Po jakim czasie zamieszkałyście ze swoim partnerem i jak to się później potoczyło?

[Janex3]

A powiedzcie mi. Otóż czy miałyście problem kiedyś dogadać się z partnerem? Mi się zdarza czasem nie panować nad emocjami z powodu jego pracy... I oto wczoraj poszła na szczęście rozmowa ale tak czy siak czasem jest ciężko. Partner róbi teraz tak byśmy jak zamieszkali nie musiał tyle pracować. Ma też mało czasu dla córki bo jeden dzień w tygodniu. Czasem nie potrafię zapanować nad swoimi emocjami i coś mi nie gra a nie chce zepsuc tego co jest między nami. Starasznie się boję. Akurat jako w życiu codziennym obywa się bez takich wymian. Nie czepiamy się siebie. Staramy się razem dbać i sprzątać. Jest miód. Ale ta praca póki co... Eh. Głównie o to są kłótnie...

[201604200942]

Napisane przez Janex3

A powiedzcie mi. Otóż czy miałyście problem kiedyś dogadać się z partnerem? Mi się zdarza czasem nie panować nad emocjami z powodu jego pracy... I oto wczoraj poszła na szczęście rozmowa ale tak czy siak czasem jest ciężko. Partner róbi teraz tak byśmy jak zamieszkali nie musiał tyle pracować. Ma też mało czasu dla córki bo jeden dzień w tygodniu. Czasem nie potrafię zapanować nad swoimi emocjami i coś mi nie gra a nie chce zepsuc tego co jest między nami. Starasznie się boję. Akurat jako w życiu codziennym obywa się bez takich wymian. Nie czepiamy się siebie. Staramy się razem dbać i sprzątać. Jest miód. Ale ta praca póki co... Eh. Głównie o to są kłótnie...

ale o co chodzi dokładnie z tą pracą? O to, że pracuje za długo, za krótko, w ogóle nie pracuje?

[Janex3]

Pracuje 24/7, nie ma czasu dla córki, nie ma czasu często ledwo zadzwonić... Cały czas praktycznie jest na nogach i nie ma czasu nawet dla siebie.

[katherine87]

Napisane przez zakonna

Ja jestem hardkorem pod tym względem. Poprzedni związek trwał 3 miesiące jak zamieszkaliśmy razem. Ogólnie cała ta relacja była pomyłką więc mieszkanie razem wychodziło nam średnio.
Teraz jestem w związku od 5 lat, bardzo dobrym związku. Zamieszkaliśmy razem miesiąc po pierwszym spotkaniu.

Ja też jestem hardkorem, zamieszkałam z chłopakiem po 2 miesiącach znajomości na odległość. Obecnie jest moim narzeczonym

[3metrynadniebem]

Jestem z chłopakiem 5-mcy, jest to związek na odległość. Ja chciałabym mieć go częsciej niż na weekendy co 2 tygodnie, dlatego myślę nad przeprowadzeniem się na magisterkę do jego miasta.

No ale zawsze jest jakieś "ale".. Finansowo stoję "krzywo" i na pewno nie poradziłabym sobie, płacąc 700zł za pokój..
Mogłabym przeprowadzić się do chłopaka i płacić jemu, ale... boję się chyba. W październiku byłby to dopiero rok naszej znajomości (na odległość) a 10 m-cy związku..

Zachęca mnie do tego to, że moglibyśmy zobaczyć, czy naprawdę się dla siebie nadajemy

ale odrzuca to, że przede mną był w 6-letnim związku, nie mieszkali razem, miał się zaręczać, rozstali się z jej winy. Ona nie poszła do niego na studia i nie mieszkali razem, a ze mną by miał po roku zamieszkać...
Boję się, że to za odważny krok

[madrasowa]

Parą byliśmy dwa lata, mieszkanie razem cztery lata i ślub
Po zamieszkaniu razem wszystko rozkwitło, było tysiąc razy lepiej niż przed, ponieważ mogliśmy spędzać razem dużo więcej czasu (mimo, że wcześniej i tak widywaliśmy się codziennie, ale kilka godzin dziennie, a spanie i budzenie się obok najkochańszej osoby, jedzenie razem śniadania, picie kawy itd to nie to samo )

[apetyczna166]

Ponad 3 lata w związku, zamieszkaliśmy ze sobą bo uznaliśmy że tak będzie wygodniej dla nas, 8 miesięcy wspólnego mieszkania, kłótnie, awantury, nie potrafiliśmy się dogadać i się rozsypało.

[ridja devojka]

Napisane przez 3metrynadniebem

Jestem z chłopakiem 5-mcy, jest to związek na odległość. Ja chciałabym mieć go częsciej niż na weekendy co 2 tygodnie, dlatego myślę nad przeprowadzeniem się na magisterkę do jego miasta.

No ale zawsze jest jakieś "ale".. Finansowo stoję "krzywo" i na pewno nie poradziłabym sobie, płacąc 700zł za pokój..
Mogłabym przeprowadzić się do chłopaka i płacić jemu, ale... boję się chyba. W październiku byłby to dopiero rok naszej znajomości (na odległość) a 10 m-cy związku..

Zachęca mnie do tego to, że moglibyśmy zobaczyć, czy naprawdę się dla siebie nadajemy

ale odrzuca to, że przede mną był w 6-letnim związku, nie mieszkali razem, miał się zaręczać, rozstali się z jej winy. Ona nie poszła do niego na studia i nie mieszkali razem, a ze mną by miał po roku zamieszkać...
Boję się, że to za odważny krok

Jej wina bo się nie przeprowadziła? A on?

Wysłano z szajsunga, który wie lepiej.

[pffe]

Napisane przez 3metrynadniebem

Jestem z chłopakiem 5-mcy, jest to związek na odległość. Ja chciałabym mieć go częsciej niż na weekendy co 2 tygodnie, dlatego myślę nad przeprowadzeniem się na magisterkę do jego miasta.

No ale zawsze jest jakieś "ale".. Finansowo stoję "krzywo" i na pewno nie poradziłabym sobie, płacąc 700zł za pokój..
Mogłabym przeprowadzić się do chłopaka i płacić jemu, ale... boję się chyba. W październiku byłby to dopiero rok naszej znajomości (na odległość) a 10 m-cy związku..

Zachęca mnie do tego to, że moglibyśmy zobaczyć, czy naprawdę się dla siebie nadajemy

ale odrzuca to, że przede mną był w 6-letnim związku, nie mieszkali razem, miał się zaręczać, rozstali się z jej winy. Ona nie poszła do niego na studia i nie mieszkali razem, a ze mną by miał po roku zamieszkać...
Boję się, że to za odważny krok

Jej wina? Jak jest taki egoista, że tylko Ty miałabyś się przeprowadzić a on nie i ostatecznie jak mu się nie spodoba to Cię wyrzuci z mieszkania bo Cię przygarnął to ja dziękuję. Taki cwaniaczek.
Po za tym, znasz tylko relację jednej ze stron. Wcale bym się nie zdziwiła jeśli to wyglądało zupełnie inaczej.

[3metrynadniebem]

Napisane przez ridja devojka

Jej wina bo się nie przeprowadziła? A on?

Wysłano z szajsunga, który wie lepiej.

Nienienie, nie chodziło mi o to, że ich związek rozpadł się z powodu tego, że się nie przeprowadziła. Rozpad związku nie wiązał się w ogóle z tym i był jej winą - zdradziła go.

Jak jest taki egoista, że tylko Ty miałabyś się przeprowadzić a on nie i ostatecznie jak mu się nie spodoba to Cię wyrzuci z mieszkania bo Cię przygarnął to ja dziękuję. Taki cwaniaczek.

Ja szybciej kończę licencjat, więc mogłabym na magisterkę się przeprowadzić. No i jego miasto jest większe.

ale ogólnie to już nie ma o czym mówić, bo rozważałam te plany, gdyż myślałam, że dostanę pracę i pracując do września, będę miała kasę na start, ale niestety perspektywa pracy od teraz się oddala, więc...chyba czekają mnie jeszcze 2 lata związku na odległość:/
(jestem na 3. roku studiów i mam zajęcia 3 dni w tygodniu, dlatego ciężko mi cokolwiek znaleźć, a szukam od stycznia:/ Wszędzie chcą tylko zaocznych...)

[pffe]

Napisane przez 3metrynadniebem

Nienienie, nie chodziło mi o to, że ich związek rozpadł się z powodu tego, że się nie przeprowadziła. Rozpad związku nie wiązał się w ogóle z tym i był jej winą - zdradziła go.


Ja szybciej kończę licencjat, więc mogłabym na magisterkę się przeprowadzić. No i jego miasto jest większe.

ale ogólnie to już nie ma o czym mówić, bo rozważałam te plany, gdyż myślałam, że dostanę pracę i pracując do września, będę miała kasę na start, ale niestety perspektywa pracy od teraz się oddala, więc...chyba czekają mnie jeszcze 2 lata związku na odległość:/
(jestem na 3. roku studiów i mam zajęcia 3 dni w tygodniu, dlatego ciężko mi cokolwiek znaleźć, a szukam od stycznia:/ Wszędzie chcą tylko zaocznych...)

Jestem na drugim roku i mam 400 godzin zajęć. Nie mam nawet jednego dnia wolnego. tak samo będę miała na 3 roku. Nie narzekaj bo masz na prawdę dobrze.
Niech on się do ciebie przeniesie, ja nie widzę problemu.

[3metrynadniebem]

Napisane przez pffe

Jestem na drugim roku i mam 400 godzin zajęć. Nie mam nawet jednego dnia wolnego. tak samo będę miała na 3 roku. Nie narzekaj bo masz na prawdę dobrze.
Niech on się do ciebie przeniesie, ja nie widzę problemu.

nie chodziło mi o to, że zajęcia ciężkie, tylko o to, że niby mam tylko 3 dni zajęte, ale pozostałe 4 marnuję, bo na rozmowach okazuje się że owszem zatrudnią "studentkę" ale zaoczną.. :/

Niech on się do ciebie przeniesie, ja nie widzę problemu.

On jest z mojego miasta, nie po to wyjeżdżał do innego na lepszą uczelnię, żeby teraz na trzeci rok wrócić tutaj, "żeby być bliżej dziewczyny".

[pffe]

Napisane przez 3metrynadniebem

nie chodziło mi o to, że zajęcia ciężkie, tylko o to, że niby mam tylko 3 dni zajęte, ale pozostałe 4 marnuję, bo na rozmowach okazuje się że owszem zatrudnią "studentkę" ale zaoczną.. :/


On jest z mojego miasta, nie po to wyjeżdżał do innego na lepszą uczelnię, żeby teraz na trzeci rok wrócić tutaj, "żeby być bliżej dziewczyny".

No to żyjcie tak jeszcze ile chcecie skoro tak ciężko znaleźć rozwiązanie. Jak by się chciało to by się nie miało problemu, taka prawda.

[_Aneta]

Napisane przez 3metrynadniebem

nie chodziło mi o to, że zajęcia ciężkie, tylko o to, że niby mam tylko 3 dni zajęte, ale pozostałe 4 marnuję, bo na rozmowach okazuje się że owszem zatrudnią "studentkę" ale zaoczną.. :/

Miałam podobny problem. W pewnym momencie właściwie musiałam się pojawiać 2 razy w tygodniu w szkole. Rozwiązanie? Magisterkę zrobić zaocznie.

A żeby nie było OT, to zamieszkalismy z tż razem jakoś po 15 miesiącach. Rozmawialiśmy o tym dużo wcześniej, ale trochę nam zeszło na szukaniu odpowiedniego mieszkania. I żyje nam się ok, niczym negatywnym mnie nie zaskoczył, ja go raczej też nie. Jest tak jak się spodziewaliśmy.

[trufelka]

my zamieszkaliśmy po 1,5 roku razem. Poczatkowo było ciężko, różne sprawynas zask zyły, ale jakoś poszło. Teraz jesteśmy razem ponad 4 lata razemi jesteśmy bardzo szczęsliwi. Żyjemy jak maz i żona, za rok czy dwa może powiększymy liczbę naszej rodzinki. Tż przyznał się niedawno, że na poczatku był pewien, że nam nie wyjdzie, i się wyprowadze, co było nielogiczne, bo razem urządzalismy to mieszkanie od zera

[_Margaret_]

Napisane przez madrasowa

Po zamieszkaniu razem wszystko rozkwitło, było tysiąc razy lepiej niż przed, ponieważ mogliśmy spędzać razem dużo więcej czasu (mimo, że wcześniej i tak widywaliśmy się codziennie, ale kilka godzin dziennie, a spanie i budzenie się obok najkochańszej osoby, jedzenie razem śniadania, picie kawy itd to nie to samo )

My zamieszkaliśmy razem po 1,5 roku związku, teraz jesteśmy zaręczeni i w lipcu bierzemy ślub. Na początku było mi trochę ciężko, bo wcześniej mieszkałam z rodzicami, ale tak jak napisała madrasowa: wspólne spanie i budzenie się obok najukochańszej osoby to najpiękniejsza rzecz na świecie i wynagradza wszystko! Wiadomo, że było jakieś docieranie, pójście na kompromisy itd., ale mój TŻ już wcześniej kilka lat mieszkał sam, więc żadnych większych problemów z porządkiem i czystością nie było

[nefretam]

Zaczęliśmy szukać mieszkania po niecałych 4 miesiącach, zamieszkaliśmy po 5. Żadnych niespodzianek czy docierania się nie było. Pomieszkiwaliśmy u siebie w zasadzie od początku, więc zdążyliśmy już razem sprzątać, gotować itd., więc nie było żadnych niespodzianek. Jest cudownie

[af6a7928a10f2efb7030debf852af0b1c87659cc]

po ok 4-5mies od poznania, teraz jesteśmy prawie rok po ślubie

[Zielone_korale]

Po 7 miesiącach, obecnie 2 lata i 2 miesiące, wszystko dobrze się układa.

[letik]

Hmm..jakoś po roku..najpierw mój tz wprowadził się do mnie i do mojej mamy, miszlalismy tak sobie dwa trzy miesiące, było na prawdę super, no a po tym czasie wynajelismy sobie osobne mieszkanie i tak już mieszkamy prawie 9 msc, niby nie długo ale tylko pierwszy tydzień był ciężki dla mnie i non stop płakałam, hah ale to bardziej z tęsknoty za mama, jakkolwiek to brzmi ;p

[ZamyslonaRoztargniona]

Pomieszkiwać zaczęliśmy po miesiącu od poznania, a wspólne mieszkanie wynajęliśmy 4 miesiące po poznaniu.
Szoku nie było. Okazało się że jesteśmy bardzo do siebie podobni w wielu drobnych domowych sprawach.
Aktualny staż: 6,5 roku.

Napisane przez Janex3

A powiedzcie mi. Otóż czy miałyście problem kiedyś dogadać się z partnerem? Mi się zdarza czasem nie panować nad emocjami z powodu jego pracy... I oto wczoraj poszła na szczęście rozmowa ale tak czy siak czasem jest ciężko. Partner róbi teraz tak byśmy jak zamieszkali nie musiał tyle pracować. Ma też mało czasu dla córki bo jeden dzień w tygodniu. Czasem nie potrafię zapanować nad swoimi emocjami i coś mi nie gra a nie chce zepsuc tego co jest między nami. Starasznie się boję. Akurat jako w życiu codziennym obywa się bez takich wymian. Nie czepiamy się siebie. Staramy się razem dbać i sprzątać. Jest miód. Ale ta praca póki co... Eh. Głównie o to są kłótnie...

To Twoje dziecko, jego dziecko czy wspólne?
Dobrze rozumiem, że on jest w pracy całą dobę, a Ty cały dzień w domu?

Mieliśmy taki etap, że ja pracowałam 7-15, a mąż 14-22, więc widywaliśmy się tak na prawdę w weekendy mimo wspólnego mieszkania.
Ta sytuacja wpływała na moje emocje, więc znalazłam sobie drugi etat, by zająć myśli.
Po czasie mąż zmienił pracę na taką, żeby kończyć najpóźniej o 18 i to bardzo pozytywnie wpłynęło na naszą relację.

Teraz znów mało się widujemy, bo mąż pracuje zmianowo a ja na nocki, ale mamy 2 dzieci i psa i nie mam czasu na myślenie i ta sytuacja mi nie przeszkadza.

[mogg]

Po 3 miesiacach obecnie 6lat razem za 2 tygodnie slub 💜

moj telefon zjada literki i polskie znaki :/

[3metrynadniebem]

Napisane przez pffe

No to żyjcie tak jeszcze ile chcecie skoro tak ciężko znaleźć rozwiązanie. Jak by się chciało to by się nie miało problemu, taka prawda.

Heh No właśnie się okazało, że życie jak zwykle ustala swoje ścieżki Byłam przekonana, że na wakacje mój facet przyjeżdża do naszego miasta, a wczoraj rozmawialiśmy o czymś innym ale rozmowa potoczyła się właśnie na tor wakacji, no i przypomniało mu się, że miał mi powiedzieć, że zamierza na wakacje poszukać pracy w mieście, gdzie on studiuje... i że chciał mnie tam sprowadzić do siebie na te 3 miechy wakacji Żeby być przez ten czas blisko siebie no i ja w jego mieście poszukałabym pracy na wakacje, i przynajmniej przez ten czas byśmy mogli się dotrzeć i po 3 miesiącach wiedzielibyśmy już, czy się nadajemy do wspólnego mieszkania

[Dyniowa]

Po 8 miesiącach mieszkamy razem pól roku. Na początku bylo sporo niedomówień. Teraz "nauczyliśmy" się żyć ze sobą i tego, że trzeba iść na kompromis.