Czy warto ciągnąć związek.

[JegoKrolewna]

Napisane przez nonaka91

To prawda, jednak im się nie układa już strasznie długo. Nie rozumiem na co ona czekała? Skoro on się nie zmieniał, to mogła już dawno mu podziękować i nie marnować swoich lat- a jednak tkwiła w tym, dlaczego? Z przyzwyczajenia pewnie tak jak mówisz, więc tym bardziej myślę, że choć facet zawinił, nie można wszystkiego zrzucać na niego. On korzystał z tego że ona jest, a ona z tego że kogoś ma pod ręką, nawet jeżeli jest mało "użyteczny" i pewnie tak by to trwało gdyby nie znalazł się inny. Nie chcę potępiać autorki, uważam, że nie ma sensu się męczyć, jednak nie powinna całej winy zwalać na swojego partnera, bo też nie była do końca w tym wszystkim szczera.

Moim zdaniem powinna mu szczerze powiedzieć, że jest ktoś inny, aby facet może przejrzał na oczy, i nie zachowywał się tak w przyszłości.

moim zdaniem nie powinna, bo on nie koniecznie musi się ogarnąć, może całą winę za rozpad zrzucić na nią, bo znalazła sobie innego, bo miała romans, a on jest biedny bo przecież wszystko było ok tylko Jej się zachciało skoku w bok...

[maszToCoChcesz]

też myślę, że nie warto, ja bym tego nie ciągnęła. Ty płakałaś, On płacze, a więc nic dobrego z tego nie wychodzi. Poza tym teraz pokazuje skruchę, a minie trochę czasu i będzie tak samo

[201611220859]

Ja też jestem za tym, byś rozstała się z obecnym partnerem.
Jestem w szoku, iż tyle czasu wytrwaliście w byciu ze sobą na zasadzie współlokatorów
Nie oczekiwałaś przecież fajerwerków, ciągłych niespodzianek, baloników, serduszek, kwiatków i bajkowej oprawy, tylko tego, co jest podstawą związku: uczucia, przyjaźni, bliskości, spędzania razem czasu.
Pomijam kto się starał, a kto nie... Ważne jest to, że nic to nie zmieniło i to nie jest miesiąc, dwa, tylko lata... Praktycznie tego związku już nie ma od dawna. Zostały tylko wspólne rzeczy, mieszkanie, przyzwyczajenie.


Cieszę się, że sama przyznałaś się do tego, droga autorko, że boisz się zmian i na Twoją decyzję o zakończeniu dotychczasowego związku wpłynął ten ktoś "nowy", kto się Tobą zainteresował.
Dlaczego? Bo nie trzeba Ci tego uświadamiać i sprawiać przykrości...
Natomiast ja bym koniecznie Ci dodatkowo poradziła, byś nie wiązała się teraz (lub w najbliższym czasie - i nie mówię tu o kilku tygodniach) z tym człowiekiem...
Ten wybór może być również nietrafiony, wręcz przypadkowy. Jesteś spragniona uczucia, zainteresowania sobą i ten człowiek może i Ci to daje, ale niekoniecznie posiada inne cechy, które dadzą Ci szczęście.
Nie sądzę, byś w tej sytuacji umiała dobrze ocenić sytuację...


P.S. A zdradzisz kim z zawodu jest Twój Tż (były?) ? Bo wspominałaś dużo o komputerze, zmęczeniu...

[Charlotte York]

Napisane przez sunflower__

Ja też jestem za tym, byś rozstała się z obecnym partnerem.
Jestem w szoku, iż tyle czasu wytrwaliście w byciu ze sobą na zasadzie współlokatorów
Nie oczekiwałaś przecież fajerwerków, ciągłych niespodzianek, baloników, serduszek, kwiatków i bajkowej oprawy, tylko tego, co jest podstawą związku: uczucia, przyjaźni, bliskości, spędzania razem czasu.
Pomijam kto się starał, a kto nie... Ważne jest to, że nic to nie zmieniło i to nie jest miesiąc, dwa, tylko lata... Praktycznie tego związku już nie ma od dawna. Zostały tylko wspólne rzeczy, mieszkanie, przyzwyczajenie.


Cieszę się, że sama przyznałaś się do tego, droga autorko, że boisz się zmian i na Twoją decyzję o zakończeniu dotychczasowego związku wpłynął ten ktoś "nowy", kto się Tobą zainteresował.
Dlaczego? Bo nie trzeba Ci tego uświadamiać i sprawiać przykrości...
Natomiast ja bym koniecznie Ci dodatkowo poradziła, byś nie wiązała się teraz (lub w najbliższym czasie - i nie mówię tu o kilku tygodniach) z tym człowiekiem...
Ten wybór może być również nietrafiony, wręcz przypadkowy. Jesteś spragniona uczucia, zainteresowania sobą i ten człowiek może i Ci to daje, ale niekoniecznie posiada inne cechy, które dadzą Ci szczęście.
Nie sądzę, byś w tej sytuacji umiała dobrze ocenić sytuację...


P.S. A zdradzisz kim z zawodu jest Twój Tż (były?) ? Bo wspominałaś dużo o komputerze, zmęczeniu...

Nie oczekiwałam fajerwerków tak jak mówisz ciągle, ale oczekiwałam wspólnego spędzania czasu i rozmowy. czasu wspólnego nie było. Na każdą moją prośbę o wyjście gdziekolwiek (tylko kino go satysfakcjonowało) była afera i awantura, że ja go zmuszam, że on zmęczony, że ja tylko bym kasę wydawała (a to była nieprawda). Nie rozumiał, że czuje potrzebę wyjścia z domu na piwo, na jakąś imprezę z nim. On wolał "wysłać" mnie z tabunem koleżanek.

A jeszcze mi się przypomniało... my przecież od wielu lat śpimy pod dwoma kołdrami... bo pod jedną zawsze były kłótnie, że jemu coś niewygodnie, zwróceni do siebie plecami... Często przed snem też się kłócił ze mną o to, że np. mamy za małe łózko i jemu niewygodnie, a ja śpie sobie jak księżniczka. Takie kłótnie głupie i o nic. W pewnym momencie przestałam już odpowiadać na jego zaczepki.

On jest spedytorem. A komputer dlatego, że uwielbia usiąść przed nim, czytać różne bzdety, szukać rzeczy niepotrzebnych, ściągać filmy i je oglądać na słuchawkach...

A jeśli chodzi o tego kogoś nowego... on mnie do niczego nie zmusza, nie wtrąca się. Wiem tylko, że chce ze mną być. Prawdopodobnie chciałby ze mną zamieszkać (ma mieszkanie swoje, które uwielbia), powiedział o mnie swojej rodzinie... Nie każe mi zostawiać obecnego. Każe mi zrobić tak jak ja czuję, żebym była szczęśliwa. On mówi, że poczeka.

Nie wiem co czuję. Od rana go nie ma w domu. I nie martwię się tym (na pewno nie jest w pracy, bo zaczyna dziś o 14) . Ale martwię się tą zmianą. Tym co on pocznie. Boję się wypowiedzieć słowa "lepiej będzie jak się wyprowadzisz". On uważa, że robię wszystko i mówię tak, żeby on sam wpadł na pomysł i powiedział "lepiej będzie jak się wyprowadzę". Czuję, że to jest blisko, ale nie potrafię tego dokonać. Boję się i jest mi trudno. Czasami zastanawiam się czy nie lepiej było żyć w takiej beznadziei i nadziei na szczęście i miłość.
Przecież w sobotę już prawie ustaliliśmy, że się wyprowadzi. A w niedzielę rozmowy zaczęły się od nowa. On uważa, że skoro nagle czuje, że się zmienił i że będzie lepszy dla mnie, to ja powinnam dać mu szansę bez mrugnięcia okiem. Bo przecież on chce a ja nie. Jak to tak?!

[201611220859]

Napisane przez Charlotte York

On jest spedytorem. A komputer dlatego, że uwielbia usiąść przed nim, czytać różne bzdety, szukać rzeczy niepotrzebnych, ściągać filmy i je oglądać na słuchawkach...

A już myślałam, że Jego praca jest ściśle związana z kompem i Jego znużenie/zmęczenie/brak zainteresowania Tobą jest wynikiem tego, iż nie umie oddzielić życia w pracy i życia prywatnego, że zahacza to o pracoholizm.
Ale tutaj? O nie... wręcz przeciwnie. Sam sobie zapewnia rozrywkę w domu. I tylko sobie...

[Charlotte York]

Napisane przez sunflower__

A już myślałam, że Jego praca jest ściśle związana z kompem i Jego znużenie/zmęczenie/brak zainteresowania Tobą jest wynikiem tego, iż nie umie oddzielić życia w pracy i życia prywatnego, że zahacza to o pracoholizm.
Ale tutaj? O nie... wręcz przeciwnie. Sam sobie zapewnia rozrywkę w domu. I tylko sobie...

Dokładnie, dla niego najlepsza rozrywka to komputer. Nieraz go prosiłam, żeby odszedł od niego i usiadł ze mną i wymyślił plany na sobotni wieczór. Żebyśmy razem wymyślili. A wiele razy było tak, że jet sobota, lato, piękna pogoda a on mówi "nie chce mi się wyjść" i siadał do komputera. Jak wynajmowaliśmy mieszkanie z dwoma pokojami to było tak, że byłam w jednym pokoju, a on w drugim przy kompie. Miał też manię ciągłego spania w dzień. Jak położył się o 16 to potrafił obudzić się o 22, 23 i dalej w nocy. Najbardziej bolało to w dni, kiedy można było coś zrobić, gdzieś wyjść, ale nie. Nie dało się, bo on wolał spać albo siedzieć przy komputerze. I ja albo patrzałam na pusty pokój, teraz na jego plecy (bo teraz mam mieszkanie jedno pokojowe, po babci), albo patrzałam jak chrapie. I cierpiałam, że jetem sama, że nie wiem co z sobą zrobić, że ludzie nas zapraszają a on mówi "nie chce mi się, cały tydzień haruję na twoje utrzymanie, daj mi święty spokój w weekend".

Teraz, od tygodnia, kiedy zauważył, że ja odsunęłam się od niego nie włącza komputera, żeby mi pokazać, że zmieni się, że ja będę ważna. Ale czy robię źle, że teraz ja nie chcę? Że nie wiem czy chcę i mogę z nim być? Czy nie miałam prawa przestać chcieć po tylu latach? Przecież szala mogła w końcu się przechylić. Mogła? Czy nie mogła?

[Charllot]

Witam ! Miałam podobny problem do Ciebie. Byłam z chłopakiem 5 lat. Jaki

[Charlotte York]

Wiadomość z ostatniej chwili. Wyszedł o 9 z domu i dowiedziałam się, że snuje się po osiedlu, bo jest mu źle i prosto ze snucia pójdzie do pracy. No robi wszystko, żeby chyba wziąć mnie na litość.

[preetamsingh]

nie rób nic z litości. on miał 7 lat na to by się ogarnąć, dbać o związek, poświęcać ci uwagę. Chyba nie warto tego przedłużać, to jak "reanimacja trupa"...
Na pewno będzie ci ciężko, ale chyba lepiej abyś szła do przodu, skoro czujesz, że z nim wszystko się wypaliło...
Pozdrawiam i życzę dużo siły.

[Melanchton]

Nie daj brać się na litość, bo zrobi z Ciebie emocjonalną sieczkę. Widać, że przestał czuć się pewnie i zaczyna Tobą manipulować. Każ mu się stanowczo wyprowadzić i tyle. Z kończeniem związku to jak ze zdzieraniem plastra - trzeba szarpnąć zdecydowanym ruchem, bo inaczej będzie tylko bardziej boleć.

Moja rada: bądź stanowcza. Powiedz mu, że to koniec i że ma czas na wyprowadzkę np. do piątku. W tym czasie weź kilka dni wolnego i wyjedź gdzieś sama odpocząć. Każ mu zabrać bety, a klucz od mieszkania wrzucić do skrzynki. Jeśli wrócisz i nadal tam będzie - znaczy, że pogrywa sobie z Tobą, wtedy wystaw mu po prostu walizki za drzwi. Pozdrawiam.

[Clemence]

Napisane przez Charlotte York

Warto ciągnąć coś (związek), co trwa 7 lat (5 lat mieszkania), ale od długiego czasu (przynajmniej 2 lata) nie daje szczęścia? Zero rozmowy, przytulania, całowania, seks raz na pół roku... rzadkie wychodzenie z domu na imprezy, zero wspólnej zabawy i śmiechu. Facet wiecznie niezadowolony, zmęczony, nerwowy. A teraz, kiedy zauważył, że mnie stracił chodzi i płacze, bo nie chcę dać mu szansy. Warto? Nigdy nie rozumiał, że jest źle między nami. Na nic ochoty ze mną nie miał. On był przy swoim komputerze a ja przy swoim. Albo on spał a ja oglądałam seriale. Albo ja wychodziłam z koleżankami a on zostawiał w domu i siedział przy komputerze. Bo zawsze tak wolał. A dziś chodzi i mówi "kocham cię nad życie, serce mi pęka, tyle lat byłem ślepy" a ja tyle lat przez niego płakałam. Płakałam bardzo i często. Warto?

Moim zdaniem szczerze nikt Ci na pytanie nie odpowie.

KAŻDY POPEŁNIA BŁĘDY. To mogę Ci powiedzieć.
I patrzenie takie ryzykowne jak wizażanek,typu ZOSTAW GO a olej a to..
Jest przesadzone,bo nikt w Twoim życiu się nie znajdzie

Ja jedynie mogę doradzić co bym sama zrobiła.
Jezeli tak było jak mówisz, to ja bym w tej chwili właśnie się odsunęła,ale skoro on już zauważył,że coś jest nie tak,to bym dała mu szansę ,ale już z mniejszym zaufaniem.
I wtedy bym patrzyła czy chłopak COŚ zmienił w sobie.

Każdy zasługuje na szansę,tymbardziej iż to nie jest żadna zdrada ani kłamstwo,tylko zmęczenie ,moze pracą moze czyms innym?


Jeżeli nie- to po prostu spakuj się i pozdrów Pana
Jedna szansa- albo ja wykorzysta albo nie.

Na pewno załatw to jak najszybciej>> daj mu szansę i jak już to spartoli to odejdz, bo ciągnięcie tego przez kolejny rok to będzie koszmar.

---------- Dopisano o 12:42 ---------- Poprzedni post napisano o 12:38 ----------

Napisane przez Charlotte York

Dokładnie, dla niego najlepsza rozrywka to komputer. Nieraz go prosiłam, żeby odszedł od niego i usiadł ze mną i wymyślił plany na sobotni wieczór. Żebyśmy razem wymyślili. A wiele razy było tak, że jet sobota, lato, piękna pogoda a on mówi "nie chce mi się wyjść" i siadał do komputera. Jak wynajmowaliśmy mieszkanie z dwoma pokojami to było tak, że byłam w jednym pokoju, a on w drugim przy kompie. Miał też manię ciągłego spania w dzień. Jak położył się o 16 to potrafił obudzić się o 22, 23 i dalej w nocy. Najbardziej bolało to w dni, kiedy można było coś zrobić, gdzieś wyjść, ale nie. Nie dało się, bo on wolał spać albo siedzieć przy komputerze. I ja albo patrzałam na pusty pokój, teraz na jego plecy (bo teraz mam mieszkanie jedno pokojowe, po babci), albo patrzałam jak chrapie. I cierpiałam, że jetem sama, że nie wiem co z sobą zrobić, że ludzie nas zapraszają a on mówi "nie chce mi się, cały tydzień haruję na twoje utrzymanie, daj mi święty spokój w weekend".

Teraz, od tygodnia, kiedy zauważył, że ja odsunęłam się od niego nie włącza komputera, żeby mi pokazać, że zmieni się, że ja będę ważna. Ale czy robię źle, że teraz ja nie chcę? Że nie wiem czy chcę i mogę z nim być? Czy nie miałam prawa przestać chcieć po tylu latach? Przecież szala mogła w końcu się przechylić. Mogła? Czy nie mogła?

Też miałam podobnie.
Komputer jest najwazniejszy na świecie

I tu jest pytanie- albo jestem najważniejsza JA albo komp.Ja za długo trwałam w takim związku,również prosiłam błagałam.. chociaz nie ocenie faceta mocno źle,bo on coś tam chciał robić.. ale generalnie gry najwazniejsze dla niego były i ciągle miałam takie wrazenie.Nawet sama szłam spać coraz częsciej bo on grał czy coś tam robił(Nawet jak facet ma problemy z Tobą czy kimś innym to powinien usiąśc pogadać a nie siadac na kompie ?)

Jak mówiłam-
POWAZNA ROZMOWA jak chcesz mu dać szansę.
Co on powinien zmienić,jak to widzisz itd.

I albo sie zmieni albo pozdrów Pana miło

Ja bym mu dała szansę. Bo przekreślanie 7 lat od życia ot tak .. to trochę dziwaczne.
A tak- dałaś szansę do której każdy powinien mieć prawo.

[klempaa]

Napisane przez Melanchton

Nie daj brać się na litość, bo zrobi z Ciebie emocjonalną sieczkę. Widać, że przestał czuć się pewnie i zaczyna Tobą manipulować. Każ mu się stanowczo wyprowadzić i tyle. Z kończeniem związku to jak ze zdzieraniem plastra - trzeba szarpnąć zdecydowanym ruchem, bo inaczej będzie tylko bardziej boleć.

Moja rada: bądź stanowcza. Powiedz mu, że to koniec i że ma czas na wyprowadzkę np. do piątku. W tym czasie weź kilka dni wolnego i wyjedź gdzieś sama odpocząć. Każ mu zabrać bety, a klucz od mieszkania wrzucić do skrzynki. Jeśli wrócisz i nadal tam będzie - znaczy, że pogrywa sobie z Tobą, wtedy wystaw mu po prostu walizki za drzwi. Pozdrawiam.

Jak zwykle zgadzam się z Mleczantonem
Jedyne sensowne wyjście. Pieszcząc się z nim przy tej sprawie bedzie tylko gorzej - i dla Ciebie, i dla niego.

Napisane przez Clemence

Moim zdaniem szczerze nikt Ci na pytanie nie odpowie.

KAŻDY POPEŁNIA BŁĘDY. To mogę Ci powiedzieć.
I patrzenie takie ryzykowne jak wizażanek,typu ZOSTAW GO a olej a to..
Jest przesadzone,bo nikt w Twoim życiu się nie znajdzie

Ja jedynie mogę doradzić co bym sama zrobiła.
Jezeli tak było jak mówisz, to ja bym w tej chwili właśnie się odsunęła,ale skoro on już zauważył,że coś jest nie tak,to bym dała mu szansę ,ale już z mniejszym zaufaniem.
I wtedy bym patrzyła czy chłopak COŚ zmienił w sobie.

Każdy zasługuje na szansę,tymbardziej iż to nie jest żadna zdrada ani kłamstwo,tylko zmęczenie ,moze pracą moze czyms innym?


Jeżeli nie- to po prostu spakuj się i pozdrów Pana
Jedna szansa- albo ja wykorzysta albo nie.

Na pewno załatw to jak najszybciej>> daj mu szansę i jak już to spartoli to odejdz, bo ciągnięcie tego przez kolejny rok to będzie koszmar.

---------- Dopisano o 12:42 ---------- Poprzedni post napisano o 12:38 ----------


Też miałam podobnie.
Komputer jest najwazniejszy na świecie

I tu jest pytanie- albo jestem najważniejsza JA albo komp.Ja za długo trwałam w takim związku,również prosiłam błagałam.. chociaz nie ocenie faceta mocno źle,bo on coś tam chciał robić.. ale generalnie gry najwazniejsze dla niego były i ciągle miałam takie wrazenie.Nawet sama szłam spać coraz częsciej bo on grał czy coś tam robił(Nawet jak facet ma problemy z Tobą czy kimś innym to powinien usiąśc pogadać a nie siadac na kompie ?)

Jak mówiłam-
POWAZNA ROZMOWA jak chcesz mu dać szansę.
Co on powinien zmienić,jak to widzisz itd.

I albo sie zmieni albo pozdrów Pana miło

Ja bym mu dała szansę. Bo przekreślanie 7 lat od życia ot tak .. to trochę dziwaczne.
A tak- dałaś szansę do której każdy powinien mieć prawo.

Ja Ci tylko podpowiem - bo chyba Ci coś umknęło: ONA PRÓBOWAŁA 2 LATA Z NIM ROZMAWIAĆ I ZWIĄZEK NAPRAWIAĆ. A on sobie przypomniał, że ma kobietę dopiero, jak zawisła nad nim groźba wyprowadzki.

[ulicznica]

Przecież wy już dawno ZE sobą nie jesteście, mieszkacie obok siebie, równie dobrze, skoro macie dwie kołdry, każde mogłoby mieć swój osobny pokój i moglibyście się mijać jak współlokatorzy.
A ten komputer i sen w dziwnych porach + wyjścia, błąkanie się, to nic innego jak ucieczka - od Ciebie i od tematu.
On od 2 lat wiedział, że nie czujesz się dobrze, dwa lata Cię zaniedbywał. Mi wystarczyły 4 miesiące takiego zachowania na 8 miesięcy związku ogólnie. I też zaklinał się, że wszystko się zmieni, mimo, że przez bite 4 miesiące trułam mu, że chciałabym żeby było inaczej.

Chcesz zmarnować w ten sposób następne?

[Melanchton]

Napisane przez klempaa

Jak zwykle zgadzam się z Mleczantonem
Jedyne sensowne wyjście. Pieszcząc się z nim przy tej sprawie bedzie tylko gorzej - i dla Ciebie, i dla niego.



Ja Ci tylko podpowiem - bo chyba Ci coś umknęło: ONA PRÓBOWAŁA 2 LATA Z NIM ROZMAWIAĆ I ZWIĄZEK NAPRAWIAĆ. A on sobie przypomniał, że ma kobietę dopiero, jak zawisła nad nim groźba wyprowadzki.

Właśnie miałam to samo napisać. I jeszcze o wspólnym męczeniu dupy. Żeby nie było, jestem oczywiście zwolenniczką pracy nad sobą i związkiem, ale wszystko ma swoje granice. Skoro ktoś od dwóch lat jest z kimś nieszczęśliwy, mimo, że podejmował wysiłki i starania to nie ma co pudrować trupa tylko czas poszukać innego partnera, zwłaszcza, że z obecnym nie wiążą Autorki dzieci ani kredyty.

Pozdrawiam - Mleczanton.

[Clemence]

Napisane przez klempaa

Jak zwykle zgadzam się z Mleczantonem
Jedyne sensowne wyjście. Pieszcząc się z nim przy tej sprawie bedzie tylko gorzej - i dla Ciebie, i dla niego.



Ja Ci tylko podpowiem - bo chyba Ci coś umknęło: ONA PRÓBOWAŁA 2 LATA Z NIM ROZMAWIAĆ I ZWIĄZEK NAPRAWIAĆ. A on sobie przypomniał, że ma kobietę dopiero, jak zawisła nad nim groźba wyprowadzki.

Może faktycznie niedoczytałam
(Czasami już nie nadążam za tym)
Zaraz doczytam co pisała autorka dzieki!

---------- Dopisano o 13:35 ---------- Poprzedni post napisano o 13:32 ----------

Porozmawiaj z Nim poważnie mimo wszystko,to i tak was nie ominie.

Zadaj mu pytania które Ciebie nurtują..
Jakos cos mi tutaj z tym facetem nie pasuje.Moze źle mu przekazywałaś,ze jestes nieszczesliwa?
(Mnie tam nien było wiec faktycznie bazuje tylko na tym co pisałaś)

Na pewno z Nim pogadaj,chociaz za dobrze u Ciebie w zwiazku ze zwiazkiem to nie jest..

[klempaa]

Napisane przez Melanchton

Właśnie miałam to samo napisać. I jeszcze o wspólnym męczeniu dupy. Żeby nie było, jestem oczywiście zwolenniczką pracy nad sobą i związkiem, ale wszystko ma swoje granice. Skoro ktoś od dwóch lat jest z kimś nieszczęśliwy, mimo, że podejmował wysiłki i starania to nie ma co pudrować trupa tylko czas poszukać innego partnera, zwłaszcza, że z obecnym nie wiążą Autorki dzieci ani kredyty.

Pozdrawiam - Mleczanton.

Ano. I w tym momencie to ja widzę tylko jeden powód do rozmowy: powiedzenie, ze to koniec i danie terminu wyprowadzki.

[lilka_vanilka]

Napisane przez klempaa

Ano. I w tym momencie to ja widzę tylko jeden powód do rozmowy: powiedzenie, ze to koniec i danie terminu wyprowadzki.

jedyne słuszne wyjście. Na Twoim miejscu nie wahałabym się od razu wskoczyć w nowy związek z tym "kimś", bo w końcu byłaś już sama. Przez dwa ostatnie lata...

A ja nie czaję co macie do spania pod dwiema kołdrami bardzo praktyczne rozwiązanie - polecam!

[kaarooo]

W moim związku najważniejszy dla niego był komputer. Zawsze. A ja wierzyłam.. Zawsze byłam na którymś tam miejscu. Ale ileż można się męczyć? Mieć nadzieję? To jest złe. To uczucie, ale każdy zasługuje na szczęście. Każdy.

Aktualnie czekam na rozwód.

[maryanna3]

Chyba człowiek nigdy nie jest na 100% pewny decyzji o rozstaniu, zwłaszcza jak z kimś był nie miesiąc a parę lat. Znasz go praktycznie jak własną kieszeń po takim czasie, może już nawet nie z miłości a ze zwyczajnego szacunku do drugiego człowieka czujesz żal że tak to się musi kończyć, że on cierpi, że Ty cierpisz. Normalne uczucia. Boisz się co poczujesz zaraz po tej ostatecznej decyzji.

Tylko, że ja myślę że poczujesz tylko i wyłącznie ulgę. Bo widzę jak o nim i o tej sytuacji piszesz. Wy już jesteście razem tylko teoretycznie, w praktyce to już nie jest żaden związek. I nie łudź się że nagle coś się zmieni, jeśli zostaniesz nie zmieni się TYM BARDZIEJ. Teraz już wasz czas minął a Ty sobie daj szansę na lepsze życie bo to na pewno nie jest dobre.

[Charlotte York]

Napisane przez klempaa

Jak zwykle zgadzam się z Mleczantonem
Jedyne sensowne wyjście. Pieszcząc się z nim przy tej sprawie bedzie tylko gorzej - i dla Ciebie, i dla niego.



Ja Ci tylko podpowiem - bo chyba Ci coś umknęło: ONA PRÓBOWAŁA 2 LATA Z NIM ROZMAWIAĆ I ZWIĄZEK NAPRAWIAĆ. A on sobie przypomniał, że ma kobietę dopiero, jak zawisła nad nim groźba wyprowadzki.

Tak 2 lata albo i dłużej. Nie określę tego czasu teraz dokładniej. Ale na pewno 2 lata się starałam. Włosy z głowy wyrywałam i w ukryciu płakałam. A on niczego nie rozumiał. Nie słyszał, albo nie chciał słyszeć. Po każdej przykrości z jego strony czułam jak jakaś cząstka czegoś we mnie ginie. Zadawałam sobie pytanie, wijąc się z płaczu "za jakie grzechy mam kogoś, ale czuję jakbym nie miała". Nie mogłam zrozumieć dlaczego on taki jest. Na wszystko NIE, NIE, NIE. I jeszcze mi mówił "zapierd*** na twoje utrzymanie a nawet w sobotę nie dasz mi w spokoju siedzieć w domu". Boże, ja mam swoje pieniądze. Ile on mi rzeczy mówił.
Teraz odpowiada, że wszystko mówił w złości i że wcale tak nie myślał. Ale czy te rzeczy musiały być tak mocno raniące? Tak wstrętne? Też mówiłam już z bezsilności czasami złe rzeczy, ale nie aż tak, żeby siadał i płakał. Wiem, że jedno moje zbyt ostre zdanie, on spakował by się i wyszedł. Może też nie powinnam szczędzić słów? Ale nie chciałam go ranić.

Dziś kolejna rozmowa. Nie czuję, że chciałabym mu dać szansę. czuję się wypalona. Czuję, że szala się przechyliła już dawno. Na pewno nauczyłam się żyć sama. Nauczyłam się wypełniać sobie wolny czas bez niego. Nie prosiłam się go ostatnio już o nic. Bo wiedziałam, że to nic nie da.
Teraz mam wrażenie, jakby miał mi za złe, że od kilku dni on dla mnie chce się zmienić, a ja mówię "nie wiem". Mam wrażenie, że wymaga ode mnie za wiele. Dlaczego ja musiałam 2 lata się starać i on nic nie zmieniał, a dlaczego on od kilku dni podobno widzi błąd i ja mam ulec?

Wiem, że jeżeli zdecydowała bym się dać mu szansę to byłaby to szansa z litości. Z litości dla nas, dla niego i dla tych 7 lat. I ze strachu przed OGROMNĄ zmianą w moim życiu.

[kaarooo]

Charlote - tulę Cię

[Kohnelia20]

Napisane przez kaarooo

W moim związku najważniejszy dla niego był komputer. Zawsze. A ja wierzyłam.. Zawsze byłam na którymś tam miejscu. Ale ileż można się męczyć? Mieć nadzieję? To jest złe. To uczucie, ale każdy zasługuje na szczęście. Każdy.

Aktualnie czekam na rozwód.

komputer no co ty uzależniony był od niego czy jak?

[Charlotte York]

Napisane przez kaarooo

Charlote - tulę Cię

Dziękuję

Jak dobrze, że założyłam ten wątek. Pomimo, że nadal się boję, waham i nie wiem jak przepuścić te zdania przez gardło, cieszę się, że miałam komu się wygadać.

Myślę, że żadna moja koleżanka tak by ze mną nie porozmawiała.

Nie ma go w domu. Jest w pracy. Nie płaczę. Nie jest mi jakoś wybitnie smutno, że nasz związek umiera. Albo już umarł. Jest mi tylko żal, że wszystko źle się potoczyło.

On teraz nawet ma do mnie pretensje, że ja mam z kim pogadać. Pytał mnie dziś, z kim wczoraj rozmawiałam przez gg, że się uśmiechnęłam. Bo jemu teraz jest smutno, że nie uśmiecham się do niego. Ale dlaczego jemu nie było smutno, kiedy ja przez niego płakałam? On tego nie wie, a ja tym bardziej.

Myślę o nim jak płacze i serce pęka mi z żalu, że go krzywdzę, bo nie umiem powiedzieć "dam ci szansę" ?!

[coff3ina]

Napisane przez Charlotte York

Nie wiem czy kocham. Czuję, że się wypaliło we mnie dużo. Nie wiem czy mu wierzyć. Żałuję, że nie przyszedł do mnie przynajmniej 2 lata temu, kiedy ja mu mówiłam co czuję, że jest źle, że jestem nieszczęśliwa.
Odsunęliśmy się od siebie MOCNO.
Znam kogoś... kogoś kto chce ze mną być. Kogoś z kim mam wrażenie, że mogłabym mieć to czego mi brakowało.
Tutaj żal mi jego i tych 7 lat. Czuję też strach, bo bardzo boję się zmian. Wszystkich.
Jestem rozdarta pomiędzy starym a niezbyt szczęśliwym jak do tej pory dla mnie. A nowym.

Napisane przez Charlotte York

Tak, dobrze rozumiesz. Nie wykazywał inicjatywy. Dopiero wczoraj i dziś mi powiedział, że był głupi, nie rozumiał i wiele innych. A ja marzyłam, żeby zrozumiał to wtedy.

Próbowałaś i sama widzisz, że związek się wypalił. Po za tym jeśli byłabyś szczęśliwa to nie znalazłby się ktoś inny do zajęcia miejsca obecnego partnera.

[Anetka_1988_]

Miałam dokładnie tak samo,tyle, że ja jestem mężatką...

[kaarooo]

Napisane przez Kohnelia20

komputer no co ty uzależniony był od niego czy jak?

Gry, gry, gry. Ucieczka w gry od wszystkiego. Niedojrzałość. Problemy, się tego nawarstwiło. Ja jestem aktualnie w trakcie rozwodu, właściwie od lipca 2012 nie rozmawiałam z moim mężem. Przeżywałam gehennę psychiczną przez kilka lat, i dopiero teraz otwierają mi się oczy na to co robił. Walczyłam, ale do tanga trzeba dwojga

Dlatego Kochana Charlotte York jeżeli masz ochotę pogadać, z chęcią. Przechodziłam, przechodzę, jest trudno, bardzo.I człowiek gdzieś w sercu ma zawsze nadzieję, raz chce, raz nienawidzi, raz tęskni, raz rzuca wszystkim. Ale ja tez z moim mężem byłam tylko na papierze, zbyt długo Dałam mu szansę i teraz jest trudniej, bo zobaczyłam, że gdyby chciał, to mógłby dać mi szczęście. Chciał je dać, trzy tygodnie dawał, ale to za daleko zaszło. Może kiedyś, może za parę lat?

[Anetka_1988_]

Napisane przez kaarooo

Gry, gry, gry. Ucieczka w gry od wszystkiego. Niedojrzałość. Problemy, się tego nawarstwiło. Ja jestem aktualnie w trakcie rozwodu, właściwie od lipca 2012 nie rozmawiałam z moim mężem. Przeżywałam gehennę psychiczną przez kilka lat, i dopiero teraz otwierają mi się oczy na to co robił. Walczyłam, ale do tanga trzeba dwojga

Dlatego Kochana Charlotte York jeżeli masz ochotę pogadać, z chęcią. Przechodziłam, przechodzę, jest trudno, bardzo.I człowiek gdzieś w sercu ma zawsze nadzieję, raz chce, raz nienawidzi, raz tęskni, raz rzuca wszystkim. Ale ja tez z moim mężem byłam tylko na papierze, zbyt długo Dałam mu szansę i teraz jest trudniej, bo zobaczyłam, że gdyby chciał, to mógłby dać mi szczęście. Chciał je dać, trzy tygodnie dawał, ale to za daleko zaszło. Może kiedyś, może za parę lat?

Mój mąż ucieka od problemów, wychodząc na całą noc z domu, nie odbierając telefonów. A ja się staram... Dla niego ja się nie liczę i z każdym dniem widzę to coraz bardziej... Też z chęcią porozmawiam z kimś kto jest w podobnej sytuacji jak ja. Pozdrawiam ;*

[Hultaj]

Wyszedł o 9 z domu i dowiedziałam się, że snuje się po osiedlu, bo jest mu źle i prosto ze snucia pójdzie

no wlaśnie, woli wyjść z domu, by nie musieć w nim siedzieć z Tobą, bo w domu z Tobą musiałby coś robić w kierunku uratowania związku, oprócz nicnierobienia, a poza tym kwestią czasu jest, jeśli jeszcze tego nie robił, kiedy zacznie siedzieć na internecie z komórki, netbooka czy odkryje miejsca z darmowym dostępem do neta i kompa, i przestanie mu się nudzić. Naprawde, jakoś straszliwie mocno nie wierzę, że facet przespacerowal 8 godzin, albo, że na dłuższą metę będzie mu się chciało zwalać na glowę jakiemuś znajomemu, łazić po sklepach, czy siedzieć na ławce i gapić się w niebo (a to to już szczególnie w zimie).
Btw, a może on ma depresję?

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez Anetka_1988_

Mój mąż ucieka od problemów, wychodząc na całą noc z domu, nie odbierając telefonów. A ja się staram... Dla niego ja się nie liczę i z każdym dniem widzę to coraz bardziej... Też z chęcią porozmawiam z kimś kto jest w podobnej sytuacji jak ja. Pozdrawiam ;*

to, co tutaj piszesz ma się dziwnie do tego, co masz w podpisie...
jesteś pewna, że nie ucieka do kogoś...?

[Anetka_1988_]

Napisane przez skazana_na_bluesa

to, co tutaj piszesz ma się dziwnie do tego, co masz w podpisie...
jesteś pewna, że nie ucieka do kogoś...?

Pytasz czy ma kogoś? Nie,nie ma. Prędzej ja bym sobie kogoś znalazła On w tym temacie jest ok. Wiesz opis mogę mieć taki jak mam, bo go kocham. Mimo, że się tak zachowuje...

Staram się dbać o ten związek, ale czasem nie mam sił...