Tutaj wspieramy i się nie poddamy ! - DDA cz. 2.

[goplankowa]

Zakładam drugą część wątku Dorosłych Dzieci Alkoholików. Jeśli jesteś DDA, dołącz do nas. Doradzimy, wesprzemy i będzie łatwiej

Link do pierwszej części:

https://wizaz.pl/forum/showthread.php?t=124089

[201605161006]

Wiecie może gdzie mozna poszukac jakiegos dobrego psychologa/psychoterapeute na NFZ gdzie terminy nie brzmią: 6 miesięcy w zwyż...?

[sylwiakaa]

A jakie miasto?

Jest ktos z Londynu tu??

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[201605161006]

Napisane przez sylwiakaa

A jakie miasto?

Jest ktos z Londynu tu??

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

Miasto Poznań. Poza tym mam też nerwicę i na to takze chcialabym się wyleczyc, DDA sprawia mi problemy w kontatkach kolezenskich i związkowych, a nerwica problemy z samą sobą.

[Icannotfly]

Witam w nowym wątku, który dodaje mi otuchy!

[ulicznica]

Heloł

Trochę mnie rozwalają te rymowane nazwy tematów, ale ok, wspierajmy się

[ciezko_jest_lekko_zyc]

Hej dziewczyny, można dołączyć?

[absurdalna89]

Ja również z chęcią dołączę.

takasobie93, niestety o Poznaniu nie mam pojęcia. Mogę jedynie polecić terapeutów pracujących w Gorzycach.

[Sommerregen]

czuję taki jakby wstyd przed sobą, że tu w ogóle zawitałam.

mam 18 lat, mój tata pił od mojego wczesnego dzieciństwa z przerwami aż do wakacji 2010. od tamtego czasu w ogóle nie pije (był na detoksie i terapii, strasznie wspominam tamten okres), jest wzorowym ojcem, niczego mi nie brakuje, jestem rozpieszczana. zresztą... zawsze byłam, pochodzę z tzw. dobrego i wykształconego domu, dzieciństwo wspominam bardzo dobrze, ale nie potrafię wymazać niektórych obrazów z pamięci... przecież byłam małą dziewczynką, nie rozumiałam wielu rzeczy, a cały czas się bałam, czy tata nie umrze, kiedy w końcu wstanie, czy się nie przewróci czy się znowu o coś nie uderzy.. odpędzałam od siebie wszystkie myśli, co się dzieje u mnie w domu, bo przecież jeśli przez tydzień nie ma z tatą praktycznie żadnego kontaktu, a potem przez kilka miesięcy jest normalny, to nie powinnam się czepiać czy czegokolwiek obawiać.. nie mogę zapomnieć tej huśtawki emocjonalnej i tego całego udawania w szkole czy przy koleżankach..
w liceum nastąpił przełom, bo dopiero wtedy uzmysłowiłam sobie, jaki wpływ miały na mnie te wszystkie lata. całkiem się zmieniłam. jestem zamknięta w sobie, mam bardzo niską samoocenę, tkwię w toksycznym związku (masakryczna huśtawka nastrojów, uczuć), stałam się aspołeczna, praktycznie się z nikim nie spotykam oprócz z moim chłopakiem, boję się bliższej styczności z ludźmi, miewam ciągłe stany depresyjne, jestem okropnie zaborcza, nie umiem cieszyć się życiem, wszystko widzę w czarnych barwach, nie radzę sama ze sobą i jestem zakupoholiczką nie ma dnia, w którym nie kupiłabym jakiegoś kosmetyku lub ubrania...

wstydzę się tego, jaka jestem... nie chcę się tak czuć. to strasznie przytłaczające, zwłaszcza, że wszyscy naokoło myślą, że "jestem normalna", a wręcz zarozumiała i chłodna. odpycham ludzi od siebie, a tak bardzo pragnę ich obecności w moim życiu!

[ulicznica]

Napisane przez Sommerregen

czuję taki jakby wstyd przed sobą, że tu w ogóle zawitałam.

mam 18 lat, mój tata pił od mojego wczesnego dzieciństwa z przerwami aż do wakacji 2010. od tamtego czasu w ogóle nie pije (był na detoksie i terapii, strasznie wspominam tamten okres), jest wzorowym ojcem, niczego mi nie brakuje, jestem rozpieszczana. zresztą... zawsze byłam, pochodzę z tzw. dobrego i wykształconego domu, dzieciństwo wspominam bardzo dobrze, ale nie potrafię wymazać niektórych obrazów z pamięci... przecież byłam małą dziewczynką, nie rozumiałam wielu rzeczy, a cały czas się bałam, czy tata nie umrze, kiedy w końcu wstanie, czy się nie przewróci czy się znowu o coś nie uderzy.. odpędzałam od siebie wszystkie myśli, co się dzieje u mnie w domu, bo przecież jeśli przez tydzień nie ma z tatą praktycznie żadnego kontaktu, a potem przez kilka miesięcy jest normalny, to nie powinnam się czepiać czy czegokolwiek obawiać.. nie mogę zapomnieć tej huśtawki emocjonalnej i tego całego udawania w szkole czy przy koleżankach..
w liceum nastąpił przełom, bo dopiero wtedy uzmysłowiłam sobie, jaki wpływ miały na mnie te wszystkie lata. całkiem się zmieniłam. jestem zamknięta w sobie, mam bardzo niską samoocenę, tkwię w toksycznym związku (masakryczna huśtawka nastrojów, uczuć), stałam się aspołeczna, praktycznie się z nikim nie spotykam oprócz z moim chłopakiem, boję się bliższej styczności z ludźmi, miewam ciągłe stany depresyjne, jestem okropnie zaborcza, nie umiem cieszyć się życiem, wszystko widzę w czarnych barwach, nie radzę sama ze sobą i jestem zakupoholiczką nie ma dnia, w którym nie kupiłabym jakiegoś kosmetyku lub ubrania...

wstydzę się tego, jaka jestem... nie chcę się tak czuć. to strasznie przytłaczające, zwłaszcza, że wszyscy naokoło myślą, że "jestem normalna", a wręcz zarozumiała i chłodna. odpycham ludzi od siebie, a tak bardzo pragnę ich obecności w moim życiu!

Zamierzasz coś z tym wszystkim zrobić?

Ja obudziłam się do zmian po ok. roku depresji - takiej, że w zasadzie nie pamiętam, co tego roku w ogóle robiłam poza spaniem i jedzeniem. Tzn funkcjonowałam w otoczeniu, ba, nawet się uśmiechałam, ale wiem, że przebywanie ze mną groziło przejściem mojego pesymizmu i obniżonego nastroju na inne osoby.
Nie byłam na tyle silna, by dać sobie wmówić, że wszystko jest okej, mimo udawania że tak jest, żeby samą siebie przekonać o tym na stałe.

Jakbym czytała o sobie to ostatnie zdanie o odpychaniu ludzi od siebie - nadal muszę sobie przypominać, jak dbać o kontakty międzyludzkie i o kogoś, na kim mi zależy (ale to bardziej skomplikowane, bo ja jeszcze "lubię" wkręcać sobie, że nikomu z tych pozornie bliskich na mnie nie zależy, tak jak kiedyś). I że jeśli chcę, żeby komuś na mnie zależało, muszę dać to samo w zamian zamiast czekać wiecznie na telefon czy smsa, muszę puścić informację, że tego kogoś potrzebuję.

Zrobiłam niedawno na terapii dość bolesne odkrycie. Odkryłam niedawno że do nikogo, łącznie z Bogiem, nie miałam (nie mam nadal do końca) zaufania i nikt nie był dla mnie autorytetem - dopiero od niedawna to zaufanie i potrzebę bycia "zaopiekowanym" odbudowuję, również pod względem duchowym. Taki wyuczony, wytrenowany brak zaufania.

[Mygda]

Witam, chce się dołączyć do wątku. Czytam to co piszecie i tez widzę siebie. Powoli zauwazam ze duzo robię błędów w kontaktach z ludźmi. Jestem w związku i mój chłopak terapii powiedział ze jestem typem "bohatera rodziny" bo wszystko za wszystkich zalatwiam. Co po przemyśleniach stwierdzilam ze tak jest, mimo ze mam starszych sporo braci to często i gęsto cos robię za nich. I wtedy czuje się potrzebna. Czasami czuje się bezsilna i mam dość swojego życia. Myślę o głupich rzeczach.
Pozdrawiam
Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[goplankowa]

Napisane przez ulicznica

Heloł

Trochę mnie rozwalają te rymowane nazwy tematów, ale ok, wspierajmy się

Na szybko chciałam, no ale pasuje

[tyene]

Ja również dołączam (wreszcie)

[moolly]

Hej, dawno się nie odzywałam, witam w kolejnej częsci wątku.
Dziś do domu przyszla pani kurator, nie slyszalam o czym gadala z ojcem, ojciec wyszedl pić a ja znalazlam kartke i tam bylo że ojciec podaje adres zameldowania i sie podpisuje pod tym, że sad przyznaje mu kuratora. Nie wiem co to wszystko znaczy, przychodziły listy z sądu za jazdę na rowerze po alkoholu no ogólnie za menelstwo a tu nagle kurator. Wiecie o co chodzi ? nie że ja się przejmuje że biedny tatuś ma kuratora, bardziej mnie interesuje czy moge teraz np pogadac z kuratorem żeby zamkneli ojca na przymusowe leczenie czy cos.

[ulicznica]

Napisane przez moolly

Hej, dawno się nie odzywałam, witam w kolejnej częsci wątku.
Dziś do domu przyszla pani kurator, nie slyszalam o czym gadala z ojcem, ojciec wyszedl pić a ja znalazlam kartke i tam bylo że ojciec podaje adres zameldowania i sie podpisuje pod tym, że sad przyznaje mu kuratora. Nie wiem co to wszystko znaczy, przychodziły listy z sądu za jazdę na rowerze po alkoholu no ogólnie za menelstwo a tu nagle kurator. Wiecie o co chodzi ? nie że ja się przejmuje że biedny tatuś ma kuratora, bardziej mnie interesuje czy moge teraz np pogadac z kuratorem żeby zamkneli ojca na przymusowe leczenie czy cos.

Ktoś musiał zgłosić gdzieś całą sytuację, skoro nie Ty, to może mama albo rodzeństwo? Kurator sądowy co wizytę sporządza raport na którego podstawie (i na podstawie opinii psychologa, sąsiadów, rodziny, - otoczenia) można wysłać kogoś na przymusowe leczenie. Jeśli ten ktoś robi problemy i nie daje się z nim żyć (np przepija pieniądze na jedzenie i rachunki).

---------- Dopisano o 21:08 ---------- Poprzedni post napisano o 21:08 ----------

Napisane przez tyene

Ja również dołączam (wreszcie)

heloł

[Glodomorek]

Napisane przez moolly

Hej, dawno się nie odzywałam, witam w kolejnej częsci wątku.
Dziś do domu przyszla pani kurator, nie slyszalam o czym gadala z ojcem, ojciec wyszedl pić a ja znalazlam kartke i tam bylo że ojciec podaje adres zameldowania i sie podpisuje pod tym, że sad przyznaje mu kuratora. Nie wiem co to wszystko znaczy, przychodziły listy z sądu za jazdę na rowerze po alkoholu no ogólnie za menelstwo a tu nagle kurator. Wiecie o co chodzi ? nie że ja się przejmuje że biedny tatuś ma kuratora, bardziej mnie interesuje czy moge teraz np pogadac z kuratorem żeby zamkneli ojca na przymusowe leczenie czy cos.

Na kartce nie ma danych kuratora? Zadzwoń i zapytaj o wszystko.

[moolly]

Napisane przez Glodomorek

Na kartce nie ma danych kuratora? Zadzwoń i zapytaj o wszystko.

no wlasnie ta kartka nie jest wypelniona, wydaje mis ie ze ojciec wypelnil przy niej i dala mu pusty taki druk bo tam jest napisane ze nie moze sie wyprowadzac itp, tak dla jego informacji. Kurator nie chciała rozmawiać ze mną, wiec może to pierwsza wizyta i bedą kolejne i wtedy moze uda mi sie z nią pogadać, chociaż mysle ze to sąd i po prostu ojciec miał jakies przewinienia z policją i dlatego ten kurator a nie że ktoś coś zgłaszał tak jak w przypadku rodzin gdzie sa male dzieci a np rodzice piją itp.

[bordowa]

Dziewczyny, czy mogę dołączyć? Mój Tż jest DDA.

[ulicznica]

Napisane przez bordowa

Dziewczyny, czy mogę dołączyć? Mój Tż jest DDA.

Nie pytaj

[tyene]

Ja napiszę, że ostatnio, jak debilka, przerwałam branie leków (te, które są na lekach? macie tak czasem? nie ma racjonalnego wytłumaczenia) dzisiaj wracam, za to obsuwa nastroju jest tak widoczna, ze mam ochotę siedzieć i wyć cały dzień.


W dodatku mój przyrodni brat kończy dzisiaj 2 latka i nie mogłam skontaktować się z ojcem. Dzięki Bogu nie mieszkam z rodzicami (oni i tak po rozwodzie), ale nasze relacje są tak minimalne, ze czasem mi przykro. Dzwoniłam, chciałam wpaść, złożyć życzenia, dać coś bąblowi... może jutro sie ojciec odezwie.

[bordowa]

Jeżeli będę gadać głupoty to od razu mówcie, bo dopiero zaczynam się poruszać w tym temacie.
Chciałam Was o coś zapytać.
Ja jestem osobą nerwową. A Tż często kłamie, nawet wtedy, kiedy jest to zupełnie bez sensu. Zawsz, gdy go pytam, czemu ciągle kłamie odpowiada tylko, że nie wie skąd to się bierze i ze to silniejsze od niego. Czy może być tak, że on kłamie, bo wtedy ja się denerwuję, podnoszę głos i jest to dla niego znana sytuacja? Bo kiedy mówi prawdę i ja jestem spokojna to widzę, że on się czuje nieswojo, nie zna takich sytuacji. Czy może tak być, że stwarzanie u nas w domu atmosfery krzyku, nerwów itd. (czyli jak w domu rodzinnym) daje mu poczucie bezpieczeństwa? Że podświadomie przenosi ten negatywny schemat, choć zawsze sobie obiecywał, że będzie inny niż swój ojciec?
Nie wiem, czy jasno wyjaśniłam o co mi chodzi.

[moolly]

Napisane przez bordowa

Jeżeli będę gadać głupoty to od razu mówcie, bo dopiero zaczynam się poruszać w tym temacie.
Chciałam Was o coś zapytać.
Ja jestem osobą nerwową. A Tż często kłamie, nawet wtedy, kiedy jest to zupełnie bez sensu. Zawsz, gdy go pytam, czemu ciągle kłamie odpowiada tylko, że nie wie skąd to się bierze i ze to silniejsze od niego. Czy może być tak, że on kłamie, bo wtedy ja się denerwuję, podnoszę głos i jest to dla niego znana sytuacja? Bo kiedy mówi prawdę i ja jestem spokojna to widzę, że on się czuje nieswojo, nie zna takich sytuacji. Czy może tak być, że stwarzanie u nas w domu atmosfery krzyku, nerwów itd. (czyli jak w domu rodzinnym) daje mu poczucie bezpieczeństwa? Że podświadomie przenosi ten negatywny schemat, choć zawsze sobie obiecywał, że będzie inny niż swój ojciec?
Nie wiem, czy jasno wyjaśniłam o co mi chodzi.

o kurcze jak bym czytała o sobie, wymyslam jakies klamstwa, ostatnio nawet sie zastanawiałam jaka była prawda bo w kólko o pewnej sytuacji opowiadalam klamstwo. No i kłotnie w związku, robie o wszystko, urządzam sceny płaczu, histerii, dobrze że mój TŻ jest cierpliwy i rozumie co ja odwalam i wie że ja wcale tak nie myśle, jak czasem wykrzykuje, zrywam z nim, mówie żeby on zerwał ze mna bo i tak nam nie wyjdzie a pozniej czuje sie jak idiotka kiedy leże z zapuchniętymi oczami a on nadal mnie przytula. Wiec wspieraj swojego TŻ bo jest ksiązkowym przykładem DDA, może namów go na wizyte u psychologa ?

[bordowa]

Napisane przez moolly

o kurcze jak bym czytała o sobie, wymyslam jakies klamstwa, ostatnio nawet sie zastanawiałam jaka była prawda bo w kólko o pewnej sytuacji opowiadalam klamstwo. No i kłotnie w związku, robie o wszystko, urządzam sceny płaczu, histerii, dobrze że mój TŻ jest cierpliwy i rozumie co ja odwalam i wie że ja wcale tak nie myśle, jak czasem wykrzykuje, zrywam z nim, mówie żeby on zerwał ze mna bo i tak nam nie wyjdzie a pozniej czuje sie jak idiotka kiedy leże z zapuchniętymi oczami a on nadal mnie przytula. Wiec wspieraj swojego TŻ bo jest ksiązkowym przykładem DDA, może namów go na wizyte u psychologa ?

Dziękuję za odpowiedź.
Postaram sie go namówić.

Jeszcze inne zachowania, które u niego zauważyłam to:
-ogromny strach, że odejdę, mimo moich zapewnień, że nigdzie się nie wybieram
-nie mówi o uczuciach i nie okazuje uczuć
-na siłę próbuje zdobyć miłość matki, która zawsze go źle traktowała
-mam wrażenie, że myśli, że nie chcę słuchać co ma do powiedzenia, że to co mówi jest nieważne.

Czy to się jakoś składa w całość?
Dopiero teraz jak czytam sobie wasze wypowiedzi z pierwszej części wątku i widzę w nich Tż to łzy stają mi w oczach, przypomina mi się wiele, bardzo wiele sytuacji kiedy obwiniałam go za te zachowania, bo myślałam, że robi to specjalnie, nie zdawałam sobie sprawy, że on cierpi Mam strasznie wyrzuty sumienia...

[ulicznica]

Napisane przez bordowa

Dziękuję za odpowiedź.
Postaram sie go namówić.

Jeszcze inne zachowania, które u niego zauważyłam to:
-ogromny strach, że odejdę, mimo moich zapewnień, że nigdzie się nie wybieram
-nie mówi o uczuciach i nie okazuje uczuć
-na siłę próbuje zdobyć miłość matki, która zawsze go źle traktowała
-mam wrażenie, że myśli, że nie chcę słuchać co ma do powiedzenia, że to co mówi jest nieważne.

Czy to się jakoś składa w całość?
Dopiero teraz jak czytam sobie wasze wypowiedzi z pierwszej części wątku i widzę w nich Tż to łzy stają mi w oczach, przypomina mi się wiele, bardzo wiele sytuacji kiedy obwiniałam go za te zachowania, bo myślałam, że robi to specjalnie, nie zdawałam sobie sprawy, że on cierpi Mam strasznie wyrzuty sumienia...

Wszystko o czym mówisz, składa się w całość.
Dopóki sam się nie zorientuje, że jego dom nie jest normalny i zdrowy, dopóty żadna terapia nie poskutkuje. On musi zdać sobie sprawę z tego, że powinno być inaczej, że powinien być odrębnym bytem w tej rodzinie, zamiast wtopionym w ten syf ukochanym synkiem, pomocnikiem opiekunem, rozśmieszaczem lub bohaterem rodziny.
Ma prawo go boleć, ma prawo cierpieć, ale też ma prawo z tego się wydostać i wyzdrowieć. Ma prawo do tego, żeby było kiedyś normalnie - nie wiem, ile czasu ze sobą jesteście, przeoczyłam tą informację, ale jeśli macie kiedyś założyć własną rodzinę, on musi pójść na terapię.
Jeśli nie pójdzie, to wszystko się będzie za nim ciągnęło.

[bordowa]

Napisane przez ulicznica

Wszystko o czym mówisz, składa się w całość.
Dopóki sam się nie zorientuje, że jego dom nie jest normalny i zdrowy, dopóty żadna terapia nie poskutkuje. On musi zdać sobie sprawę z tego, że powinno być inaczej, że powinien być odrębnym bytem w tej rodzinie, zamiast wtopionym w ten syf ukochanym synkiem, pomocnikiem opiekunem, rozśmieszaczem lub bohaterem rodziny.
Ma prawo go boleć, ma prawo cierpieć, ale też ma prawo z tego się wydostać i wyzdrowieć. Ma prawo do tego, żeby było kiedyś normalnie - nie wiem, ile czasu ze sobą jesteście, przeoczyłam tą informację, ale jeśli macie kiedyś założyć własną rodzinę, on musi pójść na terapię.
Jeśli nie pójdzie, to wszystko się będzie za nim ciągnęło.

Od 3 lat mieszkamy razem, mamy córkę. I właśnie zauważyłam, że przeniósł schematy ze swojego domu rodzinnego do naszego - to, o czym pisałam wcześniej.

[ulicznica]

Napisane przez bordowa

Od 3 lat mieszkamy razem, mamy córkę. I właśnie zauważyłam, że przeniósł schematy ze swojego domu rodzinnego do naszego - to, o czym pisałam wcześniej.

O kurcze, myślałam, że jesteście po prostu parą.

W tej sytuacji masz pełne prawo wymagać od niego, żeby poszedł na terapię - powiedz mu, że go kochasz i akceptujesz, ale ze względu nawet na dziecko nie chcesz przenosić zachowań z jego domu do swojej rodziny.
Terapia pomoże mu otworzyć oczy na sytuację w domu, przestać bronić rodziców, zabiegać o ich względy jak nastolatek, kłamać (tworzyć alternatywną rzeczywistość do obecnej - mechanizm ucieczki). On ma teraz swoją rodzinę i to ona powinna być dla niego jako faceta i ojca priorytetem - powiedz mu to.

---------- Dopisano o 00:34 ---------- Poprzedni post napisano o 00:30 ----------

Napisane przez tyene

Ja napiszę, że ostatnio, jak debilka, przerwałam branie leków (te, które są na lekach? macie tak czasem? nie ma racjonalnego wytłumaczenia) dzisiaj wracam, za to obsuwa nastroju jest tak widoczna, ze mam ochotę siedzieć i wyć cały dzień.


W dodatku mój przyrodni brat kończy dzisiaj 2 latka i nie mogłam skontaktować się z ojcem. Dzięki Bogu nie mieszkam z rodzicami (oni i tak po rozwodzie), ale nasze relacje są tak minimalne, ze czasem mi przykro. Dzwoniłam, chciałam wpaść, złożyć życzenia, dać coś bąblowi... może jutro sie ojciec odezwie.

Jest wytłumaczenie, mówił mi o tym mój terapeuta. My DDA lubimy się nad sobą poużalać, i lubimy cierpieć i się biczować (bez urazy i bez osobistych wycieczek - dlatego o siebie nie dbamy - albo wcale, albo okresowo). I m.in. dlatego wchodzimy w związki, gdzie trzeba kogoś "uratować", zamiast dbać i ratować siebie.

[bordowa]

Napisane przez ulicznica

O kurcze, myślałam, że jesteście po prostu parą.

W tej sytuacji masz pełne prawo wymagać od niego, żeby poszedł na terapię - powiedz mu, że go kochasz i akceptujesz, ale ze względu nawet na dziecko nie chcesz przenosić zachowań z jego domu do swojej rodziny.
Terapia pomoże mu otworzyć oczy na sytuację w domu, przestać bronić rodziców, zabiegać o ich względy jak nastolatek, kłamać (tworzyć alternatywną rzeczywistość do obecnej - mechanizm ucieczki). On ma teraz swoją rodzinę i to ona powinna być dla niego jako faceta i ojca priorytetem - powiedz mu to.

Pojechał na kilka dni do pracy, jak wróci to na pewno będziemu rozmawiać.
Na szczęście on nie próbuje tego wypierać, póki co jest w szoku, bo myślał, że jest złym człowiekiem, że to jego wina, a nie tego, co przeżył.

Napisane przez ulicznica

Jest wytłumaczenie, mówił mi o tym mój terapeuta. My DDA lubimy się nad sobą poużalać, i lubimy cierpieć i się biczować (bez urazy i bez osobistych wycieczek - dlatego o siebie nie dbamy - albo wcale, albo okresowo). I m.in. dlatego wchodzimy w związki, gdzie trzeba kogoś "uratować", zamiast dbać i ratować siebie.

Mój Tż został ratownikiem medycznym - wybiegam za daleko czy to może mieć jakieś powiązanie?

[ulicznica]

Napisane przez bordowa

Pojechał na kilka dni do pracy, jak wróci to na pewno będziemu rozmawiać.
Na szczęście on nie próbuje tego wypierać, póki co jest w szoku, bo myślał, że jest złym człowiekiem, że to jego wina, a nie tego, co przeżył.




Mój Tż został ratownikiem medycznym - wybiegam za daleko czy to może mieć jakieś powiązanie?

A jak motywuje wybór swojego zawodu?

[bordowa]

Napisane przez ulicznica

A jak motywuje wybór swojego zawodu?

Nigdy się nad tym nie zastanawiałam, zawsze po prostu mówił, że to kocha. Ale dopytam go.
Pamiętam, że lubił często powtarzać słowa z filmu o ratownikach, tj. "By inni mogli żyć."

[ulicznica]

Napisane przez bordowa

Nigdy się nad tym nie zastanawiałam, zawsze po prostu mówił, że to kocha. Ale dopytam go.
Pamiętam, że lubił często powtarzać słowa z filmu o ratownikach, tj. "By inni mogli żyć."

Wiesz co, to jest akurat świetne, że chce pomagać innym, tylko nie powinien kosztem tego siebie odkładać na półkę, jego potrzeby też powinny być dla niego ważne.