Zmiana wyznania, chłopaka czy staropanieństwo?

[syklamen]

Szybko się sprawy potoczyły, skoro już ślub bierzecie

No cóż powiem, że w obecnych czasach i w Twoim wieku nie ma co wybrzydzać. Trzeba albo brac co jest (czyli wyjść za mąż ze zmianą wiary) albo szukać innych możliwych rozwiązań (być z kolegą, po jakimś roku może się zaręczycie). Teraz to nie przelewki, jak będziesz miała zbyt wysokie wymagania, to męża nie znajdziesz.
Zostałaś wybrana spośród innych kandydatek, los się do Ciebie uśmiechnął

[preetamsingh]

Napisane przez syklamen

Szybko się sprawy potoczyły, skoro już ślub bierzecie

No cóż powiem, że w obecnych czasach i w Twoim wieku nie ma co wybrzydzać. Trzeba albo brac co jest (czyli wyjść za mąż ze zmianą wiary) albo szukać innych możliwych rozwiązań (być z kolegą, po jakimś roku może się zaręczycie). Teraz to nie przelewki, jak będziesz miała zbyt wysokie wymagania, to męża nie znajdziesz.
Zostałaś wybrana spośród innych kandydatek, los się do Ciebie uśmiechnął

Na postawione w temacie wątku pytanie odpowiem więc i ja:
ja bym brała staropanieństwo. Masz już 20 lat, nie oszukujmy się, to już "ten" wiek, a wiesz, jacy faceci są wybredni... Robią castingi, chca coraz młodsze, a 20 lat na karku to już emerytura na tym rynku, więc ja bym się nie łudziła, że jeszcze wyjdziesz za mąż w tym roku...

[fankapsychiatrii]

Napisane przez milionmalychkawalkow

Szanowna Autorko.
Przeczytałam Twojego posta i aż mną zatelepało. Twierdzisz, że jesteś katoliczką średnio praktykującą, tak? Nie zdziwi mnie zatem fakt, jeśli okaże się, że nie do końca wiesz, na czym polega wyznanie luterańskie i czym sie różni od katolickiego. Bo akurat to, na czym polega różnica w nabożeństwie jest tu najmniej istotne - w wierze nie chodzi o to, jakie zwyczaje się praktykuje, ale o to, w jaką wizję Boga się wierzy (od tak podstawowych różnic jak w islamie, chrześcijaństwie i judaizmie po kwestie raczej 'formalne' jak to jest w różnych odłamach religii chrześcijańskiej). Sądząc po tym co napisałaś, nigdy specjalnie się nad tym nie zastanawiałaś, bo inaczej nie miałabyś z tym problemu.
Jednak chyba źle zaczęłam swoją wypowiedź, bo aż nadto oczywisty jest fakt, że coś takiego jak 'bóg' nie istnieje. Jest to instytucja wymyślana przez kastę kapłańską w każdym, od prehistorycznych, społeczeństwie, by móc używać religii jako narzędzia manipulacji.

Jednak sedno sprawy nie tkwi w Twoim przypadku w problemie natury eschatologicznej... Ty zwyczajnie nie chcesz być postrzegana jako 'stara panna' - co sama zresztą podkreślasz - i dla tego byłabyś w stanie poświęcić uczucie, jakim darzysz drugą osobą i związać się z kimś, kto nie jest dla Ciebie nikim więcej niż kumplem.
Szczerze mówiąc, dla dobra ludzkości, powinnaś zerwać z jednym, zostawić w spokoju drugiego i płakać w kącie nad swoją dolą starej panny.

O dokładnie to, a starą panną to już sie czujesz i zakładam że masz chyba lat 50 minimum,że tak piszesz jakby lata młodości Ci całkowicie przeleciały i bardziej juz z górki...

[rzapek]

Szkoda, ze juz taka stara jestes, bo bycie starą panną jest straszne... Ale przecież nie zmienisz wyznania, bo co rodzina powie!

[gosiaska]

Napisane przez Lea_ny

https://wizaz.pl/forum/showthread.php?t=471966

Dziewczyno dałas się wciać z castingu ?? co za trep urządza castingi... byłaś jeszcze "szczęściarą "że Cię o tym powiadomił łaskawie. Ale Ty zamiast się zreflektowac brnelas dalej w zwiazek z burakiem... Wiem że go nei znam ale jakby ja takie coś usłyszała to pomyślałabym o nim jak najgorzej! Dziewczyno w tej chwili to kwestia religii w porownaniu z tym oraz wizją rzekomego "staropanienstwa" sa "pikusiem". BTW Ty go w ogóle kochasz ? Zastanów sie poważnie nad swoim życiem, sobą bo zrobisz sobie krzywdę !
o matko ... Chciałoby się powiedzieć. Wizaż uczy wizaż bawi, wizaż radzi, wizaż nigdy Cię nie zdradzi ....

---------- Dopisano o 22:35 ---------- Poprzedni post napisano o 22:28 ----------

Napisane przez preetamsingh

Na postawione w temacie wątku pytanie odpowiem więc i ja:
ja bym brała staropanieństwo. Masz już 20 lat, nie oszukujmy się, to już "ten" wiek, a wiesz, jacy faceci są wybredni... Robią castingi, chca coraz młodsze, a 20 lat na karku to już emerytura na tym rynku, więc ja bym się nie łudziła, że jeszcze wyjdziesz za mąż w tym roku...

Made my night !

---------- Dopisano o 22:38 ---------- Poprzedni post napisano o 22:35 ----------

Napisane przez syklamen

Szybko się sprawy potoczyły, skoro już ślub bierzecie

No cóż powiem, że w obecnych czasach i w Twoim wieku nie ma co wybrzydzać. Trzeba albo brac co jest (czyli wyjść za mąż ze zmianą wiary) albo szukać innych możliwych rozwiązań (być z kolegą, po jakimś roku może się zaręczycie). Teraz to nie przelewki, jak będziesz miała zbyt wysokie wymagania, to męża nie znajdziesz.
Zostałaś wybrana spośród innych kandydatek, los się do Ciebie uśmiechnął

.

[LadyMK]

matko, a gdzie tu MIŁOŚĆ?!

[gosiaska]

Napisane przez LadyMK

matko, a gdzie tu MIŁOŚĆ?!

Dokładnie !! podejrzewam że miłość odpadła podczas castingu.

[LadyMK]

lol ja w tamtym wątku o castingu też brałam udział litości...........
wizaż jest niesamowity, można na podstawie archiwum wątków pisać grube kryminały) bądź dramaty.. bądź cokolwiek innego

dobranoc

[gosiaska]

Napisane przez LadyMK

lol ja w tamtym wątku o castingu też brałam udział litości...........
wizaż jest niesamowity, można na podstawie archiwum wątków pisać grube kryminały) bądź dramaty.. bądź cokolwiek innego

dobranoc

Oj tak cała historia życia. to nawet lepsze niż FB

[maryanna3]

Gały mi na wierzch wyszły. Dziewczyno nadajesz się na perełkę wizażu w kategorii użytkownik!

Po 1. desperacja
Po 2. desperacja
Po 3. desperacja

i nic więcej nie mam do dodania oprócz może tego, że wg. Twoich kryteriów powinnam już w grobie leżeć bo o mój dobry boże za parę dni stuknie mi szczęśliwa 21, a...uwaga....uwaga-nie mam kandydata na męża

chyba zrobię casting

[TmargoT]

Napisane przez kasjana_

Dziękuję za Twoją opinię. Pisząc swój post, liczylam się z wieloma zdaniami. Jednak sądzę, że nie masz racji. Rozmawiałam czesto z moim chłopakiem na temat jego wyznania, jeszcze przed rozmową o rzekomej mojej zmianie. Wiem czy się nasze wyznania różnią. Moim zdaniem te róznice są małe. Jednak fakt, że miałabym to zmienić, nieco mnie paraliżuje.
A co do kwestii istnienia Boga, słyszałam już Twoją opinię z ust innej osoby. I niech ta kwestia rozstrzyga się indywidualnie, w sumieniu każde osoby. Dziękuję za Twoją opinię jeszcze raz, doceniam, co nie zmienia faktu, ze się do niej nie dostosuję, bo trzeba walczyć o szczeście.

sory jesli przeoczyłąm,ale nie lubie długich postów

czy oni nakazują ci zmnieć wiarę?
czy to jest warunkiem bycia razem?
czy zmiana wiary spowoduje wyrzeczenie się twojego boga,czy tylko przyjecie innych zasad?
czy wieliei różnice sa między waszymi wiarami?

[klempaa]

Napisane przez TmargoT

sory jesli przeoczyłąm,ale nie lubie długich postów

czy oni nakazują ci zmnieć wiarę?
czy to jest warunkiem bycia razem?
czy zmiana wiary spowoduje wyrzeczenie się twojego boga,czy tylko przyjecie innych zasad?
czy wieliei różnice sa między waszymi wiarami?

yyyy.... to moze jak się chce cos doradzic warto byłoby jednak przeczytac? bo wszystkie te informacje w pierwszym poście są

[TmargoT]

Napisane przez kasjana_

Witam,
od jakiegoś już dłuzszego czasu, pewien problem spędza mi sen z powiek. Jestem w zwiazku z pewnym chłopakiem, razem studiujemy. Od początku studiów jesteśmy razem. Od początku wiedziałam, ze jest protestantem (luteraninem) i cała jego rodzina, włącznie z ojcem- pastorem! Nigdy mi to nie przeszkadzało (ja jestem katoliczką). Często rozmawiamy o wspólnej przyszłości, mamy wspólne plany. W zwiazku, jak to w zwiazku róznie bywa,bywają złe chwile, ale jakoś udaje się to załgodzić. Problem z wyznaniem wyniknął w zeszłe wakacje. Mianowicie jego rodzina nie zachecała mnie do tego, abym przystąpiła do ich wyznania, ale ja ze ZWYKŁEGO SZACUNKU do jego ojca, towarzyszyłam swojemu chłopakowi na nabożeństwie, oczywiscie nie wypowiadajac żadnych formuł religijnych. Godzinę później poszłam do swojego kościoła- sama. Po pewnym czasie jednak wywnioskować mogłam, że nie zostanę żoną mojego chłopaka, dopóki nie zmienię wyznania! (pisanie o ślubie w mojej sytuacji, nie jest przesadą, uwierzcie, myślimy o tym już od dawna). Oczywiście, jest to dla mnie ogromny szok. W głebi duszy nie chce tego. Rozmawiałam z jego matką, która również była katoliczką i stała się luteranką- wyglądała raczej na zadowoloną. Moja rodzina jest raczej temu przeciwna, choć twierdzą, ze wybór należy do mnie. Ja jednak wiem, że taką decyzją bym ich skrzywdziła. Nie wiem co robić- z jednej strony, moja wiara katolicka nie jest zbyt mocno praktykowana, w kosciele bywam bardzo rzadko, z własnego wyboru, ale równocześnie przyznam szczerze, ze im chodzę mniej do kościoła, tym więcej zostaje mi czasu na własną refleksję na religią i staję się lepszym człowiekiem, niż byłam (paradoksalnie!) Czuję, ze to wyznanie jest częścia mnie. Co mam zrobić??? Muszę wybierać między szczęsciem, rodziną, wspólną pracą z mężem (praca w kancelarii adwokackiej) i tym wszystkim o czym zawsze marzyłam, a warunkiem koniecznym do tego jest zmiana wyznania (jego ojciec nie zgodzi sie na ślub z katoliczką) czy wybrać pełną lojalność wobec mojej rodziny i zostanie starą panną? (I to znów piszę bez przesady, znam siebie i swoje mozliwości interpersonalne i zycie- nie mam czasu absolutnie na NIC, więc nie ma szans, bym kogokolwiek poznała nowego. Poza tym mam już swoje lata.) Jest jeszcze trzecia opcja- wczoraj mój długoletni kolega stwierdził, ze chciałby być ze mną w zwiazku- jest starszy ode mnie. Zawsze dobrze nam się rozmawiało, ale nie podoba mi się zbytnio pod względem fizycznym, pod intelektualnym również bywa średnio. Kolega jest świetny do rozmów o pogodzie, szkole, etc. Jeśli zrezygnuję z obecnego chłopaka, to wybiorę tego drugiego. Ale watpię zebym z nim dłużej wytrzymała, dotyczas nasze kontakty była raczej bardzo sporadyczne. Natomiast, jeśli zdecyduję się na obecny układ, to za niecały rok się zareczymy i potem ślub i teoretycznie piękne, zapowiadane życie... Co wybrać? Brać to co jest z pewną dozą pewności (ale za jaką cenę)? Czy brać coś nowego bez większych perspektyw? Czy zostać sama? Proszę o wasze opinie- problem jest naprawdę skomplikowany, bo tu chodzi o moje sumienie co do Boga...

Napisane przez klempaa

yyyy.... to moze jak się chce cos doradzic warto byłoby jednak przeczytac? bo wszystkie te informacje w pierwszym poście są

jego ojciec sie nie zgadza,co nie oznacza,że i chłopk tez nie
o różnicach w religii i bogu nic nie pisała,więc nie rozumiem przytyku do mnie?
chyba masz problem z moją osobą :.

[klempaa]

Napisane przez TmargoT

jego ojciec sie nie zgadza,co nie oznacza,że i chłopk tez nie
o różnicach w religii i bogu nic nie pisała,więc nie rozumiem przytyku do mnie?
chyba masz problem z moją osobą :.

absolutnie nie mam wręcz przeciwnie, z większoscią Twoich postów się zgadzam.

o chłopaku było kilka postów dalej.
różnice w religii - tu wybacz, wydawało mi się, ze to powszechna wiedza, że KEA i KK to wyznania chrześcijańskie, więc i Bóg jest ten sam - róznice występują w innych kwestiach - głównie interpretacyjnych.

---------- Dopisano o 00:05 ---------- Poprzedni post napisano o 00:03 ----------

Napisane przez kasjana_

Pisząc posta, nie da się umiejetnie uwzględnić uczuć i niepweności mną targajacych. Stad pewnie odniosłaś wrażenie o moim 'wyrafinowaniu'. Tak nie jest. Kocham obecnego chłopaka, nie chcę go zmieniać, chciałabym spędzić z nim zycie, ale nie chcę tez zmieniać wyznania. Mój chłopak tego nie rozumie, bo jest pod zbyt dużym wpływem ojca. Ojciec maci mu w głowie. Wcześneij jak rozmawiałam z moim chłopakiem o wyznaniu, to on był w stanie zaakceptować fakt, że jest katoliczka i nią pozostanę. Po wczorajszej rozmowie- nie, jest stanowczo przeciw i myślę, ze go głównie prze ojca ;/ Twierdzą oboje, ze skoro matka zmieniła, to dla mnie tez to nie będzie problemem.
I tak naprawdę nie chcę chodzić z tym kolega, jak napisałam... On nie jest dla mnie. Ale naprawdę boję sie samotności. Kolega jest chociaż dobrym człowiekiem i nie potrafiłabym mu zrobić krzywdy, tyle wiem, więc jakbym z nim była, to lojalnie.

o tu o jest o tym, co chłopak na to

[TmargoT]

Napisane przez klempaa

absolutnie nie mam wręcz przeciwnie, z większoscią Twoich postów się zgadzam.

o chłopaku było kilka postów dalej.
różnice w religii - tu wybacz, wydawało mi się, ze to powszechna wiedza, że KEA i KK to wyznania chrześcijańskie, więc i Bóg jest ten sam - róznice występują w innych kwestiach - głównie interpretacyjnych.

zadałam pytanie dziewczynie o różnice.
ja je znam,jednak chciałam dowiedziec się od niej w czym widzi problem.
boga kochac można będąc zielonoświątkowcem,lutera nem,ewangelikiem, geko,czy rzymsko-katolikiem.
mogłabym zrozumieć ,gdyby musiała wybrac islam,czy wiarę jehowych,ale odłam katolicyzmu?

poza tym myśleć o zmnianie wiary po 2 mies. od poznania,sory castingu?

[SzmaragdowyKotek]

[QUOTE=Lea_ny;31482106]Ja nie mogłabym być z kimś, kto nie akceptuje mojej wiary i każe mi ją zmienić - i to dlatego, że tata mu tak każe. Dla mnie byłby to niestety problem nie do przeskoczenia



Gdybyś, jak już zostało to napisane, nie była tak zdesperowana i Twój związek rzeczywiście byłby związkiem poważnym, takim nastawionym na ślub, to napisałabym Ci tak:

Uważam, że problem tkwi nie w kwestii zmianie wyznania tylko uzależnieniu Twojego narzeczonego od ojca. Będziesz zawsze żyła w trójkącie - Wy i jego tatuś. Będzie wybierał imiona Waszym dzieciom, obrażał się jak coś będzie nie po jego myśli itd. To chora sytuacja i moim zdaniem trzeba się z niej ewakuować. Ty musisz byc NAJWAŻNIEJSZĄ osobą dla Twojego męża i vice versa. Każda osoba trzecia w związku to tłok i bokiem Ci to wyjdzie. To relacja toksyczna - w "Misiu" Barei jest takie humorystyczne powiedzenie, które zawsze przytacza mój mąż: "Matka siedzi z tyłu" tutaj ojciec powinien siedzieć z tyłu. Nie mylmy poprawnych relacji rodzice - dziecko z toksycznym kierowaniem jego życiem, bo to jest niedopuszczalne. Masz do czynienia po prostu z "synkiem tatusia", bo bardzo źle wróży na przyszłość. Myśle, że gdyby to była chora relacja z maminsynkiem, szybciej byś się ocknęła, bo jest to bardziej typowa sytuacja, tutaj jest o tyle gorzej, że nie dostrzegasz całego niebezpieczeństwa sytuacji, a jest ona bardzo niepokojąca.

[33owieczka]

Po pierwsze- zgadzam sie z wizażankami- bije z Ciebie, Autorko desperacja- "Jak nie ten, to drugi, a jak nie drugi, to zostane starą panną bo mam już aż 20 lat!!!!"
Ogarnij sie- sa dziewczyny zjadujące facetów po 30!

Po drugie- padło pytanie o slub ekumeniczny i nie odniosłas sie do niego, a za to odniosłas się do drugiej połowy tej wypowiedzi- zatem ją przeczytałaś. Może warto o tym pomyslec?

Po trzecie casting i termin znalezienia dziewczyny- cudo!

[MarudexuS]

[1=7623cb0b746b4d40e529fc1 23bf669aade741778_65822f0 7d8014;31484082],masz 20 lat a smecisz jakbys conajmniej po 30 tce byla i chodzila z nim od 5 lat.[/QUOTE]

Wow .. to ja chyba super mega odważna jestem bo po 30, między innymi ze względu na naciski w sprawie religii olałam ślub jakieś 2,5 miesiąca przed .... powinnam sobie kupić stado kotów

[syklamen]

Napisane przez MarudexuS

Wow .. to ja chyba super mega odważna jestem bo po 30, między innymi ze względu na naciski w sprawie religii olałam ślub jakieś 2,5 miesiąca przed .... powinnam sobie kupić stado kotów

No obowiązkowo, już nie ma dla Ciebie nadziei
Dobrze, że chociaż możesz mieć swoich małych, kocich przyjaciół. Osłodzą Ci te dni samotności, które Cię czekają przez resztę Twojego marnego, pozbawionego wspaniałej obecności osobnika płci męskiej życia

[tacyta]

Napisane przez TmargoT

zadałam pytanie dziewczynie o różnice.
ja je znam,jednak chciałam dowiedziec się od niej w czym widzi problem.
boga kochac można będąc zielonoświątkowcem,lutera nem,ewangelikiem, geko,czy rzymsko-katolikiem.
mogłabym zrozumieć ,gdyby musiała wybrac islam,czy wiarę jehowych,ale odłam katolicyzmu?

poza tym myśleć o zmnianie wiary po 2 mies. od poznania,sory castingu?

Luteranizm nie jest odłamem katolicyzmu ale chrześcijaństwa.

Zresztą autorka nie musi zmieniać wyznania, może pozostać katoliczką i wziąć ślub ekumeniczny. Ale problem religii ma tu znaczenie drugorzędne, główny problem tkwi w strachu autorki przed staropanieństwem. Ona boi się, że drugi raz juz nie będzie mieć takiego farta i nie wygra castingu na żonę.....:cojest :

---------- Dopisano o 10:53 ---------- Poprzedni post napisano o 10:51 ----------

Napisane przez MarudexuS

Wow .. to ja chyba super mega odważna jestem bo po 30, między innymi ze względu na naciski w sprawie religii olałam ślub jakieś 2,5 miesiąca przed .... powinnam sobie kupić stado kotów

To dobry pomysł Ich mruczenie zrekompensuje Ci niedogodności staropanieństwa.

[MarudexuS]

Napisane przez syklamen

No obowiązkowo, już nie ma dla Ciebie nadziei
Dobrze, że chociaż możesz mieć swoich małych, kocich przyjaciół. Osłodzą Ci te dni samotności, które Cię czekają przez resztę Twojego marnego, pozbawionego wspaniałej obecności osobnika płci męskiej życia

Napisane przez tacyta

Zresztą autorka nie musi zmieniać wyznania, może pozostać katoliczką i wziąć ślub ekumeniczny. Ale problem religii ma tu znaczenie drugorzędne, główny problem tkwi w strachu autorki przed staropanieństwem.

Tutaj akurat zgadzam się, że sytuacja z religią ma drugorzędne znaczenie, ale jeśli chodzi o sam temat ślubu ekumenicznego - niestety nie każda rodzina takie coś akceptuje.
Do mnie dotarło niestety tak późno,że moje zdanie, moje życie i poglądy są na ostatnim miejscu dla tych ludzi i samego exa. Ale lepiej późno niż wcale ...

Napisane przez tacyta

To dobry pomysł Ich mruczenie ukoi Ci niedogodności staropanieństwa.

Na razie mi ono nie grozi taka ze mnie desperatka, ze mam już nowego chłopa no bo jak to tak, sama? toż to po 30 wstyd

[syklamen]

Napisane przez MarudexuS

Tutaj akurat zgadzam się, że sytuacja z religią ma drugorzędne znaczenie, ale jeśli chodzi o sam temat ślubu ekumenicznego - niestety nie każda rodzina takie coś akceptuje.
Do mnie dotarło niestety tak późno,że moje zdanie, moje życie i poglądy są na ostatnim miejscu dla tych ludzi i samego exa. Ale lepiej późno niż wcale ...



Na razie mi ono nie grozi taka ze mnie desperatka, ze mam już nowego chłopa no bo jak to tak, sama? toż to po 30 wstyd

Musisz więc tak kierować sytuacją żeby w najbliższym czasie Ci się oświadczył. Pamiętaj, to Twoja ostatnia szansa. Nie zmarnuj jej. Inaczej możesz już powoli kompletować to stadko mruczków

[MarudexuS]

Napisane przez syklamen

Musisz więc tak kierować sytuacją żeby w najbliższym czasie Ci się oświadczył. Pamiętaj, to Twoja ostatnia szansa. Nie zmarnuj jej. Inaczej możesz już powoli kompletować to stadko mruczków

Jeden już jest problem w tym, że TŻtowy ale może w razie czego zostawi mi go na poczet stada

[rochelle_]

1. Poczytaj trochę nt. wiary swojego przyszłego małżonka, zanim zaczniesz się wahać. Piszesz, że jesteś katoliczką, ale niespecjalnie praktykującą. Jednocześnie "wbrew twoim przekonaniom" byłaby zmiana wiary. Dochodzę do wniosku, że te twoje przekonania to nic więcej jak zwyczajny strach przed "co ludzie powiedzą".
2. Jeśli twojemu facetowi nie przeszkadzało nigdy to, że jesteś katoliczką, ale jednocześnie nie potrafi powiedzieć swojemu ojcu, że nie może stawiać ew. przyszłej synowej takich warunków, to jest to fujara a nie TŻ, sorry.
3. Ogarnij się i przeczytaj, co sama napisałaś. Nie brzmisz jak dojrzała kobieta gotowa na ślub, ty jedynie marzysz o "byciu żoną" (bo koleżanki są, a ja nieee-eee).

[MarudexuS]

Napisane przez rochelle_

1. Poczytaj trochę nt. wiary swojego przyszłego małżonka, zanim zaczniesz się wahać. Piszesz, że jesteś katoliczką, ale niespecjalnie praktykującą. Jednocześnie "wbrew twoim przekonaniom" byłaby zmiana wiary. Dochodzę do wniosku, że te twoje przekonania to nic więcej jak zwyczajny strach przed "co ludzie powiedzą".

A ja tutaj akurat ją rozumiem. Mimo, że ja nie jestem w ogóle praktykująca nie chciałam zmienić wiary na katolicką, bo właśnie ona jest wbrew moim przekonaniom (a do tego byłam namawiana, dość upierdliwie). Teoretycznie można by powiedzieć, ze skoro i tak mam religię w nosie to co mi szkodzi, ale właśnie szkodzi to, że robiłabym to świadomie, z pełną premedytacją, w przeciwieństwie do chrztu, który został mi udzielony jak byłam mała.

Aczkolwiek niewykluczone, że autorka jedynie tym, co ludzie powiedzą się kieruje.

Napisane przez rochelle_

2. Jeśli twojemu facetowi nie przeszkadzało nigdy to, że jesteś katoliczką, ale jednocześnie nie potrafi powiedzieć swojemu ojcu, że nie może stawiać ew. przyszłej synowej takich warunków, to jest to fujara a nie TŻ, sorry.

3. Ogarnij się i przeczytaj, co sama napisałaś. Nie brzmisz jak dojrzała kobieta gotowa na ślub, ty jedynie marzysz o "byciu żoną" (bo koleżanki są, a ja nieee-eee).

A pod tym się mogę podpisać

[Osiak]

Napisane przez kasjana_

Witam,
od jakiegoś już dłuzszego czasu, pewien problem spędza mi sen z powiek. Jestem w zwiazku z pewnym chłopakiem, razem studiujemy. Od początku studiów jesteśmy razem. Od początku wiedziałam, ze jest protestantem (luteraninem) i cała jego rodzina, włącznie z ojcem- pastorem! Nigdy mi to nie przeszkadzało (ja jestem katoliczką). Często rozmawiamy o wspólnej przyszłości, mamy wspólne plany. W zwiazku, jak to w zwiazku róznie bywa,bywają złe chwile, ale jakoś udaje się to załgodzić. Problem z wyznaniem wyniknął w zeszłe wakacje. Mianowicie jego rodzina nie zachecała mnie do tego, abym przystąpiła do ich wyznania, ale ja ze ZWYKŁEGO SZACUNKU do jego ojca, towarzyszyłam swojemu chłopakowi na nabożeństwie, oczywiscie nie wypowiadajac żadnych formuł religijnych. Godzinę później poszłam do swojego kościoła- sama. Po pewnym czasie jednak wywnioskować mogłam, że nie zostanę żoną mojego chłopaka, dopóki nie zmienię wyznania! (pisanie o ślubie w mojej sytuacji, nie jest przesadą, uwierzcie, myślimy o tym już od dawna). Oczywiście, jest to dla mnie ogromny szok. W głebi duszy nie chce tego. Rozmawiałam z jego matką, która również była katoliczką i stała się luteranką- wyglądała raczej na zadowoloną. Moja rodzina jest raczej temu przeciwna, choć twierdzą, ze wybór należy do mnie. Ja jednak wiem, że taką decyzją bym ich skrzywdziła. Nie wiem co robić- z jednej strony, moja wiara katolicka nie jest zbyt mocno praktykowana, w kosciele bywam bardzo rzadko, z własnego wyboru, ale równocześnie przyznam szczerze, ze im chodzę mniej do kościoła, tym więcej zostaje mi czasu na własną refleksję na religią i staję się lepszym człowiekiem, niż byłam (paradoksalnie!) Czuję, ze to wyznanie jest częścia mnie. Co mam zrobić??? Muszę wybierać między szczęsciem, rodziną, wspólną pracą z mężem (praca w kancelarii adwokackiej) i tym wszystkim o czym zawsze marzyłam, a warunkiem koniecznym do tego jest zmiana wyznania (jego ojciec nie zgodzi sie na ślub z katoliczką) czy wybrać pełną lojalność wobec mojej rodziny i zostanie starą panną? (I to znów piszę bez przesady, znam siebie i swoje mozliwości interpersonalne i zycie- nie mam czasu absolutnie na NIC, więc nie ma szans, bym kogokolwiek poznała nowego. Poza tym mam już swoje lata.) Jest jeszcze trzecia opcja- wczoraj mój długoletni kolega stwierdził, ze chciałby być ze mną w zwiazku- jest starszy ode mnie. Zawsze dobrze nam się rozmawiało, ale nie podoba mi się zbytnio pod względem fizycznym, pod intelektualnym również bywa średnio. Kolega jest świetny do rozmów o pogodzie, szkole, etc. Jeśli zrezygnuję z obecnego chłopaka, to wybiorę tego drugiego. Ale watpię zebym z nim dłużej wytrzymała, dotyczas nasze kontakty była raczej bardzo sporadyczne. Natomiast, jeśli zdecyduję się na obecny układ, to za niecały rok się zareczymy i potem ślub i teoretycznie piękne, zapowiadane życie... Co wybrać? Brać to co jest z pewną dozą pewności (ale za jaką cenę)? Czy brać coś nowego bez większych perspektyw? Czy zostać sama? Proszę o wasze opinie- problem jest naprawdę skomplikowany, bo tu chodzi o moje sumienie co do Boga...

Mogę spytać czemu? Tak z czystej ciekawości. Czy luteranie modlą się do innego Boga niż ten w którego wierzysz? Będąc jeszcze praktykującą luteranką i chadzając na przykład na śluby do KK przeżegnywałam się po swojemu i jeśli modlitwą było np. Ojcze Nasz to mówiłam ją ze wszystkimi, poza końcówką brzmi identycznie.

No właśnie, tu się prawdopodobnie kłania to co już Xfrida napisała:

[1=7623cb0b746b4d40e529fc1 23bf669aade741778_65822f0 7d8014;31484467]Ja to wogole zaczynam podejrzewac ze ten nieszczesny ojciec pastor nic o tych planach slubnych nie wie i nigdy sie na ten temat nie wypowiadal,mysle ze to twoj facet wymyslil sobie taka wymowke zeby odwlec temat slubu na ktory ty tak napierasz.[/QUOTE]

Napisane przez karolynka90

Jesteś katoliczką?
Praktykujesz?
Uznajesz wszystkie zasady KK za słuszne? (zakaz antykoncepcji, zakaz przedślubnego seksu, zakaz in-vitro, zakaz aborcji nawet w przypadku ciąży zagrażającej życiu matki itd itd)

Wiesz czym się różnią Wasze wyznania?

Z tymi religiami to więcej szkody niż pożytku.

PS. Tekst o koledze, który ewentualnie może zostać Twoim chłopakiem... Żenada.

Zgadzam się w pełnej rozciągłości.

Napisane przez madana

Byłam świadkiem (jako strona katolicka) na ślubie przyjaciółki; wychodziła za mąż za kalwina (czyli też protestantyzm); ślub odbyła się w kk, ale udzielał go jednocześnie ksiądz i pastor- piękna i ekumeniczna uroczystość, czyli da się;
Tyle ze u ciebie problemem nie jest wiara, ale sam fakt złapania męża, aby "nie utracić czasu przydatności do spożycia", czyli nie być starą panną- dlatego jak trzeba by było przemalowałabyś się na różowo, zielono czy fioletowo, dlatego tez zmiana religii nie jest u ciebie poprzedzona jakąkolwiek refleksją, tylko jest zmianą kostiumową, aby tylko w rodzinie nie mówili, że jesteś starą panną. Straszne.

No i tu też popieram.

Swoją drogą mogę zapytać jaki jest sens brania w ogóle ślubu kościelnego i rozkmin na temat wiary skoro Autorko, sama piszesz że w sumie to katoliczką jesteś, ale do kościoła prawie nie chadzasz, i w dodatku SKRZYWDZIŁABYŚ swoją rodzinę (czy jak ktoś napisał "unieszczęśliwiła") bo przeszłabyś na inny odłam chrześcijaństwa.:rolleyes :

Ja nie wiem na jakim świecie żyję, ale moja rodzina,w większości jednak ewangelicka nigdy nie poczułaby się skrzywdzona gdybym przeszła na katolicyzm. Jakoś naprawdę dziwnie się czuję jak czytam takie rzeczy- jakby luteranizm był sektą.

[Lea_ny]

Napisane przez TmargoT

poza tym myśleć o zmnianie wiary po 2 mies. od poznania,sory castingu?

Casting był jesienią 2010 r.

[TmargoT]

Napisane przez Lea_ny

Casting był jesienią 2010 r.

no to poprawka,nie dopatrzyłam się roku
dla mnie i tak rozdmuchany problem.
skoro go kocha i jedynym wyjściem jest zmiana wiary,nie boga to OK.
przeciet to ten sam bóg,tylko w innym budynku go chwalą,a ksiądz ma żonę

[gosiaska]

Napisane przez TmargoT

no to poprawka,nie dopatrzyłam się roku
dla mnie i tak rozdmuchany problem.
skoro go kocha i jedynym wyjściem jest zmiana wiary,nie boga to OK.
przeciet to ten sam bóg,tylko w innym budynku go chwalą,a ksiądz ma żonę

Jak dla mnie to zmiana wiary to tzw. pikuś w porównaniu z innymi problemami Autorki. Tu mam na mysli desperację oraz domniemane staropanieństwo w razie zerwania.

[TheKey]

Przeczytałam cały wątek, ten jak i drugi - o "castingu" na dziewczynę
Generalnie odnoszę wrażenie że Autorka żyje w jakiejś innej rzeczywistości. Nie tylko chodzi mi tutaj o całą sytuację, ale również o jej odpowiedzi - nieadekwatne do pytań, oraz o ignorowanie większości postów i odpisywanie jedynie na ostatni post. To jak gadać do ściany, i tak nic nie dotrze.
A sytuacja sama w sobie też z kosmosu.
20 lat i staropanieństwo -
Zmiana wyznania jako nielojalność wobec rodziny -
Problem wyznania mimo iż Autorka jest niemal niepraktykująca -
Kolega jako alternatywa -