razi w oczy i przeszkadza?

edit. żeby nie zabrzmiało na offtopic - to powiem, że właśnie to powoduje, ze często czuje się w tym jakoś zagubiona, a juz napewno 'nie na swoim miejscu'.

szybkie tempo zycia, zmiany powoduja ze czlowiek czuje sie zagubiony.... tez czasem zastanawiam sie co bedzie jak zabraknie przestrzeni, zieleni itp.... ja tez nie lubie wielkich molochow, ale male miasteczka tez nie sa dla mnie ....

Napisane przez Misiata

Lets Get High ja właśnie mieszkam na takim "zadupiu zabitym dechami" i szczerze mówiąc nigdy w życiu nie zamieniłabym go na żadne inne miejsce. Gdy wieczorami po całym dniu pracy w stresie i zrobienia wszystkiego na już wracam do mojego magicznego miejsca przepełnia mnie radocha gdy mogę popatrzeć na pięknie kwitnące kwiaty w ogródku i posłuchać śiwrgolenia ptaków i tej ciszy kojącej moje myśli nie znosze miasta...

o Misiata dawno Cie tutaj nie bylo.....witaj

Napisane przez hermajona

Hej Kobietki!
Tak się zbierałam, żeby napisać w tym wątku...
Dwa razy dzisiejszego wieczora zaczynałam tu pisać historię swojego życia, całkiem sporo spłodziłam, ale po 1,5 h ślęczenia przed oknem tworzenia wiadomości może po prostu napiszę, że chętnie bym się do Was przyłączyła

witah hermajona

Napisane przez Misiata

zapraszamy z chęcią poczytałybyśmy historię życia bo każda z nas - szukających swojego miejsca -ją posiada

Napisane przez Dociakowa

a myślałam ze ja z moimi studiami odwaliłam manianę.. ale widze ze nie jestem sama i inni mają podobne problemy.. to pociesza.. bo człowiek nie czuje się taki.. na uboczu...
Bardzo chcę iść na studia....ale nie wiem na co jest jakis kierunek bardziej neutralny??

oj ja mam to samo, chociaz po studiach jetem...ale ciagle mysle o czyms nowym....

Napisane przez Misiata

mój związek po 7 latach się rozpada. w obydwojgu nas chyba miłość przerodziła się w walkę, i nienawiść. walczymy ze sobą kto bardziej postawi na swoim. chyba za wiele rzeczy w nas narosło. boli bo bardzo dużo dla niego poświęciłam i naprawde wierzyłam że mnie kocha bez żadnych warunków. myliła się. ciężko mi bo boję się że nikt tak naprawde nie jest mi pisany. oj cholernie cieżko....

po 7 latach....nie dziwie sie ze Ci ciezko.....smutne to. Misiata

Napisane przez Dociakowa

Przykro mi.. na prawdę..
A jesli nie wierzylibyśmy w to że gdzieś tam czeka na nas druga połówka to było by z nami kiepsko... Miłość to ciągłe,wzajemne dbanie o związek, o siebie nawzajem, to ciągłe kompromisy..
Niestety żaden związek nie jest idealny i w kazdym sa jakieś burze..

podobno wiara czyni cuda....a z miloscia juz tak jest- nigdy nie jest rozowo

Napisane przez hermajona

Ciągle się miotam. Kiedy jestem w mieście, w którym na co dzień mieszkam i studiuję, odliczam dni do powrotu do mojego miasta rodzinnego. Wracam na weekend i nie chcę już tam być. Jak w temacie, nie mogę znaleźć sobie miejsca, także w tym dosłownym sensie

jakbym czytala o sobie

Napisane przez hermajona

Trochę mi wstyd, że nie umiem cieszyć się życiem, w końcu nie mam strasznych problemów. Chwilami aż się boję, że za karę los ześle na mnie jakieś prawdziwe nieszczęście, żeby mi przypomnieć, że "ludzie mają prawdziwe problemy", a nie to co ja.
A dzisiejszy dzień spędzam sama w swoim mieszkaniu Nie mam nawet po co wyjść.
Mam nadzieję, że jest tu ktoś, kto czuje się tak jak ja.

no wlasnie czasem tak jest ze los pokazuje nam ze nasze problemy tak na prawde nie sa zadnymi problemami dlatego nauczylam sie nie rozpaczac nawet gdy nie jest rozowo jesli cos idzie nie po mojej mysli, albo sie uklada nie tak jak chcialabym to chyba jakis znak ze cos powinnam zmienic....wlasnie teraz tak mam.
tez nigdy nie umialam ciezyc sie zyciem, teraz staram sie ale wychodzi raz lepiej raz gorzej.....
postanowilam tez nie marzyc,nie snuc jakis gornolotnych planow.... od jakiegos czasu wzystko o czym marze owszem spelnia sie, ale u wszystkich moich bliskich,u mnie nie

---------- Dopisano o 15:50 ---------- Poprzedni post napisano o 15:47 ----------

Napisane przez Danusiatko

Czemu za dwa tygodnie, a nie teraz?
Ja stwierdzilam, że schudnę idąc na pizzę z koleżanką. (wazylam 58kg przy 158cm) Plan działania był prosty - od wieczora zaczynam ćwiczenia, rano i wieczorem prosciutki zestaw po 6 minut, a przy okazji nadal jem to, co chcę. Stosuję się do tego do dziś, ale teraz ćwiczę tylko rano, straciłam 12kg i jestem szczęśliwa. Grunt to regularność, podtrzymywanie i zaczęcie od zaraz. ^^"

Danusiatko gratuluje sukcesu!

[hermajona]

Napisane przez Danusiatko

Czemu za dwa tygodnie, a nie teraz?
Ja stwierdzilam, że schudnę idąc na pizzę z koleżanką. (wazylam 58kg przy 158cm) Plan działania był prosty - od wieczora zaczynam ćwiczenia, rano i wieczorem prosciutki zestaw po 6 minut, a przy okazji nadal jem to, co chcę. Stosuję się do tego do dziś, ale teraz ćwiczę tylko rano, straciłam 12kg i jestem szczęśliwa. Grunt to regularność, podtrzymywanie i zaczęcie od zaraz. ^^"

Nie teraz, bo mam sesję, a jakiekolwiek odchudzanie to jest u mnie zaraz fiksacja na punkcie jedzenia, liczenie kalorii itp. Nie chcę tracić na to energii, którą powinnam włożyć w naukę. Po prostu znam siebie i wiem, że działam wg zasady "wszystko albo nic" i teraz najważniejsza jest nauka... Obym nie przytyła przez te 2 tygodnie i będzie dobrze
A Tobie gratuluję

BabyLu, brzydula_81 dobrze wiedzieć, że nie tylko ja mam takie uczucie...

Napisane przez brzydula_81

no wlasnie czasem tak jest ze los pokazuje nam ze nasze problemy tak na prawde nie sa zadnymi problemami dlatego nauczylam sie nie rozpaczac nawet gdy nie jest rozowo jesli cos idzie nie po mojej mysli, albo sie uklada nie tak jak chcialabym to chyba jakis znak ze cos powinnam zmienic....wlasnie teraz tak mam.
tez nigdy nie umialam ciezyc sie zyciem, teraz staram sie ale wychodzi raz lepiej raz gorzej.....
postanowilam tez nie marzyc,nie snuc jakis gornolotnych planow.... od jakiegos czasu wzystko o czym marze owszem spelnia sie, ale u wszystkich moich bliskich,u mnie nie

Heh, no ja właśnie w głębi duszy jestem optymistką i właśnie marzenia mnie trzymają przy życiu, ale to mnie trochę hamuje, bo myślę sobie, że przecież kiedyś będzie super i tak na to czekam (tak samo jak ciągle czekam na księcia na białym koniu hihi)... A powinnam zacząć walczyć o to wszystko. I właśnie to odchudzanie ma być początkiem mojego nowego życia. A to już za 2 tygodnie

Miałam się dziś uczyć, ale egzamin dopiero w poniedziałek, więc zbytniej motywacji nie mam i pewnie się zabiorę za to w ostatniej chwili
Mimo to stwierdziłam, że może ten dzień nie jest stracony, idę pod prysznic, potem zrobię się na bóstwo i ruszę w miasto... w poszukiwaniu otwartego sklepu słyszałam, że Żabka może być otwarta. Mam wielką ochotę na lody

[brzydula_81]

Napisane przez hermajona

Miałam się dziś uczyć, ale egzamin dopiero w poniedziałek, więc zbytniej motywacji nie mam i pewnie się zabiorę za to w ostatniej chwili
Mimo to stwierdziłam, że może ten dzień nie jest stracony, idę pod prysznic, potem zrobię się na bóstwo i ruszę w miasto... w poszukiwaniu otwartego sklepu słyszałam, że Żabka może być otwarta. Mam wielką ochotę na lody

ahhhh no tak dzis wszystko pozamykane ale przynajmniej dzien wolny macie

[Danusiatko]

Napisane przez hermajona

Nie teraz, bo mam sesję, a jakiekolwiek odchudzanie to jest u mnie zaraz fiksacja na punkcie jedzenia, liczenie kalorii itp. Nie chcę tracić na to energii, którą powinnam włożyć w naukę. Po prostu znam siebie i wiem, że działam wg zasady "wszystko albo nic" i teraz najważniejsza jest nauka... Obym nie przytyła przez te 2 tygodnie i będzie dobrze
A Tobie gratuluję

Takie odchudzanie nie ma sensu, bo jest tylko katorgą. Lepiej robić coś ot, tak, tak myślę. A drobne ćwiczenia wpływają na koncentrację! Zacznij ćwiczyć.

[hermajona]

Napisane przez Danusiatko

Takie odchudzanie nie ma sensu, bo jest tylko katorgą. Lepiej robić coś ot, tak, tak myślę. A drobne ćwiczenia wpływają na koncentrację! Zacznij ćwiczyć.

Te dwa tygodnie mnie nie zbawią Znam siebie, uwierz mi. To nie jest tak, że ja czekałam cały czas na wakacje. Cały kwiecień nie jadłam więcej niż 1500 kcal, nie przyniosło skutku, zaczęłam więc jeść normalnie i zapisałam się na fitness i chodziłam kilka razy w tygodniu, 3 czerwca skończył mi się karnet i już nie przedłużałam, bo naprawdę sporo czasu na to traciłam, choć fajnie było się zmęczyć i spocić

Wiem, że liczenie kalorii itp. nie mają sensu, dlatego wolę przejść na dietę po sesji, kiedy będę mogła gdzieś wyjść, żeby nie myśleć o jedzeniu, a nie teraz, kiedy siedzę nad książkami zamknięta w 4 ścianach, a lodówka kusi
Mam już plan i wkrótce zacznę go realizować A tak btw to tylko w wakacje udaje mi się co nieco schudnąć, jeszcze nigdy w roku szkolnym/akademickim mi się nie zdarzyło

Pisałam w paru wątkach na dietetyce i skończyłam z tym chwilowo, dlatego w kwestie odchudzania nie chcę się już zagłębiać.

[LifeIsSoSad]

tak sobie przeglądam ten wątek i czaję się żeby coś napisac ale jakos nie potrafie nic sensownego sklecic.;p
w zasadzie to ja nie mam aż tak źle w życiu, wzloty i upadki, ale teraz akurat jest taki dość mocny upadek i nie wiem co mam zrobic.
a co do znalezienia własnego miejsca/drogi w życiu, to mimo że mam 19 lat i 4 miesiące, więc mogłoby sie wydawac że mam jeszcze dużo czasu. ale ten cholerny czas tak szybko leci, a ja wciąz nie wiem czego chce, nie wiem kim jestem, jestem wściekła na siebie i na cały świat.
czasem mi sie wydaje że albo ja jestem totalnie poj... albo wszyscy ludzie którzy mnie otaczają są poj... ;p

[Flamenco88]

Napisane przez hermajona

Dzięki
Hmm moja historia się sprowadza chyba do tego, że za wcześnie się wyprowadziłam z domu do innego miasta - miałam 16 lat, wydawało mi się, że jestem samotnikiem, więc rodziny nie potrzebowałam. Zamieszkałam sama. To, plus moje liceum, sprawiło, że z twardziela stałam się płaczliwą dziewczynką, zero pewności siebie, jeden wielki kompleks...
Teraz kończę drugi rok studiów, na wierzchu wszystko wygląda wspaniale - dwa kierunki, języki obce itp. Nie mam faceta, nie wiem czym to tłumaczyć, bo w towarzystwie zawsze jestem wesoła itp. Po towarzyskiej dziurze z okresu liceum wracam do ludzi - spotkania, imprezki itp. Ale czegoś ciągle mi brak, pewnie faceta, a jeszcze bardziej (aż się dziwię, że to piszę) przyjaciela czy przyjaciółki... Nie ufam tym, którzy myślą, że są moimi przyjaciółmi.
Ciągle się miotam. Kiedy jestem w mieście, w którym na co dzień mieszkam i studiuję, odliczam dni do powrotu do mojego miasta rodzinnego. Wracam na weekend i nie chcę już tam być. Jak w temacie, nie mogę znaleźć sobie miejsca, także w tym dosłownym sensie
Mam problem z wagą i całe moje życie planuję na "jak już schudnę". za dwa tygodnie zaczynam kolejne odchudzanie, kolejne ostateczne rozwiązanie. Wiem, że jakoś strasznie gruba nie jestem (ważę 70 kg przy wzroście 169 cm), ale chyba z braku innego celu postawiłam sobie właśnie taki cel - schudnąć. Cóż, tego tematu nie będę rozwijać, i tak już się wystarczająco tu obnażam.
Trochę mi wstyd, że nie umiem cieszyć się życiem, w końcu nie mam strasznych problemów. Chwilami aż się boję, że za karę los ześle na mnie jakieś prawdziwe nieszczęście, żeby mi przypomnieć, że "ludzie mają prawdziwe problemy", a nie to co ja.
A dzisiejszy dzień spędzam sama w swoim mieszkaniu Nie mam nawet po co wyjść.
Mam nadzieję, że jest tu ktoś, kto czuje się tak jak ja.

Nie łam sie będzie lepiej.

A ja mimo, że jestem na studiach, czuje że marnuje życie

[mysza007]

Witajcie!
Długo się ociągałam, wahałam, żeby dołączyć do Was, ale cóż...teraz mogę powiedzieć, że ten wątek jest dla mnie, bo właśnie szukam swojego miejsca w tym zapędzonym świecie. Próbuję odpowiedzieć sobie na pytania kim jestem, po co, czego chcę... Pogubiłam się w życiu. Ostatnio wiele się o sobie dowiedziałam i właściwie nie wiem co mam z tym zrobić. Mam nadzieję, że jakoś się z tym uporam.

[brzydula_81]

Napisane przez mysza007

Witajcie!
Długo się ociągałam, wahałam, żeby dołączyć do Was, ale cóż...teraz mogę powiedzieć, że ten wątek jest dla mnie, bo właśnie szukam swojego miejsca w tym zapędzonym świecie. Próbuję odpowiedzieć sobie na pytania kim jestem, po co, czego chcę... Pogubiłam się w życiu. Ostatnio wiele się o sobie dowiedziałam i właściwie nie wiem co mam z tym zrobić. Mam nadzieję, że jakoś się z tym uporam.

hej Mysza....a co w ogole w zyciu robisz? pracujesz?studiujesz?

[mysza007]

Napisane przez brzydula_81

hej Mysza....a co w ogole w zyciu robisz? pracujesz?studiujesz?

brzydula_81 niestety nie pracuję, studia już skończyłam (wychowanie muzyczne) i obecnie leczę deprechę poza tym staram się zmienić swoje nastawienie do wszystkiego, bo do tej pory było tylko negatywne
Staram się też określić co właśnie chcę robić w życiu. Mam wiele zainteresowań, ale poszukuję też czegoś co pozwoli mi i wyrzucać z siebie negatywne emocje, wyciszać się i będzie ładowało mi baterię. Słowem chcę całkiem zmienić życie.

[ameliataka]

hejbrzydula i mysza
mysza widzę ze odwiedzamy te same watki

[mysza007]

Napisane przez ameliataka

mysza widzę ze odwiedzamy te same watki

Amelia no widzę, ze latamy z jednego do drugiego.
Ja już nie nadążam odpisywać

[brzydula_81]

Napisane przez mysza007

brzydula_81 niestety nie pracuję, studia już skończyłam (wychowanie muzyczne) i obecnie leczę deprechę poza tym staram się zmienić swoje nastawienie do wszystkiego, bo do tej pory było tylko negatywne
Staram się też określić co właśnie chcę robić w życiu. Mam wiele zainteresowań, ale poszukuję też czegoś co pozwoli mi i wyrzucać z siebie negatywne emocje, wyciszać się i będzie ładowało mi baterię. Słowem chcę całkiem zmienić życie.

wspolczuje depresji..... czasem tez mam wrazenie ze jestem blisko....tez jestem urodzonym peymista, ale udalo mi sie zmienic swoje nastawienie i czesto widze swiat w jasych barwach, ale meczy mnie przyszlosc, swiadomosc podejmowania pewnych rozstrzygajacych decyzji....zyje na emigracji,ale wiem ze jest mi ciezko....
ja juz tez kilka lat po studiach jestem, niestety humanistycznych....poktor ych nie latwo jest znalezc jakas prace...teraz zaczelam sie przekwalifikowywac...mam nadzieje ze sie uda.Tobie tez tego zycze

Napisane przez ameliataka

hejbrzydula i mysza
mysza widzę ze odwiedzamy te same watki

hej hej, a co to za watek?

[mysza007]

brzydula_81 dziękuję. Ja też skończyłam studia humanistyczne, a dokładniej artystyczne.
A co do wątków...to odwiedzany jeszcze dwa, dosyć pokrewne.

[brzydula_81]

Napisane przez mysza007

brzydula_81 dziękuję. Ja też skończyłam studia humanistyczne, a dokładniej artystyczne.
A co do wątków...to odwiedzany jeszcze dwa, dosyć pokrewne.

wychowanie muzyczne.....ja z muzyki zawsze bylam noga i zawsze chcialam umiec spiewac ja jestem po socjologii...a teraz robie ksiegowosc