Trudna decyzja o posiadaniu potomstwa

[ooolaaa9]

Witam. Pisze ten post, bo nie mam komu się wyzalic... Otóż mam 22 lata, mój Tz 27. Jesteśmy ze sobą od 2 lat, za kilka miesięcy po ukończeniu przeze mnie studiów chcemy razem zamieszkać. Jesteśmy bardzo szczęśliwi, planujemy wspólna przyszłość, którą troche inaczej sobie wyobrażałam (studia, praca, ślub, dzieci). Problem polega na tym, że ja jestem chora. Dokładniej mam policystyczne jajniki, insulinoopornosc, dwie przepukliny kręgosłupa i wielotorbielowatość nerek. Chcielibyśmy w przyszłości mieć chociaż jedno dziecko. Zdaniem lekarzy powinnam zajść w ciążę przed 25 r.z. Mój Tz chciałby żebym zaszła w ciążę już teraz i chce rozpocząć starania o dziecko. Ja wolałabym poczekać jeszcze kilka lat, ale z drugiej strony zdaje sobie sprawę z tego, że mogę tego żałować i nie mieć nigdy dzieci, bo mogę mieć niewydolność nerek, coraz trudniej będzie mi zajść w ciążę przez policystyczne jajniki itd. Dochodzi kwestia finansowa, mianowicie ja obecnie nie pracuje, mój facet pracuje i jak na Polskie warunki dość dobrze zarabia. On deklaruje, że zarobi na całą rodzine. Co byście zrobiły na moim miejscu? Wiem, że nikt nie podejmie za mnie tej decyzji, ale po prostu chciałabym się kogoś poradzić, porozmawiać.. Może ktoś miał podobny przypadek?

[szklana_mgla]

Mojej koleżance mówili to samo, dziś ma 31 lat i 3 dzieci

[namisek1990]

Decyzja należy do Was obojga. To Wasza wspólna przyszłość. Czy jesteś gotowa na bycie matką? Czy widzisz siebie w takiej roli? Ważne, żebyś nie robiła nic wbrew własnej woli. To bardzo ważna decyzja. Trzeba rozważyć wszystkie za i wszystkie przeciw. Oczywiście największą rolę odgrywa Twoje zdrowie. Dziecko jest w dzisiejszej dobie szczęściem dla wielu ludzi. Ostatnio się zdziwiłam jak wiele kobiet/par ma problemy z zajściem w ciążę... Rozumiem Twoje obawy, co do sprawy finansowej. Podam Ci pewien przykład. Moja koleżanka ze szkolnej ławki miała problemy z narządami rodnymi. Lekarz wprost jej powiedział, że najlepiej by było aby jak najszybciej zaszła w ciążę bo może być różnie. Tak się stało. Miała wtedy 18lat. Los tak się ułożył, że dziecko wychowuje sama bo ojciec przestał się interesować. Ona mimo wszystko cieszy się zdrową córką, której poświęciła bardzo wiele. Pomogła jej rodzina. Skończyła studia zaoczne, pracuje. Mają się bardzo dobrze. Jeżeli nie czujesz się gotowa, masz obawy, powiedz to swojemu partnerowi. Wierzę, że razem podejmiecie decyzję.

szklana_mgla
Gratuluję koleżance

[Mija62]

Napisane przez ooolaaa9

Witam. Pisze ten post, bo nie mam komu się wyzalic... Otóż mam 22 lata, mój Tz 27. Jesteśmy ze sobą od 2 lat, za kilka miesięcy po ukończeniu przeze mnie studiów chcemy razem zamieszkać. Jesteśmy bardzo szczęśliwi, planujemy wspólna przyszłość, którą troche inaczej sobie wyobrażałam (studia, praca, ślub, dzieci). Problem polega na tym, że ja jestem chora. Dokładniej mam policystyczne jajniki, insulinoopornosc, dwie przepukliny kręgosłupa i wielotorbielowatość nerek. Chcielibyśmy w przyszłości mieć chociaż jedno dziecko. Zdaniem lekarzy powinnam zajść w ciążę przed 25 r.z. Mój Tz chciałby żebym zaszła w ciążę już teraz i chce rozpocząć starania o dziecko. Ja wolałabym poczekać jeszcze kilka lat, ale z drugiej strony zdaje sobie sprawę z tego, że mogę tego żałować i nie mieć nigdy dzieci, bo mogę mieć niewydolność nerek, coraz trudniej będzie mi zajść w ciążę przez policystyczne jajniki itd. Dochodzi kwestia finansowa, mianowicie ja obecnie nie pracuje, mój facet pracuje i jak na Polskie warunki dość dobrze zarabia. On deklaruje, że zarobi na całą rodzine. Co byście zrobiły na moim miejscu? Wiem, że nikt nie podejmie za mnie tej decyzji, ale po prostu chciałabym się kogoś poradzić, porozmawiać.. Może ktoś miał podobny przypadek?

Wiesz, decyzja o dziecku powinna być przemyślana i świadoma.
Mogę Ci tylko powiedzieć, że ja na Twoim miejscu starała bym sie teraz, i tak nie wiadomo ile będzie to trwało, a wcale aż takie łatwe nie musi być.

[Syl993]

Wszystko zalezy od tego czy jestes gotowa zostac matka. Czy jednak bedzie to za duze obciazenie dla Ciebie. Dziecko to sporo wyrzeczen ale i radosci.
Tez mam policystyczne jajniki jak Ty, tez lekarze mowili mi, zebym jak najszybciej decydowala sie na dziecko. U nas to wyszlo przez przypadek, wiec z zajsciem nie mialam problemu, zas z donoszeniem juz bylo dosc sporo komplikacji, na poczatku ciazy dostalam silnego krwawienia, dziwne zachowania organizmu, aby pozbyc sie zarodka. Lekarze mowili, ze to z kazdym rokiem jest coraz ciezej zajsc jak i donosic dziecko. Jesli jestes gotowa, to chyba najlepszy czas, aby postarac sie o malucha, bo moze to trwac jeden cykl ale tez moze wyniesc ponad rok.

[Antilia]

Dziewczyny doradzaja bys zadala sobie pytanie czy jestes gotowa zostac matka - to bardzo dobre i wazne pytanie, ale wg mnie powinnas takze zadac sobie pytanie w druga strone - czy jestes gotowa nie zostac nia nigdy? Czy życie bez dziecka byłoby dla Ciebie satysfakcjonujace, czy jest ono niezbedne? Czy jednak trudniejsze dla Ciebie byłoby zbyt wczesne pojawienie sie dziecka, byłoby bardziej kłopotem? Czy bierzesz pod uwagę adopcje jako alternatywę?

To bardzo trudny temat i musisz go przetrawić na wszelkie sposoby razem z partnerem, rozważyć różne opcje i różne alternatywy tego jak może wyglądać wasze życie.

[kalincia]

Czy brak dziecka zaważyłby na twoim życiu? Czy czujesz, że chcesz je mieć, czy tylko, że należy je mieć?

[Niebieskooka arystokratka]

To jest pewnie jedna z najważniejszych decyzji w Twoim życiu, którą musisz podjąć całkiem sama i z TŻ. Na pewno daj sobie jeszcze czas na przemyślenie tego.

[skazana_na_bluesa]

Ta, lekarze czesto strasza pcos. Sama to mam i 26 lat na koncie. Leczysz pcos? Jesli masz insulinoopornosc - odchudzasz sie? Bierzesz leki? Jesli masz problemy z waga to mozliwe, ze po schudnieciu torbiele znikna.
Ja bym sie w tym momencie nie pakowala w dzieco. Zamieszkajcie jak najszybciej razem i starajcie sie za jakis czas.

---------- Dopisano o 10:10 ---------- Poprzedni post napisano o 10:07 ----------

Jak dla mnie to moze byc nieuzasadniona histeria. Poza tym sa jeszcze opcje inseminacji, in vitro i adopcji. To, ze ktos samodzielnie nie moze poczac dziecka nie znaczy, ze go nie moze miec.

[ooolaaa9]

Adopcja to ostateczność. Chciałabym mieć własne dziecko, nasze wspólne i to jest chyba normalne. Póki co od kilku miesięcy kochamy się bez zabezpieczenia do końca i nie jestem w ciąży... Oprócz pcos to chodzi też o moje nerki i kręgosłup itd

[migotka_m]

Nie zdecydowałabym się w Twojej sytuacji na dziecko. Po kolei:

1 - lekarze lubią straszyć. I często nie mają racji. Skoro masz problemy to skonsultuj się ze specjalistą w dziedzinie płodności (klinika np.), zrób u nich badania, rozpocznij leczenie. Tam uzyskasz i najprawdopodobniej najlepsze leczenie, jak i najkonkretniejszą odpowiedź, czy i do jakiego wieku powinnaś zajść w ciążę. Nie opieraj takiej decyzji, na słowach jednego lekarza, który pewnie połowy potrzebnych badań nawet nie zrobił i leczy "na oko". (niestety tak wygląda rzeczywistość większosci gabinetów).

2 - skoro pracując zawodowo przysługuje Ci urlop macierzyński, to głupotą jest z tego świadomie rezygnować. A partner deklarować sobie może. Pewna to jest śmierć i podatki, a nie to, że będzie zarabiał minimum 5 tys przez okres 20 lat. Dodatkowo warto zdobyć jakieś doświadczenie zawodowe zanim zajdziesz w ciążę. Łatwiej będzie Ci później na rynku pracy.

3 - czy Ty się czujesz gotowa na matkę? Raczej na chwilę obecną nie. Czy ten związek jest gotowy na dziecko? Moim zdaniem nie. Znacie się dopiero dwa lata i są to dwa lata randek. To piękny i potrzebny okres w związku, ale warto (po ślubie czy przed ślubem), jednak dać sobie czas na dotarcie się w codziennym kontakcie, wspólnym życiu na jeden rachunek, pod jednym dachem. Dopiero później jak dla mnie można pomyśleć o dziecku. No i dochodzi jeszcze kwestia tego, jak Twój mężczyzna sobie dziecko wyobraża. Uwierz, że wielu mężczyzn (i wiele kobiet) żyje w Nibylandii, w której dziecko to taki słodki bobasek, co to wystarczy nakarmić, przewinąć i umyć, pstryknąć fotkę i jest bajera. A jak ma rok to bawi się samo, zostaje chętnie z nianią i nie marudzi. Część mężczyzn niestety, uważa też, że ogarnięcie takiego małego dziecka to zadanie kobiety i oni pewnych rzeczy robić nie muszą. Warto o tych kwestiach też porozmawiać zanim się radośnie stwierdzi: chcemy dziecko. Dobrze mieć świadomość co rzeczywiście ta decyzja ze sobą niesie.

I na sam koniec: nawet jeśli medycyna jednoznacznie Ci powie (w co wątpię), że masz czas do 25 roku życia, to dalej masz do tego czasu 3 lata a nie 3 miesiące

---------- Dopisano o 12:10 ---------- Poprzedni post napisano o 12:07 ----------

Ehh... Tylko po co ja się produkuję i o jakiej odpowiedzialności i przemyśleniu sprawy mówię, skoro ani mieszkania wspólnego, ani studiów ukończonych, ani pracy, ale od kilku miesięcy już są starania o ciążę.

To po co autorko w ogóle pytasz o zdanie? Powiesz partnerowi, że już się nie staracie bo panie na wizażu powiedziały, że to może nie najlepszy pomysł?

Takie postępowanie kiepsko świadczy o dojrzałości potencjalnego rodzica.

[skazana_na_bluesa]

Ponawiam pytanie- co z waga i leczeniem?

[kalincia]

Napisane przez ooolaaa9

Adopcja to ostateczność. Chciałabym mieć własne dziecko, nasze wspólne i to jest chyba normalne. Póki co od kilku miesięcy kochamy się bez zabezpieczenia do końca i nie jestem w ciąży... Oprócz pcos to chodzi też o moje nerki i kręgosłup itd

Czyli już zdecydowałaś.

[migotka_m]

Napisane przez kalincia

Czyli już zdecydowałaś.

Ta...

Byleby dla dobra autorki się nie okazało, że pan, który ma zapędy : po co Ci praca ja zarobię na rodzinę, nie miał też zapędów: opieka nad dzieckiem to Twoja sprawa, po coś siedzisz w domu. Dodatkowo zrób pranie, ugotuj, posprzątaj i bądź gwiazdką porno.

[robcia]

Ja musiałam podjąć taką decyzję mając lat 19-naście.Dziś nie żałuję,nie wyobrażam sobie ,że mogłabym nie mieć dzieci ale wiem ,że nie dla każdej kobiety to jest aż tak ważne. Przy policystycznych jajnikach wczesne zajście w pierwszą ciążę sprawia,że łatwiej zajść w drugą.

[migotka_m]

Dziewczyno czy Ty masz rozdwojenie jaźni? Przeczytałam wszystkie Twoje posty i zdurniałam...

Diagnozujesz się głównie przez wizaż. Do ginekologa chodzisz, ale większej diagnostyki, upewnienia się co do leczenia, co do swojej płodności NIC ZERO. Dodatkowo jesteś na samym początku leczenia i nawet nie ustabilizowało Ci się jeszcze nic, a Ty już się starasz o dziecko...

Dodatkowo w jednej ze swoich wypowiedzi piszesz:

Witam. 4 dni temu kochałam się do końca z mężem. Dzisiaj zaczął pobolewac mnie brzuch jak na @ i dostałam plamienia jasnorozowego. Dzisiaj jest mój 18 dzień cyklu. Czy to plamienie może oznaczać zapłodnienie lub implantacje? Pomocy

Jaki mąż?? Jak teraz piszesz, że ani ślubu nie macie, ani nie mieszkacie razem? Litości...


Zachowujesz się jak małolata, która nic nie poczytała, nic nie sprawdziła, niczego nie przemyślała, tylko ktoś jej gdzieś tam powiedział, że ciąża to najlepiej do 25 roku życia (a mówią tak nawet zdrowym kobietom), to już hop siup w wieku 21 lat się o tą ciążę staram.

Poziom dojrzałości zero i pięć metrów mułu. Sorry. Mam po prostu na takie zachowania alergię. Mam alergię na brak odpowiedzialności i dojrzałości w kwestii decydowania o tym czy na świecie ma się pojawić nowy człowiek. Bo wtedy najczęściej on za tą głupotę i niedojrzałość płaci.

[9bfc43f248fa3dd370e3b645ec22fc32ebbe1d0f]

Skoro uprawiasz seks bez zapezpiecznia to o czym mowa? Uwazasz, ze jak podejmiesz decyzje "robimy dziecko" to magicznie w ciaze zajdziesz? Przeciez wy juz sie staracie o dziecko...

[migotka_m]

Ja pomijając nieścisłości w Twoich wypowiedziach nie rozumiem teś postępowania Twojego lekarza.

Czy on Ci wprost TERAZ kazał się starać, czy wyraził opinię, że do 25 roku życia byłoby fajnie?

Bo samo zajście w ciążę to początek drogi, trzeba ją jeszcze utrzymać. Ty masz problemy zdrowotne, okres, którego albo 3 miesiące nie ma, albo trwa miesiąc, niski progesteron (wiesz, że on odpowiada za utrzymanie ciąży do 12 tygodnia, zanim jego funkcji nie przejmie łożysko?), dodatkowo inne problemy zdrowotne i ZAMIAST to najpierw wszystko ogarnąć i zdiagnozować to Wy już się staracie...

Nie rozumiem tego. Zajdziesz i nie daj Boże poronisz (np. przez zbyt niski progesteron), i dopiero Ci to przejedzie po psychice. Nie lepiej na chwilę obecną skupić się jednak na leczeniu ?

[raita]

Napisane przez ooolaaa9

Adopcja to ostateczność. Chciałabym mieć własne dziecko, nasze wspólne i to jest chyba normalne. Póki co od kilku miesięcy kochamy się bez zabezpieczenia do końca i nie jestem w ciąży... Oprócz pcos to chodzi też o moje nerki i kręgosłup itd

Czyli się już staracie o dziecko...

[ooolaaa9]

W moim przypadku zajście w ciążę nie będzie proste. Wspolzyje od jakiegoś czasu bez zabezpieczenia, od 3 miesięcy regularnie z finałem w środku. Lekarz mi powiedział że u mnie w ogóle nie występuje owulacja. Dostałam od swojego lekarza duphaston i clostilbegyt, prócz tego leki na insulinoopornosc. Bez leków są naprawdę małe szanse na ciąże.. Zastanawiam się czy brać te leki i starać się na 100% juz teraz czy poczekać te 4 miesiące aż się obronie i zamieszkamy razem

[Hibiku]

Napisane przez ooolaaa9

W moim przypadku zajście w ciążę nie będzie proste. Wspolzyje od jakiegoś czasu bez zabezpieczenia, od 3 miesięcy regularnie z finałem w środku. Lekarz mi powiedział że u mnie w ogóle nie występuje owulacja. Dostałam od swojego lekarza duphaston i clostilbegyt, prócz tego leki na insulinoopornosc. Bez leków są małe szanse na ciąże..

może odpowiesz w końcu na pytania które zadano?

[ooolaaa9]

Lekarz, nie kazał mi się już teraz starać o dziecko. Wspomniał tylko żebym nie odkładać tej decyzji. Gdybym miała tylko policystyczne jajniki to pół biedy. Boje się o nerki, bo z czasem będą się powiekszaly i zmniejszały swoją wydolność aż nastąpi niewydolność nerek.. Poza tym mój kręgosłup póki co jestem młoda i mimo tego że mam spore przepukliny i raz w roku musze mieć serię zastrzyków z ketonalu to jakoś to znosze, a wraz z wiekiem może być gorzej... Mówicie, że najpierw powinnam się leczyć, ale jak? Na policystyczne jajniki to chyba tylko tabletki antykoncepcyjne

[skazana_na_bluesa]

bądźże odpowiedzialna. lekarz nie powiedział, że już teraz masz się starać, zapewne chodziło mu o to, że po 30-stce możesz mieć problemy. zacznij od uregulowania spraw hormonalnych - jeśli nie masz owulacji to nie ma szansy na ciążę, logiczne. skoro masz insulinooporność to zacznij od schudnięcia - zdrowiej dla kręgosłupa.

[ooolaaa9]

Ehhh.. problemy to ja mam już

[Hibiku]

Napisane przez ooolaaa9

Lekarz, nie kazał mi się już teraz starać o dziecko. Wspomniał tylko żebym nie odkładać tej decyzji. Gdybym miała tylko policystyczne jajniki to pół biedy. Boje się o nerki, bo z czasem będą się powiekszaly i zmniejszały swoją wydolność aż nastąpi niewydolność nerek.. Poza tym mój kręgosłup póki co jestem młoda i mimo tego że mam spore przepukliny i raz w roku musze mieć serię zastrzyków z ketonalu to jakoś to znosze, a wraz z wiekiem może być gorzej... Mówicie, że najpierw powinnam się leczyć, ale jak? Na policystyczne jajniki to chyba tylko tabletki antykoncepcyjne

Litości dziewczyno, znajdź sensownego lekarza który będzie cię prowadził i zacznij myśleć... zastanów się jaki sens ma urodzenie dziecka za wszelką cenę kiedykolwiek, jakkolwiek nie ważne czy będziesz mogła je wychować, czy będziesz po tym niepełnosprawna, ba! czy dziecko będzie miało jakąkolwiek szansę urodzić się i być zdrowe. Zacznij szanować swoje zdrowie i tę istotę którą chcesz powołać na świat, chwilowo traktujesz je jak zabawkę...

[skazana_na_bluesa]

dobra, nie wiem, jak mam ci bardziej łopatologicznie wyłożyć to wszystko

[migotka_m]

A ja znowu zapytam dlaczego w innym miejscu o swoim chłopaku z którym nawet nie mieszkasz , piszesz mąż ?

[nieogarniamjuz]

Napisane przez ooolaaa9

Witam. Pisze ten post, bo nie mam komu się wyzalic... Otóż mam 22 lata, mój Tz 27. Jesteśmy ze sobą od 2 lat, za kilka miesięcy po ukończeniu przeze mnie studiów chcemy razem zamieszkać. Jesteśmy bardzo szczęśliwi, planujemy wspólna przyszłość, którą troche inaczej sobie wyobrażałam (studia, praca, ślub, dzieci). Problem polega na tym, że ja jestem chora. Dokładniej mam policystyczne jajniki, insulinoopornosc, dwie przepukliny kręgosłupa i wielotorbielowatość nerek. Chcielibyśmy w przyszłości mieć chociaż jedno dziecko. Zdaniem lekarzy powinnam zajść w ciążę przed 25 r.z. Mój Tz chciałby żebym zaszła w ciążę już teraz i chce rozpocząć starania o dziecko. Ja wolałabym poczekać jeszcze kilka lat, ale z drugiej strony zdaje sobie sprawę z tego, że mogę tego żałować i nie mieć nigdy dzieci, bo mogę mieć niewydolność nerek, coraz trudniej będzie mi zajść w ciążę przez policystyczne jajniki itd. Dochodzi kwestia finansowa, mianowicie ja obecnie nie pracuje, mój facet pracuje i jak na Polskie warunki dość dobrze zarabia. On deklaruje, że zarobi na całą rodzine. Co byście zrobiły na moim miejscu? Wiem, że nikt nie podejmie za mnie tej decyzji, ale po prostu chciałabym się kogoś poradzić, porozmawiać.. Może ktoś miał podobny przypadek?

jeśli jesteś pewna, że to właśnie z tym mężczyzną chcesz założyć rodzinę itp. to nie widzę problemu. oboje jesteście dorośli, macie prace i chcecie wspólnie zamieszkać. od ciebie zależy czy jesteś już gotowa na dziecko czy nie.

[Yennefer92]

.

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez Yennefer92

To chyba jest najważniejsze z pytań postawionych w tym wątku.

to akurat mocno na wyrost pytanie.