Zawiodłam i skrzywdziłam męża, jak żyć z tym dalej?

[asterbrunette]

Nie chcę tu opisywać szczegółów, bo jest to dla mnie bardzo osobiste. W skrócie: zachowałam się najgorzej jak się dało, jestem złą osobą. Nic mnie nie usprawiedliwia, bardzo mi wstyd. Takich rzeczy po prostu się nie robi najbliższej i najważniejszej, ukochanej osobie (nie, nie była to zdrada). Zawiodłam, okłamałam i oszukałam. Mam ogromne wyrzuty sumienia. Bardzo go skrzywdziłam i zraniłam, sprawiłam mu tyle bólu. Chyba po prostu nie umiem z nikim stworzyć bliskiej relacji i nie nadaję się na związek z kimś.

Po odkryciu wszystkiego reakcja męża była taka, że szukał przyczyny w czym on zawiódł, dlaczego o niczym mu nie powiedziałam, dlaczego nie chciałam, by mi pomógł, wręcz obwiniał się o to, że tak się pogubiłam. Czułam się fatalnie, bo on nawet w takiej sytuacji starał się mnie zrozumieć. Powiedział, że wybacza mi. Co sprawia, że czuję się jeszcze gorzej, bo nie zasługuję na cokolwiek z jego strony. Ja bym czegoś takiego nie wybaczyła. On wyjechał i mieszka teraz u swoich przyjaciół.

Jedynie moja przyjaciółka wie o wszystkim. Skomentowała, że mam zacząć pracować nad sobą, więcej nie robić nikomu takich świństw oraz mam mu dać ułożyć życie beze mnie i odejść, bo nie zasłużył sobie na takie traktowanie.

Jak mam żyć z tym dalej? Z tym, że zawaliłam jak tylko się dało, na własne życzenie zniszczyłam wszystko. Jak mam teraz przez to przejść, psychicznie unieść poczucie winy? Nie wiem co dalej, fizycznie czuję się fatalnie, skończył mi się cały świat. Najwyższą cenę już zapłaciłam – utratę jego.

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez asterbrunette

Nie chcę tu opisywać szczegółów, bo jest to dla mnie bardzo osobiste. W skrócie: zachowałam się najgorzej jak się dało, jestem złą osobą. Nic mnie nie usprawiedliwia, bardzo mi wstyd. Takich rzeczy po prostu się nie robi najbliższej i najważniejszej, ukochanej osobie (nie, nie była to zdrada). Zawiodłam, okłamałam i oszukałam. Mam ogromne wyrzuty sumienia. Bardzo go skrzywdziłam i zraniłam, sprawiłam mu tyle bólu. Chyba po prostu nie umiem z nikim stworzyć bliskiej relacji i nie nadaję się na związek z kimś.

Po odkryciu wszystkiego reakcja męża była taka, że szukał przyczyny w czym on zawiódł, dlaczego o niczym mu nie powiedziałam, dlaczego nie chciałam, by mi pomógł, wręcz obwiniał się o to, że tak się pogubiłam. Czułam się fatalnie, bo on nawet w takiej sytuacji starał się mnie zrozumieć. Powiedział, że wybacza mi. Co sprawia, że czuję się jeszcze gorzej, bo nie zasługuję na cokolwiek z jego strony. Ja bym czegoś takiego nie wybaczyła. On wyjechał i mieszka teraz u swoich przyjaciół.

Jedynie moja przyjaciółka wie o wszystkim. Skomentowała, że mam zacząć pracować nad sobą, więcej nie robić nikomu takich świństw oraz mam mu dać ułożyć życie beze mnie i odejść, bo nie zasłużył sobie na takie traktowanie.

Jak mam żyć z tym dalej? Z tym, że zawaliłam jak tylko się dało, na własne życzenie zniszczyłam wszystko. Jak mam teraz przez to przejść, psychicznie unieść poczucie winy? Nie wiem co dalej, fizycznie czuję się fatalnie, skończył mi się cały świat. Najwyższą cenę już zapłaciłam – utratę jego.

jak masz żyć dalej? normalnie.

[kahoko hino]

spróbuj terapii. z czasem może sobie wybaczysz.

[Fleur_D]

Napisane przez asterbrunette

Nie chcę tu opisywać szczegółów, bo jest to dla mnie bardzo osobiste. W skrócie: zachowałam się najgorzej jak się dało, jestem złą osobą. Nic mnie nie usprawiedliwia, bardzo mi wstyd. Takich rzeczy po prostu się nie robi najbliższej i najważniejszej, ukochanej osobie (nie, nie była to zdrada). Zawiodłam, okłamałam i oszukałam. Mam ogromne wyrzuty sumienia. Bardzo go skrzywdziłam i zraniłam, sprawiłam mu tyle bólu. Chyba po prostu nie umiem z nikim stworzyć bliskiej relacji i nie nadaję się na związek z kimś.

Po odkryciu wszystkiego reakcja męża była taka, że szukał przyczyny w czym on zawiódł, dlaczego o niczym mu nie powiedziałam, dlaczego nie chciałam, by mi pomógł, wręcz obwiniał się o to, że tak się pogubiłam. Czułam się fatalnie, bo on nawet w takiej sytuacji starał się mnie zrozumieć. Powiedział, że wybacza mi. Co sprawia, że czuję się jeszcze gorzej, bo nie zasługuję na cokolwiek z jego strony. Ja bym czegoś takiego nie wybaczyła. On wyjechał i mieszka teraz u swoich przyjaciół.

Jedynie moja przyjaciółka wie o wszystkim. Skomentowała, że mam zacząć pracować nad sobą, więcej nie robić nikomu takich świństw oraz mam mu dać ułożyć życie beze mnie i odejść, bo nie zasłużył sobie na takie traktowanie.

Jak mam żyć z tym dalej? Z tym, że zawaliłam jak tylko się dało, na własne życzenie zniszczyłam wszystko. Jak mam teraz przez to przejść, psychicznie unieść poczucie winy? Nie wiem co dalej, fizycznie czuję się fatalnie, skończył mi się cały świat. Najwyższą cenę już zapłaciłam – utratę jego.

Przede wszystkim pozbądź się takiej przyjaciółki- mąż ci wybaczył, chce zacząć od nowa, a ta doradza rozstanie. Albo bardzo wredna, albo bardzo głupia, albo chce zająć twoje miejsce. To nie jest rada z dobrego serca.

Proponowałabym porozmawiać o tym ze specjalistą. Sama sobie nie poradzisz, tylko się męczysz.

[asterbrunette]

Napisane przez Fleur_D

Przede wszystkim pozbądź się takiej przyjaciółki- mąż ci wybaczył, chce zacząć od nowa, a ta doradza rozstanie. Albo bardzo wredna, albo bardzo głupia, albo chce zająć twoje miejsce. To nie jest rada z dobrego serca.

Proponowałabym porozmawiać o tym ze specjalistą. Sama sobie nie poradzisz, tylko się męczysz.

Przyjaciółka ma własną rodzinę.
Mąż nie powiedział, że chce zacząć od nowa.

[kahoko hino]

skieruj się do terapeuty, może mąż zechce terapii par, teraz albo w niedalekiej przyszłosci. ciężko tak 'w ciemno' coś doradzić, poza stwierdzeniem, że ewidentnie jest Ci źle i ewidentnie nie radzisz sobie z tymi emocjami. Myślę, że terapeuta mógłby też pomóc przeanalizować to, co zrobiłaś mężowi i dlaczego to zrobiłaś. może całość jest mniej czarno-biała, niż myślisz.

[Madam_Timone]

I ja również nic innego nie dopowiem.
Terapia powinna pomóc albo tylko Twoja, albo - jeśli mąż widzi jeszcze jakąś przyszłość dla Was - terapia małżeńska. Tobie pomoże zaakceptować, że to co się stało już się nie odstanie i przebaczyć sobie, mężowi też powinno być potem łatwiej, bo to, że Ci przebaczył nie musi oznaczać, że to rozumie, czy że się pogodził. Zresztą sama piszesz, że mąż pytał co on zrobił źle, taka terapia mogłaby mu również się z tą sprawą uporać do końca.
Powodzenia!

[Mojwa]

Ale co zrobiłas? Bo nic poza zdrada mi do takiego opisu nie pasuje.
Mąż chce dalej z Tobą byc?

[asterbrunette]

Dziewczyny, dziękuję Wam za cenne dla mnie uwagi.

Napisane przez kahoko hino

skieruj się do terapeuty, może mąż zechce terapii par, teraz albo w niedalekiej przyszłosci. ciężko tak 'w ciemno' coś doradzić, poza stwierdzeniem, że ewidentnie jest Ci źle i ewidentnie nie radzisz sobie z tymi emocjami. Myślę, że terapeuta mógłby też pomóc przeanalizować to, co zrobiłaś mężowi i dlaczego to zrobiłaś. może całość jest mniej czarno-biała, niż myślisz.

Tak, masz rację - w ogóle nie radzę sobie z tym co zrobiłam mojemu ukochanemu. Czuję się z tym strasznie.

Napisane przez Madam_Timone

I ja również nic innego nie dopowiem.
Terapia powinna pomóc albo tylko Twoja, albo - jeśli mąż widzi jeszcze jakąś przyszłość dla Was - terapia małżeńska. Tobie pomoże zaakceptować, że to co się stało już się nie odstanie i przebaczyć sobie, mężowi też powinno być potem łatwiej, bo to, że Ci przebaczył nie musi oznaczać, że to rozumie, czy że się pogodził. Zresztą sama piszesz, że mąż pytał co on zrobił źle, taka terapia mogłaby mu również się z tą sprawą uporać do końca.
Powodzenia!

Mąż mówi, że nie wie co ma mi powiedzieć, poza tym, że jestem miłością jego życia. Przynajmniej kontaktu nie urwał bez słowa...
Mąż wtedy przy tej rozmowie pytał co zrobił☠źle, bo próbował sobie jakoś zracjonalizować prawdę, bo uwierzyć nie mógł i był w szoku.

Napisane przez Mojwa

Ale co zrobiłas? Bo nic poza zdrada mi do takiego opisu nie pasuje.
Mąż chce dalej z Tobą byc?

Odpowiedzią męża jest chyba wyjazd do przyjaciół, za granicę. Kiedyś tam mieszkał kilka lat, wiem, że pracę dostanie tam bez problemu, ma dużo kontaktów. Przy pakowaniu się większość rzeczy zostawił tutaj, ale on jest typem osoby nie przywiązującej wielkiej wagi do rzeczy materialnych.

[Karena 73]

Napisane przez Fleur_D

Przede wszystkim pozbądź się takiej przyjaciółki- mąż ci wybaczył, chce zacząć od nowa, a ta doradza rozstanie. Albo bardzo wredna, albo bardzo głupia, albo chce zająć twoje miejsce. To nie jest rada z dobrego serca.

Proponowałabym porozmawiać o tym ze specjalistą. Sama sobie nie poradzisz, tylko się męczysz.

Skąd ta pewność? Wiesz o co chodzi, bo ja nie, a widzisz przyjaciółka wie. Nazywanie jej w tej sytuacji głupią i wredną, to jakiś żart chyba. Mąż się wyprowadził za granicę, więc sprawa raczej jest poważna.

"Chyba po prostu nie umiem z nikim stworzyć bliskiej relacji i nie nadaję się na związek z kim Jak mam żyć z tym dalej? Z tym, że zawaliłam jak tylko się dało, na własne życzenie zniszczyłam wszystko. Jak mam teraz przez to przejść, psychicznie unieść poczucie winy? "

Nie użalaj się nad sobą. Skoro jesteś winna, postaraj się naprawić wyrządzone szkody. To najlepszy sposób na dalsze życie. Świństwa nie robi się przez przypadek, chyba przewidywałaś jakie będą konsekwencje kiedy to się wyda? Ty najlepiej wiesz co zrobiłaś, nawet nie chcę pytać, ale też nie oczekuj głaskania po głowie.
Terapia lekarstwem na kłamstwo, oszustwo i świństwo? No, chyba, że dla męża.

[kahoko hino]

Napisane przez Karena 73

Terapia lekarstwem na kłamstwo, oszustwo i świństwo? No, chyba, że dla męża.

tak, to jest lekarstwo, w ten sposób może poznać przyczynę swojego zachowania, przeanalizować sytuację i znaleźć wyjscie. jedni potrafią sami to wymysleć, inni potrzebują wsparcia - autorka ewidentnie nie radzi sobie z sytuacją, a uważam, że w sięganiu po pomoc nie ma nic złego.

[Fleur_D]

Napisane przez Karena 73

Skąd ta pewność? Wiesz o co chodzi, bo ja nie, a widzisz przyjaciółka wie. Nazywanie jej w tej sytuacji głupią i wredną, to jakiś żart chyba. Mąż się wyprowadził za granicę, więc sprawa raczej jest poważna.

W pierwszym poście pada stwierdzenie, że mąż wybaczył. Co prawda jest napisane, że mieszka u przyjaciół, ale odczytałam to jako formę nabycia dystansu do sytuacji. Słowa o szukaniu winy w sobie oraz o wybaczeniu, ciężko inaczej zinterpretować niż jako chęć walki o związek. W sytuacji, gdy obie strony chcą czegoś takiego, rada przyjaciółki była dziwna. Tak została przedstawiona sytuacja, więc na takich informacjach bazowałam.

Dopiero z dalszych postów dowiadujemy się, że wybaczenie to tak naprawdę żadne wybaczenie, mąż jest za granicą i mało zajmują się rozwiązaniem sytuacji.

Moim zdaniem dużo łatwiej będzie, gdy mąż ostatecznie się określi. Teraz pewnie jest mu trudno, ale za jakiś czas powinien się wypowiedzieć, czy walczycie o związek, czy się rozstajecie. Długotrwałe zawieszenie nie będzie dobre dla was obojga.

[asterbrunette]

Napisane przez Karena 73

Skąd ta pewność? Wiesz o co chodzi, bo ja nie, a widzisz przyjaciółka wie. Nazywanie jej w tej sytuacji głupią i wredną, to jakiś żart chyba. Mąż się wyprowadził za granicę, więc sprawa raczej jest poważna.

"Chyba po prostu nie umiem z nikim stworzyć bliskiej relacji i nie nadaję się na związek z kim Jak mam żyć z tym dalej? Z tym, że zawaliłam jak tylko się dało, na własne życzenie zniszczyłam wszystko. Jak mam teraz przez to przejść, psychicznie unieść poczucie winy? "

Nie użalaj się nad sobą. Skoro jesteś winna, postaraj się naprawić wyrządzone szkody. To najlepszy sposób na dalsze życie. Świństwa nie robi się przez przypadek, chyba przewidywałaś jakie będą konsekwencje kiedy to się wyda? Ty najlepiej wiesz co zrobiłaś, nawet nie chcę pytać, ale też nie oczekuj głaskania po głowie.
Terapia lekarstwem na kłamstwo, oszustwo i świństwo? No, chyba, że dla męża.

Moja przyjaciółka po prostu trzeźwo oceniła sytuację. Powiedziała, że cóż będę żałować do końca życia, bo lepszego faceta spotkać nie mogłam i że jej przykro strasznie, że mój mąż musi przez to wszystko przechodzić i ma nadzieję, że pozbiera się po tym, by stworzyć z kimś nowy związek.

Tych szkód nie mam jak naprawić, zadośćuczynić mężowi. Nie zmienię przeszłości. Stało się.

Napisane przez kahoko hino

tak, to jest lekarstwo, w ten sposób może poznać przyczynę swojego zachowania, przeanalizować sytuację i znaleźć wyjscie. jedni potrafią sami to wymysleć, inni potrzebują wsparcia - autorka ewidentnie nie radzi sobie z sytuacją, a uważam, że w sięganiu po pomoc nie ma nic złego.

Wniosek nasuwa mi się tylko jeden - więcej już z nikim nie wiązać się, a za męża trzymać kciuki i żyć mu wszystkiego co najlepsze w życiu...

[kahoko hino]

Napisane przez asterbrunette

Wniosek nasuwa mi się tylko jeden - więcej już z nikim nie wiązać się, a za męża trzymać kciuki i żyć mu wszystkiego co najlepsze w życiu...

widać u Ciebie ogromne poczucie winy. Oczywiscie, czasu nie cofniesz, przeszłosci nie zmienisz. Ale możesz zmienić siebie. Nie jestem zwolennikiem karania samego siebie, a to jest teraz to, co robisz. Rozumiem, że masz teraz taką potrzebę, jednak jesli to znacząco wpłynie na Twoje życie i podejmowane decyzje, to zdecydowanie udałabym się do specjalisty.

Myslałas o tym, co mysli mąż? Owszem, wyprowadził się, ale pytanie, czy on chce pracować nad związkiem, nadal Cię kocha, czy woli rozstanie? Jesli nie jestes w stanie teraz obiektywnie ocenić własnych potrzeb, spróbuj zauważyć jego, a następnie na nie odpowiedzieć.

[Fleur_D]

Wiesz, ty naprawdę potrzebujesz pomocy i to jak najszybciej. Nie podejmuj teraz żadnych decyzji, daj sobie czas, udaj się do specjalisty. Nawet ciąża usunięta w tajemnicy przed partnerem, który marzy o dziecku, nie wywołuje aż takiego poczucia winy o osoby bez problemów emocjonalnych. A mocje zwykle są najgorszym doradcą.

Czy leczyłaś się wcześniej na depresję? Wyprowadzka męża świadczy o tym, że sprawa jest poważna, jednak poczucie winy masz stanowczo zbyt wyolbrzymione. Ten objaw występuje czasami w chorobach afektywnych.

[Ethlinn21]

Faktycznie, jeśli wybaczył ale uciekł jak najdalej, może to nie być żadne wybaczenie. Z drugiej strony zostawił tutaj wiele rzeczy, mówi, że jesteś kobietą jego życia...
Nasuwa się wniosek, że on sam nie do końca pewnie wie, co robić. Wyprowadzenie się mogło być jeszcze na świeżych emocjach, a czasem takie emocje wymuszają na nas nawet najdrastyczniejsze kroki.

Po pierwsze, jeśli jesteście małżeństwem to znaczy, że przyrzekaliście SOBIE NAWZAJEM o siebie walczyć. Jasne, zawiniłaś, z tego co czytam musiałaś zrobić niezłe świństwo. Ale jesteście razem i chcieliście być na dobre i na złe. Więc przestań słuchać przyjaciółki (chociaż może rady bliskiej osoby są lepsze niż te od zupełnie niezwiązanych z sytuacją osób z forum internetowego), weź się w garść i zacznij walczyć.
Terapie to oczywiście świetne rozwiązanie, ale moim zdaniem powinnaś jeszcze raz szczerze porozmawiać z mężem. Powiedzieć mu, ile dla Ciebie znaczy, jak bardzo go kochasz i jak chcesz jego szczęścia.
Wiem, że poczucie winy każe Ci myśleć "będzie szczęśliwszy z kimś innym, ja nie nadaję się do niczego". Ale jesteście małżeństwem i nie pozwól się wciągnąć stereotypom XXI wieku, które mówią, że co drugie małżeństwo się teraz rozpada. Skoro Ci na nim zależy, to walcz.

[Hibiku]

Napisane przez Fleur_D

Dopiero z dalszych postów dowiadujemy się, że wybaczenie to tak naprawdę żadne wybaczenie, mąż jest za granicą i mało zajmują się rozwiązaniem sytuacji.

Przecież wybaczenie nie oznacza dania kolejnej szansy (a o tym piszesz).

[tyene]

Ciężko jest Ci doradzić nie wiedząc, co się stało, i jakie emocje Tobą kierowały. Widać, że nadal jesteś rozstrzęsiona, i nawet anonimowo nie dajesz rady napisać, co właściwie zrobiłaś. A w zależności od wielu czynników naprawdę wiele rad zależy od tego, co się stało i kiedy się stało. Inną sytuacją jest to, kiedy okłamałaś męża przy zawieraniu małżeństwa i okłamywałaś przez kilka lat, inną sytuacją jest to, kiedy w panice i histerii usunęłaś ciążę, chociaż mąż marzył o dziecku, inną jest to, jak wkręciłaś Was w ogromne długi, inną jest to, jak stwierdziłaś, że podwiążesz sobie jajniki i to zrobiłaś (chociaż mąż marzy o dziecku).

W zależności od tego co się stało Twój mąż może również potrzebować czasu, aby poradzić sobie np. z własną stratą albo cokolwiek takiego.

[Mojwa]

Napisane przez tyene

Ciężko jest Ci doradzić nie wiedząc, co się stało, i jakie emocje Tobą kierowały. Widać, że nadal jesteś rozstrzęsiona, i nawet anonimowo nie dajesz rady napisać, co właściwie zrobiłaś. A w zależności od wielu czynników naprawdę wiele rad zależy od tego, co się stało i kiedy się stało. Inną sytuacją jest to, kiedy okłamałaś męża przy zawieraniu małżeństwa i okłamywałaś przez kilka lat, inną sytuacją jest to, kiedy w panice i histerii usunęłaś ciążę, chociaż mąż marzył o dziecku, inną jest to, jak wkręciłaś Was w ogromne długi, inną jest to, jak stwierdziłaś, że podwiążesz sobie jajniki i to zrobiłaś (chociaż mąż marzy o dziecku).

W zależności od tego co się stało Twój mąż może również potrzebować czasu, aby poradzić sobie np. z własną stratą albo cokolwiek takiego.

No dokładnie, trudno bez konkretów doradzić cokolwiek.

[Fleur_D]

Napisane przez Hibiku

Przecież wybaczenie nie oznacza dania kolejnej szansy (a o tym piszesz).

Masz rację, choć w związkach to rzadkie połączenie. Zazwyczaj wybaczenie np: zdrady oznacza, że związek się kontynuuje. Choć można podejść do tego w sposób, o którym piszesz.

[Karena 73]

Napisane przez kahoko hino

tak, to jest lekarstwo, w ten sposób może poznać przyczynę swojego zachowania, przeanalizować sytuację i znaleźć wyjscie. jedni potrafią sami to wymysleć, inni potrzebują wsparcia - autorka ewidentnie nie radzi sobie z sytuacją, a uważam, że w sięganiu po pomoc nie ma nic złego.

Oczywiście, że nie ma nic złego w sięganiu po pomoc, ale to nie autorka została pokrzywdzona. Swoim postępowaniem doprowadziła do obecnej sytuacji.
Taki przykład: oszukujesz ludzi wystawiając w necie towar, którego nie masz. Zbierasz kasę, a kiedy sprawa się wydaje mówisz muszę iść do terapeuty, żeby zrozumieć motywy swojego postępowania? Nie sądzę. O to mi chodzi. Dlatego dalej twierdzę, że zamiast się użalać nad sobą powinna skupić się raczej na naprawie sytuacji. Jeżeli ukradła niech odda, jeżeli oczerniała niech sprostuje itp. Wtedy łatwiej o wybaczenie otoczenia, a także łatwiej żyć dalej i patrzeć w lustro.
Wtedy także można pomyśleć o powrocie męża. On pewnie dalej ją kocha, więc tym bardziej płacz w necie nic nie da. Trza się brać do roboty i naprawiać.

[Hibiku]

Napisane przez Fleur_D

Masz rację, choć w związkach to rzadkie połączenie. Zazwyczaj wybaczenie np: zdrady oznacza, że związek się kontynuuje. Choć można podejść do tego w sposób, o którym piszesz.

Szczerze mówiąc zazwyczaj gdy pojawia się temat właśnie kończącej bądź już dawno skończonej relacji (zarówno z partnerem, przyjacielem, jak i np. rodzicem) występuje i temat wybaczenia. Na pewno jest to częste w środowiskach chrześcijańskich, ale i na wszelkiego typu terapiach. Żeby bez żalu iść dalej, zwykle warto umieć wybaczyć drugiej stronie. Zostanie razem to tylko jedna z wielu możliwych opcji.

[Karena 73]

Napisane przez asterbrunette

Moja przyjaciółka po prostu trzeźwo oceniła sytuację. Powiedziała, że cóż będę żałować do końca życia, bo lepszego faceta spotkać nie mogłam i że jej przykro strasznie, że mój mąż musi przez to wszystko przechodzić i ma nadzieję, że pozbiera się po tym, by stworzyć z kimś nowy związek.

Tych szkód nie mam jak naprawić, zadośćuczynić mężowi. Nie zmienię przeszłości. Stało się.

Można naprawić przyszłość. Stać się innym człowiekiem.

---------- Dopisano o 12:37 ---------- Poprzedni post napisano o 12:35 ----------

Napisane przez Hibiku

Szczerze mówiąc zazwyczaj gdy pojawia się temat właśnie kończącej bądź już dawno skończonej relacji (zarówno z partnerem, przyjacielem, jak i np. rodzicem) występuje i temat wybaczenia. Na pewno jest to częste w środowiskach chrześcijańskich, ale i na wszelkiego typu terapiach. Żeby bez żalu iść dalej, zwykle warto umieć wybaczyć drugiej stronie. Zostanie razem to tylko jedna z wielu możliwych opcji.

Masz rację, często wybacza się komuś dla siebie samego.

[hubusiowo]

witajcie,sytuacja jest bardzo trudna i skomplikowana,i to dla obu stron.Uważam jednak ,że nie ma sytuacji bez wyjścia i jeżeli jest choć malutka szansa na ocalenie związku to trzeba podjąć to ryzyko i powalczyć o ukochaną osobę.Zdaję sobie sprawę z tego,że jest to trudne ale chyba warto...

[raita]

Zamiast się użalać jaka to podła i okrutna jesteś, zadecyduj czy o małżeństwo walczysz czy nie. Idź na jakąs terapie, psycholog, psychiatra (?).
Bo narazie to biadolisz, że mąż tkai kochany, że Ty taka zła, ale nic poza tym nie robisz.

[asterbrunette]

kahoko hino, Karena 73 Takie mam właśnie postanowienie. Próbować coś z sobą zrobić, próbować się zmienić. Starać się być lepszym człowiekiem.

Rozmawiałam dzisiaj z mężem przez telefon. Powiedział mi, że zawsze będzie mnie kochać, bo jestem dla niego najważniejszą osobą na świecie. Wybaczył, bo było to dla niego oczywiste. Mówił, że o rozwodzie nie myśli, bo sobie obiecał przy ślubie, że cokolwiek by się nie działo on o rozwód nie poprosi (wcześniej nie uznawał instytucji małżeństwa, jak mi się oświadczył, to nikt nie wierzył w to, bo wszyscy wiedzieli jaki ma stosunek do ślubów). Powiedział, że nie wyobraża sobie by po prostu odejść i zniknąć, na pewno chce mieć ze mną kontakt. Jednak nie wie czy wróci, w jakiej formie będzie nasze małżeństwo. Mówi, że nie wie co będzie dalej, jak będzie wyglądać przyszłość i najbliższe kilka lat. Teraz chce być sam i planuje tu zostać póki co. Powiedział, że nie wie czy ma mi teraz wierzyć w cokolwiek odnośnie przyszłości i że się pogubił teraz.

Fleur_D Nie leczyłam się na depresję. Może źle Cię zrozumiałam, ale jak miałam zareagować?Chyba normalne, że mam poczucie winy, bo jeszcze jakieś sumienie mam.

tyene okłamywałam go 2 lata.

[tyene]

No cóż, nie możesz zmusić męża do powrotu i skoro sprawa jest poważna (okłamywanie przez dwa lata) i dotyczy nieszczerości, złamania zaufania, to imho nie ma co przyspieszać.

Według mnie powinnaś skupić się na swojej terapii, i na relacji z mężem w takiej formie "znajomości". Nie musicie podejmować decyzji o rozstaniu teraz czy o wybaczaniu teraz. Skup się na sobie, na uleczeniu swoich ran, na zastanowieniu się, co jest przyczyną tej całej sytuacji. Nie utrudniaj jemu szukania dystansu.

Poczekajcie. Z tego co mówisz sprawa się dość poważna, prawda?

[Elfir]

Napisane przez asterbrunette

Powiedział, że nie wie czy ma mi teraz wierzyć w cokolwiek odnośnie przyszłości i że się pogubił teraz.
.

Zaproponuj terapię dla par.

[kahoko hino]

ja bym radziła w takim razie dać mężowi nieco przestrzeni i jednocześnie pracować nad sobą na terapii indywidualnej. Nie przekreśla Cię, kocha Cię. pewnie, że jest zagubiony w całej sytuacji. Ale nie chce się poddać, przynajmniej jeszcze nie teraz. Popracuj nad sobą, znajdź przyczynę tego wszystkiego (bo przecież nie okłamałaś go przypadkiem, z jakiegoś powodu tak zdecydowałaś). Rozwijaj się. Wrócisz silniejsza, a gdy i on ochłonie i poukłada sobie to w głowie, możecie zacząć pracować razem nad wspólnym życiem.

[201607010856]

Napisane przez Fleur_D

Przede wszystkim pozbądź się takiej przyjaciółki- mąż ci wybaczył, chce zacząć od nowa, a ta doradza rozstanie. Albo bardzo wredna, albo bardzo głupia, albo chce zająć twoje miejsce. To nie jest rada z dobrego serca.

Proponowałabym porozmawiać o tym ze specjalistą. Sama sobie nie poradzisz, tylko się męczysz.

Jak mój znajomy ranił swoją dziewczynę, zdradzał ją mentalnie to też doradziłam zerwanie - i to zrobił. Spokojnie, jestem szczęśliwa z moim partnerem, nie zamierzałam zajmować jego miejsca Po prostu szkoda było mi tej dziewczyny, nie zasługiwał na nią.