Czy warto ciągnąć związek.

[lilka_vanilka]

Napisane przez Pradip

W jaki sposób udało Ci sie do niego dotrzeć?

Ile razy sama coś takiego słyszałam...
Problem o którym piszecie jest mi niestety bardzo bliski. Podziwiam Cie autorko za odwagę. Myślę że mi by jej zabrakło chociaż aktualnie jestem pewna że nie chce rozstania. Tak bardzo chciałabym umieć rozmawiać z mężem...

Jeśli to małżeństwo, to warto jeszcze powalczyć

Co do tamtego skorupiaka, to najpierw musiałam go zdiagnozować. Wcześniej chodziłam smutna, jęczałam, że jest taki oschły, nie mówi czułych słów. Jedyne emocje, którymi się podzielił to te z dnia, w którym zdechł mu chomik.. :/
Zaczęłam się nie przejmować. Skoro moje płacze, listy na nic się nie zdawały, to musiałam zmienić taktykę. Byłam wesoła, dużo żartowałam, wymyślałam jakieś gry psychologiczne, opowiadałam mu o wszystkim i nie zrażałam się, jeśli jego odpowiedzią było tylko 'aha'. Wciąż pisałam listy, ale już weselsze. Nie wyzierały z nich dramatyczne błagania 'porozmawiaj ze mną!' Dodawałam np. śmieszne wierszyki o miłości, o nim. siadałam mu na kolanach i mówiłam, ze go kocham (w odp. cisza), więc dodawałam 'wiem, ze ty też mnie kochasz, bo ci się to wyświetla w twoich oczach" itp.
Wreszcie kiedy poczuł, że rozmawianie jest fajne, że nie ma ciśnienia, sam stał się weselszy. Rozmowa nie kojarzyła mu się z obowiązkiem.

Dodam, że on miał wtedy 30 lat, był domatorem, gburem, egocentrykiem. Każdego więc można zmienić, ale przemianę trzeba zacząć od siebie

[Charlotte York]

Napisane przez ciezko_jest_lekko_zyc

A jak on się zachowuje w związku z rozstaniem?

Jest smutny. Zresztą jak i ja. Ale widzę, że bardzo grzecznie potrafimy ze sobą rozmawiać teraz...

[_Ewelka___]

Napisane przez Charlotte York

Ja mam dosyć. Czemu jestem tak miękką dupą. Siedzimy w jednym domu. Nie rozmawiamy. Ani o dobrych rzeczach, ani o złych. Ani o byciu, ani o nie byciu. On się dziś podlizuje. Tak to czuję. A ja chodzę i nic nie mówię. Jakaś katorga.

nie ma nic gorszego niz wewnetrzna walka z sama soba, myslami, uczuciami.

[Pradip]

Napisane przez lilka_vanilka

Jeśli to małżeństwo, to warto jeszcze powalczyć

Co do tamtego skorupiaka, to najpierw musiałam go zdiagnozować. Wcześniej chodziłam smutna, jęczałam, że jest taki oschły, nie mówi czułych słów. Jedyne emocje, którymi się podzielił to te z dnia, w którym zdechł mu chomik.. :/
Zaczęłam się nie przejmować. Skoro moje płacze, listy na nic się nie zdawały, to musiałam zmienić taktykę. Byłam wesoła, dużo żartowałam, wymyślałam jakieś gry psychologiczne, opowiadałam mu o wszystkim i nie zrażałam się, jeśli jego odpowiedzią było tylko 'aha'. Wciąż pisałam listy, ale już weselsze. Nie wyzierały z nich dramatyczne błagania 'porozmawiaj ze mną!' Dodawałam np. śmieszne wierszyki o miłości, o nim. siadałam mu na kolanach i mówiłam, ze go kocham (w odp. cisza), więc dodawałam 'wiem, ze ty też mnie kochasz, bo ci się to wyświetla w twoich oczach" itp.
Wreszcie kiedy poczuł, że rozmawianie jest fajne, że nie ma ciśnienia, sam stał się weselszy. Rozmowa nie kojarzyła mu się z obowiązkiem.

Dodam, że on miał wtedy 30 lat, był domatorem, gburem, egocentrykiem. Każdego więc można zmienić, ale przemianę trzeba zacząć od siebie

Jestem pewna że warto i nie zamierzam przestać jednak prawda jest taka że nie mam już siły.
Gratuluję i zazdroszczę że udało Ci się znaleźć sposób. Ja jak dotąd przestałam chodzić i prosić o rozmowę. Po kilku dniach mąż zrobił coś sam z siebie. Niestety dla nas nie jest to nic dobrego ale zrobił cokolwiek i tak staram się na to spojrzeć. Jestem wykończona psychicznie. Mam dość kłótni z samą sobą ale wierzę że uda mi się znów stanąć na nogi żebyśmy mogli odbudować nasze małżeństwo.
Mogłabyś napisać coś jeszcze o tych grach psychologicznych?

Napisane przez Charlotte York

Jest smutny. Zresztą jak i ja. Ale widzę, że bardzo grzecznie potrafimy ze sobą rozmawiać teraz...

Rozumiem co czujesz... będziecie się jeszcze widywać?

[Charlotte York]

Napisane przez Pradip

Jestem pewna że warto i nie zamierzam przestać jednak prawda jest taka że nie mam już siły.
Gratuluję i zazdroszczę że udało Ci się znaleźć sposób. Ja jak dotąd przestałam chodzić i prosić o rozmowę. Po kilku dniach mąż zrobił coś sam z siebie. Niestety dla nas nie jest to nic dobrego ale zrobił cokolwiek i tak staram się na to spojrzeć. Jestem wykończona psychicznie. Mam dość kłótni z samą sobą ale wierzę że uda mi się znów stanąć na nogi żebyśmy mogli odbudować nasze małżeństwo.
Mogłabyś napisać coś jeszcze o tych grach psychologicznych?

Rozumiem co czujesz... będziecie się jeszcze widywać?

Mam nadzieję, że tak. Poza tym mamy jeszcze dużo rzeczy wspólnych... jego rzeczy u mnie, ma jeszcze klucze... albo moje auto na mnie i na niego. Tak więc musimy się zobaczyć. Poza tym chcę. Już raz się widzieliśmy. I porozmawialiśmy jak ludzie. Nie chciałabym niszczyć wszystkiego drastycznie. Tym bardziej, że nadal analizuję i on zapewne też. Mam nadzieję, że sobie radzi lepiej ode mnie.

[Charlotte York]

Reaktywuję wątek, ale muszę zaznaczyć, że jak do tej pory CAŁY został PRZECZYTANY przez byłego już mojego chłopaka... Więc nie zdziwię się, że teraz też to przeczyta. I w sumie nie wiem czy powinnam pisać, czy nie pisać.

Jest mi ciężko. Codziennie myślę o tym co się stało. On po przeczytaniu tego wątku uważa, że zostawiłam go dla innego. Nie rozumie jaki był powód tego, że powiedziałam dość. Nie zostawiłam go dla innego. Codziennie się zastanawiam jakby się to potoczyło, jakby dawno temu zrozumiał, że jest dla mnie "niedobry". W cudzysłowiu, bo potrafił być dobry, ale jednak jego agresja, złość, niezadowolenie przeważało. Uważa, że powinnam dać mu szansę. A przecież za każdym razem, kiedy zachował się źle i tragicznie to ja nadal z nim rozmawiałam, nadal mieszkałam, a ani razu mnie nigdy nie przeprosił. I co, to nie była szansa?
Jest mi go strasznie żal, jest mi smutno i przykro, że tak się stało, ale on ze mną zachowywał się jak nieszczęśliwy, niezadowolony z życia człowiek. Nie wiedziałam, że mnie kocha. Byłam przekonana, że nie ważne dla niego jest czy jest ze mną czy beze mnie. Zmęczyłam się.
Teraz martwię się o niego, myślę, jak sobie radzi. Wiem, że wynajął w końcu mieszkanie gdzieś niedaleko mnie podobno. Nie chce ze mną rozmawiać, bo uważa, że tak mocno mnie kocha, że nie ma na to siły. A jak ze mną rozmawiał to nalegał na szansę, płakał mocno i był zły na przemian.
Czuję się spokojna, bo nie mam w domu agresji, nie jest mi przykro, bo ktoś siedział w domu, ale nie interesował się mną, tylko komputerem, albo spaniem, nie ma kłótni o skończenie remontu (który ciągnie się już ponad 2 lata)... ale jest mi ciężko, bo jest mi żal i smutno, że coś trwało 7 lat, miało być na zawsze i się rozsypało.
Chciałabym, żeby był szczęśliwy. Żeby umiał kogoś kochać i okazywać to tak jak powinno się okazywać.

Wiem, że teraz byłby dla mnie idealny, a to z tego powodu, że po dwóch dniach jak się wyprowadził skręciłam kolano. Jestem uziemiona. Nie chodzę. Czekam na poważną operację. Wiem, że teraz byłby dla mnie dobry. Ale nie wiem jak żyłoby nam się później. Jakoś nie wierzę, że nagle umiałby bawić się ze mną, siedzieć obok mnie i spędzać ze mną czas, przytulać się do mnie...
Prawie wcale w ciągu dnia nie siedzieliśmy blisko siebie rozmawiając czy pijąc kubek herbaty, czy oglądając wspólnie tv, albo po prostu milcząc obok siebie... Nigdy na moją prośbę "wyjdźmy gdzieś dziś, albo umówmy się z kimś" nie zrobił tego z uśmiechem i radością, tylko zawsze ale to zawsze było "nie chce mi się" a już przenigdy nie miał ochoty niczego zorganizować sam od siebie. (No dobrze... na wypadek jeśli to przeczyta, żeby się nie czepiał, pewnie na początku zdarzyło się, że wyszedł z uśmiechem, ale jak widać było to tak rzadko, że nie pamiętam).

[lilka_vanilka]

Napisane przez Charlotte York

Reaktywuję wątek, ale muszę zaznaczyć, że jak do tej pory CAŁY został PRZECZYTANY przez byłego już mojego chłopaka... Więc nie zdziwię się, że teraz też to przeczyta. I w sumie nie wiem czy powinnam pisać, czy nie pisać.

Jest mi ciężko. Codziennie myślę o tym co się stało. On po przeczytaniu tego wątku uważa, że zostawiłam go dla innego. Nie rozumie jaki był powód tego, że powiedziałam dość. Nie zostawiłam go dla innego. Codziennie się zastanawiam jakby się to potoczyło, jakby dawno temu zrozumiał, że jest dla mnie "niedobry". W cudzysłowiu, bo potrafił być dobry, ale jednak jego agresja, złość, niezadowolenie przeważało. Uważa, że powinnam dać mu szansę. A przecież za każdym razem, kiedy zachował się źle i tragicznie to ja nadal z nim rozmawiałam, nadal mieszkałam, a ani razu mnie nigdy nie przeprosił. I co, to nie była szansa?
Jest mi go strasznie żal, jest mi smutno i przykro, że tak się stało, ale on ze mną zachowywał się jak nieszczęśliwy, niezadowolony z życia człowiek. Nie wiedziałam, że mnie kocha. Byłam przekonana, że nie ważne dla niego jest czy jest ze mną czy beze mnie. Zmęczyłam się.
Teraz martwię się o niego, myślę, jak sobie radzi. Wiem, że wynajął w końcu mieszkanie gdzieś niedaleko mnie podobno. Nie chce ze mną rozmawiać, bo uważa, że tak mocno mnie kocha, że nie ma na to siły. A jak ze mną rozmawiał to nalegał na szansę, płakał mocno i był zły na przemian.
Czuję się spokojna, bo nie mam w domu agresji, nie jest mi przykro, bo ktoś siedział w domu, ale nie interesował się mną, tylko komputerem, albo spaniem, nie ma kłótni o skończenie remontu (który ciągnie się już ponad 2 lata)... ale jest mi ciężko, bo jest mi żal i smutno, że coś trwało 7 lat, miało być na zawsze i się rozsypało.
Chciałabym, żeby był szczęśliwy. Żeby umiał kogoś kochać i okazywać to tak jak powinno się okazywać.

Wiem, że teraz byłby dla mnie idealny, a to z tego powodu, że po dwóch dniach jak się wyprowadził skręciłam kolano. Jestem uziemiona. Nie chodzę. Czekam na poważną operację. Wiem, że teraz byłby dla mnie dobry. Ale nie wiem jak żyłoby nam się później. Jakoś nie wierzę, że nagle umiałby bawić się ze mną, siedzieć obok mnie i spędzać ze mną czas, przytulać się do mnie...
Prawie wcale w ciągu dnia nie siedzieliśmy blisko siebie rozmawiając czy pijąc kubek herbaty, czy oglądając wspólnie tv, albo po prostu milcząc obok siebie... Nigdy na moją prośbę "wyjdźmy gdzieś dziś, albo umówmy się z kimś" nie zrobił tego z uśmiechem i radością, tylko zawsze ale to zawsze było "nie chce mi się" a już przenigdy nie miał ochoty niczego zorganizować sam od siebie. (No dobrze... na wypadek jeśli to przeczyta, żeby się nie czepiał, pewnie na początku zdarzyło się, że wyszedł z uśmiechem, ale jak widać było to tak rzadko, że nie pamiętam).

Hej

Czyli zwrócił uwagę tylko na informacje o Twoim koledze, a nie o Twój żal i smutek, który tutaj wylałaś?
A może zrozumiał, że jego zachowanie popchnęło Twoje myśli w stronę innego mężczyzny? Jeśli nie, to ja bym nawet nie myślała o kolejnej szansie. Tak jak mówisz, teraz by Cię wspierał, a potem wypominał tego kolegę..

[Charlotte York]

Napisane przez lilka_vanilka

Hej

Czyli zwrócił uwagę tylko na informacje o Twoim koledze, a nie o Twój żal i smutek, który tutaj wylałaś?
A może zrozumiał, że jego zachowanie popchnęło Twoje myśli w stronę innego mężczyzny? Jeśli nie, to ja bym nawet nie myślała o kolejnej szansie. Tak jak mówisz, teraz by Cię wspierał, a potem wypominał tego kolegę..

Dokładnie, wyłapał tylko ta informację i miałam wrażenie, że całą reszta się nie liczy a przecież to chodziło tylko i wyłącznie o resztę a nie o kolegę. I na pewno nie zrozumiał, że jego zachowanie mogło tak podziałać. Jest mi strasznie przykro i smutno. Nie radzę sobie mocno z całą tą sytuacją. Jest mi go żal.

Kolegę już wypominał...

[Charlotte York]

Dlaczego jest mi smutno, analizuję ciągle krok po kroku wszystko. W kółko, od nowa wciąż.

[Anetka_1988_]

A myśmy się rozstali...

[Dziubka]

Autorko jak twoje kolano i samopoczucie?

Anetka pamiętam, że zachęcałam cię do rozstania. Jak to teraz u ciebie wygląda?

[Charlotte York]

Napisane przez Dziubka

Autorko jak twoje kolano i samopoczucie?

Witam. Miło, że pytasz. Cała noga nie doszła jeszcze do siebie. Kolano ćwiczę i przy okazji miałam operację uda... Teraz od nowa uczę się ruszać nogą i jako tako zaczynam chodzić. Samopoczucie ciężkie. No cóż. Myślałam, że będzie łatwiej, ale nie jest łatwo. Cały czas myślę o tym co się stało. O tym, że po 7-miu latach się coś skończyło. Coś co miało być na zawszę. Przed oczami mam non stop jego widok. Jak mnie błaga itd. Teraz już od 27-mego marca nie odzywa się do mnie kompletnie nic. Ja próbowałam nawiązać kontakt. Głupio, że po tylu latach nie możemy ze sobą rozmawiać, ale widzę, że nie da się z tym juz nic zrobić. Nie wiem co robić. Jestem spokojniejsza, inaczej to wszystko wygląda, ale jednocześnie żałuję, że tak źle wszystko się potoczyło, że musiałam go zranić tak mocno. Wolałabym ja bym zraniona mocniej. Cały czas przypominam sobie jak między nami było. Było źle. No bo co to za związek bez rozmowy, czułości, wspólnego spędzania czasu. Prawda? A jednak serce pęka.