Optymalna różnica wieku między pierwszym i drugim dzieckiem???

[sylagmi]

Jestem już od 1 roku i 3 m-cy mamą.
Córcia jest kochana, że słów mi brak, ale żywe srebro z niej. Nic się z nią w domu zrobić nie da, a poza tym od początku nocki nam zarywa. Więc zmęczona jestem jak koń po westernie. Poza tym należę do tych stukniętych matek , które o wszystko się martwią.
Pierwsze miesiące pierwszej ciąży miałam ciężkie haftowałam po prostu stale, mdłości, bóle głowy, zgroza! Boję się powtórki.
Zastanawiam się kiedy najlepiej zdecydować się na drugie dzieciątko, żeby sobie z tym wszystkim poradzić, tzn. nie wykończyć siebie i dzieci nie zaniedbać.
Na męża mogę liczyć, ale oczywiście jak wróci z pracy - wieczorem, a tak poza tym nikt mi raczej nie pomoże.
Napiszcie jakie są Wasze doświadczenia.
Mamy spokojnych dzici, które bawią się same 2 godz. w jednym miejscu i śpią całe noce, raczej nie dla Was ten wątek, bez obrazy .
Pozdrawiam

[beata78]

A ja jestem mamą od roku i 2 m-cy (to tak na marginesie)

zarówno pediatrzy, jak i psychologowie stawiaja różne tezy: że dobrze jest mieć jedno po drugim (bo razem itd.), ale też, że np. najlepiej po 5-6 latach (kiedy to starsze może zająć się młodszym, pomóc).

Jednak najczęściej czytam o opinii, że optymalnie jest, jak róznica wynosi 3-4 lata. Bo zarówno dzieci wychowuja sie razem, potrafia wspólnie się czymś zająć, ale z drugiej strony starsze może juz przejmowac obowiązki mamy, pomóc, przypilnować itd.

Oczywiście można planować drugie dziecko w danym czasie, tylko czy.... wszystko pójdzie po naszej myśli..?

[Alien]

Ja mam córeczkę, która za kilka dni skończy 10 miesięcy, wiec na decyzję o drugim dziecki napewno mamy jeszcze czas.
Najpierw planowaliśmy jedno po drugim no ale plany plananmi. Nasza mała to także zywe srebro, nocki zarwane, nawet minuty nie usiedzi spokojnie. Wiec ja postanowiłam póki co nie planować drugiego a TŻ chce drugie jak mała bedzie miała około 5,6 lat.
Teraz wiem, że jesli zdecyduje się świadomie na drugie dziecko to tylko wtedy jak córka podrośnie ale nie tak za dwa latka bo wtedy takie dziecko tez wymaga duzo opieki tylko tak jak podrośnie z 6,7 lat albo i dłuzej.

[motylek1007]

ciekawe watek...ja sama nie jestem jeszcze mama (nad czym ubolwelam) ale mam brata 6 lat mlodszego i mysle ze to za duza roznica wieku...no i jeszcze odmienna plec....mi osobiscie jakos trudno nawiazac kontakt z bratem, moze latwiej byloby z siostra nie wiem...

a tak na marginesie to jestem z mezczyzna ktory jest samotnym ojcem, wiem ze to rzadko spotykane...ale mam nadzieje ze uda sie nam byc we trojke a pozniej w czworke

[marcelina73]

Optymalna to raczej nie za duża, 2-3 lata. Tak, aby dzieci były w podobnym wieku, razem się wychowywały, miały kontakt ze sobą. I ja absolutnie nie kierowałbym się tu pomysłem, że większa różnica wieku pozwoli, by część obowiązków mamy przejęło starsze dziecko po urodzeniu się kolejnego.

[coccinelle]

nie wydaje mi sie, zeby istnialo cos takiego jak "optymalna roznica wieku". chyba ze zalozymy, ze optimum w tym przypadku ma baaaardzo szeroki zakres. mam 3 lata mlodsza iostre i 16 lat mlodszego brata. z kazdym mam swietny kontakt. podchodzimy do siebie w ten sam sposob: sa klotnie, bywaly rekoczyny...ale jak trzeba, to stajemy za soba jak w mafii i to nie jest wazne czy ktos ma lat 23, 20 czy tylko 7.

[Luba]

W kazdej rodzinie wyglada to inaczej. Dla jednych optymalny wiek miedzy rodzenstwem to 3 lata a dla innych 13 lat.

Tylko jesli ta roznica jest wieksza, to wazne jest aby rodzice pamietali, ze to oni sa rodziecami a nie starsze rodzenstwo. Nie mozna planowac drugiego dziecka z ta mysla, ze to starsze przejmie czesc obowiazkow rodzicow. Ono tez jest dzieckiem i wcale nie musi sie mlodszym zajmowac. Nie musi go pilnowac, przewijac i karmic. To obowiazek rodzicow. Nie nalezy na starsze dziecko zrzucac czesci obowiazkow, bo tak jak i mlodsze jest dzieckiem.

[Alien]

To chyba nie chodzi o to, żeby starsze dziecko zajmowało się młodszym ale o to, ze przy większej róznicy starsze dziecko jest bardziej samodzielnie i nie wymaga takiej opieki jak niemowlak. Poprostu zajmuje się nim w inny sposób i wiadomo, ze ono wcale nie musi przewijać, karmić czy pilnowac młodszego rodzeństwa.
A czy jeśli jest większa róznica wieku to dzieci nei wychowują sie razem i nie mają ze soba kontaktu ???
To chyba zalezy od tego jak rodzice nauczą swoje dzieci bycia ze soba razem.
To oczywiste, ze rodzice są rodzicami a dzieci dziecmi.

[coccinelle]

Napisane przez Luba

Nie mozna planowac drugiego dziecka z ta mysla, ze to starsze przejmie czesc obowiazkow rodzicow.[/B] Ono tez jest dzieckiem i wcale nie musi sie mlodszym zajmowac. Nie musi go pilnowac, przewijac i karmic. To obowiazek rodzicow. Nie nalezy na starsze dziecko zrzucac czesci obowiazkow, bo tak jak i mlodsze jest dzieckiem.

jest albo i nie jest to zalezy od roznicy wieku. jednak...nawet jesli starsze dziecko powszechnie juz za dziecko nie jest juz uznawane i tak nie ma obowiazku zajmowania sie mlodszym rodzenstwem. to w koncu tylko rodzenstwo. na obowiazki rodzicielskie jeszcze jest czas.
czesto jednak starsze dzieci chca sie zajmowac tym mlodszym. moze nie chodzi dokladnie o "zajmowanie sie", ale o zwykle spedzanie czasu z mlodszym bratem czy siostra i branie w ten sposob udzialu w wychowywaniu malego czlowieka na fajna osobe

[Luba]

Oczywiscie co innego, jesli starsze dziecko z wlasnej woli chce sie zajac mlodszym, bawic z nim. To swietnie i ja nie mam nic przeciwko temu
Miedzy moimi dziecmi jest piec lat roznicy i na razie dobrze sie ze soba dogaduja.

Przyznam, ze moj post napisalm pod wplywem slow beaty78 : "ale z drugiej strony starsze moze przejac obowiazki mamy..."

[coccinelle]

jesli chodzi o ewentualne "odciazanie mamy"...starszy dzieciak musialby byc starszy naprawde sporo, zeby mama mogla powierzyc mu opieke nad mlodszym.
inaczej...ktos sobie wyobraza szescio czy dziesieciolatka, ktory sam przewija, kapie czy karmi niemowle?!

[Luba]

Napisane przez coccinelle

jesli chodzi o ewentualne "odciazanie mamy"...starszy dzieciak musialby byc starszy naprawde sporo, zeby mama mogla powierzyc mu opieke nad mlodszym.
inaczej...ktos sobie wyobraza szescio czy dziesieciolatka, ktory sam przewija, kapie czy karmi niemowle?!

Nie musi przewijac czy karmic... Mozna przeciez kazac starszej siostrze czy bratu pilnowac mlodszego na poworku, mozna kazac chodzic z maluchem na plac zabaw, mozna kazac bawic mu sie z malym w domu, kiedy to starsze chetnie zrobiloby cos innego. Dlaczego to strsze ma sie zajmowac mlodszym, jesli nie ma na to ochoty? Jesli ma inne plany? Wlasnie o to mi chodzi, o takie wyreczanie sie starszym rodzenstwem w zabawie z mlodszym. Jesli to starsze chce sie bawic z mlodszym to naprawde swietnie i rodzice moga sie z tego cieszyc. Tylko czasmi starsze nie ma ochoty na zabawe z mlodszym a mimo wszystko rodzice go zmuszaja i jeszcze maja pretensje, ze to starsze nie robi tego z usmiechem na ustach.
Nigdy nie spotkaliscie sie z taka sytuacja? Kiedy to rodzice "wykorzystywali" starsze dzieci do opieki nad mlodszymi?
Kiedys nawet ulyszalam od jednej mamy, ze w dawnych czasach to te strsze chowaly te mlodsze i to bylo normalne. Ale teraz sa nasze czasy i to dla mnie nie jest normalne. To rodzice powinni bawic sie z dziecmi, z tymi starszymi sie bawili to dlaczego z mlodszymi nie moga? To rodzice powinni chodzic z dziecmi na plac zabaw, na podworko i gdzie tam jeszcze. Ze starszymi dziecmi chodzili to i z mlodszymi moga.
Powtarzam, jesli to starsze chce isc gdzies z tym mlodszym, czyms go zajac, jesli obydwoje dzieci chetnie spedzaja z soba czas to wspaniale. Ale nie nalezy temu starszemu nakazywac z gory, ze ma sie zajac mlodszym. To starsze dziecko to tez czlowiek i ma swoje sprawy, swoje zabawy i czasami moze sobie nie zyczyc tego mlodszego w swoich zabawach. I trzeba to uszanowac.

[coccinelle]

pewnie, ze sie spotkalismy z taka sytuacja.
ale na szczescie nie bezposrednio

[Boz]

Według mnie każde wyjście ma swoje plusy i minusy.
Mała różnica plus: dzieci są kumplami mają wspólne zainteresowania, prawdopodobnie będą chętnie sie ze sobą bawili, rodzice po bardzo intensywnym okresie opieki szybciej wyrastają z pieluch, łatwiej dobrać zajęcia interesujące oboje dzieci, przy małych mieszkaniach możliwość zakwaterowania w wspólnym pokoju.
Minusy bardzo trudny początkowy okres (dwójka małych dzieci), zwykle częstsze kłótnie (wspólne zainteresowania stwarzają możliwości większych konfliktowych sytuacji).
Duża różnica wieku (tak powyżej pięciu lat)
Plusy: można się w spokoju nacieszyć każdym z maleństw, możliwość wytłumaczenia starszemu gdy mały marudzi żeby chwilkę poczekał, mniej absorbujący starszy, jeżeli się to dobrze zorganizuje to starszy chce czasami zajmować sie maluszkiem, bardziej rodzicielskie niż kumpelskie relacje (w moim wypadku starszy chce uczestniczyć w wychowaniu, a nie bawić się z małym)
minusy: większa konieczności osobnych pokoi, trudności w zorganizowaniu ciekawych zajęć dla obojga.
To wszystko co mi się obecnie kojarzy. Dodam że ja mam synów z siedmioletnią różnica wieku i jak na razie (mały ma cztery miesiące) starszy jest zafascynowany maluszkiem, nadzwyczaj opiekuńczy i zakochany w braciszku. Bardzo się bałam żeby starszy nie czuł sie odrzucony i zmuszany do opieki (w końcu długo był jedynakiem) w związku z czym starszy nadzwyczaj chętnie sam chce opiekować się braciszkiem.
Ja jestem zadowolona z tej różnicy była to świadoma i przemyślana i zaplanowana decyzja. Faktem jest natomiast że mam problem by zorganizować czas obojgu strasznie się miotam. Nie możemy się doczekać gdy mały skończy rok i będziemy już razem jeździć na rowerze czy chodzić po górkach i na basen. Na razie Karolek jest oczkiem w głowie całej rodziny a starszy bart wpatrzony jest w niego jak obrazek. Prosił nas byśmy przenieśli łóżeczko do jego pokoju i na razie to rozwiązanie się świetnie sprawdza, ale docelowo będą mieli osobne pokoje.

[sylagmi]

Już myślałam, że to martwy wątek...
Dzięki, że piszecie!
Świetnie to podumowałaś Boz, każde rozwiązanie ma swoje plusy i minusy, jak w życiu. Oczywiście chciałabym przy decyzji o kolejnym dziecku, kierować się dobrem dzieci, a nie wyłącznie swoją wygodą i widzę, że Wy też tak do tego podchodzicie. Problem tylko w tym, czy fizyczine jest coś możliwe do zrobienia czy nie. Ja np. teraz nie dałabym rady należycie opiekować się moją córcią (dziś kończy 15 m-cy), gdyby na świecie pojawiło się kolejne maleństwo. Noworodek siłą rzeczy byłby na pierwszym miescu. Córcia nie jest w stanie jeszcze togo zrozumieć i myślę, że było by jej ciężko.
Sama mam dwóch braci jeden młodzszy o rok, drugi o 9 lat. Emocjonalnie jesteśmy strasznie ze sobą związani, bo to chyba nie kwestia wieku, tylko atmosfery jaka w rodzinie panuje. Ale nie ukrywam, że z tym młodszym czasem tematu nie mam, bo on do szkoły gania i na imprezy, a ja dziecko, dom, praca - on tego nie zna (to normalne zresztą). Z tym o rok młodszym świetnie się dogadujemy, ale odkąd pamiętam, zawsze musiałam radzić sobie sama, bo mamie nie starczało czasu dla nas dwojga. Nie sprawiałam kłopotów, to szłam trochę w odstawkę, brzydko mówiąc. Mama też nie wspomina miło tego wczenego okresu macierzyństwa.
Zatem wg mnie, po analizie tego co piszecie i własnych doświadczeniach ta optymalna różnica to około 4-6 lat chyba ...

[Anett_]

Najbardziej korzystna z punktu psychologicznego różnica wielku między rodzeństwem to 3-4 lata. Jedna uwaga- starszego brata/ siostry nie można wykorzystywać podczas organizowania opieki nad młodszym maluchem. Podkreślać i akcentować jego rolę, znaczenie, jako starszego- tak, włączać - owszem- ale nie nakazywać.

Jako zaś ciekawotkę dla Mam, planujących ciążę dodam, że najbardziej optymalny okres narodzin dla dziecka, to późna wiosna i lato

[paula78]

Napisane przez Luba

Nie musi przewijac czy karmic... Mozna przeciez kazac starszej siostrze czy bratu pilnowac mlodszego na poworku, mozna kazac chodzic z maluchem na plac zabaw, mozna kazac bawic mu sie z malym w domu, kiedy to starsze chetnie zrobiloby cos innego. Dlaczego to strsze ma sie zajmowac mlodszym, jesli nie ma na to ochoty? Jesli ma inne plany? Wlasnie o to mi chodzi, o takie wyreczanie sie starszym rodzenstwem w zabawie z mlodszym. Jesli to starsze chce sie bawic z mlodszym to naprawde swietnie i rodzice moga sie z tego cieszyc. Tylko czasmi starsze nie ma ochoty na zabawe z mlodszym a mimo wszystko rodzice go zmuszaja i jeszcze maja pretensje, ze to starsze nie robi tego z usmiechem na ustach.
Nigdy nie spotkaliscie sie z taka sytuacja? Kiedy to rodzice "wykorzystywali" starsze dzieci do opieki nad mlodszymi?
Kiedys nawet ulyszalam od jednej mamy, ze w dawnych czasach to te strsze chowaly te mlodsze i to bylo normalne. Ale teraz sa nasze czasy i to dla mnie nie jest normalne. To rodzice powinni bawic sie z dziecmi, z tymi starszymi sie bawili to dlaczego z mlodszymi nie moga? To rodzice powinni chodzic z dziecmi na plac zabaw, na podworko i gdzie tam jeszcze. Ze starszymi dziecmi chodzili to i z mlodszymi moga.
Powtarzam, jesli to starsze chce isc gdzies z tym mlodszym, czyms go zajac, jesli obydwoje dzieci chetnie spedzaja z soba czas to wspaniale. Ale nie nalezy temu starszemu nakazywac z gory, ze ma sie zajac mlodszym. To starsze dziecko to tez czlowiek i ma swoje sprawy, swoje zabawy i czasami moze sobie nie zyczyc tego mlodszego w swoich zabawach. I trzeba to uszanowac.

zgadzam sie ,dziecko nawet 15 letnie to nadal dziecko i nie ma obowiazku zajmowania sie mlodszym rodzenstwem jesli nie am na to ochoty ,a dodatkowo powala mnie tekst :"ustąp bo jestes starszy " a potem sie dziwimy ze mlodsze rozpuszczone .

[ennkaa]

ja też uważam, że nie ma optymalnej różnicy. Wszystko zalezy. Od dzieci, od rodziców, od ciąży, od przypadku, od zdrowia
Między moimi dziećmi jest ponad dwa lata różnicy. To mało. Ale nie dla mnie. Różnica idealna. Zdecydowaliśmy się na drugie co prawda mając w zapasie rok starania się o dzidziusia, tak jak było z pierwszym. A tu hop! I mała się udała od razuTrochę się bałam bo synek straszny cycuś mamuni był.
Zaskoczył mnie strasznie. A może to natura tak wymyśliła...po pierwsze ciążę znosiłam rewelacyjnie, dużo lepiej niż pierwszą, opiekowałam się małym bez żadnej taryfy ulgowej. Mateuszek jakby wyczuł, pod koniec ciąży , przykleił się do taty.
Jak wróciłam ze szpitala, pełna obaw jak przyjmie rodzeństwo, był zachwycony i dumny! Mimo, że taki malutki.
Teraz się bawią razem, strasznie są za sobą. Mati opiekuje się nikolką na swój rozkoszny sposób. Roboty z nimi jest dużo, bo to w końcu dwójka małych dzieci, ale poprostu naprawdę się wstrzeliłam z dobrą różnicę wieku...akurat w ich przypadku

[sylagmi]

Moje dzieciątko urodziło się w czerwcu i bardzo sobie to chwalę, rzeczywiście. Jest mnóstwo plusów, np.:
- jako początkująca mama miałam odwieczny problem - jak ubrać dziecko? Małe błedy w decyzjach w tym względzie, w okresie lata nie dają tak drastycznych konsekwencji jak np. zimą,
- słońce działa na mnie pozytywnie, więc trochę łatwiej znieść poporodowy dołek,
- karmiąc dziecko, możemy się zdrowo odżywiać warzywkami z ogródka, jak się ma dojścia do takiego skarbu...
Choćby dlatego ten okres w roku jest fajny.
Ale nie zawsze da się tak zaplanować .

[sylagmi]

Ennkaa zazdroszę Ci tego szcześliwego rozwiązania i gratuluję .
Zauważyłam jeszcze coś.... Łatwiej troszeczkę jest wtedy, gdy pierwsze dziecko, to chłopiec. Mam znajomych, których synek miał 4,5 roku kiedy urodził mu się braciszek. Starszy, tak jak Twój Ennkaa synek, przylgnął do taty (mają wspólne zainteresowania - zwłaszcza sportowe) i praktycznie nie odczuł, że poświęca mu się mniej uwagi. Grandzi z tatą do utraty tchu - najbardziej lubi piłkę nożną i koszykówkę. Mama trochę obciachu mogłaby narobić na boisku, ale tata ...
Stąd też najmłodszy członek rodziny, nie jest traktowany z zazdrością. Starszy przyjął go cieplutko...
Ja jednak mam pierwszą córcie i może być ciut trudniej...
Poza tym nie wszystkie mamy mają mężów, którzy o 15.00 kończą pracę i pomagają w domciu.

[ennkaa]

Sylagmi...ale jest insza inszość
Dziewczynki z natury są bardziej opiekuńcze do bobasków, więc większa szansa, że rodzeństwo przyjmą ze spokojem- nowy bobasek do "zabawy"

Jeszcze sprostuje...mateuszek przylgnął do taty tylko tuż przez porodem, tak jakby przygotował się do mojej nieobecnośc podczas pobytu w szpitalu. Potem się przykleił na nowo do mnie. Mój mąż niestety nie należy do tych co pomagają przy dzieciach więc i tak dwójka "wisi" na mnie.
Ale jakoś staram się radzić łącząc pewne czynności np. kąpię ich razem, jedzą to samo tylko małej drobnię i takie tam małe udogodnienia.

[elgreg]

Według mnie różnica powyżej jakiegoś wieku po to, aby starsze rodzeństwo mogło zajmować się młodszym jest w pewnym sensie odbieraniem dzieciństwa. (to taki mały komentaż do tego co przeczytałam w kilku wypowiedziach)
Wszystkie dzieci powinny mieć takie samo prawo do bycia dziećmi. Nie można obarczać ich opieką nad rodzeństwem - w zdrowej rodzinie rodzice niech będą rodzicami, a dzieci dziećmi.
Ja jestem za możliwie małą różnicą wieku. Dzieci mają ze sobą wspaniały kontakt i w zasadzie prawie nie potrzebują rodzców, ponieważ same super organizują sobie czas wspólną zabawą.
W mojej opinii jedno dziecko wymaga dużo więcej uwagi, niż dwoje, czy troje.
Jest taka anegdota:
gdy kobieta ma jedno dziecko - potrzebuje trochę pomocy
gdy ma dwoje dzieci - sama sobie poradzi
gdy ma troje - ze swoimi sobie poradzi i tej z jednym pomoże.
U mnie się sprawdza. A różnica 1,5 i 2,5 roku.
Pozdrawiam
Mama wesołej trójeczki

[Anett_]

Napisane przez sylagmi

Moje dzieciątko urodziło się w czerwcu i bardzo sobie to chwalę, rzeczywiście. Jest mnóstwo plusów (...)

Jest to także okres korzystny z perspektywy poznawczego rozwoju dziecka. To najbardziej barwny, żywy czas, dostarczający dziecku wielu bodźców. Dziecko spędza więcej czasu na powietrzu (niż dzidziuś urodzony zimą), ma okazję do licznych obserwacji świata, który latem tętni życiem. Więcej kolorów, dźwięków, zapachów, większa swoboda ruchu (nieskrępowane grubym ubrankiem ciałko podczas spacerów, tak jak zimą). Wszystie te czynniki bardzo pozytywnie wpływają na rozwój dziecka w pierwszych miesiącach życia

[sylagmi]

Elgreg, brawo i to mi się podoba - zadowolona mama "wesołej trójeczki". Powiało optymizmem .
A u mnie kolejna nocka zarwana. Ale i tak cudownie być mamą !!!

Anett_, widzę że interesujesz się psychologią. To cudownie . Ja też sporo czytam na te tematy. Interesuję się zwłaszcza wychowaniem i rowojem maluszków, co by za wiele błędów nie popełniać w mojej karierze macierzyńskiej. Jeśli masz namiary na jakieś fajne lektury, podaj je proszę, może wszyscy poczytamy.
Ja osobiście przerabiam "Zabawy fundamentalne" i jeszcze jeden świetny, uważam, link dotyczący wychowania: http://kobieta.gazeta.pl/edziecko/0,54933.html

Polecam i pozdrawiam

[Anett_]

Napisane przez sylagmi

Anett_, widzę że interesujesz się psychologią. To cudownie . Ja też sporo czytam na te tematy. Interesuję się zwłaszcza wychowaniem i rowojem maluszków, co by za wiele błędów nie popełniać w mojej karierze macierzyńskiej. Jeśli masz namiary na jakieś fajne lektury, podaj je proszę, może wszyscy poczytamy.
Ja osobiście przerabiam "Zabawy fundamentalne" i jeszcze jeden świetny, uważam, link dotyczący wychowania: http://kobieta.gazeta.pl/edziecko/0,54933.html

Polecam i pozdrawiam

Bardziej zawodowo niż tylko hobbystycznie Jestem pedagogiem terapeutą. Chętnie służę literaturą, tylko najlepiej podpowiadać ją w związku z konkretnymi zagadnieniami, które interesują Mamy

Zabawy fundamentalne- o których Wspominasz, to naprawdę bardzo dobra propozycja dla wszystkich tych rodziców dzieci w wieku o-6, którzy chcą wspomagać harmonijny rozwój dziecka poprzez zabawę, bez wymuszania, bez stresu To także źródło informacji- dla rodziców- z zakresu psychologii dziecka, podanych w przystępnej formie- Zgodzisz się ze mną ? Niewymuszone zabawy edukacyjne z dzieckiem, mają naprawdę nieoceniony wpływ na prawidłowy przebieg rozwoju dziecka, rozbudzają naturalną ciekawość świata, stymulują wyobraźnię, usprawniają i aktywizują szereg funkcji, procentują w późniejszych etapach, np. wczesnoszkolnym Bardzo, bardzo wielki plus, dla każdej Mamy ( i każdego Taty), która interesuje się tymi zagadnieniami i wspomaga rozwój dziecka.
Jeśli o zabawach mowa-w kwestii omawianego zagadnienia, ze swej strony podpowiem zestaw opracowany przez prof. Bogdanowicz: "W co się bawić z dziećmi? Piosenki i zabawy wspomagające rozwój dziecka". Komplet nie jest tani, ale został opracowany wspaniale, rozwiaja świadomość własnego ciała i przestrzeni, pomysły do wykorzystania w domu, na spacerze, indywidualnie, lub grupowo dla dzieci.

Dziekuję Ci za podany link, bardzo fajne zagadnienia, które z pewnością przydadzą się wielu Mamom odwiedzającym forum .

[Brewka :)]

trochę zaskoczył mnie ten wasz gwałtowny protest przeciwko angażowaniu starszego rodzeństwa w opiekę nad maluchem;
dziecko, zwłaszcza starsze, nie mówimy tu przecież o dwu- trzylatkach, zwykle jakieś obowiązki domowe ma, przynajmniej powinno mieć, nie rozumiem, dlaczego nie miałyby się wiązać z opieką nad młodszym rodzeństwem, stanowią przecież rodzinę, uczą się wzajemnie odpowiedzialności, troski... oczywiście, że nie chodzi o to żeby zastęppować mamę, czy tatę, ale nie widzę ciężkiego przestępstwa w tym, że się oderwie starszaka od zabawy, żeby pozajmował się maluchem, kiedy mama idzie np. do toalety (co bywa skomplikowane przy małym dziecku )

[Boz]

Do wszystkiego trzeba podejść zdrowo rozsądkowo. Ale najważniejsze to pamiętać że starszy, w jakim wieku by nie był, jest dzieckiem i ma swoje prawa. Jeżeli nie chce opiekować się małym nigdy bym nie zaliczała tej czynności do jego obowiązków, już lepiej niech odkurza czy sprząta pokój. Przebywanie z bratem ma być przyjemnością nie obowiązkiem. Zmuszanie dziecka do opieki zwykle odnosi odwrotny skutek, starszy może czuć sie wykorzystany i nie lubić małego. Natomiast nie ma nic złego w zaproponowaniu starszemu czy chciałby się na chwile zająć maluchem? Podejść do starszaka jak do partnera a nie służącego. Jak pisałam mam dwu synów (siedmiolatka i czteromiesięcznego niemowlaka) Staram się nie wyręczać się synkiem, ale on sam chce się Karolkiem zajmować, mówi mi idź zrobić obiad ja się pobawię z braciszkiem itp., ale to jego decyzje nie moje polecenie. Ważne jest że on ma prawo do zamknięcia swojego pokoju i budowania z klocków tak by nikt mu nie przeszkadzał, że ma wieczorem dwie godziny czasu z mamą i robimy wtedy to co on chce. Nie chce żeby opieka była jego obowiązkiem i mam nadzieję że nigdy nie będę zmuszona do proszenia go o to. Ma swoje obowiązki jak sprzątanie zakupy itp. Ale nie opieka nad bratem……..

[Brewka :)]

może diabeł tkwi w szczególe, długo- lub krótkoterminowej opieki oczywiście nie jestem za tym żeby zostawiać 10-latka z półrocznym maluchem na dwie, trzy godziny samego, nawet na pół byłoby za dużo chyba, ale już 15 minut...?;
ale będę się upierać, że prośba o pomoc nawet gdy starszak nie ma na to ochoty, nie jest złem, twierdzę, że ma walory wychowawcze, uczy tego , że w grupie czasem trzeba zrezygnować ze swoich praw na rzecz wspólnoty (no to pojechałam górnolotnym tekstem )
oczywiście pozostaje kwestia w jaki sposób takie polecenie się komunikuje, wymaga to talentów dyplomatycznych i pedagogicznych, bo oczywiście nie można po prostu kazać i już, ale to na inną dyskusję temat.
Nasunęła mi się jeszcze jedna sprawa, po Twoim poście Boz. Co zrobisz gdy twoje młodsze dziecko będzie miało 2 latka, i będzie rozpaczać pod drzwiami brata, że nie może do niego wejść? to nie jest pytanie podchwytliwe czy coś ciekawi mnie jak rozwiązujecie takie sprawy, z podejściem, że rodzeństwo ma się kontaktować ze sobą tylko wtedy gdy ma na to ochotę (uprościłam, i tak długo piszę )

[Luba]

Napisane przez Brewka :)

trochę zaskoczył mnie ten wasz gwałtowny protest przeciwko angażowaniu starszego rodzeństwa w opiekę nad maluchem;
dziecko, zwłaszcza starsze, nie mówimy tu przecież o dwu- trzylatkach, zwykle jakieś obowiązki domowe ma, przynajmniej powinno mieć, nie rozumiem, dlaczego nie miałyby się wiązać z opieką nad młodszym rodzeństwem, stanowią przecież rodzinę, uczą się wzajemnie odpowiedzialności, troski... oczywiście, że nie chodzi o to żeby zastęppować mamę, czy tatę, ale nie widzę ciężkiego przestępstwa w tym, że się oderwie starszaka od zabawy, żeby pozajmował się maluchem, kiedy mama idzie np. do toalety (co bywa skomplikowane przy małym dziecku )

Wlasciwie moge sie podpisac pod postem Boz. Zabawa starszego dziecka z mlodszym ma byc przyjemnoscia dla obu stron a nie obowiazkiem.
Chcialam dodac tylko jedno, odrywajac dziecko od zabawy dajesz niejako sygnal: twoja zabawa jest dla mnie malo wazna, teraz wazniejszy jest Twoj brat\siostra. To nie uczy troski, to wyzwala agresje wzgledem malucha.

Napisane przez Brewka :)

Nasunęła mi się jeszcze jedna sprawa, po Twoim poście Boz. Co zrobisz gdy twoje młodsze dziecko będzie miało 2 latka, i będzie rozpaczać pod drzwiami brata, że nie może do niego wejść? to nie jest pytanie podchwytliwe czy coś ciekawi mnie jak rozwiązujecie takie sprawy, z podejściem, że rodzeństwo ma się kontaktować ze sobą tylko wtedy gdy ma na to ochotę (uprościłam, i tak długo piszę )

Na to pytanie ja moge Ci odpowiedziec z wlasnego doswiadczenia. Moj syn zawsze mogl sie zamknac w pokoju i nie wpuszczac tam siostry. Nie dopuszczalam do sytuacji, kiedy to ona mialaby stac pod drzwiami i rozpaczac. Kiedy widzialam, ze syn nie ma ochoty na kontakt z siostra to zajmowalam ja czyms, mowiac najczesciej: chodz, on ma swoje sprawy, a my swoje i bawilam sie z nia w jej pokoju. Nigdy nie stala pod pokojem brata i nie "wyla" zeby ja wpuscic, bo zaraz na poczatku dowiedziala sie, ze to nic strasznego, ze on sie zamknal. Ze ona tez moze sie zamknac w swoim pokoju i pobawic w spokoju z mama lub tata. A jak byla starsza to mowila do brata: a teraz ide sie pobawic lalkami i prosze Cie, nie przeszkadzaj mi.
Do dzis jest tak, ze dzieci same decyduja czy chca przebywac razem czy nie. Przyznaje, ze bardzo ulatwia sytuacje to, ze moga miec osobne pokoje. Ale na samym poczatku, kiedy mala sie urodzila tak nie bylo. I tez nie wymuszalam na starszym przebywania z siostra. I moze dlatego tak bardzo chetnie sie nia opiekowal i opiekuje do dzis. I moze dlatego tak bardzo chetnie zawsze spedzali i spedzaja ze soba czas, mimo roznicy wieku i plci. I moze dlatego klotnie miedzy nimi zdazaja sie strasznie rzadko.
Obydwoje wiedza, ze jesli nie chca to nie musza ze soba przebywac. A wlasciwie niezbyt czesto z tego korzystaja.

[Boz]

Brewka napisała: Nasunęła mi się jeszcze jedna sprawa, po Twoim poście Boz. Co zrobisz gdy twoje młodsze dziecko będzie miało 2 latka, i będzie rozpaczać pod drzwiami brata, że nie może do niego wejść? to nie jest pytanie podchwytliwe czy coś ciekawi mnie jak rozwiązujecie takie sprawy, z podejściem, że rodzeństwo ma się kontaktować ze sobą tylko wtedy gdy ma na to ochotę (uprościłam, i tak długo piszę )[/quote]


W sumie mogłabym wpisać post Luby w odpowiedzi. Dodam tylko że mam nadzieję że będę potrafiła tak zorganizować życie rodzinne jak Luba. Jeżeli chodzi o własne doświadczenie to mam dwie siostry młodszą o siedem lat i starszą o trzy i pomimo że mieszkaliśmy w trzy pokojowym mieszkaniu nigdy nie byłam zmuszana do zajmowania sie siostrą. I pewnie dlatego tak bardzo lubiłyśmy przebywać razem. Siostra nie mogła przeszkadzać w zabawie i tym juz się zajmowała mama. Ja za rok, mam nadzieję, będę miała dom więc na szczęście kwestia pokoi również ułatwi sprawę ale jak widać na przykładzie z mojego dzieciństwa nie jest to nie zbędne.
No i przykład negatywny mój mąż ma brata również o siedem lat młodszego (chyba to taka tradycja w rodzinie) i mama zostawiała ich razem na podwórku, teściowa twierdzi że były to sporadyczne wypadki, ale mąż to pamięta że nie mógł biegać z kolegami że brat był dla niego kulą u nogi. Nigdy nie byli ze sobą mocno związani dopiero od dwu trzech lat gdy są oboje dorośli zaczęli się zbliżać do siebie.
Tak więc ja staję sztywno na stanowisku kontakty z rodzeństwem nie mogą być obowiązkiem Sama zajmowałam się jednym synkiem to drugim też potrafię