Ile trwa kryzys w związku ?

[Karolina Maria]

Autorko jak to czytam mam wrażenie, ze nadal szukasz w nim plusów i usprawiedliwiasz swoje działanie. Tu chodzi o to, że Ty sama masz zauważyć, że to wszystko jedna wielka fikcja i wygodne życie Twojego EX i nic więcej! NiC! Nie interesował się życiem rodzinnym, to Ty zabiegałas o wszystko i sama sobie poradzisz. Ja jestem młoda mam 28 lat i rozwód za sobą i też mi to skopało samoocenę, ale dałam radę zacząć od nowa, całkiem od nowa. Zadnych przyjacielskich gestów itp, nic. Mi jest łątwiej bo nie mam dzieci, ale Ty się musisz nauczyć tego, żeby dac szanse sobie. Ty masz być szczesliwa a nie wiecznie czekająca na gest. To jest ogromna róznica jak ktos dba o ciebie a jak Ty żebrasz o każdy gest i mam nadzieję, że tego w koncu doświadczysz i znajdziesz kogoś kto będzie szanował Cię i kochał, faktycznie kochał!

[kower]

Dzięki, właśnie najtrudniej uwierzyć mi że będę kiedyś szczęśliwa.
Podkopał moją wiarę w siebie totalnie, tym bardziej że był moim pierwszym i jedynym facetem.
Teraz wiem, że ten związek skończył się już dawno.
Uświadomiłam to sobie dopiero niedawno, a co do rozwodu to po rozmowie z a jak na razie nie mam ani siły ani ochoty na myślenie o niczym co jest z nim związane.
Muszę na początku zająć się sobą i swoim życiem.
Rozwód będzie ale pewnie bez orzekania o winie, nie wyobrażam sobie
szarpania się z nim a zagroził już, że będzie to miało miejscegdybym
chciała się kłócić.
Nie zależy mi i tak nic na tym nie zyskam a stracę tylko swój czas i nerwy.
Chyba nauka pozytywnego myślenia to najważniejsza rzecz jaką muszę teraz zrobić.

[Karolina Maria]

Napisane przez kower

Dzięki, właśnie najtrudniej uwierzyć mi że będę kiedyś szczęśliwa.
Podkopał moją wiarę w siebie totalnie, tym bardziej że był moim pierwszym i jedynym facetem.
Teraz wiem, że ten związek skończył się już dawno.
Uświadomiłam to sobie dopiero niedawno, a co do rozwodu to po rozmowie z a jak na razie nie mam ani siły ani ochoty na myślenie o niczym co jest z nim związane.
Muszę na początku zająć się sobą i swoim życiem.
Rozwód będzie ale pewnie bez orzekania o winie, nie wyobrażam sobie
szarpania się z nim a zagroził już, że będzie to miało miejscegdybym
chciała się kłócić.
Nie zależy mi i tak nic na tym nie zyskam a stracę tylko swój czas i nerwy.
Chyba nauka pozytywnego myślenia to najważniejsza rzecz jaką muszę teraz zrobić.

No ja mam nowego faceta ale do dzis mam wizje tego, że pewnie i tak mnie kiedys zostawi dla lepszej, ładniejsze, szczuplejszej (to byl nr 1 zawsze jesli chodzi o wizje złowieszcze) itd, a zostało mi po ex mężu i to niestety zostaje... Ja tez nie mialam siły sie szarpac i odpuscilam bez orzekania, ale z perspektywy czasu bardzo załuję zwłaszcza, ze odpusciłam mnostwo kasy, ktora mi sie nalezała bo ją włozyłam itd,a wyszłam jak stałam bo nie miałam siły się szarpać. Załuję, także przemysl sobie co lepsze, odsapnij i myśl perspektywicznie czego chcesz. Lekko pewnie nie bedzie, wiem po sobie, że chory zwiazek ryje psychike na długo, ale próbuj dla siebie i dzieci, innego wyjscia nie masz. Nie odwlekaj rozwodu za bardzo bo puki nie zakończysz definitywnie, nie wypłączesz swojego i nie skonczysz "żałoby" bo straconych latach i nadziejach nie staniesz na nogi.... Postaw wszystko na jedną kartę, odreaguj decyzje bo mimo wszystko to jest zawsze żal, bo sie miało inną wizję świata, ale probuj to ogarnąć!

[kalincia]

"Teraz to bym się na pewno nie zdecydowała na jego powrót.
Musiał by się mocno postarać. "
To sprzeczność.
Autorko, dobrze pisze poprzedniczka. Rozwód to definitywne zamknięcie sprawy i trzeba się za niego zabrać. Przemyśl jednak kwestię orzekania winy. bo któż tu jest winny, jak nie on, który poszedł i cię zostawił?

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez kower

Teraz to bym się na pewno nie zdecydowała na jego powrót.
Musiał by się mocno postarać.

te dwa zdania są ze sobą sprzeczne

może zacznij od wizyty u psychologa.

[kalincia]

Czy on wyjaśnił ci jakoś w ogóle powód swego odejścia?

[kower]

Tak wyjaśnił, twierdz, że był przez cały czas nieszczęśliwy.
Terapeuta u którego kiedyś byliśmy (to był raczej taki trener osobowości)
powiedział mu, że powinien tak żyć by być szczęśliwym ( nie zwracając uwagi na szczęście i uczucia innych - w domyśle).
Jednak pomimo odejścia i tak nie jest szczęśliwy, poza tym że ma spokój.
Aby był rozwód wina musiałaby być 100% jego, bo nawet 1% mojej
przyczyni się do orzeczenia rozwodu bez orzekania o winie.
Ja poza swoimi słowami nie mam żadnych dowodów, że mnie zdradzał,
nie pomagał w domu, przy wychowywaniu dzieci.
Poza tym musiałabym mieć świadków, a z tym mogłoby być ciężko.

[kalincia]

Nie masz świadków na to, że mąż cię opuścił? I, że nie mieszka z tobą? Żartujesz, prawda?

---------- Dopisano o 12:21 ---------- Poprzedni post napisano o 12:12 ----------

I to nie jest tak z tymi procentami, jak piszesz. Miałabyś szanse na rozwód z jego winy, on też nie udowodni winy twojej, ale fakt porzucenia ciebie jest jasny jak słońce.

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez kalincia

Nie masz świadków na to, że mąż cię opuścił? I, że nie mieszka z tobą? Żartujesz, prawda?

---------- Dopisano o 12:21 ---------- Poprzedni post napisano o 12:12 ----------

I to nie jest tak z tymi procentami, jak piszesz. Miałabyś szanse na rozwód z jego winy, on też nie udowodni winy twojej, ale fakt porzucenia ciebie jest jasny jak słońce.

fakt odejścia nie jest podstawą do orzeczenia o winie faceta. tym bardziej, że nie wyprowadził się do kochanki a bodajże rodziców.

[Karolina Maria]

Napisane przez skazana_na_bluesa

fakt odejścia nie jest podstawą do orzeczenia o winie faceta. tym bardziej, że nie wyprowadził się do kochanki a bodajże rodziców.

Oczywiście ze jest podstawą! Orzeka się o winie rozpadu związku (pożycia małżeńskiego), niezaspokojenie potrzeb rodziny, porzucenie, niedopełnienie obowiązków wychowawczych, obniżenie statusu finansowego rodziny z obciażeniem jednej ze stron.
Pewnie, że jego wina i to bezsprzeczna. Sąd się nie interesuje gdzie kto odszedł czy do kochanki czy do matki, nawet pod most mógł iść, a odbiło się to na wychowaniu, relacjach itd... Jestem pewna tego co piszę i można poczytać o tych zasadach. Nie udowodni, ze porzucenie rodziny nie wpłynęło na jakość jej funkcjonowania.

Ja rozumiem to, ze oboje mogą być winni braku relacji i z tego powodu mąż się wyprowadził, ale mówiąc o rozwodzie trzebamyśleć o tym jak to sąd postrzega a nie jak intuicyjnie czy nawet realnie to wygląda. Dla sądu on nadla mam rodzine a się nie wywiązuje z obowiązku wobec niej. Mógł od razu wziąć rozwód i odejsc i wtedy byłby tylko rozliczany z relacji z dziećmi bo żony by juz nie było.

[zakonna]

Orzeczenie wyłącznej winy to rzadkość, chyba, że ta osoba winę weźmie na siebie. Przeważnie wina jest orzekana obu stron.

[kalincia]

Napisane przez zakonna

Orzeczenie wyłącznej winy to rzadkość, chyba, że ta osoba winę weźmie na siebie. Przeważnie wina jest orzekana obu stron.

Mój wziął, bo dzięki temu sprawa się nie ciągnęła latami. Ale tu facet nie musiałby brać, raczej by mu przypisano.

[2f6abb6d3878858271ffdb3efd65c95d1f4fde9b_623d0cb3af0b6]

Napisane przez zakonna

Orzeczenie wyłącznej winy to rzadkość, chyba, że ta osoba winę weźmie na siebie. Przeważnie wina jest orzekana obu stron.

nieprawda, zależy od tego czego ludzie żądają w pozwie - czasem dla świętego spokoju wpisują bez orzekania o winie, mimo, że sytuacja jest ewidentna

ja mam rozwód z orzeczeniem winy byłego męza, a rozprawa była jedna i trwała pół godziny da się?

[pannaatopowa]

Ty nie chcesz się rozwieść. Liczysz że jak się odsuniesz to on zrozumie co trac. Szkoda mi Cię i dzieci, które zdaje się stoją po Twojej stronie. Ale jak one mają Cię wspierać jak nawet Ty nie stoisz po swojej stronie. Mowisz że nikt Cię nie wspiera. A dzieci? Jeśli Ty nie weźmiesz się w garść to nikt tego za ciebie nie zrobi. Wy się pogodzicie i będziecie trwać w tym dziwnym małżeństwie aż znów napiszesz że on Cię nie szanuje i sypia Tobą kiedy mu wygodnie. Nie chcesz zmienić Twojego życia i nie chcesz się niego odciąć. Jakbyś chciała to widzenia z dziećmi odbywały się u niego, albo na wychodnym a Ty byś zaczęła żyć swoim życiem. A nadal żyjesz w chorej relacji z mężem. To nie jest kryzys małżeński. To nawet nie jest małżeństwo.

[201607110949]

Napisane przez pannaatopowa

Ty nie chcesz się rozwieść. Liczysz że jak się odsuniesz to on zrozumie co trac. Szkoda mi Cię i dzieci, które zdaje się stoją po Twojej stronie. Ale jak one mają Cię wspierać jak nawet Ty nie stoisz po swojej stronie. Mowisz że nikt Cię nie wspiera. A dzieci? Jeśli Ty nie weźmiesz się w garść to nikt tego za ciebie nie zrobi. Wy się pogodzicie i będziecie trwać w tym dziwnym małżeństwie aż znów napiszesz że on Cię nie szanuje i sypia Tobą kiedy mu wygodnie. Nie chcesz zmienić Twojego życia i nie chcesz się niego odciąć. Jakbyś chciała to widzenia z dziećmi odbywały się u niego, albo na wychodnym a Ty byś zaczęła żyć swoim życiem. A nadal żyjesz w chorej relacji z mężem. To nie jest kryzys małżeński. To nawet nie jest małżeństwo.

Włos mi się zjeżył na głowie. Nastąpiło tu jakieś chore przetasowanie ról. Dzieci nie są od wpierania rodzica w decyzji co do rozwodu!! To odpowiedzialność dorosłego człowieka.

[pannaatopowa]

@SALIX: chodziło bardziej mi to, że dzieciaki wiedza, że tata krzywdzi mamę i stoją za nią, wiedząc że ojciec zrobił źle (gdzieś ona tak napisała). Nie muszą namawiać do rozwodu. Bardziej chodzi mi że ma się na kim oprzeć i dla kogo walczyć o siebie. No i dzieci tez nie czują się dobrze z nieszczęśliwa mamą. Nie da sie uniknąć - problemy w małżeństwie przechodzą na dzieci. Jeśli mama jest nieszczęśliwdzieci to czują.

[201607110949]

Napisane przez pannaatopowa

@SALIX: chodziło bardziej mi to, że dzieciaki wiedza, że tata krzywdzi mamę i stoją za nią, wiedząc że ojciec zrobił źle (gdzieś ona tak napisała). Nie muszą namawiać do rozwodu. Bardziej chodzi mi że ma się na kim oprzeć i dla kogo walczyć o siebie. No i dzieci tez nie czują się dobrze z nieszczęśliwa mamą. Nie da sie uniknąć - problemy w małżeństwie przechodzą na dzieci. Jeśli mama jest nieszczęśliwdzieci to czują.

dalej: dzieci nie służą do opierania się na nich. To rodzic ma byc oparciem, mimo wszystko i zawsze. Tak się tworzy poczucie bezpieczeństwa.

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez Karolina Maria

Oczywiście ze jest podstawą! Orzeka się o winie rozpadu związku (pożycia małżeńskiego), niezaspokojenie potrzeb rodziny, porzucenie, niedopełnienie obowiązków wychowawczych, obniżenie statusu finansowego rodziny z obciażeniem jednej ze stron.
Pewnie, że jego wina i to bezsprzeczna. Sąd się nie interesuje gdzie kto odszedł czy do kochanki czy do matki, nawet pod most mógł iść, a odbiło się to na wychowaniu, relacjach itd... Jestem pewna tego co piszę i można poczytać o tych zasadach. Nie udowodni, ze porzucenie rodziny nie wpłynęło na jakość jej funkcjonowania.

Ja rozumiem to, ze oboje mogą być winni braku relacji i z tego powodu mąż się wyprowadził, ale mówiąc o rozwodzie trzebamyśleć o tym jak to sąd postrzega a nie jak intuicyjnie czy nawet realnie to wygląda. Dla sądu on nadla mam rodzine a się nie wywiązuje z obowiązku wobec niej. Mógł od razu wziąć rozwód i odejsc i wtedy byłby tylko rozliczany z relacji z dziećmi bo żony by juz nie było.

ale przecież u nich nie rozpadło się pożycie małżeńskie bzykali się, facet utrzymuje dzieci, robi prezenty żonie - no idealna rodzinka.

[Karolina Maria]

Napisane przez skazana_na_bluesa

ale przecież u nich nie rozpadło się pożycie małżeńskie bzykali się, facet utrzymuje dzieci, robi prezenty żonie - no idealna rodzinka.

w sumie to niestety masz rację, ja na to chciałam patrzeć tak "zdroworozsądkowo", że to żadna rodzinka, a tu jednak jest jak mówisz. Swoją drogą jak ludzie potrafią sobie skomplikowąć życie i tam gdzie ejst system 0-1 zrobić z tego telenowelę...

[pannaatopowa]

Napisane przez SALIX

dalej: dzieci nie służą do opierania się na nich. To rodzic ma byc oparciem, mimo wszystko i zawsze. Tak się tworzy poczucie bezpieczeństwa.

Jak dla mnie to ma służyć w dwie strony. Przynajmniej u mnie tak jest. Nie rozumiem dlaczego wsparcie dzieci wg Ciebie jest złe? Mają mieć w nosie matkę, jej problemy i uczucia? Bo nie rozumiem

[201607110949]

Napisane przez pannaatopowa

Jak dla mnie to ma służyć w dwie strony. Przynajmniej u mnie tak jest. Nie rozumiem dlaczego wsparcie dzieci wg Ciebie jest złe? Mają mieć w nosie matkę, jej problemy i uczucia? Bo nie rozumiem

Ty mówisz o wsparciu, które wymaga opowiedzeniem się za jedną ze stron konfliktu RODZICÓW. Ten pan jak mniemam jednak swoje dzieci kocha, spędza z nimi czas, więc niechże na tym pozostanie. Oczekiwanie od DZIECKA, które powinno czuć się w domu mimo wszystko bezpiecznie, że będzie pomagał dorosłej osobie, która powinna być dla niego autorytetem, drogowskazem i opoką, podejmować decyzje tego typu i podawać chusteczkę, gdy będzie mu się żalić na złego męża, jest nieporozumieniem.

[pannaatopowa]

A w życiu!Nie można od dziecka wymagać, aby odwróciło sie od drugiego rodzica! Jednak może wspierać matkę, pomagać jej i służyć pomocą! Czy musi być albo odrzucenie ojca albo totalna obojętność? Rozmowa, wspólne picie herbaty, czy wyjście może pomóc. Nie musi atakować ojca, odrzucać go i w ogóle. Jednak autorka sama widziała, że jedna z córek widzi że ojciec krzywdzi matkę.

Napisane przez kower

Może za tym nie stoją ale wspierają a mnie niestety nie wspiera nikt.
Dzieci kontaktu nie szukają starsza 12 latka ma chyba pretensje bardziej o to że tata krzywdzi mamę (tak czasami traktuje mnie jak śmiecia),

O tym wpisie mówiłam.