Szukam dziewczyn, które są chore i chcą z tego wyjść; cz. V

[NeverGoodEnough18]

Napisane przez Delli

Wczoraj wieczorem nażarłam się dużo jakiś tabletek. Całą noc nie spałam. Dzisiaj czuję się otępiała, bolą mnie mięśnie, mam wrażenie jakbym była poza swoim ciałem, czuje się fatalnie czy to samo minie? Zjadłam śniadanie, piłam dużo wody, teraz kawe. Nie wiem co robić żeby ten stan minął...?

witaj w klubie. U mnie w ruch poszły przeczyszczaki a wieczorem 4 psychotropy na sen... Myślałam, że będę spała i spałam. Obudziłam sie o 5 rano cała spocona, sucho w ustach, nogi i ręce drętwe a do tego rozszerzone źrenice jak u narkomanki Dzisiaj cały dzień nie funkcjonuje czuję się okropnie rano to w ogóle chciałam pogotowie wzywać ale chyba by mnie za wariatkę wzięli. Jeśli wzięłaś wczoraj wieczorem to już Ci będzie przechodzić także odpoczywaj

[Delli]

Nie przeszło i w środę wylądowałam na izbie przyjęć. Wezwali neurologa i od razu na łóżku zawieźli mnie na oddział. Dali kilka kroplówek i wczoraj rano już czułam się dobrze. Dzisiaj mnie wypuścili. Boże, nigdy więcej! Wtedy myślałam, że umieram.

[pozytywna-wariatka]

Dziewczyny,

Przepraszam, że tak z kosmosu, bez pytania i w ogóle, ale ja po prostu nie lubię o tym gadać, to się nie udzielam.
Ale czy któraś z Was ma jakiegoś dobrego, sprawdzonego psychiatrę ze Szczecina?
Swego czasu chodziłam do Gorzkowskiej, ale terapia z nią nie przyniosła prawie żadnych efektów.

Ostatnimi czasy jest ze mną coraz gorzej i gorzej, szukam kogoś, do kogo macie zaufanie i kto Wam pomógł.

... dzięki.
Nie chciałam zakładać nowego wątku. A nie wiedziałam, gdzie zapytać.

[samarableed]

Napisane przez pozytywna-wariatka

Dziewczyny,

Przepraszam, że tak z kosmosu, bez pytania i w ogóle, ale ja po prostu nie lubię o tym gadać, to się nie udzielam.
Ale czy któraś z Was ma jakiegoś dobrego, sprawdzonego psychiatrę ze Szczecina?
Swego czasu chodziłam do Gorzkowskiej, ale terapia z nią nie przyniosła prawie żadnych efektów.

Ostatnimi czasy jest ze mną coraz gorzej i gorzej, szukam kogoś, do kogo macie zaufanie i kto Wam pomógł.

... dzięki.
Nie chciałam zakładać nowego wątku. A nie wiedziałam, gdzie zapytać.

Psychiatra? Nie może psycholog? Aż tak źle? Czytając Twoje ostatnie jadłospisy myślałam, że jest lepiej, bo stosunek do jedzenia nieco zdrowszy, ale jak widzę to tyle pozory Przykro mi, bo wiem jakie to ciężkie. Powodzenia!

[cordellia]

Napisane przez samarableed

Psychiatra? Nie może psycholog? Aż tak źle? Czytając Twoje ostatnie jadłospisy myślałam, że jest lepiej, bo stosunek do jedzenia nieco zdrowszy, ale jak widzę to tyle pozory Przykro mi, bo wiem jakie to ciężkie. Powodzenia!

ja bym jej bardziej poleciła psychiatrę. zdiagnozowałby, ewentualnie zapisał leki, polecił terapię, może dać namiary na dobrego psychologa..

[pozytywna-wariatka]

Napisane przez samarableed

Psychiatra? Nie może psycholog? Aż tak źle? Czytając Twoje ostatnie jadłospisy myślałam, że jest lepiej, bo stosunek do jedzenia nieco zdrowszy, ale jak widzę to tyle pozory Przykro mi, bo wiem jakie to ciężkie. Powodzenia!

Nie, tu nie chodzi tylko o jedzenie, a może chodzi, znienawidziłam siebie ostatnio na nowo i nie mogę z powrotem się zebrać chociaż myślałam, że dam radę, od 2 miesięcy każdego dnia w nocy obiecuję sobie, że następny dzień będzie lepszy i nie, nie jest, jest jeszcze gorszy od poprzedniego, bo tak naprawdę liczę, że następny dzień nigdy nie przyjdzie. Staram się robić coś, żeby zająć myśli i ręce ale nawet prośba o zrobienie zakupów wywołuje u mnie atak płaczu nie mówiąc już o tym, że nie jestem w stanie nawet prowadzić auta, bo trzęsę się jak narkoman. Nienawidzę tych myśli, tego, że w środku boli straszliwie, że nie można uciec, czasem myślę, że już wewnętrznie umieram, ale niestety, następnego dnia budzę się znowu i znowu, i znowu.

Przepraszam, wysiadam.

[Tynusia]

Napisane przez pozytywna-wariatka

Nie, tu nie chodzi tylko o jedzenie, a może chodzi, znienawidziłam siebie ostatnio na nowo i nie mogę z powrotem się zebrać chociaż myślałam, że dam radę, od 2 miesięcy każdego dnia w nocy obiecuję sobie, że następny dzień będzie lepszy i nie, nie jest, jest jeszcze gorszy od poprzedniego, bo tak naprawdę liczę, że następny dzień nigdy nie przyjdzie. Staram się robić coś, żeby zająć myśli i ręce ale nawet prośba o zrobienie zakupów wywołuje u mnie atak płaczu nie mówiąc już o tym, że nie jestem w stanie nawet prowadzić auta, bo trzęsę się jak narkoman. Nienawidzę tych myśli, tego, że w środku boli straszliwie, że nie można uciec, czasem myślę, że już wewnętrznie umieram, ale niestety, następnego dnia budzę się znowu i znowu, i znowu.

Przepraszam, wysiadam.

Tak bardzo cie rozumiem. U mnie też gorzej i to po całości osiągnęłam dno.

[samarableed]

Napisane przez pozytywna-wariatka

Nie, tu nie chodzi tylko o jedzenie, a może chodzi, znienawidziłam siebie ostatnio na nowo i nie mogę z powrotem się zebrać chociaż myślałam, że dam radę, od 2 miesięcy każdego dnia w nocy obiecuję sobie, że następny dzień będzie lepszy i nie, nie jest, jest jeszcze gorszy od poprzedniego, bo tak naprawdę liczę, że następny dzień nigdy nie przyjdzie. Staram się robić coś, żeby zająć myśli i ręce ale nawet prośba o zrobienie zakupów wywołuje u mnie atak płaczu nie mówiąc już o tym, że nie jestem w stanie nawet prowadzić auta, bo trzęsę się jak narkoman. Nienawidzę tych myśli, tego, że w środku boli straszliwie, że nie można uciec, czasem myślę, że już wewnętrznie umieram, ale niestety, następnego dnia budzę się znowu i znowu, i znowu.

Przepraszam, wysiadam.

Wiesz, rozumiem Cię, zapewne nie tylko ja. Sama wciąż nienawidzę siebie i swego ciała z całych sił, ale staram się żyć normalnie, bo wiem, że jest to tylko głupi wytwór mojej wyobraźni; coś, czego nie widzą inni. O ile się nie mylę, w zaburzeniach siedzisz już trochę czasu? Pomysł, jak wiele go straciłaś i jak dobrze byłoby wycisnąć z niego jak najwięcej się da. Nie poddawaj się nigdy. Nawroty są normalne, upadki też, ale najważniejsze to umieć się podnieść. ; *

[pozytywna-wariatka]

Chyba najgorsze w tym wszystkim jest to bycie samą. Bo jak wytłumaczyć tżtowi, że nie chcesz wyjść, bo uważasz, że wyglądasz źle. Albo przyjaciółce, która nie przejmuje się wagą. Rodzice rozumieją, ale zachodzą w głowie, co zrobili nie tak. To nie ich wina.. Nie wiem, jak z radosnej ( choć grubszej ) dziewczyny stałam się rozpaczającą marudą. Nie wiem, kiedy chęć wyglądania pięknie - czyli oczywiście szczupło, zamieniła się w obsesję, kiedy każde 2 kg to dodatkowe 2 dni płaczu. Zgubiłam siebie. Wszyscy mają już dosyć. Chcę się zmienić, ale to silniejsze ode mnie. Tak, już trochę w tym siedzę, jestem zmęczona. Bardzo. Część mnie chce walczyć, bo jest tyle do stracenia ale ta druga część marzy o spokoju. Wiem, pewnie wiecie to wszystko. Ale czasem sama już nie wiem, gdzie pójść. Dla ludzi takie problemy są zupełnie abstrakcyjne.

[Phynn]

Napisane przez pozytywna-wariatka

Chyba najgorsze w tym wszystkim jest to bycie samą. Bo jak wytłumaczyć tżtowi, że nie chcesz wyjść, bo uważasz, że wyglądasz źle. Albo przyjaciółce, która nie przejmuje się wagą. Rodzice rozumieją, ale zachodzą w głowie, co zrobili nie tak. To nie ich wina.. Nie wiem, jak z radosnej ( choć grubszej ) dziewczyny stałam się rozpaczającą marudą. Nie wiem, kiedy chęć wyglądania pięknie - czyli oczywiście szczupło, zamieniła się w obsesję, kiedy każde 2 kg to dodatkowe 2 dni płaczu. Zgubiłam siebie. Wszyscy mają już dosyć. Chcę się zmienić, ale to silniejsze ode mnie. Tak, już trochę w tym siedzę, jestem zmęczona. Bardzo. Część mnie chce walczyć, bo jest tyle do stracenia ale ta druga część marzy o spokoju. Wiem, pewnie wiecie to wszystko. Ale czasem sama już nie wiem, gdzie pójść. Dla ludzi takie problemy są zupełnie abstrakcyjne.

każde zdanie w tej wypowiedzi idealnie odnosi się do moich odczuć.

[cordellia]

Napisane przez Phynn

każde zdanie w tej wypowiedzi idealnie odnosi się do moich odczuć.

Phynn.. a ty? kiedy zdecydujesz się wreszcie na leczenie? wiesz dobrze, że JEST ci potrzebne.

[Phynn]

próbowałam.. najpierw psychiatra, który po 5 minutach rozmowy chciał zapisać antydepresanty,. a później z pozoru miła pani psycholog, ale ZA CHUDA i nakazująca codziennie wieczorem planować sobie jadłospis na kolejny dzień, co nie podobało mi się zbytnio. nie chcę planować, chcę jeść spontanicznie.poza tym za bardzo skoncentrowała się na jedzeniu, zamiast najpierw zrobić porządny wywiad. także po 3 wizytach się skończyło. zraziłam się trochę,. a teraz co ? staram się walczyć sama. chęć schudnięcia pomieszana z walką o zdrowie. codzienne bicie się z myślami. codzienne wyrzuty. natręctwa, obsesje. co z tego, że 'smyrnę' to kromkę masłem, co z tego, że pójdę na lody albo zjem ciacho..to tylko moja chęć pokazania sobie, że nie jest ze mną tak zle, chec udowodnienia, ze przecież sie staram.. szkoda, ze sedno sprawy ukryte jest w głowie.

[cordellia]

hej, ale wiesz o tym, że są jeszcze inni psychologowie i psychiatrzy? to, że ludzie, u ktorych bylas ci nie odpowiadaja nie znaczy, ze sprawa jest juz przesadzona. jezeli chcesz sie leczyc - szukaj dalej. warto

[Tynusia]

Napisane przez Phynn

próbowałam.. najpierw psychiatra, który po 5 minutach rozmowy chciał zapisać antydepresanty,. a później z pozoru miła pani psycholog, ale ZA CHUDA i nakazująca codziennie wieczorem planować sobie jadłospis na kolejny dzień, co nie podobało mi się zbytnio. nie chcę planować, chcę jeść spontanicznie.poza tym za bardzo skoncentrowała się na jedzeniu, zamiast najpierw zrobić porządny wywiad. także po 3 wizytach się skończyło. zraziłam się trochę,. a teraz co ? staram się walczyć sama. chęć schudnięcia pomieszana z walką o zdrowie. codzienne bicie się z myślami. codzienne wyrzuty. natręctwa, obsesje. co z tego, że 'smyrnę' to kromkę masłem, co z tego, że pójdę na lody albo zjem ciacho..to tylko moja chęć pokazania sobie, że nie jest ze mną tak zle, chec udowodnienia, ze przecież sie staram.. szkoda, ze sedno sprawy ukryte jest w głowie.

Nie zamykaj drogi pomocy po 2 osobach i nie szukaj powodów. Sama sobie nie umiesz pomóc a uwierz mi są dobrzy ludzie z powołaniem którzy potrafią wiele rozjaśnić a tak naprawdę jak sama wiesz 98% zależy od nas.Ja byłam bardzo niezadowolona z 1 psycholog a teraz mam super babkę po 1 spotkaniu już zrobiła na mnie wrażenie i mam nadzieje ,że uda nam się współpraca. Tak naprawdę to nie 98% a powiem ,że 100 nawet zależy od nas bo takie bycie pół na pół no niby chce wyzdrowieć no niby nie. Trzeba powiedzieć jasno wóz bądź przewóz.

[pozytywna-wariatka]

Napisane przez Phynn

próbowałam.. najpierw psychiatra, który po 5 minutach rozmowy chciał zapisać antydepresanty,. a później z pozoru miła pani psycholog, ale ZA CHUDA i nakazująca codziennie wieczorem planować sobie jadłospis na kolejny dzień, co nie podobało mi się zbytnio. nie chcę planować, chcę jeść spontanicznie.poza tym za bardzo skoncentrowała się na jedzeniu, zamiast najpierw zrobić porządny wywiad. także po 3 wizytach się skończyło. zraziłam się trochę,. a teraz co ? staram się walczyć sama. chęć schudnięcia pomieszana z walką o zdrowie. codzienne bicie się z myślami. codzienne wyrzuty. natręctwa, obsesje. co z tego, że 'smyrnę' to kromkę masłem, co z tego, że pójdę na lody albo zjem ciacho..to tylko moja chęć pokazania sobie, że nie jest ze mną tak zle, chec udowodnienia, ze przecież sie staram.. szkoda, ze sedno sprawy ukryte jest w głowie.

ja to robię, to znaczy, ja zapisuję. niestety, jak tego nie robię, to jednego dnia potrafię mieć napad na jedzenie a przez kolejne trzy nie jem wcale, więc lepiej dla mnie pisać i się trzymać, albo chociaż ogólnie się trzymać.
o tak. co mi tak po kawałku ciasta, które sama upiekę. co mi tak po czekoladzie, skoro nie mogę spać, bo o niej myślę.
niedługo tabletki na uspokojenie się skończą.

Phynn, pomyśl o pomocy, serio.
Sama nie wierzę, że to mówię, ja też się kiedyś zraziłam do pomocy.
Ale będzie gorzej. Nie dasz rady sama - ja też chciałam. Może gdybym zabrała się za to wcześniej, nie byłabym teraz tu, gdzie jestem.

[Tynusia]

Napisane przez pozytywna-wariatka

ja to robię, to znaczy, ja zapisuję. niestety, jak tego nie robię, to jednego dnia potrafię mieć napad na jedzenie a przez kolejne trzy nie jem wcale, więc lepiej dla mnie pisać i się trzymać, albo chociaż ogólnie się trzymać.
o tak. co mi tak po kawałku ciasta, które sama upiekę. co mi tak po czekoladzie, skoro nie mogę spać, bo o niej myślę.
niedługo tabletki na uspokojenie się skończą.

Phynn, pomyśl o pomocy, serio.
Sama nie wierzę, że to mówię, ja też się kiedyś zraziłam do pomocy.
Ale będzie gorzej. Nie dasz rady sama - ja też chciałam. Może gdybym zabrała się za to wcześniej, nie byłabym teraz tu, gdzie jestem.

Dokładnie u mnie też najlepiej idzie trzymanie się plany bo również mam napady po których ledwo żyje. Także sama sięgnęłam po pomoc i już nie udaje przed sobą ,że wszystko gra.

[Phynn]

bardzo możliwe, że szukam na siłę wykrętów zraziłam się do tej psycholog tak samo jak do psychiatry.. po czym od razu poddałam.
to tak jakby poznać dwoje fałszywych ludzi i krzyknąć, że cały świat jest taki...
nie wiem, czegos się boję, ale czego ? zdrowia ? szczęścia ?
nie mam pojęcia co czynić ze swoim życiem.

[TrueLook]

Byłam dzisiaj na terapii po miesiącu przerwy, psycholog jest ze mnie bardzo zadowolona. Ogólnie myślałam, że będę kombinować z jedzeniem przez ten czas, kiedy się z nią nie spotykałam, ale nic takiego nie było. Mogę przyznać sama przed sobą, że jem już normalnie, a temat jedzenia jest mi obojętny i nie wzbudza we mnie żadnych emocji. Ostatnio tylko z waga cienko, bo schudłam, a do naturalnej wagi muszę przytyć jeszcze 1.5 kg, co idzie mi dość opornie . W dodatku w pełni się akceptuję, podobam się sobie i w końcu wyglądam jak kobieta, a nie dziecko o czym zapewnia mnie mój chłopak. Relacje ze znajomymi się poprawiły, odzyskałam przyjaciółki i koleżanki.

I właśnie dostałam trzeci z rzędu naturalny okres

[SorbetMalinowy]

Cześć dziewczyny
Mam nadzieję, że przygarniecie kolejną osobę do swojego grona. Ciężko mi napisać pierwszy post tutaj, nie wiem od czego zacząć, ani o czym pisać, żeby nie złamać panujących tu zasad. Jestem bulimiczką, chodzę na terapię, ale nie widzę żadnych efektów, nawet jest gorzej, z rodziny o moim problemie wie tylko mama. Chcę z tego wyjść, ale mam wrażenie że chęć/ przymus jedzenia jest silniejszy, zdaję sobie sprawę ze wszystkich komplikacji jakie niesie ze sobą to zaburzenie, ale w chwili napadu nie są w stanie przemówić do mnie żadne argumenty, wtedy liczy się tylko jedzenie. Wierzę, że mogąc rozmawiać z wami, osobami które doskonale wiedzą co przeżywam będzie mi łatwiej walczyć z chorobą.

[Ewelina093]

Napisane przez Phynn

bardzo możliwe, że szukam na siłę wykrętów zraziłam się do tej psycholog tak samo jak do psychiatry.. po czym od razu poddałam.
to tak jakby poznać dwoje fałszywych ludzi i krzyknąć, że cały świat jest taki...
nie wiem, czegos się boję, ale czego ? zdrowia ? szczęścia ?
nie mam pojęcia co czynić ze swoim życiem.

Ciężko jest znaleźć dobrego psychologa/psychiatrę, który będzie nam odpowiadał. Nie warto jednak poddawać się. Należy próbować, szukać informacji wśród znajomych, czytać opinię np. w internecie.
To przykre, że w obecnych czasach znaczna część lekarzy wykazuje się niekompetencją i zależy im tylko na wyciągnięciu pieniędzy od pacjentów.

[theworstpartofme]

Czy ta gorsza wyniszczającą część siebie można kompletnie zabić czy ona gdzies i tak zostanie i będzie szeptać, poddawać złe mysli?

[TrueLook]

Napisane przez theworstpartofme

Czy ta gorsza wyniszczającą część siebie można kompletnie zabić czy ona gdzies i tak zostanie i będzie szeptać, poddawać złe mysli?

Można, przyznaję z czystym sumieniem, że można. Trzeba tylko naprawdę chcieć i ciężko pracować.
Jestem już u końca walki z chorobą, już nie daje żadnego znaku, że kiedykolwiek we mnie była.


Czuję się w końcu zdrowa.

[Tynusia]

Napisane przez TrueLook

Można, przyznaję z czystym sumieniem, że można. Trzeba tylko naprawdę chcieć i ciężko pracować.
Jestem już u końca walki z chorobą, już nie daje żadnego znaku, że kiedykolwiek we mnie była.


Czuję się w końcu zdrowa.

Jej jakie to fajne i motywujące ,że można

[colson]

TrueLook - gratuluje

[theworstpartofme]

Napisane przez TrueLook

Można, przyznaję z czystym sumieniem, że można. Trzeba tylko naprawdę chcieć i ciężko pracować.
Jestem już u końca walki z chorobą, już nie daje żadnego znaku, że kiedykolwiek we mnie była.


Czuję się w końcu zdrowa.

To takie miłe i motywujące!!!
Dziękuję

Teraz wydaje mi się niewyobrażalnym zupełnie wolne życie i myślenie jak sprzed choroby kiedy jedzenie nie było groźne...

Podpowiesz swoje sposoby?

[pozytywna-wariatka]

Napisane przez TrueLook

Można, przyznaję z czystym sumieniem, że można. Trzeba tylko naprawdę chcieć i ciężko pracować.
Jestem już u końca walki z chorobą, już nie daje żadnego znaku, że kiedykolwiek we mnie była.


Czuję się w końcu zdrowa.

Naprawdę? Jak to zrobiłaś... ?

I gratuluję.

[Tynusia]

Napisane przez TrueLook

Można, przyznaję z czystym sumieniem, że można. Trzeba tylko naprawdę chcieć i ciężko pracować.
Jestem już u końca walki z chorobą, już nie daje żadnego znaku, że kiedykolwiek we mnie była.


Czuję się w końcu zdrowa.

1 najważniejszy krok to pewnie chcieć wyzdrowieć

[Delli]

Muszę w końcu zacząć zmieniać swoje życie. Ten związek mnie wykańcza. Nic mnie nie cieszy. Od jakiegoś czasu zastanawiam się czy to po prostu nie jest przyzwyczajenie... Wróciłam do domu, wzięłam od niego prawie wszystkie rzeczy. Tak się boję. Do tego więcej objawów. Nie daję rady. Czuję się wypalona.

[euphoriall]

Wstyd się przyznać, ale u mnie coraz gorzej pod względem ED. Tak jakbym miała mało problemów ze schizo, tak teraz to.

[NeverGoodEnough18]

Dziewczyny we wtorek mam pierwszą psychoteriapię, wcześniej miałam wywiad z lekarzem psychiatrą i właśnie skierował mnie na te terapie. Powiedzcie mi czego mam się na takiej terapii spodziewać? Dodam tylko, że ze mną coraz gorzej..