Mąż nerwus

[Szmaragdi]

Jesteśmy małżeńtwem ponad 3 lata. Raz jest lepiej raz gorzej- jak to w życiu. Mój problem dotyczy zachowania mojego męża a dokładnie jego wybuchów. Potrafi się denerwować o byle g... że szafka sie nie domyka, że ktoś powoli przed nim jedzie, że komputer sie zacina itp. Ja też jestem osobą momentami nerwową ale nigdy takie głupoty nie wyprowadzają mnie z równowagi. Na początku starałam sie mu tłumaczyć, że nie warto tak postępować, ale to tylko zaogniało sytuację. Pożniej obiecywał, że to zmieni, że sie bedzi starał, ale niestety nie potrafi sie opanować. Dochodzi do tego seria wulgaryzmów. Nie wiem jak mam z tym walczyć, mamy córeczkę, która wszystko słyszy i coraz więcej rozumie( 3 latka). Ja pochodze z domu w którym nigdy nie słyszałam przekleństw ani wybuchów gniewu. Natomiast mój mąż -odwrotnie, widzę, jak powiela błędy swego ojca. Kiedys mówił mi , że nie chciałby być taki jak on. Czemu więc tak postępuje? Wiem, że dzieciństwo zostawia stałe ślady w psychice dzieci, ale czy można to pokonać?Rozmawiałam z mężem na ten temat bardzo często, tłumaczyłam, razem próbowaliśmy znaleźć sposób, ale to pomagało tylko na chwilę, Bardzo mi zależy, aby to zniknęło z naszego życia, bo zależy mi na moim małżeństwie, tylko ciężko mi czasem z tym żyć.

[visionAM]

Może to co napisze wyda się głupie, ale z nerwami świetnie radzi sobie... magnez
Czasami niedobór tego minerału powoduje zwiększoną drażliwość, stres. Mój chłopak też często reagował nerwowo na byle pierdoły, zaczęłam go "karmić" magnezem i sam przyznał, że lepiej się czuje
Wiem, że to niekoniecznie jest główny powód nerwów Twojego męża, ale może mu pomóc, na prawdę

[Ratatuj]

Napisane przez visionAM

Może to co napisze wyda się głupie, ale z nerwami świetnie radzi sobie... magnez
Czasami niedobór tego minerału powoduje zwiększoną drażliwość, stres. Mój chłopak też często reagował nerwowo na byle pierdoły, zaczęłam go "karmić" magnezem i sam przyznał, że lepiej się czuje
Wiem, że to niekoniecznie jest główny powód nerwów Twojego męża, ale może mu pomóc, na prawdę

Wcale nie głupie ,magnez rzeczywiście jako suplement pomaga na nerwy

Szmaragdi przypominaj mężowi cały czas,jakie miał dzieciństwo i czy na pewno chce powielać postępowanie ojca.
Aby Wasza córeczka przeżywała to samo co on....

[iloneczka1]

Ze takie zostawia ślad w psychice dziecka to jedno a to, że w towarzystwie dziecko zasunie wiązaneczką zasłyszaną od tatusia to drugie. Byłam świadkiem na imieninach ciotki takiego zdarzenia w wykonaniu 5 latka ktory "przesiąkł atmosferą" i jeden pan naparskal tortem na obrus ze smiechu i szoku .
Powinnaś zwrócic mężowi uwagę, żeby choćby z tej przyczyny panował nad sobą a nie jest to błahy powód. Nie mówiąc już o tym jakie będzie miała notowania w szkole za slownictwo.

[limonka1983]

A mi się wydaje, że to kwestia charakteru. Mąż jest cholerykiem i już tak ma. Może nad tym pracować, ale dużych efektów nie będzie. Można tu jedynie wyeliminować te wulgaryzmy. Dopóki nie rzuca niczym i nikogo nie bije, potraktuj to jako cechę stałą. Jednych nic nie rusza, inni dostają szału na myśl o przelatującej muszce. Możesz mu zaproponować coś w zastępstwie. Np. kupic taki worek bokserski i zaproponować, że jak bedzie się wkurzać, to zamiast rzucać mięsem, niech walnie parę razy w ten worek (oczywiście, musi on wisieć poza widokiem i słuchem dziecka... Po co ma oglądac wyżywajacego się tatę?). Też jestem cholerykiem... Po ocju. On był taki po dziadku. Też potrafię zrobić awanturę, bo np. słucham muzyki, a komuś spadnie łyżeczka i zmąci mój spokój. I inne podobne bzdury. Znalazłam na to sposób: jak mnie już cos trafia, robię komuś masaż pleców. Temu, kto jest pod ręką. Przeważnie ludzie nie protestują, bo masaże wychodzą mi całkiem nieźle;P Ja się wyżyję fizycznie, a ktoś ma przyjemność. Ewentualnie robię porządki. Oczywiście, rzucam wszystkim dookoła, ale za to jest później porządek. Myslę, że możecie też znaleźć jakąś "terapię" dla męża

[Mikadoo]

Rzeczywiście to jest problem, może Twój mąż ma jakieś kłopoty i wyzywa sie gdy tylko ma okazje? skoro rozmowy nie pomagaja moze powinien isc do terapeuty.... byc moze ma niedobór witamin temu jest rozdrazniony... mozna tez pomyslec o wspolnym relaksie ale o tej porze roku troche o to trudno... zycze wytrwałosci!

[iloneczka1]

Z posta Autorki wnioskuję, ze nie ma rękoczynów i alkoholu, problem lezy w cholerycznych atakach. Więc moze jak czuje, że go bierze wyjdzie tam, gdzie dziecko nie slyszy.
Mialam na studiach koleżankę studiującą z narzeczonym. Ona z domu wyniosła kulture slowa, on niestety mieszkal w akademiku i się nasłuchiwał. Niektore teksty byly mimo wulgarności świetne, koleżanka umierałą ze wstydu a my umieraliśmy ze smiechu.
Najgorsze, że mi zostało to do dzisiaj, jak slyszę takie teksty. A miałąm juz swoje lata, więc jednak jest ten wplyw.

[Sarrai]

przestań mu tłumaczyć, żeby się nie denerwował, że dziecko słyszy itd.
po prostu jak zacznie znowu się wkurzać za/na jakąś głupotę, drzeć się, powiedz, ze nie będziesz wysłuchiwała jego krzyków i wyjdź.
i tak ciągle. ja tak zawsze robię, nie lubię krzyków, wkurzania się za głupoty itd. po prostu wychodzę, trzaskam drzwiami, mówię, ze nie będę słuchać i oglądać żadnych krzywych akcji.

[aktaga13]

Napisane przez Szmaragdi

Jesteśmy małżeńtwem ponad 3 lata. Raz jest lepiej raz gorzej- jak to w życiu. Mój problem dotyczy zachowania mojego męża a dokładnie jego wybuchów. Potrafi się denerwować o byle g... że szafka sie nie domyka, że ktoś powoli przed nim jedzie, że komputer sie zacina itp. Ja też jestem osobą momentami nerwową ale nigdy takie głupoty nie wyprowadzają mnie z równowagi. Na początku starałam sie mu tłumaczyć, że nie warto tak postępować, ale to tylko zaogniało sytuację. Pożniej obiecywał, że to zmieni, że sie bedzi starał, ale niestety nie potrafi sie opanować. Dochodzi do tego seria wulgaryzmów. Nie wiem jak mam z tym walczyć, mamy córeczkę, która wszystko słyszy i coraz więcej rozumie( 3 latka). Ja pochodze z domu w którym nigdy nie słyszałam przekleństw ani wybuchów gniewu. Natomiast mój mąż -odwrotnie, widzę, jak powiela błędy swego ojca. Kiedys mówił mi , że nie chciałby być taki jak on. Czemu więc tak postępuje? Wiem, że dzieciństwo zostawia stałe ślady w psychice dzieci, ale czy można to pokonać?Rozmawiałam z mężem na ten temat bardzo często, tłumaczyłam, razem próbowaliśmy znaleźć sposób, ale to pomagało tylko na chwilę, Bardzo mi zależy, aby to zniknęło z naszego życia, bo zależy mi na moim małżeństwie, tylko ciężko mi czasem z tym żyć.

mamo?

moi rodzice są po ślubie duużo dłużej, ale tak właśnie żyją. nauczyłam się jakoś sobie z tym radzić, ale przyznaję, że nie jest łatwo. co gorsza - sama zaczynam taka być (choć też się zarzekałam, że w życiu nie postąpię w taki sposób). z równowagi wyprowadzić potrafi (a w zasadzie doprowadzić do furii) wszystko - od muzyki nastawionej zbyt głośno, przez niespłukane naczynie wstawione do zmywarki aż do np. jedzenia przez kogoś jabłka i chrupania zbyt głośno niestety nie znam rady, chętnie poczytam wypowiedzi innych.

Napisane przez Sarrai

przestań mu tłumaczyć, żeby się nie denerwował, że dziecko słyszy itd.
po prostu jak zacznie znowu się wkurzać za/na jakąś głupotę, drzeć się, powiedz, ze nie będziesz wysłuchiwała jego krzyków i wyjdź.
i tak ciągle. ja tak zawsze robię, nie lubię krzyków, wkurzania się za głupoty itd. po prostu wychodzę, trzaskam drzwiami, mówię, ze nie będę słuchać i oglądać żadnych krzywych akcji.

ojej, moja mama też tak kiedyś robiła. kończyło się cichymi dniami, bo ojciec jest osobą, która nie wyciągnie pierwsza ręki kurcze, podziwiam jej anielską cierpliwość. bo tak w gruncie rzeczy są udanym małżeństwem (wiem, z opisanych sytuacji aż trudno w to uwierzyć ). kiedy ja zachowywałam się w taki sposób - wychodzenie - kończyło się podobnie. ale jako, że mamy z ojcem podobne charaktery godzeniem zajmuje się zawsze mama (wcześniej zarzucając mi brak szacunku itp ).

[201803290936]

Ja jestem trochę taka, jak Twój mąż - zdarza mi się reagować złością, przeklinaniem "pod nosem" (albo i głośno) na właśnie takie "pierdoły". Wyprowadza mnie z równowagi "złośliwość rzeczy martwych", a także sytuacje nieprzewidywalne, nad którymi nie mogę zapanować, na które nie mam wpływu. Po części udaje mi się z tym walczyć, panować nad tym (są sytuacje, w których nauczyłam się przechodzić w tryb stoickiego wręcz spokoju, że niektórzy znajomi potem nie wierzą, że jestem z natury nerwusem), ale mam swoje "momenty". Dużo pomaga mi mój mąż, który mnie po prostu wtedy zagaduje, pyta "czemu się tak denerwujesz?", "po co przeklinasz - nie sprawi to, że szybciej się włączy", "tracisz nerwy i zdrowie - jest to tego warte?" etc. Jak mnie tak - spokojnie - zaczyna wypytywać "po co, na co i dlaczego" to mi się robi głupio, bo ma rację i wybuch przechodzi szybciej. Ale jednak całkowicie nie potrafię tego wyeliminować, czasami muszę się "wyżyć", inaczej chyba by mnie rozwaliło od środka. Może wypracujcie kompromis - ja mąż się wkurzy, to niech sobie wymyśli jakiś sposób odreagowania (w miarę nieuciążliwy dla otoczenia). Pomysł z magnezem również nie jest zły - na pewno nie zaszkodzi. Dobry jest też sport, ruch - ciężko jest się denerwować na jakiś drobiazg, gdy się właśnie wylało siódme poty na rowerku i ma w organizmie wysoki poziom endorfin.

[Sarrai]

Napisane przez aktaga13

.
ojej, moja mama też tak kiedyś robiła. kończyło się cichymi dniami, bo ojciec jest osobą, która nie wyciągnie pierwsza ręki kurcze, podziwiam jej anielską cierpliwość. bo tak w gruncie rzeczy są udanym małżeństwem (wiem, z opisanych sytuacji aż trudno w to uwierzyć ). kiedy ja zachowywałam się w taki sposób - wychodzenie - kończyło się podobnie. ale jako, że mamy z ojcem podobne charaktery godzeniem zajmuje się zawsze mama (wcześniej zarzucając mi brak szacunku itp ).

no tak, masz rację - nie na każdego to podziała.. w przeciwnym razie zażyczyłabym sobie, aby ten ktoś, kto się lubi wydzierać odwiedził psychologa / zbadał sobie poziom hormonów/ poszedł do laryngologa, bo moze ma niedosłuch? , cholera nie wiem..
mnie nic tak nie wkurza, jak ludzie, którzy lubią się do wszystkiego przypieprzyć i jeszcze się tłumaczą, "bo oni już tacy są i już".

U mnie w domu tez były krzyki, ojciec, matka, rodzeństwo- cały czas w strachu, ze "coś" okarze się nagle "nie tak" i będzie awantura. Do tej pory na krzyk reaguję bólem brzucha....

[aktaga13]

Napisane przez Doris1981

(...) Dużo pomaga mi mój mąż, który mnie po prostu wtedy zagaduje, pyta "czemu się tak denerwujesz?", "po co przeklinasz - nie sprawi to, że szybciej się włączy", "tracisz nerwy i zdrowie - jest to tego warte?" etc. Jak mnie tak - spokojnie - zaczyna wypytywać "po co, na co i dlaczego" to mi się robi głupio, bo ma rację i wybuch przechodzi szybciej. Ale jednak całkowicie nie potrafię tego wyeliminować, czasami muszę się "wyżyć", inaczej chyba by mnie rozwaliło od środka. Może wypracujcie kompromis - ja mąż się wkurzy, to niech sobie wymyśli jakiś sposób odreagowania (w miarę nieuciążliwy dla otoczenia). Pomysł z magnezem również nie jest zły - na pewno nie zaszkodzi. Dobry jest też sport, ruch - ciężko jest się denerwować na jakiś drobiazg, gdy się właśnie wylało siódme poty na rowerku i ma w organizmie wysoki poziom endorfin.

mój tż podobnie. tuli mnie i mówi: "na co Ci to, nerwusie". albo podśmiewa się pod nosem. no i jak tu się złościć słysząc sympatyczny chichot. początkowo nie miał tyle cierpliwości i denerwował się razem ze mną, albo wręcz na mnie... było ciężko.
też wtedy klnę jak szewc. niektórym znajomym kapcie spadały i uszy więdły podczas takich małych furii. no cóż, wstydzę się i podobnie jak Ty staram się nad tym panować.

Napisane przez Sarrai

no tak, masz rację - nie na każdego to podziała.. w przeciwnym razie zażyczyłabym sobie, aby ten ktoś, kto się lubi wydzierać odwiedził psychologa / zbadał sobie poziom hormonów/ poszedł do laryngologa, bo moze ma niedosłuch? , cholera nie wiem..
mnie nic tak nie wkurza, jak ludzie, którzy lubią się do wszystkiego przypieprzyć i jeszcze się tłumaczą, "bo oni już tacy są i już".

U mnie w domu tez były krzyki, ojciec, matka, rodzeństwo- cały czas w strachu, ze "coś" okarze się nagle "nie tak" i będzie awantura. Do tej pory na krzyk reaguję bólem brzucha....

wiesz co, tak sobie myślę z perspektywy, że wielu rzeczy które znosi moja mama ja bym chyba nerwowo nie wytrzymała. też bym szukala radykalnych rozwiązań.

z tym krzykiem masz rację. na nic innego nie reaguję tak jak na krzyk. ból brzucha, mdłości i niemal momentalny płacz. teraz potrafię walczyć o swoje i się postawić. pamiętam jednak sytuację jeszcze ze szkoły, kiedy nauczycielka darła się na mnie (nie pamiętam już za co). inne dzieci odwróciły by się na pięcie z ironicznym uśmiechem - ja od razu przeszklone oczy... więc autorko - powinnaś chronić córeczkę. taka agresja ma duży wpływ na późniejsze życie
ostatnio tż warknął na mnie w aucie (w sumie słusznie). a ja głupia zamiast mu odburknąć, to zjazd na pobocze i wysiadka z auta no niezły psychol ze mnie wyrósł... czasem sama się sobie nadziwić nie mogę.

[Lexie]

Może iść do psychologa (skoro wyniósł to z domu, z dzieciństwa, to mogłoby to wiele pomóc), albo na kurs relaksacji który może pomóc się wyciszyć. Psycholog też może nauczyć paru przydatnych technik wyciszania się w takich sytuacjach bez wnikania w przeszłość, przyczyny itp - skupiając się na "objawach" (to by była pewnie terapia behawioralna - stosunkowo łatwiejsza dla pacjenta, bo nie trzeba się tam tak mocno uzewnętrzniać)

Może zacząć uprawiać sport jakiś, żeby się fizycznie wyżywał. Przy okazji sport dodaje endorfin, a wtedy człowiek się nie ma ochoty denerwować.

Agresja słowna to agresja i tyle. Nie powinno się jej akceptować w związku, na dodatek macie dziecko które samo może zacząć się zachowywać agresywnie przez niego.

[xxSHINeexx]

Napisane przez Sarrai

przestań mu tłumaczyć, żeby się nie denerwował, że dziecko słyszy itd.
po prostu jak zacznie znowu się wkurzać za/na jakąś głupotę, drzeć się, powiedz, ze nie będziesz wysłuchiwała jego krzyków i wyjdź.
i tak ciągle. ja tak zawsze robię, nie lubię krzyków, wkurzania się za głupoty itd. po prostu wychodzę, trzaskam drzwiami, mówię, ze nie będę słuchać i oglądać żadnych krzywych akcji.

Zly pomysl... Przynajmniej w moim przypadku. Kiedy moj TZ tak mocno sie wkurza, a ja wychodze, on wkurza sie jeszcze bardziej, do tego zawsze zaczyna czyms rzucac. A jak zostaje, wytlumacze mu cos, to niczym nie rzuca, do tego sie uspokaja.
Tez byl kiedys taki jak maz autorki. Wylala sie kawa na stol - przeklenstwa, krzyki itd. Powoli... Zaczelismy obracac to w smiech. I to glownie pomoglo. Zamiast sie wkurzac, ze cos sie stalo - zaczynalismy sie smiac, dzieki temu juz nie ma tak czesto tych wybuchow, chociaz sie zdarzaja, ale teraz wystarczy rozmowa i po chwili jest w porzadku.

[Sarrai]

ja stosuję metodę Super Niani "Wychodze, możesz przyjść do mnie jak się uspokoisz". i bye bye Skutkuje i w stosunku mojej 4letniej siostrzenicy i Tżta. No ale to przecież wszystko zależy od człowieka

[201803290936]

Napisane przez Sarrai

ja stosuję metodę Super Niani "Wychodze, możesz przyjść do mnie jak się uspokoisz". i bye bye Skutkuje i w stosunku mojej 4letniej siostrzenicy i Tżta. No ale to przecież wszystko zależy od człowieka

Na mnie to działa (jak już rozmowa nie pomaga, to TŻ to stosuje).

[Szmaragdi]

Szmaragdi przypominaj mężowi cały czas,jakie miał dzieciństwo i czy na pewno chce powielać postępowanie ojca.
Aby Wasza córeczka przeżywała to samo co on....[/QUOTE]

Przypominam i to często- przynosi tyczasowy efekt.

Napisane przez Mikadoo

Rzeczywiście to jest problem, może Twój mąż ma jakieś kłopoty i wyzywa sie gdy tylko ma okazje? skoro rozmowy nie pomagaja moze powinien isc do terapeuty.... byc moze ma niedobór witamin temu jest rozdrazniony... mozna tez pomyslec o wspolnym relaksie ale o tej porze roku troche o to trudno... zycze wytrwałosci!

Nie ma problemów- wkurza sie na małe, nieistotne rzeczy. Terapeuta odpada- wiem ze sie nie zgodzi.

Napisane przez limonka1983

A mi się wydaje, że to kwestia charakteru. Mąż jest cholerykiem i już tak ma. Może nad tym pracować, ale dużych efektów nie będzie. Można tu jedynie wyeliminować te wulgaryzmy. Dopóki nie rzuca niczym i nikogo nie bije, potraktuj to jako cechę stałą. Jednych nic nie rusza, inni dostają szału na myśl o przelatującej muszce. Możesz mu zaproponować coś w zastępstwie. Np. kupic taki worek bokserski i zaproponować, że jak bedzie się wkurzać, to zamiast rzucać mięsem, niech walnie parę razy w ten worek (oczywiście, musi on wisieć poza widokiem i słuchem dziecka... Po co ma oglądac wyżywajacego się tatę?). Też jestem cholerykiem... Po ocju. On był taki po dziadku. Też potrafię zrobić awanturę, bo np. słucham muzyki, a komuś spadnie łyżeczka i zmąci mój spokój. I inne podobne bzdury. Znalazłam na to sposób: jak mnie już cos trafia, robię komuś masaż pleców. Temu, kto jest pod ręką. Przeważnie ludzie nie protestują, bo masaże wychodzą mi całkiem nieźle;P Ja się wyżyję fizycznie, a ktoś ma przyjemność. Ewentualnie robię porządki. Oczywiście, rzucam wszystkim dookoła, ale za to jest później porządek. Myslę, że możecie też znaleźć jakąś "terapię" dla męża

Właśnie też sie boję, że to charakter, który ciężko zmienić, ale czy da się choć trochę??

Napisane przez Sarrai

przestań mu tłumaczyć, żeby się nie denerwował, że dziecko słyszy itd.
po prostu jak zacznie znowu się wkurzać za/na jakąś głupotę, drzeć się, powiedz, ze nie będziesz wysłuchiwała jego krzyków i wyjdź.
i tak ciągle. ja tak zawsze robię, nie lubię krzyków, wkurzania się za głupoty itd. po prostu wychodzę, trzaskam drzwiami, mówię, ze nie będę słuchać i oglądać żadnych krzywych akcji.

Na początku małżeństwa płakałam, przychodził przepraszał i było ok. Poźniej przestałam płakać- zawzielam sie w sobie i zaczęłam odgryzac typu" tak, jasne, tylko to potrafsz, jeszcze przeklinaj to to jedyne rozwiązanie" ale to tylko go bardziej irytowało, od zdania do zdania i awantura. Teraz wychodzę, jestem bezsilna i nie mam siły sie kłocić.

Napisane przez aktaga13

ojej, moja mama też tak kiedyś robiła. kończyło się cichymi dniami, bo ojciec jest osobą, która nie wyciągnie pierwsza ręki kurcze, podziwiam jej anielską cierpliwość. bo tak w gruncie rzeczy są udanym małżeństwem (wiem, z opisanych sytuacji aż trudno w to uwierzyć ). kiedy ja zachowywałam się w taki sposób - wychodzenie - kończyło się podobnie. ale jako, że mamy z ojcem podobne charaktery godzeniem zajmuje się zawsze mama (wcześniej zarzucając mi brak szacunku itp ).

Też teraz wychodzę z pokoju. U nas zależy (nie wiem od czego) Częśto przychodził i przepraszał, a teraz przestał. Mamy właśnie tak ciche dni( co mnie strasznie męczy)

Napisane przez Doris1981

Ja jestem trochę taka, jak Twój mąż - zdarza mi się reagować złością, przeklinaniem "pod nosem" (albo i głośno) na właśnie takie "pierdoły". Wyprowadza mnie z równowagi "złośliwość rzeczy martwych"


Dobry jest też sport, ruch - ciężko jest się denerwować na jakiś drobiazg, gdy się właśnie wylało siódme poty na rowerku i ma w organizmie wysoki poziom endorfin.

Właśnie to jest opis mojego męza

Lubi grac w piłkę , ale z pracy wraca 18-19, wiec z czasem kiepsko.

Napisane przez Sarrai

ja stosuję metodę Super Niani "Wychodze, możesz przyjść do mnie jak się uspokoisz". i bye bye Skutkuje i w stosunku mojej 4letniej siostrzenicy i Tżta. No ale to przecież wszystko zależy od człowieka

Właśnie wczoraj to zastosowałam. Historia: Mąż robi w kuchni dewolaje( lubi gotowac i czesto to robi) Mieso zaczyna mu sie rozwalac wiec seria przeklenstw i łup łup w te deske, a mnie skreca wiec mowie zeby przestał, a on dalej. No to wyszłam z kuchni. Pyszny obiad zjedzony w milczeniu, dzien spedzony w milczeniu, wieczor tez i ranek tez. Jestem tak zirytowana ze nie chce mi sie z nim rozmawiac, a on jeszcze udaje wielce obrazonego niby o co zawsze dzwoni jak jestem w pracy a dzis cisza. no i jak tu sie nie wkurzać............

[visionAM]

No to rzeczywiście ciężki przypadek.
Ale chyba rzeczywiście on już taki jest, a jeśli chodzi o ojca - może po prostu przejął takie zachowanie w genach?

[Szmaragdi]

Napisane przez visionAM

No to rzeczywiście ciężki przypadek.
Ale chyba rzeczywiście on już taki jest, a jeśli chodzi o ojca - może po prostu przejął takie zachowanie w genach?

Czyli nic nie można zrobić
Jezeli to jest silniejsze od niego, to moze faktycznie tylko psycholog tu pomoże... może on musi od kogos innego usłyszec jak destruktywny wpływ ma jego zachowanie na całą rodzinę...

[visionAM]

Jeżeli to jest wpisane w jego charakter to niestety, ale nie będzie łatwo go zmienić. Ktoś może się oduczyć spóźniania, ale jeśli chodzi o nerwy to... nie jest tak łatwo. Myślę, że terapia u psychologa coś by na pewno zdziałała tylko właśnie on musi chcieć iść do lekarza i brać udział w terapii.... musisz z nim pogadać i uzmysłowić mu, że nie chcesz tak żyć. Może w końcu zrozumie i zgodzi się na wizytę u psychologa

[fondue]

a ja proponuję wysłać Męża do endokrynologa

To może być nadczynność tarczycy

[mała82]

Szmaragdi jak czytam Twoją wypowiedź to tak jakbym opisywała swojego męża, małżeństwo...

[FakeBlondie]

Napisane przez Szmaragdi

Czyli nic nie można zrobić
Jezeli to jest silniejsze od niego, to moze faktycznie tylko psycholog tu pomoże... może on musi od kogos innego usłyszec jak destruktywny wpływ ma jego zachowanie na całą rodzinę...

Zawsze można coś zrobić
Serdecznie polecam poszukania -warsztatów/terapii radzenia sobie z gniewem.

[Wiwianna]

Napisane przez fondue

a ja proponuję wysłać Męża do endokrynologa

To może być nadczynność tarczycy

fondue, masz rację warto byłoby zasięgnąć opinii endokrynologa, myślę że przydałoby się też ustalić, czy przyczyną tych nagłych wybuchów nie jest nadciśnienie tętnicze, wizyta(y) u psychologa też jak najbardziej. Słowem - konieczne są działania kompleksowe.

[kennedy]

niech zacznie sie wiecej ruszac- silownia ,rower ,bieganie
to pozwoli mu sie odstresowac i uspokoic

[mała82]

Napisane przez kennedy

niech zacznie sie wiecej ruszac- silownia ,rower ,bieganie
to pozwoli mu sie odstresowac i uspokoic

jeśt wuefistą, ćwiczy na siłowni, bieganic nie pomaga a jak się za bardzo zmęczy to też jest zmierzły bo nie ma siły