Urodziny i dół spowodowany marnotrawieniem swojego życia... kto sie pisze?

[toJaaa]

Niewiem czy dobrze trafiłam ale chciałabym podzielic sie a szczegółnie wysłuchać osób które mają podobne wrażenie jak ja w związku z urodzinami, jak i ogólnie, codziennością. Diś obchodze 26 urodziny i jedyne na co mam ochote to skoczyć z balkonu...

[naatalia]

Napisane przez toJaaa

Niewiem czy dobrze trafiłam ale chciałabym podzielic sie a szczegółnie wysłuchać osób które mają podobne wrażenie jak ja w związku z urodzinami, jak i ogólnie, codziennością. Diś obchodze 26 urodziny i jedyne na co mam ochote to skoczyć z balkonu...

ja dzis 25...mysle, ze czuje sie podobnie do ciebie...nie mam balkonu nawet...

[andzia1989r]

Wiesz pewnie wielu ludzi tak czasami czuje i wiele osób się znajdzie, ale...

Co wam pomoże posiedzenie sobie i poużalanie się?

Masz 26 lat! Całe życie przed Tobą, rozwój osobisty i zawodowy itd.

Zacznij od tego, że zmienisz myślenie z: chce się rzucić z balkonu, na : od zaraz zmieniam swoje życie by się w nim od nowa zakochać.

[kate6o]

Dzisiaj moje 24 urodziny chyba same pesymistki się w tym dniu urodziły

[kolorowatecza]

A ja jestem od Was sporo młodsza i mam te same odczucia, więc to chyba nie do końca kwestia wieku..

[madana]

Depresję się leczy. To nie jest złośliwa rada.

[7d825fa9fec57cf5623273fe7eca2ef8f2442710_5d59d871e15d0]

Napisane przez madana

Depresję się leczy. To nie jest złośliwa rada.

taa, bo kazdy ma teraz depresję.

Niektórzy po prostu są leniami, marudami, pesymistami, wszystko zwalają na swój nieszczęśliwy los, a do choroby im daleko... ale latwiej sobie wmówić, ze ma się depresje i tak zyc. To nic, ze to nie opinia lekarza, tylko swoja własna. Przeciez objawy do opisu pasuja, wiec o co chodzi..

[lalinka23]

ja w takich chwilach ciesze sie ze mam dwie rece i nogi, oraz gdzie mieszkac i co jesc.
i wam tez to proponuje ;]

[naatalia]

Napisane przez madana

Depresję się leczy. To nie jest złośliwa rada.

[1=7d825fa9fec57cf5623273f e7eca2ef8f2442710_5d59d87 1e15d0;24587659]taa, bo kazdy ma teraz depresję.

Niektórzy po prostu są leniami, marudami, pesymistami, wszystko zwalają na swój nieszczęśliwy los, a do choroby im daleko... ale latwiej sobie wmówić, ze ma się depresje i tak zyc. To nic, ze to nie opinia lekarza, tylko swoja własna. Przeciez objawy do opisu pasuja, wiec o co chodzi.. [/QUOTE]

czyli wszystko jest albo czarne albo biale? albo depresja albo lenistwo i marudzenie?

[madana]

Depresja ma różne podłoże i przyczyny, różny ma tez przebieg. Moja siostra akurat teraz bierze antydepresanty, bo długo trwa jej rekonwalescencja po operacji (były komplikacje), widzi sama , ja także widzę, jak dobrze dobrane tabletki mogą CZASOWO pomóc.
Dlatego jeśli ktoś czuje się tak, że chce skoczyć z balkonu, radzę jednak odwiedzić lekarza, zamiast mówic, że leń patentowany i maruda.

[kolorowatecza]

Czasem mam wrażenie, że na wizażu panuję jakiś "tryb złośliwości", gdy powstają wątki, gdzie ludzie chcą sobie ponarzekać. Wam się to nigdy nie przydarza?
Jestem wdzięczna, że mam co jeść, gdzie mieszkać, do kogo gębę otworzyć, co nie zmienia faktu, że mogłoby być znacznie lepiej, ale z przyczyn niezależnych ode mnie być nie może.
Więc najlepiej albo pokrzepić dobrym słowem, albo w ogóle nie udzielać się w takich wątkach. No chyba, że komuś bardzo zależy na nabijaniu sobie postów

[anianutella]

Napisane przez kolorowatecza

Czasem mam wrażenie, że na wizażu panuję jakiś "tryb złośliwości", gdy powstają wątki, gdzie ludzie chcą sobie ponarzekać. Wam się to nigdy nie przydarza?
Jestem wdzięczna, że mam co jeść, gdzie mieszkać, do kogo gębę otworzyć, co nie zmienia faktu, że mogłoby być znacznie lepiej, ale z przyczyn niezależnych ode mnie być nie może.
Więc najlepiej albo pokrzepić dobrym słowem, albo w ogóle nie udzielać się w takich wątkach. No chyba, że komuś bardzo zależy na nabijaniu sobie postów

TAK WŁAŚNIE. DOBRZE POWIEDZIANE. JAK MA SIĘ CHANDRĘ I WSZYSTKO WOKÓŁ NAWALA, CZASEM TRZEBA SIĘ WYŻALIĆ. CHOCIAŻBY ANONIMOWO. I NIE MOŻNA NIKOGO OD RAZU GASIĆ DLA ZASADY: MARUDOM WSTĘP WZBRONIONY

[ston3d]

Proponuję kubek kakao lub tabliczkę czekolady i wyjść w końcu do ludzi. Sto lat

[yoona]

tez tak mam czasem, jak uswiadamiam sobie jak malo posiadam i jak malo z moich marzen ma szanse na realizacje. no i czuje sie czasem baaardzo stara.

[DO SKUTKU]

A ja Was dziewczyny rozumie.Tez od jakiegos czasu miewam doly z powodu pracy,a raczej jej braku.Odkad pamietam,pracowalam,a teraz od lipca nul,nic sie nie dzieje,a ja juz mam doscccccccccccccccccccccc c.Nie jestem stworzona do siedzenia w domu i zycia w monotonii.Ale jutro jest tez dzien,moze lepszy?Zycze Wam Kochane pozytywnego myslenia ,sobie rowniez,a co.Pozdrawiam.Buziaki.:cm ok:

---------- Dopisano o 19:55 ---------- Poprzedni post napisano o 19:51 ----------

Zapomniałam Wam życzyć 100lat,i lepszego jutra.

[Angry]

Ja mam urodziny w czwartek i mimo młodego wieku też co roku takie refleksje, ogólnie to dla mnie smętny dzień rozrachunków może rzutuje na to jakoś przytłaczająca zimowa aura, albo końcówka stycznia jest zarezerwowana dla nieudaczników ;p dziewczyny dobrze mówią, niestety zamiast narzekać trzeba się za siebie wziąć, ale mi też się to nie udaje, więc mogę jedynie pokrzepić łącząc się w bólu... i przy okazji życzyć mimo wszystko najlepszego i więcej optymizmu

[wiola_p]

wiem co czujecie, tez wpadlam w taki zyciowy marazm i dusze sie w nim, kiedys mylalam ze to kwestia pracy wiec zmienilam calkowicie otoczenie, wyprowadzilam sie do innego miasta ale oprocz lepsiej platnej pracy i nowych znajomych nic nowego sie nie przydarzylo. dalej czuje sie samotna (mimo iz mam jeszcze chlopaka)
glowa do góry! skonczy sie zima, pojawi sie slonce i bedzie lepiej!

[sadie]

ja też juz od paru dobrych lat należę do ludzi średnio dobrze znoszących swoje urodziny chyba głównie dlatego, że "za dzieciaka" kompletnie inaczej wyobrażałam obie swoje życie po osiągnięciu tego wieku. a tu cyferek więcej, a większość apektów życia nadal w rozsypce

Wszystkieo najlepszego, i oby kolejne urodziny mijały pod bardziej optymistycznym znakiem!

edit
a tak jeszcze a propos tego narzekania, to zawsze znajdzie się ktoś, kto doświadczył czegoś gorszego/trudniejszego w życiu, niemniej nieszczęście innych jakos nigdy nie czyniło mnie bardziej szczęśliwą

[Hipnagogia]

Rozumiem Twój ból, tydzień temu sama obchodziłam urodziny i były to najgorsze urodziny w moim życiu, pomimo, że dobrze się do nich nastawiałam stało się inaczej, z przyczyn niezależnych ode mnie. Czuję się młodo, pomimo że mam 21 lat wydaje mi się, że ciągle jestem taką melancholijną i zagubioną 16-latką...z perspektywy czasu stwierdzam, że nic się nie zmieniłam wewnętrznie od tamtej pory. Ale z drugiej strony czuję, że marnuję swoje życie, że ucieka mi pomiędzy palcami....każdy dzień wygląda tak samo, przepełniony monotonią. Co mam niby robić by się tak nie czuć? Wyjść do ludzi to żadna rada bo codziennie z nimi przebywam

[kolorowatecza]

spotkać pokrewną duszę, co nie jest równoznaczne z "wychodzeniem do ludzi".
Jednak szkoda, że znalezienie przyjaciółki do serca jest tak strasznie trudne :/

[maryanna3]

Ja calkiem niedawno też miałam urodziny, 20. Nie zgadzam się że styczeń to miesiąc nieudaczników nie nie nie czasem jak każda z was mam tzw. doły nic mi się nie chce. Ale to nie znaczy że jesteśmy nieudacznikami po prostu to się zdarza każdemu: chandra. Tak samo mają moi znajomi a oni się rodzili i w maju i w czerwcu i w lipcu i w lutym....Ja w takich chwilach obmyślam moje problemy, jest parę takich nie do rozwiązania o których nawet tu pisać nie będę. Ale większość typu: masa nauki, niewyrabianie się na egzaminy, strach że mnie ze studiów wyrzucą, brak miłości itp. potrafię sobie szybko zmniejszyć do małego rozmiaru. Miłość kiedyś do mnie przyjdzie lub nie ja sama nie mam wpływu na to że na razie jej nie ma nic nie mogę zrobic chociaż bardzo chciałabym się tak po prostu w kimś zakochać(ze wzajemnością). Za naukę mogę się wziąść a jak mnie wyrzucą-to też nie jest koniec świata choć różowo nie będzie...ale dam radę.
Czasem pomagają proste sposoby kupienie sobie ciuchu kosmetyków i takie tam. Rozmowa o tym co mnie męczy z kimś. Czasem nie. Ale za mało tego życia żeby je tracić na głupoty. Rozmyślając co rok w urodziny jakie to jesteście już stare stajecie się jeszcze bardziej stare ale nie fizycznie tylko mentalnie takie myślenie to kręcenie się w kółko bo czas biegnie i tak było jest i będzie. Ale można być tak samo szczęśliwym mając 5, 15, 50 lat a w życiu szczęście jest przecież najważniejsze.

Jeśli jesteś krok od wyskoczenia z tego balkonu to idź do lekarza. Jeśli nie jesteś też możesz do niego iść, rozmowa z psychologiem nie zaszkodzi.
Na to że czujesz że tracisz czas: może np. kurs tańca.

[toJaaa]

dziekuje za wszystkie słowa, skoczenie z balkonu to tylko przenośnia, nie moge, mam małe dziecko, i dla niej chce żyć. Chodzi tylko o to że czuje sie jakbym miała 86 lat a nie 26, siedze z córką w domu, ma ona prawie 2 lata, wczesniej pracowałam, zawsze byłam z ludzmi, między ludzmi, a odkąd zaszłam w ciąże to nuda, po prostu nuda, rzadko gdzies wychodze, cały czas tylko dom i dom i córka i tak w kółko, narzeczony (jeszcze nie mąż, i niewiem czy kiedykolwiek będzie nim) pracuje całymi dniami, ja chce isc do pracy ale nie mam z kim małej zostawic, gdy chce gdzies wyjsc tez zaraz jest problem, jestem uzależniona od wszystkich, żle mi z tym, zle mi ze sobą, nie czuje sie atrakcyjna, potrzebna, z życia na pełnych obrotach, z osoby pewnej siebie w dobrym znaczeniu tego słowa stałam sie odludkiem który nie chce spoglądać w lustro, psycholog nic nie pomoże, wiem o tym. juz raz przechodziłam takie cos i cięzko mi było odbić sie od ''tego złego'' i teraz znowu. Miedzy mną a narzeczonym tez sie nie układa, jestesmy ze sobą bo jesteśmy, a niewiem czy chce zebyśmy byli razem, ale z dzieckiem na ulice nie pójde
PS jesli juz musicie dogryzać głupimi textami to idzcie na forum pod tytułem ''czy 3 warstwy tapety to za mało?'' i tam sobie ulżyjcie
Musze coś w sobie zmienić, choćby schudnąc, niewiem, cokolwiek zeby poczuć sie pewniejszą, poszlam na siłownie ale z tym tez problem bo nie zawsze moge isc, bo dziecka ze soba nie wezme, mam lepsze dni, ale ostatnio stały sie bardzo rzadkie....

[maryanna3]

Napisane przez toJaaa

dziekuje za wszystkie słowa, skoczenie z balkonu to tylko przenośnia, nie moge, mam małe dziecko, i dla niej chce żyć. Chodzi tylko o to że czuje sie jakbym miała 86 lat a nie 26, siedze z córką w domu, ma ona prawie 2 lata, wczesniej pracowałam, zawsze byłam z ludzmi, między ludzmi, a odkąd zaszłam w ciąże to nuda, po prostu nuda, rzadko gdzies wychodze, cały czas tylko dom i dom i córka i tak w kółko, narzeczony (jeszcze nie mąż, i niewiem czy kiedykolwiek będzie nim) pracuje całymi dniami, ja chce isc do pracy ale nie mam z kim małej zostawic, gdy chce gdzies wyjsc tez zaraz jest problem, jestem uzależniona od wszystkich, żle mi z tym, zle mi ze sobą, nie czuje sie atrakcyjna, potrzebna, z życia na pełnych obrotach, z osoby pewnej siebie w dobrym znaczeniu tego słowa stałam sie odludkiem który nie chce spoglądać w lustro, psycholog nic nie pomoże, wiem o tym. juz raz przechodziłam takie cos i cięzko mi było odbić sie od ''tego złego'' i teraz znowu. Miedzy mną a narzeczonym tez sie nie układa, jestesmy ze sobą bo jesteśmy, a niewiem czy chce zebyśmy byli razem, ale z dzieckiem na ulice nie pójde
PS jesli juz musicie dogryzać głupimi textami to idzcie na forum pod tytułem ''czy 3 warstwy tapety to za mało?'' i tam sobie ulżyjcie
Musze coś w sobie zmienić, choćby schudnąc, niewiem, cokolwiek zeby poczuć sie pewniejszą, poszlam na siłownie ale z tym tez problem bo nie zawsze moge isc, bo dziecka ze soba nie wezme, mam lepsze dni, ale ostatnio stały sie bardzo rzadkie....

dlaczego nie porozmawiasz z narzeczonym o problemach, o tym co Cie boli, że czujesz że już jakiś czas oddalacie się od siebie? 24 na dobę nie siedzi w tej pracy przecież, na pewno są chwile na szczerą rozmowę

nie musisz być z nim tylko dla córki bo to właśnie na niej się odbije jeśli za parę lat będzie miała w domu oboje smutnych i nienawidzących się rodziców jednak zanim cokolwiek zaczniesz planować doprowadź swój nastrój do jako takiego porządku i porozmawiaj z nim żebyś mogła myśleć trzeźwo i rozsądnie bo na razie pewnie myślisz emocjami i widzisz same problemy wkoło

pracowałaś wcześniej? córka pójdzie może do przedszkola później do szkoły, w końcu może nie tak szybko znów zaczniesz pracować

na chandrę typu że jesteś za gruba brzydka nieatrakcyjna to nowy ciuch, choćby bluzka za 20,30 zł i dieta zawsze pomaga po prostu czujesz że coś dla siebie robisz, a ćwiczyć możesz też w domu

i powiedz mi: jak to jesteś niepotrzebna?! jesteś potrzebna córce przede wszystkim a pewnie nie tylko jej. i co do tego że jesteś uzależniona od czyjejś pomocy, to normalne przy małym dziecku że pomoc innych jest potrzebna, nie powinnaś z tego powodu czuć się winna bo nie jesteś żadną super bohaterką żeby sobie ze wszystkim sama poradzić.

masz dziecko które kochasz to wielki dar, nie wszyscy mają możliwość kiedyś go posiadać ciesz się bardziej z tego co masz przynajmniej postaraj;*

[toJaaa]

dziekuje za te słowa, dużo osób mi tak tłumaczy ale ....mnie sie nie da. nie chce czekac az pójdzie do przedszkola itd, z NIM juz rozmawialam ale ja nie potrafe zapomniec tego co zrobił mi kiedys, on nie rozumie dlaczego nie noge juz tyle czasu, i takie błedne koło, nowy ciuch to tylko chwila, żal mi zawsze bo mała jeszcze cos ''potrzebuje'' zreszta po co mi ten ciuch na mój brzuch i boczki itd, i przedewszystkim na siedzenie w domu, dres moge sobie kupić. troche to puste wiem ale tak czasem jest ze nawet pierdoły dobijają, sama sobie to tłumacze i nic...
a z tym ze jestem potzrebna dziecku to czasem mam okropne myśli: ze jak nie ja to ktos inny, skoro ja nie moge jej zapewnic tylu rzeczy to moze ktos inny...
nie tylko bohaterki mają cos z życia, a ja juz nie chce czekac, juz za długo czekam, ja nie moge zapewnic sobie ani dziecku nic, własnego kąta, nic, mam durny zasiłek który ledwo starcza na zycie

[Angry]

Nie łam się, nie ma sytuacji bez wyjścia i na pewno możesz jakoś drobnymi kroczkami zacząć ulepszać swoje życie. Naprawdę spróbuj wziąć się w garść -nic nie przychodzi samo i niczego nie osiągnie się narzekaniem, wiem, bo to i moja zmora. To może brzmieć dobijająco, ale nikt Ci niczego nie poda na tacy, więc warto zawalczyć niż tkwić w zgorzknieniu. Może zamiast skupiać się w tak dużym stopniu na wyglądzie, bo w nim zawsze znajdzie się coś, co nie będzie nas w pełni satysfakcjonowało, warto zainwestować w swoje umiejętności, dokształcić się - robić coś co lubisz, czytać, może spróbować w wolnych chwilach samodzielnej nauki języka, jeśli nie masz czasu i pieniędzy na jakieś kursy, najważniejsze by nie stać w miejscu. Najgorsze co można zrobić to popaść w taki marazm i przekonanie, że wszystko stracone - to bzdura. Trzymaj się

[Fubizka]

Ja się nie piszę. Dopiero co miałam urodziny, mam mniej więcej tyle lat co dziewczyny na samej górze wątku i zaczynam nowe życie Więc Wy też możecie

[suszarka]

Napisane przez toJaaa

dziekuje za te słowa, dużo osób mi tak tłumaczy ale ....mnie sie nie da. nie chce czekac az pójdzie do przedszkola itd, z NIM juz rozmawialam ale ja nie potrafe zapomniec tego co zrobił mi kiedys, on nie rozumie dlaczego nie noge juz tyle czasu, i takie błedne koło, nowy ciuch to tylko chwila, żal mi zawsze bo mała jeszcze cos ''potrzebuje'' zreszta po co mi ten ciuch na mój brzuch i boczki itd, i przedewszystkim na siedzenie w domu, dres moge sobie kupić. troche to puste wiem ale tak czasem jest ze nawet pierdoły dobijają, sama sobie to tłumacze i nic...
a z tym ze jestem potzrebna dziecku to czasem mam okropne myśli: ze jak nie ja to ktos inny, skoro ja nie moge jej zapewnic tylu rzeczy to moze ktos inny...
nie tylko bohaterki mają cos z życia, a ja juz nie chce czekac, juz za długo czekam, ja nie moge zapewnic sobie ani dziecku nic, własnego kąta, nic, mam durny zasiłek który ledwo starcza na zycie

a na co przepraszam czekasz? aż z nieba coś spadnie?

albo podejmujesz kroki w celu pójścia do pracy, schudnięcia, dogadania się z narzeczonym albo odejścia od niego a nie pisania na formu,że czekasz a nie chcesz czekać.

nie kumam, poprostu.

[TmargoT]

ja mam co roku doła.
wydaje mi się,że moje życie ucieka,a ja stoję w miejscu.
czemu nie zmieniam tego?
bo mam zbyt dużo zobowiązań według innych i muszę je wypełniać.
po trochę z wygodnictwa,lenistwa

[Salomeasoul]

Napisane przez suszarka

a na co przepraszam czekasz? aż z nieba coś spadnie?

albo podejmujesz kroki w celu pójścia do pracy, schudnięcia, dogadania się z narzeczonym albo odejścia od niego a nie pisania na formu,że czekasz a nie chcesz czekać.

nie kumam, poprostu.

I ja też nie.
Forum jest dla wszystkich i każdy może się wypowiedzieć. Ja postanowiłam "nabić sobie posty" i wypowiedzieć się tutaj.

Zakładasz wątek o beznadziejności swojego życia po to, żeby sobie ponarzekać i poczytać jak to Cię inni pocieszają albo, że niektórzy są w podobnej, lub gorszej sytuacji?
Jasne, że łatwiej jest rozpłaszczyć 4 litery przed komputerem, napisać jaka to ja nie jestem biedna, poczytać, że będzie dobrze i na pewno dasz radę i odejść w nieco lepszym nastroju. Zrozum jednak, ze to w żaden sposób nie wpłynie na jakość Twojego życia. Próbujemy Ci powiedzieć, że żeby z życia się cieszyć, to trzeba o to zadbać, a nie czekać.

I na tym zakończę, bo i tak pewnie gromy spadną na mnie.

[LaOna]

Napisane przez toJaaa

dziekuje za wszystkie słowa, skoczenie z balkonu to tylko przenośnia, nie moge, mam małe dziecko, i dla niej chce żyć. Chodzi tylko o to że czuje sie jakbym miała 86 lat a nie 26, siedze z córką w domu, ma ona prawie 2 lata, wczesniej pracowałam, zawsze byłam z ludzmi, między ludzmi, a odkąd zaszłam w ciąże to nuda, po prostu nuda, rzadko gdzies wychodze, cały czas tylko dom i dom i córka i tak w kółko, narzeczony (jeszcze nie mąż, i niewiem czy kiedykolwiek będzie nim) pracuje całymi dniami, ja chce isc do pracy ale nie mam z kim małej zostawic, gdy chce gdzies wyjsc tez zaraz jest problem, jestem uzależniona od wszystkich, żle mi z tym, zle mi ze sobą, nie czuje sie atrakcyjna, potrzebna, z życia na pełnych obrotach, z osoby pewnej siebie w dobrym znaczeniu tego słowa stałam sie odludkiem który nie chce spoglądać w lustro, psycholog nic nie pomoże, wiem o tym. juz raz przechodziłam takie cos i cięzko mi było odbić sie od ''tego złego'' i teraz znowu. Miedzy mną a narzeczonym tez sie nie układa, jestesmy ze sobą bo jesteśmy, a niewiem czy chce zebyśmy byli razem, ale z dzieckiem na ulice nie pójde
PS jesli juz musicie dogryzać głupimi textami to idzcie na forum pod tytułem ''czy 3 warstwy tapety to za mało?'' i tam sobie ulżyjcie
Musze coś w sobie zmienić, choćby schudnąc, niewiem, cokolwiek zeby poczuć sie pewniejszą, poszlam na siłownie ale z tym tez problem bo nie zawsze moge isc, bo dziecka ze soba nie wezme, mam lepsze dni, ale ostatnio stały sie bardzo rzadkie....

To i ja się podpisuję. Pod koniec tamtego tygodnia skończyłam 27 lat i też mnie to jakoś nie cieszy. Jestem w podobnej do Ciebie sytuacji, również siedzę z dzieckiem w domu... także doskonale rozumiem poczucie marazmu i monotonii. Czas ucieka, a ja stoję w miejscu. Może nie do końca, bo właśnie poczyniłam pewne kroki ku lepszemu, no ale póki nie ma efektu to poczucie pewnej beznadziejności mnie przytłacza.
Głowa do góry. Może spróbuj z maluchem spędzać więcej czasu aktywnie... wiem, że zimą jest gorzej, ale mimo wszystko można, jeśli mała Ci nie choruje to chodźcie na długie spacery, może basen, zróbcie sobie jakąś wycieczkę np. autobusem w koło po mieście (ja tak robię z moim młodym) w lecie nie siedziałam w domu ani 5 minut. Tak na prawdę do wiosny nie daleko, a wiadomo, jak lepsza pogoda to i nastrój.
Jeśli masz ochotę to napisz na pw, pożalimy się wzajemnie na nasz "los" uziemnionych mamusiek
pozdrawiam ciepło i wszystkiego najlepszego z okazji urodzin!