Nowotwór u bliskiej osoby.

[cotynato]

Długo zastanawiałam się czy założyć taki wątek.
Nie wiem czy ktoś tu dotrze, czy wybrałam właściwy temat, dział, czy może taki wątek już jest, ale ja go nie znalazłam?

Chodzi o to, że jestem totalnie załamana- okazało się, że mój tatko ma guza.
Znalazłam forum onkologiczne, piszę tam, ale jednak wizaż jest mi bardziej bliski. Tutaj czuję się jak w "domu" i pomyślałam, że może znajdą się osoby, które przez to przechodzą, które tak jak ja teraz potrzebują takiego swojego miejsca?

[ChocoMonster]

Mój dziadek miał nowotwór, którego pokonał. Rozumiem jak Ci ciężko, staraj się być silna i wspierać tatę

[Ofelia 20]

Napisane przez cotynato

Długo zastanawiałam się czy założyć taki wątek.
Nie wiem czy ktoś tu dotrze, czy wybrałam właściwy temat, dział, czy może taki wątek już jest, ale ja go nie znalazłam?

Chodzi o to, że jestem totalnie załamana- okazało się, że mój tatko ma guza.
Znalazłam forum onkologiczne, piszę tam, ale jednak wizaż jest mi bardziej bliski. Tutaj czuję się jak w "domu" i pomyślałam, że może znajdą się osoby, które przez to przechodzą, które tak jak ja teraz potrzebują takiego swojego miejsca?

Na intymnym pewnie byłby większy odzew

Moja mama miała raka piersi, zdiagnozowano go 3,5 roku temu. Przeszła mastektomie i cykl chemioterapii. Do dzisiaj leczy się hormonalnie, jeszcze zostały jej dwa lata. Też mi było ciężko, ale zawsze sobie powtarzałam, że musi być dobrze. Przecież choroba to nie jest od razu wyrok. Starałam się nie załamywać i wspierać moją mamę. Żyłam dość normalnie, tylko z tą świadomością, że mama jest chora. Wiedziałam, że bardzo źle znosi leczenie, była bardzo wredna, ale nie brałam jej słów do siebie. Chemioterapia się skończyla, mamie odrosły włosy, czuła się coraz lepiej, teraz jest pod stałą kontrolą różnych specjalistów i wszystko jest dobrze Mama jest narazie na rencie, ale potem ma w planach wrócić do pracy. Jestem optymistką i mam nadzieję, że choroba już nigdy nie wróci.

Co do Twojego taty, to pamiętaj, przecież nie każdy guz jest złośliwy, a czasami nawet jeżeli jest, to są też różne metody leczenia. Choroba to nie jest wyrok. Trzeba być dobrej myśli, wspieraj tatę i bądź z nim. Mało napisałaś, wiec pewnie jeszcze wszystkiego dokładnie nie wiecie. Może się okaże, że to nic groźnego i skończy się na strachu.

[moniczorek]

Jeśli można to tak określić....to ja mam niestety "wprawe" mój dziadke zmarł na raka..,moja mama walczy z różnymi guzami, sama tez coś mam ale jeszcze do końca nie wiadomo co ( chociaz staram sie nie zakładać najgorszego może to zwykła torbiel )....najważniejsze , żeby najbliższa osoba czuła że ma wsparcie w rodzinie. Czas przyzwyczaja do bólu który czujemy w momencie diagnozy...ale nigdy nie bedziemy w stanie się z tym pogodzić. Trzyma się!

a to już zdiagnozowany guz?

[nietypowynick]

Cotko moja rodzina jest "skażona", ostatnio wujek chorował, wyleczyli go a teraz markery nowotworowe czy jakos tak wychodzą niepokojąco. Doskonale wiem co czujesz.
Powiem Ci, że przy dizsiejszej medycynie nowotwór to nie wyrok, to w wielu przypadkach zwykła choroba wyleczalna troszke dłużej niż zwykłe przeziębienie.

[cotynato]

Właśnie o to chodzi, że mój tato ma guza płuc, prawdopodobnie z przerzutami. Nieoperacyjny, wykryty bardzo późno. Więc To prawie jak wyrok patrząc na statystyki. Napisałam na forum onkologicznym, zaraz po tym jak tato wrócił z wynikami tomografii. Tam powiedziano mi, żebym nastawiła się na chemię paliatywną, więc jestem strasznie podłamana.

To straszne, że tak wiele osób umiera od tego cholerstwa. Jednak czytanie o tym, że komuś się udało ... jest cudowne i daje jakieś nadzieje. Nikłe ale jednak.

---------- Dopisano o 16:49 ---------- Poprzedni post napisano o 16:46 ----------

A co do kategorii w jakiej umieściłam mój wątek... Mam wrażenie, ze intymne to taka pogoń za sensacją. Ja bym chciała znaleźć ludzi, którzy to przeszli, ludzi którzy to przechodzą i potrzebują się wygadać, porozmawiać, wypłakać ( tak jak ja teraz, czasami). Zawsze lepiej przechodzi się to z kimś kto wie jak to wygląda " od środka" a nie tylko z opowiadań.

[malina885]

Napisane przez cotynato

Właśnie o to chodzi, że mój tato ma guza płuc, prawdopodobnie z przerzutami. Nieoperacyjny, wykryty bardzo późno. Więc To prawie jak wyrok patrząc na statystyki. Napisałam na forum onkologicznym, zaraz po tym jak tato wrócił z wynikami tomografii. Tam powiedziano mi, żebym nastawiła się na chemię paliatywną, więc jestem strasznie podłamana.

To straszne, że tak wiele osób umiera od tego cholerstwa. Jednak czytanie o tym, że komuś się udało ... jest cudowne i daje jakieś nadzieje. Nikłe ale jednak.

---------- Dopisano o 16:49 ---------- Poprzedni post napisano o 16:46 ----------

A co do kategorii w jakiej umieściłam mój wątek... Mam wrażenie, ze intymne to taka pogoń za sensacją. Ja bym chciała znaleźć ludzi, którzy to przeszli, ludzi którzy to przechodzą i potrzebują się wygadać, porozmawiać, wypłakać ( tak jak ja teraz, czasami). Zawsze lepiej przechodzi się to z kimś kto wie jak to wygląda " od środka" a nie tylko z opowiadań.

Wiem, co czujesz. Od roku moja mama walczy z nowotworem. Przez kilka miesięcy było ok, ale ostatnie badanie coś wykazało. Mam nadzieję, że "to " nie powrót.
Jedno jest pewne, nie można się poddawać, należy żyć dniem dzisiejszym i być silnym dla swoich bliskich i dla siebie.

[m_martka]

Cotko bardzo ci współczuje i wiem co przechodzisz. W moim wypadku chora jest siostra. Zachorowała w czasie ciąży, dziecko urodziła a następnie po zrobieniu badan okazało się ze ma ziarnice złośliwa w poważnym stadium, miała podawana chemie którą bardzo źle znosiła. Potem guzy zaczęły zanikać. To było dwa lata temu. Ostatnio źle jej wyszły markery, musiała mieć zrobione badanie które bardzo dużo kosztuje a nfz odmówił refundacji dopiero za drugim podejściem się udało ale niestety badania potwierdziły to czego się obawialiśmy, siostra ma nawrot, teraz czekamy na dalsze decyzje onkologa

[_vixen_]

Napisane przez Ofelia 20

Moja mama miała raka piersi, zdiagnozowano go 3,5 roku temu. Przeszła mastektomie i cykl chemioterapii. Do dzisiaj leczy się hormonalnie, jeszcze zostały jej dwa lata. Też mi było ciężko, ale zawsze sobie powtarzałam, że musi być dobrze. Przecież choroba to nie jest od razu wyrok. Starałam się nie załamywać i wspierać moją mamę. Żyłam dość normalnie, tylko z tą świadomością, że mama jest chora. Wiedziałam, że bardzo źle znosi leczenie, była bardzo wredna, ale nie brałam jej słów do siebie. Chemioterapia się skończyla, mamie odrosły włosy, czuła się coraz lepiej, teraz jest pod stałą kontrolą różnych specjalistów i wszystko jest dobrze Mama jest narazie na rencie, ale potem ma w planach wrócić do pracy. Jestem optymistką i mam nadzieję, że choroba już nigdy nie wróci.

Moja ciotka po pierwszy raz wykrytym raku piersi jeszcze ze 30 lat przeżyła, a pamiętajmy, że to były inne czasy.
Niestety rak piersi jest bardzo powszechną chorobą, wykrywaną nawet u 16latek (tak powiedziała pani doktor, która robiła mojej mamie USG, dlatego dziewczyny BADAJCIE SIĘ REGULARNIE). Ale skutkuje to również coraz lepszymi metodami leczenia.

Mój dziadek ma raka - płuca, jelito grube, nadnercza. Zero leczenia, jest w domu. Funkcjonuje normalnie, na szczęście nie ma boleści, tylko duszności. Bardzo boję się tego, jak to się skończy i mam nadzieję, że nastąpi to nagle, żeby nie leżał tygodniami, miesiącami w łóżku i nie cierpiał.

cotynato, nie potrafię nawet sobie wyobrazić, co czujesz. To jest banał, ale musisz być silna dla taty, starać się normalnie życ, nie robić na codzień stypy w domu, jeśli mieszkasz z rodzicami. Bo dla osoby chorej ciężka też jest świadomośc, że inni cierpią, tak jakby przez nią.

Polecam wam książkę, zakończenie niestety złe, ale można zrozumieć lepiej osobe chorą:
http://merlin.pl/Czasami-wolam-w-nie.../1,293914.html

[malina885]

Napisane przez _vixen_

Moja ciotka po pierwszy raz wykrytym raku piersi jeszcze ze 30 lat przeżyła, a pamiętajmy, że to były inne czasy.
Niestety rak piersi jest bardzo powszechną chorobą, wykrywaną nawet u 16latek (tak powiedziała pani doktor, która robiła mojej mamie USG, dlatego dziewczyny BADAJCIE SIĘ REGULARNIE). Ale skutkuje to również coraz lepszymi metodami leczenia.

Mój dziadek ma raka - płuca, jelito grube, nadnercza. Zero leczenia, jest w domu. Funkcjonuje normalnie, na szczęście nie ma boleści, tylko duszności. Bardzo boję się tego, jak to się skończy i mam nadzieję, że nastąpi to nagle, żeby nie leżał tygodniami, miesiącami w łóżku i nie cierpiał.

cotynato, nie potrafię nawet sobie wyobrazić, co czujesz. To jest banał, ale musisz być silna dla taty, starać się normalnie życ, nie robić na codzień stypy w domu, jeśli mieszkasz z rodzicami. Bo dla osoby chorej ciężka też jest świadomośc, że inni cierpią, tak jakby przez nią.

Polecam wam książkę, zakończenie niestety złe, ale można zrozumieć lepiej osobe chorą:
http://merlin.pl/Czasami-wolam-w-nie.../1,293914.html

zgadzam się, niestety na początku ja popełniłam ten błąd, ale szybko zdałam sobie sprawę, że nie można pokazywać swojego bólu. Teraz nie płaczę w niczyjej obecności( oprócz Tż i jak jestem jestem sama) Mam chwile słabości, ale trzeba walczyć i ciągle iść do przodu.

Autorko trzymam kciuki i wysyłam ciepło

[_vixen_]

Napisane przez malina885

zgadzam się, niestety na początku ja popełniłam ten błąd, ale szybko zdałam sobie sprawę, że nie można pokazywać swojego bólu.

Może nie chodzi o to, żeby zachowywać sie sztucznie wesoło.

Z moim dziadkiem jest sytuacja o tyle dobra, że on na temat swojej choroby nie rozmawia, kiedyś tylko powiedział, że "wyniki złe", zaczął płakać...my szybko zmieniliśmy temat, bo na dziadka to akurat działa, potrafi się przełączyć na coś innego. To plus, że dziadek mieszka na tradycyjnej wsi z rodziną, ma jakieś tam zajęcia w obejściu, a to ktoś przyjdzie i pogada, a to ktoś przyjedzie, nie zostaje sam w mieszkaniu ze swoimi myslami.

Ale osoby chore mogą jednak potrzebować szczerej rozmowy na ten temat, wspólnego popłakania. Tylko nie atmosfery pogrzebowej w domu, nadmiernej troski, litości (!!!), bo to każdego potrafi dobić

[solll]

Cotynato, ja równiez niestety nalezę do rodziny "skażonej" tym cholerstwem...

Musisz być silna, nie okazywać jak cierpisz, starać się powstrzymać łzy przy tacie, to ważne żeby on się nie poddawał, żeby wierzył, że żaden wyrok nie został wypowiedziany, siła i wiara chorego jest bardzo ważna przy dochodzeniu do siebie.

Wierzę, że mimo, że jest Wam ciężko pokonacie raka. Nawet jeśli graniczy to z cudem- cuda się zdarzają i musisz w to wierzyć, że po prostu może być dobrze.

Moja chrzestna wygrała z rakiem piersi, póki co nie ma nawrotów- wierzę, że z Twoim tatą też tak będzie.

[malina885]

Napisane przez _vixen_

Może nie chodzi o to, żeby zachowywać sie sztucznie wesoło.

Z moim dziadkiem jest sytuacja o tyle dobra, że on na temat swojej choroby nie rozmawia, kiedyś tylko powiedział, że "wyniki złe", zaczął płakać...my szybko zmieniliśmy temat, bo na dziadka to akurat działa, potrafi się przełączyć na coś innego. To plus, że dziadek mieszka na tradycyjnej wsi z rodziną, ma jakieś tam zajęcia w obejściu, a to ktoś przyjdzie i pogada, a to ktoś przyjedzie, nie zostaje sam w mieszkaniu ze swoimi myslami.

Ale osoby chore mogą jednak potrzebować szczerej rozmowy na ten temat, wspólnego popłakania. Tylko nie atmosfery pogrzebowej w domu, nadmiernej troski, litości (!!!), bo to każdego potrafi dobić

Oczywiście, że tak. Był i płacz i rozmowy, dosłownie wszystko. Jednak nigdy nie doprowadziłam do tego, że litowałam się nad mamą i nadmiernie się nie troszczyłam, bo mama by tego nie zniosła.

Dobrze, że dziadek ma zajęcie, mieszka na wsi. Często praca i obowiązki "zabijają" wszystkie niepotrzebne myśli, a jak się mieszka w mieście i nie pracuje to cięzko jest się czymś zająć i zapełnić dzień

[_vixen_]

Ja stwierdziłam, że najgorzej jest jednak chorować w bloku w mieście, gapić się w 4 ściany i telewizor.

[ChoosingHope]

Napisane przez cotynato

Właśnie o to chodzi, że mój tato ma guza płuc, prawdopodobnie z przerzutami. Nieoperacyjny, wykryty bardzo późno. Więc To prawie jak wyrok patrząc na statystyki. Napisałam na forum onkologicznym, zaraz po tym jak tato wrócił z wynikami tomografii. Tam powiedziano mi, żebym nastawiła się na chemię paliatywną, więc jestem strasznie podłamana.

To straszne, że tak wiele osób umiera od tego cholerstwa. Jednak czytanie o tym, że komuś się udało ... jest cudowne i daje jakieś nadzieje. Nikłe ale jednak.

---------- Dopisano o 16:49 ---------- Poprzedni post napisano o 16:46 ----------

A co do kategorii w jakiej umieściłam mój wątek... Mam wrażenie, ze intymne to taka pogoń za sensacją. Ja bym chciała znaleźć ludzi, którzy to przeszli, ludzi którzy to przechodzą i potrzebują się wygadać, porozmawiać, wypłakać ( tak jak ja teraz, czasami). Zawsze lepiej przechodzi się to z kimś kto wie jak to wygląda " od środka" a nie tylko z opowiadań.

Droga cotynato... Wiem dokladnie, co czujesz. Ja stracilam Tate, a 7 lat pozniej Mame (rak i rak). Wiem, co znaczy diagnoza rownoznaczna z wyrokiem. Z Mama przeszlam wszystkie etapy--najgorszy rok mojego zycia. Czasem dowiadujemy sie o czyms i caly swiat na moment przystaje. Nic nie jest juz takie samo, a my pragniemy cofnac czas, chocby o te kilka minut... Zycze Ci sily. Tobie i calej Twojej Rodzinie. Jesli chcialabys rady, jak godnie przygotowac siebie na najgorsze albo chcialabys sie wyplakac--pisz. Pozdrawiam Cie bardzo cieplo.

[damngirl90]

Napisane przez cotynato

Właśnie o to chodzi, że mój tato ma guza płuc, prawdopodobnie z przerzutami. Nieoperacyjny, wykryty bardzo późno. Więc To prawie jak wyrok patrząc na statystyki. Napisałam na forum onkologicznym, zaraz po tym jak tato wrócił z wynikami tomografii. Tam powiedziano mi, żebym nastawiła się na chemię paliatywną, więc jestem strasznie podłamana.

To straszne, że tak wiele osób umiera od tego cholerstwa. Jednak czytanie o tym, że komuś się udało ... jest cudowne i daje jakieś nadzieje. Nikłe ale jednak.

---------- Dopisano o 16:49 ---------- Poprzedni post napisano o 16:46 ----------
.

Napiszę od razu na wstępie, że nie chcę nikogo straszyć - napiszę tylko jak było to w przypadku taty mojego tż'ta. Poszedł jak co roku na badania okresowa, przy prześwietleniu płuc wykryli mu guzka 3 cm na 3 cm. Poszedł na zwolnienie. To był październik/listopad. Przed świętami powiedzieli że to rak - więc święta były do du*y. Potem, że to nie rak, że narośl zwykła = tylko trzeba usunąć to. Oczywiście nie miał żadnych dolegliwości z tym. Chodził do szpitala na badania - sprawdzali serce, płuca, czy zdolne do operacji. Bujał się tak do połowy lutego ąz wkońu było miejscie w szpitalu. Poszedł - zrobili operację - wszystko ok było, lekarz zapewniał, że jest super - za 2 dni zmarł - o zgrozo na zawał serca! Lekarz oczywiscie nie wiedział jakim cudem to sie stało bo to zwykły zabieg był i wszyscy z tego wychodzili i chciał sekcje zwłok. Po tym się okazało, że wycięli mu 3/4 płuca, że to poważna operacja była, żę miał raka!!!! nacieki nowotworowe... Przyczyną smierci była niby miażdzyca, której jeszcze 2 dni przed operacją nie miał! A zawału dostał bo myśleli, że to nie realne i nie dawali mu leków przeciwzawałowych, ttylko przeciw zatorowe. Człowiek zdrowy, zgasł w ciągu niecałego pół roku...

Wiem, że do śmierci kochanej osoby nie da się przygotować. Jednak jak człowiek ma świadomość, że ktoś jest na coś chory np. rak, to gdzieś w podświadomości przygotowuje się na najgorsze, przechodzi trudne chwile... A mój Tż - był przekonany, że jest zdrowy bo tak lekarze zapewniali - i stracić ojca w dnia na dzień, zdrowego człowieka...

[cotynato]

Napisane przez malina885

zgadzam się, niestety na początku ja popełniłam ten błąd, ale szybko zdałam sobie sprawę, że nie można pokazywać swojego bólu. Teraz nie płaczę w niczyjej obecności( oprócz Tż i jak jestem jestem sama) Mam chwile słabości, ale trzeba walczyć i ciągle iść do przodu.

Autorko trzymam kciuki i wysyłam ciepło

Ja właśnie normalnie jestem płaczliwa, nie umiem ukrywać swoich emocji a teraz nie umiem płakać przy tacie. Boję się, że jak zobaczy, że nie wierzę w jego siłę i możliwość przetrwania tego to sam się podda Z drugiej strony nie chciałabym aby myślał, że jest mi to obojętne i że mnie to nie obeszło szczególnie ;(

Faktycznie wypłakać się na ramieniu tż, lub w samotności - też to preferuję.

Napisane przez ChoosingHope

Droga cotynato... Wiem dokladnie, co czujesz. Ja stracilam Tate, a 7 lat pozniej Mame (rak i rak). Wiem, co znaczy diagnoza rownoznaczna z wyrokiem. Z Mama przeszlam wszystkie etapy--najgorszy rok mojego zycia. Czasem dowiadujemy sie o czyms i caly swiat na moment przystaje. Nic nie jest juz takie samo, a my pragniemy cofnac czas, chocby o te kilka minut... Zycze Ci sily. Tobie i calej Twojej Rodzinie. Jesli chcialabys rady, jak godnie przygotowac siebie na najgorsze albo chcialabys sie wyplakac--pisz. Pozdrawiam Cie bardzo cieplo.

Oj Współczuję
Straszne to jest, że odchodzą kochane osoby i nie można nic zrobić.

Mnie strasznie przeraża to, że nie jestem w stanie pomóc, że mogę jedynie przyglądać się tej walce i mieć nadzieję, że tato ją wygra.

[WinlyEm]

Cotko

mój tata też jest chory, na raka ta wiadomość spadła na nas nagle parę miesięcy temu, uświadamiając nas że nic już się nie da zrobic, na wszystko za późno (a rok wcześniej badano go wnikliwie, nic nie wykryto).

jest ciężko, naprawdę ciężko, tym bardziej że tatę strasznie cięzko zaciągnąć do lekarza... po tej diagnozie juz całkiem w nich zwątpił.

bo wielkich bojach pojechaliśmy do innych lekarzy. obrali leczenie... niby się zatrzymało, nie ma przerzutów i tak juz parę tygodni. Ale dzisiaj... od paru dni... tata codziennie się z wszystkimi żegna strasznie cierpi

[malina885]

[QUOTE=cotynato;28658550]Ja właśnie normalnie jestem płaczliwa, nie umiem ukrywać swoich emocji a teraz nie umiem płakać przy tacie. Boję się, że jak zobaczy, że nie wierzę w jego siłę i możliwość przetrwania tego to sam się podda Z drugiej strony nie chciałabym aby myślał, że jest mi to obojętne i że mnie to nie obeszło szczególnie ;(

Faktycznie wypłakać się na ramieniu tż, lub w samotności - też to preferuję.


Nie martw się, tata napewno nie myśli, że jest Ci obojętny i się nie podda. Jestem pewna, że świadomość tego, że jesteś przy nim zdecydowanie dużo dla niego znaczy. I dobrze, że nie płaczesz przy tacie Ty musisz dawać mu wsparcie i siłę, a nie wylewać przy nim łzy. Trzymaj się ciepło

[cotynato]

Napisane przez WinlyEm

Cotko

mój tata też jest chory, na raka ta wiadomość spadła na nas nagle parę miesięcy temu, uświadamiając nas że nic już się nie da zrobic, na wszystko za późno (a rok wcześniej badano go wnikliwie, nic nie wykryto).

jest ciężko, naprawdę ciężko, tym bardziej że tatę strasznie cięzko zaciągnąć do lekarza... po tej diagnozie juz całkiem w nich zwątpił.

bo wielkich bojach pojechaliśmy do innych lekarzy. obrali leczenie... niby się zatrzymało, nie ma przerzutów i tak juz parę tygodni. Ale dszisiaj... od paru dni... tata codziennie się z wszystkimi żegna strasznie cierpi

Winly A jaki to rak, jak można spytać?
Straszne to jest ilu ludzi dopada ten okropny cichy morderca.
A też mieliśmy taką sytuację, że tato się źle czuł, poszedł do lekarza ( po długich namowach ponieważ też uparty i idzie jak już serio musi), prześwietlili go, coś tam znaleźli, ale lekarz stwierdził, że to nadciśnienie i tyle.
Co prawda powiedzieli, że jak chce to skierują go na badania, ale to dopiero za 3 miesiące... odpuścił. Nie wyglądało to wtedy groźnie, świetnie się czuł. Po pół roku znowu miał problemy, mama wezwała pogotowie to tylko zmierzyli ciśnienie i powiedzieli, że symuluje, prawie zapłacił za ich przyjazd.. W końcu wszyscy zaczęliśy myśleć, że tato przesadza aż do ostatniego czasu, kiedy okazało się że to już nie żarty... Trafił na dobrego lekarza który wszędzie wysyłał go w trybie pilnym i teraz przynajmniej będzie coś wiadomo. Do szpitala też miał termin na 26 sierpnia wstępnie...
Straszne to jest jak to wszystko działa ...

[Dagunia]

Niestety miałam "przyjemność" z tym gadem. Sama mam zmutowany gen który może "wywołać" raka.

Moja babcia zmarła na raka,ciotka ma wycięte chyba wszystko co możliwe a w sobie jakieś plastiki które powodują że żyje, a mama 3 lata temu przeszła 2 operację, chemie, naświetlania.
Nie będę Ci pisała " Bądź przy nim" bo to logiczne. Napiszę inaczej.

Teraz musisz tate faszerować sokami z buraków ( najlepiej samemu robić), selera, kapusty. W aptece dostępne są Nutri Drinki - to też dobrze jak by pił codziennie. To są wzmacniające napoje z całą gamą witamin i innych wspomagaczy. Musicie go wzmocnić, bo po pierwsze jak będą dobre wyniki to podejmą decyzję o leczeniu ( chemia, naświetlania itp.), po drugie tata może słabnąć sam z siebie ( z nerwów, załamania itp.) więc potrzebne jest "doładowanie" z zewnątrz.
Moja mama podczas chemii nie chciała tego pić, ale my aż krzyczeliśmy na nią, że musi i koniec. Nawet lekarz powiedział że dzięki tym wspomagaczom szybciej podniosła się. Mama po wszystkim podziękowała nam za ten terror Więc nawet jak Twój tata ma podejście że nie, bo po co, albo nie będzie nic pił bo i tak nie pomoże to krzyczcie, groźcie -wszystko. Ja podczas chemii mamy byłam najgorsza córką, wrogiem nr 1 - z perspektywy czasu mama zauważyła mój cel i przyznała rację

Gdybyś miała jakieś pytania ( co i jak się dzieje) to pisz śmiało.
O opiekowaniu się osobami chorymi na nowotwory bym mogła książkę napisać... niestety.

[bebunio]

Napisane przez cotynato

...Po pół roku znowu miał problemy, mama wezwała pogotowie to tylko zmierzyli ciśnienie i powiedzieli, że symuluje, prawie zapłacił za ich przyjazd..

jezu jak to brzmi bezdusznie z ich strony, biorą pieniądze z naszych zarobków a potem łaskę robią nie mogę, ponosi mnie zaraz z nerwów że człowiek całę życie odprowadza składki, nie chodzi po lekarzach a jak nagle potrzebuje pomocy to mają go w


Cotko kochana, nie wiem jak Ci mogę pomóc, mogę tylko wspierać Cię duchowo

więcej na ten temat mieliby moi rodzice do powiedzenia, ponieważ ze strony taty wszyscy chorowali na raka, taty dwie siostry, brat, rodzice.... to jest straszna choroba i musicie bardzo wspierać tatę by się nie poddał Tym bardziej, że ma o co walczyć, ma wspaniałą rodzinę, lada moment zostanie dziadkiem....

[Maggie Brown]

Dziewczyny, zrobiło mi się okropnie smutno po tym co tutaj przeczytałam.
Moja rodzina to siedlisko nowotworów... Moja mama miała raka, babcia i dziadek ze strony taty, dwie siostry babci mają podejrzenie o nowotwór, kuzynce mamy wykryto jakiś guzek... To jest niewiarygodne, ile ludzi dopada ta choroba, a ja cały czas myślę, że to zawsze zdarzało się komuś innemu a nie w moim otoczeniu

Chciałabym opowiedzieć o mojej mamie, bo jej nowotwór przeżyłam najbardziej. Jakieś dwa lata temu wykryto u niej mięsaka na macicy, trochę przez to krwawiła ale w sumie nic poważnego się nie działo, wszyscy lekarze mówili, że ona może z tym guzem chodzić. Moja babcia umierała wtedy na Alzheimera, więc mama nie miała nawet głowy do zajmowania się swoim zdrowiem. Dopiero po śmierci babci mama wybrała się jeszcze raz do ginekologa, a on stwierdził, że mięśniak tak się rozrósł, że trzeba go wyciąć. No i wycięli cała macicę, a potem im coś dalej nie pasowało to wycięli całą resztę i wypuścili mamę do domu. Wybrała się do prywatnej pani ginekolog, która zauważyła przerzut. Okazało się, że to nie był żaden mięśniak, tylko mięsak, który jest złośliwy chyba w jednym na tysiąc czy ileś tam przypadków Potem była chemioterapia, która nie przyniosła praktycznie żadnej poprawy... Nie dawaliśmy sobie z tym rady, szczególnie ojciec, który wyglądał, jakby miał dość życia, martwiłam się, czy czegoś sobie nie zrobi. Wysłali mamę na radioterapię, a teraz minął już prawie rok od jej zakończenia i chyba jest wszystko w porządku (odpukać). Mama miała robiony PET i tylko tarczyca jej się tam świeci, podobno ma jakiś guzek... Ja chyba zeświruję, zwłaszcza, że sama sobie "wymacałam" coś w piersi, aż się boję sprawdzać co to...

Przepraszam, że się tak rozpisałam, ale cieszę się ze znalezienia tego wątku. Przez półtora roku dusiłam wszystkie zmartwienia w sobie, każdy "przyjaciel" po usłyszeniu, że martwię się o mamę mówił tylko, że będzie dobrze, nawet nie chcieli posłuchać o co chodzi a już moja pseudo przyjaciółka pobijała wszystkich na głowę stwierdzeniami, że po co się martwię, powinnam się przyzwyczaić np. do czekania na wyniki badań...

Myślę, że najważniejsze to wspierać psychicznie chorą osobę, nie załamywać się... Ja dość kiepsko wypadłam na tym polu i bardzo tego do dziś żałuję, mogłam bardziej wspierać moją mamę

[_vixen_]

Napisane przez Maggie Brown

Ja chyba zeświruję, zwłaszcza, że sama sobie "wymacałam" coś w piersi, aż się boję sprawdzać co to...

Zdecydowana większośc guzków w piersi jest niegroźna, wiec nie ma się co bać na zapas. Ale przypadki raka piersi zdarzają się w każdym wieku, więc idź to sprawdź do dobrego lekarza.

[Maggie Brown]

Napisane przez _vixen_

Zdecydowana większośc guzków w piersi jest niegroźna, wiec nie ma się co bać na zapas. Ale przypadki raka piersi zdarzają się w każdym wieku, więc idź to sprawdź do dobrego lekarza.

Mam wrażenie, że ma to coś wspólnego z hormonami, bo leczę teraz PCO. No ale nieważne, w ostatnim poście oczywiście zapomniałam się spytać: czy lekarze polecali waszym bliskim chorym osobom jedzenie pestek z moreli, albo amigdaliny w tabletkach? Mam wrażenie, że rak zaczął powoli znikać od kiedy mama zaczęła jeść pestki, jeszcze przed radioterapią, która go "dobiła".

[Dagunia]

Maggie Brown miałaś robione badanie genetyczne ? To bardzo dużo ułatwia

[cotynato]

Napisane przez Dagunia

Niestety miałam "przyjemność" z tym gadem. Sama mam zmutowany gen który może "wywołać" raka.

Moja babcia zmarła na raka,ciotka ma wycięte chyba wszystko co możliwe a w sobie jakieś plastiki które powodują że żyje, a mama 3 lata temu przeszła 2 operację, chemie, naświetlania.
Nie będę Ci pisała " Bądź przy nim" bo to logiczne. Napiszę inaczej.

Teraz musisz tate faszerować sokami z buraków ( najlepiej samemu robić), selera, kapusty. W aptece dostępne są Nutri Drinki - to też dobrze jak by pił codziennie. To są wzmacniające napoje z całą gamą witamin i innych wspomagaczy. Musicie go wzmocnić, bo po pierwsze jak będą dobre wyniki to podejmą decyzję o leczeniu ( chemia, naświetlania itp.), po drugie tata może słabnąć sam z siebie ( z nerwów, załamania itp.) więc potrzebne jest "doładowanie" z zewnątrz.
Moja mama podczas chemii nie chciała tego pić, ale my aż krzyczeliśmy na nią, że musi i koniec. Nawet lekarz powiedział że dzięki tym wspomagaczom szybciej podniosła się. Mama po wszystkim podziękowała nam za ten terror Więc nawet jak Twój tata ma podejście że nie, bo po co, albo nie będzie nic pił bo i tak nie pomoże to krzyczcie, groźcie -wszystko. Ja podczas chemii mamy byłam najgorsza córką, wrogiem nr 1 - z perspektywy czasu mama zauważyła mój cel i przyznała rację

Gdybyś miała jakieś pytania ( co i jak się dzieje) to pisz śmiało.
O opiekowaniu się osobami chorymi na nowotwory bym mogła książkę napisać... niestety.

Dziękuję za te rady. Na pewno skorzystam.
Co prawda aktualnie tato jest na etapie kiedy wygląda mega zdrowo ( poza tym, że schudł trochę) , może jeść wszystko i ma apetyt. Sam chętnie wcina owoce, mama mu donosi zdrowe jedzenie... ale i tak pomyślę o zakupie tego o czym pisałaś wyżej.

Napisane przez Maggie Brown

Dziewczyny, zrobiło mi się okropnie smutno po tym co tutaj przeczytałam.
Moja rodzina to siedlisko nowotworów... Moja mama miała raka, babcia i dziadek ze strony taty, dwie siostry babci mają podejrzenie o nowotwór, kuzynce mamy wykryto jakiś guzek... To jest niewiarygodne, ile ludzi dopada ta choroba, a ja cały czas myślę, że to zawsze zdarzało się komuś innemu a nie w moim otoczeniu

Chciałabym opowiedzieć o mojej mamie, bo jej nowotwór przeżyłam najbardziej. Jakieś dwa lata temu wykryto u niej mięsaka na macicy, trochę przez to krwawiła ale w sumie nic poważnego się nie działo, wszyscy lekarze mówili, że ona może z tym guzem chodzić. Moja babcia umierała wtedy na Alzheimera, więc mama nie miała nawet głowy do zajmowania się swoim zdrowiem. Dopiero po śmierci babci mama wybrała się jeszcze raz do ginekologa, a on stwierdził, że mięśniak tak się rozrósł, że trzeba go wyciąć. No i wycięli cała macicę, a potem im coś dalej nie pasowało to wycięli całą resztę i wypuścili mamę do domu. Wybrała się do prywatnej pani ginekolog, która zauważyła przerzut. Okazało się, że to nie był żaden mięśniak, tylko mięsak, który jest złośliwy chyba w jednym na tysiąc czy ileś tam przypadków Potem była chemioterapia, która nie przyniosła praktycznie żadnej poprawy... Nie dawaliśmy sobie z tym rady, szczególnie ojciec, który wyglądał, jakby miał dość życia, martwiłam się, czy czegoś sobie nie zrobi. Wysłali mamę na radioterapię, a teraz minął już prawie rok od jej zakończenia i chyba jest wszystko w porządku (odpukać). Mama miała robiony PET i tylko tarczyca jej się tam świeci, podobno ma jakiś guzek... Ja chyba zeświruję, zwłaszcza, że sama sobie "wymacałam" coś w piersi, aż się boję sprawdzać co to...

Przepraszam, że się tak rozpisałam, ale cieszę się ze znalezienia tego wątku. Przez półtora roku dusiłam wszystkie zmartwienia w sobie, każdy "przyjaciel" po usłyszeniu, że martwię się o mamę mówił tylko, że będzie dobrze, nawet nie chcieli posłuchać o co chodzi a już moja pseudo przyjaciółka pobijała wszystkich na głowę stwierdzeniami, że po co się martwię, powinnam się przyzwyczaić np. do czekania na wyniki badań...

Myślę, że najważniejsze to wspierać psychicznie chorą osobę, nie załamywać się... Ja dość kiepsko wypadłam na tym polu i bardzo tego do dziś żałuję, mogłam bardziej wspierać moją mamę

Ja też właśnie zauważyłam, że mam czasami potrzebę porozmawiać o tym, opowiedzieć, wyżalić się. A z reguły ludzie, albo nie wiedzą jak reagować, albo nie mają ochoty o tym rozmawiać.Czesto jest tez tak, ze mi samej głupio obciążać innych moim problemem .

[Dagunia]

Cotka to dobrze że tata ma apetyt
Dodatkowo przypomniało mi się o pomidorach.Mają w sobie jakieś przeciwutleniacze czy jakoś tak -no nie ważne, ważne że też w diecie "rakowej" są bardzo ważne.

[Maggie Brown]

Napisane przez Dagunia

Maggie Brown miałaś robione badanie genetyczne ? To bardzo dużo ułatwia

Miałam kiedyś robić na Alzheimera, ale nie doszło do skutku. Chyba się muszę zmobilizować

Napisane przez Dagunia

Cotka to dobrze że tata ma apetyt
Dodatkowo przypomniało mi się o pomidorach.Mają w sobie jakieś przeciwutleniacze czy jakoś tak -no nie ważne, ważne że też w diecie "rakowej" są bardzo ważne.

Znam ciekawą książkę "Nowa dieta antyrakowa" dr. Johannesa F. Coya. Jest w niej wypisana lista dozwolonych produktów, jak i tych, które są "pokarmem" dla raka. Są też przepisy, niektóre wyglądają całkiem fajnie

cotynato trzymaj się i wspieraj tatę nie wiesz, czy lekarze mówili mu coś o amigdalinie lub witaminie b17?

[ChoosingHope]

Napisane przez Maggie Brown

cotynato trzymaj się i wspieraj tatę nie wiesz, czy lekarze mówili mu coś o amigdalinie lub witaminie b17?

Z tego, co ja wiem, to w Polsce raczej lekarze o tym nie mowia. Ja pytalam, ale to jest uwazane za terapie alternatywne. Moja Mama miala klopoty z trawieniem, ale gdyby ich nie miala, to probowalybysmy przynajmniej pestek moreli. Jeszcze jest taki grzyb: Rokkaku Reishi. Pomaga podczas chemii. Poza tym zgadzam sie w 100% z wszystkimi, ktorzy zalecaja zajecie sie systemem odpornosciowym (Nutridrinki, itp.).

Pozdrawiam wszystkich, ktorych dotknela ta straszna choroba. I tych, ktorzy sie nimi opiekuja, bo wiem, co to znaczy.