szybko przestałam być dzieckiem....

[insomnieux]

...czy choć na chwilę byłam nim, jak spiewała Edyta Bartosiewicz.

zbliża się dzien dziecka, wiekszosc z nas to już starsze babeczki, z bagażem doswiadczen ktore same wychowują swoje dzieciaczki

ja chciałabym się jednak dowiedzieć czy pamietacie taki moment, w ktorym życie bezlitośnie pozbawiło was złudzen, ze zycie oczyma dzieciaka jest przerysowane?


ja pamietam, kilka takich momentów kiedy moj dziecięcy swiat zaczął się burzyc, w sumie teraz rzeczywistosc rozdziera resztki jakiejs nie wiem niewinności?
jestem młoda, mam mnostwo planow, zapału ale nie mam jak to pokazać, biurokracja, dorosli ludzie mnie ograniczaja zawsze myslalam ze wystarczą chęci(no wiecie "chciec to moc") ale teraz juz wiem, ze to jakis tam procencik sukcesu.

nigdy nie zapomne, jak kilka lat temu zafascynowana zawodem dziennikarza odliczałam dni az pojde do LO, az je skoncze. napisałam do redakcji istniejącej wtedy Marie Claire. napisałam, ze jestem młoda, ze mnie to fascynuje, ze chciałabym wiedziec jak zdobyc takie doswiadczenie jakie maja tamtejsze dziennikarki. potrzebowałam zapewnienia, ze kazdy może, ze małe miasto nie jest ograniczeniem.
dostałam maila w stylu "na to trzeba zapracowac, miec znajomości od najmłodszych lat, dziennikarzem moze zostac wybrany" aaa i jescze, ze jestem za młoda itp.itd.
zabolało, moje spojrzenie sie zmienilo. teraz to takie nic, chamska odzywka, ale wtedy to było dla mnie jak wyrocznia.

w tym roku pierwszy raz nie dostane symbolicznego prezentu na dzien dziecka

[pink69]

Przestałam być dzieckiem w wieku 11 lat kiedy to musiałam zajmować się małym bratem przez całe wakacje,cale dnie.Koleżanki wychodziły na dwór,miały "chłopaków" a ja mogłam wyjść tylko jak wrócili rodzice.

I tak 7 lat...

[stargazer]

Ja też około wieku 11-12 lat. Najpierw, rok wcześniej moja babcia zmarła na raka. Wstrząsnęło mną to, ale jakby nie do końca rozumiałam o co chodzi. Myślałam, że to naturalna kolej rzeczy, że starsi ludzie chorują, choć oczywiście to niesprawiedliwe, że na tak bezlitosne choroby. Ale potem, gdy miałam właśnie z 11 lat, zobaczyłam przypadkiem w telewizji film o dzieciach chorych na raka. Takich jak ja, które żyły sobie beztrosko, gdy nagle wykryto u nich jakieś niepokojące objawy. I wtedy zrozumiałam, ze nie jestem niezniszczalna i ze nikt z moich bliskich nie jest. Ze nie zawsze będę mogła sobie spokojnie i beztrosko żyć w swoim wyidealizowanym świecie, gdzie największym problemem jest klasówka z matematyki. Ze taka tragedia może znienacka spaść na każdego i nic już nie będzie takie samo. Ze to, co znam teraz i przyjmuję za pewnik, kiedyś się skończy - w tym życie moje i mojej rodziny.

Ten czas uznaję za koniec mojego beztroskiego dzieciństwa i początek dojrzewania, początek konfrontacji z brutalnością życia i niektórymi jego stronami, których nie byłam świadoma lub których wolałam nie dostrzegać.

[cbc6429be45513368b51b71e340d921ce6d338a3]

Napisane przez insomnieux

ja chciałabym się jednak dowiedzieć czy pamietacie taki moment, w ktorym życie bezlitośnie pozbawiło was złudzen, ze zycie oczyma dzieciaka jest przerysowane?

1. Śmierć bliskiej osoby.
2. Konieczność opuszczenia domu rodzinnego w wieku niecałych 18 lat.

Z tych pewnie powodów teraz czasem zdarza mi się być dużym nieznośnym dzieckiem.
Odbijam sobie młode lata.


Warto nim być i w głębi duszy pozostać...
Dla Waszych rodziców zawsze nimi będziecie.
Bez względu na wiek.

[marrellic]

Współczuje wam dziewczyny nie wiem jak to jest ale się domyślam że musiało być wam cięzko

[Ainsel]

jak się dowiedziałam, ze to mama, a nie Święty Mikołaj podkłada mi prezentyale tak na serio, to nie miałam jakiegoś takiego brutalnego momentu w życiu, który by mnie pozbawił złudzeń czy coś. Nawet jak coś szło nie po mojej mysli i wydawało mi się, że świat wali mi się na głowę, to zawsze obok był ktoś bliski (najczęściej Mama), kto pomagał odzyskać równowagę. Tak więc przejście od dzieciństwa do dorosłości przebiegło w miarę bezboleśnie

[Lena_20]

Ja do tej pory jestem jeszcze w srodku dzieciakiem.. Moze nie w tak duzym stopniu jak kiedys...ale jestem

[Alvesta]

nie miałam takiego momentu, przynajmniej nie przypominam sobie. Wybaczcie, ale twierdzenie że przestało się być dzieckiem w wieku 11-12 lat... w jakim sensie? póki co mnie to nie przekonuje, to że miałam obowiązki od naprawdę najmłodszych lat, a w wieku 15 lat wybyłam z domu i przeszłam niezłą szkołę samodzielności - nie znaczy że nie byłam dzieckiem. Pewne zmiany nie dokonują się ot tak, z dnia na dzień.

no chyba że inaczej to rozumiecie niż ja.

a przypomniało mi się - jak mama delikatnie dała do zrozumienia że czas wybyć z domu na swoje

[wykrasana]

Nie pamiętam takeigo momentu, chyba wciąż jestem dzieckiem

[lara]

Ja chyba wciąż jestem dzieckiem, w pewnym sensie... zresztą nigdy nie spieszyło mi sie do dorosłości I takiego konkretnego momentu wydaje mi się nie było, może wyprowadzka na studia? a może pewien okres jeszcze w liceum, kiedy miałam jednocześnie problemy rodzinne, miłosne i "przyjaźniane" i niezbyt umiałam sobie z nimi poradzić. Można powiedzieć że wtedy zakończył się etap słodkiej sielanki i odkryłam że życie nie zawsze jest takie piękne

[phdwao]

Chyba nie miałam takiego boomu, ktory zerwałby z dzieciństem a zrobił ze mnie dorosłą, jako dzicko duzo wyjeżdzałam i podróżowałam bez rodzicwów,całe wakacje nie było mnie w domu, może to jakoś sprawilo,że dość szybko doroslam...

[stargazer]

Napisane przez Alvesta

nie miałam takiego momentu, przynajmniej nie przypominam sobie. Wybaczcie, ale twierdzenie że przestało się być dzieckiem w wieku 11-12 lat... w jakim sensie? póki co mnie to nie przekonuje, to że miałam obowiązki od naprawdę najmłodszych lat, a w wieku 15 lat wybyłam z domu i przeszłam niezłą szkołę samodzielności - nie znaczy że nie byłam dzieckiem. Pewne zmiany nie dokonują się ot tak, z dnia na dzień.

Ja rozumiem to tak. Ja np. utożsamiam prawdziwe dzieciństwo z beztroską, brakiem konieczności myślenia o trudnych dorosłych sprawach i martwieniem się tylko o to, co jest typowo związane z tym wiekiem. Dzieci z reguły nie mają jeszcze poważnych obowiązków (poza oczywistymi typu szkoła i w pewnym zakresie pomaganie w domu), nie muszą zarabiać, nie muszą brać na siebie odpowiedzialności za innych, no i zazwyczaj nie myślą o sprawach egzystencjalnych Gdy się wydarzy coś takiego, jak opisały niektóre dziewczyny, trudno się nadal w pełni cieszyć dzieciństwem, bo traci się w pełni tę beztroskę i wkracza, czasem wbrew woli, w świat dorosłych. Czasem dzieje się to stopniowo, ale nieraz następuje taki przełomowy moment, od którego proces dorastania się zaczyna, przynajmniej w subiektywnym odczuciu.

[Editaphx]

magiczna granica 18 lat, ale nie dlatego że dostałam plastikową plakietkę.. ale przez ciężką choroba mamy, uczyłam się do matury, później egzaminy na studia, prowadzenie domu, codzienne dojazdy do szpitala, obcowanie z chorobą i śmiercią co dnia.. do dziś stają mi łzy w oczach jak pomyślę o tym. nie wiem skąd miałam tyle siły.. dziś już tyle nie mam. pozniej rozczarowanie studiami, koniec związku, który miał być tym na zawsze... w dość bolesny sposób przestałam być dzieckiem.

[kiniaczeq]

Napisane przez insomnieux

ja chciałabym się jednak dowiedzieć czy pamietacie taki moment, w ktorym życie bezlitośnie pozbawiło was złudzen, ze zycie oczyma dzieciaka jest przerysowane?

W wieku 10 lat już nie byłam dzieckiem, przynajmniej nie bardzo to czułam.

[paula78]

Smierc dziadkow rok po roku w wieku 15 i 16 lat ,potem magiczna 18,pierwszy sex to wszytsko wplynelo na moja dojrzalosc ;-) a tak naprawde dopoki mam rodzicow jestem dzieckiem.

[moee]

ja chyba sama nie chcialam byc dzieckiem a tak na prawde mam cudownych rodzicow ktorzy nauczyli mnie szybkoi samodzielnosci , odpowiedzialanosci, walczenia o swoje , tego ze nic latwo w zyciu nie przychodzi ..

pracowalam cale wakacje juz od 7 klasy podstwawowej -moja pierwsza praca- sad wielki i zbieranie owocow etc ( miastowa dziewczynka bylam) tak co roku , w liceum dorabianie na korkach etc , studia ? w dzien wyklady wieczorami praca w knajpie etc , utrzymywanie sie samej .

patrzac z perspektywny czasu czy to bylo dobre takie szybkie wejscie w swiat i przepychanie sie lokciami walczac o swoje ? pewnie dobre, ale czemu teraz powtrzam mojej corce zeby nie tracila nic z dziecinstwa i tlumacze ze ma czas na sporo rzeczy , zeby dlugooo byla dzieckiem ..

[Anethka]

Ciągle jestem dzieckiem, tak jak napisała paula - będę nim dopóki żyją moi rodzice.
Chociaż od jakiegoś czasu czuję, że zaczynam stawać się "dorosła". Wszystko za sprawą ciągłych wyzwisk w domu, nieprzyjemnej atmosfery i widywaniu rodziców ok. dwie godziny dziennie (czasem nawet mniej). Poza tym z rodzicami rzadko kiedy rozmawiam, bo oni wolą swoje towarzystwo. Gdyby tego było mało to niedawno zmarł mój wujek i moja dalsza ciocia. I jeszcze problemy w szkole...
Naprawdę czuję, że wreszcie dostałam jakiegoś porządnego kopniaka od życia hehe

[CaRooLa]

Gdy dowiedziałam się, że mam nowtwór złośliwy (a właśc. raka kości).
To co teraz przeżywam, to szkoła życia. Zmieniła się u mnie definicja 'problemu', kiedyś to była pała z klasówki - a teraz? Teraz ciężko jest mnie złamać.
Zaczęłam też inaczej pojmować ból. Kiedyś ból to było szczepienie, pobieranie krwi - dziś śmieję się z tego.

[cbc6429be45513368b51b71e340d921ce6d338a3]

Napisane przez CaRooLa

Gdy dowiedziałam się, że mam nowtwór złośliwy (a właśc. raka kości).
To co teraz przeżywam, to szkoła życia. Zmieniła się u mnie definicja 'problemu', kiedyś to była pała z klasówki - a teraz? Teraz ciężko jest mnie złamać.
Zaczęłam też inaczej pojmować ból. Kiedyś ból to było szczepienie, pobieranie krwi - dziś śmieję się z tego.

Mówi się, że cierpienie uszlachetnia i coś w tym chyba jest...
Zupełnie inaczej postrzega się wtedy rzeczywistość i ją docenia.

Kiedy musiało się walczyć o to, żeby żyć...

[insomnieux]

no to ja jeszcze dodam od siebie, że na moje zycie miał tez duzy wpływ pobyt w szpitalu kiedy miałam powazne operacje uszu. przez jakies 3 lata chodziłam w stresie, odliczałam dni kiedy wyjde ze szpitala i kiedy bede mogła byc wreszcie normalna.

[wenedka]

Moje beztroskie dzieciństwo skończyło się w wieku 12 lat. Tak około.
Najpierw nagle, w ciągu 3 dni zmarła moja babcia, potem tragicznie zginął brat mojej mamy, która bardzo to przeżyła i chyba tak naprawdę nigdy się z tego nie otrząsnęła, niedługo potem po ciężkiej chorobie zmarła mama mamy- moja babcia, 3 miesiące potem brat dziadka, a miesiąc po nim ledwo co odratowano moją chrzestną, a potem wszystko zaczęło się walić i walić i nic nie jest tak samo.
Wszystko to pamiętam, jakby wydarzyło się wczoraj.
I te święta takie beznadziejne, milczenie mamy przez pół roku.

Poza tym ktoś zniszczył moje marzenia raz na zawsze, ale nie ma co narzekać
Szybciej dorosłam. Taki z tego plus, a może i nie..
Nigdy nie miałam problemu typu "mama mnie nie chce puścić na imprezę"albo "nie wiem w co się ubrać".
Trochę żałuję, że tak krótko mogłam cieszyć się beztroską.

[7b876ccefd4157b39b86852d237c1fcdcf44b9c3_64850071d5e54]

Też nie miałam takiego momentu, w środku czuję się bardzo młodo, określenie "dorosła kobieta" jakoś nie pasuje do mojej osoby (poza wiekiem metrykalnym), dziwnie się czuę i strasznie staro kiedy ktoś tak do mnie mówi.

[red Angel]

6 klasa. Najpierw zmarl moj dziadek. W dniu pogrzebu tata dowiedzial sie ze mama go zdradzała. kilka tygodni - rozwod rodzicow. W gimnazjum zdarzalo sie ze sama mieszkalam w domu. musialam oplacac rachunki... gotowac sobie... sprzatac... wszytko sama czulam sie bardzo opuszczona. Wtedy moje dziecinstwo sie skonczylo. to byl taki punkt... w sumie nigdy nie mialam normalnego dziecinstwo. i nie pamietam momentow w ktorych bylam po prostu szczesliwa, po prostu dzieickiem .

[Voodia]

Tak naprawde jeszcze nie nadszedł ten moment. I mam nadzieję, że nie nadejdzie nigdy.

[kyana]

Ja się czuję jeszcze dzieckiem- takim dużym. Pewnie dlatego, że jestem najmłodsza z rodzeństwa

[CzarnaLandrynka]

Pierwsza szkoła, pierwszy wyścig szczurów. Zawzięłam się, nie chciałam dopuścić do tego, żeby moja nowo narodzona siostra była bardziej kochana niż ja.Chciałam być najlepsza we wszystkim - to był taki szok, 7 latek, wymarzona siostrzyczka, i nagle zamiast przeżywać wszystkie moje wzloty i upadki zaczęto mnie traktować jak małą-dorosłą. I przez to mam wrażenie że już do końca życia zostanę 'wiecznym dzieckiem', panicznie boje się dorosnąć, chociaż mam 15 lat, i większość moich koleżanek marzy o osiemnastce. Och, i ED. Dodam tylko że mam naprawdę kochającą rodzinę, ale oni za grosz nie umieją wspierać, zaufać w ciemno.

[pani ćma]

ja jestem jedna wielka skrajnoscia i ciezko mi odpowiedziec na to pytanie.
na szczescie nadal czuje sie dzieckiem ale z drugiej strony zawsze bylam troche "dojrzalsza" od innych w moim wieku i chyba nadal tak jest
chociaz od 10 miesiecy coraz bardziej czuje, ze zblizam sie do dojrzalosci..
wlasciwie to od wyprowadzki z domu rodzinnego, rozpoczecia studiow, naglego przyplywu obowiazkow, zamieszkania z TŻ, pierwszego seksu, pierwszych powazniejszych problemow, np. finansowych. coraz czesciej ze zdumieniem odkrywam, ze jestem dziewczyna, nie dziewczynka, i coraz blizej mi do kobiety.

[passionfruit]

Chyba kiedy zaczęłam studia i równoczesnie pracę. Skończyło się moje dzieciństwo.

[7b876ccefd4157b39b86852d237c1fcdcf44b9c3_64850071d5e54]

Napisane przez CzarnaLandrynka

Pierwsza szkoła, pierwszy wyścig szczurów. Zawzięłam się, nie chciałam dopuścić do tego, żeby moja nowo narodzona siostra była bardziej kochana niż ja.Chciałam być najlepsza we wszystkim - to był taki szok, 7 latek, wymarzona siostrzyczka, i nagle zamiast przeżywać wszystkie moje wzloty i upadki zaczęto mnie traktować jak małą-dorosłą. I przez to mam wrażenie że już do końca życia zostanę 'wiecznym dzieckiem', panicznie boje się dorosnąć, chociaż mam 15 lat, i większość moich koleżanek marzy o osiemnastce. Och, i ED. Dodam tylko że mam naprawdę kochającą rodzinę, ale oni za grosz nie umieją wspierać, zaufać w ciemno.

Zobaczysz, że za kilka lat nie będzie im się tak do dorosłości spieszyło.

[CzarnaLandrynka]

Ja też jestem o to spokojna, ale teraz po prostu tego nie-ro-zu-miem. Chętnie pobyłabym dzieckiem... takim bez zmartwień, odpowiedzialności.
Btw. wszystkiego najlepszego z okazji Dnia Dziecka wszystkim dzieciom i dzieciom-nie-dzieciom.