Czy ten związek ma przyszłość?

[NocheSinLuna]

Cześć. Jakiś czas temu po kłótni z chłopakiem, gdy nie miałam z kim porozmawiać o swoich przemyśleniach, zdecydowałam się otworzyć przed bliską mi, starszą ode mnie osobą, z doświadczeniem życiowym i ta osoba zwróciła mi uwagę na pewne rzeczy, twierdząc, że nie wszystko jest wg niej "okej" czy "normalne". To mój pierwszy poważny związek, więc chciałam spytać Was o radę, zdanie - jak Wy to odbieracie, co myślicie?

Oboje mamy po 24 lata, jesteśmy razem 2 lata, żadne z nas wcześniej nie miało nikogo na dłużej. Randki, całowanie, nawet pierwsze razy mamy za sobą, ale po prostu ani mnie ani jemu wcześniej z nikim nie wyszło "na poważnie". W zasadzie to się nie kłócimy, kłótnie można by policzyć na palcach jednej ręki, ale było kilka spin, co jest pewnie normalne no i parę razy zrobiło mi się przykro czy dziwnie.
Poznaliśmy się przez moją dobrą koleżankę, mój chłopak chodził z nią do podstawówki. Początki troszkę koślawe, to znaczy od razu wpadliśmy sobie w oko, gadaliśmy na pierwszej imprezie dużo i była chemia, ale później trochę milczenia, on nieśmiały itp. W końcu tak wyszło, że poszliśmy na pierwszą randkę, nie była to randka życia, ale po niej zaczęliśmy się spotykać regularnie i zaczęło być super.
Od początku bardzo mi się podobał, ja jemu też. Seks, całowanie, pociąg fizyczny i chemia świetne. Szybko zaczął mi mówić, że myśli o mnie poważnie, chce ze mną kiedyś zamieszkać, mieć psa itd. Ja mimo że się od razu mocno zaangażowałam, jestem bardziej ostrożna (zostałam kilka razy zraniona przez takie obiecywanie), ale im więcej on tak mówił, tym coraz mocniej zaczęłam się przyzwyczajać do tej myśli, że wszystko będzie super.
Od początku widziałam też wady, byłam ich świadoma i nie przeszkadzały mi. Na przykład to, że on jest dość uległy i to ja podejmuję większość decyzji, on się często pyta o radę, tego nie wie, tamtego nie potrafi itd, Jednak ostatnio, po tej rozmowie z bliską osobą, zaczęłam się martwić.

Myślę o tym, żeby razem zamieszkać, zresztą on też tak twierdzi, mówi mi, że bardzo by tego chciał. Ale. Ja skończyłam studia, zaczęłam pracę, stać mnie na wynajęcie na spółkę jakiejś kawalerki. Za to mój chłopak studiuje już od 5 lat i wciąż (!) jest na drugim roku. Miał kończyć studia rok temu, więc ja specjalnie przedłużyłam dla niego o rok (poszłam wcześniej do szkoły), żebyśmy mieli wspólny start, razem weszli w dorosłe życie i już wyprowadzili się na swoje, bo on twierdzi, że pracy nie podejmie, dopóki studiów nie skończy, bo zwyczajnie sobie nie poradzi z taką ilością obowiązków, a żeby ze mną mieszkać musi mieć stały dochód. No i nie zdał sesji. Zdenerwowałam się, bo wcale nie jest jakiś głupi (jak on twierdzi), tylko zwyczajnie mu się nie chciało, zamiast się uczyć robił dosłownie wszystko inne, z graniem na kompie włącznie. Sugerowałam mu zmianę kierunku, skoro na tym mu nie idzie, ale uparł się, że nie, da radę. Najpierw go zagrzewałam do walki o studia, drugie terminy, podania do Dziekana, żeby przeszedł jakoś na ten trzeci rok i zrobił chociaż licencjat, ale nic to nie dało. Jak mu zasugerowałam, że wcale nie jest niezdolny, tylko leniwy, to stwierdził, że nieprawda i on się stara, ale mu nie idzie. Przez to tak naprawdę nie mieszkamy razem i nie wiem, czy kiedykolwiek do tego dojdzie.
Jest jeszcze inna kwestia. Nie jestem jakąś konfliktową osobą, ale kiedy zdarza mi się sytuacja, że muszę walczyć o swoje, to walczę. Mieliśmy na ten temat kilka spin, które właśnie sprawiły mi przykrość. Na przykład - pracowałam podczas studiów w pewnym miejscu, gdzie potraktowano mnie naprawdę chamsko (oskarżono o coś, czego nie zrobiłam i w efekcie nie wypłacono mi części należności za przepracowane godziny). Zdecydowałam się odejść natychmiast i kiedy powiedziałam o tym chłopakowi stwierdził, że zrobiłam problem z niczego, bo trzeba było zacisnąć zęby, wytrzymać tam i w międzyczasie szukać jakiejś pracy, a nie odchodzić i stracić od razu dochód. Zabolało mnie to, bo poczułam się tak, jakby nie wziął mojej strony i zbagatelizował moje potrzeby i uczucia. Podobna sytuacja była kiedyś ze znajomą. Na imprezie koleżanka powiedziała mi przy wszystkich coś mega chamskiego, okazało się później, że miała jakiś fatalny dzień i po prostu ja się "nawinęłam". Zrobiło mi się przykro, coś jej odpowiedziałam i wyszłam na chwilę z pokoju, żeby ochłonąć. Mój chłopak za to, mimo że poszedł za mną zobaczyć, co się dzieje, powiedział mi, że przesadzam z tą reakcją, psuję imprezę, zachowuję się irracjonalnie. Też zrobiło mi się niemiło, poczułam się jak jakaś histeryczka. A koleżanka sama później przyszła i mnie przeprosiła mówiąc, że zachowała się bardzo nie fair, więc to nie było tak, że się obraziłam o nic.
Sytuacji w tym stylu było jeszcze kilka, generalnie problem chyba polega na tym, że on nie uznaje jakiejś części moich uczuć i reakcji na dane sytuacje. Uważa, że przesadzam albo robię problem z niczego, że powinnam coś lub kogoś olać. Na to zwróciła mi uwagę osoba z którą rozmawiałam, że partner powinien być wsparciem, a nie bagatelizować uczucia drugiej strony tylko dlatego, że się różnią od jego własnych. Ale na przykład była też sytuacja, gdy był dla mnie dużym wsparciem, miałam wyrywanie ósemek, bardzo się bałam, pojechał ze mną na zabieg, a jak później leżałam cała spuchnięta, to został na noc u mnie, opiekował się mną mimo że następnego dnia wstawał bardzo rano. Potrafi też wstać rano na kacu, po imprezie i zrobić mi śniadanie gdy ja jeszcze śpię. A z drugiej strony to bagatelizowanie moich odczuć, mówienie że przesadzam i ta nieumiejętność zebrania się do czegoś. Do studiów, do pracy. Jak z nim o tym rozmawiam, to mówi, że po co się tak wszystkim przejmuję i powinnam wyluzować, po czym proponuje jakąś miłą aktywność, np. wyjście do kina czy na pizzę. Jeśli jednak drążę temat, to rozmawiamy, ale on wtedy wpada w ton, że chcę dużo, a on jest niewystarczający jak widać i się kłócimy (kłótnie są rzadko).

Wiem, że długo i chaotycznie, ale co myślicie o tym związku? Jakie błędy popełniam, czy to wg Was ma przyszłość?

[Overcooked]

Napisane przez NocheSinLuna

Cześć. Jakiś czas temu po kłótni z chłopakiem, gdy nie miałam z kim porozmawiać o swoich przemyśleniach, zdecydowałam się otworzyć przed bliską mi, starszą ode mnie osobą, z doświadczeniem życiowym i ta osoba zwróciła mi uwagę na pewne rzeczy, twierdząc, że nie wszystko jest wg niej "okej" czy "normalne". To mój pierwszy poważny związek, więc chciałam spytać Was o radę, zdanie - jak Wy to odbieracie, co myślicie?

Oboje mamy po 24 lata, jesteśmy razem 2 lata, żadne z nas wcześniej nie miało nikogo na dłużej. Randki, całowanie, nawet pierwsze razy mamy za sobą, ale po prostu ani mnie ani jemu wcześniej z nikim nie wyszło "na poważnie". W zasadzie to się nie kłócimy, kłótnie można by policzyć na palcach jednej ręki, ale było kilka spin, co jest pewnie normalne no i parę razy zrobiło mi się przykro czy dziwnie.
Poznaliśmy się przez moją dobrą koleżankę, mój chłopak chodził z nią do podstawówki. Początki troszkę koślawe, to znaczy od razu wpadliśmy sobie w oko, gadaliśmy na pierwszej imprezie dużo i była chemia, ale później trochę milczenia, on nieśmiały itp. W końcu tak wyszło, że poszliśmy na pierwszą randkę, nie była to randka życia, ale po niej zaczęliśmy się spotykać regularnie i zaczęło być super.
Od początku bardzo mi się podobał, ja jemu też. Seks, całowanie, pociąg fizyczny i chemia świetne. Szybko zaczął mi mówić, że myśli o mnie poważnie, chce ze mną kiedyś zamieszkać, mieć psa itd. Ja mimo że się od razu mocno zaangażowałam, jestem bardziej ostrożna (zostałam kilka razy zraniona przez takie obiecywanie), ale im więcej on tak mówił, tym coraz mocniej zaczęłam się przyzwyczajać do tej myśli, że wszystko będzie super.
Od początku widziałam też wady, byłam ich świadoma i nie przeszkadzały mi. Na przykład to, że on jest dość uległy i to ja podejmuję większość decyzji, on się często pyta o radę, tego nie wie, tamtego nie potrafi itd, Jednak ostatnio, po tej rozmowie z bliską osobą, zaczęłam się martwić.

Myślę o tym, żeby razem zamieszkać, zresztą on też tak twierdzi, mówi mi, że bardzo by tego chciał. Ale. Ja skończyłam studia, zaczęłam pracę, stać mnie na wynajęcie na spółkę jakiejś kawalerki. Za to mój chłopak studiuje już od 5 lat i wciąż (!) jest na drugim roku. Miał kończyć studia rok temu, więc ja specjalnie przedłużyłam dla niego o rok (poszłam wcześniej do szkoły), żebyśmy mieli wspólny start, razem weszli w dorosłe życie i już wyprowadzili się na swoje, bo on twierdzi, że pracy nie podejmie, dopóki studiów nie skończy, bo zwyczajnie sobie nie poradzi z taką ilością obowiązków, a żeby ze mną mieszkać musi mieć stały dochód. No i nie zdał sesji. Zdenerwowałam się, bo wcale nie jest jakiś głupi (jak on twierdzi), tylko zwyczajnie mu się nie chciało, zamiast się uczyć robił dosłownie wszystko inne, z graniem na kompie włącznie. Sugerowałam mu zmianę kierunku, skoro na tym mu nie idzie, ale uparł się, że nie, da radę. Najpierw go zagrzewałam do walki o studia, drugie terminy, podania do Dziekana, żeby przeszedł jakoś na ten trzeci rok i zrobił chociaż licencjat, ale nic to nie dało. Jak mu zasugerowałam, że wcale nie jest niezdolny, tylko leniwy, to stwierdził, że nieprawda i on się stara, ale mu nie idzie. Przez to tak naprawdę nie mieszkamy razem i nie wiem, czy kiedykolwiek do tego dojdzie.
Jest jeszcze inna kwestia. Nie jestem jakąś konfliktową osobą, ale kiedy zdarza mi się sytuacja, że muszę walczyć o swoje, to walczę. Mieliśmy na ten temat kilka spin, które właśnie sprawiły mi przykrość. Na przykład - pracowałam podczas studiów w pewnym miejscu, gdzie potraktowano mnie naprawdę chamsko (oskarżono o coś, czego nie zrobiłam i w efekcie nie wypłacono mi części należności za przepracowane godziny). Zdecydowałam się odejść natychmiast i kiedy powiedziałam o tym chłopakowi stwierdził, że zrobiłam problem z niczego, bo trzeba było zacisnąć zęby, wytrzymać tam i w międzyczasie szukać jakiejś pracy, a nie odchodzić i stracić od razu dochód. Zabolało mnie to, bo poczułam się tak, jakby nie wziął mojej strony i zbagatelizował moje potrzeby i uczucia. Podobna sytuacja była kiedyś ze znajomą. Na imprezie koleżanka powiedziała mi przy wszystkich coś mega chamskiego, okazało się później, że miała jakiś fatalny dzień i po prostu ja się "nawinęłam". Zrobiło mi się przykro, coś jej odpowiedziałam i wyszłam na chwilę z pokoju, żeby ochłonąć. Mój chłopak za to, mimo że poszedł za mną zobaczyć, co się dzieje, powiedział mi, że przesadzam z tą reakcją, psuję imprezę, zachowuję się irracjonalnie. Też zrobiło mi się niemiło, poczułam się jak jakaś histeryczka. A koleżanka sama później przyszła i mnie przeprosiła mówiąc, że zachowała się bardzo nie fair, więc to nie było tak, że się obraziłam o nic.
Sytuacji w tym stylu było jeszcze kilka, generalnie problem chyba polega na tym, że on nie uznaje jakiejś części moich uczuć i reakcji na dane sytuacje. Uważa, że przesadzam albo robię problem z niczego, że powinnam coś lub kogoś olać. Na to zwróciła mi uwagę osoba z którą rozmawiałam, że partner powinien być wsparciem, a nie bagatelizować uczucia drugiej strony tylko dlatego, że się różnią od jego własnych. Ale na przykład była też sytuacja, gdy był dla mnie dużym wsparciem, miałam wyrywanie ósemek, bardzo się bałam, pojechał ze mną na zabieg, a jak później leżałam cała spuchnięta, to został na noc u mnie, opiekował się mną mimo że następnego dnia wstawał bardzo rano. Potrafi też wstać rano na kacu, po imprezie i zrobić mi śniadanie gdy ja jeszcze śpię. A z drugiej strony to bagatelizowanie moich odczuć, mówienie że przesadzam i ta nieumiejętność zebrania się do czegoś. Do studiów, do pracy. Jak z nim o tym rozmawiam, to mówi, że po co się tak wszystkim przejmuję i powinnam wyluzować, po czym proponuje jakąś miłą aktywność, np. wyjście do kina czy na pizzę. Jeśli jednak drążę temat, to rozmawiamy, ale on wtedy wpada w ton, że chcę dużo, a on jest niewystarczający jak widać i się kłócimy (kłótnie są rzadko).

Wiem, że długo i chaotycznie, ale co myślicie o tym związku? Jakie błędy popełniam, czy to wg Was ma przyszłość?

Poszłaś na dziekankę żeby skończyć razem studia i to mimo wiedzy że on kilkukrotnie powtarza rok i nie zamierza pracować (mimo to oblewa mimo że ma mniej przedmiotów no gratulacje xd)
Twoim błędem jest trwanie w tym związku i przeobrażanie się w Halinkę Kiepską.

[Tola12345]

Napisane przez NocheSinLuna

Cześć. Jakiś czas temu po kłótni z chłopakiem, gdy nie miałam z kim porozmawiać o swoich przemyśleniach, zdecydowałam się otworzyć przed bliską mi, starszą ode mnie osobą, z doświadczeniem życiowym i ta osoba zwróciła mi uwagę na pewne rzeczy, twierdząc, że nie wszystko jest wg niej "okej" czy "normalne". To mój pierwszy poważny związek, więc chciałam spytać Was o radę, zdanie - jak Wy to odbieracie, co myślicie?

Oboje mamy po 24 lata, jesteśmy razem 2 lata, żadne z nas wcześniej nie miało nikogo na dłużej. Randki, całowanie, nawet pierwsze razy mamy za sobą, ale po prostu ani mnie ani jemu wcześniej z nikim nie wyszło "na poważnie". W zasadzie to się nie kłócimy, kłótnie można by policzyć na palcach jednej ręki, ale było kilka spin, co jest pewnie normalne no i parę razy zrobiło mi się przykro czy dziwnie.
Poznaliśmy się przez moją dobrą koleżankę, mój chłopak chodził z nią do podstawówki. Początki troszkę koślawe, to znaczy od razu wpadliśmy sobie w oko, gadaliśmy na pierwszej imprezie dużo i była chemia, ale później trochę milczenia, on nieśmiały itp. W końcu tak wyszło, że poszliśmy na pierwszą randkę, nie była to randka życia, ale po niej zaczęliśmy się spotykać regularnie i zaczęło być super.
Od początku bardzo mi się podobał, ja jemu też. Seks, całowanie, pociąg fizyczny i chemia świetne. Szybko zaczął mi mówić, że myśli o mnie poważnie, chce ze mną kiedyś zamieszkać, mieć psa itd. Ja mimo że się od razu mocno zaangażowałam, jestem bardziej ostrożna (zostałam kilka razy zraniona przez takie obiecywanie), ale im więcej on tak mówił, tym coraz mocniej zaczęłam się przyzwyczajać do tej myśli, że wszystko będzie super.
Od początku widziałam też wady, byłam ich świadoma i nie przeszkadzały mi. Na przykład to, że on jest dość uległy i to ja podejmuję większość decyzji, on się często pyta o radę, tego nie wie, tamtego nie potrafi itd, Jednak ostatnio, po tej rozmowie z bliską osobą, zaczęłam się martwić.

Myślę o tym, żeby razem zamieszkać, zresztą on też tak twierdzi, mówi mi, że bardzo by tego chciał. Ale. Ja skończyłam studia, zaczęłam pracę, stać mnie na wynajęcie na spółkę jakiejś kawalerki. Za to mój chłopak studiuje już od 5 lat i wciąż (!) jest na drugim roku. Miał kończyć studia rok temu, więc ja specjalnie przedłużyłam dla niego o rok (poszłam wcześniej do szkoły), żebyśmy mieli wspólny start, razem weszli w dorosłe życie i już wyprowadzili się na swoje, bo on twierdzi, że pracy nie podejmie, dopóki studiów nie skończy, bo zwyczajnie sobie nie poradzi z taką ilością obowiązków, a żeby ze mną mieszkać musi mieć stały dochód. No i nie zdał sesji. Zdenerwowałam się, bo wcale nie jest jakiś głupi (jak on twierdzi), tylko zwyczajnie mu się nie chciało, zamiast się uczyć robił dosłownie wszystko inne, z graniem na kompie włącznie. Sugerowałam mu zmianę kierunku, skoro na tym mu nie idzie, ale uparł się, że nie, da radę. Najpierw go zagrzewałam do walki o studia, drugie terminy, podania do Dziekana, żeby przeszedł jakoś na ten trzeci rok i zrobił chociaż licencjat, ale nic to nie dało. Jak mu zasugerowałam, że wcale nie jest niezdolny, tylko leniwy, to stwierdził, że nieprawda i on się stara, ale mu nie idzie. Przez to tak naprawdę nie mieszkamy razem i nie wiem, czy kiedykolwiek do tego dojdzie.
Jest jeszcze inna kwestia. Nie jestem jakąś konfliktową osobą, ale kiedy zdarza mi się sytuacja, że muszę walczyć o swoje, to walczę. Mieliśmy na ten temat kilka spin, które właśnie sprawiły mi przykrość. Na przykład - pracowałam podczas studiów w pewnym miejscu, gdzie potraktowano mnie naprawdę chamsko (oskarżono o coś, czego nie zrobiłam i w efekcie nie wypłacono mi części należności za przepracowane godziny). Zdecydowałam się odejść natychmiast i kiedy powiedziałam o tym chłopakowi stwierdził, że zrobiłam problem z niczego, bo trzeba było zacisnąć zęby, wytrzymać tam i w międzyczasie szukać jakiejś pracy, a nie odchodzić i stracić od razu dochód. Zabolało mnie to, bo poczułam się tak, jakby nie wziął mojej strony i zbagatelizował moje potrzeby i uczucia. Podobna sytuacja była kiedyś ze znajomą. Na imprezie koleżanka powiedziała mi przy wszystkich coś mega chamskiego, okazało się później, że miała jakiś fatalny dzień i po prostu ja się "nawinęłam". Zrobiło mi się przykro, coś jej odpowiedziałam i wyszłam na chwilę z pokoju, żeby ochłonąć. Mój chłopak za to, mimo że poszedł za mną zobaczyć, co się dzieje, powiedział mi, że przesadzam z tą reakcją, psuję imprezę, zachowuję się irracjonalnie. Też zrobiło mi się niemiło, poczułam się jak jakaś histeryczka. A koleżanka sama później przyszła i mnie przeprosiła mówiąc, że zachowała się bardzo nie fair, więc to nie było tak, że się obraziłam o nic.
Sytuacji w tym stylu było jeszcze kilka, generalnie problem chyba polega na tym, że on nie uznaje jakiejś części moich uczuć i reakcji na dane sytuacje. Uważa, że przesadzam albo robię problem z niczego, że powinnam coś lub kogoś olać. Na to zwróciła mi uwagę osoba z którą rozmawiałam, że partner powinien być wsparciem, a nie bagatelizować uczucia drugiej strony tylko dlatego, że się różnią od jego własnych. Ale na przykład była też sytuacja, gdy był dla mnie dużym wsparciem, miałam wyrywanie ósemek, bardzo się bałam, pojechał ze mną na zabieg, a jak później leżałam cała spuchnięta, to został na noc u mnie, opiekował się mną mimo że następnego dnia wstawał bardzo rano. Potrafi też wstać rano na kacu, po imprezie i zrobić mi śniadanie gdy ja jeszcze śpię. A z drugiej strony to bagatelizowanie moich odczuć, mówienie że przesadzam i ta nieumiejętność zebrania się do czegoś. Do studiów, do pracy. Jak z nim o tym rozmawiam, to mówi, że po co się tak wszystkim przejmuję i powinnam wyluzować, po czym proponuje jakąś miłą aktywność, np. wyjście do kina czy na pizzę. Jeśli jednak drążę temat, to rozmawiamy, ale on wtedy wpada w ton, że chcę dużo, a on jest niewystarczający jak widać i się kłócimy (kłótnie są rzadko).

Wiem, że długo i chaotycznie, ale co myślicie o tym związku? Jakie błędy popełniam, czy to wg Was ma przyszłość?

Pal licho ze nie szanuje Twoich odczuc.
5 lat i na drugim roku - to jest problem. I jeszcze te gry komputerowe, jakies kace - to sa problemy, wszystko inne to tlo.
Autorko - najpierw rozum, potem serce. Masz juz 24 lata, motylki z nim juz przezylas. Czas sie go pozbyc i poszukac kogos ze stabilna praca, mieszkaniem i samochodem a nie wiecznego studemta co pinnkoli w gry w wieku 24 lat i budzi sie z kacem.

[AshaN_]

Napisane przez Tola12345

Pal licho ze nie szanuje Twoich odczuc.
5 lat i na drugim roku - to jest problem. I jeszcze te gry komputerowe, jakies kace - to sa problemy, wszystko inne to tlo.
Autorko - najpierw rozum, potem serce. Masz juz 24 lata, motylki z nim juz przezylas. Czas sie go pozbyc i poszukac kogos ze stabilna praca, mieszkaniem i samochodem a nie wiecznego studemta co pinnkoli w gry w wieku 24 lat i budzi sie z kacem.

Ważne jest, że nie liczy się z jej uczuciami. Ważne jest, że tyle czasu studiuje-co to ma być wogole, masakra.
Co do pracy ok się zgodzę ale szukać kogoś kto ma mieszkanie i auto? A Ci bez się nie liczą?
PS co masz do grania w gry? Można grać mając i 60 lat, byle nie zaniedbywać przez to realnego życia.


Autorko czas byś poważnie przemyślała czy jego priorytety i Twoje idą w parze, po co się męczyć

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Samiecc]

Straszny kac i gry naprawdę...?
To już mlody chłopak nie może sobie pograć na konsoli i nawalic sie z kumplami ?

A tak po za tymi grami i kacami (które są normalne wg mnie) to olej go bo faja zwykla z niego (bez urazy ofc) ale 5 lat na jednym roku to jakiś żart no i do tego jeszcze ten brak zapału do roboty, będziesz miała bagno straszne z nim w przyszłości 🤣 znałem kilka osob co studuowali dwa kierunki naraz i jeszcze w weekendy za barem czy coś ale to wszystko zależy od ambicji której twojemu jeszcze jednak chlopczykowi brak.
Powodzenia w dorosłym życiu

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[ROZ-ter-KA]

Napisane przez Tola12345

Pal licho ze nie szanuje Twoich odczuc.
5 lat i na drugim roku - to jest problem. I jeszcze te gry komputerowe, jakies kace - to sa problemy, wszystko inne to tlo.
Autorko - najpierw rozum, potem serce. Masz juz 24 lata, motylki z nim juz przezylas. Czas sie go pozbyc i poszukac kogos ze stabilna praca, mieszkaniem i samochodem a nie wiecznego studemta co pinnkoli w gry w wieku 24 lat i budzi sie z kacem.

No tak , bo najlepiej przyjść na gotowe, niż się np. samemu lub wspólnie dorobić, a szukać to można grzybów w lesie . Facet nie rzecz .

Do autorki wątku, ani gry ani kac od czasu do czasu nie wadzi, nawet to, że nie zawsze rozumie Twoje uczucia - bo faceci mają inną emocjonalność - jeżeli facet miałby dobrze poukładane w głowie , a Twój chyba nie ma skoro ani nie pracuje , ani w zasadzie się nie uczy .
Wieczni studenci raczej nie są dobrymi partnerami na życie .

[Lloyd]

Napisane przez Tola12345

Pal licho ze nie szanuje Twoich odczuc.
5 lat i na drugim roku - to jest problem. I jeszcze te gry komputerowe, jakies kace - to sa problemy, wszystko inne to tlo.
Autorko - najpierw rozum, potem serce. Masz juz 24 lata, motylki z nim juz przezylas. Czas sie go pozbyc i poszukac kogos ze stabilna praca, mieszkaniem i samochodem a nie wiecznego studemta co pinnkoli w gry w wieku 24 lat i budzi sie z kacem.

Najpierw rozum: znajdź takiego ogarniętego, z kasą, z przyszłościową pracą, mieszkaniem, ogólnie ustawionego. Nieważne jak wygląda, nieważne jaki ma charakter, czy będzie cię traktował jak śmiecia. Najważniejsze, że finansowo będziesz miała pewność, że jesteś ustawiona. Dobrze jakby był uległy, spolegliwy, może być trochę ciapowaty, ale przede wszystkim ma zarabiać i być pewną przystanią.
Potem serce: jak już złapiesz tego pierwszego na ślub i najlepiej jeszcze dziecko, to się możesz wreszcie zająć swoim życiem uczuciowym. Przyszedł czas na szukanie jakiegoś ciasteczka do wypełnienia pustki, którą daje ci ten pierwszy kapeć, między nogami i mentalnie. Motylki są blisko, bliżej niż się wydaje. Polecam portale randkowe, bo tam często można znaleźć fajne okazy do miłego spędzania czasu.

[niepogodna]

Brzmi jak Piotruś Pan, wieczny chłopiec. Ja bym przemyślała, porozmawiała. A jak nic nie da, to uciekać.

[cavvythecat]

Sorry, ale to lekka komedia pomyłek xd
1. Gość studiuje 5 lat i jest na drugim roku - co to za studia, ze je tak koniecznie musi skonczyc? IMHO samo studiowanie dlugo jest ok, kazdy idzie swoim tempem, ale gosc ma kompletna niemoc zdecydowania czy chce sie wziac za siebie i konczyc je czy nie.
2. Wzięłaś dziekanke zebyscie skończyli je razem xddd on nie wejdzie w dorosłe zycie, bo mu się nie chce
3. Gosc jest tak zawalont obowiązkami na studiach, ze nie moze pracować - yyyy studiowanie mu ewidentnie nie wychodzi, wiec bez sensu rozważa co bedzie jak skonczy
4. Gosc robi ci pretensje o decyzje zwiazane z twoja kariera tak jakby mial jakiekolwiek roszczenia do twoich zarobków czy moc decydowania o wlasnej pracy, ktorej nie ma

Gosc brzmi jakby byl bezwolnym liściem, ktory leci tak jak wiatr zawieje i nie ma zadnego zdania, ambicji, ani większych emocji, bo weszlo by mu to w droge opierdzielania sie. On sie nie zmieni, bo ma po prostu wyrabane nie tylko na ciebie, ale na zycie w ogole.

Napisane przez AshaN_

Ważne jest, że nie liczy się z jej uczuciami. Ważne jest, że tyle czasu studiuje-co to ma być wogole, masakra.
Co do pracy ok się zgodzę ale szukać kogoś kto ma mieszkanie i auto? A Ci bez się nie liczą?
PS co masz do grania w gry? Można grać mając i 60 lat, byle nie zaniedbywać przez to realnego życia.


Autorko czas byś poważnie przemyślała czy jego priorytety i Twoje idą w parze, po co się męczyć

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

W ogóle w wieku 24 lat znalezc kogos w wieku zbliżonym, kogo stac na auto i mieszkanie, halo, to polska, ludzie maja wspollokatorow po 30stce, bo nie stac ich na kawalerki XD juz bez przesady, ze zaden poniżej sie nie liczy