Dziwny związek, czy to ma sens?

[further]

Witam. Od dawna podczytuję to forum. W końcu zdecydowałam się sama Was poradzić. Piszę z nowego konta, bo nie chcę zostać rozpoznana. Z góry przepraszam za takie długie wywody.

Z moim chłopakiem znam się od nieco ponad roku. Bardzo szybko zostaliśmy parą- po niespełna miesięcznej znajomości. Początkowo łączyła nas ogromna fascynacja. Mogłam rozmawiać z nim dniami i nocami, czułam się przy nim wspaniale, świetnie się dogadywaliśmy, mimo że jesteśmy skrajnie różni. Ja "ułożona", pilna uczennica, ambitna, myśląca przyszłościowo, raczej spokojna, lubiąca stabilność, nie mająca nigdy wcześniej chłopaka, bez doświadczenia, uczuciowa, łatwo angażująca się emocjonalnie, naiwna... - taka w skrócie jestem. On z ciężką sytuacją rodzinną, nie zdał dwa razy, teraz jest dopiero w klasie maturalnej, olewa szkołę i woli spać do południa niż do niej chodzić, jara i uważa to za jak najbardziej pozytywną rzecz, nie zdał dwa razy egzaminu na prawo jazdy i zaprzestał działań w tym kierunku, czasem baluje tak ostro, że nic nie pamięta (kiedyś będąc nawalonym całował się nawet ze swoją przyjaciółką...), nie uznaje kompromisów i to ja zazwyczaj muszę się dostosowywać (tak było np. z sylwestrem- powiedział, że spędza go z przyjacielem i albo spędzam go z nimi, albo robię co mi się podoba, tyle że bez niego), nie lubi mówić o uczuciach, często tłumi je w sobie i po prostu mnie olewa, kiedy coś go boli, unikając rozmowy na ten temat. Ma też w sobie wiele pozytywnych cech, które mnie urzekły, jak szczerość, bezpośredniość, pozytywna energia... Potrafi być też bardzo czuły i kochany, a wtedy wymiękam. Myślałam, że te różnice nie będą istotne, skoro będzie nam zależeć... Coraz częściej pojawiały się jednak spiny o głupoty, kłóciliśmy się, obrażaliśmy (w sumie to głównie on, bo ja nie potrafię się długo gniewać na nikogo), zrywał ze mną, ja starałam się, żeby wrócił. Kiedyś zdenerwował mnie do tego stopnia, że zerwałam ja... Następnego dnia już tego żałując- wrócił do mnie. Ogólnie bardzo burzliwy związek z pięknymi wzlotami i mega bolesnymi upadkami. W końcu w wakacje wyjechał nad morze do pracy. Dokładnie w dzień, w którym mijało pół roku naszego związku zerwał ze mną (przez telefon). Jak zwykle nie dopuszczałam do siebie tej myśli... Jak desperatka wypisywałam mu o swoich uczuciach. Bardzo cierpiałam... Chciałam zerwać kontakt, bo wiedziałam, że inaczej nie pozbieram się (on twierdził, że to już definitywny koniec). Nie pozwolił mi jednak na to. Wydzwaniał do mnie codziennie nad ranem, wracając z klubów. Generalnie to nieźle tam szalał i nie żył w celibacie(Okłamał mnie jeden jedyny raz, mówiąc, że z nikim go tam nic nie łączyło. Potem okazało się, że było inaczej, kiedy jego panienka znad morza zaczęła do mnie wydzwaniać...) Przyzwyczaiłam się do tych jego codziennych telefonów, dawało mi to namiastkę jego. Ciągle miałam nadzieję, że jednak się zejdziemy po jego powrocie. Potrafiłabym mu wybaczyć dosłownie wszystko... No i wrócił. Spotkaliśmy się przypadkiem na imprezie. Oboje byliśmy wstawieni- poniosło nas. Potem spotkaliśmy się parę razy. Ja ciągle mu mówiłam, że go kocham, on uznawał naszą relację za "przyjaźń", ale z dodatkowym bonusem... Ja się na to godziłam, bo brakowało mi jego bliskości, dla niego było to po prostu wygodne. W końcu stwierdziłam, że tak być nie może, że to poniżej mojej godności. On zaczął spotykać się wtedy z inną dziewczyną. Pogodziłam się z tym, powiedziałam, że życzę im szczęścia. Pozostawaliśmy wówczas na stopie koleżeńskiej ( on był dla mnie prawie cały czas niemiły i ciągle mnie olewał), chociaż rzecz jasna moje uczucia do niego nie wygasły i byłam w głębi serca strasznie zazdrosna. Tej dziewczynie nie podobało się to, że on się przyjaźni ze swoją eks i postawiła mu ultimatum. O dziwo wybrał mnie (Ona wypisywała do mnie, żebym się odwaliła i ogólnie jakieś inne nieprzyjemne rzeczy, chociaż ja nawet w najmniejszym stopniu nie nakłaniałam go do takiej decyzji. Mówiłam mu nawet, że ją rozumiem i że może powinniśmy ograniczyć kontakt. On jednak nie chciał pozwolić, żeby ktokolwiek go ograniczał i to był chyba główny powód jego wyboru...) I w tym momencie wyjechałam na studia. Poznałam tam masę wspaniałych ludzi... i zauroczyłam się w pewnym chłopaku. Kiedy on się o tym dowiedział wpadł w szał, zarzucał mi, że kłamałam mówiąc wcześniej o moich uczuciach, że jestem fałszywa, że się tego po mnie nie spodziewał itd. Relacja z tym nowym chłopakiem rozpłynęła się i nic z tego nie wyszło. :P Wówczas jemu zebrało się na zwierzenia, powiedział mi, że wszystko zrozumiał, że dawniej mnie nie doceniał, że ciągle o mnie myśli i nie potrafi zapomnieć, przepraszał, prosił o kolejną szansę- dałam mu ją. Zeszliśmy się jakoś na początku listopada. Na początku był zupełnie inny niż poprzednio, kiedy byliśmy razem- dokładnie taki, jaki powinien być kochający chłopak. Jednak na chwilę obecną zastanawiam się czy nasz związek ma jakikolwiek sens... On nie potrafi być chyba w związku na odległość. O ile kiedy się widujemy jest ok, to kiedy jestem już w akademiku, wygląda to jak jakaś farsa... On w ogóle się do mnie pierwszy nie odzywa, to ja ciągle inicjuję nasz kontakt, piszę smsy (wcześniej nie pisaliśmy, bo nie miał nic na koncie, więc po prostu pisałam monologi; teraz kiedy doładował czasami nadal mi nie odpisuje, bo "nie lubi pisać smsów"), dzwonię, ale nasze rozmowy trwają góra 5 minut i to ja gadam głównie jakieś smuty, bo on zazwyczaj nie ma nic do powiedzenia..., rozmowy na fejsie zdarzają się nie za często, bo nie mam na to teraz czasu- masa nauki (on ma generalnie do mnie o to żal- nie pojmuje, że dla mnie zaliczanie kolokwiów ma znaczenie). Zresztą wczoraj mi napisał, że rozmowy ze mną zawsze go zamulają, że go irytuję, wszystko wiem najlepiej, myślę stereotypowo, nudzę go i jestem upierdliwa... (Bo byłam smutna, zmęczona nauką, trochę marudziłam na swój los i powiedziałam, że mam inne priorytety niż on, kiedy stwierdził, że żyje chwilą, nie myśli zbytnio o przyszłości, wystarczy mu kawalerka, nie musi mieć rodziny, a że teraz ma trochę kasy na swoje wydatki (wiadomo jakie...), więc jest lajtowo). Dzisiaj przyjechałam do domu. Nie widzieliśmy się prawie dwa tygodnie. Specjalnie odpuściłam sobie jutro zajęcia, żeby móc się z nim spotkać. (On stwierdził, że nie będzie jeździł do miasta, gdzie studiuję, bo po co ma się tam włóczyć... Generalnie to zawsze ja jeżdżę do niego- samochodem rodziców lub busem. On był u mnie tylko dwa razy. Moim rodzicom nie za bardzo się to podoba...) A on wypala mi z tekstem, że jutro się nie widzimy, bo on będzie odsypiał... Dzisiaj miał się spotkać z tą dziewczyną, z którą spotykał się we wrześniu, bo go o to prosiła, ale zaspał i "przepadło"... Nie ukrywam, że zrobiło mi się przykro. Moja przyjaciółka uważa, że jesteśmy zdecydowanie nietypową parą i to w sensie negatywnym... Ja osobiście sądzę, że to mi dużo mocniej zależy, to ja się ciągle staram, on olewa sprawę i nie robi nic, żeby było lepiej... Już powoli brakuje mi sił. Kocham go, ale czy jest sens jeszcze walczyć o tą miłość? Jestem prawie pewna, że on nie potrafi trwale się zmienić. Zawsze mi powtarza : "taki już jestem, nie próbuj mnie zmieniać". Są momenty, kiedy ma piękne postanowienia, przez jakiś czas jest idealny, a potem wszystko wraca do normy... Dochodzi tu jeszcze kwestia seksu. Nie uprawiamy seksu klasycznego, tylko oralny. Wynika to chyba z mojej blokady psychicznej, strachu, braku stabilności i... okropnego bólu. On chciałby to zrobić, próbował mnie nawet trochę nakłonić na siłę, kiedy się "obroniłam", obraził się, wyskoczył z łóżka i wkurzony nie chciał ze mną gadać. Rozpłakałam się, wybiegłam z mieszkania, potem zadzwonił, wróciłam i dokończyliśmy oralem... Myślałam, że da sobie spokój, ale zrobił następne podejście w sylwestra i znów nie wyszło... Więc przestał się do mnie odzywać już do końca imprezy... Krótko po tym jak się zeszliśmy w listopadzie obraził się też, kiedy nie chciałam seksu oralnego (chciałam sobie wszystko poukładać na nowo w głowie i z niczym się nie spieszyć...). Twierdzi, że w takich sytuacjach czuje się obco... Tyle, że kiedy on mnie w takich chwilach odtrąca robi mi się strasznie przykro i to jeszcze bardziej mnie zniechęca. ;/
Nie wiem już co robić... Jak to wygląda z Waszej perspektywy?

[kroliczek90]

Mega chaos szczerze dziwny ten wasz zwiazek i bardzo niedojrzały.
Wydaje mi sie , że lepiej by Ci było samej ubiegasz sie o niego a on w zupełności nic nie robi . Wiele razy odtrąca z tego co piszesz pogoń te wasze smętne dziecinne NIBY COŚ bo jeżeli go rodzice nie akceptują to raczej bym odpuscila . Na twoim miejscu zajełabym sie studiami , a nie marnowała czas dla takiej dziwnej miłości jeżeli można ja tak nazwac ...

[Mija62]

Przepraszam, ale dobrnelam do cyt ''jara i uwarza to za jak najbardziej pozytywna rzecz''

Daj sobie z nim spokuj dziewczyno, nie 'naprawisz' go, predzej on Ciebie zepsuje.

[la fresa del vidrio]

BŁAGAM, powiedz, że jesteś trollem.

Jak to wygląda z mojej perspektywy? Facet oszukuje cię, okłamuje, nie dzwoni pierwszy i nie pisze, ty za nim latasz, błagasz, on sobie zrywa kiedy chce i wraca, kiedy chce, robi z ciebie ścierkę do butów, a ty ochoczo dajesz sobą wycierać jego stópki i jeszcze mu za to dziękujesz słowami "kocham cię". Pięknie po prostu.
Ogarnij się, uciekaj jak najdalej. Serio to, że czasem będzie miły, przytuli cię czy pocałuje REKOMPENSUJE CI TO, JAKIM JEST FRAJEREM? Że olewa cię, traktuje cię według własnego widzimisię, obraża się o twoją niechęć do seksu oralnego, spotyka się z jakimiś dup_ami za twoimi plecami? Oesu.
Trzeba było dać sobie spokój już dawno, jakkolwiek byś go nie kochała i uciekać, uciekać, bo to jest megatoksyczny związek z meganiezrównoważonym facetem i megapodporządkowaną tobą.

[chwast]

Napisane przez further

Witam. Od dawna podczytuję to forum. W końcu zdecydowałam się sama Was poradzić. Piszę z nowego konta, bo nie chcę zostać rozpoznana. Z góry przepraszam za takie długie wywody.

Z moim chłopakiem znam się od nieco ponad roku. Bardzo szybko zostaliśmy parą- po niespełna miesięcznej znajomości. Początkowo łączyła nas ogromna fascynacja. Mogłam rozmawiać z nim dniami i nocami, czułam się przy nim wspaniale, świetnie się dogadywaliśmy, mimo że jesteśmy skrajnie różni. Ja "ułożona", pilna uczennica, ambitna, myśląca przyszłościowo, raczej spokojna, lubiąca stabilność, nie mająca nigdy wcześniej chłopaka, bez doświadczenia, uczuciowa, łatwo angażująca się emocjonalnie, naiwna... - taka w skrócie jestem. On z ciężką sytuacją rodzinną, nie zdał dwa razy, teraz jest dopiero w klasie maturalnej, olewa szkołę i woli spać do południa niż do niej chodzić, jara i uważa to za jak najbardziej pozytywną rzecz, nie zdał dwa razy egzaminu na prawo jazdy i zaprzestał działań w tym kierunku, czasem baluje tak ostro, że nic nie pamięta (kiedyś będąc nawalonym całował się nawet ze swoją przyjaciółką...), nie uznaje kompromisów i to ja zazwyczaj muszę się dostosowywać (tak było np. z sylwestrem- powiedział, że spędza go z przyjacielem i albo spędzam go z nimi, albo robię co mi się podoba, tyle że bez niego), nie lubi mówić o uczuciach, często tłumi je w sobie i po prostu mnie olewa, kiedy coś go boli, unikając rozmowy na ten temat. Ma też w sobie wiele pozytywnych cech, które mnie urzekły, jak szczerość, bezpośredniość, pozytywna energia... Potrafi być też bardzo czuły i kochany, a wtedy wymiękam. Myślałam, że te różnice nie będą istotne, skoro będzie nam zależeć... Coraz częściej pojawiały się jednak spiny o głupoty, kłóciliśmy się, obrażaliśmy (w sumie to głównie on, bo ja nie potrafię się długo gniewać na nikogo), zrywał ze mną, ja starałam się, żeby wrócił. Kiedyś zdenerwował mnie do tego stopnia, że zerwałam ja... Następnego dnia już tego żałując- wrócił do mnie. Ogólnie bardzo burzliwy związek z pięknymi wzlotami i mega bolesnymi upadkami. W końcu w wakacje wyjechał nad morze do pracy. Dokładnie w dzień, w którym mijało pół roku naszego związku zerwał ze mną (przez telefon). Jak zwykle nie dopuszczałam do siebie tej myśli... Jak desperatka wypisywałam mu o swoich uczuciach. Bardzo cierpiałam... Chciałam zerwać kontakt, bo wiedziałam, że inaczej nie pozbieram się (on twierdził, że to już definitywny koniec). Nie pozwolił mi jednak na to. Wydzwaniał do mnie codziennie nad ranem, wracając z klubów. Generalnie to nieźle tam szalał i nie żył w celibacie(Okłamał mnie jeden jedyny raz, mówiąc, że z nikim go tam nic nie łączyło. Potem okazało się, że było inaczej, kiedy jego panienka znad morza zaczęła do mnie wydzwaniać...) Przyzwyczaiłam się do tych jego codziennych telefonów, dawało mi to namiastkę jego. Ciągle miałam nadzieję, że jednak się zejdziemy po jego powrocie. Potrafiłabym mu wybaczyć dosłownie wszystko... No i wrócił. Spotkaliśmy się przypadkiem na imprezie. Oboje byliśmy wstawieni- poniosło nas. Potem spotkaliśmy się parę razy. Ja ciągle mu mówiłam, że go kocham, on uznawał naszą relację za "przyjaźń", ale z dodatkowym bonusem... Ja się na to godziłam, bo brakowało mi jego bliskości, dla niego było to po prostu wygodne. W końcu stwierdziłam, że tak być nie może, że to poniżej mojej godności. On zaczął spotykać się wtedy z inną dziewczyną. Pogodziłam się z tym, powiedziałam, że życzę im szczęścia. Pozostawaliśmy wówczas na stopie koleżeńskiej ( on był dla mnie prawie cały czas niemiły i ciągle mnie olewał), chociaż rzecz jasna moje uczucia do niego nie wygasły i byłam w głębi serca strasznie zazdrosna. Tej dziewczynie nie podobało się to, że on się przyjaźni ze swoją eks i postawiła mu ultimatum. O dziwo wybrał mnie (Ona wypisywała do mnie, żebym się odwaliła i ogólnie jakieś inne nieprzyjemne rzeczy, chociaż ja nawet w najmniejszym stopniu nie nakłaniałam go do takiej decyzji. Mówiłam mu nawet, że ją rozumiem i że może powinniśmy ograniczyć kontakt. On jednak nie chciał pozwolić, żeby ktokolwiek go ograniczał i to był chyba główny powód jego wyboru...) I w tym momencie wyjechałam na studia. Poznałam tam masę wspaniałych ludzi... i zauroczyłam się w pewnym chłopaku. Kiedy on się o tym dowiedział wpadł w szał, zarzucał mi, że kłamałam mówiąc wcześniej o moich uczuciach, że jestem fałszywa, że się tego po mnie nie spodziewał itd. Relacja z tym nowym chłopakiem rozpłynęła się i nic z tego nie wyszło. :P Wówczas jemu zebrało się na zwierzenia, powiedział mi, że wszystko zrozumiał, że dawniej mnie nie doceniał, że ciągle o mnie myśli i nie potrafi zapomnieć, przepraszał, prosił o kolejną szansę- dałam mu ją. Zeszliśmy się jakoś na początku listopada. Na początku był zupełnie inny niż poprzednio, kiedy byliśmy razem- dokładnie taki, jaki powinien być kochający chłopak. Jednak na chwilę obecną zastanawiam się czy nasz związek ma jakikolwiek sens... On nie potrafi być chyba w związku na odległość. O ile kiedy się widujemy jest ok, to kiedy jestem już w akademiku, wygląda to jak jakaś farsa... On w ogóle się do mnie pierwszy nie odzywa, to ja ciągle inicjuję nasz kontakt, piszę smsy (wcześniej nie pisaliśmy, bo nie miał nic na koncie, więc po prostu pisałam monologi; teraz kiedy doładował czasami nadal mi nie odpisuje, bo "nie lubi pisać smsów"), dzwonię, ale nasze rozmowy trwają góra 5 minut i to ja gadam głównie jakieś smuty, bo on zazwyczaj nie ma nic do powiedzenia..., rozmowy na fejsie zdarzają się nie za często, bo nie mam na to teraz czasu- masa nauki (on ma generalnie do mnie o to żal- nie pojmuje, że dla mnie zaliczanie kolokwiów ma znaczenie). Zresztą wczoraj mi napisał, że rozmowy ze mną zawsze go zamulają, że go irytuję, wszystko wiem najlepiej, myślę stereotypowo, nudzę go i jestem upierdliwa... (Bo byłam smutna, zmęczona nauką, trochę marudziłam na swój los i powiedziałam, że mam inne priorytety niż on, kiedy stwierdził, że żyje chwilą, nie myśli zbytnio o przyszłości, wystarczy mu kawalerka, nie musi mieć rodziny, a że teraz ma trochę kasy na swoje wydatki (wiadomo jakie...), więc jest lajtowo). Dzisiaj przyjechałam do domu. Nie widzieliśmy się prawie dwa tygodnie. Specjalnie odpuściłam sobie jutro zajęcia, żeby móc się z nim spotkać. (On stwierdził, że nie będzie jeździł do miasta, gdzie studiuję, bo po co ma się tam włóczyć... Generalnie to zawsze ja jeżdżę do niego- samochodem rodziców lub busem. On był u mnie tylko dwa razy. Moim rodzicom nie za bardzo się to podoba...) A on wypala mi z tekstem, że jutro się nie widzimy, bo on będzie odsypiał... Dzisiaj miał się spotkać z tą dziewczyną, z którą spotykał się we wrześniu, bo go o to prosiła, ale zaspał i "przepadło"... Nie ukrywam, że zrobiło mi się przykro. Moja przyjaciółka uważa, że jesteśmy zdecydowanie nietypową parą i to w sensie negatywnym... Ja osobiście sądzę, że to mi dużo mocniej zależy, to ja się ciągle staram, on olewa sprawę i nie robi nic, żeby było lepiej... Już powoli brakuje mi sił. Kocham go, ale czy jest sens jeszcze walczyć o tą miłość? Jestem prawie pewna, że on nie potrafi trwale się zmienić. Zawsze mi powtarza : "taki już jestem, nie próbuj mnie zmieniać". Są momenty, kiedy ma piękne postanowienia, przez jakiś czas jest idealny, a potem wszystko wraca do normy... Dochodzi tu jeszcze kwestia seksu. Nie uprawiamy seksu klasycznego, tylko oralny. Wynika to chyba z mojej blokady psychicznej, strachu, braku stabilności i... okropnego bólu. On chciałby to zrobić, próbował mnie nawet trochę nakłonić na siłę, kiedy się "obroniłam", obraził się, wyskoczył z łóżka i wkurzony nie chciał ze mną gadać. Rozpłakałam się, wybiegłam z mieszkania, potem zadzwonił, wróciłam i dokończyliśmy oralem... Myślałam, że da sobie spokój, ale zrobił następne podejście w sylwestra i znów nie wyszło... Więc przestał się do mnie odzywać już do końca imprezy... Krótko po tym jak się zeszliśmy w listopadzie obraził się też, kiedy nie chciałam seksu oralnego (chciałam sobie wszystko poukładać na nowo w głowie i z niczym się nie spieszyć...). Twierdzi, że w takich sytuacjach czuje się obco... Tyle, że kiedy on mnie w takich chwilach odtrąca robi mi się strasznie przykro i to jeszcze bardziej mnie zniechęca. ;/
Nie wiem już co robić... Jak to wygląda z Waszej perspektywy?

jak to wygląda z mojej perspektywy? -

[ulicznica]

On już odpuścił bliską relację z Tobą, i ciągnie z tej znajomości tyle, ile może, czyli seks bez zobowiązań.
Przy tej krzywej akcji, którą opisałaś na końcu, powinnaś wiać, aż by się kurzyło - nikt nie ma prawa Cię do niczego zmuszać, zwłaszcza w tak delikatnej materii.

Zapamiętaj sobie na przyszłość, że jeżeli komunikacja w jakichś tematach leży (zwłaszcza w temacie uczuć), to związek już na wpół również właściwie leży - no chyba, że nauczycie się ze sobą komunikować.
Pominę już to, że facet, który zawala obowiązki i wykazuje się nieodpowiedzialnością nie jest dla nikogo dobrym kandydatem do jakiegokolwiek związku, przynajmniej ja bym takiego nie chciała - i żadnej takiego nie życzę, również Tobie.

[Mick]

Niby za co go kochasz? Na moje oko nie ma tu czegoś, co byłoby warte Twojego zaangażowania.

[joanna453]

Napisane przez further

Witam. Od dawna podczytuję to forum. W końcu zdecydowałam się sama Was poradzić. Piszę z nowego konta, bo nie chcę zostać rozpoznana. Z góry przepraszam za takie długie wywody.

Z moim chłopakiem znam się od nieco ponad roku. Bardzo szybko zostaliśmy parą- po niespełna miesięcznej znajomości. Początkowo łączyła nas ogromna fascynacja. Mogłam rozmawiać z nim dniami i nocami, czułam się przy nim wspaniale, świetnie się dogadywaliśmy, mimo że jesteśmy skrajnie różni. Ja "ułożona", pilna uczennica, ambitna, myśląca przyszłościowo, raczej spokojna, lubiąca stabilność, nie mająca nigdy wcześniej chłopaka, bez doświadczenia, uczuciowa, łatwo angażująca się emocjonalnie, naiwna... - taka w skrócie jestem. On z ciężką sytuacją rodzinną, nie zdał dwa razy, teraz jest dopiero w klasie maturalnej, olewa szkołę i woli spać do południa niż do niej chodzić, jara i uważa to za jak najbardziej pozytywną rzecz, nie zdał dwa razy egzaminu na prawo jazdy i zaprzestał działań w tym kierunku, czasem baluje tak ostro, że nic nie pamięta (kiedyś będąc nawalonym całował się nawet ze swoją przyjaciółką...), nie uznaje kompromisów i to ja zazwyczaj muszę się dostosowywać (tak było np. z sylwestrem- powiedział, że spędza go z przyjacielem i albo spędzam go z nimi, albo robię co mi się podoba, tyle że bez niego), nie lubi mówić o uczuciach, często tłumi je w sobie i po prostu mnie olewa, kiedy coś go boli, unikając rozmowy na ten temat. Ma też w sobie wiele pozytywnych cech, które mnie urzekły, jak szczerość, bezpośredniość, pozytywna energia... Potrafi być też bardzo czuły i kochany, a wtedy wymiękam. Myślałam, że te różnice nie będą istotne, skoro będzie nam zależeć... Coraz częściej pojawiały się jednak spiny o głupoty, kłóciliśmy się, obrażaliśmy (w sumie to głównie on, bo ja nie potrafię się długo gniewać na nikogo), zrywał ze mną, ja starałam się, żeby wrócił. Kiedyś zdenerwował mnie do tego stopnia, że zerwałam ja... Następnego dnia już tego żałując- wrócił do mnie. Ogólnie bardzo burzliwy związek z pięknymi wzlotami i mega bolesnymi upadkami. W końcu w wakacje wyjechał nad morze do pracy. Dokładnie w dzień, w którym mijało pół roku naszego związku zerwał ze mną (przez telefon). Jak zwykle nie dopuszczałam do siebie tej myśli... Jak desperatka wypisywałam mu o swoich uczuciach. Bardzo cierpiałam... Chciałam zerwać kontakt, bo wiedziałam, że inaczej nie pozbieram się (on twierdził, że to już definitywny koniec). Nie pozwolił mi jednak na to. Wydzwaniał do mnie codziennie nad ranem, wracając z klubów. Generalnie to nieźle tam szalał i nie żył w celibacie(Okłamał mnie jeden jedyny raz, mówiąc, że z nikim go tam nic nie łączyło. Potem okazało się, że było inaczej, kiedy jego panienka znad morza zaczęła do mnie wydzwaniać...) Przyzwyczaiłam się do tych jego codziennych telefonów, dawało mi to namiastkę jego. Ciągle miałam nadzieję, że jednak się zejdziemy po jego powrocie. Potrafiłabym mu wybaczyć dosłownie wszystko... No i wrócił. Spotkaliśmy się przypadkiem na imprezie. Oboje byliśmy wstawieni- poniosło nas. Potem spotkaliśmy się parę razy. Ja ciągle mu mówiłam, że go kocham, on uznawał naszą relację za "przyjaźń", ale z dodatkowym bonusem... Ja się na to godziłam, bo brakowało mi jego bliskości, dla niego było to po prostu wygodne. W końcu stwierdziłam, że tak być nie może, że to poniżej mojej godności. On zaczął spotykać się wtedy z inną dziewczyną. Pogodziłam się z tym, powiedziałam, że życzę im szczęścia. Pozostawaliśmy wówczas na stopie koleżeńskiej ( on był dla mnie prawie cały czas niemiły i ciągle mnie olewał), chociaż rzecz jasna moje uczucia do niego nie wygasły i byłam w głębi serca strasznie zazdrosna. Tej dziewczynie nie podobało się to, że on się przyjaźni ze swoją eks i postawiła mu ultimatum. O dziwo wybrał mnie (Ona wypisywała do mnie, żebym się odwaliła i ogólnie jakieś inne nieprzyjemne rzeczy, chociaż ja nawet w najmniejszym stopniu nie nakłaniałam go do takiej decyzji. Mówiłam mu nawet, że ją rozumiem i że może powinniśmy ograniczyć kontakt. On jednak nie chciał pozwolić, żeby ktokolwiek go ograniczał i to był chyba główny powód jego wyboru...) I w tym momencie wyjechałam na studia. Poznałam tam masę wspaniałych ludzi... i zauroczyłam się w pewnym chłopaku. Kiedy on się o tym dowiedział wpadł w szał, zarzucał mi, że kłamałam mówiąc wcześniej o moich uczuciach, że jestem fałszywa, że się tego po mnie nie spodziewał itd. Relacja z tym nowym chłopakiem rozpłynęła się i nic z tego nie wyszło. :P Wówczas jemu zebrało się na zwierzenia, powiedział mi, że wszystko zrozumiał, że dawniej mnie nie doceniał, że ciągle o mnie myśli i nie potrafi zapomnieć, przepraszał, prosił o kolejną szansę- dałam mu ją. Zeszliśmy się jakoś na początku listopada. Na początku był zupełnie inny niż poprzednio, kiedy byliśmy razem- dokładnie taki, jaki powinien być kochający chłopak. Jednak na chwilę obecną zastanawiam się czy nasz związek ma jakikolwiek sens... On nie potrafi być chyba w związku na odległość. O ile kiedy się widujemy jest ok, to kiedy jestem już w akademiku, wygląda to jak jakaś farsa... On w ogóle się do mnie pierwszy nie odzywa, to ja ciągle inicjuję nasz kontakt, piszę smsy (wcześniej nie pisaliśmy, bo nie miał nic na koncie, więc po prostu pisałam monologi; teraz kiedy doładował czasami nadal mi nie odpisuje, bo "nie lubi pisać smsów"), dzwonię, ale nasze rozmowy trwają góra 5 minut i to ja gadam głównie jakieś smuty, bo on zazwyczaj nie ma nic do powiedzenia..., rozmowy na fejsie zdarzają się nie za często, bo nie mam na to teraz czasu- masa nauki (on ma generalnie do mnie o to żal- nie pojmuje, że dla mnie zaliczanie kolokwiów ma znaczenie). Zresztą wczoraj mi napisał, że rozmowy ze mną zawsze go zamulają, że go irytuję, wszystko wiem najlepiej, myślę stereotypowo, nudzę go i jestem upierdliwa... (Bo byłam smutna, zmęczona nauką, trochę marudziłam na swój los i powiedziałam, że mam inne priorytety niż on, kiedy stwierdził, że żyje chwilą, nie myśli zbytnio o przyszłości, wystarczy mu kawalerka, nie musi mieć rodziny, a że teraz ma trochę kasy na swoje wydatki (wiadomo jakie...), więc jest lajtowo). Dzisiaj przyjechałam do domu. Nie widzieliśmy się prawie dwa tygodnie. Specjalnie odpuściłam sobie jutro zajęcia, żeby móc się z nim spotkać. (On stwierdził, że nie będzie jeździł do miasta, gdzie studiuję, bo po co ma się tam włóczyć... Generalnie to zawsze ja jeżdżę do niego- samochodem rodziców lub busem. On był u mnie tylko dwa razy. Moim rodzicom nie za bardzo się to podoba...) A on wypala mi z tekstem, że jutro się nie widzimy, bo on będzie odsypiał... Dzisiaj miał się spotkać z tą dziewczyną, z którą spotykał się we wrześniu, bo go o to prosiła, ale zaspał i "przepadło"... Nie ukrywam, że zrobiło mi się przykro. Moja przyjaciółka uważa, że jesteśmy zdecydowanie nietypową parą i to w sensie negatywnym... Ja osobiście sądzę, że to mi dużo mocniej zależy, to ja się ciągle staram, on olewa sprawę i nie robi nic, żeby było lepiej... Już powoli brakuje mi sił. Kocham go, ale czy jest sens jeszcze walczyć o tą miłość? Jestem prawie pewna, że on nie potrafi trwale się zmienić. Zawsze mi powtarza : "taki już jestem, nie próbuj mnie zmieniać". Są momenty, kiedy ma piękne postanowienia, przez jakiś czas jest idealny, a potem wszystko wraca do normy... Dochodzi tu jeszcze kwestia seksu. Nie uprawiamy seksu klasycznego, tylko oralny. Wynika to chyba z mojej blokady psychicznej, strachu, braku stabilności i... okropnego bólu. On chciałby to zrobić, próbował mnie nawet trochę nakłonić na siłę, kiedy się "obroniłam", obraził się, wyskoczył z łóżka i wkurzony nie chciał ze mną gadać. Rozpłakałam się, wybiegłam z mieszkania, potem zadzwonił, wróciłam i dokończyliśmy oralem... Myślałam, że da sobie spokój, ale zrobił następne podejście w sylwestra i znów nie wyszło... Więc przestał się do mnie odzywać już do końca imprezy... Krótko po tym jak się zeszliśmy w listopadzie obraził się też, kiedy nie chciałam seksu oralnego (chciałam sobie wszystko poukładać na nowo w głowie i z niczym się nie spieszyć...). Twierdzi, że w takich sytuacjach czuje się obco... Tyle, że kiedy on mnie w takich chwilach odtrąca robi mi się strasznie przykro i to jeszcze bardziej mnie zniechęca. ;/
Nie wiem już co robić... Jak to wygląda z Waszej perspektywy?

Facet nie rokuje na przyszłość, olewa Cię. Daj sobie spokój z tym człowiekiem.

[Kdjdfn]

Chłopak jest dupkiem na dupkami, bez przyszłości, szkoda go nawet komentować, ale przy tym wszystkim to Ty jesteś żałosna. Aż brak mi słów, naprawdę. Chłopak traktuje Cię jak pałkomat, zdradza Cię, nie szanuje, obraża, jara, nie ma szkoły, nie zdał nawet prawka, nie odzywa się do Ciebie, nie macie o czym gadać, a gdzie jakieś jego zalety?

[tunia89]

Aż przykro czytać takie historie.
Radzę uciekać jak najdalej i urwać kontakt całkowicie.
Im szybciej tym lepiej
Jaranie, zdrada to nie rokuje dobrze na przyszłość.

Wysyłane z mojego GT-I8160 za pomocą Tapatalk 2

[Catjusza]

Ten związek faktycznie jest 'nietypowy'. Nazwałabym go obleśnym.

[asdi]

Jak często Twój chłopak "jara"?

Zgaduję, że pewnie częściej niż raz w tygodniu. Kiedyś byłam w związku, gdzie ówczesny TŻ jarał przynajmniej co drugi dzień. Życie z nim było bardzo podobne do tego, co opisała Autorka. Wiązanie się z taki osobami nie ma sensu. Ty go nie zmienisz, on sam najpierw musiałby tego chcieć, a na 100% nie chce.
On ani trochę nie musi się o Cb starać, nic. Nawet Cię odwiedzić nie chce. Traktuje Cię jak pogotowie seksualne z dostawą do domu. Nie dziwię się, że nie podoba się to Twoim rodzicom.
Szkoda życia na tak niedojrzałego chłopca. Olej go raz a dobrze. A potem nie daj się przekonać jego przeprosinom, kajaniom, użalaniem nad sobą. Będzie to robił tylko po to, żeby manipulować Tobą emocjonalnie. Dla Cb najlepiej byłoby całkowicie zerwać kontakt - przynajmniej na pewien czas.
Powodzenia

[201701261449]

Dzieciuch. Po prostu jest z niego dzieciuch.
A to całowanie się z przyjaciółką po pijaku? Byliście wtedy razem?
Nie jestem wyrocznią, ale on pokazuje, że mu na tobie nie zależy, no ewidentnie. Ja sama, kiedy miałam dość mojego ex, też było mi obojętne, czy będzie ze mną, czy nie, czy na większą imprezę idziemy razem czy nie, nie chciało mi się z nim spędzać czasu, wolałam siedzieć przed komputerem albo iść sama do znajomych. Ja jednak szybko ten związek zakończyłam, bo to tylko daje cierpienie tej drugiej osobie. Jeśli on nie jest w stanie, lub nie chce mu się tego robić, powinnaś to zakończyć. Chyba, że chcesz dłużej cierpieć. Przykro mi, ale dzieciucha nie wychowasz i nie sprawisz, żeby cię pokochał.

[czekoladkakinder]

Wybacz nie doczytałam do końca, bo już w połowie wiedziałam, że ta historia przypomina mi historię mojej koleżanki.
I powiem Ci jedno. Zostaw go bo to nie ma sensu dużej, trzymasz się go na siłę, pomimo różnic, które Ci przeszkadzają. Znajdziesz lepszego, bardziej dojrzałego i ogarniętego

[further]

Dziękuję Wam wszystkim za odpowiedzi. Wylałyście kubeł zimnej wody na moją głowę... Gdzie jego pozytywne cechy? Wiem, że z tego opisu ciężko je dostrzec... Jest bardzo specyficznym człowiekiem. Sądzę, że kocha/ kochał mnie na swój sposób, jednak jest dokładnie tak ja mówicie- nigdy nie musiał się o mnie starać, bo doskonale wiedział, że ja go nie zostawię, że jest dla mnie najważniejszy i wybaczę mu wszystko. ;/ Tak go sobie "wychowałam" i teraz za to płacę. Co do tego jarania to częściej niż raz w tygodniu. Czasami postanawia, że ograniczy palenie, jednak jego towarzystwo nie sprzyja realizacji tego celu...

Dzisiaj znowu się pokłóciliśmy. Nagle zechciał się ze mną spotkać (nie poszedł do szkoły, więc wyspał się przed południem- rzekomo odsypia chorobę- i popołudnie miał wolne...), ale ja jestem chora i kiedy wczoraj mi powiedział, że dziś się nie widzimy to zaczęłam się kurować, nafaszerowałam tabletkami i leżę pod pierzyną, więc powiedziałam, że nie dam rady, ale że on może wpaść. Napisał mi, żebym się zastanowiła co robię, bo że wczoraj się spinałam, że on odmówił, a dziś robię to samo. Więc mu wytłumaczyłam, że sytuacja się znacząco różni, bo mi zależało na spotkaniu, specjalnie wróciłam dla nie0go wcześniej do domu i chciałam do niego jechać, a on to sobie olał, a ja teraz po prostu nie mogę jechać, ale mogę się spotkać, o ile przyjedzie. Wtedy się wkurzył, zaczął pisać, że jestem przemądrzała, że nic do mnie nie dociera, pojawiły się przekleństwa i stwierdzenie, że jego pies szybciej by zrozumiał, kiedy coś mu tłumaczy niż ja, po czym podziękował mi za "z**banie humoru" i przestał odpisywać... :|

No cóż... Popłakałam się, zadzwoniłam do jego przyjaciela (często mi pomagał, kiedy miałam jakieś rozterki, nie mówiąc o tym mojemu chłopakowi, jest wobec mnie bardzo w porządku i zawsze mówi mi prosto z mostu co myśli). Powiedział, że widział się z NIM wczoraj i wcale nie wyglądał na chorego, a dzisiaj podobno miał balować. Stwierdził, że nie ogarnia jego zachowania i żebym mu postawiła ultimatum, że albo się coś zmieni, albo to koniec... Sama też nie widzę innego wyjścia. Jutro planuję poważną rozmowę. Jestem prawie pewna, że nic nie ugram, więc rozwiązanie pozostanie chyba tylko jedno...

Nie wiem jak to zniosę... Nie wiem czy dam sobie radę... Mimo wszystkich tych okropnych rzeczy ciągle go kocham... Wolałabym, żeby to on mnie rzucił. Wtedy nie musiałabym się męczyć z myślami: "a może to był błąd?"...

[ulicznica]

To nie on powinien Tobie stawiać ultimatum, tylko Ty jemu

[Nuova]

Napisane przez further

rodzinną, nie zdał dwa razy, teraz jest dopiero w klasie maturalnej, olewa szkołę i woli spać do południa niż do niej chodzić, jara i uważa to za jak najbardziej pozytywną rzecz, nie zdał dwa razy egzaminu na prawo jazdy i zaprzestał działań w tym kierunku, czasem baluje tak ostro, że nic nie pamięta (kiedyś będąc nawalonym całował się nawet ze swoją przyjaciółką...), nie uznaje kompromisów i to ja zazwyczaj muszę się dostosowywać (tak było np. z sylwestrem- powiedział, że spędza go z przyjacielem i albo spędzam go z nimi, albo robię co mi się podoba, tyle że bez niego), nie lubi mówić o uczuciach, często tłumi je w sobie i po prostu mnie olewa, kiedy coś go boli, unikając rozmowy na ten temat.

Czyli chłopak nie ma przyszłości, lubi sobie poćpać, jest chamski, ziemny i myśli tylko o swojej dupie. No ideał. Wierz mi, on nie unika trudnych tematów, bo się boi - on ma trudne tematy w poważaniu. Nie musi się dla Ciebie starać, więc Cię olewa.

(w sumie to głównie on, bo ja ne potrafię się długo gniewać na nikogo), .

Czyli chłoptaś Cię tresuje fochami, a Ty mu wszystko wybaczasz i pokazujesz mu, że właściwie może Ci na głowę wejść.

Generalnie to nieźle tam szalał i nie żył w celibacie(Okłamał mnie jeden jedyny raz, mówiąc, że z nikim go tam nic nie łączyło. Potem okazało się, że było inaczej, kiedy jego panienka znad morza zaczęła do mnie wydzwaniać...)

Czyli Cię zdradził, a Ty to tak łatwo przełknęłaś? Skąd wiesz,że to jeden jedyny raz? Moim zdaniem on dużo ostrzej szalał, ale w życiu Ci się nie przyzna, bo Cię nie szanuje.

a ciągle mu mówiłam, że go kocham, on uznawał naszą relację za "przyjaźń", ale z dodatkowym bonusem...

TAK JEST DO TEJ PORY, OBUDŹ SIĘ!

Poznałam tam masę wspaniałych ludzi... i zauroczyłam się w pewnym chłopaku. Kiedy on się o tym dowiedział wpadł w szał, zarzucał mi, że kłamałam mówiąc wcześniej o moich uczuciach, że jestem fałszywa, że się tego po mnie nie spodziewał itd. Relacja z tym nowym chłopakiem rozpłynęła się i nic z tego nie wyszło. :P

Czemu to nie wypaliło? Przez exa/teraźniejszego/chłopaka, dla którego jesteś tylko koleżanką do bzykania?

On nie potrafi być chyba w związku na odległość. O ile kiedy się widujemy jest ok, to kiedy jestem już w akademiku, wygląda to jak jakaś farsa... On w ogóle się do mnie pierwszy nie odzywa, to ja ciągle inicjuję nasz kontakt, piszę smsy (wcześniej nie pisaliśmy, bo nie miał nic na koncie, więc po prostu pisałam monologi; teraz kiedy doładował czasami nadal mi nie odpisuje, bo "nie lubi pisać smsów"), dzwonię, ale nasze rozmowy trwają góra 5 minut i to ja gadam głównie jakieś smuty, bo on zazwyczaj nie ma nic do powiedzenia..., rozmowy na fejsie zdarzają się nie za często, bo nie mam na to teraz czasu- masa nauki (on ma generalnie do mnie o to żal- nie pojmuje, że dla mnie zaliczanie kolokwiów ma znaczenie). Zresztą wczoraj mi napisał, że rozmowy ze mną zawsze go zamulają, że go irytuję, wszystko wiem najlepiej, myślę stereotypowo, nudzę go i jestem upierdliwa... (Bo byłam smutna, zmęczona nauką, trochę marudziłam na swój los i powiedziałam, że mam inne priorytety niż on, kiedy stwierdził, że żyje chwilą, nie myśli zbytnio o przyszłości, wystarczy mu kawalerka, nie musi mieć rodziny, a że teraz ma trochę kasy na swoje wydatki (wiadomo jakie...), więc jest lajtowo).

Bo on nie chce, nie umie, nie ma zamiaru być w związku. On uskutecznia jakąś marną podróbkę związku, żeby Cię tylko omamić i mieć pretekst do seksu. Nie słucha Cię, nie lubi z Tobą rozmawiać, nie odwiedza Cię, nudzisz go, nie szanuje Twoich studiów, Twojej ciężkiej pracy. On Cię nawet nie lubi, co tu dopiero mówić o kochaniu.

(On stwierdził, że nie będzie jeździł do miasta, gdzie studiuję, bo po co ma się tam włóczyć... Generalnie to zawsze ja jeżdżę do niego- samochodem rodziców lub busem. On był u mnie tylko dwa razy. Moim rodzicom nie za bardzo się to podoba...)

Jakby Cie kochał to by przyjeżdżał. Proste.

Dzisiaj miał się spotkać z tą dziewczyną, z którą spotykał się we wrześniu, bo go o to prosiła, ale zaspał i "przepadło"... Nie ukrywam, że zrobiło mi się przykro.

Nie widzisz, że on Cię nie traktuje poważnie? Spotyka się z laskami, olewa spotkania. Ty nie jesteś jego dziewczyną, jesteś jego zabawką, którą sobie wychował.

Nie uprawiamy seksu klasycznego, tylko oralny. Wynika to chyba z mojej blokady psychicznej, strachu, braku stabilności i... okropnego bólu. On chciałby to zrobić, próbował mnie nawet trochę nakłonić na siłę, kiedy się "obroniłam", obraził się, wyskoczył z łóżka i wkurzony nie chciał ze mną gadać. Rozpłakałam się, wybiegłam z mieszkania, potem zadzwonił, wróciłam i dokończyliśmy oralem... Myślałam, że da sobie spokój, ale zrobił następne podejście w sylwestra i znów nie wyszło... Więc przestał się do mnie odzywać już do końca imprezy... Krótko po tym jak się zeszliśmy w listopadzie obraził się też, kiedy nie chciałam seksu oralnego (chciałam sobie wszystko poukładać na nowo w głowie i z niczym się nie spieszyć...). Twierdzi, że w takich sytuacjach czuje się obco... Tyle, że kiedy on mnie w takich chwilach odtrąca robi mi się strasznie przykro i to jeszcze bardziej mnie zniechęca. ;/

Naprawdę nie chcesz dać szansy facetowi, który na Ciebie poczeka, który będzie wyrozumiały, delikatny, będzie dbał o Twoją przyjemność? Przecież ten idiota Cię szantażuje, manipuluje Tobą, żeby dostać seks. Gdybyś się nie broniła to by Cię ZGWAŁCIŁ. A może kiedyś do tego dojdzie? Chcesz się całkowicie zamknąć na seks i wyhodować sobie jakąś traumę? Bo właśnie do tego dążysz, będąc z tym psycholem. Tak nie robi facet, który kocha! Dziewczyno, nie widzisz tego? To, że potrafi być milutki to jest NIC!

To wygląda TRAGICZNIE. Zostaw tego palanta, błagam. Nie rób sobie tego

[Pestka88]

Odkryję przed Tobą wielką tajemnicę: NIE ZALEŻY MU NA TOBIE!

[tiniaczek]

Napisane przez further

Dziękuję Wam wszystkim za odpowiedzi. Wylałyście kubeł zimnej wody na moją głowę... Gdzie jego pozytywne cechy? Wiem, że z tego opisu ciężko je dostrzec... Jest bardzo specyficznym człowiekiem. Sądzę, że kocha/ kochał mnie na swój sposób, jednak jest dokładnie tak ja mówicie- nigdy nie musiał się o mnie starać, bo doskonale wiedział, że ja go nie zostawię, że jest dla mnie najważniejszy i wybaczę mu wszystko. ;/ Tak go sobie "wychowałam" i teraz za to płacę. Co do tego jarania to częściej niż raz w tygodniu. Czasami postanawia, że ograniczy palenie, jednak jego towarzystwo nie sprzyja realizacji tego celu...

Dzisiaj znowu się pokłóciliśmy. Nagle zechciał się ze mną spotkać (nie poszedł do szkoły, więc wyspał się przed południem- rzekomo odsypia chorobę- i popołudnie miał wolne...), ale ja jestem chora i kiedy wczoraj mi powiedział, że dziś się nie widzimy to zaczęłam się kurować, nafaszerowałam tabletkami i leżę pod pierzyną, więc powiedziałam, że nie dam rady, ale że on może wpaść. Napisał mi, żebym się zastanowiła co robię, bo że wczoraj się spinałam, że on odmówił, a dziś robię to samo. Więc mu wytłumaczyłam, że sytuacja się znacząco różni, bo mi zależało na spotkaniu, specjalnie wróciłam dla nie0go wcześniej do domu i chciałam do niego jechać, a on to sobie olał, a ja teraz po prostu nie mogę jechać, ale mogę się spotkać, o ile przyjedzie. Wtedy się wkurzył, zaczął pisać, że jestem przemądrzała, że nic do mnie nie dociera, pojawiły się przekleństwa i stwierdzenie, że jego pies szybciej by zrozumiał, kiedy coś mu tłumaczy niż ja, po czym podziękował mi za "z**banie humoru" i przestał odpisywać... :|

No cóż... Popłakałam się, zadzwoniłam do jego przyjaciela (często mi pomagał, kiedy miałam jakieś rozterki, nie mówiąc o tym mojemu chłopakowi, jest wobec mnie bardzo w porządku i zawsze mówi mi prosto z mostu co myśli). Powiedział, że widział się z NIM wczoraj i wcale nie wyglądał na chorego, a dzisiaj podobno miał balować. Stwierdził, że nie ogarnia jego zachowania i żebym mu postawiła ultimatum, że albo się coś zmieni, albo to koniec... Sama też nie widzę innego wyjścia. Jutro planuję poważną rozmowę. Jestem prawie pewna, że nic nie ugram, więc rozwiązanie pozostanie chyba tylko jedno...

Nie wiem jak to zniosę... Nie wiem czy dam sobie radę... Mimo wszystkich tych okropnych rzeczy ciągle go kocham... Wolałabym, żeby to on mnie rzucił. Wtedy nie musiałabym się męczyć z myślami: "a może to był błąd?"...

Ty tak na serio? Chlopak poniewiera Toba, obraza, oszukuje, zdradza, a Ty go kochasz i boisz sie zosatwic? Przeciez to ciezko skomentowac w jakikolwiek delikatny sposob.
Bosze, jak ja sie ciesze, ze inaczej pojmuje milosc.

[Mick]

Napisane przez further

Dziękuję Wam wszystkim za odpowiedzi. Wylałyście kubeł zimnej wody na moją głowę... Gdzie jego pozytywne cechy? Wiem, że z tego opisu ciężko je dostrzec... Jest bardzo specyficznym człowiekiem. Sądzę, że kocha/ kochał mnie na swój sposób, jednak jest dokładnie tak ja mówicie- nigdy nie musiał się o mnie starać, bo doskonale wiedział, że ja go nie zostawię, że jest dla mnie najważniejszy i wybaczę mu wszystko. ;/ Tak go sobie "wychowałam" i teraz za to płacę. Co do tego jarania to częściej niż raz w tygodniu. Czasami postanawia, że ograniczy palenie, jednak jego towarzystwo nie sprzyja realizacji tego celu...

Dzisiaj znowu się pokłóciliśmy. Nagle zechciał się ze mną spotkać (nie poszedł do szkoły, więc wyspał się przed południem- rzekomo odsypia chorobę- i popołudnie miał wolne...), ale ja jestem chora i kiedy wczoraj mi powiedział, że dziś się nie widzimy to zaczęłam się kurować, nafaszerowałam tabletkami i leżę pod pierzyną, więc powiedziałam, że nie dam rady, ale że on może wpaść. Napisał mi, żebym się zastanowiła co robię, bo że wczoraj się spinałam, że on odmówił, a dziś robię to samo. Więc mu wytłumaczyłam, że sytuacja się znacząco różni, bo mi zależało na spotkaniu, specjalnie wróciłam dla nie0go wcześniej do domu i chciałam do niego jechać, a on to sobie olał, a ja teraz po prostu nie mogę jechać, ale mogę się spotkać, o ile przyjedzie. Wtedy się wkurzył, zaczął pisać, że jestem przemądrzała, że nic do mnie nie dociera, pojawiły się przekleństwa i stwierdzenie, że jego pies szybciej by zrozumiał, kiedy coś mu tłumaczy niż ja, po czym podziękował mi za "z**banie humoru" i przestał odpisywać... :|

No cóż... Popłakałam się, zadzwoniłam do jego przyjaciela (często mi pomagał, kiedy miałam jakieś rozterki, nie mówiąc o tym mojemu chłopakowi, jest wobec mnie bardzo w porządku i zawsze mówi mi prosto z mostu co myśli). Powiedział, że widział się z NIM wczoraj i wcale nie wyglądał na chorego, a dzisiaj podobno miał balować. Stwierdził, że nie ogarnia jego zachowania i żebym mu postawiła ultimatum, że albo się coś zmieni, albo to koniec... Sama też nie widzę innego wyjścia. Jutro planuję poważną rozmowę. Jestem prawie pewna, że nic nie ugram, więc rozwiązanie pozostanie chyba tylko jedno...

Nie wiem jak to zniosę... Nie wiem czy dam sobie radę... Mimo wszystkich tych okropnych rzeczy ciągle go kocham... Wolałabym, żeby to on mnie rzucił. Wtedy nie musiałabym się męczyć z myślami: "a może to był błąd?"...

Nie, to nie będzie błąd.

[szlachetnymilord]

moim zdaniem, nie powinnaś za żadne skarby kontynuować tego związku! kiedyś wpadłam w coś podobnego i każdego dnia tego żałuję! pamiętaj, że nie ma nic ważniejszego od twojej dumy. a on Ci ją po kawałeczku odbiera, nie daj się obłupić. musisz to skończyć, bo to będzie dla Ciebie najlepsze. ten związek nie ma przyszłości i nie łudź się, że kiedykolwiek będzie miał. to zdecydowanie nie jest chłopak dla Ciebie, jesteś dużo więcej warta