Prawdziwa miłość nie istnieje... nie ma sensu zakładać rodziny

[olmko]

Ludzka rasa jest taka obrzydliwa... jak ja mam kiedyś założyć kochająca się rodzinę na całe życie? Prawdziwa miłość nie istnieje jest tylko chemia przez kilka lat, a później wszystko powoli umiera... Zostaje przywiązanie - finansowe albo emocjonalne i ciągłe wahania czy być razem czy się rozstać.

Większość ludzi kłamie, oszukuje, zdradza fizycznie lub emocjonalnie... czy my jesteśmy zwierzętami i tylko chodzi tu o seks i kilkuletnie zainteresowanie?

Nad zdradą fizyczną da się zapanować, ale nad emocjonalną nie masz żadnej kontroli. Jaki jest sens zauroczeń, myślenia o kimś o kim nie chcesz myśleć, czemu nie możesz darzyć uczuciem kogoś kogo chcemy. Nie mamy kontroli nad uczuciami miłość przychodzi i odchodzi, nie pyta o zdanie. To takie obrzydliwe. Jest mi po prostu niedobrze, że mysle o jakims innym facecie od dłuższego czasu... choć tego nie chce, ale nie potrafie nad tym panować.

To jaki jest sens zakładania rodziny?Przecież po kilku latach przyjdzie zwątpienie, brak ochoty na seks(pomimo,że wcześniejszej za sobą szaleliście) i zostanie tylko( a to i tak nie zawsze) miłość jak do brata. Jestem totalnie zdruzgotana... Jestem w 5 letnim związku, szalałam kiedys za moim partnerem. Dalej go uwielbiam, ale nie mam kontroli nad tym co czuje do innego faceta. Ten świat jest jakos źle skontrowany. Chciałabym być pingwinem i wybrac jedną osobę na zawsze i nie ranić nikogo.

Pocieszcie albo dobijcie bo i tak płacze całą noc. Życie wydaje się bezsensowne pod tym względem.

[201706120937]

proszę o usuniecie moich wątków. proszę o usuniecie moich wątków. proszę o usuniecie moich wątków. proszę o usuniecie moich wątków. proszę o usuniecie moich wątków. proszę o usuniecie moich wątków. proszę o usuniecie moich wątków. proszę o usuniecie moich wątków. proszę o usuniecie moich wątków. proszę o usuniecie moich wątków.

[Hanako]

Napisane przez olmko

Ludzka rasa jest taka obrzydliwa... jak ja mam kiedyś założyć kochająca się rodzinę na całe życie? Prawdziwa miłość nie istnieje jest tylko chemia przez kilka lat, a później wszystko powoli umiera... Zostaje przywiązanie - finansowe albo emocjonalne i ciągłe wahania czy być razem czy się rozstać.

Większość ludzi kłamie, oszukuje, zdradza fizycznie lub emocjonalnie... czy my jesteśmy zwierzętami i tylko chodzi tu o seks i kilkuletnie zainteresowanie?

Nad zdradą fizyczną da się zapanować, ale nad emocjonalną nie masz żadnej kontroli. Jaki jest sens zauroczeń, myślenia o kimś o kim nie chcesz myśleć, czemu nie możesz darzyć uczuciem kogoś kogo chcemy. Nie mamy kontroli nad uczuciami miłość przychodzi i odchodzi, nie pyta o zdanie. To takie obrzydliwe. Jest mi po prostu niedobrze, że mysle o jakims innym facecie od dłuższego czasu... choć tego nie chce, ale nie potrafie nad tym panować.

To jaki jest sens zakładania rodziny?Przecież po kilku latach przyjdzie zwątpienie, brak ochoty na seks(pomimo,że wcześniejszej za sobą szaleliście) i zostanie tylko( a to i tak nie zawsze) miłość jak do brata. Jestem totalnie zdruzgotana... Jestem w 5 letnim związku, szalałam kiedys za moim partnerem. Dalej go uwielbiam, ale nie mam kontroli nad tym co czuje do innego faceta. Ten świat jest jakos źle skontrowany. Chciałabym być pingwinem i wybrac jedną osobę na zawsze i nie ranić nikogo.

Pocieszcie albo dobijcie bo i tak płacze całą noc. Życie wydaje się bezsensowne pod tym względem.

Miłość w związku monogamicznym to wybór, a nie uczucie. Z konieczności, bo to wybór wbrew biologii. Uczucia nie mogą trwać przez dziesiątki lat.

Więc jeśli liczyłaś, że będziesz za kimś szaleć nieprzytomnie kilkadziesiąt lat, to dałaś się solidnie wrobić.

Odpowiedzi będą różne.
Część ludzi wierzy, że wyznacznikiem miłości są emocje, pożądanie i różowe okulary. Powiedzą więc, że jeśli zainteresowałaś się kimkolwiek innym, to miłości już nie ma, że jeżeli nie ma pożądania, to uczucie się wypaliło, trzeba iść dalej.
Druga część wierzy, że podstawą związku jest przyjaźń, szacunek i zrozumienie, a emocje przychodzą i odchodzą - powiedzą, że warto walczyć o ten związek, bo widzą wartość w tym, co między wami zostało.

Rację będzie miał każdy i nikt. Dla każdego miłość jest tym czym chce ją nazwać.

Ale pewne kwestie są faktem: tak, jesteśmy zwierzętami, zawsze byliśmy. Tak, w pożądaniu chodzi tylko o seks (nie skarżysz się przecież, że wypaliła się między wami przyjaźń). Tak, nasza biologia obliczona jest na kilkuletni związek a następnie zmianę partnera. Tak, większość ludzi pozostających w stałych związkach przeżywa w ich trakcie zauroczenia.

Nie ma odpowiedzi na twoje pytanie, jest tylko wybór podejścia. Albo uznasz, że partner na całe życie to przede wszystkim przyjaciel, a namiętność rośnie i gaśnie sinusoidalnie, albo odrzucisz koncepcję stałego związku i będziesz szukała nowego emocjonalnego haju co kilka lat. Żadna opcja nie jest zła, ale nie można zjeść ciastko i mieć ciastko, nawet jeśli bardzo się chce, płacze i tupie nogami.

A zdrada - dla mnie - też jest kwestią wyboru. Świadomej decyzji. Rozmyślnego fantazjowania, snucia planów, celowego podsycania zauroczenia. Nawiązywania kontaktów z tą osobą.
Niezależne od woli zauroczenie nie jest dla mnie zdradą emocjonalną, tak jak nie jest zdradą fizyczną przypadkowe zobaczenie nagiej kobiety.

Tak czy inaczej, wiele ludzi (zaryzykuję stwierdzenie, że większość) popełnia małe zdrady emocjonalne całe życie. Fascynacje aktorami czy muzykami. Przywiązanie do bohaterów literackich. Sentymentalne wspominanie starych miłości.
Mało kto jakoś szczególnie tego żałuje.

Ty desperujesz nieco jak przewrażliwiona nastolatka wierząca w dwie połówki jabłka. Może powinnaś więcej rozmawiać z ludźmi, którzy są w długich i szczęśliwych (ważne) związkach, żeby zobaczyć, że wszędzie wygląda to podobnie? Poczytać wywiady, biografie?
Bo taka miłość, jakiej oczekujesz, to jest kontrukt twojej wyobraźni i on - oprócz wybitnie rzadkich przypadków - nie istnieje.

[8d52f060ff4e0f29af012b7e97262db95239fded_5f04fe7261fa4]

Oczywiście, że miłość istnieje. Ciężko jest po prostu znaleźć odpowiednią osobę, która chce budować. Niektórzy myślą, że wystarczy być w związku, i zawsze będzie tak samo jak na początku w fazie "on/ona jest idealny/a nie ma żadnych wad". Związek to również ciężka praca aby się nawzajem zaskakiwać, nie popadać w rutynę. To, że zakochałaś się w innym to znaczy, że między tobą i partnerem nie układało się dobrze, może jedno starało się bardziej, albo odpowiedź jest jeszcze łatwiejsza... to nie ten. Nie okłamuj go więcej i zerwij. Daj mu szansę na poznanie dziewczyny, która go pokocha.

[mariamalaria]

Wszystko, co napisałaś w pierwszym poście, to prawda. A jednak wierzę, że miłość istnieje. To, że mija lub zmienia się, nie znaczy, że jej nie było.

---------- Dopisano o 07:27 ---------- Poprzedni post napisano o 07:17 ----------

To jeden z najbardziej rozpowszechnionych szkodliwych mitów romantycznych, że prawdziwa miłość to tylko wtedy, gdy nigdy się nie kończy.
I , tak, to kwestia wyboru, po okresie fascynacji seksualnej, libido często spada, ale szacunek, przyjaźń, czułość, to równie ważne komponenty.
Co masz teraz zrobić? Zastanów się, co dla ciebie lepsze.

[578537b29e2e39e1d6e3dc9dfc9821e485b809af_62f97e73ceb2a]

Ja myślę tak jak Chloe91. Miłość istnieje - nie mam wątpliwości, widziałam ją między swoimi rodzicami, wujkami i ciociami... Na co dzień okazywaną, trwającą (tak!) już teraz śmiało można powiedzieć, że dziesiątki lat

I tak jak pisze Chloe91 i inne dziewczyny: kiedy się obserwuje naprawdę szczęśliwe pary, to widać, że Ci ludzie po prostu o siebie dbają. Na co dzień.

[Hultaj]

i ciągłe wahania czy być razem czy się rozstać.

pierwsze słyszę że to rzekomo miałby być jakiś zestaw standardowy.
[QUOTE]

[5287fbd816f6100f127b74ceb000e25853ab3de7_5f7a53f2a8770]

Napisane przez Hanako

Miłość w związku monogamicznym to wybór, a nie uczucie. Z konieczności, bo to wybór wbrew biologii. Uczucia nie mogą trwać przez dziesiątki lat.

Więc jeśli liczyłaś, że będziesz za kimś szaleć nieprzytomnie kilkadziesiąt lat, to dałaś się solidnie wrobić.

Odpowiedzi będą różne.
Część ludzi wierzy, że wyznacznikiem miłości są emocje, pożądanie i różowe okulary. Powiedzą więc, że jeśli zainteresowałaś się kimkolwiek innym, to miłości już nie ma, że jeżeli nie ma pożądania, to uczucie się wypaliło, trzeba iść dalej.
Druga część wierzy, że podstawą związku jest przyjaźń, szacunek i zrozumienie, a emocje przychodzą i odchodzą - powiedzą, że warto walczyć o ten związek, bo widzą wartość w tym, co między wami zostało.

Rację będzie miał każdy i nikt. Dla każdego miłość jest tym czym chce ją nazwać.

Ale pewne kwestie są faktem: tak, jesteśmy zwierzętami, zawsze byliśmy. Tak, w pożądaniu chodzi tylko o seks (nie skarżysz się przecież, że wypaliła się między wami przyjaźń). Tak, nasza biologia obliczona jest na kilkuletni związek a następnie zmianę partnera. Tak, większość ludzi pozostających w stałych związkach przeżywa w ich trakcie zauroczenia.

Nie ma odpowiedzi na twoje pytanie, jest tylko wybór podejścia. Albo uznasz, że partner na całe życie to przede wszystkim przyjaciel, a namiętność rośnie i gaśnie sinusoidalnie, albo odrzucisz koncepcję stałego związku i będziesz szukała nowego emocjonalnego haju co kilka lat. Żadna opcja nie jest zła, ale nie można zjeść ciastko i mieć ciastko, nawet jeśli bardzo się chce, płacze i tupie nogami.

A zdrada - dla mnie - też jest kwestią wyboru. Świadomej decyzji. Rozmyślnego fantazjowania, snucia planów, celowego podsycania zauroczenia. Nawiązywania kontaktów z tą osobą.
Niezależne od woli zauroczenie nie jest dla mnie zdradą emocjonalną, tak jak nie jest zdradą fizyczną przypadkowe zobaczenie nagiej kobiety.

Tak czy inaczej, wiele ludzi (zaryzykuję stwierdzenie, że większość) popełnia małe zdrady emocjonalne całe życie. Fascynacje aktorami czy muzykami. Przywiązanie do bohaterów literackich. Sentymentalne wspominanie starych miłości.
Mało kto jakoś szczególnie tego żałuje.

Ty desperujesz nieco jak przewrażliwiona nastolatka wierząca w dwie połówki jabłka. Może powinnaś więcej rozmawiać z ludźmi, którzy są w długich i szczęśliwych (ważne) związkach, żeby zobaczyć, że wszędzie wygląda to podobnie? Poczytać wywiady, biografie?
Bo taka miłość, jakiej oczekujesz, to jest kontrukt twojej wyobraźni i on - oprócz wybitnie rzadkich przypadków - nie istnieje.

piękny post, podpisuje się rękami i nogami

[_Jinx_]

Napisane przez Hanako

Miłość w związku monogamicznym to wybór, a nie uczucie. Z konieczności, bo to wybór wbrew biologii. Uczucia nie mogą trwać przez dziesiątki lat.

Więc jeśli liczyłaś, że będziesz za kimś szaleć nieprzytomnie kilkadziesiąt lat, to dałaś się solidnie wrobić.

Odpowiedzi będą różne.
Część ludzi wierzy, że wyznacznikiem miłości są emocje, pożądanie i różowe okulary. Powiedzą więc, że jeśli zainteresowałaś się kimkolwiek innym, to miłości już nie ma, że jeżeli nie ma pożądania, to uczucie się wypaliło, trzeba iść dalej.
Druga część wierzy, że podstawą związku jest przyjaźń, szacunek i zrozumienie, a emocje przychodzą i odchodzą - powiedzą, że warto walczyć o ten związek, bo widzą wartość w tym, co między wami zostało.

Rację będzie miał każdy i nikt. Dla każdego miłość jest tym czym chce ją nazwać.

Ale pewne kwestie są faktem: tak, jesteśmy zwierzętami, zawsze byliśmy. Tak, w pożądaniu chodzi tylko o seks (nie skarżysz się przecież, że wypaliła się między wami przyjaźń). Tak, nasza biologia obliczona jest na kilkuletni związek a następnie zmianę partnera. Tak, większość ludzi pozostających w stałych związkach przeżywa w ich trakcie zauroczenia.

Nie ma odpowiedzi na twoje pytanie, jest tylko wybór podejścia. Albo uznasz, że partner na całe życie to przede wszystkim przyjaciel, a namiętność rośnie i gaśnie sinusoidalnie, albo odrzucisz koncepcję stałego związku i będziesz szukała nowego emocjonalnego haju co kilka lat. Żadna opcja nie jest zła, ale nie można zjeść ciastko i mieć ciastko, nawet jeśli bardzo się chce, płacze i tupie nogami.

A zdrada - dla mnie - też jest kwestią wyboru. Świadomej decyzji. Rozmyślnego fantazjowania, snucia planów, celowego podsycania zauroczenia. Nawiązywania kontaktów z tą osobą.
Niezależne od woli zauroczenie nie jest dla mnie zdradą emocjonalną, tak jak nie jest zdradą fizyczną przypadkowe zobaczenie nagiej kobiety.

Tak czy inaczej, wiele ludzi (zaryzykuję stwierdzenie, że większość) popełnia małe zdrady emocjonalne całe życie. Fascynacje aktorami czy muzykami. Przywiązanie do bohaterów literackich. Sentymentalne wspominanie starych miłości.
Mało kto jakoś szczególnie tego żałuje.

Ty desperujesz nieco jak przewrażliwiona nastolatka wierząca w dwie połówki jabłka. Może powinnaś więcej rozmawiać z ludźmi, którzy są w długich i szczęśliwych (ważne) związkach, żeby zobaczyć, że wszędzie wygląda to podobnie? Poczytać wywiady, biografie?
Bo taka miłość, jakiej oczekujesz, to jest kontrukt twojej wyobraźni i on - oprócz wybitnie rzadkich przypadków - nie istnieje.

Dawno nie spotkałam kogoś myślącego tak bardzo podobnie jak ja.
Mit wiecznej miłości romantycznej średnio przygotowuje nas do prawdziwego życia.

[AlaZala]

Przede wszystkim błędem jest łączenie seksu i pożądania z miłością. To są dwie zupełnie inne potrzeby, które są ze sobą często sprzeczne. Jak wynika z hierarchii potrzeb, seks jest potrzebą znacznie niższego rzędu niż miłość. Więcej ludzi odczuwa tę potrzebę i więcej ją zaspakaja. Większość małżeństw i związków innych typów ma na celu właśnie zaspokojenie potrzeb seksualnych, część z nich zaspakaja też potrzeby ekonomiczne i społeczne, a tylko nieliczne małżeństwa lub inne związki zaspakajają potrzebę miłości.

Każdy może sam decydować, czy chce zaspakajać określone potrzeby (zazwyczaj decyzja ta zależy od tego, jak silnie daną potrzebę dany człowiek odczuwa) i w jaki sposób chce je zaspakajać.

Potrzeby seksualne można zaspakajać poprzez masturbację, korzystanie z usług seksualnych lub poprzez wzajemne zaspakajanie swoich potrzeb przez dwie osoby lub przez osoby z liczniejszej grupy. Każda z tych metod ma swoje zalety i wady.

Potrzeby miłości też można zaspakajać na kilka sposobów - można kochać kogoś, kogo sobie wyobrazimy (np. boga) i wtedy jest to odpowiednik masturbacji, można kochać kogoś, kto pozwoli się kochać w zamian za pieniądze lub seks i wtedy jest to odpowiednik korzystania z usług seksualnych, można też wzajemnie zaspakajać swoje potrzeby miłości we dwójkę lub w większej grupie.

Ale ponieważ potrzebę miłości odczuwa dość mało osób, trudno jest znaleźć osobę, którą my pokochamy i która jednocześnie nas pokocha. Łatwiej jest znaleźć osobę, z którą będziemy chcieli uprawiać seks i ona będzie chciała uprawiać seks...

Poza tym do założenia rodziny i urodzenia dzieci potrzebny jest seks, a nie miłość. Dlatego ludzie zazwyczaj zakładają rodziny właśnie w oparciu o seks, a nie w oparciu o miłość. Jest to całkowicie naturalne, choć nie każdemu będzie to odpowiadało ze względu na posiadane potrzeby lub posiadany system wartości.

[201705042038]

Napisane przez olmko

Pocieszcie albo dobijcie bo i tak płacze całą noc. Życie wydaje się bezsensowne pod tym względem.

Jeśli oczekujesz jakichś konkretniejszych porad, to napisz coś więcej o Twojej sytuacji. Bo coś mi się wydaje, że to nie o kondycji ludzkości chciałaś porozmawiać, tylko masz na myśli swój własny przypadek.

Napisane przez Hanako

Miłość w związku monogamicznym to wybór, a nie uczucie. Z konieczności, bo to wybór wbrew biologii. Uczucia nie mogą trwać przez dziesiątki lat.

Uczucia rozumiane jako emocjonalny haj? Mogą, to się zdarza.

Napisane przez _Jinx_

Dawno nie spotkałam kogoś myślącego tak bardzo podobnie jak ja.
Mit wiecznej miłości romantycznej średnio przygotowuje nas do prawdziwego życia.

Nie sądzę, że to mit, chociaż mi się nie przytrafiło. Bardziej szkodliwe jest forsowanie tego jako jedynej opcji.

[d61abbce58b52fe45ffe444afc51ca0ea3c11859_65540a44484ab]

Napisane przez olmko

Ludzka rasa jest taka obrzydliwa... jak ja mam kiedyś założyć kochająca się rodzinę na całe życie? Prawdziwa miłość nie istnieje jest tylko chemia przez kilka lat, a później wszystko powoli umiera... Zostaje przywiązanie - finansowe albo emocjonalne i ciągłe wahania czy być razem czy się rozstać.

Większość ludzi kłamie, oszukuje, zdradza fizycznie lub emocjonalnie... czy my jesteśmy zwierzętami i tylko chodzi tu o seks i kilkuletnie zainteresowanie?

Nad zdradą fizyczną da się zapanować, ale nad emocjonalną nie masz żadnej kontroli. Jaki jest sens zauroczeń, myślenia o kimś o kim nie chcesz myśleć, czemu nie możesz darzyć uczuciem kogoś kogo chcemy. Nie mamy kontroli nad uczuciami miłość przychodzi i odchodzi, nie pyta o zdanie. To takie obrzydliwe. Jest mi po prostu niedobrze, że mysle o jakims innym facecie od dłuższego czasu... choć tego nie chce, ale nie potrafie nad tym panować.

To jaki jest sens zakładania rodziny?Przecież po kilku latach przyjdzie zwątpienie, brak ochoty na seks(pomimo,że wcześniejszej za sobą szaleliście) i zostanie tylko( a to i tak nie zawsze) miłość jak do brata. Jestem totalnie zdruzgotana... Jestem w 5 letnim związku, szalałam kiedys za moim partnerem. Dalej go uwielbiam, ale nie mam kontroli nad tym co czuje do innego faceta. Ten świat jest jakos źle skontrowany. Chciałabym być pingwinem i wybrac jedną osobę na zawsze i nie ranić nikogo.

Pocieszcie albo dobijcie bo i tak płacze całą noc. Życie wydaje się bezsensowne pod tym względem.

Masz rację Dlatego ważne jest, by ludzi łączyła przyjaźń. Bez niej każdy związek się rozpadnie prędzej czy później.

[olmko]

[1=d61abbce58b52fe45ffe444 afc51ca0ea3c11859_65540a4 4484ab;72916671]Masz rację Dlatego ważne jest, by ludzi łączyła przyjaźń. Bez niej każdy związek się rozpadnie prędzej czy później.[/QUOTE]

Nie pocieszyłyście mnie.
Dla mnie przyjaźn to za mało by chcieć spędzić z kimś całe życie.
Sama przyjaźń to może być gdy jestem po 60tce, a nie przed 30tką.

Wychodzi na to, że długotrwała relacja nie ma sensu. 90% ludzi jest ze sobą po latach gdy zostaje tylko przyjaźń, bo po prostu w życiu łatwiej jest we dwójkę.

No to zostaje wieczną singielką, wymieniającą partnera co kilka lat. W przyszłości będę samotną matką. Nie potrafię być z kimś, gdzie zostaje tylko przyjaźń, to doprowadza gdzieś z czasem do chęci zdrady, a ja zdradą się brzydzę, więc kłóci się we mnie wszystko. To smutne patrzeć w oczy ukochanego, któremu byś oddała całe serce, ale w nocy zamiast go pożądać, przytulasz się jak do brata(a frustracja narasta). Pomimo tego, że jeszcze kilka lat temu nie mogliście wyjść z łóżka.

Dziękuje za odpowiedzi.

[d61abbce58b52fe45ffe444afc51ca0ea3c11859_65540a44484ab]

Napisane przez olmko

Nie pocieszyłyście mnie.
Dla mnie przyjaźn to za mało by chcieć spędzić z kimś całe życie.
Sama przyjaźń to może być gdy jestem po 60tce, a nie przed 30tką.

Wychodzi na to, że długotrwała relacja nie ma sensu. 90% ludzi jest ze sobą po latach gdy zostaje tylko przyjaźń, bo po prostu w życiu łatwiej jest we dwójkę.

Jeżeli nie ma przyjaźni, to po okresie zakochania, które w końcu mija, ludzie zostają ze sobą z przyzwyczajenia, strachu, lenistwa. Zaczynają się kłócić, zdradzać lub żyć obok siebie.

Ja uważam, że przyjaźń jest najczystszą formą miłości i najsilniejszą, właśnie dlatego, że trwa wiecznie.

Według mnie idealny związek wygląda tak, zaczyna się rodzić między ludźmi przyjaźń i jednocześnie się w sobie zakochują, potem to gorące zakochanie po kilku latach mija i zostaje szczera dozgonna przyjaźń, a wraz z nią szacunek, empatia, dobro, troska, zaufanie, bezpieczeństwo itd. Ludzie już "nie muszą" być ze sobą, bo okres szaleńczego zakochania mija i nie "umierają" bez siebie, ale chcą być razem, codziennie podejmują tę decyzję na nowo. Codziennie aż do końca życia

[Hanako]

Napisane przez anna87

Uczucia rozumiane jako emocjonalny haj? Mogą, to się zdarza.

Mogą co starałam się zaznaczyć na samym końcu wypowiedzi, ale nie było silnie wyakcentowane. Trwałe zmiany w poziomach neuroprzekaźników, na wzór stanu zakochania, są niezwykle rzadkie. I przede wszystkim - zazwyczaj jednostronne, bo trudno się spotkać dwóm osobom z taką przypadłością.

Napisane przez olmko

Dla mnie przyjaźn to za mało by chcieć spędzić z kimś całe życie..

Dla mnie to jedyny powód, dla którego warto spędzać z kimś czas. Pożądać mogę wielu osób. Poświęcić​ życie - nielicznym.
Przyjaźń jest formą miłości, w mojej opinii równą miłości rodzicielskiej czy romantycznej.

Napisane przez olmko

(...) w nocy zamiast go pożądać, przytulasz się jak do brata(a frustracja narasta). Pomimo tego, że jeszcze kilka lat temu nie mogliście wyjść z łóżka.

Większość par na początku mogłaby nie wychodzić z łóżka. I u większości par to mija z czasem, popęd spada, a o namiętność trzeba zacząć się troszczyć, zamiast oczekiwać, że chemia zrobi to za nas.

Napisane przez olmko

To smutne patrzeć w oczy ukochanego, któremu byś oddała całe serce, ale...

Ale nie oddałaś. Wielkie słowa są tu niepotrzebne.

[201705042038]

Napisane przez Hanako

Większość par na początku mogłaby nie wychodzić z łóżka. I u większości par to mija z czasem, popęd spada, a o namiętność trzeba zacząć się troszczyć, zamiast oczekiwać, że chemia zrobi to za nas.

Zgadzam się z tym staraniem, ale... między nie wychodzeniem z łóżka a przytulaniem jak brata jest jeszcze miejsce. Czekam na trupy wypadające z szafy.

[Hanako]

Napisane przez anna87

Zgadzam się z tym staraniem, ale... między nie wychodzeniem z łóżka a przytulaniem jak brata jest jeszcze miejsce. Czekam na trupy wypadające z szafy.

Jest miejsce, jeżeli nie postawi się na związku kreski. U autorki to brzmi, jakby już odpuściła, a przede wszystkim była zszokowana, że stan zakochania minął i nie miała zamiaru z tym walczyć.
Domyślam się, że czekasz na trupy z szafy. Często tak czekasz, nie?

[201705042038]

Napisane przez Hanako

Jest miejsce, jeżeli nie postawi się na związku kreski. U autorki to brzmi, jakby już odpuściła, a przede wszystkim była zszokowana, że stan zakochania minął i nie miała zamiaru z tym walczyć.
Domyślam się, że czekasz na trupy z szafy. Często tak czekasz, nie?

I jeszcze się nie zdarzyło, żebym się nie doczekała..

[Hanako]

Napisane przez anna87

I jeszcze się nie zdarzyło, żebym się nie doczekała..

Z takim talentem do rozkręcania burz w szklance wody, nie dziwię się.

[squirrelqa]

Skłaniam się ku opcji, że długoletnie związki, takie na całe życie, oparte są na mocnych przyjacielskich fundamentach. Na początku są porywy, czuję się całym sobą emocje, pasje, chcę się robić dla partnera wszystko, starać się itp. Ale z czasem to mija. I gdy zostają w danym partnerze cechy, które irytują, zabierają radość i nie motywują nas do działania tylko do stagnacji, to wtedy zaczynamy się dusić w takiej relacji.

W głębi duszy liczę na to, że jest możliwe znalezienie osoby pasującej do nas, która nam się nie "znudzi" za jakiś czas. Jednak żeby taka znaleźć trzeba szukac, wchodzić w nowe związki i pozwolić, by czas zweryfikował relacje i nasze uczucia. My możemy tylko się starać o drugą osobę w zdrowy sposób i mieć nadzieję, że jej także nasza osoba się nie odwidzi.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Mojwa]

Napisane przez Hanako

Miłość w związku monogamicznym to wybór, a nie uczucie. Z konieczności, bo to wybór wbrew biologii. Uczucia nie mogą trwać przez dziesiątki lat.

Więc jeśli liczyłaś, że będziesz za kimś szaleć nieprzytomnie kilkadziesiąt lat, to dałaś się solidnie wrobić.

Odpowiedzi będą różne.
Część ludzi wierzy, że wyznacznikiem miłości są emocje, pożądanie i różowe okulary. Powiedzą więc, że jeśli zainteresowałaś się kimkolwiek innym, to miłości już nie ma, że jeżeli nie ma pożądania, to uczucie się wypaliło, trzeba iść dalej.
Druga część wierzy, że podstawą związku jest przyjaźń, szacunek i zrozumienie, a emocje przychodzą i odchodzą - powiedzą, że warto walczyć o ten związek, bo widzą wartość w tym, co między wami zostało.

Rację będzie miał każdy i nikt. Dla każdego miłość jest tym czym chce ją nazwać.

Ale pewne kwestie są faktem: tak, jesteśmy zwierzętami, zawsze byliśmy. Tak, w pożądaniu chodzi tylko o seks (nie skarżysz się przecież, że wypaliła się między wami przyjaźń). Tak, nasza biologia obliczona jest na kilkuletni związek a następnie zmianę partnera. Tak, większość ludzi pozostających w stałych związkach przeżywa w ich trakcie zauroczenia.

Nie ma odpowiedzi na twoje pytanie, jest tylko wybór podejścia. Albo uznasz, że partner na całe życie to przede wszystkim przyjaciel, a namiętność rośnie i gaśnie sinusoidalnie, albo odrzucisz koncepcję stałego związku i będziesz szukała nowego emocjonalnego haju co kilka lat. Żadna opcja nie jest zła, ale nie można zjeść ciastko i mieć ciastko, nawet jeśli bardzo się chce, płacze i tupie nogami.

A zdrada - dla mnie - też jest kwestią wyboru. Świadomej decyzji. Rozmyślnego fantazjowania, snucia planów, celowego podsycania zauroczenia. Nawiązywania kontaktów z tą osobą.
Niezależne od woli zauroczenie nie jest dla mnie zdradą emocjonalną, tak jak nie jest zdradą fizyczną przypadkowe zobaczenie nagiej kobiety.

Tak czy inaczej, wiele ludzi (zaryzykuję stwierdzenie, że większość) popełnia małe zdrady emocjonalne całe życie. Fascynacje aktorami czy muzykami. Przywiązanie do bohaterów literackich. Sentymentalne wspominanie starych miłości.
Mało kto jakoś szczególnie tego żałuje.

Ty desperujesz nieco jak przewrażliwiona nastolatka wierząca w dwie połówki jabłka. Może powinnaś więcej rozmawiać z ludźmi, którzy są w długich i szczęśliwych (ważne) związkach, żeby zobaczyć, że wszędzie wygląda to podobnie? Poczytać wywiady, biografie?
Bo taka miłość, jakiej oczekujesz, to jest kontrukt twojej wyobraźni i on - oprócz wybitnie rzadkich przypadków - nie istnieje.

Jest to jeden z najmądrzejszysz postów na wizażu, które ostatnio przeczytałam. Zgadzam się w pełni.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[16184d9cda3dc635ef8643ffabb5c91037618a00]

...

[d61abbce58b52fe45ffe444afc51ca0ea3c11859_65540a44484ab]

[1=16184d9cda3dc635ef8643f fabb5c91037618a00;7292518 6]Z tym wygasaniem namiętności wraz z rozwojem związku nie do końca tak jest. Ja jestem już czwarty rok z partnerem i żarliwości uczuć jest nawet więcej niż kiedy spotykaliśmy się po raz pierwszy. Kwestia podejścia... albo osoby Wystarczy umiejętnie ten płomień między sobą podsycać, a arsenał instrumentów ku temu jest praktycznie niewyczerpany... Poza tym wraz z rozwojem związku wiedza o tym, co kogo nakręca i gdzie warto skierować pieszczoty (no cóż, akurat mężczyźni nie są specjalnie skomplikowani pod tym względem, ale kobiety?) - rośnie, tak więc warto to wykorzytać...

Kwestia dobrych chęci i pomysłowości, a nie jakiejś tam "dynamiki miłości"...[/QUOTE]

Nie chcę ci podkopywać wiary we własny związek, ale poczekaj kolejne 4 lata

[Hanako]

[1=16184d9cda3dc635ef8643f fabb5c91037618a00;7292518 6]Z tym wygasaniem namiętności wraz z rozwojem związku nie do końca tak jest. Ja jestem już czwarty rok z partnerem i żarliwości uczuć jest nawet więcej niż kiedy spotykaliśmy się po raz pierwszy. Kwestia podejścia... albo osoby Wystarczy umiejętnie ten płomień między sobą podsycać, a arsenał instrumentów ku temu jest praktycznie niewyczerpany... Poza tym wraz z rozwojem związku wiedza o tym, co kogo nakręca i gdzie warto skierować pieszczoty (no cóż, akurat mężczyźni nie są specjalnie skomplikowani pod tym względem, ale kobiety?) - rośnie, tak więc warto to wykorzytać...

Kwestia dobrych chęci i pomysłowości, a nie jakiejś tam "dynamiki miłości"...[/QUOTE]
4 lata to nie jest 40, żeby móc się w pełni wypowiedzieć o "dynamice miłości". Po 4 latach większość ludzi jest jeszcze w sobie zakochana.

[201704240947]

olmko ten watek to normalnie odkrycie roku, thanks cpt obvious.
Może są jakieś związki które zostają takie jak na początku. Jeśli nie udaje ci się takiego stworzyć to pozostaje cieszyć zwiazkiem a jak przychodzi czas w którym czujesz tylko przyjaźń to odejdz.

Niektóre pingwiny są monogamiczne ale spędzają większość roku osobno i chyba tylko na mating zostają razem. Także nie wiem czy bycie jak pingwin rozwiązalo by sprawę.

[mariamalaria]

Ja jestem monogamiczna, póki kocham.

[MistrzyniDrugiegoPlanu]

Miłość istnieje. To, w kim się zakochujemy nie jest winą biologii, tylko tego, kim jesteśmy. I nie jesteśmy skazani na zakochanie się w kimś konkretnym. Gdybyś zbudowała w sobie inny charakter to mogłabyś obok tej "znaczącej" osoby przejść nawet jej nie zauważając. Spróbuj przeczytać fascynującą cię książkę kolejny raz dopiero po 10 latach. Będzie ci się ją czytać zupełnie inaczej, bo stałaś się inną osobą. Spodobają ci się w niej inne aspekty. Zauważysz rzeczy, które wcześniej zupełnie pominęłaś, a może będziesz się dziwić temu, jak w ogóle kiedyś ta książka mogła ci się podobać. Tak samo jest z ludźmi i zakochiwaniem się w nich. To, co nas do nich przyciąga zależy od tego, kim w danym momencie jesteśmy. Tani podrywacz zadziała na 15 latkę, ale za 10 lat już nie zrobi na niej wrażenia.

Ludzie często w związkach oczekują, mało dając od siebie i mówią potem, że "nie wyszło". Nie myślą o drugiej osobie, nie okazują czułości, nie komplementują, nie dbają o nią, narzekają na nią, nie wspierają. Stwierdzają tylko, że jakimś dziwnym sposobem związek przestał im dawać miłe uczucia i wolą odejść gdzie indziej, niż się postarać. Jeżeli miłość była podstawą waszego związku, to ona dalej tam jest i da się do niej dotrzeć. Jeżeli jej nie było nigdy, to związek od początku był bez sensu.

Tak, czy siak - nie jesteś biedną, bezwolną ofiarą losu.

[Liara_Tsoni]

Napisane przez Hanako

Miłość w związku monogamicznym to wybór, a nie uczucie. Z konieczności, bo to wybór wbrew biologii. Uczucia nie mogą trwać przez dziesiątki lat.

Więc jeśli liczyłaś, że będziesz za kimś szaleć nieprzytomnie kilkadziesiąt lat, to dałaś się solidnie wrobić.

Odpowiedzi będą różne.
Część ludzi wierzy, że wyznacznikiem miłości są emocje, pożądanie i różowe okulary. Powiedzą więc, że jeśli zainteresowałaś się kimkolwiek innym, to miłości już nie ma, że jeżeli nie ma pożądania, to uczucie się wypaliło, trzeba iść dalej.
Druga część wierzy, że podstawą związku jest przyjaźń, szacunek i zrozumienie, a emocje przychodzą i odchodzą - powiedzą, że warto walczyć o ten związek, bo widzą wartość w tym, co między wami zostało.

Rację będzie miał każdy i nikt. Dla każdego miłość jest tym czym chce ją nazwać.

Ale pewne kwestie są faktem: tak, jesteśmy zwierzętami, zawsze byliśmy. Tak, w pożądaniu chodzi tylko o seks (nie skarżysz się przecież, że wypaliła się między wami przyjaźń). Tak, nasza biologia obliczona jest na kilkuletni związek a następnie zmianę partnera. Tak, większość ludzi pozostających w stałych związkach przeżywa w ich trakcie zauroczenia.

Nie ma odpowiedzi na twoje pytanie, jest tylko wybór podejścia. Albo uznasz, że partner na całe życie to przede wszystkim przyjaciel, a namiętność rośnie i gaśnie sinusoidalnie, albo odrzucisz koncepcję stałego związku i będziesz szukała nowego emocjonalnego haju co kilka lat. Żadna opcja nie jest zła, ale nie można zjeść ciastko i mieć ciastko, nawet jeśli bardzo się chce, płacze i tupie nogami.

A zdrada - dla mnie - też jest kwestią wyboru. Świadomej decyzji. Rozmyślnego fantazjowania, snucia planów, celowego podsycania zauroczenia. Nawiązywania kontaktów z tą osobą.
Niezależne od woli zauroczenie nie jest dla mnie zdradą emocjonalną, tak jak nie jest zdradą fizyczną przypadkowe zobaczenie nagiej kobiety.

Tak czy inaczej, wiele ludzi (zaryzykuję stwierdzenie, że większość) popełnia małe zdrady emocjonalne całe życie. Fascynacje aktorami czy muzykami. Przywiązanie do bohaterów literackich. Sentymentalne wspominanie starych miłości.
Mało kto jakoś szczególnie tego żałuje.

Ty desperujesz nieco jak przewrażliwiona nastolatka wierząca w dwie połówki jabłka. Może powinnaś więcej rozmawiać z ludźmi, którzy są w długich i szczęśliwych (ważne) związkach, żeby zobaczyć, że wszędzie wygląda to podobnie? Poczytać wywiady, biografie?
Bo taka miłość, jakiej oczekujesz, to jest kontrukt twojej wyobraźni i on - oprócz wybitnie rzadkich przypadków - nie istnieje.

Dawno nie czytałam większej bzdury. Nie jesteśmy zaprogramowani na kilka związków. Owszem możemy się kilka razy zakochać, ale prawdziwa miłość jest czymś więcej niż tylko neurprzekaźnikami i zdecydowanie cena więcej niż przyjaźnią. To przeżycie mocno duchowe, zupełnie nie biologiczne. Z przyjacielem nie da rady stworzyć związku bo potrzeba czegoś więcej niż przyjaźni. I to coś więcej to nie jest seks, bo np. aseksualni ludzie też kochają.
miłość jest bardzo rzadka ale jest. I zadna biologia, czy teorie o byciu w przyjaźni tego nie zmienią.

Wysłane z mojego ONE E1003 przy użyciu Tapatalka

[Hanako]

Napisane przez Liara_Tsoni

Dawno nie czytałam większej bzdury. Nie jesteśmy zaprogramowani na kilka związków. Owszem możemy się kilka razy zakochać, ale prawdziwa miłość jest czymś więcej niż tylko neurprzekaźnikami i zdecydowanie cena więcej niż przyjaźnią. To przeżycie mocno duchowe, zupełnie nie biologiczne. Z przyjacielem nie da rady stworzyć związku bo potrzeba czegoś więcej niż przyjaźni. I to coś więcej to nie jest seks, bo np. aseksualni ludzie też kochają.
miłość jest bardzo rzadka ale jest. I zadna biologia, czy teorie o byciu w przyjaźni tego nie zmienią.

Wysłane z mojego ONE E1003 przy użyciu Tapatalka

Możesz wierzyć w co chcesz, ja lubię w udowadnialne fakty, statystyki i biologię.
Tak czy inaczej, jak wspomniałam, dla każdego miłość może być czymś innym, dla ciebie może być i przeżyciem duchowym. W tym temacie nikt nie ma monopolu na rację.

[Liara_Tsoni]

Napisane przez Hanako

Możesz wierzyć w co chcesz, ja lubię w fakty, statystyki i biologię.
Tak czy inaczej, jak wspomniałam, dla każdego miłość może być czymś innym, dla ciebie może być i przeżyciem duchowym. W tym temacie nikt nie ma monopolu na rację.

Biologia owszem jest. To jest owo pożądanie, które z miłością nie ma nic wspólnego, bo można pozadac a nie kochac. Można też kochac a nie pozadac. Można też i kochac i pozadac. Niemniej nadal jedno z drugim nie ma nic wspólnego.

Co do statystyk, to masz statystyki zwiazkow, a te często oparte sa na biologii albo dziwnym przekonaniu że związek to przyjaźń i nic dziwnego że trwają kilka lat i koniec, bo to owszem związki ale bez prawdziwej miłości.

A co do faktow to są takie że sa osoby doznajace prawdziwej miłości nawet jesli ktoś zaprzecza walorom duchowym w imię gloryfikacji neurprzekaźników.

Wysłane z mojego ONE E1003 przy użyciu Tapatalka