Problem rodzinny

[kissable]

Witam, mam taki rodzinny problem i chciałabym dostać jakieś porady co robić. Jestem studentką, do domu przyjeżdżam na weekendy. W domu mieszka mój tata i 30 letni brat. Mama nie żyje od 3 lat. Cały problem dotyczy brata, który jest bardzo niesamodzielny. Urodził się chory (nie będę wnikać w szczegóły), w dzieciństwie wszyscy nad nim z tego powodu „skakali”. Obecnie z choroby pozostało parę „wad”, typu niemożność prowadzenia auta, zachwiania równowagi przy takich czynnościach jak wchodzenie na drabinę, stołek, dość powolne wykonywanie różnych czynności itp. Ogólnie jednak nie ma żadnych przeszkód w normalnym życiu. Brat skończył studia informatyczne, bardzo dobrze zna angielski. Ma stałą pracę w zawodzie w zakładzie pracy chronionej, pobiera też rentę – ma przyznany umiarkowany stopień niepełnosprawności. Pisząc, że jest niesamodzielny mam na myśli takie problemy jak: ogromne lenistwo – zupełnie nie przeszkadza mu bałagan, nie chce pomagać w domu (tata nie jest już najmłodszy i ma problemy z sercem), wszystko muszę kontrolować jak się ubrał, bo potrafi miesiąc chodzić po domu w brudnych dresach i nie dać ich do prania, zakupy to koszmar, bo zupełnie nie orientuje się „co gdzie i jak”. Po przyjściu z pracy cały czas wolny spędza przy komputerze, nie ma dziewczyny (kiedyś miał jedną, ale dawno). Trudno mu narzucić jakikolwiek obowiązek, jedyne co to zmywanie naczyń po obiedzie i koszenie trawy latem. Zupełnie nie ma takiej bystrości przy robieniu czegokolwiek, jeśli nie da się czegoś otworzyć nożyczkami, to nie wpadnie na to, by spróbować nożem itp. Gdy patrzy się na to z boku, jest wrażenie, że zupełnie nie myśli. Jednak np. przy komputerach zupełnie nie występuje ten problem.
Posiadamy mieszkanie po babci, a on zupełnie nie chce słyszeć o przeprowadzce i samodzielnym życiu. Niejeden człowiek by mu pozazdrościł, że nie musi wpadać w kredyty itp. przecież. Wszelkie rozmowy, spokojne i kłótnie kończą się tym, że ucieka do swojego pokoju. Zupełnie nie można z nim porozmawiać o takich sprawach. Kiedyś mama próbowała, ja też się staram, mimo że jestem 7 lat młodsza to żyję już praktycznie samodzielnie. Tata w tym roku bierze ślub, jego kobieta wie jaka jest sytuacja i akceptuje to, jednak wydaje mi się, że wyprowadzka brata jest już koniecznością. Jak do niego podejść? Niestety „ni prośbą ni groźbą”, nic nie dają żadnych rezultatów. Zachowuje się jak zbuntowany nastolatek. Sama nie wiem czego oczekiwać po tym poście, ale już brak mi sił na tą sytuację. Wiem, że gdy ojca zabraknie „matkowanie” mu spadnie na mnie… A chodzi o to, że on sam sobie poradzi, tylko nie chce zrezygnować z wygodnego życia i nauczyć się dbać o siebie.Trochę głupio czuję się pisząc ten post, ale już nie wiem co robić.

[Alexandra92x]

Napisane przez kissable

Witam, mam taki rodzinny problem i chciałabym dostać jakieś porady co robić. Jestem studentką, do domu przyjeżdżam na weekendy. W domu mieszka mój tata i 30 letni brat. Mama nie żyje od 3 lat. Cały problem dotyczy brata, który jest bardzo niesamodzielny. Urodził się chory (nie będę wnikać w szczegóły), w dzieciństwie wszyscy nad nim z tego powodu „skakali”. Obecnie z choroby pozostało parę „wad”, typu niemożność prowadzenia auta, zachwiania równowagi przy takich czynnościach jak wchodzenie na drabinę, stołek, dość powolne wykonywanie różnych czynności itp. Ogólnie jednak nie ma żadnych przeszkód w normalnym życiu. Brat skończył studia informatyczne, bardzo dobrze zna angielski. Ma stałą pracę w zawodzie w zakładzie pracy chronionej, pobiera też rentę – ma przyznany umiarkowany stopień niepełnosprawności. Pisząc, że jest niesamodzielny mam na myśli takie problemy jak: ogromne lenistwo – zupełnie nie przeszkadza mu bałagan, nie chce pomagać w domu (tata nie jest już najmłodszy i ma problemy z sercem), wszystko muszę kontrolować jak się ubrał, bo potrafi miesiąc chodzić po domu w brudnych dresach i nie dać ich do prania, zakupy to koszmar, bo zupełnie nie orientuje się „co gdzie i jak”. Po przyjściu z pracy cały czas wolny spędza przy komputerze, nie ma dziewczyny (kiedyś miał jedną, ale dawno). Trudno mu narzucić jakikolwiek obowiązek, jedyne co to zmywanie naczyń po obiedzie i koszenie trawy latem. Zupełnie nie ma takiej bystrości przy robieniu czegokolwiek, jeśli nie da się czegoś otworzyć nożyczkami, to nie wpadnie na to, by spróbować nożem itp. Gdy patrzy się na to z boku, jest wrażenie, że zupełnie nie myśli. Jednak np. przy komputerach zupełnie nie występuje ten problem.
Posiadamy mieszkanie po babci, a on zupełnie nie chce słyszeć o przeprowadzce i samodzielnym życiu. Niejeden człowiek by mu pozazdrościł, że nie musi wpadać w kredyty itp. przecież. Wszelkie rozmowy, spokojne i kłótnie kończą się tym, że ucieka do swojego pokoju. Zupełnie nie można z nim porozmawiać o takich sprawach. Kiedyś mama próbowała, ja też się staram, mimo że jestem 7 lat młodsza to żyję już praktycznie samodzielnie. Tata w tym roku bierze ślub, jego kobieta wie jaka jest sytuacja i akceptuje to, jednak wydaje mi się, że wyprowadzka brata jest już koniecznością. Jak do niego podejść? Niestety „ni prośbą ni groźbą”, nic nie dają żadnych rezultatów. Zachowuje się jak zbuntowany nastolatek. Sama nie wiem czego oczekiwać po tym poście, ale już brak mi sił na tą sytuację. Wiem, że gdy ojca zabraknie „matkowanie” mu spadnie na mnie… A chodzi o to, że on sam sobie poradzi, tylko nie chce zrezygnować z wygodnego życia i nauczyć się dbać o siebie.Trochę głupio czuję się pisząc ten post, ale już nie wiem co robić.

Nie matkuj mu po prostu. Miliony ludzi mieszka samotnie/jest singlem i muszą sobie sami radzić. A może Ty się wyprowadź? Tata będzie miał żonę, a brat będzie musiał o siebie zadbać, bo chyba brudny do pracy nie będzie chodził, głodny też nie. Nie widzę innego wyjścia z tej sytuacji.

[kissable]

Może trochę niejasno napisałam, ja już się wyprowadziłam, w domu jestem tylko gościem. Chodzi o to, że brat nie chce wyprowadzić się od ojca, mimo, że posiadamy mieszkanie dla niego (obecnie je wynajmujemy). Ale dziękuję za odpowiedź

[marlen1366]

Najlepiej by było jakby tata z żoną wyprowadził się do tego mieszkania po babci a brat zostałby sam i musiałby się w końcu ogarnąć bo tak żyć się nie da. Ale oczywiście nie wiem, czy takie rozwiązanie odpowiadałoby Twojemu tacie. (różnica standardu mieszkania, lokalizacja, przyzwyczajenie do miejsca itp)

[kissable]

Taki jest plan na przyszłość, że tata z żoną na starość pójdą mieszkać do bloku. Dom w którym obecnie mieszkają wymaga dużych nakładów pracy fizycznej, rąbanie drewna, niedługo niezbędny będzie remont dachu, ponadto duży ogród to również mnóstwo pracy, której brat kompletnie nie potrafi i nie chce wykonywać. A nawet gdyby chciał, to sam nie da rady. Potrzebny jest silny mężczyzna z werwą

[Fleur_D]

Wiem, że to zwykle wyśmiewana rada, ale może pomógłby mu psycholog. Mamy tutaj do czynienia z kimś, kto w dzieciństwie przebył ciężką chorobę i odcisnęło to piętno na jego psychice. Myślę, że warto przynajmniej spróbować skonsultować to ze specjalistą, będziecie przynajmniej wiedzieli czy to zwykłe lenistwo czy coś poważniejszego.

[_Schmetterling]

a co na to tata? Bo jeśli jemu nie przeszkadza, że dorosły syn nie chce się wyprowadzić - to niech mieszka u niego.
Osobiście znam przypadek: ok. 60 letnia matka po rozwodzie, mieszka z dziećmi: 28 letnim synem i 26 letnią córką. "Dzieci" nie mają drugich połówek, o ile córka ma swoje hobby i pasję, to syn po przyjściu z pracy siedzi do późnej nocy przy komputerze, grając.
Takie życie sobie wybrali
Dlatego nie możesz nakazać bratu, żeby się wyprowadził.
Jeśli tacie nie przeszkadza, to Tobie tym bardziej nie powinno.

[skazana_na_bluesa]

nie rozumiem kompletnie, dlaczego mu matkujesz. nie zginie bez ciebie. kwestię wyprowadzki z domu powinien załatwić twój tata - JEŚLI JEMU PRZESZKADZA OBECNA SYTUACJA.

[kissable]

Tata również chciałby, aby brat zaczął normalnie żyć samodzielnie, jednak po tylu latach jest trochę zrezygnowany i chyba pogodził się z tym jak jest. Obecnie np. oboje chodzą na 7 do pracy i śniadania oczywiście robi ojciec, specjalnie wcześniej wstaje itp. Dość często wynikają na tym tle kłótnie, bo trochę tata podupadł na zdrowiu i potrzebuje pomocy w domu.
Moje obawy wynikają właśnie z tego, że gdy ojca zabraknie brat nie będzie potrafił sam wstawić prania, ugotować porządnego obiadu, zrobić normalnych zakupów czy ubrać się stosownie do sytuacji. Nie chodzi mi już o jego tryb życia, bo to jego wybór. Jakoś tak boli mnie to wszystko, że jest taki nieporadny. Moje propozycje typu, że pokaże mu jak wstawić pranie kończą się na jego odmowie.
Macie racje, że nie zginie beze mnie, ale gdy patrzę jak chodzi miesiąc w brudnym dresie, całym w plamach, bo nie ma innego na zmianę (i nie pójdzie kupić, ba nie zamówi przez neta) to płakać mi się chce.

[laisla]

Napisane przez kissable

Tata również chciałby, aby brat zaczął normalnie żyć samodzielnie, jednak po tylu latach jest trochę zrezygnowany i chyba pogodził się z tym jak jest. Obecnie np. oboje chodzą na 7 do pracy i śniadania oczywiście robi ojciec, specjalnie wcześniej wstaje itp. Dość często wynikają na tym tle kłótnie, bo trochę tata podupadł na zdrowiu i potrzebuje pomocy w domu.
Moje obawy wynikają właśnie z tego, że gdy ojca zabraknie brat nie będzie potrafił sam wstawić prania, ugotować porządnego obiadu, zrobić normalnych zakupów czy ubrać się stosownie do sytuacji. Nie chodzi mi już o jego tryb życia, bo to jego wybór. Jakoś tak boli mnie to wszystko, że jest taki nieporadny. Moje propozycje typu, że pokaże mu jak wstawić pranie kończą się na jego odmowie.
Macie racje, że nie zginie beze mnie, ale gdy patrzę jak chodzi miesiąc w brudnym dresie, całym w plamach, bo nie ma innego na zmianę (i nie pójdzie kupić, ba nie zamówi przez neta) to płakać mi się chce.

Ponieważ jest ktoś, kto zrobi to za niego Twój brat nieźle w sumie się ustawił (dał radę skończyć studia, ma fajną pracę plus rentę) więc potrafi, jednak okoliczności uczyniły z niego egoistę. Myślę, że w obecnej chwili to tata jest osobą, która powinna tupnąć nogą kiedy trzeba. Powiedz tacie, jak to widzisz, i że czas najwyższy aby on sobie nieco odpoczął w końcu zamiast niańczyć samodzielnego faceta.

[Lexie]

Pytanie czy to rzeczywiście jest lenistwo, czy jednak jakieś problemy, albo wyuczona bezradność, którą mu pewnie wpojono od dzieciństwa.

[MartaMagda]

Znam to z autopsji. Tu potrzeba reakcji Twojego taty. On mu musi nakazać wykonania pewnych rzeczy samemu. Ty nic nie zdziałasz. Bądź siostrą a nie jego matką. Nie wchodź w rolę, która nie jest Twoja.

Rozmawiałaś o tej sytuacji z ojcem?

[kissable]

Taak, wielokrotnie rozmawiałam z tata. Stał się jakby bezradny wobec niego. Często gdy o coś prosi, musi powtarzać to kilka razy i jest to zrobione byle jak albo odkładane na później. Ostatecznie ojciec się wkurza i woli zrobić coś sam za niego. Mam wrażenie, że jest po prostu za późno na wychowanie, a bratu jest wygodnie. Staram się nie matkować i ewentualnie proponuję pomoc, np w zrobieniu porządku w szafie i nie robię nic za niego, żeby była jasność

[201607040940]

Napisane przez kissable

Taak, wielokrotnie rozmawiałam z tata. Stał się jakby bezradny wobec niego. Często gdy o coś prosi, musi powtarzać to kilka razy i jest to zrobione byle jak albo odkładane na później. Ostatecznie ojciec się wkurza i woli zrobić coś sam za niego. Mam wrażenie, że jest po prostu za późno na wychowanie, a bratu jest wygodnie. Staram się nie matkować i ewentualnie proponuję pomoc, np w zrobieniu porządku w szafie i nie robię nic za niego, żeby była jasność

To jest właśnie ten problem. Twój brat nic nie robi bo zawsze ktoś za niego to zrobi. Albo tata, albo Ty albo (za chwilę) macocha. Może podejść go z drugiej strony: powiedzieć że Twój tata i macocha chcą po ślubie pomieszkać sami. Niech zdecyduje gdzie woli mieszkać: w domu czy w mieszkaniu. Może da się tak wkręcić?

[MartaMagda]

Napisane przez kissable

Taak, wielokrotnie rozmawiałam z tata. Stał się jakby bezradny wobec niego. Często gdy o coś prosi, musi powtarzać to kilka razy i jest to zrobione byle jak albo odkładane na później. Ostatecznie ojciec się wkurza i woli zrobić coś sam za niego. Mam wrażenie, że jest po prostu za późno na wychowanie, a bratu jest wygodnie. Staram się nie matkować i ewentualnie proponuję pomoc, np w zrobieniu porządku w szafie i nie robię nic za niego, żeby była jasność

Nie jest za późno, mój niepełnosprawny brat wielu rzeczy nauczył się dopiero w wieku 26 lat, tylko trzeba żelaznej konsekwencji, a chyba tego brakuje Twojemu tacie.