Facet się mnie wstydzi przed znajomymi, co zrobić?

[Vgosia]

Cześć,
będzie długo, ale proszę o dotrwanie do końca i z góry za to dziękuję.

Nie radzę sobie z pewnym problemem. Od prawie 2 lat spotykam się z chłopakiem. Jesteśmy w tym samym wieku- 26 lat. Poznaliśmy się przez internet. Byłam bardzo gruba, wstydziłam się i wysłałam zdjęcie koleżanki (ważącej 65kg). Domyślał się, że kłamię, bo buzia (z bliska wysyłałam swoje zdjęcia) wyglądała na dużo grubszą. Spotkaliśmy się po raz pierwszy i od tamtego momentu zaczęliśmy spotykać, będąc praktycznie nierozłącznymi. Każdy wolny czas razem, każdy weekend. Wszystko niby super. Ale ja do tej pory nie znam nikogo z jego znajomych. Rodzinę poznałam prawie po roku, byłam na imprezach okolicznościowych i świętach. Schudłam 50 kg odkąd się poznaliśmy. Od tych wakacji przytyłam 9 kg. Dalej mam nadwagę, ale wyglądam całkiem nieźle i zupełnie nie na tyle kg ile mam. Odkąd zaczęliśmy się spotykać, mieliśmy twarde zasady i takie same poglądy na temat bycia razem. Tzn. wychodzenie osobno tylko w gronie swoich kolegów (on) i koleżanek (ja). Na reszcie imprez razem (czyli u moich znajomych), albo wcale (u jego znajomych). Zero wychodzenia na imprezy osobno. Od świąt dostaje "po mordzie" od niego, że jestem spasiona, a miałam tak chudnąc, a on się mnie wstydzi przed ludźmi, których zna. Ok, wzięłam na klatę, bo kocham i on niby też. Ale dziś oznajmił, że są urodziny kolegi. I on idzie, bo dawno go nie było. No więc pytam- czy wybiera się sam. A on, że tak. No więc ja, że nie takie są nasze zasady bycia w związku. Do niedawna miałam zabroniony wyjazd panieński z okazji ślubu koleżanki, ale jak poszedł do kolegi na noc i mieli grubą imprezę (męską), to w końcu się zgodził. Impreza też była pod znakiem zapytania, bo niby tak długo się z nim nie widzieli, a raptem posiedzieli i pogadali 2-3 h i od razu chcieli iść na miasto- w kluby, w panienki, wiem jak to wyglądało z jego opowiadań do tej pory. Wyjście na miasto oznaczało- zabawę osobno, bo większość z nich jest wolna i po prostu szukają wrażeń. Nie wyszedł wtedy z nimi, został w mieszkaniu kolegi, większość nie wróciła, bo była już z jakimiś dziewczynami. Jeden wrócił, którego było mieszkanie i który ma dziewczynę. Wracając do tematu. Urodziny w ten weekend, on chce iść. Beze mnie, bo się mnie wstydzi, bo jestem gruba. Impreza mieszana. Od razu wyraziłam swoje zdanie, albo nie idzie, albo idzie ze mną- tak jak to zawsze robię ja. I żeby nie było, że chłopaka blokuję. Jestem bardzo towarzyska, często wychodziłam przed naszym związkiem ze znajomymi. Ale jemu już się coś nie podobało, bo nie tacy znajomi, bo kolega się przystawia. Podróżowałam - teraz siedzę na przysłowiowej dupie, co mnie drażni (i nie, nie ma u niego problemu z brakiem kasy, a ja jeździłam i dalej chcę zwiedzać świat nisko-budżetowo) Mówię- ok, nie ma sprawy. Nie będę robić wbrew niemu. Załatwimy to jakoś. Wypracowaliśmy temat. A tu taka niespodzianka. Jest mi strasznie przykro. Mam nadwagę, ale poza tym czuję się atrakcyjna, lubię towarzystwo, mam niezły humor i przyjacielskie usposobienie. Poza tym widzę jak patrzą na mnie mężczyźni. Chciałabym zwyczajnie ich poznać. On twierdzi, że dwa lata temu pokazał zdjęcie mojej koleżanki swoim kolegom i teraz co zobaczą? Mnie taką grubą? Wg mnie jeśli kogoś się kocha i z kimś się jest, to nic jego kolegom do mnie, tak samo jak moim znajomym do niego (czy byłby kulawy, czy koślawy, etc.) Powiedziałam, że to co robi to zwykłe pozerstwo. Jestem jego pierwszą dziewczyną, tak samo jak on moim chłopakiem. Ci koledzy, to zwyczajni znajomi, nie jacyś przyjaciele, którzy stoją za nim murem. Kocham go i nie wiem co zrobić. Natomiast wiem, że jeśli tam pójdzie, to we mnie coś pęknie. Jak można się kogoś wstydzić i być z nim 2 lata? Ja jestem za nim murem, odkąd się w nim zauroczyłam, zakochałam. Moja mama była sceptyczna i walczyłam z nią o niego od samego początku. A teraz co dostaję w zamian? Schowaj się, bo ja jestem "ktoś" i nie pokaże się z taką grubą dziewczyną? Pracuję na to żeby schudnąć, wykryłam problemy zdrowotne i nie jest to proste. Poza tym przy tak dużym spadku wagi, mam sporo obwisłej skóry na brzuchu, która mnie szpeci i planuję abdominoplastykę (plastyka brzucha). Buzię mam szczupłą i górną część ciała, nogi też, ciągle mam ten paskudny brzuch - chociaż zakrywam to jak mogę ubraniami i przy większych okazjach bielizną wyszczuplającą. Od pewnego czasu on mnie wyśmiewa, czuję że oddalamy się od siebie. Jest mi ciężko z tym, ale jakoś próbuję sobie radzić sama. Chociaż mam w głowie plan żeby iść z tym do psychologa, bo jest momentami bardzo ciężko.

Dziś uświadomiłam sobie, że gdybym straciła raptem nogę, czy wyłysiała, też mógłby się mnie wstydzić. Pomijając wagę. Czy ja wymagam dużo? Czy w związku dwojga ludzi najważniejsze jest pokazać się? On też nie jest idealny z wyglądu, ale ja go pod tym względem nie strofuję. Bo go kocham i akceptuje. On mnie niby kocha, ale nie akceptuje mojego wyglądu. Już mam dość. Bliska mi osoba (nie mama) każe z nim skończyć relacje.

Poza tym, przez 2 lata od zdjęcia wysłanego wtedy i zaprezentowanego kolegom- mogłam - przytyć, schudnąć, przefarbować się, obciąć długie włosy, czy stracić rękę. To głupie przykłady, ale jeśli on nie jest za mną z tak błahego powodu, to powoli nie widzę z nim przyszłości.

Wiecie co widzę po tych 2 latach? Jak z całkiem fajnej dziewczyny (choć grubej), dałam z siebie wypchnąć pewność siebie i ukraść radość z każdego dnia.

Proszę o jakąkolwiek opinię z boku. Nie chcę samej siebie zapędzać w kozi róg. Ale męczyć się i płakać przez takie traktowanie też nie zamierzam.

[Jogurtowe_love]

Robisz sobie krzywdę będąc z nim. Już teraz masz niską samoocenę a przez niego będzie jeszcze się to pogłębiać. Facet Cię nie akceptuje i mówi o Twoim wyglądzie w nieprzyjemny sposób. Można kogoś motywyowac do schudnięcia albo zadbania o siebie ale nie przez dogryzanie drugiej osobie! Druga ważna kwestia to te zakazy wychodzenia samemu na miasto. Związek powinien się opierać na zaufaniu a nie na tym że on Ci nie pozwoli wyjść na panieński a Ty mu na imprezę. Strasznie dziwny układ.

[szugarbejb]

Przyznam że kompletnie nie rozumiem o co chodzi z tym zakazem wychodzenia kiedy można a kiedy nie. Jest to patologia trudna dla mnie do pojęcia. Żeby mi ktoś oprócz rodziców zabraniał wychodzić albo żebym ja musiała zabraniać chłopakowi bo inaczej skończy w klubowym kiblu czy łóżku z kimś innym to nie do pojęcia dla mnie.

Wiesz że można sobie znaleźć chłopaka który jest normalny?

Co do reszty czyli twojej wagi nie będę się wypowiadać, bo sama w to wszystko weszłaś. Najpierw chłopaka oszukałaś, później dałaś sobie wmówić że to wstyd być grubym, ustaliliście patologiczne zasady życia a teraz się dziwisz że to nie działa.

Tak, chłopaka spuść na drzewo a sama idź do psychologa, niech Ci wytłumaczy życie.

[d2aeef710e3e8d1f4610c2bbb82ca891dfd97dba_6083518f8d759]

Moim zdaniem, jego teksty odnosnie tego ze masz schudnac bo on sie Ciebie wstydzi, to zwykle chamstwo.
Albo facet Cie akceptuje taka jaka jestes, albo niech spada gdzie indziej.
To ponizanie, brak szacunku, jak dla mnie to nie jest milosc..
Uwierz, ze znajdzie sie facet ktory bedzie Cie kochal, szanowal, akceptowal, taka jaka jestes.

I piszesz, ze czujesz sie atrakcyjna, przyznajesz, ze masz fajne cechy, poczucie humoru, przyjacielskie usposobienie, widzisz ze podobasz sie facetom. Jesli zostaniesz z tym facetem, to zryje Ci samoocene swoimi chamskimi tekstami, wysmiewaniem itp tak, ze z poczucia atrakcyjnosci niewiele zostanie, a samoocene bedziesz zbierac z podlogi. Szacunek do siebie i wiedze o tym czym jest zdrowy, normalny zwiazek, masz male, moze nawet zerowe. Sama bylam o wiele za dlugo w zwiazku z pewnym socjopatycznym dupkiem, nawet nie wiedzialam ze mnie gnoi i nie szanuje, mialam zero szacunku do siebie. Do teraz lecze rany i kompleksy jakie ten koles zostawil we mnie.
Jesli z nim zostaniesz, tylko sie skrzywdzisz.

[Vgosia]

Co do wychodzenia osobno, po prostu mieliśmy takie samo zdanie na początku związku i w trakcie również. Że nie chcemy wychodzić na imprezy łączone osobno- np. wyjście do klubu, wyjście na parowane urodziny. Tam gdzie jest męskie grono idzie sam, wiadomo. Ja z koleżankami też sama wychodzę. Na imprezy z mieszanym towarzystwem, wychodziliśmy razem, tak akceptowaliśmy. Aż do teraz.

I nie wiem, czy można aż tak się wstydzić? Na co dzień to normalny człowiek, ale wydaje mi się, że wśród swoich kolegów udaje kogoś innego. Nie mam pojęcia czego mam się po tych ludziach spodziewać, ponieważ nikogo nie znam. Zaczęłam zastanawiać się czy oni wiedzą o moim istnieniu. Może w głowie kolegów jest wiecznie zajęty, załóżmy, sprawami zawodowymi, a nie tak jak w rzeczywistości - spędza dużo czasu ze mną. Możliwe, że w ich głowach jestem kimś o wielu twarzach, na raz (tak jak jego koledzy miewają znajomości), więc nie złożyło się mnie przedstawić.

Wracając ostatnio z męskiego spotkania, zapytałam - czy ktoś o mnie pytał - stwierdził, że nie. Nie wiem, może mężczyźni mają między sobą inaczej. Ale ja nie wyobrażam sobie, mając świadomość, że ktoś ma kogoś, nie zapytać o tę osobę. Może dla nich jestem zabawką - może tak mnie do nich określa. Niestety widziałam wiadomości z początku naszego poznawania się- właśnie z tymi kolegami. I nie widziałam, czy śmiać się, czy co robić. Porównywali mnie do dziewczyny, która kiedyś się jemu podobała. Te porównania były co najmniej słabe. Ale wytłumaczył mi to, bo stwierdził, że go okłamałam, więc musiał tak zrobić- ok, stwierdziłam, że będę nieść ten krzyż, który sama sobie zgotowałam.

Czuję, że to nie jest takie proste jak wygląda. Co do mnie- ja chcę ich poznać, jestem otwarta, nie wstydzę się i chciałabym w końcu przeskoczyć ten zamknięty etap w jego życiu.

Ale to jak mówi, jak się zachowuje- raczej nie świadczy o zaangażowaniu w relacje w takim stopniu jak ja. Czuje się poniżana, mówiłam to. Wprost mówiłam, że czuję się źle. Stwierdził, że inaczej nie można mi pomóc, niż właśnie tak ostro. Że jestem typem osoby, która mając za dobrze (szacunek ukochanej osoby to dużo?), rozleniwia się i traci cel.

[Ellen_Ripley]

Co zrobić? Nie być z kimś takim. To zwykła desperacja i brak szacunku do samej siebie.

I terapia. Jak najszybciej.

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez Vgosia

Cześć,
będzie długo, ale proszę o dotrwanie do końca i z góry za to dziękuję.

Nie radzę sobie z pewnym problemem. Od prawie 2 lat spotykam się z chłopakiem. Jesteśmy w tym samym wieku- 26 lat. Poznaliśmy się przez internet. Byłam bardzo gruba, wstydziłam się i wysłałam zdjęcie koleżanki (ważącej 65kg). Domyślał się, że kłamię, bo buzia (z bliska wysyłałam swoje zdjęcia) wyglądała na dużo grubszą. Spotkaliśmy się po raz pierwszy i od tamtego momentu zaczęliśmy spotykać, będąc praktycznie nierozłącznymi. Każdy wolny czas razem, każdy weekend. Wszystko niby super. Ale ja do tej pory nie znam nikogo z jego znajomych. Rodzinę poznałam prawie po roku, byłam na imprezach okolicznościowych i świętach. Schudłam 50 kg odkąd się poznaliśmy. Od tych wakacji przytyłam 9 kg. Dalej mam nadwagę, ale wyglądam całkiem nieźle i zupełnie nie na tyle kg ile mam. Odkąd zaczęliśmy się spotykać, mieliśmy twarde zasady i takie same poglądy na temat bycia razem. Tzn. wychodzenie osobno tylko w gronie swoich kolegów (on) i koleżanek (ja). Na reszcie imprez razem (czyli u moich znajomych), albo wcale (u jego znajomych). Zero wychodzenia na imprezy osobno. Od świąt dostaje "po mordzie" od niego, że jestem spasiona, a miałam tak chudnąc, a on się mnie wstydzi przed ludźmi, których zna. Ok, wzięłam na klatę, bo kocham i on niby też. Ale dziś oznajmił, że są urodziny kolegi. I on idzie, bo dawno go nie było. No więc pytam- czy wybiera się sam. A on, że tak. No więc ja, że nie takie są nasze zasady bycia w związku. Do niedawna miałam zabroniony wyjazd panieński z okazji ślubu koleżanki, ale jak poszedł do kolegi na noc i mieli grubą imprezę (męską), to w końcu się zgodził. Impreza też była pod znakiem zapytania, bo niby tak długo się z nim nie widzieli, a raptem posiedzieli i pogadali 2-3 h i od razu chcieli iść na miasto- w kluby, w panienki, wiem jak to wyglądało z jego opowiadań do tej pory. Wyjście na miasto oznaczało- zabawę osobno, bo większość z nich jest wolna i po prostu szukają wrażeń. Nie wyszedł wtedy z nimi, został w mieszkaniu kolegi, większość nie wróciła, bo była już z jakimiś dziewczynami. Jeden wrócił, którego było mieszkanie i który ma dziewczynę. Wracając do tematu. Urodziny w ten weekend, on chce iść. Beze mnie, bo się mnie wstydzi, bo jestem gruba. Impreza mieszana. Od razu wyraziłam swoje zdanie, albo nie idzie, albo idzie ze mną- tak jak to zawsze robię ja. I żeby nie było, że chłopaka blokuję. Jestem bardzo towarzyska, często wychodziłam przed naszym związkiem ze znajomymi. Ale jemu już się coś nie podobało, bo nie tacy znajomi, bo kolega się przystawia. Podróżowałam - teraz siedzę na przysłowiowej dupie, co mnie drażni (i nie, nie ma u niego problemu z brakiem kasy, a ja jeździłam i dalej chcę zwiedzać świat nisko-budżetowo) Mówię- ok, nie ma sprawy. Nie będę robić wbrew niemu. Załatwimy to jakoś. Wypracowaliśmy temat. A tu taka niespodzianka. Jest mi strasznie przykro. Mam nadwagę, ale poza tym czuję się atrakcyjna, lubię towarzystwo, mam niezły humor i przyjacielskie usposobienie. Poza tym widzę jak patrzą na mnie mężczyźni. Chciałabym zwyczajnie ich poznać. On twierdzi, że dwa lata temu pokazał zdjęcie mojej koleżanki swoim kolegom i teraz co zobaczą? Mnie taką grubą? Wg mnie jeśli kogoś się kocha i z kimś się jest, to nic jego kolegom do mnie, tak samo jak moim znajomym do niego (czy byłby kulawy, czy koślawy, etc.) Powiedziałam, że to co robi to zwykłe pozerstwo. Jestem jego pierwszą dziewczyną, tak samo jak on moim chłopakiem. Ci koledzy, to zwyczajni znajomi, nie jacyś przyjaciele, którzy stoją za nim murem. Kocham go i nie wiem co zrobić. Natomiast wiem, że jeśli tam pójdzie, to we mnie coś pęknie. Jak można się kogoś wstydzić i być z nim 2 lata? Ja jestem za nim murem, odkąd się w nim zauroczyłam, zakochałam. Moja mama była sceptyczna i walczyłam z nią o niego od samego początku. A teraz co dostaję w zamian? Schowaj się, bo ja jestem "ktoś" i nie pokaże się z taką grubą dziewczyną? Pracuję na to żeby schudnąć, wykryłam problemy zdrowotne i nie jest to proste. Poza tym przy tak dużym spadku wagi, mam sporo obwisłej skóry na brzuchu, która mnie szpeci i planuję abdominoplastykę (plastyka brzucha). Buzię mam szczupłą i górną część ciała, nogi też, ciągle mam ten paskudny brzuch - chociaż zakrywam to jak mogę ubraniami i przy większych okazjach bielizną wyszczuplającą. Od pewnego czasu on mnie wyśmiewa, czuję że oddalamy się od siebie. Jest mi ciężko z tym, ale jakoś próbuję sobie radzić sama. Chociaż mam w głowie plan żeby iść z tym do psychologa, bo jest momentami bardzo ciężko.

Dziś uświadomiłam sobie, że gdybym straciła raptem nogę, czy wyłysiała, też mógłby się mnie wstydzić. Pomijając wagę. Czy ja wymagam dużo? Czy w związku dwojga ludzi najważniejsze jest pokazać się? On też nie jest idealny z wyglądu, ale ja go pod tym względem nie strofuję. Bo go kocham i akceptuje. On mnie niby kocha, ale nie akceptuje mojego wyglądu. Już mam dość. Bliska mi osoba (nie mama) każe z nim skończyć relacje.

Poza tym, przez 2 lata od zdjęcia wysłanego wtedy i zaprezentowanego kolegom- mogłam - przytyć, schudnąć, przefarbować się, obciąć długie włosy, czy stracić rękę. To głupie przykłady, ale jeśli on nie jest za mną z tak błahego powodu, to powoli nie widzę z nim przyszłości.

Wiecie co widzę po tych 2 latach? Jak z całkiem fajnej dziewczyny (choć grubej), dałam z siebie wypchnąć pewność siebie i ukraść radość z każdego dnia.

Proszę o jakąkolwiek opinię z boku. Nie chcę samej siebie zapędzać w kozi róg. Ale męczyć się i płakać przez takie traktowanie też nie zamierzam.

Serio jestes tak zdesperowana, zeby z nim byc? Nigdy w zyciu nie bylabym z facetem, ktory sie mnie wstydzi. Sama mam problem z nadmiarem kilogramow, ale wiem, ze sie podobam facetowi. Nawet jak przytylam.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[umpapumpa]

panie co za nieudany typ... zasadziłabym kopa aż by dofrunąl na inny kontynent i zadna bliska oosoba nie musiałaby mnie do tego przekonywać

[Trzepotka]

Treść usunięta

[63b309f64a21e028d01c4e03f16459e915abac32]

Napisane przez Vgosia

Od świąt dostaje "po mordzie" od niego, że jestem spasiona, a miałam tak chudnąc, a on się mnie wstydzi przed ludźmi, których zna.

Usłyszeć coś takiego i nie pogonić uja na cztery wiatry... Why?

Napisane przez Vgosia

Na co dzień to normalny człowiek, ale wydaje mi się, że wśród swoich kolegów udaje kogoś innego.

(...)Wprost mówiłam, że czuję się źle. Stwierdził, że inaczej nie można mi pomóc, niż właśnie tak ostro. Że jestem typem osoby, która mając za dobrze (szacunek ukochanej osoby to dużo?), rozleniwia się i traci cel.

Wątpię, czy taki normalny. On nikogo przed znajomymi nie udaje, nie szpanuje, nie kozaczy. On taki jest. A że przy toie jest inny? Mało to dwulicowych mend na świecie?

Chore. Nie dość, że koleś jest płytki jak kałuża na saharze to jeszcze cie tresuje. Dziewczyno... weź się w garść, olej dziada, znajdź sobie fajnego chłopaka.

Skąd ostatnio na wizazu taki wysyp zahukanych, zalęknionych dziewczyn, łapiących się byle g*wienla, byle tylko portki były? I oczywiście za każdym razem tekst "poza tym on jest wspaniałym człowiekiem, lofciamy się bardzo ". Serio, jal to jest tak niczego nie wymagać, albo myśleć, że na wizażu znajdzie się receptę na problem pt. "jak naprawić misia, bo mi jeden malutki drobiażdżek w nim przeszkadza"? Serio, jak?

[Vgosia]

Napisane przez skazana_na_bluesa

Serio jestes tak zdesperowana, zeby z nim byc? Nigdy w zyciu nie bylabym z facetem, ktory sie mnie wstydzi. Sama mam problem z nadmiarem kilogramow, ale wiem, ze sie podobam facetowi. Nawet jak przytylam.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

To jest mój pierwszy chłopak. Marzyłam o tym żeby zakochać się raz i trwać mimo wszystko. Pozwalam sobie na to, bo liczę, że to minie. Że się otrząśnie i zrozumie, że robi źle. Wbrew temu co się dzieję, liczę na to, że jednak mnie kocha. Tak jak to mówi mi każdego dnia. Tylko od jakiegoś czasu mój każdy dzień to praktycznie płacz i walka ze sobą - co robić. Jest coraz gorzej. Mam tego świadomość. Zaproponowałam terapię dla par, na początku stwierdził, że jemu niepotrzebny (kiedyś mówił, że to ostateczność jak się wali, a u nas się wali, ale jak widać z boku łatwo mówić), że to ze mną jest problem. Więc znów byłam otwarta i chciałam dobrze, powiedziałam- pójdę sama w takim razie, a ty ewentualnie dołączysz. To skomentował to w taki sposób, że to również nie wypali, bo ja oszukam terapeutę. Gotuje się we mnie i wiem, że to wybuchnie lada moment. Ale marzyłam o czymś co będzie trwać i nie będzie byle wicher tego psuć.

[skazana_na_bluesa]

Lol. Nie potrafię inaczej tego skomentować. Łatwiej zmienić faceta niż mentalność człowieka.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Vgosia]

[1=63b309f64a21e028d01c4e0 3f16459e915abac32;8643222 0]

Usłyszeć coś takiego i nie pogonić uja na cztery wiatry... Why?


Wątpię, czy taki normalny. On nikogo przed znajomymi nie udaje, nie szpanuje, nie kozaczy. On taki jest. A że przy toie jest inny? Mało to dwulicowych mend na świecie?

Chore. Nie dość, że koleś jest płytki jak kałuża na saharze to jeszcze cie tresuje. Dziewczyno... weź się w garść, olej dziada, znajdź sobie fajnego chłopaka.

Skąd ostatnio na wizazu taki wysyp zahukanych, zalęknionych dziewczyn, łapiących się byle g*wienla, byle tylko portki były? I oczywiście za każdym razem tekst "poza tym on jest wspaniałym człowiekiem, lofciamy się bardzo ". Serio, jal to jest tak niczego nie wymagać, albo myśleć, że na wizażu znajdzie się receptę na problem pt. "jak naprawić misia, bo mi jeden malutki drobiażdżek w nim przeszkadza"? Serio, jak?[/QUOTE]

Masz rację, też będąc tamtą dziewczyną dwa lata temu, pogoniłabym go. Ale dziś, nie wiem co robić. Boje się, że zniszczę jednak coś co dałoby się uratować. Boje się, że nie wykorzystałam jakiejś szansy. Tylko niestety ja już tych szans niewiele widzę, bez jego zaangażowania. Jestem w tym związku sama, niestety.

[63b309f64a21e028d01c4e03f16459e915abac32]

Napisane przez Vgosia

Masz rację, też będąc tamtą dziewczyną dwa lata temu, pogoniłabym go. Ale dziś, nie wiem co robić. Boje się, że zniszczę jednak coś co dałoby się uratować. Boje się, że nie wykorzystałam jakiejś szansy. Tylko niestety ja już tych szans niewiele widzę, bez jego zaangażowania. Jestem w tym związku sama, niestety.

No, już nie jesteś tamtą dzoewczyną, mówisz? A będzie jeszcze gorzej. Boisz się zniszczyć to coś? A on się boi? A ty się nie boisz, że zniszczysz siebie? Resztki poczucia własnej wartości, godność, szacunek do siebie - to nie jest coś o co warto zawalczyć? To powinnaś ratować, a nie pożalsięborzeszumiący pseudo związek.

[szugarbejb]

Przestań się egzaltować jakimś byle wichrem, bo to jest solidny pierd. Facet traktuje Cię jak ścierę, bo się dałaś, i tak nie wykorzystałaś szansy żeby go kopnąć po pierwszym dziwnym zachowaniu to masz, tyle czasu zmarnowane.

Nowy rok nowa Ty, do dzieła.

[Vgosia]

Nie mam z nim kontaktu od wczorajszej wymiany zdań, tzn. bardziej monologu z mojej strony. Powiedziałam co myślę, napisałam również, że nie chcę być z kimś kto wstydzi się mnie przed ludźmi, ale każdy weekend spędza u mnie.

Czuję jak rozsypuje się na kawałki. Boję się co będzie dalej.

Wiem, wiem. Jestem głupiutka i naiwna. Sama kiedyś stąpałam twardo i jasno po ziemi. Teraz jestem w tak toksycznej relacji, że nie widzę racjonalnego wyjścia.

[szugarbejb]

To przez drzwi i do roboty, na studia albo do pracy albo cokolwiek, zajmij się sobą, pana poblokuj i dobranoc.

[f8c2d375a73595a7890227cbb2d3acee309191de_62181c3c5fcdf]

Napisane przez Vgosia

Nie mam z nim kontaktu od wczorajszej wymiany zdań, tzn. bardziej monologu z mojej strony. Powiedziałam co myślę, napisałam również, że nie chcę być z kimś kto wstydzi się mnie przed ludźmi, ale każdy weekend spędza u mnie.

Czuję jak rozsypuje się na kawałki. Boję się co będzie dalej.

Wiem, wiem. Jestem głupiutka i naiwna. Sama kiedyś stąpałam twardo i jasno po ziemi. Teraz jestem w tak toksycznej relacji, że nie widzę racjonalnego wyjścia.

Póki się nie zbierzesz i nie kopniesz go w zadek to tego racjonalnego wyjścia nie zobaczysz. Nikt za ciebie tego nie zrobi.

Chyba, że chcesz całe życie słuchać, że jesteś spasiona i wstyd się z tobą pokazać, aż sama w to uwierzysz.

Miłość na całe życie jest fajna, ale niezbyt częsta poza filmami. A tutaj możesz mieć pewność, że to nie miłość i facet cię nie kocha, bo cię poniża prosto w twarz. Miłość wiąże się z szacunkiem. On ma cię za grubaskę, która go ogranicza. Zostaw go, zanim on zrobi to pierwszy.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[63b309f64a21e028d01c4e03f16459e915abac32]

Pozbierasz się.
Nie warto tracić życia na takich beznajdziejnych ludzi.

[Ellen_Ripley]

Napisane przez szugarbejb

To przez drzwi i do roboty, na studia albo do pracy albo cokolwiek, zajmij się sobą, pana poblokuj i dobranoc.

Dobra rada. Praca, dużo, to dobry odwracacz uwagi.

[Vgosia]

Ja niestety dalej mam nadzieję. Mam nadzieję, że to jakoś da się pokonać i wypracować coś. Że ta sytuacja jednak nie jest tak beznadziejna. Już myślałam o tym, czy ma może jakieś problemy, o których nie powiedział mi i to wszystko zwaliło się jemu na głowę...

Ja go niestety kocham. Mimo tego wszystkiego.

[f284c48a05423b409a451c4db0eed2c1276616e1_6008c4288f43f]

1. Facet to dupek i kontrolujący typ - z takim nigdy nie będziesz szczęśliwa. Zazdrość można zwalczyć, sam byłem kiedyś okropnie zazdrosny, ale przejrzałem na oczy i mi przeszło. Natomiast kontrolującego charakteru nie zmienisz.

2. Pierwsza miłość na całe życie to jest raczej cud, a nie norma. Myślałaś że pierwszy chłopak będzie tym jedynym, a potem będziesz się z tego śmiała bo się okaże że masz już 5 chłopaka i dopiero z nim gra.

3. Po usłyszeniu że jesteś gruba i przez to z nim nie pójdziesz powinnaś zerwać. A tak po prawdzie to on powinien zerwać, bo to jemu ten związek przestał pasować. Nie oceniam go, bo nie widziałem Ciebie na oczy ale jakby mi się moja partnerka przestała podobać, to bym jej nie oszukiwał, tylko dał szansę na znalezienie kogoś innego. Poza tym wątpię że chodzi o wagę. Kilka kilogramów więcej nie powoduje, że kobieta NAGLE przestaje się podobać.

[Ellen_Ripley]

Napisane przez Vgosia

Ja niestety dalej mam nadzieję. Mam nadzieję, że to jakoś da się pokonać i wypracować coś. Że ta sytuacja jednak nie jest tak beznadziejna. Już myślałam o tym, czy ma może jakieś problemy, o których nie powiedział mi i to wszystko zwaliło się jemu na głowę...

Ja go niestety kocham. Mimo tego wszystkiego.

Jest beznadziejna. Tu się nie da niczego zrobić. Chcesz mieć faceta, oby był i tyle.

Dorosłego człowieka kocha się za coś, a nie "mimo wszystko".

---------- Dopisano o 09:51 ---------- Poprzedni post napisano o 09:50 ----------

[1=f284c48a05423b409a451c4 db0eed2c1276616e1_6008c42 88f43f;86432495]1. Facet to dupek i kontrolujący typ - z takim nigdy nie będziesz szczęśliwa. Zazdrość można zwalczyć, sam byłem kiedyś okropnie zazdrosny, ale przejrzałem na oczy i mi przeszło. Natomiast kontrolującego charakteru nie zmienisz.

2. Pierwsza miłość na całe życie to jest raczej cud, a nie norma. Myślałaś że pierwszy chłopak będzie tym jedynym, a potem będziesz się z tego śmiała bo się okaże że masz już 5 chłopaka i dopiero z nim gra.

3. Po usłyszeniu że jesteś gruba i przez to z nim nie pójdziesz powinnaś zerwać. A tak po prawdzie to on powinien zerwać, bo to jemu ten związek przestał pasować. Nie oceniam go, bo nie widziałem Ciebie na oczy ale jakby mi się moja partnerka przestała podobać, to bym jej nie oszukiwał, tylko dał szansę na znalezienie kogoś innego. Poza tym wątpię że chodzi o wagę. Kilka kilogramów więcej nie powoduje, że kobieta NAGLE przestaje się podobać.[/QUOTE]

Jak wyżej.

I serio, dziewczyno, psycholog na cito.

[szugarbejb]

Nie kochasz go, nie gadaj bzdur, po prostu jesteś tak zdesperowana że chcesz "mieć chłopaka" mimo wszystko. W jakim celu to nie wiem skoro nic z tego pozytywnego nie masz, tylko załamkę wstyd i żenadę.

Nie, on nie ma czasowych problemów, jest po prostu chamem i prostakiem, dziewczyno ogarnij się. Zajmij się czymś pożytecznym idź pieniądze zarabiać cokolwiek a nie zajmuj się jakimś idiotą.

[Kafkazmlekiem]

Dziewczyny już chyba wszystko powiedziały
Zastanów się, czy bardziej Ci jednak nie zależy na tym, żeby właśnie kogoś mieć, kogokolwiek, bo co Ty biedna dziewczynka zrobisz sama?

No a właśnie sama wreszcie odżyjesz, zajmiesz się sobą, pójdź do psychologa, do znajomych (co to w ogóle za zasady "albo razem albo wcale", nie na tym polega normalny związek), kopnij go w tyłek. Nawet jeśli trochę poboli najpierw, to się zastanów, czy użalasz się nad sobą, czy ze straciłaś gościa - chama, który się ciebie wstydzi? Zastanów się jaka przyszłość Was czeka?
I podpowiem, nie, nie będzie Cię nosił na rękach (dosłownie i w przenośni )

Zobacz ile osiągnęłaś, ile schudłaś, sama się akceptujesz a ten burak Cię niszczy - i sama o tym wiesz. Nie pozwól na takie traktowanie siebie I własnie - wio do roboty, do nauki, pielić ogródek, polerować podłogi w domu, uprawiać jogging, cokolwiek

[Mia Donna]

Jakim niby cudem on ma się otrząsnąć? To tak jakby notoryczny kłamca miałby nagle zacząć mówić sama prawdę, wiecznie zdradzający miałby nagle przestać czuć pociąg do innych lasek, a burak stać się dżentelmenem. Takie życzeniowe podejście dziewczyn "on się zmieni (sam z siebie)" jest mega niezdrowe. Żeby ktoś się zmienił to musi zauważyć najpierw, że rano innych, pójść np na terapię i wypracować to kilka lat. Ludzie chodzą na terapię latami a i tak czasem wracają jeszcze do swoich dawnych zachowań. Jakim cudem chłopak, który nie widzi, że zle robi, ma nagle cudownie się odmienić? To nierealne. Przykro mi, ale ten związek nie ma sensu. Nie oszukuj się dalej.

[ad661336dba67467d5566b7c0c939a9c82ec46ac_5f7e48729cea2]

Chcesz być dalej ścierą do podłogi? Jak nie to definitywnie kopnij w dupę tego gościa.

[63b309f64a21e028d01c4e03f16459e915abac32]

Napisane przez Vgosia

Ja niestety dalej mam nadzieję. Mam nadzieję, że to jakoś da się pokonać i wypracować coś. Że ta sytuacja jednak nie jest tak beznadziejna. Już myślałam o tym, czy ma może jakieś problemy, o których nie powiedział mi i to wszystko zwaliło się jemu na głowę...

Ja go niestety kocham. Mimo tego wszystkiego.

LASKA, ON CI POWIEDZIAŁ, ŻE SIĘ CIEBIE WSTYYYDZIII!!!

Nikt ci nigdy nie powiedział, że to obelga? Bo tak do tego podchodzisz, jakby - luzik - miał prawo. Wzruszam ramionami i płaszczę się, żeby dostąpić zaszczytu akceptacji. A jedyny problem to imprezy bez ciebie...

Nie, wiem, da się jeszcze bardziej kogoś obrazić? Już bym chyba wolała usłyszeć, że jestem głupia, brzydka, albo nie wiem... że po spróbowaniu ze mną przerzuca się na facetów.

Nie ogarniam tej kuwety.

[KiszkaPasztetowa]

Napisane przez Vgosia

Masz rację, też będąc tamtą dziewczyną dwa lata temu, pogoniłabym go. Ale dziś, nie wiem co robić. Boje się, że zniszczę jednak coś co dałoby się uratować. Boje się, że nie wykorzystałam jakiejś szansy. Tylko niestety ja już tych szans niewiele widzę, bez jego zaangażowania. Jestem w tym związku sama, niestety.

Ratuj, ratuj...az ktoregos pieknego dnia on znajdzie sobie szczuplejsza/ladniejsza etc etc i bedziesz plakac nie tylko nad tym trefnym zwiazkiem ale i nad straconym czasem. Dlaczego tak bardzo siebie nie szanujesz?

[linaya]

Napisane przez Vgosia

C Moja mama była sceptyczna i walczyłam z nią o niego od samego początku.

Mama miała rację co do niego. Posłuchaj jej


To, że masz trochę kg więcej, nie czyni z Ciebie podczłowieka, osoby niższej kategorii. A z niego jakiegoś półboga. Co to za pretekst w ogóle, że nie pójdzie z Tobą, bo jesteś za gruba? Za co tak karzesz siebie, zadając się z takim burakiem i przystając na jego hipokrytyczne zasady typu: mnie wolno, ale Tobie nie?


A idei stawiania sobie zakazów wychodzenia będąc w związku nigdy nie rozumiałam i nie rozumiem