Szukam dziewczyn,które są chore i chcą z tego wyjść

[jaroszania]

heeej Dziewczyny! nie przeczytalam watku, ale ja jestem juz ze 3lata po terapii. chetnie pomoge i podziele sie doswiadzceniem. teraz jestem na 3roku psychologii. od pewnego czasu znowu pojawiaja sie epizody z wymiotowaniem, ale walcze z tym i poki co sie udaje.

pzdr. wszystkie
Ania

[CinnaMoon]

Napisane przez jaroszania

heeej Dziewczyny! nie przeczytalam watku, ale ja jestem juz ze 3lata po terapii. chetnie pomoge i podziele sie doswiadzceniem. teraz jestem na 3roku psychologii. od pewnego czasu znowu pojawiaja sie epizody z wymiotowaniem, ale walcze z tym i poki co sie udaje.

pzdr. wszystkie
Ania

Cześć, jak widać jest nas tu stado dusz samotnych, zagubionych, na przemian lękliwych i wkuropatwionych na maksa, więc jak się zaweźmiesz, to i materiał na magisterkę się znajdzie. Nie umiem sobie nie żartować, zwłaszcza kiedy alternatywą jest wycie w poduszkę i inne ryki

Hum, hum, odpuściłam sobie wczoraj forum i trudno mi trochę ogarnąć to wszystko, co zdążyłyście, moje panie, nasmarować, ale...
Jedna mi się nasuwa refleksja po lekturze. Mało zapewne oryginalna, pomocna zaś z wielkim prawdopodobieństwem w ogóle, ale - czy to nie jest do pewnego stopnia tak, że żadna z nas nie umie sobie znaleźć swojego miejsca w życiu? Celu w życiu? Czegoś, do czego można dążyć, co staje się na tyle ważne, by wymagało jakichś poświęceń... Idzie mi o to, że takie poświęcenia i cele odciągają sporą ilość osób od myślenia o, tak, użyję tego słowa, o PIERDOŁACH.
To jedno, jak ktoś ma wielkie marzenie, do którego realizacji dąży, a nie jest to marzenie związane z centymetrem, wagą oraz rozmiarem 0, to niech się natychmiast przyzna ku pociesze i pokrzepieniu serc.

A druga refleksja jest następująca: nie mamy do siebie dystansu. Możemy udawać, że go mamy, ale tak właściwie to nie umiemy popatrzeć na siebie z boku i zauważyć uprzejmie, że dla ludzi wokół, w tym tych kochanych i kochających, naprawdę nie ma znaczenia, ile ważymy. Tylko my, my, my - i nasz waga. Jakby ci inni nie mieli nic lepszego do roboty.
Dorotko - masz do siebie dystans? Pytam z ciekawości.

Nie umiemy też rozładowywać napięć.
Cholera, odgromników nie mamy!

Hypnotic - jak na moje lepsze podłamanie teraz niż zaraz po opuszczeniu szpitala, gdy wszyscy już wierzą, że jesteś zdrowa, szczęśliwa i oczekują banana na gębie. Albo mi się wydaje, albo każdy wpada w takie życiowe sinusoidy - tu potrzebna jest szczerość wobec samego siebie. Chyba. Jest kiepsko, zastanów się więc, co Cię tak przeraża? Widok własnego ciała? Utrata poczucia bezpieczeństwa?

W pewnych momentach po prostu brakuje mi słów.

Wszystkie zdołowane przez rodziców powtarzających, że inni mają gorzej i że sameście się wpędziły w chorobę proponuję powiesić sobie nad łóżkiem zdanie z wypowiedzi madame_apple: waga problemów jest subiektywna.
Święte są to słowa! Mówiłam - dać jej wódki

[Pancza]

Matko dziewojki. Nie odwiedzałam wątku, bo aż mi wstyd.
Z bulimi w anoreksję. Do tego widzę, że nie tylko ja slyszę, że jestem nienormalna, to nie jest choroba, tylko urojenia. Moja matka oczekuje, że sama sobie dam radę z tym problemem, bo przecież nigdy nie musiała mi za bardzo pomagać. Czy rodzice naprawde nie rozumieją, że to jest ogromny problem, a tymi beznadziejnymi i nieprzemyślanymi tekstami tylko nas dobijają. Nasze , przynajmniej moje problemy z ED - teraz dostrzegam, że nie wzięły się z niczego. Przejrzałam moje życie i dążenie do perfekcji zawsze gdzieś we mnie było, a moja matka nigdy nie miała ze mną problemów, bo wychowała mnie na idealne dziecko, które wszystko wie umie zrobi. Nie mieści się jej w głowie, że potrzebuje pomocy. Zauważyłyście coś takiego ? Aha, no i ulubiona mina mojej mamy, te oczy skierowane do nieba i kręcenie głową z dezaprobatą. Uwielbiam ...
Diamentowa, Asiek głowa do góry, łącze się z wami w tym paskudnym bólu

Jestem wyczerpana po całoonocnej imprezie, cała poobijana ( chyba z braku jakichkolwiek sił każde delikatne uderzenie powoduje siniaka), zdołowana dwoma napadami i tym, że moi bliscy zaczynają mnie mieć dość. Cinna masz rację, brak dystansu do siebie. To nas dobija.
A jak usłyszałam wczoraj tekst " Jak ty schudłaś" myślałam, że pozabijam. Ale jestem drażliwa ostatnio ... Koniec użalania

[Pauliś smutas:(]

no torszke sie nazbieralo przez dwa dni i dwie nowe osobki Dorotko jak raz sobie poradzilas to wiesz ze masz sile i drugi raz pokonac to gowno!!ja w to wierze..
no coz nasi rodzice to nie alfa i omega wiec nei wymagajmy od niech zeby postawili sie w naszej sytuacji(bron boze) staraja sie jak moge a ze im czasem nei wychodzi(dosc czesto) musimy przemilczec, ja wiem jedno rodzice kochaja nas najbardziej na swiecie wiec jak mogli by chcec pogorszyc nasz stan?? a slowa typu"urojenia nie choroba" to wewnetrzna obrona onie nie chca wziac do swiadomosci tego ze akurat ich dziecko spotkalo cos zlego paskudne ed!!

a ja mam juz wszystko w dupie niby jem normalnie i w ogole i zle sie czuje.. przytylam! mialam sie nie wazyc ale dizs musialam... jeden kg ah moze to po imprezie wczorajszej(njadlam sie orzeszkow piwo cola itp ) ale mimo wszystkoooo czuje sie jush grubaaaa wrrrr
brzuch mnei bolii powiedzialam mamie jak wrocilam a ona odrazu A CO ADLAS ALBO CZEGO NIE JADLAS!! paranojaa i sie poklucilam z niaa a tak chcialam dzis usiasc usmiechnac sie pokazac jej nowy cien do powiek chce mi sie plakac ze nie wyszedl nam ten dzien..a jeszce te mysli o tej wadze!nigdy jush sie nie zwazeee...

[Neffik]

Miałam Was wczoraj o coś spytać, ale zapomniałam.. Mam takie dość głupie pytanie.. Otóż jeśli będę jeść malutkie porcje, ale często to zmniejszy mi się żołądek? Bo gdzieś czytałam, że jak się je 3 razy dziennie, to się zmniejsza.. ale trochę to dziwne dla mnie. Przede wszystkim chodzi mi o to, żebym mogła się najeść normalną porcją, poczuć sytość.. ;( strasznie mnie to wkurza, że po obiedzie czuję się jakbym go w ogóle nie zjadła. Nie chcę się oczywiście głodzić.. Tylko, co tu zrobić żeby było ok..

[andziutek]

Niestety (!!!) ponownie z pelnym do granic niemozliwosci zoladkiem i
poczuciem niemocy powracam do tego wątku.
Przez kilka miesiecy odchudzalam sie sposobem MŻ-WR i tak udalo mi sie zrzucic dobre kilka kilogramow.
Niestety od kilku dni nie robie nic innego tylko pozeram ogromne ilosci jedzenia, a co najgorsze nie moge sie powstrzymac. Nie rozumiem co sprawilo ze ponownie dopadly mnie te paskudne napady. Staralam sie w czasie diety jesc racjonalnie i zdrowo. A mimo to stalo sie jak sie stalo.
Chyba jedynym wyjsciem z tego bagna jest definitywne zakonczenie pernamentnego bycia na diecie oraz oczywiscie wizyta u specjalisty. Pierwszego chyba nie jestem w stanie wykonac, poniewaz w moim przypadku odchudzanie jest chyba uzaleznieniem i ta ogromna chec bycia szczuplym ...

[Neffik]

Napisane przez andziutek

Chyba jedynym wyjsciem z tego bagna jest definitywne zakonczenie pernamentnego bycia na diecie oraz oczywiscie wizyta u specjalisty. Pierwszego chyba nie jestem w stanie wykonac, poniewaz w moim przypadku odchudzanie jest chyba uzaleznieniem i ta ogromna chec bycia szczuplym ...

Jesteś w stanie zrobić bardzo wiele. Uwierz w to. Ja też myslałam kiedyś, że zawsze będę się odchudzać, bo muszę być szczupła/chuda.. Ale moje myślenie zmieniło się w niewiarygodny sposób odkąd zaczęłam terapię... Czasami nie mogę w to uwierzyć, że.. w pewnym sensie zaakceptowałam siebie taką jaka jestem.

A tak btw, to gratuluję podjęcia dobrej decyzji Psycholog w sprawie ed jest niezbędny.

[czarnahellenka]

mam dokładnie ten sam problem, i przytyłam

[Dorotka Z Oz]

witam. czy mam do siebie dystans? pewnie nie. a co do rodzicow, bliskich itp to mi po prostu rece opadaja jak ich slucham, wiec staram sie nie sluchac, jednak nie moge calkowicie sie od nich oderwac, zwlazszcza mieszkajac pod jednym dachem.

[CinnaMoon]

Pancza - ja się tu przyczołgałam, żeby Ci pogratulować. Chwilowo na nic więcej mnie nie stać... Wielkie ŁAAAAAAAAAAAAAAAŁ!
A ze skórą problemów nie masz? Bo ja mam jak jasna...

[Pauliś smutas:(]

Staje na wage wskazuje 52kg!<szok> i co?? nie wiem czy mam sie cieszyc czy nie.. wczoraj bylam na urodzinach salatki miesko ciastaa hmmm i zastanawiam sie czy moze waga pokazuje tyle dzis bo wczoraj od 6 do 12 jadlam wiec nie wiem.. z jednej strony sie ciesze taki okraglejszy brzuszek sie zrobil ale nic wecej nie widac z tych dwoch kg, a z drugiej strony juz bym sie chetnie zaczela odchudzac zeby znow bylo 50 albo i mniej, paranoja w mojej glowiee, ale staram sie wlasciwie nie myslec o tym..wiem ze musze ograniczyc slodycze i bedzie dobrze! jutro spotkanie z pania psycholog, powinna byc zadowolona ze jem i ze przytylam ale gorzej jak ja sie z tym czuje.. w pt ostatni raz sie zwaze, potem juz nie spojrze na wage i bede sie starac
andziutek lekarz bedzie konieczny, wiec jak najszybciej idz do niego! mozeporozmawiaj z bliskimi, taka rozmowa tez moze pomoc
UZALEZNIENIE OD ODCHUDZANIA.. skad ja to znam

[Pancza]

Pauliś uwierz nie przytyłaś 2 kg. Po prostu wczoraj zjadłaś normalnie i waga pokazuje więcej. Nie możliwością jest utycie 2 kg w jedną noc.
Cinna dzięki Wiesz mam problemy ze skórą. W sumie wyglądam dość pokracznie. Mam kości i wiszącą skórę, nie zwisa mi tłuszcz ale skóra. Ćwiczę, staram się, wklepuje kremy i jakoś to idzie. Najgorsze są rozstępy. Najpierw przez tycie, teraz przez chudnięcie. Ale daje jakoś rade Wierzę, że kiedyś będę mogła się pochwalić gładką i jędrną skórą.

[diamentowa]

Napisane przez Pancza

Cinna dzięki Wiesz mam problemy ze skórą. W sumie wyglądam dość pokracznie. Mam kości i wiszącą skórę, nie zwisa mi tłuszcz ale skóra. Ćwiczę, staram się, wklepuje kremy i jakoś to idzie. Najgorsze są rozstępy. Najpierw przez tycie, teraz przez chudnięcie. Ale daje jakoś rade Wierzę, że kiedyś będę mogła się pochwalić gładką i jędrną skórą.

Rozstępy zlikwidować bardzo trudno wręcz jest to niemożliwe (ja też je mam ale mi nie przeszkadzają ), ale zapewniam Cię, że skóra tak młoda jak Twoja kiedy ustabilizujesz wagę znów stanie się jędrna tylko nic z dnia na dzień .

[asiek14]

też mam rozstępy niestety ale to raczej przez tycie niż chudnięcie bo pojawiły się jak wazyłam jeszcze 54kg

[CinnaMoon]

Abuuuuuuuuuuuuuuu! Ja już za stara, żeby mi się piknie obkurczyło, w związku z czym również wyglądam pokracznie. I jakby się zastanowić, nigdy przeca nie będę mieć ciałka jak nastolatka, płaskiego brzucha - bo skóra, luźna, za luźna.
A tam, ludzie mają większe tragedie.
A rozstępy to tylko pokochać można, serio

[Sydzia]

Napisane przez madame_apple

Powiem Ci jedno - musisz starać się z całych sił nie brać sobie tego wszystkiego do serca. Wiadomo - rodzice chcą dla Ciebie dobrze, ale nierzadko im nie wychodzi bo nie są psychologami i nie przeżywali tego co Ty. Dlatego nie rozumieją, że ich argumenty mają działanie odwrotne do zamierzonego.

Moi są, mama kiedyś pracowała, a tata nadal pracuje na codzień z osobami z ED, a ja i tak zachorowałam... Myślę, że to miało nawet po części wpływ na rozwinięcie się mojej choroby, bo myślałam, że wtedy zwrócą na mnie uwagę. Ale przyznam, że po części pomogło mi to, bo wcześnie się zorientowali, że coś jest nie tak i skierowali mnie na leczenie do zaufanego i doświadczonego lekarza. Ale z drugiej strony, emocje często brały górę (szczególnie u mamy) i też miewałam podobne akcje, jak ta opisana przez Asię.

Napisane przez CinnaMoon

Mało zapewne oryginalna, pomocna zaś z wielkim prawdopodobieństwem w ogóle, ale - czy to nie jest do pewnego stopnia tak, że żadna z nas nie umie sobie znaleźć swojego miejsca w życiu? Celu w życiu? Czegoś, do czego można dążyć, co staje się na tyle ważne, by wymagało jakichś poświęceń... Idzie mi o to, że takie poświęcenia i cele odciągają sporą ilość osób od myślenia o, tak, użyję tego słowa, o PIERDOŁACH.

Ja od 10 roku życia marzę, żeby studiowac psychologię, a teraz zamiast uczyć się do matury (którą muszę zdać świetnie, żeby mnie przyjęli tam gdzie chcę), to zajmuję się wychodzeniem z ED I ten cel tylko powoduje, że robię sobie wyrzuty i wpadam w panikę, że jestem głupia, bo zawalę sobie życie myśleniem o pierdołach zamiast realizacją swoich marzeń

Diamenciku, co do hormonów, to ja brałam bardzo długo i nic nie przytyłam, apetyt też mi się nie zwiększył

Pauliś, to niemożliwe by przytyć w jedną noc, ja też tak miewałam po imprezach, nawet jeśli zjadłam tylko trochę. Co nie zmienia faktu, że powinnaś starać się przytyć tak na serio, bo im dłużej zwlekasz, tym poważniejsze będą tego konsekwencje...

Ja jakoś daję radę, jem i w miarę dobrze się trzymam Czasem trochę oszukuję i opuszczam jakiś posiłek (wczoraj II kolacja, dzisiaj II śniadanie), ale nie schodzę poniżej 1700 kcal. Jedynie dobijają mnie moje wahania nastroju ze skłonnością do popadania w doła I nadal nie mogę się przemóc żeby przejść z U na P, a przecież nadal nie mam okresu...
Pozytywny akcent: wczoraj byłam na imprezie (na której w ogóle się nie bawiłam, bo akurat było mi smutno), ale za to pogadałam z jedną dziewczyną z mojej klasy i okazało się, że też miała problemy (ale nie ED) i leczyła się u psychologa. Trochę mi się lepiej zrobiło, że nie jestem jedyna, byłam zaskoczona, bo nie sądziłam, że może nas coś łączyć. No i myślę, że teraz trochę się do siebie zbliżymy, a mi teraz wsparcie jest bardzo potrzebne

Miłego dnia!

[diamentowa]

Napisane przez Sydzia

Ja od 10 roku życia marzę, żeby studiowac psychologię, a teraz zamiast uczyć się do matury (którą muszę zdać świetnie, żeby mnie przyjęli tam gdzie chcę), to zajmuję się wychodzeniem z ED I ten cel tylko powoduje, że robię sobie wyrzuty i wpadam w panikę, że jestem głupia, bo zawalę sobie życie myśleniem o pierdołach zamiast realizacją swoich marzeń

Nie wolno Ci tak mówić bo ani jedno z tych słów nie jest prawdą, to że w życiu układa się tak a nie inaczej to nie Twoja wina. Poza tym jeszcze nie jest powiedziane, że coś zawalisz- postaw na naukę (ale nie mordercze kucie 24h ale podejdź do tego jak do hobby), odrobinę szczęścia i spokój. Poza tym ta chorobe na pewno będzie istotnym doświadczeniem w Twojej dalszej karierze psychologa, ale pamiętaj że aby się tym zająć musisz wyjść z ED całkowicie. Więc siłą rzeczy walcząc z zaburzeniami walczysz o swoje marzenia, które los próbował Ci odebrać.

Diamenciku, co do hormonów, to ja brałam bardzo długo i nic nie przytyłam, apetyt też mi się nie zwiększył

Kochana kolejna wypowiedź, która mnie pocieszyła

[ola_i_ch]

a

[diamentowa]

Napisane przez ola_i_ch

nie dam rady. miałam nie wchodzić na to forum, nie wchodzić na stronki o dietach itd. Ale nie mogę. Czytałam was przez cały ten tydzień tylko siedziałam cicho. Widziałam wzloty i upadki. nie odniosę sie do wszystkich bo strasznie tego dużo, ale wiem, co u której się dzieje...

a u mnie? powiedziałam TŻowi. on chce mi pomóc tylko ja nie wiem, czy sama tego chcę. Motywuje mnie do jedzenia, prosi, żebym przytyła, grozi, chwyta sie wszystkich możliwych sposobów, żeby mi pomóc poradzić sobie z tym... codziennie mu obiecuje, że zjem 800kcal, nie 700. i nie wychodzi. nie moge, nie chce. Czasem jest i 600 raz udało mi się do 750 dobić, a potem mnie dobiły wyrzuty sumienia... wiem, że jakbym przez jeden dzień chociaż zjadła mniej, dużo mniej np 500kcal to by już tak zostało... Ale aż tak się nie stoczę.
teraz będzie następny poniedziałek od którego chcę zacząć jeść 800. zobaczymy. to nawet nie jest tak, że chcę. wiem, że powinnam, ale równie dobrze mogłabym nie jeść. Teraz jem głównie z rozsądku. Z resztek rozsądku.

wczoraj znów od znajomych i nieznajomych nasłuchałam się, że jestem chuda, że anorektyczka. I co z tego? czy to wpłynęło na moje jedzenie? za choler..

naprawde nie mam motywacji, żeby z tego wyjść. a chciałabym...

to jak w końcu?

[ola_i_ch]

[a

[CinnaMoon]

Ola, a nie masz możliwości przejść terapii szokowej? Nie wiem, na ile byłoby to w ogóle skuteczne, ale ty faktycznie okrutnie zaniżasz Gdybyś wyjechała gdzieś ze swoim chłopem na tydzień i gdyby za całe żarcie odpowiedzialny był on? Po prostu odciąć się od wszystkiego i dokarmić Twój organizm, a odpowiedzialność na siebie bierze druga osoba.
Wiem, brzmi przerażająco, ale może to jest jakieś rozwiązanie?

[ola_i_ch]

[a

[andzya]

mi sie wydaje,ze udalo mi sie z tego juz wyjsc,chociaz dalej mam wyrzuty sumienia jak zjem wiecej. co najwazniejsze,przestalam wymiotowac,duzo cwicze i staram sie normalnie odzywiac nie przezerajac sie ...
moj TŻ jest dla mnie duzym wsparciem,bo mowi,ze bardzo mu sie podobam taka jaka jestem,jednak jak czasami widze,za jakimi kobitkami sie oglada to jest mi smutno,bo wiem,ze ja taka nie jestem ...

musze cos z tym zrobic,bo specjalizacje bede robila z dietetyki a sama mam problemy z odzywianiem.i jakim autorytetem ja bede

[ola_i_ch]

[a

[Pauliś smutas:(]

Sydziu tez bym chciala na psychologie albo architektore krajobrazu ale marnie to wszystko widze, nie moge sie zmotywowac, eh ta naukaaa!
ale jakos dam rade wezme sie za siebie dzieki za mile slowa! no mysle ze nie bedzie zle

[malwa00]

Mam pytanie do dziewczyn którym zanikła miesiączka: czy musiałyście brać tabletki hormonalne? Jesli tak to jakie i czy miało to jakies skutki uboczne? jak długo? Czy po odstawieniu ich okres juz sam wracał?

[201801220933]

Napisane przez malwa00

Mam pytanie do dziewczyn którym zanikła miesiączka: czy musiałyście brać tabletki hormonalne? Jesli tak to jakie i czy miało to jakies skutki uboczne? jak długo? Czy po odstawieniu ich okres juz sam wracał?

musiałam brać - dokładnie Duphaston
skutki uboczne?
przytyłam 6kg w miesiąc

oczywiście nie chce się zastraszać zdrowie najwazniejsze, juz prawie zgubiłam te kilogramy

[ola_i_ch]

a

[Pauliś smutas:(]

Napisane przez malwa00

Mam pytanie do dziewczyn którym zanikła miesiączka: czy musiałyście brać tabletki hormonalne? Jesli tak to jakie i czy miało to jakies skutki uboczne? jak długo? Czy po odstawieniu ich okres juz sam wracał?

tak ja bralam chyba progynova czy jakos tak, zadnych skutkow ubocznych nie mialam po nich 3 miechy bralam + luteine

[CinnaMoon]

Duphaston - byłam pijana przez cały dzień.
Lutenyl - pomagał. Póki nie schudłam. Jak odstawiłam, okres znikł. I już się nie pojawił. Ktokolwiek widział, ktokolwiek wie...