Do dziewczyn, które wyszły z ED.

[benito_mruffkolini]

Napisane przez Shayla

Benito, nawet nie masz pojęcia, jak bardzo ucieszyłam się, czytając Twoje posty w tym wątku! Najfajniejsze jest to, że w tym co piszesz, odnajduję wiele elementów z mojego życia i tak samo jak Ty, pewna jestem, że najgorsze już dawno jest poza mną.
Wiele lat temu otarłam się o anę (na szczęście tylko otarłam, szczęściara ze mnie ), oczywiście wszystko przez chore pragnienie bycia chudą za wszelką cenę. „Quod me nutrit, me destruit” - naczelna maksyma. Katowanie swojego organizmu miało być formą zagłuszenia psychiki. Na szczęście w porę się opamiętałam, byłam wtedy nastolatką (jakieś 15-16 lat) i gdyby nie stanowcza postawa rodziców w tamtym najtrudniejszym dla mnie czasie, pewnie skończyłoby się wszystko niewesoło... Oczywiście na początku protestowałam, myślałam sobie, że przecież ja lepiej wiem, co dla mnie dobre, miałam poczucie kontroli nad sobą, swoim ciałem.
Nie będę się wdawała w szczegóły, typu dieta 300 kcal, hipoglikemia, omdlenia, etc. Najgorszy czas trwał ponad pół roku, a więc niewiele. Miałam szczęście. Teraz już „tylko” mam wyrzuty sumienia jeśli zjem coś, co odbiega od mojego wyobrażenia dietetycznego żarcia. Nadal liczę kcal i wiem ile ma ich jeden banan i nie tylko banan... , ale mam nadzieję, że i to z czasem minie, tzn., że nadejdzie czas, kiedy zacznę czerpać prawdziwą przyjemność z jedzenia i nie będzie owa przyjemność okupiona wyrzutami sumienia...
Od nielubienia siebie, przeszłam do zdrowej miłości własnej.
Coś w tym jest...
Nie jestem teraz szczęśliwa (żeby nie napisać, że jestem cholernie nieszczęśliwa...), a mimo to jakoś się trzymam, to najlepszy "sprawdzian" mojej kondycji psychicznej. Będzie dobrze.

a nie ma za co

wiedza o kaloriach jest na szczęście wymazywalna, więc gwarantuję Ci, że jeśli przestaniesz je liczyć szybko zapomnisz co ile ma
ja nawet nie mam wagi w domu, ważę się tak raz na pół roku (zazwyczaj jak moja mama kupuje sobie nową ) i styknie

co więcej
obżeram się ile wlezie a i tak nie jest gruba, za to mam dużo więcej energii - jeśli da się organizmowi szanse i odpowiednio dużo jedzonka i już on będzie wiedział co z nim zrobić

jest też sporo zalet posiadania większego niż anorektyczne ciałka - większy biust , bardziej kobiece kształty, nierzadko lepsze proporcje ciała

że już nie wspomnę o radości z jedzenia
z przygotowywania wielkiej kolacji z 15 dań dla przyjaciół
smakowania nowych dań w restauracjach bez zastanawiania się co jest w każdym z nich i ile to może mieć tłuszczu
niespodziankowych obiadków zrobionych przez współlokatorki
czekolady na polepszenie humoru
kakao w zimowe dni
itp., itd.

NAPRAWDĘ
szkoda życia marnować na to choróbsko

[Shayla]

Napisane przez benito_mruffkolini

a nie ma za co

wiedza o kaloriach jest na szczęście wymazywalna, więc gwarantuję Ci, że jeśli przestaniesz je liczyć szybko zapomnisz co ile ma
ja nawet nie mam wagi w domu, ważę się tak raz na pół roku (zazwyczaj jak moja mama kupuje sobie nową ) i styknie

Wiedza o kaloriach to wiedza jak każda inna, a każda wiedza, której nie przypominamy sobie, z czasem zaciera się w pamięci.
Kochana, nawet nie wiesz jak bardzo chciałabym być już na tym etapie co Ty. Ale zrobię wszystko, aby ostatecznie się uwolnić od zadręczania się kaloriami (ale jeszcze nie teraz, jeszcze trochę muszę schudnąć, bo do anorektycznej sylwetki mi dalekooo, oj daleko ).

Napisane przez benito_mruffkolini

co więcej
obżeram się ile wlezie a i tak nie jest gruba, za to mam dużo więcej energii - jeśli da się organizmowi szanse i odpowiednio dużo jedzonka i już on będzie wiedział co z nim zrobić

Ach, jak to pięknie brzmi!
Też bym tak chciała, obawiam się jednak, że całe życie będę musiała bacznie zwracać uwagę na to co i ile jem, bowiem matka natura nie obdarzyła mnie zbyt dobrym metabolizmem (ale staram się go podkręcić ).

Napisane przez benito_mruffkolini

że już nie wspomnę o radości z jedzenia
z przygotowywania wielkiej kolacji z 15 dań dla przyjaciół
smakowania nowych dań w restauracjach bez zastanawiania się co jest w każdym z nich i ile to może mieć tłuszczu
niespodziankowych obiadków zrobionych przez współlokatorki
czekolady na polepszenie humoru
kakao w zimowe dni
itp., itd.

Czytając te słowa, aż się rozmarzyłam.
Radość czerpana z jedzenia (bez poczucia winy) to wspaniała sprawa.

Wspomniałam sobie wiele świąt i uroczystości, kiedy tylko przeliczałam te nieszczęsne kalorie, nie potrafiłam się cieszyć wspaniałym dniem przez jedzenie, które jak wiadomo w takich przypadkach dietetyczne nie jest. Ale teraz już bym sobie nie potrafiła odmówić czegoś pysznego w święta, urodziny etc. Najwyżej przytyję trochę i świat się przecież nie zawali. Zawsze mogę schudnąć.

Napisane przez benito_mruffkolini

NAPRAWDĘ
szkoda życia marnować na to choróbsko

O tak! Jest to jak najbardziej uleczalna choroba, więc trzeba z nią walczyć. Mamy to szczęście, że możemy sobie pomóc, nie to, co np. nieuleczalnie chorzy na raka, choroby genetyczne, czy inne badziewia.

[irsin]

Z tego się nie da wyjść bez leczenia
stwierdzam ten fakt patrząc na moją głupotę

po prostu się nie da a te myśli o tym, że jestem gruba nei dają mi normalnie funkcjonować i niszczą mnie od lat
zapewne mój TZ tez w końcu nie wytrzyma moich humorów, nastrojów, nie kupowania spodni dopóki nie shudnę i takich tam

[maugoszatka]

Ja chorowalam ok 2 lata temu. Wazylam 45kg przy 179cm. Przeszlam terapie dochodzaca, rodzinną. Teraz waze 63kg :P akceptuje siebie,czasem jem malo,czasem duzo. Ale mam to gdzies, nic mi nie wypływa, a wczesniej patrzylam na te nieszczesne kosci i czulam tluszcz ;] Najgorsze jest to,ze gdy zaczynalam normalnie jesc to mialam straszne zaburzenia hormonalne, trądzik itd. Masakra. No,ale zniklo i jestem piekna. Problem w tym,że znalazłam sobie zastępczaka - Alkohol. Zaczęłam obsesyjnie pić. Przez 2 lata. (zawsze piłam dużo ale przez 2 lata się katowałam alkoholem i innymi używkami) Jestem po leczeniu. I żyje dobrze

A kalorie? Śmieszą mnie. Pic na wode. Nawet zapomnialam,ze czekolada ma kcal. Od roku utrzymuje mi sie waga 62-65. A czasami potrafie zjesc paczke czipsow, obiad i czekolade. Po kolei. No i nic mi nie jest. Moze na starosc sie rozrosnę ale póki co mam 20 lat i chcąc nie chcąc spalam Zażywam witaminy, czasami jem zdrowo, warzywa, jogurty, otręby. Ale nie obsesyjnie. Pamiętam jak kiedyś przestalam rzuć gumę, bo stwierdzilam, że od niej tyje. I pić wode. Bo, że to oszustwo itd :P Łykałam tylko tussipekt i chodzilam jak nawiedzona na spacery;d Teraz zdaje sobie sprawe,ze to moglo sie skonczyc zle. Bycmoze jestem bezplodna. Tego sie najbardziej obawiam w koncu nie mialam przez ponad rok okresu, moglo sie cos podziac. No ale wazne ze zyje.

[pastelka]

Ja wam powiem, że mój proces wychodzenia z zaburzeń trwał, hm pół roku? I w tym czasie przytyłam 10kg. Ale wiecie co? Ja się dużo lepiej czuję. Czuję się... ładniejsza? Bardziej pewna siebie? Mam mnóstwoo energii. I urósł mi biust Gdy ważyłam 50 pare kilo na brzuchu nie miałam tłuszczu, ale skórę, obrzydliwą skórę, ale biustu nie miałam w ogóle. Zdarza się, że zjem ładnie ponad moje zapotrzebowanie, ale nie traktuje tego jako napad. Po prostu miałam ochotę. I tyle.

W wakacje mam zamiar się trochę odchudzic, ale tylko 2-3kg. I tylko przez cwiczenia. Tylko po to, by mu znowu przez rok pozwolic sobie na co tylko mam ochotę. Jadłospisu nie będe w ogóle zmieniac, bo już mam dosc przygody ze "zdrowym" odżywianiem, które tylko w moim mniemaniu było zdrowe. A w wakacje... wiadomo. mnóstwo ruchu, codziennie spacery, siatkówka, bieganie, basen, rower. To chyba najlepszy sposób na zrzucenie paru kilo

[LovelyMeredith]

U mnie się zaczęło od odstawienia słodyczy. Potem śniadań, jedzenia niskokalorycznych potraw. Nie mam anoreksji, ale nie chce przytyć. Ważę przy wzroście 164 cm 45 kg.

Nigdy siebie nie akceptowałam, mimo że miałam powodzenie u chłopaków. Zawsze coś mi się w sobie nie podobało, zachwycałam się innymi. Często gwiazdami. Evą Longorią, Mischą Barton i Jessicą Albą. Chyba przez nie wszystko się zaczęło.

W klasie zawsze byłam najbardziej wyrośnięta. Szerokie biodra, duże piersi. Zamiast się cieszyć wstydziłam się tego.

Od kiedy ważę to 45 kg. czuje się bardziej pewna siebie i ładniej wyglądam. No i wreszcie się usmiecham, ale zawsze coś mi mówi 'tylko nie przytyj' taki głos który zawsze ze mna jest. I chyba zawsze będzie ...

[maugoszatka]

ale wyszłaś z tego czy dopiero się odchudziłaś do tych 45?

[imposing]

A co jak ten cichy głos zamieni się na wrzask: `nie jedz tego bo będziesz tłusta` ?? tu się zacznie problem.. A swoją drogą jesz już normalnie?

Dziewczyny chcę odświeżyć ten wątek. To dlatego, że jestem kolejną osobą, która wyszła z ED. Został mi tylko jeden zakręt - czy siebie pokocham po przytyciu. Psycholog pomaga - ja miałam akurat psychiatrę. Najważniejsze jest to, że przestałam się okłamywać, porównywać do innych kobiet, głodować (teraz jem sporo więcej). I czuję, że jest dobrze, dlatego go odświeżam, a zarazem zapraszam te co wyszły na "nasze pogaduchy" na Społeczności.

[starlight]

gdy byłam jeszcze w sidłach choroby (hohoho, jakie poetyckie wyrażenie ), przyjaciółka napisała mi "Zapewniam Cię, gdybyś ważyła więcej byłabyś szczęśliwsza". Wtedy myślałam: pffff dobre sobie. A dziś? Hmm ciężko się przyznać.. ale to prawda
nie nalezy bać się przybrania na wadze
a odzyskiwanie kg nie nazywajmy przytyciem, tylko właśnie PRZYBRANIEM MASY [tak mi psycholożka powiedziała i taka wersja jest mniej drastyczna)

[asvr]

Napisane przez starlight

gdy byłam jeszcze w sidłach choroby (hohoho, jakie poetyckie wyrażenie ), przyjaciółka napisała mi "Zapewniam Cię, gdybyś ważyła więcej byłabyś szczęśliwsza". Wtedy myślałam: pffff dobre sobie. A dziś? Hmm ciężko się przyznać.. ale to prawda
nie nalezy bać się przybrania na wadze
a odzyskiwanie kg nie nazywajmy przytyciem, tylko właśnie PRZYBRANIEM MASY [tak mi psycholożka powiedziała i taka wersja jest mniej drastyczna)

A dla mnie przybranie masy brzmi rownie drastycznie jak przytycie :P ja siebie nigdy nie zaakceptuje dopoki nie bede szczupla. Nie wiem jak moglabym zaakceptowac pulchne uda.

[starlight]

Napisane przez asvr

A dla mnie przybranie masy brzmi rownie drastycznie jak przytycie :P ja siebie nigdy nie zaakceptuje dopoki nie bede szczupla. Nie wiem jak moglabym zaakceptowac pulchne uda.

taa,od razu pulchne a później otyłe i rozlazłe?



dobra, co się będę popisywać ;p też kiedyś miałam takie myślenie

[JanChryzostom]

U mnie to było tak: wygłodziłam swój organizm, mało jadłam, albo na przemian głodziłam i objadałam. Ważyłam 49 kg przy 172 wzrostu i dosyc dobrze zbudowanej sylwetce. Czułam się FATALNIE nie miałam siły kompletnie na nic, a nastrój jaki mi towarzyszył- po prostu depresja. Nie miałam miesiączki długi okres czasu. Na szczęście dla mnie, rodzina zauważyła problem i zrobiła na mnie nagonkę. Był lekarz, perswazje krzyki i zgrzyty, i nie mając wyjścia w końcu zaczęłam jeść. Trochę jednak niemądrze bo popadłam w drugą skrajność bo jadłam i jadlam wszystko czego do tej pory sobie odmawiałam, ale mój organizm tego po prostu potrzebował. Szybko przytyłam 10 kg do 59 a nawet 60kg. Gdy to obżarstwo skończyło się powoli wszystko się ustabilizowało, już nie byłam tak potwornie głodna, zaczęłam odżywiać się normalnie bo tak po prostu mi się chcio. Teraz jak nie jestem głodna to po prostu nic na siłę nie wcisnę a jak poczuję skurcze w żołądku to bez wyrzutów sumienia jem na co mam ochotę. Ważę 56 od dłuugiego czasu i waga mi się nie zmienia, a jest to idealnie pośrodku normy wg BMI. I nie ma znaczenia czy dzisiaj zjem dwie tabliczki czekolady czy moze prawie nic waze tyle i kropka! A samopoczucie? świetne! mam niewyczerpane pokłady energii, ćwicze, chodze na basen i sksy, mam sile sie uczyc, sprzatac, smiac sie, wychodzic ze znajomymi!

A co mi pomogło wyjsc z choroby? bo byłam chora cały czas myslałam o jedzeniu i o niczym innym. Na pewno zmiana sposobu myślenia (jaki sens ma sie glodzic caly dzien by potem rzucic sie na slodycze? lepiej jak najem sie teraz pysznym obiadem, niz jesc potem chaotycznie bez smaku co popadnie. W kaloriach wyjdzie na tyle samo albo nawet mniej)

Ale przede wszystkim, głęboko w to wierzę, pomogła MODLITWA. Jestem tego pewna. Modliła się za mnie mama, babcia a także inni członkowie rodziny. W pewnym momencie już niby byłam zdrowa ale jednak obsesyjne myśli o jedzeniu wracały. I wtedy pojechałam dwa razy na mszę o uzdrowienie. Wprawdzie bez wielkiego przekonania, ale modliłam sie o zupełne wyjście z tego. I rzeczywiście po pewnym czasie zauważyłam zmianę... jedzenie przestało mnie wogóle interesować! Nie miało dla mnie znaczenia że zjem batona i paczke czipsów naraz po prostu jadłam i zaraz o tym zapominałam bo mój żołądek już był syty i nie bylo co dalej o tym myśleć. I przypominalam sobie o jedzeniu dopiero wtedy gdy znowu robiłam się głodna, albo mama wołała na obiad.

Sporadycznie to wraca, ale to cena jaką przyjdzie mi płacić do końca zycia, jednak mogę mówić o pełnym wyleczeniu!

PS. Te msze o uzdrowienie to niesamowite przezycie, jesli jestescie wierzace to polecam! Zakonnik który je przeprowadza jezdzi do wielu miejsc w Polsce, potem moze napisze co jak i gdzie.

[mavika]

Ja waze 47,5kg przy 167cm wzrostu. powinnam przytyc conajmniej 5kg. jem dziennie 4 posilki, przy czym zjadam ok 1300kcal. unikam jedynie slodyczy tluszczu, smazonych rzeczy i fast foodow (choc hamburger, kebab czy chinskie mi sie zdarza). To co tu przeczytalam daje mi nadzieje ze jesli zaczne jesc troche wiecej kcal to nie spase sie spowrotem...Tylko jak zapomniec o tych cholernych kaloriach?! To trwa juz 5 lat!!!Nie umiem inaczej zyc to czesc mnie siedzaca baardzo glboko!

[iza_wiosenna]

Napisane przez JanChryzostom

U mnie to było tak: wygłodziłam swój organizm, mało jadłam, albo na przemian głodziłam i objadałam. Ważyłam 49 kg przy 172 wzrostu i dosyc dobrze zbudowanej sylwetce. Czułam się FATALNIE nie miałam siły kompletnie na nic, a nastrój jaki mi towarzyszył- po prostu depresja. Nie miałam miesiączki długi okres czasu. Na szczęście dla mnie, rodzina zauważyła problem i zrobiła na mnie nagonkę. Był lekarz, perswazje krzyki i zgrzyty, i nie mając wyjścia w końcu zaczęłam jeść. Trochę jednak niemądrze bo popadłam w drugą skrajność bo jadłam i jadlam wszystko czego do tej pory sobie odmawiałam, ale mój organizm tego po prostu potrzebował. Szybko przytyłam 10 kg do 59 a nawet 60kg. Gdy to obżarstwo skończyło się powoli wszystko się ustabilizowało, już nie byłam tak potwornie głodna, zaczęłam odżywiać się normalnie bo tak po prostu mi się chcio. Teraz jak nie jestem głodna to po prostu nic na siłę nie wcisnę a jak poczuję skurcze w żołądku to bez wyrzutów sumienia jem na co mam ochotę. Ważę 56 od dłuugiego czasu i waga mi się nie zmienia, a jest to idealnie pośrodku normy wg BMI. I nie ma znaczenia czy dzisiaj zjem dwie tabliczki czekolady czy moze prawie nic waze tyle i kropka! A samopoczucie? świetne! mam niewyczerpane pokłady energii, ćwicze, chodze na basen i sksy, mam sile sie uczyc, sprzatac, smiac sie, wychodzic ze znajomymi!

A co mi pomogło wyjsc z choroby? bo byłam chora cały czas myslałam o jedzeniu i o niczym innym. Na pewno zmiana sposobu myślenia (jaki sens ma sie glodzic caly dzien by potem rzucic sie na slodycze? lepiej jak najem sie teraz pysznym obiadem, niz jesc potem chaotycznie bez smaku co popadnie. W kaloriach wyjdzie na tyle samo albo nawet mniej)

Ale przede wszystkim, głęboko w to wierzę, pomogła MODLITWA. Jestem tego pewna. Modliła się za mnie mama, babcia a także inni członkowie rodziny. W pewnym momencie już niby byłam zdrowa ale jednak obsesyjne myśli o jedzeniu wracały. I wtedy pojechałam dwa razy na mszę o uzdrowienie. Wprawdzie bez wielkiego przekonania, ale modliłam sie o zupełne wyjście z tego. I rzeczywiście po pewnym czasie zauważyłam zmianę... jedzenie przestało mnie wogóle interesować! Nie miało dla mnie znaczenia że zjem batona i paczke czipsów naraz po prostu jadłam i zaraz o tym zapominałam bo mój żołądek już był syty i nie bylo co dalej o tym myśleć. I przypominalam sobie o jedzeniu dopiero wtedy gdy znowu robiłam się głodna, albo mama wołała na obiad.

Sporadycznie to wraca, ale to cena jaką przyjdzie mi płacić do końca zycia, jednak mogę mówić o pełnym wyleczeniu!

PS. Te msze o uzdrowienie to niesamowite przezycie, jesli jestescie wierzace to polecam! Zakonnik który je przeprowadza jezdzi do wielu miejsc w Polsce, potem moze napisze co jak i gdzie.

ja w to wierzę. rozumiem, że nie leczyłaś się u psychologa?

mam jeszcze pytanie co do Twojego przytycia - jadłaś non stop, ale kompulsywnie, czy tak po prostu?

Napisane przez mavika

Ja waze 47,5kg przy 167cm wzrostu. powinnam przytyc conajmniej 5kg. jem dziennie 4 posilki, przy czym zjadam ok 1300kcal. unikam jedynie slodyczy tluszczu, smazonych rzeczy i fast foodow (choc hamburger, kebab czy chinskie mi sie zdarza). To co tu przeczytalam daje mi nadzieje ze jesli zaczne jesc troche wiecej kcal to nie spase sie spowrotem...Tylko jak zapomniec o tych cholernych kaloriach?! To trwa juz 5 lat!!!Nie umiem inaczej zyc to czesc mnie siedzaca baardzo glboko!

a leczysz się?

[mavika]

Nie lecze sie bo wypisalam sie ze szpitala na wlasne zyczenie i w zwiazku z tym nie mam tam porotu. Chodzilam poczatkowo do psychologa ale czulam ze mi nie pomaga, pytala sie ciagle o to samo, z reszta sama stwierdzila ze nie ma doswiadczenia z chorobamiED. Nie stac mnie na wyprobowywanie kazdego psychologa a w moim miescie nie ma poza szpitalem, leczenia na NFZ...

[JanChryzostom]

Napisane przez iza_wiosenna

ja w to wierzę. rozumiem, że nie leczyłaś się u psychologa?

mam jeszcze pytanie co do Twojego przytycia - jadłaś non stop, ale kompulsywnie, czy tak po prostu?



a leczysz się?

Nie leczyłam się u psychologa wogóle. Przyznam że były momenty że jadłam kompulsywnie, ale też po prostu dużo jadlam, bo jakiekolwiek bariery opadły aż osiągnęłąm wagę 60kg. Potem wszystko się ustabilizowało, zaczęłam jeść normalnie i normalnie odczuwać głód i teraz ważę 56 kg, nie ograniczając się w żadnym stopniu ani objadając.

[Cirrii]

Hmm odświeżam ten wątek. Prawdopodobnie mam ED. Zaczęło się od chęci pozbycia zbędnych kg z ud, wywaleniem fast foodów, słodyczy, smażenia w tłuszczu, itd. A że do momentu kiedy zaczęłam się odchudzać żywiłam się głównie takim jedzeniem, to nie musiałam długo czekać na efekty chudnięcia. Nigdy nie miałam kompulsów ani niczego z tych rzeczy. Dodam że mam 170cm i obecnie waga waha mi się w granicach 39-41. W przeciągu miesiąca z normalnej nastolatki ważącej 50-53kg stałam się szkieletem. Najgorsze są ramiona i kompletny brak biustu. Uda nadal mi się nie podobają co najśmieszniejsze w tym. Od jakiegoś miesiąca staram się nad tym zapanować i jeść więcej nie myśląc o kaloriach, ale nadal strach przed przybraniem na wadze i przybyciem cm w udach i na brzuchu uniemożliwia mi normalne funkcjonowanie. Jem w granicach 1000-1500kcal, głównie zdrowe jedzenie, ale w tym tygodniu pozwoliłam sobie kilka razy na ciasto, tort i kilka innych grzechów słodyczowych. Oczywiście nie obyło się bez wyrzutów sumienia. Psycholog i psychiatra odpada. I teraz pojawia się moje pytanie do dziewczyn, które z tego wyszły. Jak tyłyście ? Bo to jest mój największy lęk. Boje się że uda mi przytyją i brzuch najpierw, bo każdemu prawie tak to się rozkłada a ramiona i biust nadal będą takie okropnie chude i będę wtedy dopiero wyglądała komicznie o.0. Oczywiście bez ćwiczeń się nie obejdzie ?

[Winky]

Napisane przez Cirrii

Psycholog i psychiatra odpada.

Dlaczego?!

[Cirrii]

byłam raz u psychiatry i nie mam z tym miłych wspomnień. Nie, po prostu nie. Nie będzie moja matka bulić na nich pieniędzy, a oni i tak mi nie pomogą. Bez sensu. Nie chce.

[Winky]

Napisane przez Cirrii

byłam raz u psychiatry i nie mam z tym miłych wspomnień. Nie, po prostu nie. Nie będzie moja matka bulić na nich pieniędzy, a oni i tak mi nie pomogą. Bez sensu. Nie chce.

Wybacz, ale skąd wiesz, że Ci nie pomogą?
Czego nie chcesz? Wyzdrowieć?
Psychiatrów jest wielu, to że jeden Ci się nie spodobał, nie oznacza, że wszyscy są do kitu.
Nie trzeba od razu chodzić prywatnie. I psychiatrzy, i psycholodzy przyjmują również państwowo.
Bez sensu to jest Twoje gadanie. To, że przytyjesz, wcale nie będzie oznaczało tego, że jesteś zdrowa. Powinnaś zająć się głową. Ale cóż, twoje życie. Nie chcę cię straszyć, ale przy takiej wadze, możesz paść i już się nigdy nie podnieść.

[Cirrii]

Nie chce do psychiatry/psychologa. Wyzdrowieć chce.
Zdaje sobie sprawę z tego jak mało ważę i jak niskie mam BMI. Ale chyba nie wyglądam jeszcze tak strasznie chudo, tzn. wiem że jestem chuda, ale Wy mnie czytając wyobrażacie sobie kościotrupa, a tak nie jest JESZCZE. Bo wiem że jak dłużej tak pociągnę, to stanę się takim szkieletem.
Nie lubię o nic prosić, a już tym bardziej o pomoc. Dlatego wiem, że dobrowolnie nigdy nie pójdę do żadnego lekarza. Taki charakter, nie potrafię i nie chce tego zmieniać

[Winky]

Napisane przez Cirrii

Nie chce do psychiatry/psychologa. Wyzdrowieć chce.
Zdaje sobie sprawę z tego jak mało ważę i jak niskie mam BMI. Ale chyba nie wyglądam jeszcze tak strasznie chudo, tzn. wiem że jestem chuda, ale Wy mnie czytając wyobrażacie sobie kościotrupa, a tak nie jest JESZCZE. Bo wiem że jak dłużej tak pociągnę, to stanę się takim szkieletem.
Nie lubię o nic prosić, a już tym bardziej o pomoc. Dlatego wiem, że dobrowolnie nigdy nie pójdę do żadnego lekarza. Taki charakter, nie potrafię i nie chce tego zmieniać

Świetnie. Tkwij sobie dalej w chorobie, skoro nie chcesz nic zmieniać. Nie no pewnie, że mając BMI ok.13,5 nie wyglądasz chudo. Po prostu wyglądasz jak szkielet i tyle. To, że ty tego nie widzisz, nie znaczy, że tak nie jest.
Sama sobie nie poradzisz. Stłumisz, co najwyżej, na chwilę objawy, ale za jakiś czas wrócisz do tego samego.

[znikajac]

Napisane przez Cirrii

Nie chce do psychiatry/psychologa. Wyzdrowieć chce.
Zdaje sobie sprawę z tego jak mało ważę i jak niskie mam BMI. Ale chyba nie wyglądam jeszcze tak strasznie chudo, tzn. wiem że jestem chuda, ale Wy mnie czytając wyobrażacie sobie kościotrupa, a tak nie jest JESZCZE. Bo wiem że jak dłużej tak pociągnę, to stanę się takim szkieletem.
Nie lubię o nic prosić, a już tym bardziej o pomoc. Dlatego wiem, że dobrowolnie nigdy nie pójdę do żadnego lekarza. Taki charakter, nie potrafię i nie chce tego zmieniać

zaprzeczasz sama sobie.

[Cirrii]

Napisane przez Winky

Świetnie. Tkwij sobie dalej w chorobie, skoro nie chcesz nic zmieniać. Nie no pewnie, że mając BMI ok.13,5 nie wyglądasz chudo. Po prostu wyglądasz jak szkielet i tyle. To, że ty tego nie widzisz, nie znaczy, że tak nie jest.
Sama sobie nie poradzisz. Stłumisz, co najwyżej, na chwilę objawy, ale za jakiś czas wrócisz do tego samego.

masz w ogóle z ED jakieś doświadczenia ? Czy tak po prostu skreślasz moje szanse na poradzenie sobie samej

[Winky]

Napisane przez Cirrii

masz w ogóle z ED jakieś doświadczenia ? Czy tak po prostu skreślasz moje szanse na poradzenie sobie samej

Mam doświadczenie. Ale nie rozumiem, co to wnosi?
Jak planujesz sobie pomóc?

[Cirrii]

Pytam z ciekawości, bo nie lubię jak ktoś mi doradza a sam nie ma pojęcia, ale jak masz doświadczenie to zmienia postać rzeczy.

A jak mi lekarz zamierza pomóc ? Czy to nie chodzi głównie o to żebym ja zaczęła o sobie inaczej myśleć ? Przecież to chyba jest realne

[iza_wiosenna]

a ile masz lat? bo zachowujesz się jak rozkapryszony dzieciak

większość z nas tutaj jest o wiele bardziej świadoma mechanizmów chorobowych niż Ty,wie także dużo więcej o sobie niż Ty,więc przyjmij oferowaną pomoc a nie neguj każdego skierowanego do Ciebie słowa,bo w dyskusji o chorobie to TY jesteś na przegranej pozycji. Dlatego, że chorujesz,nie chcesz się leczyć a jedyny argument jakiego używasz to "nie bo nie".

niechęć do poproszenia o pomoc tak na marginesie to typowy przykład typowego anorektycznego perfekcjonizmu i myślenia "wszystko zrobię sama,najlepiej". No ale okej, brnij dalej w swoje zaślepienie,przecz racjonalnym radom i myśl, że dążysz do zdrowia. powodzenia.

---------- Dopisano o 10:16 ---------- Poprzedni post napisano o 10:13 ----------

Napisane przez Cirrii

Pytam z ciekawości, bo nie lubię jak ktoś mi doradza a sam nie ma pojęcia, ale jak masz doświadczenie to zmienia postać rzeczy.

a księżniczka wobec tego czego tu szuka?

---------- Dopisano o 10:17 ---------- Poprzedni post napisano o 10:16 ----------

Napisane przez Cirrii

Nie chce do psychiatry/psychologa. Wyzdrowieć chce.
Zdaje sobie sprawę z tego jak mało ważę i jak niskie mam BMI. Ale chyba nie wyglądam jeszcze tak strasznie chudo, tzn. wiem że jestem chuda, ale Wy mnie czytając wyobrażacie sobie kościotrupa, a tak nie jest JESZCZE. Bo wiem że jak dłużej tak pociągnę, to stanę się takim szkieletem.
Nie lubię o nic prosić, a już tym bardziej o pomoc. Dlatego wiem, że dobrowolnie nigdy nie pójdę do żadnego lekarza. Taki charakter, nie potrafię i nie chce tego zmieniać

buahahahahahahahaha
bardzo zabawnie czytać wypowiedzi ewidentnie chorej osoby,kiedy jest się już zdrowym

[mavika]

A ja ją poprę. Też nie wierzę w psychologów i psychiatrów. Mając ED miałam z nimi do czynienia i nie dość że lecą z każdym wg jakiegoś schematu to jeszcze na następnej wizycie gadają z toba jakby widzieli cie pierwszy raz. moze sa jacys cudowni ale ja w to nie wierze.
Cirrii zaden lekarz ci nie pomoze, co najwyzej fizycznie utuczy bys nie umarla z wycienczenia. Jestes dokladnie w tej sytuacji co ja pare lat temu. Jednyne co moge ci powiedziec to to, ze sama musisz NAPRAWDE chciec. Miec po co, dla kogo. Zacisnac zeby i wyjsc!!! Przeciez jesli przytyjesz za duzo zawsze potem mozesz zrzucic nadmiar ale juz ZDROWO!

[znikajac]

Omg.
ONA MUSI CHCIEĆ WYZDROWIEĆ DLA SIEBIE, a nie DLA KOGOŚ.
Co, wyzdrowieje dla chłopaka,bo go kocha, chłopak ją rzuci i co witamy ed?

Kur... nie każdy psycholog leczy tak samo, w Polsce jest wielu psychologów i nie każdy się ze sobą zna, nie każdy sie ze sobą kontaktuje, nie każdy leczy tym samym schematem, tak samo.
Czy leczenie na własną rękę można nazwać leczeniem? Na świecie jest raczej niewiele osob, które wyszły z tego same. A jeżeli już się tak zdarzyło, to prawdopodobienśtwo powrotu ed jest wysokie.