Para, którą według Was, łączy prawdziwa miłość, to: ...?

[Niezmienna]

Tak.Znam związek, nie idealny, bo takowych nie ma. Ale to taki związek w jakim chciałabym być ja sama.
To moi rodzice.

[41606c31298bccbf4cae52b7859efbfee487d7f9]

Napisane przez lady karen

Hmm... Para, którą według mnie łączy prawdziwa miłość? Ja i TŻ oczywiście

A w otoczeniu nie znajduję pary, którą uważałabym za lepiej dobraną od nas. A jeżeli chodzi o po prostu kochających się ludzi, to mój tata i jego żona.

Napisane przez LaylaDamment

Właściwie to nie widziałam lepiej dobranej i kochającej się pary niż ja i mój TŻ.

ja mam podobne odczucia, nie zamieniłabym się na miejsca z żadną znajomą parą (nie ważne czy to dziadkowie co w zeszłym roku mieli 50 rocznicę ślubu, czy jacyś znajomi co są po ślubie lat 5). ale to że ja kogoś nie uważam za dobraną parę nie znaczy że tak jest.

może faktycznie jeśli komuś pasuje wyzywanie go od grubasów, a druga strona z kolei nie ma nic przeciwko publicznym awanturom, to oni się akurat dobrali? i w swoim mniemaniu pewnie są kochającą parą.

pewnie inni mieliby jakieś zastrzeżenia do relacji moich i mojej drugiej połówki... każdy buduje taki związek jaki mu się podoba (albo przynajmniej próbuje). a ta "prawdziwa miłość" to pewnie w tym kontekście poprostu druga osoba przykładająca się równie mocno do budowania związku.

[Blondi2989]

Nie znam takiej pary, ale są związki, przy których nie wyobrażam sobie, że dana koleżanka mogłaby być z innym facetem niż z tym, którym akurat jest, bo pasują do siebie po prostu. Ja obserwuję, ściągam, ale chcę w przyszłości uformować swój związek na własnych, szczęśliwych zasadach.

[201604200942]

Większość par, która według mnie były idealne, często się rozpadały.
Podziwiam związek (co nie znaczy, że jest idealny) mojej kuzynki. Są ze sobą 6 lat i w ciągu tego czasu ani razu się nie pokłócili. Nie wiem od czego to zależy, czy od ich charakteru (oboje są niekonfliktowi), czy od ich umiejętności pójścia na kompromis.

Jeśli za 50 lat mój związek będzie tak samo udany jak jest teraz, będę bardzo szczęśliwą osobą

[2016070953]

nie znam takiej pary która byłaby dla mnie wzorcową, a uznawanie pary opisanej przez autorkę wątku za idealną jest nieco niezrozumiałe dla mnie

[rapifen]

Bzdury pleciesz. Jakby twój facet raz, drugi zajrzał do kieliszka i przechlał obrączkę to raczej byś z radości nie skakała.
Aż nie mam siły więcej pisać, nie wiem co to za wyobrażenie.

[czarnulka066]

Związek opisywany w pierwszym poście na pewno nie jest takim, jakim chciałabym żeby był mój związek. Związek, w którym małżonkowie wyzywają się i kłócą, mąż lubi popić to ma być wzorzec godny naśladowania Brakuje w nim szacunku do drugiej osoby, a bez tego nie ma miłości.

Odpowiadając na pytanie - para, którą według mnie łączy prawdziwa miłość - to ja i mój TŻ

[dance makabre]

Raz przyjechała do mnie koleżanka z drugiego końca Polski z rodzicami, i byłam wprost zauroczoną ich związkiem... Jezu, jakieś 20 lat razem, a szli trzymając się za ręce (moich rodziców chyba nigdy tak nie widziałam), uśmiechali się do siebi z czułością, i promieniowała od nich taka zgodność, czułość, zrozumienie, on nadal traktował ją po dżentelmeńsku, jak kobietę o którą trzeba się nieustannie starać... Piękne to było

[twizzy]

ten związek,który opisałaś uznałabym za jeden z gorszych niestety.A czy ja znam takie pary?
tak-jestem pewna ,że znam jedną taką parę.Są po 60.On-ma ogromny szacunek do kobiet,swoją kobietę stawia na piedestale.Ona-może przy nim rozkwitnąć,poczuć się prawdziwą kobietą-kochaną,pożądaną,potrzebn ą.On czuje się doceniony,spełnia się w roli mężczyzny i dobrego męża

[Claire Fisher]

Parą, którą łączy prawdziwa miłość według mnie jestem ja i mój TŻ
6 lat bycia razem, wspólne mieszkanie, wspólne problemy, a ja ciągle zakochana, ze wzajemnością zresztą
Pary znajomych rozpadają się średnio po 2 latach "bo coś się wypaliło", "bo to jednak nie to", "bo to przyzwyczajenie tylko było i rutyna"...
Mam nadzieję, że już tak nam zostanie na zawsze :P. Gęba mi się śmieję jak o nas myślę, przynajmniej jedno w życiu udało mi się na 100% i jestem z tego dumna

[lady karen]

Napisane przez ahinsa

True, true... miałam "na oku", dla mnie przez wiele wiele lat, idealną parę. Aż nie zaprzyjaźniłam się z żonką. I bum.



Od razu zadatki? Sorry za OT.



Dwa lata to też "trzy miesięczne zauroczenie".
Mowa o związkach dojrzałych. W takich związkach nie ma już raczej mowy o misio-pysiowaniu. Można się i powyzywać od grubasek i durniów, a mimo to się kochać.
Co nie zmienia faktu, że ta "miłość" i "kochanie" to dla mnie mimo wszystko absolutnie niewystarczająca sprawa. I coś, co wielgim łukiem obchodzę

Kurde, moi dziadkowie chyba są w dojrzałym związku (50 rocznica w 2009), bardzo się kochają, i jakoś nie zdarza im się wyzywać. Oczywiście, że można do siebie pieszczotliwie mówić "głuptasie" czy "grubasku", ale jeżeli dzieje się to w momencie kłótni, to ja w tę pieszczotliwość nie wierzę.


No i pytanie nie było o związek idealny, tylko o prawdziwie kochającą się parę. I prawdę mówiąc uważam, że byłoby chore, gdyby cudzy związek podobał mi się bardziej od mojego.

[twizzy]

Napisane przez Claire Fisher

Parą, którą łączy prawdziwa miłość według mnie jestem ja i mój TŻ
6 lat bycia razem, wspólne mieszkanie, wspólne problemy, a ja ciągle zakochana, ze wzajemnością zresztą

tylko pozazdrościć takiego związku

[Madelaine87]

...

[Claire Fisher]

Napisane przez twizzy

tylko pozazdrościć takiego związku

wszystkim takiego życzę!

[lady karen]

Napisane przez Madelaine87

a kto mówi o wyzywaniu? może tak lubią? to że ktoś tak do siebie mówi to już indywidualna sprawa. Mój tż mówi na mnie paszczecie, paszczurze lub ćwikło a ja na niego buraku i zwyrolu. Lubimy to i tyle. Jesteśmy totalnymi świrami. Biegamy po mieszkaniu i rzucami w siebie tocząc wojne kto kogo pierwszy dotknie np czyms kleistym, siłujemy się kto kogo pierwszy ugryzie w piętę albo poliże w uchu przy czym mówimy do siebie " głupi", "a ty głupsza" a na koniec "ale i tak się kochamy" Jesteśmy ześwirowani na maksa i nie przeszkadza nam taka forma bo robimy to wszystko dla żartów choc minęło 6 lat to my jak małe dzieci i lubimy to. Nigdy tego typu stwierdzenia nie wychodziły z naszych ust by sobie dopiec, wręcz przeciwnie, lubię gdy mówi do mnie " buraku". Ja to lubię a ktoś inny może lubić jak się mówi " grubasku"

Dla mnie jak ktoś z takimi tekstami wyjeżdża tylko w chwilach kłótni, to raczej nie świadczy o tym, że po prostu tak lubi. Ale w sumie to mnie to nie obchodzi, bo mnie nie dotyczy.

[Futbolowa]

Napisane przez SamaraMorganx

Są ze sobą 6 lat i w ciągu tego czasu ani razu się nie pokłócili. Nie wiem od czego to zależy, czy od ich charakteru (oboje są niekonfliktowi), czy od ich umiejętności pójścia na kompromis.

Brak kłótni wcale nie jest taki dobry - czasem potrzeba wylać z siebie emocje, mieć ostrzejszą wymianę zdań. Mówię o czymś naturalnym, nie o chamstwie - dobra kłótnia może oczyścić atmosferę. Tłumienie w sobie emocji i udawanie, że wszystko jest cacy w imię 'kompromisu', wcale nie musi być najlepszym rozwiązaniem... Chociaż faktem jest, że wszystko zależy od ludzi.

[Kachulec]

A skąd poznać czy kogos łączy prawdziwa miłość?


Ja mogę powiedzieć, tylko że mój związek jest z prawdziwej miłości choć ciężki do zaakceptowania przez społeczeństwo - zbyt duża różnica wieku.

[rapifen]

Związek moich rodziców ze wszystkimi wadami... wygląda jak prawdziwa miłość :P poświęcają się dla siebie, troszczą się o siebie. Akceptują nawzajem wszystkie swoje wady które mnie osobiście doprowadzają do szału W czasach kiedy samotna matka była jeszcze czymś "innym" nic mu nie przeszkodziło.

[madmuazelle]

Tu gdzie mieszkam/żyje obecnie nie ma takiej pary,o ktorej bym pomyślaa ahh jak im razem cudownie,jak wspaniała para.Niestety.
alee są dwie pary,ktore moge uznać za bardzo udane,to są związki:mojego brata+żona i córa oraz brata tż-ta,kory ma żonke i wspaniałą 2-jeczke dzieciaczków.I tak nie raz,nie dwa sobie kiedyś,że myślałam kurcze też chciałabym mieć taką fajną rodzinke jaką ma mój brat,czy brat tż-ta.

[Kira87]

Napisane przez Futbolowa

Brak kłótni wcale nie jest taki dobry - czasem potrzeba wylać z siebie emocje, mieć ostrzejszą wymianę zdań. Mówię o czymś naturalnym, nie o chamstwie - dobra kłótnia może oczyścić atmosferę. Tłumienie w sobie emocji i udawanie, że wszystko jest cacy w imię 'kompromisu', wcale nie musi być najlepszym rozwiązaniem... Chociaż faktem jest, że wszystko zależy od ludzi.

Często słyszę od znajomych właśnie taką opinię, że totalny brak kłótni nie jest dobry.
Ja jestem w związku ponad 6 lat i nie kłóciliśmy się nigdy. Owszem, było kilka spraw problematycznych, ale wystarczyło usiąść, przytulić się i porozmawiać.

Mówią o nas "ufoludki".

[Blondi2989]

Napisane przez Kira87

Często słyszę od znajomych właśnie taką opinię, że totalny brak kłótni nie jest dobry.
Ja jestem w związku ponad 6 lat i nie kłóciliśmy się nigdy. Owszem, było kilka spraw problematycznych, ale wystarczyło usiąść, przytulić się i porozmawiać.
Mówią o nas "ufoludki".

Również dołączam się do tego, że kłótnie w związku to mit. Ja jestem osobą bezkonfliktową, kiepsko krzyczę, bardziej śmiesznie to wychodzi niż groźnie, dlatego, ja swój związek totalnie mam do przegadania, a nie do kłócenia się.

[Futbolowa]

Ale kłótnia nie musi od razu oznaczać krzyku. Wystarczy ostrzejsza wymiana zdań, która naprawdę pomaga. Moja koleżanka była z facetem 8 lat i pierwszą kłótnię 'zaliczyli' miesiąc przed ślubem - wszystkie emocje kryli w sobie, omijali problemy, dusząc je wewnątrz siebie i nagle wybuch - wszystkie żale za tyle lat się zebrały i doprowadziły do hucznego, 'niespodziewanego' rozstania. A byli taaaaką zgodną parą.

[maryanna3]

Zależy co kto rozumie przez idealny związek bo są różne definicje. W ogóle idealny to chyba niezbyt trafne określenie, w mojej opinii takich związków nie ma. IMO żeby związek był zdrowy muszą być kłótnie od czasu do czasu natomiast wzajemne wyzwiska nie. I dlatego uważam że opisany przez Ciebie związek nie jest idealny. Kwestia tego "popijania" też wydała mi się zastawiająca bo skoro są o to kłótnie to coś musi być nie tak ale tu już się nie wypowiadam bo nie znam tych ludzi i przecież nie wiem jak jest.

Natomiast w moim otoczeniu nie zaobserwowałam takiego idealnego związku. Jak już mówiłam wg. mnie coś takiego nie występuje, zawsze są jakieś wady, minusy, niedociągnięcia. Ważne żeby ludzie się trzymali zasad przez siebie wyznaczonych i byli szczęśliwi. Wtedy taki związek nazywam udanym. Ale takich też dookoła jakoś brak ostatnio

[zagubiona89r]

Napisane przez Futbolowa

Brak kłótni wcale nie jest taki dobry - czasem potrzeba wylać z siebie emocje, mieć ostrzejszą wymianę zdań. Mówię o czymś naturalnym, nie o chamstwie - dobra kłótnia może oczyścić atmosferę. Tłumienie w sobie emocji i udawanie, że wszystko jest cacy w imię 'kompromisu', wcale nie musi być najlepszym rozwiązaniem... Chociaż faktem jest, że wszystko zależy od ludzi.

Napisane przez Futbolowa

Ale kłótnia nie musi od razu oznaczać krzyku. Wystarczy ostrzejsza wymiana zdań, która naprawdę pomaga. Moja koleżanka była z facetem 8 lat i pierwszą kłótnię 'zaliczyli' miesiąc przed ślubem - wszystkie emocje kryli w sobie, omijali problemy, dusząc je wewnątrz siebie i nagle wybuch - wszystkie żale za tyle lat się zebrały i doprowadziły do hucznego, 'niespodziewanego' rozstania. A byli taaaaką zgodną parą.

No i to jest różnica bo można: nie kłócić się, ale rozmawiać, wykładać kawa na ławę co nas boli, słuchać i szukać kompromisów.

A można sobie ćwierkać, świerkać poważnymi rozmowami nie psuć "atmosferki" a w środku się zbiera i zbiera i zbiera... No i prowadzi do rozwiązania jak opisałaś wyżej.

Ja jestem osobą wybuchową, mój Tż oaza spokoju. Na początku było ciężko, mnie ponosiły nerwy, on kiepsko znosi kłótnie, ale po prawie 2 latach już potrafię pogadać na spokojnie. A więc rozmawiamy o problemach, ale nie ma ostrych wymian zdań, a tym bardziej krzyków. I to jest dobre. Kłótnie takie prawdziwe (bez wyzwisk, ale właśnie "ostra wymiana") ja odbierałam jako bardzo niszczące. I cieszę się, że było ich tylko ze 2 czy 3 na samym początku.

[agabil1]

wiele jest związków w których jest prawdziwa miłość i wcale nie muszą być to związki idealne (takich chyba nie ma)

[Kira87]

Napisane przez Futbolowa

Ale kłótnia nie musi od razu oznaczać krzyku. Wystarczy ostrzejsza wymiana zdań, która naprawdę pomaga. Moja koleżanka była z facetem 8 lat i pierwszą kłótnię 'zaliczyli' miesiąc przed ślubem - wszystkie emocje kryli w sobie, omijali problemy, dusząc je wewnątrz siebie i nagle wybuch - wszystkie żale za tyle lat się zebrały i doprowadziły do hucznego, 'niespodziewanego' rozstania. A byli taaaaką zgodną parą.

A po co kryć emocje i omijać problemy?
Uciekanie od kłopotów nie spowoduje, że one po prostu znikną, tylko będą już na nas czekać w innym miejscu (parafrazując Pratchetta).
Takie zachowanie, to przejaw niedojrzałości lub braku rozsądnej dozy stanowczości, asertywności i pewności siebie.

Może mamy różne definicje słowa "kłótnia".

Dla mnie "kłótnia" ma wydźwięk bardzo pejoratywny, kojarzy mi się z krzykiem lub z co najmniej mocno podniesionym tonem,przesadną gestykulacją, agresją, miotaniem się, a w skrajnym przypadku tłuczeniem talerzy czy siarczystym policzkiem.

My nie jesteśmy jakąś mega-zgodną parą. Przykładowo, ja miewam problem z konsekwentnym działaniem, słomianym zapałem, a on czasem daje się ponieść swoim humorkom i zrzędzi jak stara baba.

Z tym, że umiemy rozmawiać. Rozmawiamy wprost, konkretnie, bez zawoalowania pewnych kwestii, bez nieodpowiedzenia, bez motania...tzn. ja tak robię i z moich obserwacji wynika, że on także (a w każdym razie mam taką nadzieję).

Na rozładowanie złych emocji są setki sposobów, a ten rodem z włoskiego małżeństwa (stereotypowo - bardzo porywczego) czyli furia&choroba świętego Wita niekoniecznie (dla mnie) jest najlepszym wyjściem.

No, tak jak pisałam wcześniej - dużo zależy od osobistej definicji słowa "kłótnia".

[yaminishi]

Nie ma związków idealnych, nie da się nawet zbliżyć do wzorca z prostej przyczyny: ludzie się różni= taki wzorzec nie istnieje.
Jedni introwertycy, drudzy ekstrawertycy, melancholicy, cholerycy... można wymieniać bez końca. Dodać do tego osobiste upodobania, skłonności, światopogląd i tak - nie znajdzie się na świecie dwóch takich samych ludzi.
Idąc tym tokiem myślenia każdy związek musi być inny, bo każdy człowiek jest inny.
Nie ma więc co wartościować. Oczywiście istnieją pewne ogólne zasady (np. szacunek, zaufanie, empatia), których należy przestrzegać aby te relacje miały zdrowy charakter ale z drugiej strony odczucia i emocje są tak subiektywną materią, że nawet to nie zawsze się sprawdza.
Ot taki sobie wyolbrzymiony przykład, dla jednej kobiety okazaniem braku szacunku będzie nie przepuszczenie jej w drzwiach, dla drugiej nazwanie jej "grubaskiem" a dla trzeciej będzie to dopiero np. szturchnięcie czy policzek wymierzony przez męża.

Ważne jest głownie to żeby czuć się kochanym, szczęśliwym i spełnionym w danym związku.
Zresztą ogólnie temat "miłość" to temat rzeka. Czasem ważne jest wszystko a czasem nic. Kiedy np. ukochana osoba umiera na naszych oczach ważne jest tylko i wyłącznie to - żeby była...i to jak najdłużej...

Każda z nas pewnie zgodzi się, że bardzo ciężko jest zbudować związek, który w każdym momencie naszego życia daje nam satysfakcję. Ciężko o taką naturalną, prawdziwą miłość. Któraś z wizażanek podała przykład miłości Boga (Bóg odpada już na wstępie, bo nawet nie wiadomo czy istniej) miłość rodzicielska (matki do dziecka)?! To też się nie sprawdza, ileż jest dzieci porzuconych czy też wychowywanych bez "miłości".
Ogólnie płynie z tego smutny wniosek, że ludzie nie potrafią ot tak sobie prawdziwie kochać, pewnie przez to, że jest to naprawdę trudna sztuka. Sztuka, której uczymy się każdego dnia, przez całe życie.

[Kira87]

Napisane przez zagubiona89r

No i to jest różnica bo można: nie kłócić się, ale rozmawiać, wykładać kawa na ławę co nas boli, słuchać i szukać kompromisów.

A można sobie ćwierkać, świerkać poważnymi rozmowami nie psuć "atmosferki" a w środku się zbiera i zbiera i zbiera... No i prowadzi do rozwiązania jak opisałaś wyżej.

---------- Dopisano o 12:23 ---------- Poprzedni post napisano o 12:14 ----------

Napisane przez yaminishi

Ogólnie płynie z tego smutny wniosek, że ludzie nie potrafią ot tak sobie prawdziwie kochać, pewnie przez to, że jest to naprawdę trudna sztuka. Sztuka, której uczymy się każdego dnia, przez całe życie.

Mądrze prawisz.

Od siebie dodam:

Być pilnym uczniem, nie zrażać się niepowodzeniami.
Zbierać doświadczenie i robić z niego użytek.
Myśleć realistycznie i pragmatycznie.
Nauczyć się słuchać.
Być asertywnym, stanowczym ale i empatycznym.
Najpierw pomyśl, później mów.
Nauczyć wyrażania się wprost, nie motać i nie owijać w bawełnę.
Nie szukać drugiego, trzeciego dna (pływające po jeziorze, kwaczące stworzenie, to na pewno kaczka, a nie zakonspirowany bocian).

To część zasad, którymi staram się kierować nie tylko w związku, ale ogólnie w relacjach międzyludzkich.

[masmeli]

Napisane przez LaylaDamment

Właściwie to nie widziałam lepiej dobranej i kochającej się pary niż ja i mój TŻ.

To samo stwierdzam odnośnie mojego związku

[ahinsa]

Napisane przez wiewioora83

Współczujesz, a może zazdrościsz?

Truly, madly, deeply

Napisane przez wiewioora83

Strasznie uogólniasz, wiesz? (...)
Jeżeli każdy miałby z góry zakładać, że jego związek i tak się rozpadnie, to po co się w ogóle ze sobą wiązać?

Nie żeby znowu tak strasznie , ale oczywiście, że nie "uszczególniam". Bo cuś mnie się tak widzi, że jak sobie adekwatnie zaokrąglę / uogólnię, to się mniej pomylę, niż jakbym miała wziąć sobie jednostkowy przykładzik i na nim oto "jechać"

Żarty żartami. Przecież ja nie wciskam nikomu, że wszystkie związki się rozpadają, że się wiązać nie warto, że miłość jest bez sensu, bo przemija - jak się ktoś zakochuje, to się wiąże i naturalne jest, że nie chce "się x 2" spisać na straty. Rozpadnie się albo i nie.
Mi się po prostu okrutnie nie podoba niektórych człowieków wyidealizowane / "klapkooczne" podejście. Bo to bardzo szkodliwy czort jest.

Napisane przez rapifen

Bzdury pleciesz. Jakby twój facet raz, drugi zajrzał do kieliszka i przechlał obrączkę to raczej byś z radości nie skakała.

No no, bo jak się zwiążemy z abstynentem, a po X latach się okaże, że łon nie pije, bo onegdaj alkoholikiem był to co innego. Żarcik, żarcik