8 lat razem

[3a032fcd5bcbee239629acde3cc1a01c42f8ddce_607622724de4b]

Napisane przez januszpolak

Współczuję Twojemu chłopakowi... Tyle lat razem, mieszkacie w Twoim mieszkaniu, gdyby cokolwiek się stało odpukać oczywiście to Twoja rodzina bierze sobie mieszkanie a on ląduje na bruku. I nie chcieć z kimś mieszkać bo lepiej z rodzicami, nie skomentuję tego nawet.

Nie wiem czy wiesz ale nie ma żadnego obowiązku zmieniać nazwiska po ślubie, odprawiać wesela, czy nawet obiadu dla rodziny.

Jeśli chłopak Autorki ma takie podejście jak Ty to tym bardziej powinna od niego wiać.

Albo źle się wyraziłam, albo Ty źle rozumiesz, albo zwyczajnie mamy inne podejście do życia. Pisząc, że na mnie "czekał", miałam na myśli że zwyczajnie przez prawie 7 lat ze sobą nie zamieszkaliśmy - a nie, że błagał mnie o to czy nakłaniał do wspólnego zamieszkania, a ja odmawiałam jak ostatnia jędza.

Poznałam go, kiedy miałam 18 lat i jako nieodpowiedzialna, fatalna osoba, wolałam siedzieć na garnuszku rodziców w czasie studiów. Nawiasem mówiąc, gdybym mogła cofnąć czas, na żadne studia bym nie poszła - i podejrzewam, że znacznie wcześniej zamieszkalibyśmy razem.

Mój luby zamieszkał w mieszkaniu, które odziedziczyłam po dziadkach, w momencie, kiedy jego brat spodziewał się dziecka. Bo mój luby, też nieodpowiedzialny i fatalny człowiek, do 27 roku życia mieszkał z matką i bratem. A później wyprowadził się, żeby brat mógł zamieszkać ze swoją dziewczyną + dzieciakiem. Mieszkanie po dziadkach stało puste, więc idiotyzmem byłoby, gdybym go nie "udostępniła" swojemu lubemu, tylko powiedziała, że ma sobie coś wynająć.

O rękę nigdy mnie nie poprosił - gdyby to zrobił, powiedziałabym "tak" i pewnie za jakieś dziesięć lat zabralibyśmy się za organizowanie ślubu. Bo oboje nie czujemy takiej potrzeby - to, że rozmawiamy o tym, jest chyba rzeczą normalną. Jesteśmy razem długo, biorąc pod uwagę nasz wiek, więc rozmawiamy o ewentualnym ślubie, o tym czy zrobić remont, czy może się przeprowadzić w inne miejsce i o tym, co przygotować jutro na obiad.

Nie wiem skąd przekonanie, że długie bycie razem bez wspólnego zamieszkania, to jakieś... zboczenie? Dewiacja? Coś złego? Przykrego? Założę się, że wiele osób, które od lat mieszka razem, chciałoby czasem wrócić do fazy randkowania. Bo czym się różni mieszkanie razem a randkowanie? - Tylko tym, że kiedy mieszka się razem, to dzień w dzień zasypia się obok partnera i dzieli się z nim domowe obowiązki, budżet.

Zakładam, że będziemy razem całe życie - inaczej nie bylibyśmy parą. Więc do czego mam się spieszyć? A co do Twoich uwag z "wyrzuceniem na bruk", to nie wiem czy wiesz - skoroś taki mądry - to istnieje ktoś taki jak notariusz i można u niego załatwić taki papierek, na którym jest napisane kto ma dostać po mnie spadek. I można tam zapisać nawet księżną Monako, więc nie miej o to obaw, troskliwy złośliwcze

[kahoko hino]

[1=578537b29e2e39e1d6e3dc9 dfc9821e485b809af_62f97e7 3ceb2a;62882806]Niestety, dziewczyny, to prawda. Znam wiele par, w których facet trzymał się dziewczyny przez ok. 10 lat, a potem w parę miesięcy związał się z inną i od razu zdecydował się na ślub i dzieci.

Dlatego przed nieodpowiedzialnymi mężczyznami należy uciekać!!![/QUOTE]
ale hola, dlaczego nieodpowiedzialni mężczyźni? co te kobiety ktoś zmusza do tych związków? do tanga trzeba dwojga.

[1=3a032fcd5bcbee239629acd e3cc1a01c42f8ddce_6076227 24de4b;62970286]U nas było - a właściwie jest - odwrotnie. Mój luby musiał prawie 7 lat czekać, aż zdecyduję się z nim zamieszkać. Sytuacja o tyle kuriozalna, że on od dwóch (czy trzech?) lat mieszkał w sam w mieszkaniu, które ja odziedziczyłam po dziadkach;- ) czyli de facto nie chciałam wynieść się od rodziców do swojego mieszkania, w którym czekał na mnie mój chłopak.
W przyszłym roku stuknie 10 lat, odkąd jesteśmy razem - i czasem pojawia się temat ślubu. TŻ zagaduje, że może byśmy wzięli ślub. A ja chłodno kalkuluję: lubię swoje nazwisko, więc i tak go nie zmienię, nie chcę mieć dzieci, po co będę wydawać pieniądze na wesele (które i tak byłoby zaproszeniem na obiad wszystkich, których trzeba, a nie balangą na wielkiej sali), i tak dalej, i tak dalej. Może on też ma takie podejście do sprawy? Może dla niego, podobnie jak dla mnie, ślub to tylko jakaś tam formalność, która niczego nie zmieni w związku?[/QUOTE]

ale Ty się chwalisz czy się żalisz, bo nie do końca zrozumiałam?

[Mojwa]

Gosia - tak, długi związek bez zamieszkania razem nie jest normalny. Nawet jeśli ktoś uważa, że z mieszkaniem czeka do ślubu to ten ślub bierze wcześniej niż po 10 latach.

Autorko - tego kwiatu jest pół światu. Nie marnuj więcej czasu.

[niziolka]

Dziękuję za szczere opinie... faktycznie to nie miało sensu... podziękowałam i się rozstaliśmy.

[niebieskie_oczko]

Napisane przez niziolka

Dziękuję za szczere opinie... faktycznie to nie miało sensu... podziękowałam i się rozstaliśmy.

Pytanie teraz, kiedy znowu przyjmiesz go z otwartymi ramionami.

Mam nadzieję, że wytrwasz w postanowieniu.

[stewardesa]

Napisane przez kahoko hino

ale Ty się chwalisz czy się żalisz, bo nie do końca zrozumiałam?

Przedstawiła swoje podejście do związku i ślubu sugerując, że może misiaczek ma podobne.

Napisane przez Mojwa

Gosia - tak, długi związek bez zamieszkania razem nie jest normalny.

A to wedle jakiej definicji?

Napisane przez niziolka

Dziękuję za szczere opinie... faktycznie to nie miało sensu... podziękowałam i się rozstaliśmy.

Przecież cały czas się "rozstajecie".

[kahoko hino]

Napisane przez stewardesa

Przedstawiła swoje podejście do związku i ślubu sugerując, że może misiaczek ma podobne.

Napisane przez stewardesa

A to wedle jakiej definicji?

norma to nie definicja, a statystyka.

[stewardesa]

Napisane przez kahoko hino

A Ty gdzie się dopatrzyłaś żali albo chwalenia?

Napisane przez kahoko hino

norma to nie definicja, a statystyka.

Rozbrajające tłumaczenie. Nie o tę normę oczywiście w tej wypowiedzi chodziło.

[kahoko hino]

Napisane przez stewardesa

A Ty gdzie się dopatrzyłaś żali albo chwalenia?

bo mi zalatywało drugim dnem.

Napisane przez stewardesa

Rozbrajające tłumaczenie. Nie o tę normę oczywiście w tej wypowiedzi chodziło.

no ale to jest jedyne znaczenie słowa norma. jak ktoś używa go w innym znaczeniu (w tym w wypowiedzi oryginalnej), to robi błąd.

pewnie są gdzieś jakieś statystyki, po jakim czasie para zaczyna ze sobą mieszkać. i wszelkie znaczące odchylenia od tej średniej czy mody są właśnie nienormalne. a że ktoś nazywa swój schemat normą i wszystko do tego przyrównuje, to inna broszka.

[stewardesa]

Napisane przez kahoko hino

no ale to jest jedyne znaczenie słowa norma. jak ktoś używa go w innym znaczeniu (w tym w wypowiedzi oryginalnej), to robi błąd.

Wskaż, proszę, definicję która podaje tylko to znaczenie.

[kahoko hino]

Napisane przez stewardesa

Wskaż, proszę, definicję która podaje tylko to znaczenie.

każde inne znaczenie jest umowne i kolokwialne.

[stewardesa]

Napisane przez kahoko hino

każde inne znaczenie jest umowne i kolokwialne.

W takim razie pierwsze lepsze, które znajdziesz w wiarygodnym źródle, będzie podawać tylko tę definicję. Jaki problem?

[Mojwa]

Jaka dyskusja wyniknela z jednego krótkiego zdania. Kahoko ma rację i o to mi chodziło. Daleka jestem od narzucania komuś jak ma żyć, co nie zmienia faktu, że takie zachowanie mocno odstaje od normy statystycznej. Ponadto moim zdaniem negatywnie.

[stewardesa]

Napisane przez Mojwa

Jaka dyskusja wyniknela z jednego krótkiego zdania. Kahoko ma rację i o to mi chodziło. Daleka jestem od narzucania komuś jak ma żyć, co nie zmienia faktu, że takie zachowanie mocno odstaje od normy statystycznej. Ponadto moim zdaniem negatywnie.

Przeczysz sobie.
"Statystycznej" dodałaś dopiero teraz, a kontekst tamtego zdania wskazuje wyraźnie na zupełnie inne znaczenie, co teraz potwierdziłaś.

[Mojwa]

Ale ze co, nie mam prawa mieć negatywnej oceny na temat jakiegoś zjawiska? Tak, uważam takie zjawisko za negatywne. A) dlatego, że jest rzadko spotykane i rzadko wynika z racjonalnych pobudek B) prywatnie uważam wspólne ognisko domowe za podstawę związku. A że ktoś sobie chce mieszkać z rodzicami do 40tki, przez 20 lat chodząc na randki? Na zdrowie, ale jak mnie ktoś zapyta o zdanie to je wyrażę. Właśnie takie jak powyżej.
Brniesz w absurd i łapanie za słówka. A mnie nie bawi taki sposób prowadzenia dyskusji, znajdź sobie innego chłopca do bicia. Przypominam tylko ze to forum społecznościowe, a nie akademicka dyskusja w której masz podstawy do łapania za słówka, gdyż w języku naukowym to wiele zmienia.
Dobranoc.

[stewardesa]

Napisane przez Mojwa

Ale ze co, nie mam prawa mieć negatywnej oceny na temat jakiegoś zjawiska?

A czym to się różni od próby narzucania komuś, jak ma żyć?

Napisane przez Mojwa

Tak, uważam takie zjawisko za negatywne. A) dlatego, że jest rzadko spotykane i rzadko wynika z racjonalnych pobudek

I wszystko, co rzadko spotykane uważasz za negatywne?
A jakie by były racjonalne pobudki?

Napisane przez Mojwa

B) prywatnie uważam wspólne ognisko domowe za podstawę związku.

Ktoś Ci broni być w takim związku? Ale to nie jest żadną jedynie słuszną prawidłowością.

Napisane przez Mojwa

A że ktoś sobie chce mieszkać z rodzicami do 40tki, przez 20 lat chodząc na randki? Na zdrowie, ale jak mnie ktoś zapyta o zdanie to je wyrażę. Właśnie takie jak powyżej.

Oczywiście musisz dopowiadać swoje elementy, ale nie, to nadal nie brzmi jak absurd, bo to czyjeś życie i jego sprawa. Absurdem jest tylko ocenianie czyjegoś modelu związku.

Napisane przez Mojwa

Brniesz w absurd i łapanie za słówka. A mnie nie bawi taki sposób prowadzenia dyskusji, znajdź sobie innego chłopca do bicia.

Ja nie muszę za nic łapać, sama przyznałaś się do negatywnego postrzegania takiej relacji.

Napisane przez Mojwa

Przypominam tylko ze to forum społecznościowe, a nie akademicka dyskusja w której masz podstawy do łapania za słówka, gdyż w języku naukowym to wiele zmienia.
Dobranoc.

Tym bardziej. "Jesteś nienormalna", "to nienormalne" ma wyłącznie pejoratywny wydźwięk, do czego się przyznałaś, więc dlaczego w tej samej wypowiedzi sobie przeczysz?

[I am Rock]

[1=3a032fcd5bcbee239629acd e3cc1a01c42f8ddce_6076227 24de4b;63014626]


Nie wiem skąd przekonanie, że długie bycie razem bez wspólnego zamieszkania, to jakieś... zboczenie? Dewiacja? Coś złego? Przykrego? Założę się, że wiele osób, które od lat mieszka razem, chciałoby czasem wrócić do fazy randkowania. Bo czym się różni mieszkanie razem a randkowanie? - Tylko tym, że kiedy mieszka się razem, to dzień w dzień zasypia się obok partnera i dzieli się z nim domowe obowiązki, budżet.

Zakładam, że będziemy razem całe życie - inaczej nie bylibyśmy parą. Więc do czego mam się spieszyć? A co do Twoich uwag z "wyrzuceniem na bruk", to nie wiem czy wiesz - skoroś taki mądry - to istnieje ktoś taki jak notariusz i można u niego załatwić taki papierek, na którym jest napisane kto ma dostać po mnie spadek. I można tam zapisać nawet księżną Monako, więc nie miej o to obaw, troskliwy złośliwcze [/QUOTE]
Powiem tak - jeśli spotykają się 2 osoby, z których żadna nie ma parcia na zakładanie gniazda, doskonale odnajdują się w takiej sytuacji, nie ma to wpływu na ich więź - to co komu do tego jak mieszkają?

[kahoko hino]

Napisane przez Mojwa

Jaka dyskusja wyniknela z jednego krótkiego zdania. Kahoko ma rację i o to mi chodziło. Daleka jestem od narzucania komuś jak ma żyć, co nie zmienia faktu, że takie zachowanie mocno odstaje od normy statystycznej. Ponadto moim zdaniem negatywnie.

Mojwa, no nie do końca:

Napisane przez Mojwa

Gosia - tak, długi związek bez zamieszkania razem nie jest normalny. Nawet jeśli ktoś uważa, że z mieszkaniem czeka do ślubu to ten ślub bierze wcześniej niż po 10 latach.

Autorko - tego kwiatu jest pół światu. Nie marnuj więcej czasu.

Twoje normalne zdecydowanie opierało się na Twoim ładunku emocjonalnym. bo widzisz, w statystyce nie ma ładunku emocjonalnego i odchyły (nawet skrajne) od normy są tak samo obojętne badaczowi, jak owa norma. Dla Ciebie wyraźnie nie-norma jest czymś złym i niepoprawnym, a nie na tym statystyka polega.

Napisane przez stewardesa

Tym bardziej. "Jesteś nienormalna", "to nienormalne" ma wyłącznie pejoratywny wydźwięk, do czego się przyznałaś, więc dlaczego w tej samej wypowiedzi sobie przeczysz?

bo próbuje się zasłonić poprawną definicją, żeby nie było, że coś narzuca. bo przecież posiadanie zdania i ocena to nie narzucanie, zwłaszcza, gdy manipuluje się słownictwem typu 'normalny', 'prawidłowy' i 'powinno się'.

[Sam To Nazwij]

Tyle lat życia sobie zmarnować.Smutne,ale co kto lubi

[macka]

[1=3a032fcd5bcbee239629acd e3cc1a01c42f8ddce_6076227 24de4b;63014626] to nie wiem czy wiesz - skoroś taki mądry - to istnieje ktoś taki jak notariusz i można u niego załatwić taki papierek, na którym jest napisane kto ma dostać po mnie spadek. I można tam zapisać nawet księżną Monako, więc nie miej o to obaw, troskliwy złośliwcze [/QUOTE]

Króciutko w kwestii formalnej - istnieje też zachowek, oraz podatek od spadku (dla osób nie spokrewnionych dość wysoki). Po uwzględnieniu zachowku i podatku może się okazać że dla osoby wskazanej w testamencie niewiele już zostanie, lub też nie będzie jej stać na otrzymanie tego spadku (czyli spłacenie rodzinny domagającej się zachowku oraz zapłatę podatku).

[Sceptycznaaa]

U mnie trochę podobna sytuacja.
Jestem z moim chłopakiem 6 lat, początkowo nasza znajomość nie zaczęła się bajkowo. N początku związku zaczęły się zdrady z jego strony. Nie była to jedna zdrada a znacznie znacznie więcej, już nawet nie liczyłam. Za każdym razem wybaczałam, bo nie umiałam poradzić sobie z samotnością i tym okropnym bólem. W pewnym momencie powiedziałam KONIEC, że dłużej tak nie mogę,ciągłe domysły czy możne znów ma kogoś, brak zaufania,nadmierna podejrzliwość,i znów nastąpiła kolejna zdrada. Nie wytrzymałam, zerwałam wszelkie kontakty, zmieniam numer telefonu, usunęłam wszelkie konta na portalach społecznościowych, aby nie mógł się ze mną w żaden sposób skontaktować. Mijały miesiące a czułam się coraz gorzej a słowa że czas zabija rany wcale się nie sprawdziły, przepłakałam sporo nocy, odsunęłam się od wszystkich. W końcu powiedziałam sobie nie, koniec takiego życia. Koleżanki namówiły mnie na imprezę, zgodziłam się i co? Natknęłam się na niego w objęciach innej kobiety. Ból powrócił, świat znowu mi się załamał, wiele razy musiałam się powstrzymywać aby nie napisać do niego, strasznie tęskniłam za nim pomimo tego co wcześniej wiele razy zrobił. Z czasem było coraz lepiej, poznałam kogoś, jednak nie umiałam się z nim związać, bo cały czas kochałam poprzednią miłość. Po ponad półtora roku napisał do mnie, strasznie ucieszyłam się, zaczęliśmy pisać aż w końcu spotkaliśmy się. I znów zostaliśmy parą ( tak wiem powinnam uczyć się na swoich błędach, ale jednak uczucie wygrało z rozumem).
Pamiętam to jak dziś, nadeszła wigilia, magiczny dzień dla wielu ludzi i wiecie co? Historia się powtórzyła, kolejna zdrada o której dowiedziałam się przypadkowo (ale pomińmy jak). Świat mi się załamał, wyrzuciłam go z domu, spaliłam wszystkie nasze wspólne zdjęcia, spakowałam jego rzeczy i wysłałam pocztą do domu. Ale po długich jego staraniach wybaczyłam mu. Podjęliśmy decyzję, że zaczniemy wszystko od nowa. Dzisiaj mija 6 rok jak jesteśmy razem, nasze życie uspokoiło się, nie ma zdrad. Cały czas pracujemy nad moim zaufaniem do niego. Zamieszkaliśmy razem. Można powiedzieć, że jest bardzo dobrze ale ja już nie chce być tylko jego dziewczyną, chciałabym czegoś więcej, a mianowicie zostać jego narzeczoną. Ale jak podejmuje jakąś rozmowę o tym to on mówi,że jesteśmy młodzi, że mamy czas, i że na wszystko przyjdzie pora.

Czy dobrze zrobiłam wybaczając mu to wszystko?Okaże się.!
Czy żałuję? Nie wiem.....
Wiem jedno że tęsknota za kimś kogo się bardzo kocha strasznie boli, niszczy cię od środka, zabiera cały wewnętrzny spokój, zabiera możliwość normalnego funkcjonowania,zabiera radość z życia.
Wiem na pewno: Że czas i życie pokaże czy warto było tyle cierpieć i przechodzić przez to wszystko.... Że jednocześnie można zarówno kochać jak i nienawidzić osobę..... I wiem, że każdy zasługuje na drugą szansę, ale nie wiem jednego czy ktoś zasługuje na tyle szans co ja dałam, tego nie wiem ale mam nadzieję że się dowiem.

Do dziś nie wiem jak przetrwałam ten czas bez niego....

[awgusta]

Napisane przez Sceptycznaaa

U mnie trochę podobna sytuacja.
Jestem z moim chłopakiem 6 lat, początkowo nasza znajomość nie zaczęła się bajkowo. N początku związku zaczęły się zdrady z jego strony. Nie była to jedna zdrada a znacznie znacznie więcej, już nawet nie liczyłam. Za każdym razem wybaczałam, bo nie umiałam poradzić sobie z samotnością i tym okropnym bólem. W pewnym momencie powiedziałam KONIEC, że dłużej tak nie mogę,ciągłe domysły czy możne znów ma kogoś, brak zaufania,nadmierna podejrzliwość,i znów nastąpiła kolejna zdrada. Nie wytrzymałam, zerwałam wszelkie kontakty, zmieniam numer telefonu, usunęłam wszelkie konta na portalach społecznościowych, aby nie mógł się ze mną w żaden sposób skontaktować. Mijały miesiące a czułam się coraz gorzej a słowa że czas zabija rany wcale się nie sprawdziły, przepłakałam sporo nocy, odsunęłam się od wszystkich. W końcu powiedziałam sobie nie, koniec takiego życia. Koleżanki namówiły mnie na imprezę, zgodziłam się i co? Natknęłam się na niego w objęciach innej kobiety. Ból powrócił, świat znowu mi się załamał, wiele razy musiałam się powstrzymywać aby nie napisać do niego, strasznie tęskniłam za nim pomimo tego co wcześniej wiele razy zrobił. Z czasem było coraz lepiej, poznałam kogoś, jednak nie umiałam się z nim związać, bo cały czas kochałam poprzednią miłość. Po ponad półtora roku napisał do mnie, strasznie ucieszyłam się, zaczęliśmy pisać aż w końcu spotkaliśmy się. I znów zostaliśmy parą ( tak wiem powinnam uczyć się na swoich błędach, ale jednak uczucie wygrało z rozumem).
Pamiętam to jak dziś, nadeszła wigilia, magiczny dzień dla wielu ludzi i wiecie co? Historia się powtórzyła, kolejna zdrada o której dowiedziałam się przypadkowo (ale pomińmy jak). Świat mi się załamał, wyrzuciłam go z domu, spaliłam wszystkie nasze wspólne zdjęcia, spakowałam jego rzeczy i wysłałam pocztą do domu. Ale po długich jego staraniach wybaczyłam mu. Podjęliśmy decyzję, że zaczniemy wszystko od nowa. Dzisiaj mija 6 rok jak jesteśmy razem, nasze życie uspokoiło się, nie ma zdrad. Cały czas pracujemy nad moim zaufaniem do niego. Zamieszkaliśmy razem. Można powiedzieć, że jest bardzo dobrze ale ja już nie chce być tylko jego dziewczyną, chciałabym czegoś więcej, a mianowicie zostać jego narzeczoną. Ale jak podejmuje jakąś rozmowę o tym to on mówi,że jesteśmy młodzi, że mamy czas, i że na wszystko przyjdzie pora.

Czy dobrze zrobiłam wybaczając mu to wszystko?Okaże się.!
Czy żałuję? Nie wiem.....
Wiem jedno że tęsknota za kimś kogo się bardzo kocha strasznie boli, niszczy cię od środka, zabiera cały wewnętrzny spokój, zabiera możliwość normalnego funkcjonowania,zabiera radość z życia.
Wiem na pewno: Że czas i życie pokaże czy warto było tyle cierpieć i przechodzić przez to wszystko.... Że jednocześnie można zarówno kochać jak i nienawidzić osobę..... I wiem, że każdy zasługuje na drugą szansę, ale nie wiem jednego czy ktoś zasługuje na tyle szans co ja dałam, tego nie wiem ale mam nadzieję że się dowiem.

Do dziś nie wiem jak przetrwałam ten czas bez niego....

Wspolczuje Ci tej toksycznej milosci. Jestes zaslepiona nia i niezaleznie co zrobi Twoj Tz i tak mu wybaczysz.
6 lat razem i żadnej deklaracji, ja bym tak nie mogla. Wygodnicko sie ustawil facet nie ma co. Brakuje Ci stanowczości i jaj. Pomysl czy nie szkoda zycia na taki zwiazek?
Po pierwszej zdradzie bym dala mu kopa w d@pe i tyle by mnie widzial.
I jeszcze jedno, przepraszam,ze tak wprost, czy kazalas mu sie przebadac pod katem chorob wenerycznych?
Uwolnij sie od niego, wychodz czesciej do ludzi,umawiaj sie z innymi chlopakami. Trafisz na porządnego,serio. Tylko trzeba cos zrobic w tym kierunku, sam nie przyjdzie. Polecam portale randkowe,tam szybciej kogos da sie poznac,jakies czaty.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[3a032fcd5bcbee239629acde3cc1a01c42f8ddce_607622724de4b]

Napisane przez Mojwa

Ale ze co, nie mam prawa mieć negatywnej oceny na temat jakiegoś zjawiska? Tak, uważam takie zjawisko za negatywne. A) dlatego, że jest rzadko spotykane i rzadko wynika z racjonalnych pobudek B) prywatnie uważam wspólne ognisko domowe za podstawę związku. A że ktoś sobie chce mieszkać z rodzicami do 40tki, przez 20 lat chodząc na randki? Na zdrowie, ale jak mnie ktoś zapyta o zdanie to je wyrażę. Właśnie takie jak powyżej.
Brniesz w absurd i łapanie za słówka. A mnie nie bawi taki sposób prowadzenia dyskusji, znajdź sobie innego chłopca do bicia. Przypominam tylko ze to forum społecznościowe, a nie akademicka dyskusja w której masz podstawy do łapania za słówka, gdyż w języku naukowym to wiele zmienia.
Dobranoc.

Spoko, Mojwa - tu jest normą, że komentarze o wydźwięku negatywnym... otrzymują komentarze negatywne. Żyjemy w czasach, gdzie powinno się sobie wzajemnie albo lizać, albo po prostu się nie odzywać . Ty najwyraźniej jesteś osobą ciepłą i rodzinną, podoba Ci się wicie wspólnego gniazdka, widzisz w tym cel, sprawia Ci to radość i przyjemność, jest to coś, czego w życiu potrzebowałaś - i potrzebujesz. A ja po prostu jestem inna.
Dla Ciebie "dziwne" jest to, że można długo zwlekać z zamieszkaniem razem, a dla mnie na przykład dziwne są różnego rodzaju dewiacje seksualne, które są powszechnie akceptowane - a wręcz promowane. Jednych "dziwi" piercing, innych tatuaż, jednym nie podobają się rude piegusy, a innym Murzyni. Bo każdy jest inny, ma prawo do swojego własnego gustu, przekonań, ma też wolność wyboru i wolność słowa.
Trochę dziwi mnie tylko, że w czasach singli 30+, małżeństw homo, wszechobecnego ADHD, zwolnień z wuefu z powodu psychozy, grania w słoneczko, prób legalizacji marihuany, reklam środków na wywołanie erekcji po programie, w czasie którego kiedyś leciała "Dobranocka", dzieci nie umiejących rzucić piłką dalej niż metr, kobiet z ustami typu glonojad, mężczyzn golących pachy częściej niż twarz, wody z jonizatorów, podcierania tyłka jedwabiem, lanczu, branczu, dressingu, pissingu, nasion chia i mleka kokosowego...
...dziwi mnie, że brak parcia na zamieszkanie razem to aż takie odstępstwo od normy
Nie mam smartfona, tylko starego Samsunga z klawiaturą, mam zielone ściany w pokoju, a nie skandynawskie biele w połączeniu z szarościami, nie noszę butów na obcasach, nigdy nie miałam tipsów, do fryzjera chodzę tylko podciąć końcówki niefarbowanych, długich włosów, nie mam prawa jazdy i nigdy nie korzystałam z Twittera - rozumiem, gdyby to było odstępstwem od normy. Ale czekanie ze wspólnym zamieszkaniem?