Psychiatra- cz 3

[pani-jesień]

Napisane przez Brook

pani jesien a pod wplywem, tego leku nie masz juz lekow i napadow paniki wogole?

W ogóle

[Brook]

hmm ja tez biore SSRi ale mam mysli ktore powoduja we mnie atak to chore bo powoduje ze sie czesto wylaczam z zycia
biore Escitil

[AsiCcccCA]

zapisałam sie wkoncu ..zobaczymy czy dojde i wedje do gabinetu

Ale z drugiej strony nie moge sie doczekac jak bedzie juz po i pomoże

[pani-jesień]

Napisane przez Brook

hmm ja tez biore SSRi ale mam mysli ktore powoduja we mnie atak to chore bo powoduje ze sie czesto wylaczam z zycia
biore Escitil

Widocznie masz źle dobrany lek...

[klempaa]

Napisane przez pani-jesień

Widocznie masz źle dobrany lek...

No tak, tylko myśmy już Brook o tym mówiły (z Gig chyba). I niestety, ciągle nie widać postępow, a przecież "samo" to się nic nie zrobi

[Mocny Akcent]

Napisane przez AsiCcccCA

zapisałam sie wkoncu ..zobaczymy czy dojde i wedje do gabinetu

Ale z drugiej strony nie moge sie doczekac jak bedzie juz po i pomoże

Ja jestem po wizycie u psychologa. Godzinęła minęla bardzo szybko, czułam niedosyt. Następna wizyta za 3 tygodnie;/ i już nie mogę się doczekac. Zobaczysz, nie pożałujesz

[AsiCcccCA]

jak to jest na wizytach ? ona zadaje pytania ,czy ja mówie,.... jak to wygląda

[Brook]

Napisane przez klempaa

No tak, tylko myśmy już Brook o tym mówiły (z Gig chyba). I niestety, ciągle nie widać postępow, a przecież "samo" to się nic nie zrobi

lek mam dobrze dobrany- to ze w czasie choroby mam dalej natrety czasem, ktore powoduja lęk to tylko tylko ze mam nie wyleczona chorobe -nierwice do konca a nad tym tylko terapia i zmiana myslenia mi je wyemilimuje
chodze na terapie teraz czesto oby mi minelo, mam ich mniej, czuje sie pewniej bo znalzlam sobie praktyki ale wciaz boje sie ze pojawia mi sie one np w pracy czy na praktykach i bede musiala sie przyznac do choroby

[Mocny Akcent]

Napisane przez AsiCcccCA

jak to jest na wizytach ? ona zadaje pytania ,czy ja mówie,.... jak to wygląda

Ja trafiłam na mężczyznę, ale bardzo sympatyczny. byłam zestresowana, co szybko mi przeszło. Zadawał bardzo konkretne pytania, takie, że mówisz i mówisz. Ciezko przytoczyć, jedyne co Ty zaczynasz - to, co cie do mnie sprowadza. I dalej już leci...

[AsiCcccCA]

Moj psyh. to tez meżczyzna Mam nadzije ze dobrze pojdzie

[pani-jesień]

Napisane przez Brook

lek mam dobrze dobrany- to ze w czasie choroby mam dalej natrety czasem, ktore powoduja lęk to tylko tylko ze mam nie wyleczona chorobe -nierwice do konca a nad tym tylko terapia i zmiana myslenia mi je wyemilimuje

Tak, faktycznie lek masz świetnie dobrany
Litości, co Ty piszesz w ogóle?
Ja, dzięki lekom, przestałam odczuwać ciągłe napięcie, przestałam odczuwać lęk nie do opanowania, skończyły się napady paniki - jeszcze zanim rozpoczęłam terapię.

[pani-jesień]

Napisane przez Brook

chodze na terapie teraz czesto oby mi minelo, mam ich mniej, czuje sie pewniej bo znalzlam sobie praktyki ale wciaz boje sie ze pojawia mi sie one np w pracy czy na praktykach i bede musiala sie przyznac do choroby

A co jest takiego strasznego w przyznaniu się do choroby?

[klempaa]

Napisane przez pani-jesień

A co jest takiego strasznego w przyznaniu się do choroby?

Nie no, Jesionka, ja tam akurat rozumiem- też nie mam ochoty przyznawac sie do tego, ze jestem chora wszystkim. Bo co do niektórych po prostu wiem, jak do tego podejdą. Więc tu akurat rozumiem.

Ale z lekami nie. Sa napady panicznego lęku -> znaczy się leki są xle dobrane. Po co się ich kurczowo trzymac..?

[Anatomia]

Brook chyba już od długiego czasu się leczy (kojarzę Cię z poprzednich części tego watku ) więc podejrzewam, że próbowała już różnych leków. Sa osoby na które nic nie działa do końca. Może powinno się połączyć jakieś dwa?

[pani-jesień]

Napisane przez klempaa

Nie no, Jesionka, ja tam akurat rozumiem- też nie mam ochoty przyznawac sie do tego, ze jestem chora wszystkim. Bo co do niektórych po prostu wiem, jak do tego podejdą. Więc tu akurat rozumiem.

A ja właśnie nie rozumiem. M.in. przez takie podejście, ludzie na temat zaburzeń psychicznych mają wiadomo jakie zdanie

Poza tym nikt jej nie każe przyznawać się wszystkim

Napisane przez Anatomia

Brook chyba już od długiego czasu się leczy (kojarzę Cię z poprzednich części tego watku ) więc podejrzewam, że próbowała już różnych leków. Sa osoby na które nic nie działa do końca. Może powinno się połączyć jakieś dwa?

Z tego co kojarzę, Brook brała jedynie citalopram, a teraz bierze escitalopram
Ale może się mylę.

[Brook]

tak biore je
lęki sa rzadko i sa spowodowane ciezka sytuacja w zyciu jestem sama przezywam rozstanie z facetem to czy poradze sobie w pracy jak kaza mi sie zmierzyc z czyms co wywoluje we mnie atak paniki
nie moge sie przyznac do tego w chorobie nie kazdy jest tolerancyjny a poza tym wtedy znaczyloby to tylko tyle ze nie nadaje sie tego stanosiwska skoro nie jestem w stanie wykonac wszystkich czynnosci ktore by ode mnie wymagali

[klempaa]

Napisane przez pani-jesień

A ja właśnie nie rozumiem. M.in. przez takie podejście, ludzie na temat zaburzeń psychicznych mają wiadomo jakie zdanie

Poza tym nikt jej nie każe przyznawać się wszystkim



Z tego co kojarzę, Brook brała jedynie citalopram, a teraz bierze escitalopram
Ale może się mylę.

Szczerze? Jakos nie mam potrzeby zbaawiania świata i tego, zeby to właśnie na mnie ludzie uczyli się tolerancji dla chorych psychicznie

No ale mówi, że nie chce, by w pracy wiedzieli. Domyslam się, ze współpracownicy to nie sa jakies bliskie jej osoby... i tu rozumiem.

lęki sa rzadko i sa spowodowane ciezka sytuacja w zyciu jestem sama przezywam rozstanie z facetem to czy poradze sobie w pracy jak kaza mi sie zmierzyc z czyms co wywoluje we mnie atak paniki

Kurcze, ale mam wrażenie, ze nie do konca rozumiesz.
Leki mają to wyciszyć.
Tak jak w depresji maja wyciszać myśli samobójcze na przykład, tak w nerwicy lęki.

I mówię- ja na Twoim miejscu porozmawiałabym z psychiatrą o ewentualnej zmianie leków/zmianie dawki.

[witchwq]

no wlasnie - ja sie zastanawiam, co to znaczy, ze lek dziala.
mnie sie kiedys lekarz pytal, (jak juz bralam leki) czy jestem szczesliwa. odpowiedzialam mu, ze nie, ze do szczescia mi daleko, ale ze czuje sie... normalniej. spokojniej, bardziej "z boku" przezywam sytuacje, nie biore wszystkiego do siebie i nie reaguje histerycznie na kazda najmniejsza drobnostke.
ale prawda jest taka, ze jak mysle o swojej przyszlosci, to wolalabym umrzec juz teraz. wciaz mam lęki, tyle ze slabsze - a moze dzieki terapii umiem je wyciszyc na te jedna noc, po to, zeby wrocily kolejnego wieczora...
nigdy nie mialam nawracajacych lękow takich, zebym miala silne zaburzenia oddychania czy rytmu serca... zawsze bylo tak, ze jak za duzo analizowalam, za bardzo sie obwinialam, to mialam problem ze snem, przyspieszalo serducho i chcialoby sie... no.... "z wyra wyskoczyc i cos zrobic!' tyle ze nie ma co, bo to przeszlosc, albo terazniejszosc, ale nie do ruszenia... w dzien mialam zwidy i przeslyszenia... cos widziane kątem oka, jakies cienie w oknie... jakies wolania "mama" za drzwiami - gdy moje dzieci w szkole, a po wygladnieciu z okna - nikogo nie ma, cisza... napiecie psychiczne nadal mam na 100% - i fizyczne chyba tez... jak przy jedzeniu wedlinka mi z kanapki spadnie niespodziewanie to ja az skacze do gory.
zdarzaly sie sporadyczne lęki, zupelnie z niczego, kiedy nie bylam zdolna wykonac nawet najmniejszego ruchu - ze strachu... ale to przelamywalam nawet bez lekow, mimo ze serducho mi lomotalo i z oddychaniem klopot byl. - ale wlasnie takie sytuacje, nie nagminne, ale jednak czeste, z roznych powodow, raczej nie z tego samego - uprzykrzaly mi zycie, powodowaly, ze nie mialam checi z domu wychodzic. no i checi samobojcze, niska samoocena - ktora nadal jest niska, nadal mysle ze byloby lepiej jakby mnie nie bylo, ale juz nie planuje swojej smierci... chwilowo...
agresja - moja agresja nie zmniejszyla sie wcale odkad biore leki. mam problem z kontrolowaniem agresji, duzo juz sama wypracowalam, przed przejsciem do lekow... z agresji fizycznej przeszlam do krzyku. staram sie tez nie obrazac, nie... umniejszac osoby na ktora krzycze, po prostu zamiast mowic - krzycze. ale czasem mam "zacmienia" - wiem co robie, co mowie, gdy to robie, ale potem... na jakis czas zapominam. potem, gdy ktos mi mowi, co powiedzialam, to ja reaguje "jak to, nie moglabym czegos takiego powiedziec!" - i jest to reakcja szczera. dopiero po kilku tygodniach, miesiacach (w pierwszym przypadku uswiadomienie sobie CALEJ prawdy zajelo mi ponad rok - ale to zanim bralam leki) przypominam sobie co zrobilam i co powiedzialam.
czy to znaczy ze leki sa zle dobrane, czy dobrze dobrane, a ja sie za malo staram? albo nie wiem co jeszcze? i tak juz mam zwiekszona dawke citalopramu, teraz mnie czeka rozmowa z lekarzem pt. "co dalej" i kompletnie nie wiem, co powiedziec.... (boje sie... tak, wyrastalam w rodzinie, gdzie ludzie chorzy byli postrzegani jako "udawacze" - a tym bardziej ludzi cierpiacy z powodu psychiki, bo tego latwo udowodnic sie nie da.... )

jesli chodzi o mowienie o zaburzeniu, to ja akurat nie mam z tym problemu. jesli ktos mi proponuje jakies zadanie (jak np. dyrektorka dszkoly moich dzieci, abym zostala kandydatka ze strony rodzicow do zarzadu szkoly) - od razu mowie, ze mam problem z kontaktami miedzyludzkimi i moze sie zdarzyc tak, ze nie bede w stanie, ze bedzie to ponad moje sily - i tak tez sie okazalo, chociaz z zupelnie innych powodow - po prostu przegladanie tabelek nie ejst dla mnie, ja wole rozwiazywanie widocznych problemow (takich dla rodzica).... i w tym moge dzialac, poddawac pomysly, ale przegladanie tabelek nie jest dla mnie... jednak braklo mi odwagi by o tym powiedziec i po prostu zniknelam - tu znow przejaw fobii spolecznej, niskiej samooceny, sredniej depresji... a przeciez biore leki, powinnam umiec powiedziec "ja sie do tego nie nadaje"... a nie potrafie... wole "zniknac"....

[pani-jesień]

Napisane przez klempaa

Szczerze? Jakos nie mam potrzeby zbaawiania świata i tego, zeby to właśnie na mnie ludzie uczyli się tolerancji dla chorych psychicznie

Ja też nie mam, ale nie robię jakiejś strasznej tajemnicy z mojej choroby. Nie trąbię o tym naokoło, ale nie jest dla mnie problemem się przyznać, kiedy jakoś wylezie ten temat.
Nie spotkałam się jeszcze z tym, żeby ktokolwiek zaczął mnie traktować jak wariatkę, kiedy się dowiedział

No ale mówi, że nie chce, by w pracy wiedzieli. Domyslam się, ze współpracownicy to nie sa jakies bliskie jej osoby... i tu rozumiem.

Nie musi mówić współpracownikom, wystarczy, że powie przełożonemu, jeśli zajdzie taka potrzeba

[witchwq]

Napisane przez pani-jesień

Nie musi mówić współpracownikom, wystarczy, że powie przełożonemu, jeśli zajdzie taka potrzeba

I wlasnie o to chodzi - ja tez nie mowie ludziom, z ktorymi dzialam (jesli dzialam), tylko temu, kto mi dane dzialanie proponuje (choc u mnie to wszystko wolontaryjnie, ale mysle ze platnie obowiazuja te same zasady... chociaz nie wiem, czy pracodawcy na dzien dobry chcilalabym mowic, ze moga byc ze mna problemy... moglby mnie przez to nie zatrudnic...)

[201604190949]

Dziewczyny, mam takie trochę głupie pytanie... Jeszcze głupiej mi o to pytać biorąc pod uwagę co studiuję

Muszę wybrać się do terapeuty, głównym powodem jest patologiczna żałoba a przez nią różne nieciekawe myśli itd. a na drugim miejscu są lęki ale to mnie bardziej boli bo, brzydko mówiąc, przywykłam. Tak, wiem, że to nie jest dobre myślenie ale po prostu moim priorytetem jest ta żałoba.
Problem w tym, że nie jest tak, że nie mogę wyjść z żalu po śmierci bliskiego człowieka tylko... psa. Ludzie na to różnie reagują. To nie jest tylko żal ale też potężne poczucie winy. No ale tak czy inaczej boję się, że trafię na kogoś kto ma podejście 'to tylko pies', czyli podejście, które doprowadza mnie do szału. Dosłownie. tak, problemy z agresją też się zdarzają
Macie jakiś pomysł jak wysondować już na pierwszym spotkaniu co dany terapeuta myśli na ten temat?

[Brook]

Nie musi mówić współpracownikom, wystarczy, że powie przełożonemu, jeśli zajdzie taka potrzeba

tylko ze moimi wspolpracownikami w pokoju jednym jest moje szefostwo


poty mialam i koszmary dzis w nocy z powodu rozstania i zwymiotowalam rano naczzo
wiec leki albo nie pomagaja albo poprostu to co moja psychika robi reaguje jest silniejsze od lekow stosowanych

[klempaa]

Napisane przez Brook

tylko ze moimi wspolpracownikami w pokoju jednym jest moje szefostwo


poty mialam i koszmary dzis w nocy z powodu rozstania i zwymiotowalam rano naczzo
wiec leki albo nie pomagaja albo poprostu to co moja psychika robi reaguje jest silniejsze od lekow stosowanych

TO TRZEBA TE LEKI ZMIENIĆ!!!
Ile razy można to powtarzać...?

[Brook]

zwieksza dawke jak mi kazal lekarz jak mi jednak nie polepszy sie pojde i zmienie go( a moze lekarza pierw) chociaz lekarz mi powiedzial jak bylam u niego osttanio ze nie ma leku na nerwice bo to choroba emocji wiec nie ma dla mnie leku na zmiane
tylko terapia...

[pani-jesień]

Napisane przez Brook

zwieksza dawke jak mi kazal lekarz jak mi jednak nie polepszy sie pojde i zmienie go( a moze lekarza pierw) chociaz lekarz mi powiedzial jak bylam u niego osttanio ze nie ma leku na nerwice bo to choroba emocji wiec nie ma dla mnie leku na zmiane
tylko terapia...

Leki mają Cię wyciszyć, uspokoić, a nie zadziałać na przyczyny. I zapewniam, że są w stanie to zrobić.
Skoro escitalopram na Ciebie nie działa, należy zmienić go na inny. Proste.

[Brook]

w takim razie pojde do lekarza innego w tym tygodniu
bo caly czas wymiotowac mi sie chce z nerwow i sama ro prowokuje nie umiem poradzic sobie z emocjami i myslami

[KawaMarcepanowa]

Napisane przez 1000days

Dziewczyny, mam takie trochę głupie pytanie... Jeszcze głupiej mi o to pytać biorąc pod uwagę co studiuję

Muszę wybrać się do terapeuty, głównym powodem jest patologiczna żałoba a przez nią różne nieciekawe myśli itd. a na drugim miejscu są lęki ale to mnie bardziej boli bo, brzydko mówiąc, przywykłam. Tak, wiem, że to nie jest dobre myślenie ale po prostu moim priorytetem jest ta żałoba.
Problem w tym, że nie jest tak, że nie mogę wyjść z żalu po śmierci bliskiego człowieka tylko... psa. Ludzie na to różnie reagują. To nie jest tylko żal ale też potężne poczucie winy. No ale tak czy inaczej boję się, że trafię na kogoś kto ma podejście 'to tylko pies', czyli podejście, które doprowadza mnie do szału. Dosłownie. tak, problemy z agresją też się zdarzają
Macie jakiś pomysł jak wysondować już na pierwszym spotkaniu co dany terapeuta myśli na ten temat?

Wierz mi, że dla terapeuty nie będzie to nic dziwnego nie takie rzeczy "słyszeli" w gabinecie, zresztą przecież nieważne po kim lub po czym ma się żałobę, ważne do jakiego stanu Cię to doprowadza, jeśli nie możesz przez to funkcjonować to jak najbardziej powód do rozpoczęcia terapii, nie myśl o tym że to może komuś wydać się głupie. Żadne uczucie nie jest głupie.

[doniczka55]

Można się dołączyć?

Od kilku miesięcy chodzę do psychiatry i biorę leki po których tyję.
Każdy dodatkowy kilogram wpędza mnie w jeszcze większy dół...

Niedługo mam kolejną wizytę i poproszę go o zmianę leków.
Ciężko mi...

[201604190949]

Napisane przez KawaMarcepanowa

Wierz mi, że dla terapeuty nie będzie to nic dziwnego nie takie rzeczy "słyszeli" w gabinecie, zresztą przecież nieważne po kim lub po czym ma się żałobę, ważne do jakiego stanu Cię to doprowadza, jeśli nie możesz przez to funkcjonować to jak najbardziej powód do rozpoczęcia terapii, nie myśl o tym że to może komuś wydać się głupie. Żadne uczucie nie jest głupie.

Kurcze, no niby tak ale jeśli będzie miał podejście, że pies to istota niższa to może potraktować moje uczucia jako wyolbrzymione. I tego się boję, bo to nie jest tak, że ja sobie coś tam wkręciłam tylko zwyczajnie ten pies był dla mnie równie ważny jak mama czy siostra, był członkiem rodziny, za którego odpowiadałam.
No ale ja nie o tym miałam mówić Wiadomo, że terapeuci są różni, jak inni specjaliści. Czasem można rozpoznać złego od pierwszego kopa a czasem trochę to zajmuje. I akurat ta kwestia, tzn podejście do tematu jest kluczowe i wiem, że z osobą myślącą o psie jako istocie gorszej raczej nie będę dobrze pracować. Więc nie wiem, może po prostu spytam od razu...? Tylko czy mi odpowie?

[klempaa]

Napisane przez 1000days

Kurcze, no niby tak ale jeśli będzie miał podejście, że pies to istota niższa to może potraktować moje uczucia jako wyolbrzymione. I tego się boję, bo to nie jest tak, że ja sobie coś tam wkręciłam tylko zwyczajnie ten pies był dla mnie równie ważny jak mama czy siostra, był członkiem rodziny, za którego odpowiadałam.
No ale ja nie o tym miałam mówić Wiadomo, że terapeuci są różni, jak inni specjaliści. Czasem można rozpoznać złego od pierwszego kopa a czasem trochę to zajmuje. I akurat ta kwestia, tzn podejście do tematu jest kluczowe i wiem, że z osobą myślącą o psie jako istocie gorszej raczej nie będę dobrze pracować. Więc nie wiem, może po prostu spytam od razu...? Tylko czy mi odpowie?

wiesz co, Kawa ma rację- tu nie ma znaczenia, czy to pies, chomik, człowiek czy cokolwiek -> tu znaczenie mają uczucia, a osobiste poglady terapeuty nie mają nic do rzeczy